Γιατί αναζωπυρώθηκε η Συριακή σύγκρουση; Ο ιός της Αραβικής Άνοιξης δεν έφτασε στη Μόσχα και στο Πεκίνο.

Η επαναδραστηριοποίηση από το ΝΑΤΟ Σύριων μαχητών για να προκληθεί η πρόσφατη ανάφλεξη, που ξεκίνησε στις 27 Νοεμβρίου 2024, αντικατοπτρίζει την αποτυχία στην Ουκρανία, γυρίζοντας το αντι – Ρωσικό/Κινεζικό σχέδιο της Δύσης πίσω στο 2011.

του Simon Chege Ndiritu*
μετάφραση Φλώρα Παπαδέδε

NEO – New Eastern Outlook
8/12/2024

Καταστρέφοντας τους Άραβες για να φτάσουν στους Ρώσους και τους Κινέζους

Μια δήλωση του πρώην Αμερικανού γερουσιαστή Τζον Μακέιν στο Διεθνές Φόρουμ Ασφάλειας του Χάλιφαξ, το 2011, έδειξε ότι οι ΗΠΑ θεωρούσαν τις χώρες που επηρεάστηκαν από την Αραβική Άνοιξη ως την περιφέρεια των συμφερόντων της Ρωσίας και της Κίνας. Η δήλωση ανέφερε ότι η Αραβική Άνοιξη ήταν ένας ιός που θα χτυπήσει τη Μόσχα και το Πεκίνο. Επομένως, οι κρίσεις που βίωσε τότε η Μέση Ανατολή αποτέλεσαν την επίθεση των ΗΠΑ (και του ΝΑΤΟ) ενάντια στη Ρωσία και την Κίνα, η οποία ξεκίνησε από την περιφέρεια κατευθυνόμενη προς τον πυρήνα. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Γουέσλι Κλαρκ[1] είχε αποκαλύψει το σχέδιο της Ουάσιγκτον, από το 1991, να καταστρέψει όλους τους σοβιετικούς συμμάχους πριν εμφανιστεί η επόμενη υπερδύναμη. Να σημειωθεί ότι η Ρωσία και η Κίνα βρίσκονται γεωγραφικά, τεχνολογικά και στρατιωτικά σε θέση να γίνουν υπερδυνάμεις.

Ως εκ τούτου, βρίσκονταν στο στόχαστρο της Ουάσιγκτον που προώθησε την Αραβική Άνοιξη ως μια προληπτική δράση του ΝΑΤΟ για να περιορίσει την άνοδο των ευρασιατικών δυνάμεων, χρησιμοποιώντας ταραχοποιούς, μαχητές και τρομοκράτες ως αντιπροσώπους του ΝΑΤΟ. Ωστόσο, αυτό το σχέδιο απέτυχε έκτοτε να υλοποιηθεί. Ενώ το πραξικόπημα του Ευρο-Μαϊντάν στην Ουκρανίας το 2014 και η επακόλουθη σύγκρουση Ουκρανίας-Ρωσίας αποτελούσε μια ιδεολογική και στρατιωτική πορεία προς τη Μόσχα, έφτασε μόνο ως στο Ντονμπάς, προτού ηττηθεί και υποχωρήσει μετά τον Φεβρουάριο του 2022. Για να συνδέσουμε περαιτέρω τους πολέμους της Ουκρανίας και της Συρίας, ακόμη κι αν ο τελευταίος ξεκίνησε το 2011, παρέμεινε παγωμένος από το 2022 ως τώρα, όταν το ΝΑΤΟ ήλπιζε να επιτύχει κάποια θετικά αποτελέσματα με την επίθεση στον πυρήνα της Ρωσίας χρησιμοποιώντας την Ουκρανία ως αντιπρόσωπο. Ωστόσο, η Ουκρανία βρίσκεται σε δεινή θέση σε όλα τα μέτωπα και τα περιθώρια του ΝΑΤΟ για κλιμάκωση στενεύουν.

Η 13χρονη αποτυχία του «Ιού της Αραβικής Άνοιξης» του Μακέιν

Ο «ιός της Αραβικής Άνοιξης» του ΜακΚέιν φαίνεται να αναζωπυρώθηκε στη Συρία, στις 27 Νοεμβρίου 2024, όταν τρομοκράτες επιτέθηκαν στον Συριακό στρατό και στους Ρώσους και Ιρανούς συμμάχους του. Αυτή η επίθεση, στην οποία συμμετείχαν οι Ουκρανικές μυστικές υπηρεσίες, σήμαινε ότι οι εμπνευστές και των δύο συγκρούσεων υποβιβάζουν το επίπεδο των στόχων τους από την Ουκρανία (του 2024) στη Συρία (του 2011). Η απογοήτευση άρχισε να κυριαρχεί νωρίτερα, με αποτέλεσμα ο Τζο Μπάιντεν να επιτρέψει στην Ουκρανία να επιτεθεί στο ρωσικό έδαφος χρησιμοποιώντας αμερικανικούς πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς, μια απόφαση που μιμήθηκαν η Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο και θεωρήθηκε ότι θα έφερνε την «ανατροπή των όρων του παιχνιδιού».

Ωστόσο, η χρήση αυτών των πυραύλων από την Ουκρανία, σύμφωνα με την κατεύθυνση του Μπάιντεν, προκάλεσε μια αυστηρή προειδοποίηση μέσω της εκτόξευσης από τη Ρωσία ενός νέου υπερηχητικού πυραύλου Ορέσνικ, στις 21 Νοεμβρίου 2024. Η Δύση δεν έχει καμία άμυνα εναντίον αυτού του πυραύλου. Ο Ορέσνικ ανέτρεψε τους όρους του παιχνιδιού, κάτι που μπορεί να έβαλε λίγο μυαλό στο ΝΑΤΟ, υπενθυμίζοντάς του ότι η επίθεση στον πυρήνα της Ρωσίας θα έχει μεγάλο κόστος και μπορεί να ώθησε την πολεμοκάπηλη ομάδα της Δύσης να περιορίσει τους στόχους της στη Συρία, μόλις 6 ημέρες αργότερα.

Η επιστροφή της Δύσης στη Συριακή σύγκρουση συνιστά υποχώρηση σε επιθέσεις χαμηλότερου κινδύνου και χαμηλότερης απόδοσης σε περιφέρειες του ρωσικού ενδιαφέροντος, όπως προκύπτει από την έκθεση της Rand Corporation του 2019, Υπερεκτείνοντας και Αποσταθεροποιώντας τη Ρωσία, η οποία περιλάμβανε λίστα με τις πορείες δράσης που είχαν σχεδιαστεί για την επίτευξη των προαναφερόμενων σκοπών. Η πρώτη επιλογή της έκθεσης ήταν να δοθούν στην Ουκρανία θανατηφόρα όπλα και η δεύτερη ήταν να εξοπλιστούν οι Σύριοι αντάρτες (τρομοκράτες). Η πρώτη δράση αξιολογήθηκε με μέτρια πιθανότητα να επιφέρει υπερέκταση των δυνάμεων της Ρωσίας και με υψηλά οφέλη, ενώ η δεύτερη είχε χαμηλή πιθανότητα και μέτρια οφέλη. Άλλες δράσεις με μικρότερες πιθανότητες επιτυχίας και εξίσου χαμηλότερα οφέλη περιλάμβαναν την φιλελευθεροποίηση της Λευκορωσίας και την επέκταση των δεσμών με παρατάξεις στον Νότιο Καύκασο που είτε απέτυχαν, είτε παραπαίουν. Ως εκ τούτου, οι ΗΠΑ φαίνεται να έχουν απωλέσει την ικανότητα για πιο φιλόδοξη επιλογή και καταλήγουν σε μια πιο αδύναμη δραστηριοποιώντας τους Σύρους τρομοκράτες μέσω αντιπροσώπων.

Οι Ισραηλινοί και οι άλλοι Αντιπρόσωποι

Η τελευταία έξαρση του Συριακού πολέμου βρίσκεται πέρα ​​από αυτό που μπορεί να προκαλέσει το Ισραήλ ή η τοπική κατάσταση χωρίς τη βοήθεια του ΝΑΤΟ, παρά το γεγονός ότι αυτός ο λόγος προβάλλεται από τα δυτικά μέσα ενημέρωσης. Ενώ ξεκίνησε στις 27 Νοεμβρίου, την πρώτη ημέρα της εκεχειρίας Ισραήλ-Χεζμπολάχ και βολικά χαρακτηρίζεται ως η προσπάθεια του Ισραήλ να διαταράξει τη σύνδεση της Χεζμπολάχ με το Ιράν, αυτή η άποψη είναι αδύναμη και παραπλανητική.

Το Ισραήλ, το οποίο δεν μπορούσε καν να οργανώσει μια κατάπαυση πυρός, δεν μπορούσε να συγκεντρώσει και να συντονίσει τον μεγάλο αριθμό τρομοκρατών που σάρωσαν το Χαλέπι και τη Χάμα της Συρίας. Ως εκ τούτου, τόσο η κατάπαυση του πυρός όσο και το αφηνίασμα των τρομοκρατών στη Συρία πρέπει να έχουν αποφασιστεί στην Ουάσιγκτον, με τον Μπάιντεν και τον Νετανιάχου να το παίζουν καλός μπάτσος – κακός μπάτσος.

Η Ουάσιγκτον προσπαθεί να ενεργήσει ως νηφάλιος παίκτης, αλλά μπορεί να μην καταφέρει να κρύψει ότι υποστηρίζει τον λυσσασμένο Ισραηλινό στρατό, τους ταραχοποιούς, τους αντάρτες και τους τρομοκράτες. Είναι ενδιαφέρον ότι η έκθεση της Rand Corporation, που προαναφέραμε, περιέγραφε πώς η ενίσχυση των Σύριων ανταρτών (προϊόντα της Αραβικής Άνοιξης) είναι προς το συμφέρον των Αμερικανών, αποκαλύπτοντας μια σύνδεση μεταξύ των δύο.

Ομοίως, η δήλωση του Μακέιν για το ίδιο θέμα επιβεβαίωσε ότι οι Σύροι (και άλλοι Άραβες αντάρτες) ήταν και εξακολουθούν να είναι τα εργαλεία της Ουάσιγκτον. Τόσο η Ουάσιγκτον όσο και η Άγκυρα εμπλουτίζουν αυτές τις ομάδες με μισθοφόρους από την Κεντρική Ασία και από τουρκικές φυλές, ενώ ταυτόχρονα τις προετοιμάζουν για επίθεση εναντίον της Μόσχας και του Πεκίνου, για να επιτύχουν τη γνωστή πολιτική των Αμερικανών: να καταστρέφουν πρώην σοβιετικούς συμμάχους και να εμποδίζουν την άνοδο άλλων ισχυρών χωρών. Η Ρωσία ήταν ιδιαίτερα δελεαστική για τον Μακέιν και την παρέα του που δεν μπορεί να αντισταθεί στην κλοπή του πετρελαίου και του φυσικού αερίου των άλλων λαών.

Υποβάθμιση του αντιρωσικού πολέμου από τον πυρήνα στην περιφέρεια και το Πετρέλαιο της Παρηγοριάς.

Η αναζωπύρωση από τη Δύση του Συριακού πολέμου, που είχε ξεκινήσει με την Αραβική Άνοιξη, αντανακλά μια υποβάθμιση στην επίθεση της Δύσης από τον πυρήνα στην περιφέρεια των συμφερόντων της Ρωσίας, αντικατοπτρίζοντας μια οπισθοδρόμηση τουλάχιστον πίσω στο 2011. Κατά συνέπεια, το ΝΑΤΟ αναθερμαίνει αποτυχημένες πολιτικές όπως οι πόλεμοι στη Συρία και τη Γεωργία, που έχουν μικρότερες πιθανότητες επιτυχίας. Το καθεστώς της Ουάσιγκτον, για το οποίο εργάστηκε ο Μακέιν, αρχίζει για πρώτη φορά να καταλαβαίνει ότι το σχέδιο του ΝΑΤΟ για κλιμάκωση μέσω της Ουκρανίας μπορεί να προκαλέσει μια καταστροφική απάντηση μέσω πυραύλων Ορέσνικ και άλλων συστημάτων. Οι προσπάθειες αποσταθεροποίησης της Ρωσίας και της Κίνας μέσω της διαδικασίας της Αραβικής Άνοιξης έχουν σαφώς αποτύχει, αφού 13 χρόνια μετά ο ιός δεν έχει χτυπήσει τη Μόσχα ή το Πεκίνο, αλλά φαίνεται να έχει επιστρέψει στη Συρία. Το κοντινότερο στη Μόσχα σημείο που έφτασε η εισβολή του στυλ ‘Αραβική Άνοιξη’ ήταν στο Ντονμπάς μεταξύ 2014 και 2022, αλλά η μάστιγα έχει σταδιακά απωθηθεί τα τελευταία δύο χρόνια.

Εκτός από την προσήλωση στην καταστροφή των σημερινών και των πιθανών αυριανών μεγάλων δυνάμεων, το κατεστημένο της Ουάσιγκτον και ο Μακέιν έχουν εμμονή με το πετρέλαιο της Ρωσίας, έναν παράγοντα που έλαβαν υπόψη κατά τη δημιουργία του κατάλληλου για τη Μόσχα στελέχους του ιού της Αραβικής Άνοιξης. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι χώρες στις οποίες εισέβαλαν οι ΗΠΑ και οι Βασάλοι[2] τους -και μέσω της Αραβικής Άνοιξης- ήταν πλούσιες σε πετρέλαιο.

Επιπλέον, ο επερχόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ, δήλωσε ανοιχτά ότι ο αμερικανικός στρατός παρέμεινε στη Συρία για να διατηρήσει το πετρέλαιο, ενώ ο Μακέιν χαρακτήρισε τη Ρωσία ως βενζινάδικο μεταμφιεσμένο σε χώρα, μια δικαιολογία για λεηλασία που πηγάζει από την ιδέα ότι οι άλλες χώρες δεν μπορούν να διαχειριστούν καλά τους πόρους τους και θα πρέπει η Ουάσιγκτον να πάρει αυτά τα περιουσιακά στοιχεία.

Ενώ το πετρέλαιο που έκλεψε το ΝΑΤΟ από το Ιράκ, τη Συρία και τη Λιβύη βοήθησε τους Αμερικανούς και τους Ευρωπαίους πολίτες, στέρησε τα πάντα από τους πολίτες των χωρών-θυμάτων, κάτι που είναι εγκληματικό. Η αφήγηση της Δύσης δεν πρέπει να χρησιμοποιείται για να δικαιολογήσει την κλοπή. Η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της δεν μπόρεσαν να φτάσουν στο πετρέλαιο της Ρωσίας και θα έχουν μόνο αυτό της Συρίας ως παρηγοριά. Η Ρωσία και η Κίνα θα πρέπει επίσης να υπερασπιστούν ολοκληρωτικά τους συμμάχους τους, για να μην αφήσουν τη Δύση να τους χρησιμοποιεί ως εκτροφείο απειλών.

Σημειώσεις της μεταφράστριας:

[1] Ο Wesley Clark είναι ένας απόστρατος αξιωματικός του Στρατού των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο Clark υπηρέτησε ως Ανώτατος Συμμαχικός Διοικητής Ευρώπης του ΝΑΤΟ από το 1997 έως το 2000, διοικώντας την ‘Επιχείρηση Συμμαχικές Δυνάμεις’ κατά τη διάρκεια του πολέμου του Κοσσυφοπεδίου και των βομβαρδισμών της Γιουγκοσλαβίας.

[2] Βασάλος: Υποτελής. Βασάλος ονομαζόταν ο υποδεέστερος άρχοντας που είχε υποχρέωση προς έναν ανώτερο άρχοντα ή μονάρχη, στο πλαίσιο του φεουδαρχικού συστήματος στη μεσαιωνική Ευρώπη. Τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις ενός υποτελούς ονομάζονται υποτέλεια, ενώ τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις ενός επικυρίαρχου ονομάζονται επικυριαρχία. Οι υποχρεώσεις ενός υποτελούς περιλάμβαναν συχνά στρατιωτική υποστήριξη από ιππότες σε αντάλλαγμα για ορισμένα προνόμια, που συνήθως περιλάμβαναν γη που κρατούνταν ως μίσθωμα ή φέουδο.  Σήμερα ο όρος χρησιμοποιείται κυρίως για υποτελείς χώρες.

* Ο Simon Chege Ndiritu είναι πολιτικός παρατηρητής και ερευνητής από την Αφρική (Κένυα).

Πηγή της αρχικής δημοσίευσης του άρθρου: NEO – New Eastern Outlook