Σημείωση Ξαστεριάς: Στο τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου, ο Σκοτ Ρίττερ κάνει μια σύντομη ιστορική αναδρομή στα βαθύτερα αίτια του πολέμου στην Ουκρανία, εκκινώντας από τις πρόσφατες δεκαετίες μέχρι το απώτερο βάθος χρόνου και αποκαλύπτοντας ότι η προετοιμασία του πολέμου αυτού από την CIA, ξεκίνησε από πολλές 10ετίες πριν. Αποκαλεί «ψυχωτικό φανατισμό» τον δυτικό ουκρανικό εθνικισμό και εξηγεί ότι η Ουκρανία ήταν πάντα «ένα ελεγχόμενο από τη CIA πείραμα αποσταθεροποίησης πρώτα της σοβιετικής αρχής και τώρα της ρωσικής αρχής». Κάνοντας επίσης μια σύντομη ιστορική αναδρομή από την πτώση της ΕΣΣΔ μέχρι σήμερα, εξηγεί για ποιο λόγο επιμένει ότι «αυτός ο πόλεμος είναι ένας υπαρξιακός αγώνας για την επιβίωση της Ρωσίας απέναντι σε ένα γενικότερο σχέδιο που καθοδηγείται από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη συλλογική Δύση». Ακολουθεί ο Επίλογος του βιβλίου από τον Λάρι Τζόνσον.
Βλέπε την κατατοπιστική εισαγωγή μας για τη σειρά των αναρτήσεων “Καλύπτοντας τις Εξελίξεις στην Ουκρανία” του Σκοτ Ρίττερ και της Άνιας Κ πατώντας εδώ:
Καλύπτοντας τις Εξελίξεις στην Ουκρανία: Οι Συνεντεύξεις του Σκοτ Ρίττερ Μέσα από τα Μάτια της Άνιας Κ. Εισαγωγή
Βλέπε τις άλλες δημοσιεύσεις επί του θέματος στο τέλος αυτής της ανάρτησης.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΚΑΕΝΝΕΑ
Οι Νικητές Γράφουν την Ιστορία
Η συνέντευξη του Scott Ritter στην Ania K στις 29 Απριλίου 2024
Σε μετάφραση της Φλώρας Παπαδέδε
Η Ουκρανία υποχωρεί από τα χωριά στο ανατολικό μέτωπο καθώς αναμένει τη βοήθεια των ΗΠΑ.
Ο ανώτατος διοικητής της Ουκρανίας είπε ότι τα εξαντλημένα στρατεύματά του αντιμετωπίζουν μια δεινή κατάσταση καθώς η Ρωσία προσπαθεί να εκμεταλλευτεί το πλεονέκτημά της πριν φτάσει η πρώτη παρτίδα αμερικανικής στρατιωτικής βοήθειας.
Τα ρωσικά στρατεύματα κατέλαβαν ή εισήλθαν σε περίπου δέκα χωριά στο ανατολικό μέτωπο της Ουκρανίας την περασμένη εβδομάδα, υπογραμμίζοντας την επιδείνωση της κατάστασης στην περιοχή για τις εξαντλημένες και αποδεκατισμένες ουκρανικές δυνάμεις, που περιμένουν την πολυπόθητη αμερικανική στρατιωτική βοήθεια.
«Η κατάσταση στο μέτωπο έχει επιδεινωθεί», είπε ο στρατηγός Ολεξάντρ Σύρσκι, ο ανώτατος διοικητής της Ουκρανίας, σε δήλωσή του την Κυριακή στην οποία ανακοίνωσε ότι τα στρατεύματά του είχαν υποχωρήσει από δύο χωριά δυτικά της Αβντέεφκα -ένα ουκρανικό προπύργιο στα ανατολικά που κατέλαβε η Ρωσία νωρίτερα φέτος- και ένα άλλο χωριό νοτιότερα.
Στρατιωτικοί εμπειρογνώμονες λένε ότι οι πρόσφατες πρόοδοι της Μόσχας αντικατοπτρίζουν την επιθυμία της να εκμεταλλευτεί το παράθυρο ευκαιρίας και να συνεχίσει τις επιθέσεις πριν φτάσει η πρώτη παρτίδα ενός νέου πακέτου αμερικανικής στρατιωτικής βοήθειας στην Ουκρανία για να βοηθήσει στην ανακούφιση των στρατευμάτων της.
Constant Méheut, The New York Times, 29 Απριλίου 2024
Άνια Κ.: Λέγεται ότι οι νικητές γράφουν την ιστορία, αλλά η ιστορία ερμηνεύεται επίσης ανάλογα από την κάθε χώρα στην οποία διδάσκεται και με τέτοιο τρόπο ώστε να εξυπηρετεί την εξουσία μιας δεδομένης χώρας για τη χειραγώγηση της κοινωνίας.
Ωστόσο, ας προσπαθήσουμε να φανταστούμε καταστάσεις όπου ελπίζουμε ότι μια μέρα μόνο η αληθινή ιστορία θα παρέχεται σε όλο τον κόσμο. Ας πούμε σε 1.000 χρόνια, όταν κάποιος πιάσει ένα βιβλίο ιστορίας και ανοίξει το κεφάλαιο για τη σύγκρουση Ρωσίας-Ουκρανίας, τι θα διαβάσει; Ποια θα είναι μια σύντομη ανάλυση αυτής της σύγκρουσης και τι επιπτώσεις είχε στον κόσμο;
Σκοτ Ρίττερ: Αναγκάζεις τον εγκέφαλό μου να λειτουργήσει πολύ νωρίς το πρωί. Λοιπόν, εντάξει, ας πάμε με αυτό. Μιλάμε για το μέλλον, ώστε τα πράγματα πρέπει να τεθούν σε προοπτική. Και για να βάλουμε κάτι σε προοπτική, σημαίνει ότι όχι μόνο εξετάζουμε τις συνέπειες αυτού που συνέβη, αλλά εξετάζουμε επίσης πολύ τι οδήγησε σε αυτή τη σύγκρουση. … [Πολλοί θα πουν αυτή η σύγκρουση] ξεκίνησε όταν ο Βλαντίμιρ Πούτιν διέταξε τον ρωσικό στρατό να εισέλθει στην Ουκρανία τον Φεβρουάριο του 2022. Άλλοι θα πουν ότι ξεκίνησε όταν ο Βλαντίμιρ Πούτιν διέταξε τους φαντάρους να πάνε στην Κριμαία τον Μάρτιο και τον Απρίλιο του 2014. Κάποιοι θα πουν ότι ξεκίνησε τον Φεβρουάριο 2014 όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες προκάλεσαν πραξικόπημα στο Κίεβο, το Μαϊντάν ή αυτό που ορισμένοι αποκαλούν Επανάσταση της Αξιοπρέπειας.
Αλλά δεν νομίζω ότι θα ονομαστεί Επανάσταση της Αξιοπρέπειας επειδή οι νικητές γράφουν την ιστορία. Και αυτός ο όρος, ενώ θα έπρεπε να μπει εκεί, δηλαδή εννοώ ότι είμαι κάποιος που πιστεύει ότι η ιστορία πρέπει να λέγεται από όλες τις οπτικές γωνίες. Και αυτός ο όρος πρέπει να μπει εκεί. Έτσι ώστε οι άνθρωποι να κατανοήσουν πώς ένα μέρος προσπάθησε να χειραγωγήσει και να διαστρέψει τις λέξεις για να δικαιολογήσει τις πράξεις του. Αλλά δεν ήταν Επανάσταση Αξιοπρέπειας γιατί κανένας αξιοπρεπής λαός δεν θα επέτρεπε σε μια εξωτερική δύναμη να έρθει και να τους χειραγωγήσει με τον τρόπο που το έκαναν. Ή να επιτρέψει σε μια πολιτική μειοψηφία να χρησιμοποιήσει βία για να πάρει τον έλεγχο των πολιτικών διεργασιών, κάτι που και πάλι, συνέβη με τον Δεξιό Τομέα, τη Svoboda και τους άλλους Μπαντερίτες που υποστήριζαν Ουκρανούς πολιτικούς παράγοντες.
Άλλοι θα έλεγαν ότι ξεκίνησε το 2004-2005 με την έγχρωμη επανάσταση. Μια ακόμα υποστηριζόμενη από την Αμερικανο-Ευρωπαϊκή Ένωση απόπειρα εγκατάστασης του ουκρανικού εθνικισμού στην ουκρανική κυβέρνηση σε βάρος των ρωσικών στοιχείων.
Μπορούμε να συνεχίσουμε προς τα πίσω. Βλέπετε, αυτό που συμβαίνει εδώ είναι ότι αυτός ο πόλεμος δεν συνέβη σε κενό – συνεχίζουμε να πηγαίνουμε πίσω σε αυτό που συνέβη το 1990, το 1991 καθώς η Σοβιετική Ένωση άρχισε να καταρρέει. Ποιο ήταν το αμερικανικό όραμα; Πώς βλέπαμε την Ουκρανία; Πώς ήταν η CIA, η οποία γνωρίζουμε ότι εμπλέκεται το 2014, η οποία γνωρίζουμε ότι εμπλέκεται σήμερα, ποιος ήταν ο ρόλος της CIA στη διαμόρφωση του ουκρανικού εθνικισμού;
Ξέρετε, ξαφνικά θα έπρεπε να συνειδητοποιήσουμε ότι η CIA, η οποία σταμάτησε να χρηματοδοτεί επίσημα τις μπαντεριστικές ή εθνικιστικές οργανώσεις το 1990 – πότε ξεκίνησαν να τις χρηματοδοτούν; Πίσω στο 1948. Γιατί το ’48; Τι έτρεχε με τη CIA —την OSS, όπως λεγόταν εκείνη την εποχή— και αυτούς τους εθνικιστές;
Θα έπρεπε να σκάψουμε βαθύτερα και να ανακαλύψουμε τις ρίζες της εμπλοκής των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών. Θα συνειδητοποιούσαμε ότι συνεργάζονταν με ναζιστικές μυστικές υπηρεσίες που χρησιμοποιούσαν Ουκρανούς εθνικιστές ως αντιπροσώπους. Θα έπρεπε να εμβαθύνουμε στη σχέση μεταξύ του Μπαντεριστικού κινήματος και της ναζιστικής Γερμανίας. Θα έπρεπε να μπούμε στις ρίζες του Μπαντερισμού στην Πολωνία τη δεκαετία του 1930. Και μπορούμε απλώς να συνεχίσουμε να πηγαίνουμε προς τα πίσω για να δούμε πώς οι άνθρωποι χρησιμοποιούσαν τον ουκρανικό εθνικισμό για τους δικούς τους σκοπούς.
Ο Βλαντίμιρ Πούτιν μίλησε για αυτό πολλές φορές. Η πιο γνωστή είναι με τον Τάκερ Κάρλσον στην τηλεοπτική του συνέντευξη τον περασμένο Φεβρουάριο, όπου πάνω από ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι παρακολουθούσαν και έκλειναν τα μάτια τους από πλήξη καθώς ο Πούτιν μιλούσε για τον ουκρανικό εθνικισμό ότι ήταν δημιούργημα Αυστρο-Ούγγρων πολιτικών και στρατηγών κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, για να συμβάλει στη δημιουργία αναταραχής στα εδάφη της Γαλικίας που αμφισβητούνταν μεταξύ της Αυστρο-Ουγγρικής Αυτοκρατορίας και της Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Και θα μπορούσαμε απλώς να συνεχίσουμε να προχωράμε όλο και πιο πίσω και να ανακαλύψουμε πώς αυτό το πράγμα που ονομάζεται ουκρανικός εθνικισμός, δεν είναι πραγματικός ουκρανικός εθνικισμός. Είναι ένας γαλικιανός εθνικισμός. Δεν έχει καμία σχέση με τους καθαυτό Σλάβους και όλα σχετίζονται με κάποιο είδος ελληνο-καθολικών[1] στοιχείων που ήταν εθνοτικά, θρησκευτικά και πολιτισμικά διαφορετικά από αυτό που πολλοί άνθρωποι αποκαλούν οι Ρώσοι του Κιέβου, δηλαδή, τη γενέτειρα της σύγχρονης Ρωσίας. Και πώς αυτοί οι εθνικιστές χρησιμοποιήθηκαν, χειραγωγήθηκαν και μετατράπηκαν σε αυτή την λευκή ‘ανώτερη’ ομάδα. Και μιλώ για λευκή ανωτερότητα, αλλά όλοι ήταν λευκοί, άρα ήταν απλώς ρατσιστές. Ξέρετε, είναι η έννοια μιας ανώτερης φυλής, ξεχωριστής από όλους τους άλλους και πώς αυτή η έννοια μετατράπηκε σε μια λατρεία της βίας.
Όταν οι άνθρωποι ρίξουν μια ματιά στο τι αντιπροσώπευε αυτός ο δυτικός ουκρανικός εθνικισμός και πώς απανθρωποποίησε όλους τους άλλους που δεν ήταν εθνικιστές στη Δυτική Ουκρανία, νομίζω ότι θα ανακαλύψουν ότι υπάρχει μια ψύχωση, μια ασθένεια που είναι εμποτισμένη με αυτό.
Πρέπει να είσαι ψυχωτικός για να αρχίσεις να βλέπεις τους άλλους ανθρώπους ως λιγότερο ανθρώπους και όμως αυτό έκανε ο δυτικο-ουκρανικός εθνικισμός.
Αν είσαι Πολωνός, η Βολυνία σημαίνει κάτι για σένα. Ξέρετε τι συνέβη στη Βολυνία.[2] Ξέρετε τι συνέβη όταν οι Δυτικοί Ουκρανοί ξεσηκώθηκαν και έσφαξαν πάνω από 110.000 Πολωνούς. Και αυτό δεν ήταν απλώς σφαγή… Θέλω να πω, μιλάμε για φόνους εν ψυχρώ.
Υπάρχει ένας καλλιτέχνης που έχει ζωγραφίσει εικόνες που προέρχονται από μαρτυρίες από πρώτο χέρι για το τι έκαναν οι Δυτικοί Ουκρανοί στους Πολωνούς. Και θα έλεγα ότι αυτοί οι πίνακες δεν προορίζονται για τους λιγόψυχους. Αλλά όταν παίρνετε ένα νεογέννητο βρέφος του σπάτε τα χέρια, του σπάτε τα κόκαλά του, του σπάτε το σώμα μπροστά στη μητέρα που μόλις ξεκοιλιάσατε, αλλά έχει μείνει ζωντανή και μετά την παλουκώνετε… και κομματιάζετε ανθρώπους με το τσεκούρι ενώ είναι ζωντανοί και σπέρνετε τον τόπο με ανθρώπινα μέλη…
Εν τω μεταξύ, για να κρύψετε τους ήχους από τους άλλους χωρικούς, έχετε μια γυναικεία χορωδία που στέκεται έξω και τραγουδάει τραγούδια για να συγκαλύψει τις κραυγές από αυτά που συμβαίνουν μέσα στο κτίριο.
Και αυτό δεν είναι ένα μεμονωμένο γεγονός. Συνέβη ξανά και ξανά και ξανά. 110.000 δολοφονηθέντες. Αυτή είναι μια ασθένεια, μια ασθένεια που έχει μολύνει ορισμένους ανθρώπους. Ο φανατισμός αυτών των ανθρώπων έχει χρησιμοποιηθεί από άλλους κατά τη διάρκεια της ιστορίας και αυτό βλέπουμε κι εδώ, δηλαδή πώς εξωτερικοί παράγοντες χρησιμοποίησαν αυτόν τον ψυχωτικό φανατισμό που είναι ο δυτικός ουκρανικός εθνικισμός για να μην προωθήσουν τις υποτιθέμενες «θεμιτές ουκρανικές φιλοδοξίες του Ουκρανού λαού», γιατί κανείς δεν σεβάστηκε ποτέ τις νόμιμες εθνικές φιλοδοξίες του δυτικού ουκρανικού λαού – κανείς. Δεν υπήρξε ποτέ ανεξάρτητη Ουκρανία.
Εννοώ σήμερα, έχουμε αυτήν την οντότητα που ονομάζεται Ουκρανία, αλλά δεν είναι πραγματικά αυτό που θέλουν οι δυτικοί Ουκρανοί εθνικιστές επειδή ένα τεράστιο κομμάτι αυτής της Ουκρανίας αποτελούν Ρώσοι.
Η Ανατολική Ουκρανία απλώς προσαρτήθηκε τεχνητά από τον Λένιν, τον Στάλιν και τον Χρουστσόφ για να δημιουργήσουν κάτι που θα μπορούσε να είναι οικονομικά βιώσιμο ως μια οντότητα που δεν προοριζόταν ποτέ να είναι πολιτικά ανεξάρτητη από την κεντρική σοβιετική εξουσία. Αυτό πρέπει να το καταλάβουν οι άνθρωποι – πως όταν η Σοβιετική Ένωση άρχισε να επεκτείνει την Ουκρανία και να δημιουργεί αυτό το πράγμα που ονομάζεται Ουκρανία, δεν προοριζόταν ποτέ να είναι ανεξάρτητο. Πάντα υποτίθεται ότι θα αποτελούσε μέρος μιας μεγαλύτερης ένωσης σοβιετικών σοσιαλιστικών δημοκρατιών και ποτέ δεν προοριζόταν να είναι μια ανεξάρτητη οντότητα.
Και όμως, όταν επήλθε η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, οι Ηνωμένες Πολιτείες προσπάθησαν να χρησιμοποιήσουν τον ουκρανικό εθνικισμό για να υπονομεύσουν τη Ρωσία, για να βοηθήσουν στη διάλυση της Ρωσίας, για να βοηθήσουν στην αποδυνάμωση της Ρωσίας, για να διασφαλίσουν ότι η Ρωσία δεν θα μπορούσε ποτέ ξανά να αναστηθεί από τις στάχτες της Σοβιετικής Ένωσης και να απειλήσει τη Δύση. Γιατί η Ρωσία εξακολουθεί να είναι μια περιοχή με τεράστιους πόρους, ορυκτούς πόρους και ως εκ τούτου αυτάρκης. Στη Δύση δεν αρέσουν τα αυτάρκη έθνη γιατί είναι δύσκολο να τα θέσεις υπό τον οικονομικό σου έλεγχο όταν μπορούν να ζήσουν χωρίς εσένα.
Έτσι, έπρεπε να τη διαλύσουμε. Και χρησιμοποιήσαμε τον ουκρανικό εθνικισμό για να το πετύχουμε αυτό.
Ο ουκρανικός εθνικισμός δεν είναι, επαναλαμβάνω, μια νόμιμη εθνική φιλοδοξία. Είναι ένας εθνικισμός που καθορίστηκε από τον Στεπάν Μπαντέρα και τον Μπαντεριστικό αγώνα ενάντια στη σοβιετική, πολωνική και λευκορωσική κυριαρχία μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Πολλοί άνθρωποι δεν αντιλαμβάνονται το επίπεδο των συγκρούσεων που έλαβαν χώρα, τη βία που έλαβε χώρα με αυτούς τους Ουκρανούς εθνικιστές που ήταν σύμμαχοι της ναζιστικής Γερμανίας – στην πραγματικότητα, οι τάξεις τους ήταν γεμάτες Ναζί.
Έχει ενδιαφέρον όταν σκάβεις στην ιστορία. Υπάρχει μια ιστορία που αποδεικνύει την ύπαρξη μιας ομάδας, της Ομάδας Γκέλεν,[3] η οποία ήταν μια οργάνωση πληροφοριοδοτών κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου που δρούσε αποκλειστικά στο ανατολικό μέτωπο. Είχαν στοιχεία μέσα σε αυτή την οργάνωση, σε αυτή την ομάδα, τις Ανατολικές Δυνάμεις, που θα έκαναν επιχειρήσεις στα μετόπισθεν της Σοβιετικής Ένωσης. Έτσι, θα διείσδυαν ή θα τους πετούσαν με αλεξίπτωτο και μετά θα επιχειρούσαν. Τον Οκτώβριο ή τον Νοέμβριο του 1944, νομίζω, αφού οι Ρώσοι έδιωξαν τους Γερμανούς από πολλά εδάφη της σημερινής Ουκρανίας, οι Γερμανοί έστειλαν μια ομάδα, περίπου 70 άτομα. Προσγειώθηκαν και η δουλειά τους ήταν να επικοινωνήσουν με τους Μπαντερίτες. Και το έκαναν. Έπιασαν επαφή. Αποκατέστησαν την επαφή. Τους έδωσαν εντολές για το τι έπρεπε να κάνουν κ.λπ. Αλλά όταν διαβάσετε τις εκθέσεις, αυτοί οι Γερμανοί αναφέρουν ότι στις τάξεις των Μπαντεριτών υπήρχαν περίπου 700 Γερμανοί στρατιώτες που είχαν μείνει πίσω.
Βλέπετε, όταν έχετε εκατομμύρια Γερμανούς να τρέχουν για να σώσουν τη ζωή τους από τους Σοβιετικούς, πολλοί από αυτούς πήγαν σε υπόγεια, πήγαν στο δάσος και βρήκαν κοινό σκοπό με τους Μπαντερίτες. Έτσι, υπήρχαν περίπου 700 Γερμανοί στρατιώτες που δεν κατάφεραν να φτάσουν στη Γερμανία και έμειναν πίσω για να πολεμήσουν με αυτές τις οργανώσεις του Μπαντέρα. Έτσι, ο ναζιστικός σύνδεσμος είναι πολύ πιο στενός από ό,τι πιστεύουν οι άνθρωποι. Συνέχισαν να κατευθύνονται από τους Ναζί μέχρι το τέλος. Και όταν η οργάνωση του Γκέλεν απορροφήθηκε από τις δυνάμεις του στρατού των ΗΠΑ στην Ευρώπη -αργότερα από την OSS, και μετά από τη CIA- εξακολούθησαν να διατηρούν αυτή τη σύνδεση. Και μετά η CIA έπαιρνε Ουκρανούς από τα στρατόπεδα των εκτοπισμένων στη Γερμανία, τους εκπαίδευε και τους πετούσε με αλεξίπτωτο στην Ουκρανία. Αυτά έγιναν στα τέλη της δεκαετίας του 1940 και στη δεκαετία του 1950, για να συνδεθούν με αυτές τις εναπομείνασες δυνάμεις μάχης. Νομίζω ότι οι τελευταίοι από αυτούς τελικά εξοντώθηκαν – δηλαδή, μέχρι το 1960 γίνεται λόγος για μεμονωμένες δολοφονίες ανθρώπων σε κτίρια – αλλά η τελευταία οργανωμένη αντίσταση ήταν το 1954 – 1955 όταν σκοτώθηκαν όλοι.
Στη συνέχεια, όμως, η CIA, αντί να πει, “Άντε, τέλειωσε”, συνέχισε να χρηματοδοτεί αυτήν την ομάδα Μπαντεριτών στη διασπορά και να σπρώχνει χρήματα και τις οργανωτικές αρχές του Μπαντερισμού στη Σοβιετική Ένωση.
Όταν ο Χρουστσόφ ήρθε στην εξουσία, ξεκίνησε αυτό το θέμα της αποσταλινοποίησης. Έκανε την κρυφή ομιλία του όπου επέκρινε τον Στάλιν και απελευθέρωσε ανθρώπους από τα γκουλάγκ. Έκλεισε το γιγάντιο σύστημα των γκουλάγκ και απαλλάχθηκε από όλους τους πολιτικούς κρατούμενους.
Και οι περισσότεροι Μπαντερίτες, πάνω από 200.000 που είχαν συλληφθεί, αφέθηκαν ελεύθεροι και επέστρεψαν στην Ουκρανία. Και μετά άρχισαν τη διαδικασία να ξανα-διεισδύουν στην ουκρανική κοινωνία και την ουκρανική κυβέρνηση. Κι όλα αυτά με την υποστήριξη της CIA.
Ο κόσμος δεν τα καταλαβαίνει αυτά. Οι Μπαντερίτες που επέστρεψαν υποστηρίζονταν από τη CIA, με την υποστήριξη των οργανώσεων του Μπαντέρα στη διασπορά. Απέκτησαν κοινό σκοπό και μπήκαν στη διαδικασία να διεισδύσουν – να ξανα-διεισδύσουν πίσω στη σοβιετική κοινωνία και πέτυχαν τόσο πολύ που το 1990, όταν η Σοβιετική Ένωση έπαψε να υπάρχει, η CIA είπε: «Λοιπόν, κοίτα, έχουμε ήδη κερδίσει, δεν χρειάζεται να συνεχίσουμε να χρηματοδοτούμε αυτούς τους ανθρώπους στα κρυφά, γνωρίζουμε ότι έχουμε κερδίσει, αφού αυτοί είναι στην εξουσία, εμείς είμαστε στην εξουσία».
Η Ουκρανία ήταν πάντα μια άσκηση της CIA, ένα ελεγχόμενο από τη CIA πείραμα αποσταθεροποίησης πρώτα της σοβιετικής αρχής και τώρα της ρωσικής αρχής.
Αυτό θα δείξει η ιστορία όταν τελειώσουν οι μάχες και καθαρίσει ο καπνός, τα πτώματα ταφούν και αποκτήσουμε πρόσβαση —όλος ο κόσμος αποκτήσει πρόσβαση— στα αρχεία της Ουκρανίας και οι Ρώσοι τελικά απελευθερώσουν τα αρχεία τους.
Αυτό που θα δούμε είναι ότι αυτός ήταν ένας πόλεμος που βρισκόταν σε εξέλιξη για δεκαετίες. Πως αυτή είναι μια από τις καθοριστικές συγκρούσεις της σύγχρονης ιστορίας. Αυτός είναι ένας πόλεμος όπου η Ρωσία απάντησε στο πείραμα της CIA: «Φτάνει. Δεν θα περάσεις. Αυτό ήταν. Τελειώσαμε. Τραβήξαμε κόκκινη γραμμή. Δεν πρόκειται να γλιτώσετε με αυτό. Το τελειώνουμε μια για πάντα. Αυτό είναι το τέλος του αντιρωσικού πειράματος της CIA. Πάει τώρα. Απέτυχε.”
Και αυτό το πείραμα περιλαμβάνει δύο άλλες οντότητες, το ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Όλα αυτά αποτελούν μέρος του μεγάλου σχεδίου που έκαναν οι Ηνωμένες Πολιτείες για τον έλεγχο της Ευρώπης, με σκοπό την υπόταξη της Ρωσίας διατηρώντας παράλληλα τον έλεγχο της Ευρώπης. Και καταρρέει επίσης. Αυτή η ουκρανική σύγκρουση θα μείνει στην ιστορία ως μια από τις πιο αποφασιστικές ήττες της λεγόμενης συλλογικής Δύσης. Είναι η αρχή του τέλους.
Όταν οι άνθρωποι κοιτούν την κατάρρευση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, για παράδειγμα, πολλοί άνθρωποι δείχνουν τη μάχη της… δεν μου έρχεται το όνομα στο μυαλό… αλλά είναι μεταξύ του Αττίλα του Ούννου και της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.[4] Το θέμα είναι ότι αυτό συνέβη σχεδόν αιώνες πριν τελικά καταρρεύσει η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Ίσως ήταν στο Σαλόνς η μάχη… δεν θυμάμαι. Όμως η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία υπέστη μεγάλη ήττα από τους βαρβάρους. Και άρχισε, ήταν ένα σήμα κατάρρευσης. Βέβαια η κατάρρευση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας είχε ξεκινήσει πολύ νωρίτερα.
Για τον πόλεμο στην Ουκρανία, πιστεύω ότι οι ιστορικοί θα βάλουν ένα σημάδι στον χάρτη και θα πουν, αυτός είναι ο πόλεμος που σηματοδότησε το τέλος της Αμερικανικής Αυτοκρατορίας. Πως από αυτό το σημείο και μετά, αυτό που θα βλέπουμε θα είναι η κατάρρευση. Θα βλέπουμε πτώση. Θα βλέπουμε υποχώρηση.
Και όλα όσα πρόκειται να συμβούν από αυτό το σημείο και μετά θα συνδέονται με αυτόν.
Η άνοδος των BRICS ως οικονομικό και πολιτικό αντίβαρο στα ελεγχόμενα από τις ΗΠΑ G7 και G20. Οι BRICS επιταχύνθηκαν από αυτή τη σύγκρουση. Αυτή η σύγκρουση ανάγκασε όχι μόνο τη Ρωσία και την Κίνα να ενωθούν για να δώσουν βάρος στις BRICS, επειδή οι BRICS είχαν προηγηθεί κατά μια δεκαετία. Αλλά μέχρι τότε κανείς δεν τις πήρε στα σοβαρά. Δεν ήταν σοβαρή οργάνωση. Τι θα μπορούσε να κάνει; Το G7 είχε πολύ μεγαλύτερη επιρροή. Αλλά τώρα η Ρωσία και η Κίνα συνεργάστηκαν και είπαν: «Πρέπει να δημιουργήσουμε ένα αντίβαρο στη νεοφιλελεύθερη τάξη που βασίζεται σε κανόνες, ξέρετε, τη διεθνή τάξη που προωθούν οι Ηνωμένες Πολιτείες».
Η επιβολή κυρώσεων στη Ρωσία την απελευθέρωσε στην πραγματικότητα και με πολλούς τρόπους. Έσπασε την ραχοκοκαλιά των ολιγαρχών που είχαν καταλάβει τον έλεγχο των ρωσικών θεσμών στη δεκαετία του 1990 και εξακολουθούσαν να τους ελέγχουν. Ξέρετε, είναι αστείο, όλοι μιλούν για τον Βλαντίμιρ Πούτιν ως έναν απόλυτο δικτάτορα. Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι, δεν ήταν ποτέ. Ο Βλαντίμιρ Πούτιν κληρονόμησε μια εντελώς διαλυμένη χώρα. Για να κρατήσει αυτή τη χώρα ζωντανή, έπρεπε να επιτρέψει να συμβούν πολλά πράγματα που υπό κανονικές συνθήκες δεν θα επέτρεπε ποτέ να συμβούν. Το μέγεθος της διαφθοράς που έχει εισχωρήσει σε κάθε πτυχή της ρωσικής κοινωνίας. Δεν μπορείς να έρθεις και να πεις, «Θα τα κάνω όλα». Δεν μπορείς να έρθεις και να πεις, «Τελείωσαν όλα». Αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να πεις, «Αυτό βρωμάει, αλλά εκείνο βρωμάει περισσότερο. Θα λύσω αυτό το πρόβλημα. Η νούμερο ένα προτεραιότητά μου είναι να δώσω συντάξεις στους ηλικιωμένους, να δημιουργήσω σταθερότητα, πράγμα που σημαίνει ότι θα ανεχτώ πολλά από αυτά τα σκουπίδια που υπάρχουν αυτή τη στιγμή». Και καθώς χτίζετε θεσμούς ενώ ανέχεστε τα σκουπίδια, τα σκουπίδια διεισδύουν στους θεσμούς.
Ξέρετε, δεν λέω ότι ο [Αλεξέι] Ναβάλνυ ήταν λάθος. Ο Ναβάλνυ είχε δίκιο όταν είπε ότι η Ρωσία ήταν εγγενώς διεφθαρμένη. Ήταν, αλλά δεν φταίει ο Πούτιν. Εκεί έκανε το λάθος, καθόταν εκεί και έλεγε, αυτή είναι η Ρωσία του Βλαντίμιρ Πούτιν. Ο Βλαντίμιρ Πούτιν κληρονόμησε τη Ρωσία του Μπόρις Γέλτσιν και προσπαθεί να τη διορθώσει, κάτι που δεν μπορείς να το κάνεις εν μία νυκτί.
Πρέπει να παράγεις έργο και δέχεσαι επίθεση σε όλα τα μέτωπα. Έχεις τον πόλεμο στην Τσετσενία. Πρέπει να λύσεις το πρόβλημα στην Τσετσενία. Έχεις την επέκταση του ΝΑΤΟ. Έχεις ένα σωρό πράγματα που συμβαίνουν που σημαίνει ότι πρέπει να διατηρήσεις μια στοιχειώδη εσωτερική πολιτική τάξη. Δεν μπορείς να κάνεις μια επανάσταση και να περιμένεις από τον κόσμο να σε στηρίξει ενώ η χώρα δέχεται επίθεση από το εξωτερικό. Άρα, είναι μια αργή διαδικασία.
Αλλά όταν η Δύση επέβαλε κυρώσεις στη Ρωσία και μετά στους ολιγάρχες, ήταν η μεγαλύτερη χάρη που η Δύση μπορούσε να κάνει ποτέ στον Πούτιν.
Είπε, «Περιμένετε ένα λεπτό… Μόλις απαξιώσατε τους ολιγάρχες. Σας ευχαριστώ. Περίμενα πολύ καιρό να το κάνω. Τελείωσαν.”
Τώρα, μπορεί να γίνει πιο επιθετικός. Τώρα, στρέφεται ενάντια στο φιλοδυτικό στοιχείο της οικονομίας του. Η Δύση το έκανε εύκολο κι αυτό επίσης, επειδή ο Πούτιν δεν μπορούσε να πάρει το διαζύγιο. Αυτό θα τον έφερνε αντιμέτωπο με το 30 τοις εκατό του πληθυσμού -γιατί μην ξεχνάτε ποτέ, η Ρωσία είναι δημοκρατία- και το 30 τοις εκατό του πληθυσμού θα είχε περάσει στην αντιπολίτευση. Θα είχε χάσει τις εκλογές που μέχρι τώρα τις κέρδιζε μόνο με 52, 53, 54 τοις εκατό – θα είχε χάσει αυτές τις εκλογές, επομένως δεν μπορούσε να αποσυνδεθεί από αυτούς, αλλά η Δύση τον αποσύνδεσε και εκείνος είπε, «Μην κατηγορείτε εμένα, η Δύση το έκανε» και [τα φιλοδυτικά στοιχεία] πήγαν μαζί του.
Και κάτι τελευταίο, αυτός [ο Πούτιν] έκανε μόλις εκλογές κατά τη διάρκεια του πολέμου, εννοώ ότι οι εκλογές που έγιναν μόλις φέτος, δεν θα μπορούσαν να είχαν αυτό το αποτέλεσμα χωρίς τον πόλεμο. Αυτό που έκανε ο πόλεμος και επαναλαμβάνω, είναι ένας πόλεμος που επιβλήθηκε στον Πούτιν, ο οποίος, όντας μεγάλος πυγμάχος – αντιδρά, κινείται και χτυπά- όταν του επέβαλαν αυτόν τον πόλεμο, κάθεται και λέει, «Περιμένετε λίγο» – επειδή ήθελε να τελειώσει αυτός ο πόλεμος, ξέρουμε ότι το ήθελε, αυτός ήταν ο σχεδιασμός του για τη σύγκρουση. Η Ειδική Στρατιωτική Επιχείρηση προέβλεπε να εισέλθουν, να εκφοβίσουν την Ουκρανία, να την οδηγήσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και να τελειώσουν αυτόν τον πόλεμο μέσα σε έναν ή δύο μήνες.
Το γνωρίζουμε γιατί το ανακοινωθέν της Κωνσταντινούπολης που ήταν έτοιμο να υπογραφεί την 1η Απριλίου 2022, θα είχε πετύχει ακριβώς αυτό.
Έτσι, ο Πούτιν δεν χρησιμοποιούσε αυτή τη σύγκρουση στα πλαίσια ενός γενικότερου σχεδίου, όπως τον κατηγορεί το ΝΑΤΟ. Αναγκάστηκε να αντιδράσει σε όλα αυτά, να διατηρήσει μια σύγκρουση, να πραγματοποιήσει μια επιστράτευση 300.000 ανθρώπων και να μεταβεί σε μια στρατιωτική βιομηχανική οικονομική βάση. Όλα αυτά δεν ήταν μέρος του γενικού σχεδίου. Του επιβλήθηκαν. Αυτός ο πόλεμος θα μπορούσε να είχε τελειώσει εδώ και πολύ καιρό, αλλά η Δύση συνεχίζει να εισφέρει χρήματα στην Ουκρανία, κρατώντας τον πόλεμο σε εξέλιξη και αναγκάζοντας τον Πούτιν να πάρει αποφάσεις.
Και τελικά, ο Πούτιν είπε, «Μια στιγμή, κοιτάξτε τι γίνεται εδώ». Έχω ακούσει ότι στη Ρωσία, όταν ξεκίνησε αυτός ο πόλεμος -και πολλοί άνθρωποι δεν το συνειδητοποιούν αυτό- θα έλεγα ότι η πλειοψηφία των Ρώσων, αν και δεν ήταν επιθετικά αντίθετοι στον πόλεμο, δεν υποστήριξαν ενεργά τον πόλεμο. «Δεν θεωρούσα ότι αυτό ήταν απαραίτητο. Δεν είχα καταλάβει τι γινόταν».
Δεν ακούτε τίποτα από αυτά σήμερα. Αυτός ο πόλεμος είναι ένας υπαρξιακός αγώνας για την επιβίωση της Ρωσίας απέναντι σε ένα γενικότερο σχέδιο που καθοδηγείται από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη συλλογική Δύση. Ξέρετε, η Ρωσία πρέπει να το κάνει αυτό. Το επίπεδο πατριωτισμού έχει ανέβει παντού. Και το όμορφο πράγμα με τον πόλεμο είναι πως όταν ζητάς από τους ανθρώπους να κάνουν την απόλυτη θυσία -και δεν το καταλαβαίνουν μόνο οι Ρώσοι- αυτό δεν αφορά μόνο το τι συμβαίνει στην πρώτη γραμμή, αλλά και το τι συμβαίνει στο εσωτερικό μέτωπο. Αν πάτε στην πόλη Μαγκνιτογκόρσκ, στη Ρωσία -μια μεγάλη πόλη που παράγει χάλυβα- θα δείτε ότι υπάρχει το άγαλμα ενός Ρώσου στρατιώτη και ενός Ρώσου εργάτη που σηκώνει το σπαθί πάνω κι από τους δυο τους. Είναι το μνημείο του εσωτερικού μετώπου, που δείχνει ουσιαστικά περί τίνος πρόκειται. Το εσωτερικό μέτωπο όπου οι άνθρωποι κάνουν δυνατή τη νίκη, οι άνθρωποι που φτιάχνουν το ατσάλι, που βγάζουν το μετάλλευμα από το έδαφος, το μετατρέπουν σε ατσάλι, το σφυρηλατούν σε σπαθί και το δίνουν στον στρατιώτη. Βλέπετε το ίδιο σπαθί στα χέρια της Μητέρας Ρωσίας, στο Στάλινγκραντ. Η μητέρα πατρίδα γνέφει, τους παρακινεί να πάνε μπροστά κρατώντας αυτό το σπαθί. Βλέπεις αυτό το σπαθί στο χέρι ενός στρατιώτη στο Βερολίνο, αφού νίκησαν, το σπαθί το έχει κάτω και κρατάει ένα παιδί, αλλά βλέπεις το ίδιο σπαθί. Βλέπετε το ίδιο σπαθί να μετατρέπεται σε άροτρο στα Ηνωμένα Έθνη και ο κύκλος έχει κλείσει. Ο ρωσικός λαός γνωρίζει τη σημασία του εσωτερικού μετώπου. Και κάτι ακόμη για το εσωτερικό μέτωπο, όταν το εσωτερικό μέτωπο κινητοποιείται για να στείλει τους γιους, τους πατέρες, τους θείους και τα αδέρφια στον πόλεμο, δεν υπάρχει ανοχή στη διαφθορά, καμία απολύτως.
Ο Βλαντίμιρ Πούτιν είπε: «Ευχαριστώ πολύ, Δύση, θα κάνω εκλογές και θα προσπαθήσω να συμμετάσχουν σε αυτές όσο το δυνατόν περισσότεροι άνθρωποι, όχι για μένα, αλλά επειδή είναι Ρώσοι πατριώτες. Αυτές οι εκλογές θα είναι για τη Ρωσία».
Και το έκανε. Περίπου το 77 τοις εκατό του πληθυσμού πήγε και συμμετείχε σε αυτές τις εκλογές. Στις τελευταίες εκλογές, το 2020, στις Ηνωμένες Πολιτείες, το επίπεδο συμμετοχής στις εκλογές ήταν το υψηλότερο όλων των εποχών. Δηλαδή 77 εκατομμύρια ψήφισαν τον Τραμπ, 81 εκατομμύρια ψήφισαν τον Μπάιντεν, ανάλογα βέβαια με το ποιος μετράει. Αλλά το θέμα είναι είναι ότι συμμετείχε μόνο το 66 τοις εκατό όσων είχαν δικαίωμα ψήφου και αυτό θεωρείται πολύ καλή συμμετοχή.
Η Ρωσία συγκέντρωσε το 77% των ψηφοφόρων, το 88% των οποίων ψήφισε τον Βλαντίμιρ Πούτιν. Αυτό λέγεται εντολή. Θα ορκιστεί στο αξίωμα, νομίζω στις 7 Μαΐου. Και όταν ορκιστεί, έχει ανοίξει ήδη μια συζήτηση στη Ρωσία τώρα για εκκαθάριση. Βλέπετε, ο Βλαντίμιρ Πούτιν ξέρει ότι είναι 71 ετών. Επαναλαμβάνω, οι Ρώσοι γνωρίζουν την ιστορία τους, ξέρουν τι συνέβη στο τέλος της Σοβιετικής Ένωσης, όταν οι ηγέτες κρατούσαν την καρέκλα μέχρι το τέλος. Ο Μπρέζνιεφ τα είχε χάσει, τραύλιζε ασυναρτησίες όταν τελείωσε. Όταν ανέλαβε ο Αντρόποφ, ήταν ήδη θανάσιμα άρρωστος, παρόλο που μπορούσε να τα πάει καλύτερα, η ηλικία τον πρόλαβε και πέθανε από καρκίνο. Αντικαταστάθηκε από τον Τσερνιένκο, ο οποίος ήταν κυριολεκτικά εγκεφαλικά νεκρός όταν ανέλαβε, αλλά τον επέβαλε το κατεστημένο.
Μόνο μετά τον θάνατο του Τσερνιένκο, ο επόμενος ηγέτης, ο Γκορμπατσόφ, ήταν ένας άντρας στα 50 του, αλλά μέχρι τότε το σύστημα είχε καταρρεύσει τόσο πολύ που ο Γκορμπατσόφ δεν μπόρεσε να το σώσει. Κι αυτό οδήγησε στη δεκαετία του 1990 και τον Μπόρις Γέλτσιν, ο οποίος κατάντησε ένας ηλικιωμένος, γελοίος μεθύστακας μέχρι να αποχωρήσει. Έρχεται τότε ο Βλαντίμιρ Πούτιν, ένας άνδρας στα 40 του και γίνεται πρόεδρος. Σήμερα είναι 71. Εντάξει, έχει 6 χρόνια θητεία, μετά θα είναι 77. Τώρα, είναι ακόμα νέος, εννοώ ότι είναι ενεργός. Είναι σωματικά δραστήριος. Μιλάει πολύ καλά, αλλά δεν είναι αθάνατος. Και αν το 2030, στις επόμενες εκλογές, η Ρωσία εξακολουθεί να κοιτάζει σε έναν 77χρονο άνδρα για το μέλλον της, θα έχει πρόβλημα και ο Πούτιν το ξέρει αυτό.
Αλλά πρέπει να φτιάξει τη Ρωσία. Δεν μπορεί να επιτρέψει στη Ρωσία να συνεχίσει να είναι αυτό που κληρονόμησε από τον Μπόρις Γέλτσιν. Τα απομεινάρια αυτού του άρρωστου καθεστώτος πρέπει να απομακρυνθούν. Και θα τα απομακρύνει. Ο πόλεμος του έδωσε τη δυνατότητα να το κάνει αυτό. Άρα αυτή είναι μια άλλη πλευρά αυτού του πολέμου. Είναι μετασχηματιστικός. Όχι μόνο γεωπολιτικά σε παγκόσμια κλίμακα, αλλά είναι επίσης παράγοντας μετασχηματισμού για τη Ρωσία. Η Ρωσία που πρόκειται να αναδυθεί εξαιτίας των πολιτικών αποφάσεων του Βλαντίμιρ Πούτιν, αυτών που πρόκειται να λάβει μέσα στα επόμενα έξι χρόνια, δεν θα μπορούσε να υπάρξει χωρίς αυτόν τον πόλεμο. Τα χέρια του Πούτιν ήταν δεμένα. Το επίπεδο της διαφθοράς, η αρρωστημένη αυτή κατάσταση, που μόλυνε τη Ρωσία ήταν ακόμα εκεί.
Θέλω να πω, έχω πολλούς φίλους που μου λένε, «Σκοτ, είσαι τόσο υπέρ των Ρώσων». Δεν είμαι υπέρ των Ρώσων. Συμπαθώ τη Ρωσία, αλλά είμαι ρεαλιστής απέναντί της, καταλαβαίνω τη Ρωσία, κάνω μια προσπάθεια να την κατανοήσω, είναι ένα έθνος που βρίθει από διαφθορά —Εντάξει, ίσως δεν θα έλεγα ότι βρίθει από διαφθορά, αλλά είναι ένα έθνος που περικλείει σημαντική εγγενή διαφθορά μέσα του. Το σύστημα διακυβέρνησης κληρονομήθηκε από τον Μπόρις Γέλτσιν και ο Βλαντίμιρ Πούτιν το χρησιμοποίησε για να βοηθήσει τη Ρωσία να επιβιώσει αυτές τις δεκαετίες, όταν όλοι προσπαθούσαν να την καταστρέψουν. Αλλά ο Πούτιν δεν μπόρεσε να εξαλείψει πλήρως αυτή τη διαφθορά από τις ρωσικές επιχειρήσεις. Τώρα θα το κάνει αυτό και θα δημιουργήσει ένα νέο ρωσικό κράτος που θα βασίζεται στις αρχές που διέπουν τον ρωσικό εθνικισμό.
Και αυτές οι αρχές σφυρηλατήθηκαν σε αυτή τη σύγκρουση. Αυτή η σύγκρουση έφερε το αντίθετο αποτέλεσμα σε ό,τι αφορά στη Δύση, γιατί αποδυνάμωσε τη Δύση και ενίσχυσε τη Ρωσία. Η Ρωσία μπαίνει τώρα μέσα στις BRICS, όχι πλέον σαν ο οικονομικά αδύναμος, όπως όλοι πίστευαν.
Όταν πρωτοδημιουργήθηκαν οι BRICS, τους έβλεπαν κάπως. Εντάξει, συμμετέχει η Ρωσία, αλλά τι είναι η Ρωσία; Δεν έχουν οικονομία. Συμμετέχουν οι Κινέζοι, αυτοί θα κυριαρχήσουν, αλλά οι Ρώσοι δεν θα τα πάνε ποτέ καλά μαζί τους, γιατί, καταλαβαίνετε, κανείς δεν θέλει να υποταχθεί στους Κινέζους, άρα το πείραμα θα αποτύχει.
Όταν η Ρωσία κάθεται σήμερα στο τραπέζι με τους Κινέζους, δεν είναι σαν φτωχός συγγενής. Είναι ένας πολύ δυνατός συνεργάτης. Ο συνεργάτης που μόλις τσάκισε τη συλλογική Δύση. Βέβαια, το έκαναν με την κινεζική βοήθεια, αλλά και οι Κινέζοι τώρα καταλαβαίνουν ότι έχουν ανάγκη τη Ρωσία. Χρειάζονται μια ισχυρή Ρωσία για να προχωρήσουν με την υπόθεση BRICS. Αυτό έγινε δυνατό εξαιτίας αυτής της σύγκρουσης.
Όλα όσα η Δύση θεωρούσε ότι μπορούσε να επιτύχει πραγματοποιώντας αυτή τη σύγκρουση – γιατί θυμηθείτε, αυτός ο πόλεμος δεν έγινε τυχαία. Το 2008 ο Γουίλιαμ Μπερνς, ο τότε πρεσβευτής των Η.Π.Α. στη Ρωσία,[5] συνέταξε ένα υπόμνημα με τίτλο «Νιετ σημαίνει Νιετ» («Το Όχι Σημαίνει Όχι»), σχετικά με τον κίνδυνο που διέτρεχε το ΝΑΤΟ αν προσπαθούσε να εντάξει την Ουκρανία στις τάξεις του. Τότε, είπε: «Αν το κάνουμε αυτό, παραβιάζει μια κόκκινη γραμμή και η Ρωσία δεν θα το ανεχθεί. Θα οδηγήσει αναπόφευκτα σε σύγκρουση με τη Ρωσία. Σε έναν πόλεμο που θα κάνει τη Ρωσία να εισβάλει στην Ουκρανία και να πάρει κατ’ ελάχιστο τον έλεγχο της Κριμαίας και του Ντονμπάς».
Η Δύση γνώριζε ότι προσκαλώντας την Ουκρανία στο ΝΑΤΟ έθεταν σε κίνηση γεγονότα που θα οδηγούσαν σε ένοπλη σύγκρουση με τη Ρωσία. Αυτός ο πόλεμος δεν ήταν ατύχημα. Αυτός ο πόλεμος έγινε με σχέδιο για να καταστρέψει τη Ρωσία. Και απέτυχε.
Η ιστορία θα δείξει ότι η Ρωσία κερδίζει αυτόν τον πόλεμο και η Ρωσία αναδύεται ως ένα από τα ισχυρότερα, πιο συνεκτικά έθνη στον κόσμο μετά από αυτόν τον πόλεμο. Η Ρωσία δεν σχεδιάζει να αντικαταστήσει τις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά αυτό που μπορεί να ειπωθεί με βεβαιότητα είναι ότι μόλις τελειώσει αυτή η σύγκρουση, η Ρωσία δεν θα αποδεχτεί ποτέ ξανά να έχει τη δεύτερη θέση σε σχέση με τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Υποσημειώσεις της Μεταφράστριας:
[1] Αναφέρεται στην Ουνίτικη (ενωτική) εκκλησία, η οποία ιδρύθηκε το 1595-1596 με την Ένωση της Βρέστης, κάτω από την πίεση της καθολικής στο θρήσκευμα Κοινοπολιτείας της Πολωνίας και της Λιθουανίας που είχε στην κατοχή της τότε τα εδάφη της Γαλικίας και της Μπουκοβίνας. Η Ένωση της Βρέστης (δηλ. του Μπρεστ) αντιπροσώπευε μια συμφωνία από τις Ανατολικές Ορθόδοξες Εκκλησίες στα Ρουθηνικά τμήματα της Πολωνο-Λιθουανικής Κοινοπολιτείας να αποδεχτούν την εξουσία του Πάπα διατηρώντας παράλληλα τις ανατολικές ορθόδοξες λειτουργικές πρακτικές, που οδήγησε στο σχηματισμό της Ρουθηνικής Ουνιτικής Εκκλησίας, που σήμερα υπάρχει ως Ελληνοκαθολική Εκκλησία της Ουκρανίας.
Οι Πολωνοί θεωρούσαν τους Ρουθήνους ως κατακτημένο λαό. Ως εκ τούτου, οι Ρουθήνοι έγιναν άνθρωποι δεύτερης κατηγορίας στην κοινωνία και η κουλτούρα τους θεωρούνταν καθυστερημένη σε σύγκριση με τις άλλες εθνοτικές ομάδες της Κοινοπολιτείας.
Μετά την ολοκλήρωση του διαμελισμού της Πολωνίας και τη διάλυση της Κοινοπολιτείας της Πολωνίας και της Λιθουανίας, το 1795, μεταξύ Πρωσίας, Τσαρικής Ρωσίας και Αυστρο-Ουγγαρίας, μόνο στις τρεις επαρχίες που κατέλαβε η Αυστρο-Ουγγαρία διατηρήθηκε η Ελληνοκαθολική εκκλησία.
[2] Οι σφαγές των Πολωνών στη Βολυνία και την Ανατολική Γαλικία διεξήχθησαν στη γερμανοκρατούμενη Πολωνία από τον Ουκρανικό Αντάρτικο Στρατό (UPA), με την υποστήριξη τμημάτων του τοπικού ουκρανικού πληθυσμού, εναντίον της πολωνικής μειονότητας στη Βολυνία, την Ανατολική Γαλικία, τμήματα της Πολεσίας και την περιοχή του Λούμπλιν από το 1943 έως το 1945.
Η κορύφωση των σφαγών έγινε τον Ιούλιο και τον Αύγουστο του 1943. Αυτές οι δολοφονίες ήταν εξαιρετικά βάναυσες και τα περισσότερα θύματα ήταν γυναίκες και παιδιά. Οι ενέργειες της UPA οδήγησαν σε έως και 100.000 θανάτους Πολωνών. Οι εκτιμήσεις για τον αριθμό των νεκρών κυμαίνονται από 60.000 έως 120.000. Άλλα θύματα των σφαγών περιλάμβαναν αρκετές εκατοντάδες Αρμένιους, Εβραίους, Ρώσους, Τσέχους, Γεωργιανούς, αλλά και Ουκρανούς που ήταν μέλη πολωνικών οικογενειών ή αντιτάχθηκαν στην UPA και εμπόδισαν τις σφαγές κρύβοντας Πολωνούς δραπέτες.
Η απόφαση για τις σφαγές λήφθηκε από τη φατρία του Μπαντέρα στην Οργάνωση Ουκρανών Εθνικιστών (OUN-B) το φθινόπωρο του 1942.
[3] Ο Reinhard Gehlen (1902 – 1979) ήταν Γερμανός αξιωματικός του στρατού και των μυστικών υπηρεσιών, που αργότερα ονομάστηκε «Υπέρ-Κατάσκοπος του Χίτλερ». Υπηρέτησε τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης, τη Ναζιστική Γερμανία και τη Δυτική Γερμανία και επίσης εργάστηκε για τις Ηνωμένες Πολιτείες κατά τη διάρκεια των πρώτων χρόνων του Ψυχρού Πολέμου. Ηγήθηκε της οργάνωσης Gehlen, η οποία συνεργάστηκε με τη CIA από την ίδρυσή της, απασχολώντας πρώην αξιωματικούς των SS και της Wehrmacht και αργότερα έγινε ο πρώτος επικεφαλής της Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας Πληροφοριών της Δυτικής Γερμανίας (BND). Ήταν υπεύθυνος της γερμανικής στρατιωτικής υπηρεσίας πληροφοριών στο Ανατολικό Μέτωπο κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και αργότερα έγινε ένας από τους ιδρυτές των ενόπλων δυνάμεων της Δυτικής Γερμανίας, της Μπούντεσβερ. (ΣτΜ).
[4] Αναφέρεται στη μάχη στα Καταλαυνικά Πεδία (στη σημερινή Γαλλία) που διεξήχθη το 451 μ.Χ. μεταξύ των Ούννων με ηγέτη τον Αττίλα και πολυεθνικών μισθοφορικών στρατευμάτων υπό την ηγεσία του Ρωμαίου στρατηγού Αέτιου και επί αυτοκρατορίας του Βαλεντινιανού Γ΄. Οι Ρωμαίοι κέρδισαν τη μάχη -η τελευταία νίκη τους- αλλά την επόμενη χρονιά ο Αττίλας είχε ανασυνταχθεί και κατέλαβε ολόκληρη την Ιταλική χερσόνησο. Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία καταλύθηκε οριστικά το 476 μ.Χ. από τον Οδόακρο, τον αρχηγό των βαρβάρων μισθοφόρων των Ρωμαίων. Δηλαδή, μόλις 25 χρόνια μετά τη μάχη στα Καταλαυνικά Πεδία.
[5] Ο William Burns από τον Μάρτιο του 2021 ως σήμερα είναι ο Διευθυντής της CIA.
Σημ.: Το κεφάλαιο αυτό του βιβλίου είναι ένα τμήμα (και πιο συγκεκριμένα από το 4:00 έως 34:25 του βίντεο) της συνέντευξης που δόθηκε στις 29/4/2024.
Στη συνέχεια, από το 34:30 μέχρι το 40:35, μιλάει για τη ρωσική ψυχολογία και τη «ρωσική ψυχή», τονίζοντας ότι οι Ρώσοι δεν επιδιώκουν την παγκόσμια κυριαρχία, αλλά την περιφερειακή σταθερότητα, ειρήνη και ασφάλεια.
Από το 41:05 έως το 56:40, με αφορμή ερώτηση για τον οργανισμό των BRICS, αναφέρεται στις χώρες που συμμετέχουν και στις αλλαγές που συμβαίνουν στην Αφρική, τη Ν. Αμερική και την Ασία.
Από το 56:40 έως το 1:04:21 ασκεί κριτική στους κατά καιρούς προέδρους των ΗΠΑ, στην απροκάλυπτα επεμβατική πολιτική τους στις άλλες χώρες και στην υπερφίαλη αίσθηση υπεροχής που διακρίνει τον μέσο Αμερικανό.
Από το 1:05:00 έως το 1:15:00 αναφέρεται στη ρατσιστική και απάνθρωπη στάση του Ισραήλ και της κοινωνίας του απέναντι στους Παλαιστινίους, κάνοντας παραλληλισμό με την εξ ίσου ρατσιστική νοοτροπία των Αμερικανών και τις φυλετικές διακρίσεις, ιδίως στα φτωχότερα στρώματα.
Ολόκληρη την σχεδόν 90λεπτη συζήτηση μεταξύ της Άνιας Κ και του Σκοτ Ρίττερ μπορείτε να την παρακολουθήσετε, στα αγγλικά, στο βίντεο που ακολουθεί. Ελληνικούς υπότιτλους θα έχετε μόνο με την επιλογή της αυτόματης μετάφρασης που είναι ενσωματωμένη στο βίντεο.
Επίλογος
Λάρι Τζόνσον
Τέλος;;; Δεν θα τελειώσει μέχρι να το πω εγώ.
Συγνώμη.
Η φωνή του Τζον Μπελούσι από την ταινία, το Σπίτι των Ζώων, ήταν στο μυαλό μου καθώς τελείωνα την ανάγνωση του τελευταίου κεφαλαίου της Άνια.
Οι συνεντεύξεις της Άνια με τον Σκοτ Ρίττερ, από την έναρξη της Ειδικής Στρατιωτικής Επιχείρησης τον Φεβρουάριο του 2022, αποτελούν μια σύγχρονη ιστορική καταγραφή αυτού που θα θεωρηθεί εκ των υστέρων ως μία από τις πιο σημαντικές περιόδους μετασχηματισμού της Παγκόσμιας Ιστορίας – δηλαδή, το τέλος της Δυτικής Ηγεμονίας.
Έτσι, επειδή αυτό το βιβλίο έχει ένα τελευταίο κεφάλαιο, αυτό δεν σημαίνει ότι ο πόλεμος και οι συνέπειές του έχουν διευθετηθεί ή ότι η Άνια θα εξαφανιστεί στην ομίχλη.
Η ζωή συνεχίζεται και η Άνια συνεχίζει επίσης. Με τα τακτικά της podcast, με συνομιλίες με τον Σκοτ και άλλες αξιόλογες προσωπικότητες. Δεν είμαι αξιοσημείωτος, αλλά έχω την τύχη να λαμβάνω μια τακτική πρόσκληση για να συνομιλήσω με την Άνια για τα τρέχοντα γεγονότα που συγκλονίζουν τον κόσμο.
Διατηρώ ένα προβάδισμα σε σχέση με τον Σκοτ γιατί έχω γνωρίσει την Άνια προσωπικά – μου πήρε συνέντευξη στο Café του ξενοδοχείου Μετροπόλ στη Μόσχα στις 25 Φεβρουαρίου 2024.
Δεν είναι κίβδηλη. Γνώρισα μια γνήσια γυναίκα με ψυχή που δεν διεκδικεί ιδιαίτερη γνώση για τις τρέχουσες υποθέσεις λόγω προηγούμενης εμπειρίας. Έχει όμως ακόρεστη περιέργεια και δεν φοβάται να κάνει ερωτήσεις ή να παραδεχτεί ότι δεν γνωρίζει κάτι.
Βγάζει το καλύτερο από το πρόσωπο που παίρνει συνέντευξη.
Αν σας άρεσε αυτό το βιβλίο, μπορείτε να ξεκινήσετε να παρακολουθείτε την επόμενη παραγωγή της Άνια, συνδεόμενοι με το σχεδόν καθημερινό της podcast. Ακουμπά στον παλμό του κόσμου και ξέρει ποιες ερωτήσεις πρέπει να γίνουν σήμερα, ώστε να καταλάβουμε τι είναι πιθανό να συμβεί αύριο και στο μέλλον.
Γράφω αυτά καθώς το ουκρανικό αμυντικό μέτωπο στην Ανατολική Ουκρανία αρχίζει να ξηλώνεται με εκπληκτικό ρυθμό. Υπάρχουν πολλοί σε θέσεις πολιτικής ηγεσίας στη Δύση και στα δημοσιογραφικά πρακτορεία των κατεστημένων ΜΜΕ που εκπλήσσονται και συγκλονίζονται από αυτή την εξέλιξη.
Μακάρι να είχαν ακούσει την Άνια και τον Σκοτ τα τελευταία δύο χρόνια. Αυτό που συμβαίνει στον ουκρανικό στρατό δεν αποτελεί έκπληξη. Τουλάχιστον όχι σε όσους συντονίζονταν τακτικά στα podcast της Άνια για να ακούσουν την ανάλυση του Σκοτ για τα γεγονότα της ημέρας.
Το 2024 και το 2025 πιθανόν θα είναι πιο δραματικό και θα έχει περισσότερη δράση από το 2023. Η Παλαιά Παγκόσμια Τάξη, που δημιουργήθηκε από την Αμερική στον απόηχο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, καταρρέει και ένας νέος πολυπολικός κόσμος, όπου η Ρωσία και η Κίνα θα ασκούν τεράστια επιρροή, αναδύεται.
Αλλά αυτός ο νέος κόσμος δεν θα είναι ένας κόσμος που έχει σχεδιαστεί για να εξυπηρετεί μόνο τις ανάγκες της Ρωσίας και της Κίνας. Οι Ρώσοι και οι Κινέζοι, έχοντας πέσει οι ίδιοι θύματα της δυτικής καταπίεσης και βίας, κατανοούν ότι πρέπει να τεθεί σε εφαρμογή ένα νέο παγκόσμιο σύστημα που να αντιμετωπίζει κάθε χώρα δίκαια.
Μπορείτε να είστε σίγουροι ότι η Άνια θα τα παρακολουθεί όλα αυτά όπως μια πεινασμένη γάτα παρακολουθεί ένα πουλί.
Μπορείτε να είστε σίγουροι για αυτό.
Λάρι Τζόνσον
Βλέπε τις άλλες αναρτήσεις των Κεφαλαίων του βιβλίου “Καλύπτοντας τις Εξελίξεις στην Ουκρανία” του Σκοτ Ρίττερ και της Άνιας Κ:
– Καλύπτοντας τις Εξελίξεις στην Ουκρανία: 4. «Το ΝΑΤΟ είναι μια Συμμορία» (συνέντευξη 28/7/2023)
– Καλύπτοντας τις Εξελίξεις στην Ουκρανία: 5. Ευχαριστώ, Αλλά Όχι (συνέντευξη 27/1/2023)
– Καλύπτοντας τις Εξελίξεις στην Ουκρανία: 10. Ώρα Σφυροκοπήματος (συνέντευξη 13/3/2023)
– Καλύπτοντας τις Εξελίξεις στην Ουκρανία: 11. Στρατιωτικά Μαθηματικά (συνέντευξη 26/4/2022)
– Καλύπτοντας τις Εξελίξεις στην Ουκρανία: 12. Εξαντλούνται (συνέντευξη 31/10/2023)
– Καλύπτοντας τις Εξελίξεις στην Ουκρανία: 14. Οι Μάρκες στο Τραπέζι (συνέντευξη 14/6/2023)
– Καλύπτοντας τις Εξελίξεις στην Ουκρανία: 15. Πολιτική με Άλλα Μέσα (συνέντευξη 30/8/2022)
– Καλύπτοντας τις Εξελίξεις στην Ουκρανία: 16. Κρατούνται Όμηροι (συνέντευξη 28/10/2022)
– Καλύπτοντας τις Εξελίξεις στην Ουκρανία: 17. Πολιτικοποιημένη Ανοησία (συνέντευξη 16/2/2024)
Αφήστε ένα σχόλιο