του Όθωνα Κουμαρέλλα 

Τα γεγονότα είναι πλέον σε όλους γνωστά. Επί της ουσίας μείναμε όλοι άναυδοι για τα εντυπωσιακότατα χτυπήματα του Ισραήλ εναντίον της Χεσμπολάχ, που ξεκίνησαν με τις μαζικές εκρήξεις των βομβητών και των ασυρμάτων και έφτασαν στη με συντριπτικό πλήγμα «εξάλειψη» ολόκληρης της ηγεσίας της σιϊτικής οργάνωσης του Νασράλα συμπεριλαμβανομένου. Χτυπήματα θεαματικά ως προς την «ευρηματικότητά» τους και πρωτόγνωρα ως προς τον κυνισμό τους. Κάτι που αποδεικνύει για άλλη μια φορά ότι η πραγματικότητα, πολλές φορές, ξεπερνά κάθε φαντασία. Πρόκειται για τη ρεβάνς του Τρόμου απέναντι σε όσους έδειξαν και δείχνουν τη διάθεση να σηκώσουν κεφάλι στη «Νέα Τάξη», όπως ονομάστηκε η «επιχείρηση». Οι εξελίξεις λειτουργούν παραλυτικά σε ολόκληρη την περιοχή και ο εχθρός φαντάζει αήττητος. Ουαί κι αλλοίμονο στους αντιστεκόμενους! Είχε προηγηθεί βέβαια η σφαγή στη Γάζα (που συνεχίζεται).

Πολλοί αναρωτιούνται. Καλά η Χαμάς και η Χεσμπολάχ απέδειξαν στην πράξη τις δυνατότητες και τις αδυναμίες τους, καθώς και το πόσο ευάλωτες υπήρξαν παρά την επιθετική ρητορική και τους λεονταρισμούς τους απέναντι στον ισχυρό αντίπαλο τους. Δεν υπάρχουν άλλοι πίσω από αυτούς; Γιατί όλος αυτός ο «κατευνασμός» του «θηρίου», από τη Ρωσσία, την Κίνα και προπαντός από το Ιράν; Εξ άλλου το Ιράν δεν ήταν αυτό που οργάνωσε και στήριζε όλα αυτά τα χρόνια, τον αποκαλούμενο «Άξονα της Αντίστασης»; Πρόδωσε τα ίδια τα «παιδιά» του το Ιράν, ή μήπως πρόκειται για «χάρτινη τίγρη», ένα «ποντίκι που βρυχάται» σε ισλαμική εκδοχή;

Η τρομοκρατία ως εργαλείο αποτροπής και ανατροπής των συσχετισμών

Δεν είμαι σίγουρος ότι μπορούν να κάνουν κάτι άλλο πέραν του «κατευνασμού». Τουλάχιστον όχι ακόμη και ειδικά το Ιράν.

Δεν μου φαίνεται καθόλου τυχαίο, ότι οι εξελίξεις συμβαίνουν μερικές εβδομάδες μόνον πριν τις αμερικάνικες εκλογές, όπου ο «απρόβλεπτος» Τραμπ, μπορεί να αποδειχθεί επικίνδυνος για το «Σύστημα» και τους σχεδιασμούς του. Αλλά -και κυρίως- μόλις 20 με 25 ημέρες πριν την, κορυφαίας σημασίας, συνάντηση των BRICS+ στο Καζάν της Ρωσσίας. Δεν είναι τυχαίο, επίσης, τόσο η μεθοδολογία ISIS που επιλέχθηκε για την επιχείρηση όσο και το όνομα που της δόθηκε «Νέα Τάξη».

Νομίζω ότι ο στρατηγικός στόχος είναι αυτός. Η διασπορά σε όλες τις μεριές του πλανήτη του Φόβου. Ενός φόβου και μια άνευ προηγουμένου επίδειξη ισχύος, που δεν ορρωδεί προ ουδενός, με σκοπό να αποτρέψει συλλήβδην τον «Παγκόσμιο Νότο» από μια πιο ενεργή συσπείρωση γύρω από τις ηγέτιδες δυνάμεις του, δηλαδή τη Ρωσσία και την Κίνα, ενάντια στο Ιμπεριαλιστικό κέντρο και τους συμμάχους του, εμφανίζοντας τες αδύναμες να αντιδράσουν.

Πρόκειται για μια «κορυφαία» κίνηση επί της «μεγάλης σκακιέρας», αυτού του εν εξελίξει παγκόσμιου πολέμου, με σκοπό την αλλαγή της ροής του «παιγνίου» συνολικά. Τυχαία, ή όχι, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.

Η πρόκληση για άμεση απάντηση

Δεν πρόκειται για την καταστροφή της Χαμάς και της Χεσμπολάχ. Όλοι αντιλαμβάνονται ότι οι οργανώσεις αυτές θα ανασυνταχθούν κάποια στιγμή, ενδεχομένως συντομότερα απ’ ό,τι θα μπορούσε να φαντάζεται κανείς. Η στόχευση δια της ισραηλίτικης Τρομοκρατίας είναι ευρύτερη στο πλαίσιο του «δόγματος του Σοκ». Δεν αποκλείεται να αποτελεί προπομπό χτυπημάτων βαθιά μέσα στο ρωσσικό έδαφος, που τάχα οι Αμερικανοί «δυσκολεύονται» να εγκρίνουν, και μια προειδοποίηση ότι ακόμη και η ρωσσική, όπως και κάθε άλλη, ηγεσία μπορεί να αποτελέσει στόχο.

Σε κάθε περίπτωση οι «παίκτες» οφείλουν να λάβουν σοβαρά υπ’ όψιν τους τα νέα δεδομένα επί της σκακιέρας.

Ναι, θεωρητικά, χρειάζεται μια άμεση και σκληρή απάντηση στη μεγάλη αυτή Προβοκάτσια και ίσως να είναι αυτό που επιδιώκεται.

Ποιος θα τη δώσει όμως;

Χωρίς να μπορούμε να προβλέψουμε το οτιδήποτε και με όλα τα ενδεχόμενα ανοικτά, μπορούμε να καταθέσουμε κάποιες σκέψεις.

Το Ιράν από μόνο του δεν μπορεί να κάνει πολλά στη θέση που βρίσκεται, έχοντας απέναντί του ολόκληρο το ιμπεριαλιστικό μπλοκ που αποδεικνύει το πόσο αδίστακτο γίνεται όταν στριμώχνεται στοιχειωδώς.

Η Ρωσσία και η Κίνα ίσως θα μπορούσαν. Εμείς έχουμε κάθε λόγο να το νομίζουμε. Είναι έτσι όμως;

Διότι, πέραν των δικών τους θεμάτων και των δικών τους σχεδιασμών, που δεν θα ήθελαν να αλλάξουν, αλλά και την όχι και τόσο καλά «δεμένη» συμμαχία μεταξύ τους, δεν έχουν καν τη δικαιολογητική βάση να το πράξουν. Και φαίνεται να μην επιθυμούν προσώρας να χρησιμοποιήσουν το Ιράν ως proxy, αλλά ούτε και το Ιράν να θέλει να χρησιμοποιηθεί ως τέτοιο.

Ίσως, η Ρωσσία και η Κίνα  να έχουν ήδη στείλει αρμοδίως τα μηνύματά τους, ότι δεν πρόκειται να ανεχθούν μια ευθεία επίθεση εναντίον του Ιράν και θα δράσουν άμεσα σε μια τέτοια εξέλιξη. Το πως θα εξελιχθούν τα γεγονότα στο εξής, θα μας δώσει το στίγμα για τη στάση τους. Αλλά αυτό προϋποθέτει ότι και το Ιράν οφείλει να είναι ιδιαίτερα προσεκτικό. Ο κίνδυνος του πυρηνικού ολέθρου είναι μεγαλύτερος από ποτέ και απαιτεί από όλους τους σοβαρούς «παίκτες» εγκράτεια και μελετημένες κινήσεις, διότι το παιχνίδι δεν αφορά τη διελκυστίνδα μεταξύ Παλαιστινίων Αράβων και Ισραηλινών. Ούτε Ισλάμ και εβραϊσμού. Η συγκέντρωση σχεδόν ολόκληρου του αμερικάνικου στόλου στην Αν. Μεσόγειο και τον Περσικό το αποδεικνύει. Η «εγκράτεια» μπορεί να είναι όντως «κατευνασμός», μπορεί όμως να μην είναι. Μπορεί να πρόκειται για πραγματική αδυναμία, μπορεί και όχι. Ένα ισραηλινό πυρηνικό πλήγμα στο Ιράν, δεν είναι πλέον καθόλου απίθανο, αρκεί να του δοθεί η αφορμή.

Η φθορά ως εργαλείο διάβρωσης της ισχύος

Εάν μάλιστα δούμε την κατατριβή στα «λασποχώραφα» της Ουκρανίας εδώ και τρία χρόνια τώρα, φαίνεται ότι ούτε η Ρωσσία είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει στα ίσια το Τέρας, εάν θέλει να αποφύγει το πυρηνικό ολοκαύτωμα. Κάτι που όλοι απευχόμαστε, με τους τρομοκράτες ενδεχομένως (σχεδόν στα σίγουρα) να το επιδιώκουν.

Παρά τις ατελείωτες απώλειες, που αποδεικνύουν τον τρομακτικό κόσμο που ζούμε, η φθορά πιθανώς να είναι η καλύτερη λύση. Και παρά τα επιφαινόμενα και τα κραυγαλέως εντυπωσιακά τελευταία τρομοκρατικά χτυπήματα του Ισραήλ στον Λίβανο, που λειτούργησαν παραλυτικά σε όλους μας, ο ιμπεριαλισμός, στην απόλυτη παρακμή, φθείρεται σε ολόκληρο τον κόσμο. Αργά-αργά και βασανιστικά, αλλά φθείρεται και όσο προσπαθεί να εξάγει την κρίση του, τόσο φθείρεται περισσότερο. Το Ισραήλ θα ακολουθήσει τη μοίρα του.

Κριτήριο η αποφυγή του Πυρηνικού Ολοκαυτώματος

Οι ιστορικές αναφορές στα γεγονότα πριν τον 2ο παγκόσμιο Πόλεμο, με τους «συμμάχους» να ακολουθούν τακτική κατευνασμού απέναντι στον Χίτλερ, έχουν την αξία τους φυσικά και πρέπει να διδάσκουν, αλλά υπάρχει μια σημαντική διαφορά. Η Γερμανία τότε ήταν αναδυόμενη δύναμη και οι αντίπαλοί της είχαν όλη την ευχέρεια να την εμποδίσουν έγκαιρα, έτσι ο «κατευνασμός» την ευνοούσε στις προετοιμασίες της. Τώρα τα πράγματα είναι ανάποδα. Ο ισχυρός «παίκτης» με καταθλιπτική την επιβολή του στις παγκόσμιες εξελίξεις για αιώνες, είναι αυτός που αμύνεται ως πληγωμένο θηρίο και στήνει παντός είδους παγίδες. Θέλοντας να ξεκαθαρίσει άπαξ δια παντός την απειλή, προκειμένου να σώσει οτιδήποτε κι αν σώζεται, από τις αναδυόμενες δυνάμεις, τη Ρωσσία και την Κίνα. Οι οποίες δεν έχουν τον παραμικρό λόγο να βιάζονται, επιλέγοντας οι ίδιες την κατάλληλη στιγμή και τον ευνοϊκότερο για τις ίδιες τρόπο, προσπαθώντας συνάμα, να αποτρέψουν την πυρηνική καταστροφή στον πλανήτη.

Μια πυρηνική καταστροφή, ένα Ολοκαύτωμα, που φαίνεται πια καθαρά να μην είναι εκτός των σχεδιασμών της «Δύσης», που ολοένα και διολισθαίνει σε επιλογές τύπου «τελικής λύσης». Και η Μέση Ανατολή προσφέρεται καλύτερα από την Ουκρανία για την εφαρμογή «τελικών λύσεων». Με την (αφελή) προσδοκία βεβαίως ότι η καταστροφή θα περιοριστεί εκεί, μακρυά από τις ΗΠΑ και την Ευρώπη, εξαναγκάζοντας όμως όλους σε υποχώρηση και πλήρη υποταγή στο διηνεκές.

Σε αυτήν την πυρηνική καταστροφή, που κάποιοι φαίνεται να λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο, βρισκόμαστε πιο κοντά από ποτέ και κάτι πρέπει να κάνουμε όλοι μας γι’ αυτό!

Πρώτη δημοσίευση  του άρθρου στην ιστοσελίδα του Όθωνα Κουμαρέλλα Αιρετικές Ιδέες.
Ο Όθων Κουμαρέλλας είναι Αρχιτέκτονας – Μηχανικός, πολιτικός και οικονομικός αναλυτής και συγγραφέας, μέλος του ΕΠΑΜ με πλούσια πολιτική και οικονομική αρθρογραφία, διαχειριστής της ιστοσελίδας hereticalideas.gr.