Oι Γερμανοί ήθελαν να κάνουν επανάσταση αλλά φοβόντουσαν να την κάνουν και την ανέθεσαν στον Χίτλερ.
Βίλχελμ Ράιχ

του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
δημοσιογράφου, διαχειριστή της σελίδας konstantakopoulos.gr

Όχι, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι η Μαρίν Λεπέν θα εξελιχθεί προσεχώς σε είδος Χίτλερ, ακριβέστερα μικρού περιφερειακού συμμάχου ενός «Χίτλερ» στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ούτε όμως θα ήταν φρόνιμο να αποκλείσει κανείς εντελώς αυτό το ενδεχόμενο αν κλιμακωθούν περισσότερο οι συνεχιζόμενοι πόλεμοι της «συλλογικής Δύσης» ή την πλήξει ένα κύμα μιας μεγάλης οικονομικής κρίσης.

Ούτως ή άλλως, η εκτόξευση στο πολιτικό προσκήνιο μιας δύναμης που προέρχεται από τον γαλλικό φασισμό και είναι φορέας μιας κάπως συγκαλυμμένης αυταρχικής ιδεολογίας, που δεν είναι ασφαλώς η ιδεολογία της μεταπολεμικής Γαλλίας έχει τη σημασία της. Δημιουργεί τις προϋποθέσεις για ένα καθεστώς νέο-φασισμού που δεν είναι δυνατό να δημιουργηθούν εύκολα από τη μια μέρα στην άλλη.

Ο πρώτος γύρος των γαλλικών βουλευτικών εκλογών είχε έναν φανερό θριαμβευτή, την άκρα δεξιά της Μαρίν Λεπέν και του αγνώστου νεαρού «σταρ», όπως συνηθίζεται στους καιρούς της πολιτικής ως κλάδου της διαφήμισης, του Ζορντάν Μπαρντελά. Είχαν όμως, όπως θα δείξουμε, και δύο ακόμα μεγαλύτερους, αλλά «μυστικούς» θριαμβευτές στο παρασκήνιο: τις μεγάλες τράπεζες και τον … Μπέντζαμιν Νετανιάχου, εξέχουσα μορφή του δυτικού κόμματος του πολέμου και του ολοκληρωτισμού.

Το γαλλικό εκλογικό αποτέλεσμα έχει ασφαλώς ιστορική σημασία. Δεν ξέρουμε ακόμα αν η γαλλική ακροδεξιά θα αποσπάσει ή όχι την απόλυτη πλειοψηφία και αν θα σχηματίσει την επόμενη κυβέρνηση. Ξέρουμε όμως ότι έχει τον αέρα στα πανιά της. Αντιπροσωπεύει τη σχετική πλειοψηφία του γαλλικού λαού και μια δυναμική διαρκούς διεύρυνσης της επιρροής της. Από ένα σημείο και πέρα, οι διαρκείς εκκλήσεις προς τους Γάλλους να μην την ψηφίσουν, ιδίως από τους εκπροσώπους ενός μισητού κατεστημένου, φέρνουν το αντίθετο αποτέλεσμα.

Ο δεύτερος θάνατος του Βολταίρου και του ντε Γκωλ

Με τούτα και με κείνα η χώρα του Βολταίρου και του Ραμπελέ, του Μπαλζάκ και του Ζολά, του Ζωρές και του Ντε Γκωλ, του Καμύ και του Σαρτρ ετοιμάζεται, απελπισμένη και σε βαθειά παρακμή, να παραδοθεί τώρα, ή αν όχι τώρα σε δύο με τρία χρόνια, στους επιγόνους του Βισύ και του Πεταίν, του OAS, των δολοφόνων και σφαγέων της Αλγερίας. Η χώρα που γέννησε τον ευρωπαϊκό πολιτισμό, από τον Διαφωτισμό και πέρα, παράγει τώρα απίστευτες  πολιτικές και πνευματικές σαχλαμάρες, όπως τις βλακώδεις και ρατσιστικές θεωρίες της μεγάλης αντικατάστασης.

Η χώρα που κράτησε ζηλότυπα την ανεξαρτησία της από τους Αμερικανούς σε όλη τη μεταπολεμική περίοδο, έως την ανάληψη της εξουσία από τον Σαρκοζί το 2007, έγινε τώρα παράρτημα και βάση στην Ευρώπη της ισραηλινής ακροδεξιάς του Μπέντζαμιν Νετανιάχου, που θέλει μάλιστα διεύρυνση των πολέμων σε όλη τη Μέση Ανατολή!

Το δηλητήριο του ολοκληρωτισμού ξαναφύτρωσε τώρα  -σε έναν απίστευτο θρίαμβο της διαλεκτικής- στον ίδιο τον λαό που υπήρξε το κατ’ εξοχήν θύμα του. Η χώρα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων έγινε ο υποστηρικτής της γενοκτονίας των Παλαιστινίων.

Και το πιο συγκλονιστικό από όλα. Το Ισραήλ και η ηγεσία των Εβραίων της Γαλλίας έδωσαν την άδεια στους υποτίθεται μεταμορφωμένους φασίστες να κυβερνήσουν τη χώρα. Το αντάλλαγμα δεν είναι δύσκολο να το φανταστούμε. Η πλήρης συμφωνία μιας αυριανής κυβέρνησης Λεπέν ή Μπαρντελά προς το Ισραήλ και τους πολέμους του, που απειλούν και αυτοί να εξελιχθούν σε παγκόσμιους. Πόσο μάλλον αν εκλεγεί και στις Ηνωμένες Πολιτείες ο Ντόναλντ Τραμπ, κάτι εξαιρετικά πιθανό, εν πολλοίς άλλωστε δημιούργημα και αυτός και ελεγχόμενος από τον Νετανιάχου.

Αντισυστημική ψήφος προς ένα «κρυπτο-συστημικό» κόμμα

Η ψήφος προς το κόμμα της Λεπέν είναι μια κατ’ αρχήν αντισυστημική ψήφος. Μια ψήφος δηλαδή αγανακτισμένων και εξεγερμένων ανθρώπων, που θέλουν να διαμαρτυρηθούν για πολλά και διάφορα που συμβαίνουν, όπως είναι για παράδειγμα τα λεγόμενα «ταυτοτικά» ζητήματα, η δυσφορία με τους εξτρεμισμούς και παραλογισμούς της φιλελεύθερης και «αριστερής» πολιτικής ορθότητας για τους ΛΟΑΤΚΙ, τους τρανς κλπ., για τα προβλήματα που προκαλεί η υποβάθμιση των περιοχών που ζουν, για την «φαβελοποίηση» των προαστίων, για την έκπτωση της χώρας και του έθνους τους, για τη συμπόρευση της Γαλλίας με τον πόλεμο του ΝΑΤΟ κατά της Ρωσίας.

Κυρίως δύο είναι όμως τα πολύ μεγάλα ζητήματα που προκαλούν την αγανάκτηση των ανθρώπων σε όλη τη Δύση και προκάλεσαν και τη στροφή προς τη Λεπέν στη Γαλλία:

  • Η διαρκής και γρήγορη πτώση του βιοτικού επιπέδου,
  • Ο παραμερισμός των απλών ανθρώπων, η περιφρόνηση προς τους πολίτες και τη γνώμη τους, η σταδιακή εμπέδωση μιας δημοκρατικοφανούς δικτατορίας της χρηματιστικής ολιγαρχίας.

Αυτά τα δύο ζητήματα ήταν και στη βάση της σχεδόν επαναστατικής εξέγερσης των Κίτρινων Γιλέκων που συντάραξε τη χώρα ολόκληρη το 2018-20, προτού την διαλύσουν τα lockdown του κορονοϊού, αλλά επίσης η διάσπαση του ίδιου του κινήματος ανάμεσα σε «αντιεμβολιαστές» και «φιλοεμβολιαστές», όπως και οι συνέπειες της «αλλεργίας» προς οποιαδήποτε κάθετη οργανωτική ιεραρχία. Η τάση αυτή πήρε εντελώς ισοπεδωτικές διαστάσεις, τα Γιλέκα απέρριψαν ακόμα και την ιδέα να αποκτήσουν μια Συντονιστική Επιτροπή ή ένα Γραφείο Τύπου, φοβούμενοι τον γραφειοκρατικό εκφυλισμό των ηγεσιών. Η τάση εμφανίστηκε ως αντίδραση σε δεκαετίες επανειλημμένων προδοσιών από τις κατά καιρούς ηγεσίες των αριστερών κινημάτων με αποκορύφωμα την άθλια, ελεεινή συμπεριφορά της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ και του Τσίπρα.

Αυτό μου το είπαν τα ίδια τα Γιλέκα κατά τις δύο επισκέψεις που έκανα εκείνη την εποχή στις γενικές συνελεύσεις τους. Στην Ελλάδα δεν είναι πολύ γνωστό, αλλά ο τρόπος με τον οποίο ο ίδιος ο Τσίπρας και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ξέχασε σε μια εβδομάδα για ποιο λόγο την ψήφισαν οι Έλληνες, τι έλεγε προτού κερδίσει τις εκλογές και το ίδιο το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος που η ίδια προκάλεσε, όλα αυτά τα εντελώς εξωφρενικά και χωρίς ιστορικό προηγούμενο σε καμιά άλλη χώρα του κόσμου, συγκλόνισαν όχι μόνο την ευρωπαϊκή, αλλά και την παγκόσμια κοινή γνώμη και υπονόμευσαν παγκοσμίως την αξιοπιστία της «ριζοσπαστικής αριστεράς» ενισχύοντας αντιστρόφως εκείνη της άκρας δεξιάς.

Το ίδιο βράδυ της εξευτελιστικής συνθηκολόγησης με την υπογραφή του τρίτου μνημονίου, η Μαρίν Λεπέν δήλωσε: «Ο Τσίπρας πρόδωσε!». Με άλλα λόγια, μην εμπιστεύεστε τους αριστερούς, ελάτε σε μένα. Τέσσερα χρόνια αργότερα τα Κίτρινα Γιλέκα είναι η πρώτη μεγάλη κοινωνική εξέγερση στην ιστορία της Γαλλίας που αποφεύγει να χρησιμοποιήσει την κόκκινη σημαία -ήταν μια πρώτη «κίτρινη κάρτα» του λαού προς την αριστερά. Εννιά χρόνια αργότερα, η ακροδεξιά Λεπέν φτάνει στα πρόθυρα της εξουσίας, κατακτώντας την πρώτη θέση μεταξύ όσων αμφισβητούν το σύστημα, παρόλο που, ένα σημαντικό τμήμα «αντισυστημικών» ψηφοφόρων δεν είναι έτοιμο να την εμπιστευθεί, εξ ου και το όχι ασήμαντο ποσοστό του «Νέου Λαϊκού Μετώπου». Βλέπουμε στη Γαλλία σήμερα μια εξέλιξη που αρχίζει να θυμίζει την εκλογική στατιστική Σοσιαλιστών, Κομμουνιστών και Ναζί στα τέλη της Βαϊμάρης.[1]

Η Ολοκληρωτική «Δημοκρατία» των Αγορών

Αυτό που κατεξοχήν ζήτησαν τα Κίτρινα Γιλέκα, τα δύο αιτήματα που συγκέντρωσαν στις δημοσκοπήσεις την υποστήριξη του 80% με 90% του πληθυσμού ήταν η αποκατάσταση του βιοτικού επιπέδου των λαϊκών στρωμάτων και η εισαγωγή του θεσμού του δημοψηφίσματος με λαϊκή πρωτοβουλία. Να έχουν δηλαδή οι πολίτες το δικαίωμα να θέτουν σε δημοψήφισμα και να εγκρίνουν ή να απορρίπτουν νόμους που ψηφίζει η Εθνοσυνέλευση, να έχουν το δικαίωμα να εισάγουν προς ψήφιση νόμους και να ανακαλούν εκλεγμένους εκπροσώπους.

Αντιδρώντας δηλαδή σε ένα σύστημα που τους εξαθλιώνει και καθιστά εικονική τη «δημοκρατία» ζήτησαν να έχουν το δικαίωμα του ελέγχου της.

Βέβαια και τα δύο αυτά αιτήματα είναι «επαναστατικά» στις σημερινές συνθήκες, με την έννοια ότι προϋποθέτουν τη ριζική μεταβολή της ίδιας της βάσης του σημερινού νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού και της ευρωπαϊκής του ενσάρκωσης, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που είναι ένα μηχάνημα διαρκούς «απελευθέρωσης» των αγορών και διαρκούς διεύρυνσης της Ε.Ε., που οδηγεί μακροχρόνια σε καταβαράθρωση του βιοτικού επιπέδου ιδίως της ευρωπαϊκής περιφέρειας, περιλαμβανομένης της ίδιας της Γαλλίας και, ακόμα πιο μακροχρόνια και των άλλων κρατών της Ε.Ε.. Το σύστημα αυτό ρέπει προς τον πιο ακραίο συγκεντρωτισμό του χρηματιστικού κεφαλαίου, μετατρεπόμενο σε ένα είδος μετακαπιταλιστικής νεοφεουδαρχίας και οδηγεί στην ουσιαστική απορρόφηση των εθνών-κρατών σε ένα σύστημα «υπερ-ιμπεριαλισμού», δηλαδή άνισης ολοκλήρωσης των κρατών της «συλλογικής Δύσης». Στα πλαίσια αυτού του μετασχηματισμού η Ευρώπη «αυτοκτονεί» σήμερα οικονομικά, καταστρέφοντας η ίδια τις βάσεις της μεταπολεμικής της ευημερίας (φτηνή ενέργεια από τη Ρωσία και μικρές στρατιωτικές δαπάνες).

Καμία τέτοια στρατηγική έστω και περιορισμένης αμφισβήτησης του ευρωφιλελευθερισμού δεν εμφανίζεται στην «Εθνική Συσπείρωση» που ορισμένοι προτιμούν να μεταφράζουν «Εθνικό Συνασπισμό», ακολουθώντας τη… «γραμμή» Παπάγου που μετέφρασε σε Συναγερμό το γαλλικό Rassemblement. Αντίθετα, η Μαρίν Λεπέν έχει βάλει πολύ νερό στο κρασί της από τη δεκαετία του 2010 όταν, ακολουθώντας τη ριζοσπαστική αριστερά της εποχής, αμφισβητούσε έντονα τον «ευρωφιλελευθερισμό», όπως το έκανε και ως Εθνικό Μέτωπο τότε κατά το δημοψήφισμα του 2005. Ήδη στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας το νεαρό πουλαίν Μπαρντελά αφαιρούσε κάθε μέρα από το πρόγραμμα και ένα στοιχείο κοινωνικής παροχής όπως και κριτικής στο ΝΑΤΟ.

Άλλωστε αν δεν είχε κάνει τέτοιες παραχωρήσεις και αν δεν είχε δώσει επίσης υποσχέσεις πλήρους υποστήριξης στον αρχηγό της ισραηλινής άκρας δεξιάς, πως θα είχε την τεράστια υποστήριξη ή ανοχή που είχε από τα ΜΜΕ, που, σημειωτέον είναι όλα πιο νατοϊκά και από το ΝΑΤΟ.

Όπως σημειώσαμε σε προηγούμενο άρθρο μας δεν μπορούμε να ξέρουμε εκ των προτέρων πόσο πολύ θα στραφεί η κατάσταση προς ακραίες λύσεις, όπως ένα είδος «εμφυλίου» στις εργατικές γειτονιές της Γαλλίας και την ενίσχυση διαφόρων «πολέμων ταυτοτήτων» που διαιρούν τους λαούς και τους αποτρέπουν από το να θέσουν ζήτημα ριζικής αλλαγής του ίδιου του κοινωνικού και οικονομικού συστήματος που είναι η θεμελιώδης αιτία των προβλημάτων τους.

Η ίδια η εμβάθυνση της βαθειάς κρίσης του δυτικού καπιταλισμού που ξεκίνησε το 2008, όπως και οι συνεχιζόμενοι πόλεμοι στην Ουκρανία, τη Μέση Ανατολή, ίσως την Κίνα αύριο, αλλά και κατά του πολιτισμού και της Φύσης, χρειάζονται αλλά και επιταχύνονται από την άνοδο της ‘Ακρας Δεξιάς στην Ιταλία, τη Γαλλία και αύριο στις ΗΠΑ. Μια ακροδεξιά που εδραιώνει σήμερα τις θέσεις της ενίοτε ως «αρνάκι», όπως στην Ιταλία, αλλά δεν αποκλείεται να δείξει αύριο τα δόντια της ως «σκύλα», όταν το μεγάλο Κεφάλαιο αποφασίσει ότι χρειάζεται κάτι τέτοιο. Ήδη άλλωστε η κατεδάφιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων επιταχύνεται τώρα σε μια Δύση που στρατιωτικοποιείται όλο και περισσότερο.

Μόνο η έγκαιρη ανάδυση ενός μεγάλου κοινωνικού, αντιπολεμικού, δημοκρατικού και οικολογικού μαζικού κινήματος, συγκροτημένου σε δημοκρατική οργανωτική βάση και με πολύ μεγάλη προγραμματική σοβαρότητα, θα μπορέσει να ανακόψει την πορεία προς τον Φασισμό και τον Πόλεμο, αν όχι την καταστροφή της ανθρωπότητας, στην οποία ποτέ δεν είχαμε πλησιάσει τόσο πολύ.

[1] για την εποχή αυτή είναι αναντικατάστατα εργαλεία για την κατανόηση των γρήγορων μεταβολών της συνείδησης τα άρθρα του Τρότσκι της περιόδου 1929-33. Απορρίψτε τον αν θέλετε ως πολιτικό, αλλά διαβάστε τα, είναι, όπως και η Ιστορία της Ρώσικης Επανάστασης, μοναδικά κείμενα στην ιστορία της παγκόσμιας πολιτικής πραγματείας για την ανάλυση των γρήγορων μεταβολών της πολιτικής ψυχολογίας των μαζών σε περιόδους επαναστατικών και αντεπαναστατικών κρίσεων.

Πηγή: kosmodromio.gr