Δημαγωγία του φόβου

του Γιώργου Γεωργή

O ανεμβολίαστος που υποχρεώνεται, ιδία δαπάνη, σε δύο και τρία διαγνωστικά τεστ την εβδομάδα, έχει περισσότερες ελπίδες να διαπιστώσει αν είναι ή δεν είναι φορέας του ιού. Έχει λοιπόν και περισσότερες πιθανότητες να προστατεύσει τους γύρω του και την κοινωνία από ότι ο εμβολιασμένος που δεν υποχρεώνεται σε διαγνωστικά τεστ κι επομένως μόνο αν έχει κάποιο επίμονο κι ενοχλητικό σύμπτωμα θα προβεί στο -σε κάθε περίπτωση αναξιόπιστο- διαγνωστικό σελφ ή ράπιντ τεστ! Οι εμβολιασμένοι, λοιπόν, καθίστανται περισσότερο επικίνδυνοι από τους ανεμβολίαστους, οι οποίοι –αν μη τι άλλο- υποβάλλονται συστηματικά σε διαγνωστικό έλεγχο. Άλλωστε, εξαιτίας της όχι και τόσο υψηλής αξιοπιστίας των διαγνωστικών σελφ και ράπιντ, θεωρείται πως όσο περισσότερα είναι τα τεστ στα οποία υποβάλλεται κάποιος, τόσο μικρότερη είναι η πιθανότητα διαγνωστικού σφάλματος. Γι αυτό και για το χαρακτηρισμό «κρούσματος», την ενεργοποίηση της καραντίνας, κλπ απαιτείται μοριακό τεστ.

Αν κάποιος, απαλλαγμένος από την υποβολή σε τεστ, είναι φορέας του κορωνοϊού,  θα το διαπιστώσει είτε επειδή έχει συμπτώματα νόσου και το έψαξε, είτε -το πιθανότερο κατά την ταπεινή μου γνώμη- διότι βρέθηκε «θετικό» το τεστ κάποιου άλλου, κοντινού του προσώπου, συνήθως ανεμβολίαστου συνάδελφου, φίλου ή συγγενή με τον οποίο έχει έρθει σε επαφή!

Όσοι εμβολιασμένοι λοιπόν έχουν εμβολιάσει και τα ανήλικα παιδιά τους και απομονώνουν τους ανεμβολίαστους φίλους, συναδέλφους, συγγενείς, καταλήγουν να περιορίζουν -κάποιοι δε να μηδενίζουν- τη δυνατότητα διάγνωσης σε περίπτωση που νοσήσουν. Καθίστανται απασφαλισμένες υγειονομικές βόμβες, τόσο για τους κοντινούς τους –εμβολιασμένους και μη- όσο και για το κοινωνικό σύνολο. Ακόμα κι αν είναι λιγότερο μολυσματικοί από τους ανεμβολίαστους. Ακόμα κι αν περνάνε ελαφρύτερα τη νόσο ή κινδυνεύουν λιγότερο…

Μόνο κάποιος αθεράπευτα εύπιστος στην κυβερνητική προπαγάνδα, κάποιος που δεν τα πάει καλά με την επαγωγική σκέψη, θα αρνηθεί ότι η απαλλαγή των εμβολιασμένων από διαγνωστικά τεστ συνάδει με την  εξάπλωση της πανδημίας. Ότι γίνεται για να δυσκολέψει τη ζωή των ανεμβολίαστων και καθόλου για να προστατευθεί το κοινωνικό σύνολο. Πολύ περισσότερο όταν το κόστος των διαγνωστικών καθίσταται απαγορευτικό για τον οικογενειακό προϋπολογισμό, ακόμα και πριν την επιβολή του προστίμου των 100€ ανά μήνα στους 60 ετών και άνω ανεμβολίαστους!

Τα δελτία ειδήσεων καταφεύγουν σε κυνήγι μαγισσών κι αποφεύγουν «όπως ο διάβολος το λιβάνι» να παρουσιάσουν τις απόψεις ακόμα και διεθνώς καταξιωμένων επιστημόνων, που δεν θεωρούν πως ο εμβολιασμός είναι πανάκεια, που προτείνουν μέτρα ενίσχυσης του ΕΣΥ και της Δημόσιας υγείας, που είτε διαφωνούν, είτε αντιμετωπίζουν με σκεπτικισμό την ακολουθούμενη πολιτική των περιορισμών, των «αναστολών» και των απαγορεύσεων. Γι αυτό και αναλώνονται σε προπαγανδιστική περιπτωσιολογία επιλεγμένων θανάτων, ενώ προβάλουν προβληματικές και ελλιπέστατες επεξεργασίες στατιστικών δεδομένων. Προωθούν τον κοινωνικό αυτοματισμό, στη βάση του φόβου αυτή τη φορά!

Πρωτοπόρα στην ΕΕ, η κυβέρνηση! Πρώτα με τα πιστοποιητικά «κυβερνητικής ανοησίας», η ανοσία άλλωστε δεν επετεύχθη… Τώρα, βήμα το βήμα, επιβάλει την υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού. Ασθμαίνοντας, από την 1^η Δεκεμβρίου, ακολουθεί και η Γερμανίδα Πρόεδρος της ΕΕ, πιστή στις χειρότερες πολιτικές παραδόσεις της πατρίδας της. Η εργαλειοποίηση της πανδημίας γίνεται όχι μόνο για να περάσουν σειρά αντεργατικών, αντιασφαλιστικών, αντιλαϊκών νόμων και ρυθμίσεων, αλλά και προκειμένου να επιτευχθεί η ευρύτερη δυνατή κοινωνική συναίνεση στην διαδικασία εκφασισμού της ΕΕ. Αυτό εξυπηρετούν όσοι επιδίδονται στη δημαγωγία του φόβου: φόβου για τον κορωνοϊό από τη μια, φόβο για το εμβόλιο από την άλλη! Προωθούν το διχασμό, τη διχόνοια, τις διακρίσεις. Προωθούν την υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού ή την «καθολικότητά» του – επί το «προοδευτικότερο»!

Τι σημαίνει υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού; Αν όχι πως ο ανεμβολίαστος, παρά τα πάμπολλα διαγνωστικά τεστ όπου υποβάλλεται, θεωρείται, αντιμετωπίζεται κι απομονώνεται ως μιασματικός φορέας του ιού; Αν όχι πως εκβιάζεται με το ναζιστικής έμπνευσης μέτρο της αναστολής; Πως καταδικάζεται με στέρηση εισοδήματος και παράλληλα με απαγόρευση να εργαστεί κάπου αλλού για να εξασφαλίσει τα προς το ζην; Όπως οι εβραίοι της χιτλερικής Γερμανίας, προπολεμικά! Ο εμβολιασμός μετατρέπεται με τον τρόπο αυτό από «σωτηρία απέναντι στον κορωνοϊό», σε πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων, σε δήλωση μετανοίας και υποταγής στο υγειονομικό απαρτχάιντ!

Η αυτή αντιδημοκρατική λογική διέπει όλα τα αντι-αντιεμβολιαστικά μέτρα, είτε τα παίρνει η κυβέρνηση, είτε τα προτείνει η αντιπολίτευση. Στην ίδια λογική κινούνται όσοι, στο όνομα του δικαιώματος στη ζωή, αμφισβητούν το δικαίωμα στην άμβλωση! Τι σημαίνει ελεύθερη επιλογή όταν εκβιάζεσαι; Τι σημαίνει δικαίωμα στον συνδικαλισμό ή στην απεργία όταν απειλείσαι με απόλυση;

Απαρτχάιντ σημαίνει διαχωρισμός σε ανθρώπους και υπανθρώπους, ή αλλιώς σε ανθρώπους και «ψεκασμένους», «αρνητές του κορωνοϊού», «αντιεμβολιαστές». Αυτοί είναι οι επίσημοι χαρακτηρισμοί από κυβέρνηση, αντιπολίτευση και «πετσωμένα» ΜΜΕ(ξαπάτησης). Προφανώς και υπάρχουν και αρνητές του κορωνοϊού και αντιεμβολιαστές γενικά. Και θρησκόληπτοι υπάρχουν και άνθρωποι που πιστεύουν πως η γη είναι επίπεδη. Και λοιπόν; Όσοι αντιδρούν στον εμβολιασμό, όσοι διαφωνούν είναι τέτοιοι; Η αντιδραστική ή και αντικοινωνική τοποθέτηση κάποιου, δεν συνεπάγεται κατ’ ανάγκη και αποστέρηση της ιδιότητας του ανθρώπου ή του πολίτη. Ή μήπως όχι;

Η υπεράσπιση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της ελεύθερης βούλησης, δεν γίνεται υπό όρους. Οι πρώτοι που θα ’πρεπε να το γνωρίζουν είναι όσοι διεκδικούν την τιμή να είναι μαχητικοί και ανιδιοτελείς πρωτοπόροι των κοινωνικών αγώνων. Αντί, υποκριτικά, «να βαφτίζουν το κρέας, ψάρι»! Ή αλλιώς, να μετονομάζουν την υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού, σε «καθολικότητα»! Πόσο δημοκράτης μπορεί να είναι αυτός που θεωρεί τον λαό περιορισμένης αντίληψης κι ευθύνης; Πόσο δημοκράτης είναι αυτός που αυθαιρετεί για να προστατέψει τον «δήμο» από τη δημοκρατία;

Δεν υπάρχει ανώτερο αγαθό από την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, από το δικαίωμα της σωματικής αυτοδιάθεσης, την ελευθερία επιλογής. Η κατοχύρωση αυτού του δικαιώματος δεν σημαίνει και κατοχύρωση της δημοκρατίας. Πολλά πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα χρειάζεται να κατοχυρωθούν προκειμένου να έχουμε ακόμα και κάποιο είδος δημοκρατικοφανούς πολιτεύματος. Ανάμεσά τους κι αυτό της ικανοποιητικής σύγχρονης υγειονομικής περίθαλψης, δηλαδή της επάρκειας σε Νοσοκομεία και ΜΕΘ πλήρως εξοπλισμένα και επανδρωμένα. Η καταστρατήγηση, όμως, της σωματικής αυτοδιάθεσης, ο εκβιασμός της ελευθερίας επιλογής, η κατάλυση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας από την εξουσία, ακόμα και στην περίπτωση που αυτή έχει δίκιο, καταλύει την ίδια την έννοια της δημοκρατίας. H υπεράσπιση της Δημοκρατίας δεν νοείται χωρίς την υπεράσπιση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας ως υπέρτατου αγαθού. Χωρίς αξιοπρέπεια δεν υπάρχει δημοκρατία, ούτε δημοκρατικό δικαίωμα επιλογής.

Η λογική της τιμωρίας των ανεμβολίαστων, των χυδαίων εκβιασμών, της ιδεολογικής τρομοκρατίας και του οικονομικού εξαναγκασμού προκειμένου να υποχρεωθούν στον εμβόλιο, η επιβολή όποιου είδους υποχρεωτικότητας στην ιατρική πράξη του εμβολιασμού, αντίκειται στα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα της αξιοπρέπειας, της ελεύθερης επιλογής, της αυτοδιάθεσης του σώματός μας και στις διεθνείς συμβάσεις που τα προστατεύουν. Δικαιώνει τους όπου γης Μένγκελε, αφού πετάει στον κάλαθο των αχρήστων τη Δίκη της Νυρεμβέργης και τις αποφάσεις της. Το Σύνταγμα των Ελλήνων, έτσι κι αλλιώς έχει καταστεί ανέκδοτο ήδη από την απαρχή των «μνημονίων». Όσο για συνταγματολόγους, τέτοιους έβρισκε και η χούντα!