του Δημήτρη Καζάκη

Έλαβα και παραθέτω την παρακάτω επιστολή:

«Καλή σας ημέρα. Παρακολουθώ συχνά πυκνά τις ομιλίες σας γύρω από το χρέος τις λάθος αντισυνταγματικές πολιτικές που επέβαλαν οι δανειστές στους εδώ πολιτικάντηδες να ακολουθήσουν. Πραγματικά δεν βλέπω καμιά διαφορά στον λόγο δύναμης που ορθώνει το ΚΚΕ και στον δικό σας είμαι κουμουνιστής είστε κουμουνιστής ασπαζόμαστε ως ομοϊδεάτες την δημοκρατία και τα ευεργετήματα που πηγάζουν εξ αυτής ρωτώ ποιος ο λόγος της πολυδιασπασμενης αριστεράς; Δώσατε χώρο σε ένα απόκομμα της πολιτικής τον ΣΥΡΙΖΑ να είναι ο τρίτος ρυθμιστικός παράγοντας της πολιτικής ζωής της χώρας επιτρέψετε ως πολυδιασπασμενης αριστερά στον ΣΥΡΙΖΑ να γίνει ο κοινωνικός κυματοθραύστης της οργής του ελληνικού νοικοκυριού από το 2008ως σήμερα Δεν νομίζετε ότι πλέον έχει έρθει το πλήρωμα του χρόνου η αριστερά να βρει την Χρυσή τομή στο πώς θα μεταφράσει την ιδεολογία και στο πώς πως θα πράξει. Αρκετά με τις συνιστώσες, οι δυνάμεις της αριστεράς πρέπει να γίνουν μια. Ευχαριστώ.»

Αγαπητέ φίλε,

Μιλάς ως ομοϊδεάτης μου κομμουνιστής, αλλά δεν είμαστε ομοϊδεάτες. Διαφέρουμε ριζικά. Για μένα, όπως και για όσους πολέμησαν ιστορικά από τις γραμμές του πάλαι ποτέ ιστορικού κομμουνιστικού κινήματος – το οποίο δεν υφίσταται πια – φορέας της απελευθερωτικής πάλης δεν είναι ούτε το κόμμα, ούτε πολύ περισσότερο η αριστερά. Αυτά είναι προϊόντα της γραφειοκρατικής απολίθωσης του κόμματος και του κινήματος την περίοδο της μεταπολίτευσης. Φορέας της είναι η ίδια η τάξη και πρωτογενώς ο λαός.

Το κόμμα οφείλει να λειτουργεί ως καταλύτης, ως μέσο για την ενότητα της εργατικής τάξης και του λαού. Ποτέ της αριστεράς. Η αριστερά πάλι δεν είναι παρά ένα αποκύημα του κοινοβουλευτισμού και σε κάθε εποχή, ή συγκυρία έχει διαφορετική σημασία. Τον 19ο αιώνα ήταν οι επτανήσιοι ριζοσπάστες σαν τον Ρόκκο Χοϊδά και πλήθος πατριωτικών αναρχικών ομάδων, που ως επί το πλείστον δρούσαν μέσα από τα αστικά κοινοβουλευτικά κόμματα της εποχής.

Στις αρχές του 20ου αιώνα αριστερά ήταν οι σοσιαλδημοκράτες σαν τον Σκληρό, τον Φιλάρετο και άλλους που λειτουργούσαν μέσω των φιλελεύθερων κομμάτων της εποχής. Μετά τον εθνικό διχασμό αριστερά ήταν μια σειρά μορφώματα που αποσχίστηκαν κυρίως από το κόμμα των Φιλελευθέρων με δημοκρατικό, ή σοσιαλιστικό πρόσημο.

Η γένεση των ταξικών κομμάτων όπως ήταν το Αγροτικό Κόμμα Ελλάδας και το ΣΕΚΕ, μετέπειτα ΚΚΕ, αφορούσε μια εντελώς διαφορετική διαδικασία. Την εξωκοινοβουλευτική ανάδειξη νέων κοινωνικοπολιτικών δυνάμεων, που αντλούσαν τη δύναμή τους απευθείας από μαχόμενες ταξικές δυνάμεις της ελληνικής κοινωνίας. Την αγροτιά που με το Κιλελέρ και τους αγώνες της κατακτούσε επιτέλους το δικαίωμα στη γη. Και την εργατιά που αναδεικνυόταν ως οργανωμένη δύναμη μέσα από τα σωματεία της, τα Εργατικά Κέντρα και την ίδρυση της ΓΣΕΕ, που τότε ήταν μια βαθιά ριζοσπαστική κοινωνικοπολιτική οργάνωση.

Τα ταξικά κόμματα της εποχής δεν ανήκαν στην αριστερά, ούτε ήθελαν να ανήκουν σ’ αυτήν. Ανήκαν στις τάξεις τους, τις κοινωνικές τάξεις που τα γέννησαν και από τις οποίες πρωτίστως αντλούσαν δυνάμεις και ψηφοφόρους. Να γιατί ο Ελευθέριος Βενιζέλος τα θεωρούσε απειλή για τα λεγόμενα εθνικά κόμματα, δηλαδή για τα κόμματα της φαυλοκρατίας που στο όνομα του έθνους χειραγωγούσαν αγρότες και εργάτες. Εξ ου και το ιδιώνυμο. του N.4229/24 Ιουλίου 1929 (ΦΕΚ 245/Τεύχος Πρώτον/25 Ιουλίου 1929) με τίτλο «περί των μέτρων ασφαλείας του κοινωνικού καθεστώτος και προστασίας των ελευθεριών των πολιτών».

Ο Βενιζέλος του 1929 έτρεμε τη δυνατότητα αυτοοργάνωσης και πολιτικής ανεξαρτησίας των αγροτών και των εργατών με καταλύτη τα δικά τους κόμματα, τα οποία ήξεραν να λειτουργούν εξωκοινοβουλευτικά και πρωτογενώς ως οργανωτές των αγώνων της ίδιας της τάξης. Όχι πάνω στα πολιτικά προτάγματα της κοινοβουλευτικής φαυλοκρατίας, αλλά οικοδομώντας την ενότητα της τάξης και κατά προέκταση του λαού πάνω στα κυρίαρχα κοινά αιτήματα για δημοκρατία, εθνική ανεξαρτησία, κοινωνικά δικαιώματα.

Μάλιστα, ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου λίγο πριν πεθάνει το 1932 απευθυνόταν στο τότε ΚΚΕ περίπου με τα ίδια λόγια που απευθύνεσαι κι εσύ σε μένα. Καλούσε το τότε ΚΚΕ να μην διασπά την αριστερά και να αυτοδιαλυθεί ως ταξικό κόμμα για να ενταχθεί σε κάποιο από τα σχήματα της αριστεράς στο όνομα της «ενότητας της αριστεράς». Θεωρούσε ότι μόνο έτσι θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί ο φασισμός, διότι κατά τον Παπαναστασίου, η φασιστική εκτροπή – για την οποία προειδοποιούσαν οι κομμουνιστές και καλούσαν όλους τους δημοκράτες σε συνεργασία και συμπαράταξη – επίκειται λόγω της ύπαρξης του ΚΚΕ, δηλαδή των κομμουνιστών. Συνεπώς, αν αυτοδιαλυόταν σ’ έναν πολιτικό χυλό, όπως ήταν η αριστερά της εποχής και κάθε εποχής, αν προσχωρούσε σε κάποιο από τα σχήματά της, δεν θα υπήρχε τότε λόγος ανησυχίας για την επέλαση του φασισμού.

Το ΚΚΕ της εποχής εκείνης, παρά τον σεχταρισμό του, αρνιόταν την ενότητα της αριστεράς γιατί πάλευε – με τον τρόπο που καταλάβαινε – για την αντιφασιστική δημοκρατική ενότητα της εργατικής τάξης και του λαού. Ποιος είχε δίκιο; Ο Παπαναστασίου που προωθούσε την «ενότητα της αριστεράς», ή το τότε ΚΚΕ που αγωνιζόταν για τη ενότητα της εργατικής τάξης και του λαού διαμέσου της συνεργασίας όλων των δημοκρατικών δυνάμεων εναντίον του φασισμού;

Πότε επιτεύχθηκε κάτι τέτοιο;

Στην εποχή της ναζιστικής κατοχής με το ΕΑΜ, το οποίο ένωσε όλους τους πατριώτες, είτε ήταν βασιλόφρονες και τεταρτοαυγουστιανοί, είτε δημοκράτες, σοσιαλιστές και κομμουνιστές, ενάντια στη ναζιστική κατοχή και για την ελευθερία του ελληνικού λαού. Το ΚΚΕ της εποχής δεν περιχαρακώθηκε σε κανενός είδους αριστερά, έστω κι αν τα κόμματα που αρχικά ανταποκρίθηκαν στη συγκρότηση του ΕΑΜ προέρχονταν από τη βενιζελική αριστερά. Αρνήθηκε και μάλιστα πεισματικά τους ιδεολογικούς διαχωρισμούς, πολέμησε εναντίον κάθε επιβολής «ιδεολογικής καθαρότητας» προκειμένου το ΕΑΜ να είναι όσο πιο ανοιχτό γίνεται στο λαό, ξεπερνώντας υπέρ του άμεσου σκοπού τις όποιες διαφορές κομματικές, ιδεολογικές και άλλες.

Αυτή ήταν η μεγάλη επιτυχία του ΕΑΜ. Και χάρις στο ΕΑΜ αναδείχθηκε το ΚΚΕ σε κόμμα ηγετικό της τάξης, του λαού και του μαχόμενου έθνους, για να θυμηθούμε το μακαρίτη τον Γληνό. Χάρις στο ΕΑΜ το ΚΚΕ απέκτησε ιστορικότητα, έγινε δηλαδή κόμμα ιστορικό, κόμμα αγώνων και θυσιών, ταυτισμένο με τα παλλαϊκά αιτήματα για εθνική ανεξαρτησία, δημοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη.

Ακόμη και σήμερα το ΚΚΕ υπάρχει εκμεταλλευόμενο κομματικά την ανάμνηση του ΕΑΜ, έστω κι αν η ίδια η ύπαρξή του, η πολιτική του, η δράση του, συνιστά ύβρη για τους χιλιάδες κομμουνιστές που έδωσαν τη ζωή τους για την πατρίδα, την ελευθερία και τη δημοκρατία. Αν το ΚΚΕ ακολουθούσε τη στρατηγική της σημερινής του ηγεσίας θα είχε καταλήξει σαν τα τροτσκιστικά γκρουπούσκουλα της μεταπολεμικής και μεταπολιτευτικής περιόδου. Μια ασήμαντη σέχτα χωρίς καμιά επαφή με το λαό και την τάξη.

Ούτε καν θα μας απασχολούσε σήμερα.

Η ηγεσία του σημερινού ΚΚΕ συνθηκολόγησε με τον ταξικό εχθρό και τους μηχανισμούς του «βαθέως κράτους», τουλάχιστον από τις αρχές της δεκαετίας του 1990. Και το έκανε συνειδητά, προκειμένου μια γραφειοκρατική κλίκα να εκμεταλλευτεί υπό καθεστώς επίσημης προστασίας την τεράστια περιουσία του κόμματος, χάρις στα εκατομμύρια δολαρίων εκ της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ένωσης και τις εκατοντάδες δωρεές κινητών και ακινήτων αξιών παλιών αγωνιστών. Το 1990 το ΚΚΕ είχε στην ιδιοκτησία του αρκετά δις δραχμές σε ελληνικά ομόλογα, δολαριακές καταθέσεις εκατομμυρίων στην Τράπεζα της Ελλάδας, την Ιονική και σε offshore, μερίδια μετοχών σε αρκετές μονοπωλιακές επιχειρήσεις της Ελλάδας, (π.χ. Τυποεκδοτική, Γιώτης, Γερμανός, Άκτωρ, κοκ), όπως επίσης και δεκάδες πολύτιμα ακίνητα στο κέντρο της Αθήνας και αλλού.

Στην κομματική ηγεσία της κ. Παπαρήγα της εποχής τέθηκε το εξής δίλημμα: Ή επιλαμβάνονται οι δημόσιες αρχές για τον τρόπο κτήσης της εκτεταμένης περιουσίας του κόμματος, ή συνθηκολογείτε απόλυτα με το καθεστώς. Τότε ήμουν στο κόμμα και τα έζησα «ιδίοις όμμασι» που λένε.

Η κ. Παπαρήγα και οι όμοιοί της ούτε που ήθελαν να ακούσουν για εκποίηση της περιουσίας προς το συμφέρον του λαού, για επανεκκίνηση του κόμματος με δημόσια καταγγελία των πρακτικών που είχαν μετατρέψει το κόμμα σε μηχανισμό ξεπλύματος πολιτικού χρήματος από το εξωτερικό. Και επομένως ουσιαστική επανίδρυση του κόμματος χωρίς αργομισθίες επαγγελματικών στελεχών, χωρίς όλους εκείνους που χρηματίζονταν πρώτα από την KGB και ύστερα από την ΕΥΠ και τη CIA, χωρίς κομματικά στεγανά, χωρίς ερμητικά κλειστές και άνωθεν – και ενίοτε έξωθεν – ελεγχόμενες διαδικασίες.

Έτρεξαν αναφανδόν να κάνουν τη δεύτερη επιλογή. Και μόλις έκαναν την επιλογή τους, άνοιξαν οι κάνουλες δανείων από τις τράπεζες, διότι, αφενός δεν υπήρχαν πια τα δολάρια εκ Σοβιετικής Ένωσης, ούτε, αφετέρου, το πλήθος των μελών για να αντλεί τα χρειαζούμενα ο κομματικός μηχανισμός για τις αργομισθίες των επαγγελματικών στελεχών και την αυτοσυντήρησή του. Στο κόμμα της κ. Παπαρήγα είχε πλέον ανατεθεί συγκεκριμένος ρόλος. Της νομοταγούς κοινοβουλευτικής «επαναστατικής» αντιπολίτευσης με σκοπό τον έλεγχο και τη διάλυση κάθε κινήματος του λαού και της τάξης, που έτεινε να ξεφύγει από τα άνωθεν καθορισμένα πλαίσια της κηδεμονίας της άρχουσας τάξης και του κράτους της.

Κι έτσι οι εκ Περισσού με τη σφραγίδα του ιστορικού ΚΚΕ ανά χείρας, εγκατέλειψαν ολοκληρωτικά τις παραδόσεις και τα διδάγματα του ΕΑΜ για να αναδείξουν ως «κορυφαία στιγμή της ταξικής πάλης» τον εμφύλιο πόλεμο. Για να γίνουν πραματευτάδες του εμφυλίου, όπως και οι φύλαρχοι του «συμμοριτοπόλεμου».

Έστω κι αν για τον Χαρίλαο κι όλους τους άλλους παλιούς αγωνιστές του κόμματος που έτυχε να γνωρίσω, ο εμφύλιος υπήρξε κόλαφος για το κίνημα και το κόμμα, μια πανωλεθρία που δεν έπρεπε να είχε συμβεί, μια παγίδα του ταξικού εχθρού με σκοπό την απομόνωση και περιχαράκωση του ΚΚΕ. Όπως κι έγινε.

Για τους παλιούς, που είχαν μάλιστα πολεμήσει στον εμφύλιο, ήταν ένα νέο «κυλώνειο άγος» από το οποίο έπρεπε να απαλλαγεί οριστικά τόσο το κόμμα, όσο και το έθνος. Όχι με τη λήθη εκ του πονηρού, αλλά με την εθνική συμφιλίωση πάνω στη βάση της εθνικής αναγέννησης με όρους ανεξαρτησίας, δημοκρατίας και κοινωνικής ευημερίας.

Να γιατί τόσο εύκολα έπεσαν στην παγίδα της συγκυβέρνησης με τη ΝΔ με πρωθυπουργό τον Τζαννετάκη και ύστερα της οικουμενικής με πρωθυπουργό το Ζολώτα. Η άρχουσα τάξη ήξερε τα αισθήματά τους, αλλά και την τραγική πολιτική τους απειρία. Έτσι με πρόφαση την υπέρβαση των εμφυλιοπολεμικών συνδρόμων, εκμεταλλεύτηκε τη διάθεση για συμφιλίωση όσων είχαν πολεμήσει στον εμφύλιο και είχαν δει από πρώτο χέρι τι σημαίνει να χύνεται αίμα αδερφικό, μόνο και μόνο για να κάνει τη δουλειά της. Και την έκανε.

Η συνθηκολόγηση της ηγεσίας του ΚΚΕ επί Παπαρήγα ήταν τόσο πλήρης, ώστε εγκατέλειψε πρώτα και κύρια τον αγώνα για την εθνική ανεξαρτησία και τη δημοκρατία για να τον αντικαταστήσει με τον αγώνα εναντίον του καπιταλισμού γενικά και του «ιμπεριαλιστικού συστήματος». Όπως κάποτε ο Άγις Στίνας και όσοι από τους τροτσκιστές, αλλά κι άλλους δήθεν επαναστάτες, εξυπηρετούσαν απλόχερα την Κομαντατούρ καταγγέλλοντας το ΕΑΜ και τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του λαού, ως ιμπεριαλιστικό δάκτυλο της Βρετανίας.

Εγκατέλειψε επίσης την παραδοσιακή θέση για ενότητα της εργατικής τάξης σε ενιαία, αδιαίρετα και μάχιμα συνδικάτα, κατασκευάζοντας έναν απόλυτα διχαστικό και διασπαστικό μηχανισμό, το ΠΑΜΕ. Αυτή ήταν και παραμένει η μεγαλύτερη εξυπηρέτηση που προσέφερε και προσφέρει έως σήμερα στην άρχουσα τάξη, μιας και συνέβαλε αποφασιστικά στη διάλυση των συνδικάτων και τη διάσπαση των εργατικών αγώνων. Το ΠΑΜΕ μαζί με την εξωνημένη ΓΣΕΕ αποτελούν σήμερα τη μεγαλύτερη εγγύηση ήττας κάθε εργατικού αγώνα, αλλά και απέχθειας της πλειοψηφίας των εργαζομένων προς τα συνδικάτα και τη συνδικαλιστική οργάνωση.

Εγκατέλειψε τέλος την πολιτική του ενιαίου μετώπου που γέννησε το ΕΑΜ και προώθησε την διασπαστική πολιτική της «ιδεολογικής καθαρότητας». Χάρις σ’ όλες αυτές τις επιλογές η ηγεσία του ΚΚΕ απόλαυσε όλα τα οφέλη της συνθηκολόγησής της. Άνοιξαν, όπως είπαμε, επί Παπαρήγα οι τραπεζικές χρηματοδοτήσεις για δάνεια πολιτικής σκοπιμότητας, που ποτέ πριν το ΚΚΕ δεν είχε πρόσβαση. Η ίδια η κ. Παπαρήγα με το βασικό μισθό επαγγελματικού στελέχους, μετακόμισε από ένα μικρό διαμέρισμα των Εξαρχείων σε μονοκατοικία της Νέας Μάκρης. Η εκτεταμένη κομματική περιουσία κινητών και ακίνητων αξιών, όπως και ο τρόπος απόκτησής της, παρέμεινε στο παρασκήνιο. Εν αγνοία μελών και φίλων του κόμματος, αλλά εν πλήρη γνώση των κρατικών αρχών, αλλά και της Interpol.

Η άρχουσα τάξη προστάτευσε τις επιχειρηματικές δραστηριότητες του κομματικού μηχανισμού, προκειμένου το κόμμα να μετατραπεί σε ΚΚΕ Α.Ε. προς όφελος όσων προσπορίζονταν εισόδημα από αυτό.

Παρόλα αυτά το 2009 απευθύνθηκα στην ηγεσία του Περισσού – παρά το γεγονός ότι είχα διαρρήξει οριστικά και αμετάκλητα τις σχέσεις μου με το ΚΚΕ από το 1996 – μέσα στην αγωνία μου για το τι θα απογίνει η χώρα με το επερχόμενο καθεστώς χρεοκοπίας. Τους είπα ότι ήρθε η ώρα το κόμμα να σηκώσει το λάβαρο ενός νέου, σύγχρονου ΕΑΜ, κι εγώ απλός στρατιώτης, αν με χρειάζονται. Τι απάντησαν οι αργόμισθοι της κομματικής ηγεσίας; Ό,τι μου απάντησαν οι ομόλογοι τους στο ΣΥΡΙΖΑ: Τα περί χρεοκοπίας είναι δικές μου επινοήσεις και ανυπόστατες κινδυνολογίες, διότι ο ελληνικός καπιταλισμός είναι ισχυρός, συμμετέχει στο σκληρό πυρήνα της ΕΕ και δεν θα τον αφήσουν να χρεοκοπήσει.

Όταν επιβλήθηκε έξωθεν το καθεστώς χρεοκοπίας και μάλιστα με τους χειρότερους δυνατούς όρους – όπως ακριβώς είχα προβλέψει – οι κομματάρχες του ΚΚΕ διαλαλούσαν σ’ όλους τους τόνους ότι επρόκειτο όχι για αληθινή χρεοκοπία, αλλά για τρικ του κεφαλαίου. Μέχρι το Σεπτέμβριο του 2010, ο Ριζοσπάστης αναφερόταν στην χρεοκοπία μέσα σε εισαγωγικά. Κι ενώ βοούσε ο τόπος με την ψήφιση τον Μάιο του 2010 του πρώτου σχεδίου δανειακής σύμβασης, ότι η Ελλάδα έχανε την εθνική κυριαρχία, η ηγεσία του ΚΚΕ τι έκανε; Διαλαλούσε σ’ όλους τους τόνους ότι η παραίτηση από την εθνική κυριαρχία δεν είναι κάτι που πρέπει να μας αφορά, γιατί αφορά την αστική τάξη και το κεφάλαιο.

Έκτοτε, η ηγεσία του ΚΚΕ έκανε τα αδύνατα δυνατά να θάψει κάθε αυθόρμητη μαζική διαμαρτυρία του λαού, κατήγγειλε τα μνημόνια μόνο ως «αντιλαϊκές πολιτικές» και δεν έθεσε ποτέ μα ποτέ – όπως δεν θέτει ακόμη και σήμερα – ζητήματα κατάλυσης της εθνικής κυριαρχίας, του Συντάγματος και του δημοκρατικού πολιτεύματος, ώστε να καλέσει σε συσπείρωση το λαό και τις όποιες δυνάμεις ομονοούν στον κοινό στόχο. Τη μόνη «συνεργασία» που επιθυμούν οι εκ Περισσού είναι μόνο υπό τη σκέπη και την επιβολή τους. Με τους «σύμμαχους» να φωνάζουν «ζήτω το ΚΚΕ» και να τελούν υπό την κηδεμονία του κομματικού μηχανισμού. Πάντα με όρους «ιδεολογικής καθαρότητας».

Ακόμη και στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015, αφού πρώτα το ΚΚΕ έπαιξε το ρόλο του λαγού για την κωλοτούμπα Τσίπρα, καλώντας το λαό σε αποχή, τι έκανε κατόπιν; Αρκέστηκε απλά να καταγγείλει την διαστροφή της ετυμηγορίας της δημοψηφίσματος χωρίς να καλέσει σε πανστρατιά κινητοποίησης του λαού και όλων των δυνάμεων του ΟΧΙ μέχρις ότου ανατραπεί το πραξικόπημα. Ούτε καν συμμετείχε επίσημα στις τεράστιες κινητοποιήσεις της 6ης και της επομένης του Ιουλίου – όπου είχαν κατέβει και πολλά απλά μέλη του ΚΚΕ – προκειμένου οι πραιτοριανοί φασίστες να τις καταστείλουν με την ησυχία τους.

Επομένως το σημερινό ΚΚΕ δεν έχει καμιά ιδεολογική, ταξική και οργανωτική συγγένεια με το ιστορικό ΚΚΕ. Το ΚΚΕ του ΕΑΜ. Ούτε καν με το κόμμα που εγώ γνώρισα όταν πρωτοεντάχθηκα 18 χρονών, με όλες τις τότε ιδεολογικές, πολιτικές και ταξικές αγκυλώσεις του.

Και σαν να μην έφθανε το γεγονός ότι η ηγεσία του ΚΚΕ συνθηκολόγησε πλήρως με το πραξικόπημα της 6ης Ιουλίου 2015, το οποίο από άποψη δημοκρατικού πολιτεύματος ήταν ανάλογο της 21ης Απριλίου 1967, τι έκανε την εποχή της υγειονομικής δικτατορίας; Θα ξεχάσουμε την προσυπογραφή της ηγεσίας του ΚΚΕ στις δικτατορικές εξουσίες της κυβέρνησης στο όνομα της εργαλειοποίησης της πανδημίας και υπέρ των συμφερόντων της Pfizer;

Πότε είδες κομμουνιστές στο παρελθόν να διαδηλώνουν με μάσκες και στοιχισμένοι ανά δύο μέτρα; Πότε είδες τα παλιά χρόνια κομμουνιστές να αποδέχονται δικτατορικό καθεστώς με απαγορεύσεις κυκλοφορίας, με ουσιαστική κατάλυση της πολιτικής και κοινωνικής ζωής; Πότε είδες κομμουνιστές να αποδέχονται πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων, όπως ήταν τα πιστοποιητικά ανο(η)σίας; Πότε είδες κομμουνιστές να υπερασπίζονται τα κρατικομονοπωλιακά συμφέροντα των φαρμακευτικών εταιρειών στο όνομα της «αντικειμενικής επιστήμης»; Πότε ανακάλυψαν όλοι τούτοι που κόπτονται δήθεν για την ταξική τους οπτική, ότι η επιστήμη δεν είναι ταξική; Από πότε η επιστήμη των φαρμακευτικών κολοσσών και του κρατικομονοπωλιακού εγκλήματος, είναι η μόνη και αληθινή, αντικειμενική επιστήμη;

Πότε είδες τα παλιά χρόνια κομμουνιστές να υιοθετούν τη ναζιστική λογική της «φυλετικής υγιεινής» μέσω του διαχωρισμού σε εμβολιασμένους και ανεμβολίαστους; Πότε είδες παλιά κομμουνιστές να τρέχουν ασμένως να υποστηρίξουν το πειραματικό σκεύασμα της Pfizer και την υποχρεωτικότητα των ιατρικών πράξεων που μετέτρεψε ολόκληρο τον υγιή πληθυσμό σε πειραματόζωο στο όνομα της πανδημίας; Πότε είδες κομμουνιστές τα παλιά χρόνια να θεωρούν ότι ο εκτοπισμός, όπως αυτός των υγειονομικών που αντιτάχθηκαν στην υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού με τα πειραματικά σκευάσματα, είναι δικαιολογημένος;

Κι όλα αυτά είμαι απόλυτα σίγουρος – γιατί τους ξέρω και τους έχω ζήσει – ότι τα έκαναν με το αζημίωτο.

To σημερινό ΚΚΕ είναι ένα κρατικομονοπωλιακό κόμμα, απόλυτα ενσωματωμένο στον εξαρτημένο, υποτελή κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό της Ελλάδας. Υπάρχει και συντηρείται απ’ αυτόν μέχρις ότου πάψει να του είναι χρήσιμο ως κόμμα. Κι όταν συμβεί αυτό, θα το εξαφανίσουν, οι ίδιοι που το συντηρούν σήμερα, εν μία νυκτί.

Δουλειά του είναι να ξεφτιλίσει όσο δεν παίρνει πρώτα και κύρια τους παλιούς κομμουνιστές στα μάτια του λαού, ως απάτριδες, αντιδημοκράτες, νεοταξίτες και δουλόφρονες στην υπερεθνική εξουσία. Δουλειά του είναι να δικαιώσει εκ των υστέρων τα στρατοδικεία που καταδίκαζαν τους κομμουνιστές σαν τον Μπελογιάννη και τους συντρόφους του, ως αντεθνικά στοιχεία. Δουλειά του είναι να πλασάρει την αντεθνική ιδεολογία όχι ως αντιδραστική ιδεολογία του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού, αλλά ως δήθεν προοδευτική, ταξική και επαναστατική, μιας και το έθνος κατά τους αργόμισθους του Περισσού, είναι όπως και η οικογένεια, «αστικό κατάλοιπο»!

Κι επομένως όσοι χιλιάδες κομμουνιστές εκτελέστηκαν όπως ο Μπελογιάννης, είτε έδωσαν τη ζωή τους στους εθνικούς αγώνες ενάντια στον ιμπεριαλισμό, δεν ήταν παρά ανάξιοι προδότες. Όπως κι όσοι με τον αγώνα τους πάνω στα βουνά, ή στα ξερονήσια και τους τόπους μαρτυρίου, έδωσαν μια διαφορετική ιερότητα στο θεσμό της οικογένειας έναντι της αστικής εκπόρνευσης.

Σε τι διαφέρει λοιπόν αυτό το κόμμα από το ΣΥΡΙΖΑ επί της ουσίας; Μόνο σ’ ένα πράγμα. Στην αποστολή που του έχουν αναθέσει: Να κρατά σε κοινωνικό και πολιτικό λήθαργο όσους νομίζουν ότι το σημερινό ΚΚΕ είναι κάτι διαφορετικό απ’ όλα τα άλλα κόμματα. Να μεταδίδει ιδίως στους νέους την ενδημική νόσο του κοινοβουλευτικού κρετινισμού, μακριά από τη δύναμη της ανεξάρτητης και αυτόφωτης πάλης. Και να λειτουργεί ως εικόνισμα για να προσκυνούν όσοι αδυνατούν, ή δεν θέλουν να αντιληφθούν ότι άλλο το ΚΚΕ του ΕΑΜ και άλλο το τωρινό. Τέλος να αναπαράγει μέσα από τις γραμμές του στρατιές υποτακτικών ηλιθίων – του είδους που προειδοποιούσε ο Λένιν από το νεκροκρέβατό του ότι θα φέρει την καταστροφή στο κίνημα – που αδυνατούν να σκεφτούν από μόνοι τους χωρίς να παπαγαλίζουν την άνωθεν δοτή κομματική γραμμή.

Σαν μια κοπελίτσα, που άκουσα τις προάλλες στη μεγάλη διαδήλωση για τα Τέμπη, που προσπαθούσε να πείσει τους φίλους της με το εξής επιχείρημα: «Δεν μπορώ να σας το εξηγήσω, αλλά να ξέρετε πώς για όλα φταίει ο καπιταλισμός!» Η εντεταλμένη αποβλάκωση σ’ όλο της το κομματικό μεγαλείο.

Ένα τέτοιο ΚΚΕ δεν είναι το αντίδοτο του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά το αναγκαίο συμπλήρωμά του. Είναι ο αναγκαίος στυλοβάτης του σημερινού καθεστώτος κατοχής και εκποίησης, προκειμένου να μην απελευθερωθούν κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις από τον κρατικομονοπωλιακό έλεγχο. Προκειμένου το σημερινό καθεστώς δικτατορίας να διατηρεί τα προσχήματα κοινοβουλευτισμού για να εξαπατά αφελείς και ανόητους.

Γι’ αυτό, αγαπητέ μου φίλε, δεν θεωρώ ότι υπάρχουν κομμουνιστές – όπως τους έμαθα και τους έζησα νέος – στο σημερινό ΚΚΕ. Ούτε σε καμιά άλλη ομάδα, φορέα, ή γκρουπούσκουλο της αριστεράς. Όσο κι αν ποζάρουν ως τέτοιοι. Άλλωστε από τοιούτους, που δηλώνουν ό,τι θέλουν, μόνο και μόνο για να ξεφτιλίσουν τα πάντα, έχει μπουχτίσει η κοινωνία.

Οι μόνοι κομμουνιστές που υπάρχουν – και όντως υπάρχουν – βρίσκονται στα μέτωπα πάλης του λαού μας για μια πατρίδα δίκαιη, ελεύθερη και ανεξάρτητη. Θα τους βρεις όχι να περιφρουρούν ζηλότυπα την «ιδεολογική τους καθαρότητα», αλλά αποκλειστικά και μόνο στις προσπάθειες για μια νέα, σύγχρονη εαμική ενότητα του λαού μας με τους όρους που επιβάλλουν οι συνθήκες σήμερα.

Αυτοί οι κομμουνιστές γνωρίζουν – όπως κι ο Μαρξ – ότι δεν οφείλουν την πίστη τους, ή την αφοσίωσή τους σε κανένα κόμμα, σε καμιά αριστερά, παρά μόνο πρωτογενώς στην εργατική τάξη και στον λαό. Μιας και από τότε που η ταξική πάλη αναδείχθηκε ως επιστήμη, ξέρουν πολύ καλά ότι μόνο οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, οι ίδιοι οι καταπιεσμένοι είναι σε θέση να απελευθερώσουν τον εαυτό τους από τα δεσμά. Κανείς άλλος. Κανένα κόμμα, καμιά αριστερά. Μόνο η δική τους αυτοοργάνωση από τα κάτω και η ενότητά τους πέρα και πάνω από υπαρκτές ιδεολογικές, θρησκευτικές, κομματικές διαφορές.

Όλα τα άλλα, αν δεν είναι προϊόντα εκτρώσεων υποκείμενα στον ποινικό κώδικα της ιστορίας, όπως έλεγε κι ο Γκράμσι, είναι σίγουρα εκ του πονηρού.

Ο Δημήτρης Καζάκης είναι Πρόεδρος του ΕΠΑΜ και επικεφαλής του πολιτικού ενωτικού σχήματος ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ.
Πρώτη δημοσίευση του άρθρου στο ιστολόγιο του Δ. Καζάκη dimitriskazakis.blogspot στις 2/5/2023.