Η ισχύς της κυβέρνησης της Σαναά και η δέσμευσή της προς τους Παλαιστίνιους, μπορούν να εκτιμηθούν καλύτερα μέσω της κατανόησης του μοναδικού συνδυασμού αξιών της Άνσαρ Αλλάχ και της μαζικής υποστήριξής της στην Υεμένη.

Βλ. το πρώτο μέρος: Κατανοώντας την Υεμένη. α: Η Επανάσταση

του Tim Anderson*
μετάφραση Φλώρα Παπαδέδε

Al Mayadeen.net, 7 Ιουλίου 2025

Μέρος Δεύτερο: Οι αξίες των Ανσάρ Αλλάχ

Για να κατανοήσουμε πώς η Υεμένη, υπό την ηγεσία των Άνσαρ Αλλάχ, νίκησε μια προφανώς ανώτερη στρατιωτική δύναμη, με επικεφαλής την Ουάσινγκτον και στη συνέχεια αντιμετώπισε άμεσα τους Ισραηλινούς και τους χορηγούς τους στην Ερυθρά Θάλασσα, θα πρέπει να επιστρέψουμε στις αξίες και την ιδεολογία του κινήματος.

Η ιδεολογία των Άνσαρ Αλλάχ προέρχεται από το Κορανικό Έργο του Hussein Badr al-Din al-Houhti, ο οποίος σκοτώθηκε το 2004 κατά τη διάρκεια των έξι βόρειων πολέμων, που διεξήγαγε ο εκλιπών Πρόεδρος Σαλέχ. Οι πόλεμοι διεξήχθηκαν μετά από έγκριση του Προέδρου των ΗΠΑ, George W. Bush (Root 2013), στο πλαίσιο του «πολέμου του κατά της τρομοκρατίας», παρόλο που ο Σαλέχ ήταν αυτός που είχε διασυνδέσεις με την Αλ Κάιντα (Jordan 2015). Αυτό το Κορανικό Έργο μοιράζεται πολλές αξίες με τα κινήματα ανεξαρτησίας και μερικές με την Ιρανική Επανάσταση, μαζί με τα δικά του ξεχωριστά χαρακτηριστικά.

Οι Άνσαρ Αλλάχ αποτελούν κίνημα, όχι κόμμα όπως η Χεζμπολάχ. Ο Mohammed Ali al-Houthi, επικεφαλής της Ανώτατης Επαναστατικής Επιτροπής (SRC), δήλωσε: «Η επανάσταση είναι κάθε μέλος εντός του… κοινωνικού ιστού της Υεμένης που απορρίπτει τη διαφθορά και… υποστηρίζει τις αξίες και την ελευθερία, απορρίπτει την τυραννία, την κηδεμονία, την εισβολή και την κατοχή και αντιστέκεται στην επιθετικότητα, την πολιορκία και την τυφλή υποταγή» (Almahfali and Root 2020, Sputnik Arabic 2018). Ο λαός της Υεμένης «είναι ένας λαός που απορρίπτει την αδικία, την ταπείνωση, την υποδούλωση, την αλαζονεία και την έπαρση. Είναι ένας λαός που, εκ φύσεως, φέρει μέσα στον πολιτισμό και την επίγνωσή του ένα επαναστατικό αίσθημα… Πάντα συσπειρωνόταν και κινούταν μαζί με εκείνους που απορρίπτουν την αποικιοκρατία… Όσοι υποστηρίζουν τον εισβολέα απορρίπτονται, καταγγέλλονται και παραμένουν πράκτορες και μισθοφόροι στα μάτια της λαϊκής πλειοψηφίας» (Sputnik Arabic 2018).

Στη δεξιά φωτογραφία ο Χουσεΐν αλ-Χούθι (1959 – 2004). Ήταν πολιτικός της Υεμένης, θρησκευτικός ηγέτης των Ζαϊντί και ο ιδρυτής του κινήματος των Άνσαρ Αλλάχ. Στην αριστερή ο Αμπντούλ Μαλίκ Μπαντρ αλ-Χούθι, νεότερος αδελφός του Χουσεΐν αλ-Χούθι. Γεννημένος το 1979, είναι ο ηγέτης των Άνσαρ Αλλάχ από το 2004 ως σήμερα. (Εικονογράφηση από τον Mahdi Rtail για το Al Mayadeen English).

Αυτό το κίνημα αναπτύχθηκε από έναν χαρισματικό ηγέτη, τον Σαγίντ Hussein Badr al-Din al-Houthi, αλλά δεν συνιστά μια αίρεση προσωπολατρείας. Ο Σαγίντ al-Houthi «είχε ηγετική προσωπικότητα, όλοι όσοι τον γνώριζαν τον αγαπούσαν», δήλωσε ο Abdulkareem Jadban, βουλευτής από τη Σάαντα. «Προέτρεπε τους ανθρώπους να αντιμετωπίσουν την Αμερικανική ηγεμονία μετά την 11η Σεπτεμβρίου» (Root 2013). Οι ιδέες του παραμένουν σημαντικές, όπως είναι προφανές με βάση την ισχυρή ανάπτυξη των Άνσαρ Αλλάχ στα 20 χρόνια από τον θάνατο του Χουσεΐν.

Θα μιλήσουμε για τις αξίες των Άνσαρ Αλλάχ σε έξι θεματικές ενότητες: την υπεράσπιση ενός ανεξάρτητου έθνους και πολιτισμού, τον Ισλαμισμό μέσω των Κορανικών αξιών, μια κουλτούρα αντίστασης απέναντι στην ηγεμονική επίθεση, τη σαφή αναγνώριση του εχθρού, την κοινωνική ένταξη και την αποφυγή του πολέμου και την επιμονή του εθιμικού δικαίου και της φυλετικής διακυβέρνησης της Υεμένης.

Η κατανόηση αυτών των αξιών είναι ιδιαίτερα σημαντική ενόψει αρκετών δυτικών πολεμικών μύθων ότι οι Άνσαρ Αλλάχ είναι «αντάρτες Χούθι» που είναι «αντιπρόσωποι του Ιράν» και μέρος μιας «σιιτικής ημισελήνου» που αποσταθεροποιεί την Αραβική Χερσόνησο και την περιοχή. Αυτοί οι μύθοι συγκαλύπτουν την επανάσταση του 2011-2014, εντείνουν την άρνηση αναγνώρισης της νέας κυβέρνησης στη Σαναά και συμβάλλουν στην ενίσχυση των ψηφισμάτων του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, τα οποία νομιμοποίησαν τον βρώμικο πόλεμο και την πολιορκία της χώρας.

Μερικές από τις καλύτερες δυτικές αναλύσεις για τους Άνσαρ Αλλάχ εκτιμούν την τοπική τους προέλευση και το γεγονός ότι έχουν επηρεαστεί, αλλά δεν έχουν καθοριστεί ή ελεγχθεί, από την ιρανική επανάσταση (Gordon και Parkinson 2018). Καθώς και ότι βασίζονται σε εθνικές και ρεπουμπλικανικές ρίζες που αναγνωρίζουν τις θρησκευτικές παραδόσεις και την παραδοσιακή εξουσία (Almahfali και Root 2020). Αλλά οι περισσότερες τείνουν να στρέφονται εναντίον της επανάστασης στην Υεμένη λόγω του ισλαμισμού της και της ασυμβατότητάς της με τον αστικό φιλελευθερισμό (δηλαδή την αγγλοαμερικανική εταιρική διακυβέρνηση με μια επίφαση ατομικών ελευθεριών).

Παρά τη βαθιά αυτή προκατάληψη, υπάρχει τεράστιο λαϊκό ενδιαφέρον για το πώς η Υεμένη, υπό την ηγεσία των Άνσαρ Αλλάχ, νίκησε την επιθετικότητα των ΗΠΑ, της Σαουδικής Αραβίας και των Εμιράτων και στη συνέχεια έτρεξε άφοβα να υπερασπιστεί απευθείας τον παλαιστινιακό λαό που δέχεται επίθεση από τους Ισραηλινούς στη Γάζα. Υποστηρίζω ότι οι απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα βρίσκονται στη λαϊκή υποστήριξη των αξιών των Άνσαρ Αλλάχ. Ποιες είναι, λοιπόν, αυτές οι αξίες και πώς γίνονται αντιληπτές στην πράξη;

Πρώτον, ως κίνημα ανεξαρτησίας, οι Άνσαρ Αλλάχ στοχεύουν στην προστασία και την υπεράσπιση του αυτόχθονου, χωρίς αποκλεισμούς πολιτισμού και τις αξίες της Υεμένης απέναντι σε ξένες επεμβάσεις. Αυτό είναι ένα κοινό θέμα όλων των αντι-ιμπεριαλιστικών και αντι-αποικιακών κινημάτων, συμπεριλαμβανομένης της Ισλαμικής Επανάστασης του Ιράν.

Η υπεράσπιση ανεξάρτητων πολιτισμών, αξιών και εθνών είναι ένα βασικό παγκόσμιο θέμα. Θα μπορούσαμε να προχωρήσουμε παραπέρα, υποστηρίζοντας ότι η κεντρική πολεμική σήμερα δεν είναι ο καπιταλισμός εναντίον του σοσιαλισμού ή η φιλελεύθερη δημοκρατία εναντίον των υπολοίπων, αλλά μάλλον μια παγκοσμιοποιημένη δικτατορία εναντίον ανεξάρτητων εθνών. Σε μια υποτιθέμενη μετα-αποικιακή εποχή, εξακολουθούμε να βλέπουμε αυτόν τον αγώνα για ανεξαρτησία σε όλη την Αφρική, την Ασία, τη Λατινική Αμερική και τον Αραβικό και Μουσουλμανικό κόσμο.

Ο αντιιμπεριαλισμός, η αντιαποικιοκρατία και ο αντισιωνισμός – οι αντιηγεμονικοί αγώνες – είναι όλα συνέπειες αυτής της προσπάθειας για πολιτική, οικονομική και κοινωνική ανεξαρτησία. Στην Υεμένη, παρά τη σημαντική εθνική ενοποίηση της δεκαετίας του 1990, παρέμεινε ένα διεφθαρμένο καθεστώς που συνεργαζόταν με την ιμπεριαλιστική εξουσία και τους πράκτορές της, αξιοποιώντας σεκταριστικές ομάδες για να διαιρεί και να βασιλεύει στο έθνος.

Δεύτερον, οι Άνσαρ Αλλάχ μοιράζονται με την Ιρανική Επανάσταση ένα ισλαμικό θεμέλιο ανεξάρτητων αξιών που βασίζονται στο Κοράνι – ταπεινότητα, τιμή, αυτοθυσία, κοινωνική δικαιοσύνη και κοινωνική συνοχή – αξίες που συνδιαμορφώνουν και συνυπάρχουν με τον εθνισμό, τον αντιιμπεριαλισμό και τον αντισιωνισμό (Panah 2008: κεφ. 3· Almahfali και Root 2020).

Οι Άνσαρ Αλλάχ, από τις ρίζες τους στο Ζαϊντί Ισλάμ, ενώ αναγνωρίζουν την Αγία Οικογένεια του Προφήτη (Ahlul Bayt) και τη γενεαλογία των Σαγίντ, δεν συμμερίζονται το σιιτικό δόγμα των Δώδεκα Ιμάμηδων (συμπεριλαμβανομένου του Mahdi), ούτε αποδέχονται το αλάθητο των Ιμάμηδων (Almahfali και Root 2020). Ο υποχρεωτικός αγώνας ενάντια στην άδικη διακυβέρνηση είναι ένα κοινό χαρακτηριστικό της Ζαϊντί παράδοσης με τη Σιιτική. Στην παράδοση του Ζαΐντ ιμπν Άλι, οι αληθινοί ιμάμηδες πρέπει να πολεμούν τους διεφθαρμένους ηγεμόνες. Αλλά οι ιμάμηδες δεν είναι ούτε θεϊκά χειροτονημένοι, ούτε αλάθητοι και αυτό οδηγεί σε ευρύτερη νομολογία στο ισλαμικό δίκαιο, εμποδίζοντας την ιδέα ενός ιμαμάτου ή μιας αυστηρά θρησκευτικής διακυβέρνησης (Almahfali και Root 2020).

Ο Σαγίντ Χουσεΐν εντυπωσιάστηκε βαθιά από τον Χομεϊνί του Ιράν και τον Σαγίντ Χασάν Νασράλα του Λιβάνου λόγω των σταθερών αρχών τους. Είπε για τον Χομεϊνί και τον Νασράλα ότι, κατά την εφαρμογή των ισλαμικών αξιών, «δεν ασχολούμαστε με τη δογματική πλευρά» και έτσι υπάρχει χώρος για νομοθέτηση (Almahfali και Root 2020). Έτσι, ενώ η ιστορική θυσία του Ιμάμη Χουσεΐν[1] (ένα κεντρικό σιιτικό θέμα) έχει εισέλθει στην ευρεία ισλαμική παράδοση των Άνσαρ Αλλάχ, έχουν αναπτύξει άλλα, πιο κοσμικά ή μη δογματικά θέματα, όπως η έμφαση του Σαγίντ Αμπντούλ-Μαλίκ αλ-Χούθι στην εθνική ανεξαρτησία και την κοινωνική δικαιοσύνη.

Αναγνωρίζοντας την κληρονομιά του ηγέτη της Ιρανικής Επανάστασης, ο Σαγίντ Χουσεΐν είπε: «Ο Ιμάμης Χομεϊνί ήταν μια ευλογία για τους Άραβες, αν επιθυμούσαν την απελευθέρωση από το Ισραήλ». Ο Σαγίντ Χομεϊνί ήταν «ένας σπουδαίος ηγέτης με σωστό όραμα και ισχυρό λαό». Έχει ειπωθεί ότι η Ισλαμική Επανάσταση του Ιράν «επηρεάζει και δεν επηρεάζει» τους Άνσαρ Αλλάχ (Almahfali και Root 2020). Οι Άνσαρ Αλλάχ επεκτείνουν την αρχή Ζαϊντί της «επιβολής του δικαίου και της απαγόρευσης της αδικίας» (Almahfali και Root 2020).

Είναι σημαντικό ότι οι Άνσαρ Αλλάχ, παράλληλα επίσης με τον Σαγίντ Χομεϊνί, δίνουν παρόμοια έμφαση σε ένα καθαρό Ισλάμ «των καταπιεσμένων και των ταπεινών… των ξυπόλυτων» [Al-Mustadh’afin], σε αντίθεση με αυτό που ο ίδιος αποκάλεσε «αμερικανικό Ισλάμ… το Ισλάμ της άνεσης και της πολυτέλειας… του συμβιβασμού και της ταπείνωσης, το Ισλάμ των οκνηρών» (ITF 2014) – μετά την κορανική διακήρυξη (al Qassas 28:5) περί «της εύνοιάς μας προς τους καταπιεσμένους».

Αυτή η ευθύνη απέναντι στους καταπιεσμένους και κατατρεγμένους [η αρχή Al-Mustadh’afin] ήταν θεμελιώδης τόσο για τις πρωτοβουλίες του Σαγίντ Χομεϊνί για την υποστήριξη της Παλαιστίνης, όσο και για τις επιχειρήσεις των Άνσαρ Αλλάχ στην Ερυθρά Θάλασσα, μετά την Επιχείρηση Αλ-Άκσα της Αντίστασης.

Παρ ‘όλα αυτά, οι ηγέτες των Άνσαρ Αλλάχ έχουν καταστήσει σαφές ότι η διακυβέρνηση της Υεμένης είναι ευθύνη των Υεμενιτών. «Δεν υπάρχει Ιρανική παρέμβαση στην Υεμένη. Και οι Σαουδάραβες μπορούν να εξετάσουν τους πυραύλους [που εκτοξεύουμε]… είναι καθαρά υεμενικής κατασκευής… Απορρίπτουμε κάθε είδους ξένη παρέμβαση είτε από τους Σαουδάραβες, είτε από τους Αμερικανούς, είτε από τους Αιγύπτιους, είτε από τους Ιρανούς» (Mohamed Ali al-Houthi στο Ya Libnan 2015).

Τρίτον, η αφοσιωμένη αντίσταση είναι ένα βήμα πέρα από τις απλές απαιτήσεις πολιτικής ανεξαρτησίας. Η αντίσταση είναι μια δέσμευση απέναντι σε μια ηγεμονική επίθεση. Οι Άνσαρ Αλλάχ τονίζουν την ενεργό υπεράσπιση του έθνους και του πολιτισμού απέναντι σε εκείνους που «καταλαμβάνουν τις χώρες μας και διεξάγουν πόλεμο εναντίον της θρησκείας μας» (Hussein Badr al-Din al-Houthi 2001b). Αυτό περιλαμβάνει το καθήκον απέναντι σε άλλους καταπιεσμένους αραβικούς και μουσουλμανικούς λαούς, ιδίως στους Παλαιστίνιους. Ένας ηγέτης των Άνσαρ Αλλάχ μου εξήγησε: είμαστε αντίθετοι στον πόλεμο, αλλά η μάχη για αυτοάμυνα και για την υπεράσπιση των καταπιεσμένων και επιτρέπεται και επιβάλλεται. Αυτή η ηθική υποχρέωση υποστήριξης των καταπιεσμένων έρχεται πριν από τις πολιτικές σκοπιμότητες και εξηγεί την αδιάλλακτη αντιπαράθεση των Άνσαρ Αλλάχ με τους Ισραηλινούς και τους Αγγλοαμερικανούς.

Ένας πνευματικός ηγέτης των Άνσαρ Αλλάχ μου εξήγησε ότι, ιστορικά, οι μουσουλμανικές κοινότητες στα υψίπεδα της Υεμένης (κυρίως των Ζαϊντί), που βρίσκονταν μακρύτερα από τις αποικιακές εισβολές, έχουν διατηρήσει ισχυρότερη αντίσταση στις κουλτούρες των εισβολέων, από τις κοινότητες (κυρίως των Σαφί) στις ακτές.

Κάνουν κοσμικούς παραλληλισμούς για να τονίσουν την αναγκαιότητα της αντίστασης και του κοινωνικού μετασχηματισμού, για την υπεράσπιση του αυτόχθονου πολιτισμού. Ο Μοχάμεντ Άλι αλ-Χούθι είπε: «Η κλίμακα της συνωμοσίας [εναντίον της Υεμένης] έχει ωθήσει τον λαό να εμπλακεί σε μια μακροπρόθεσμη μάχη μέχρι… τη νίκη, ακριβώς όπως θριάμβευσαν οι επαναστάσεις σε όλο τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένης της Μπολσεβίκικης Επανάστασης στη Ρωσία» (Sputnik Arabic 2018).

Η αποφασιστικότητα και η αντοχή των Άνσαρ Αλλάχ έχει καταστεί θρύλος. Έχουν επανειλημμένα ορκιστεί να διατηρήσουν την υποστήριξή τους προς τη Γάζα, ακόμη και μετά από πολλαπλές επιθέσεις και βομβαρδισμούς από τους Ισραηλινούς και τους Αγγλοαμερικανούς (Abdul Malik al-Houthi 2025). Αυτές οι επιχειρήσεις στην Ερυθρά Θάλασσα έχουν καθιερώσει την αντίσταση της Υεμένης σε σύμβολο για τον κόσμο (Tuboltsev 2025). Ακόμη και συντηρητικά βρετανικά σώματα αναγνωρίζουν ότι οι Υεμενίτες «διαφοροποιούν τις συμμαχίες τους και εμβαθύνουν τις στρατιωτικές τους δυνατότητες, αξιοποιώντας περιφερειακές συγκρούσεις και ρεαλιστικές συνεργασίες για να επεκτείνουν την επιρροή τους πέρα από τον “άξονα αντίστασης” υπό την ηγεσία του Ιράν» (Ardemagni 2024). Εκατοντάδες χιλιάδες Υεμενίτες έχουν συσπειρωθεί για να υποστηρίξουν αυτές τις δεσμεύσεις των ηγετών των Άνσαρ Αλλάχ (MNA 2025).

Τέταρτον, η σαφής αναγνώριση του εχθρού κατέχει ξεχωριστή θέση στην ιδεολογία των Άνσαρ Αλλάχ. Ο Σαγίντ Χουσεΐν το έθεσε αυτό στο πλαίσιο ενός κόσμου όπου οι Βορειοαμερικανοί ανύψωσαν τους πρώην συνεργάτες τους, όπως ο Οσάμα Μπιν Λάντεν και ο Σαντάμ Χουσεΐν, σε καθεστώς «εχθρών» των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Αλλά αυτές ήταν ψεύτικες ιστορίες που είχαν σχεδιαστεί για να ξεγελάσουν τους ανθρώπους. «Έτσι, κατευθύνουν τους ανθρώπους προς φανταστικά πρόσωπα και απατηλούς κινδύνους». Βρισκόμαστε σε έναν «πολιτισμικό αγώνα» και «οι Εβραίοι γνωρίζουν ποιος πραγματικά αποτελεί απειλή για αυτούς». Γι’ αυτό στο Ιράν φωνάζουν «Θάνατος στην Αμερική, θάνατος στο Ισραήλ» (Hussein Badr al-Din al-Houthi 2001a).

Σε αυτόν τον παραπλανητικό κόσμο, η Υεμένη πρέπει να προσδιορίσει με σαφήνεια τους εχθρούς της, συμπεριλαμβανομένων των πολιτισμικών εχθρών, ώστε να ενδυναμώσει και να προσηλώσει τις μάζες στον λαϊκό τους αγώνα. Ο Χουσεΐν πρόσθεσε ότι πρέπει «να εκπαιδεύσουμε τους εαυτούς μας και τα παιδιά μας να νοιώθουν εχθρότητα προς τους εχθρούς του Θεού – τους Εβραίους και τους Χριστιανούς[2]». Δανειζόμενος από το Ιράν αλλά χτίζοντας τον ξεχωριστό υεμενίτικο χαρακτήρα του, ο Χουσεΐν κατήγγειλε τις προσπάθειες των ΗΠΑ «να μας επιβάλουν τον πολιτισμό τους, να καταλάβουν τις χώρες μας και να διεξάγουν πόλεμο εναντίον της θρησκείας μας» (Almahfali και Root 2020).

Ενώ οι Άνσαρ Αλλάχ μοιράζονται με το Ιράν τα συνθήματα «Θάνατος στην Αμερική, Θάνατος στο Ισραήλ», με την πολιτική τους έννοια, δηλαδή της αντίθεσης σε αυτά τα καθεστώτα, ο Σαγίντ Χουσεΐν απαίτησε επίσης την αναγνώριση της πολιτισμικής επίθεσης από «Εβραίους και Χριστιανούς». Έχει «φτάσει η Ούμμα [ισλαμική κοινότητα] σε σημείο που δεν μπορεί να αντισταθεί στους Εβραίους;» ρώτησε. Παραθέτοντας το Κοράνι (Al Baqarah 2:120), είπε: «Ποτέ οι Εβραίοι ή οι Χριστιανοί δεν θα είναι ικανοποιημένοι μαζί σας μέχρι να ακολουθήσετε τη θρησκεία τους» (Hussein Badr al-Din al-Houthi 2001a). Με αυτό, εννοεί ότι «μας αναγκάζουν να υιοθετήσουμε τις ιδέες και την ορολογία τους».

Ο Χουσεΐν μίλησε για την ανάγκη «να εκπαιδεύσουμε τους εαυτούς μας και τα παιδιά μας να τρέφουμε έχθρα προς τους εχθρούς του Θεού – τους Εβραίους και τους Χριστιανούς. Η έννοια της εχθρότητας στο Ισλάμ είναι θετική και σημαντική. Αν τρέφεις γνήσια έχθρα προς την Αμερική και το Ισραήλ, αν οι ηγέτες τρέφουν γνήσια έχθρα και αν οι Μουσουλμάνοι τρέφουν γνήσια έχθρα, τότε θα προετοιμαστούν για να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν την αντιπαράθεση. Αλλά αν δεν υπάρχει πραγματική έχθρα, τότε δεν θα προετοιμαστούν» (Χουσεΐν Μπαντρ Ντιν αλ Χούθι 2001β).

Η ίδια σύγχυση ισχύει και για την αντίθεση σε ένα συγκεκριμένο ισραηλινό καθεστώς και όχι στην ίδια την οντότητα που σφετερίζεται την εξουσία. Ο Χουσεΐν είπε ότι, στην εποχή του, μιλούσαν για «κυβέρνηση Σαρόν [αναφερόμενος στον πρώην πρωθυπουργό του Ισραήλ Αριέλ Σαρόν] αλλά όχι για Ισραήλ… Το Ισραήλ δεν θεωρείται πρόβλημα, ούτε καν η ύπαρξή του θεωρείται πρόβλημα. Έτσι λένε κυβέρνηση Σαρόν» (Χουσεΐν Μπαντρ Ντιν αλ Χούθι 2001β).

Η πολιτισμική επιρροή αυτών των δυτικών αποικιακών πολιτισμών, πέρα από τα κατοχικά σχέδια εισβολής και την σιωνιστική οντότητα, αποτελεί επομένως μέρος του εχθρού που επιδιώκει να «κηρύξει πόλεμο στη θρησκεία μας». Ο Χουσεΐν καταδίκασε τον αποικισμό της αραβικής και ισλαμικής γλώσσας, με αποτέλεσμα, για παράδειγμα, ο όρος «τζιχάντ» (με την αρχική του έννοια ως ενός ιερού ή πνευματικού αγώνα) να έχει ουσιαστικά καταστεί ακατάλληλος ως στόχος (Hussein Badr al-Din al-Houthi 2001b).

Πέμπτον, οι ηγέτες των Άνσαρ Αλλάχ έχουν τονίσει τη δέσμευσή τους για την κοινωνική συνοχή στην Υεμένη και την επιθυμία τους να αποφύγουν τον πόλεμο. Υπάρχουν πολλά στοιχεία που το αποδεικνύουν αυτό. Ο Mohamed Ali al-Houthi δήλωσε: «Η Υεμένη δεν έριξε την πρώτη τουφεκιά στον πόλεμο… όμως αντιστέκεται και θα θριαμβεύσει επί των πλουσιότερων και ισχυρότερων χωρών» (Sputnik Arabic 2018).

Υπενθυμίζεται ότι ο πρώην πρόεδρος Αλί Αμπντουλάχ Σαλέχ ήταν αυτός που κήρυξε τον πόλεμο εναντίον των Άνσαρ Αλλάχ και σκότωσε τον ηγέτη τους Χουσεΐν το 2004. Παρ’ όλα αυτά, μετά την Επανάσταση και μέχρι την προδοσία του Σαλέχ το 2017, οι Άνσαρ Αλλάχ τον συμπεριέλαβαν στο Ανώτατο Πολιτικό Συμβούλιο. Πολλοί από το Γενικό Λαϊκό Κογκρέσο (GPC), το κύριο κόμμα της αντιπολίτευσης, εξακολουθούν να συμμετέχουν στην επαναστατική κυβέρνηση της Υεμένης. Άλλοι έχουν αυτομολήσει στους Άνσαρ Αλλάχ από την Μουσουλμανική Αδελφότητα. Αυτός είναι ένας ακόμη λόγος για τον οποίο είναι παράλογο να αποκαλούμε την κυβέρνηση της Σαναά «αντάρτες Χούθι».

Οι Άνσαρ Αλλάχ δεν κατέλαβαν απλώς την εξουσία το 2014. Γέμισαν ένα πολιτικό κενό που άφησε η κατάρρευση τόσο του καθεστώτος Σαλέχ, όσο και του μεταβατικού του καθεστώτος, καθώς και η ευρεία απόρριψη των προτάσεων νέας διάσπασης της χώρας από το Συμβούλιο Συνεργασίας του Κόλπου (Popp 2015).

Μετά την κήρυξη του πολέμου στην κυβέρνηση της Σαναά από το συνασπισμό ΗΠΑ-Σαουδικής Αραβίας, οι ηγέτες των Άνσαρ Αλλάχ ήταν πρόθυμοι το 2015 για ειρηνευτικές συνομιλίες, χωρίς όρους. Ήταν το καθεστώς-μαριονέτα Χάντι, το οποίο απαιτούσε από τους Άνσαρ Αλλάχ να παραδώσουν εδάφη πριν από οποιεσδήποτε συνομιλίες, που ανέκοψε αυτή την πρώιμη ειρηνευτική διαδικασία (Ya Libnan 2015).

Έκτον, η διατήρηση του εθιμικού δικαίου και της φυλετικής διακυβέρνησης εξακολουθεί να διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην Υεμένη και έχει από καιρό σχέση με το κρατικό δίκαιο, αλλά ο συσχετισμός τους έχει αλλάξει μετά την άνοδο των Άνσαρ Αλλάχ (Worth 2016).

Οι φυλετικές αρχές και η διαμεσολάβησή τους χρησιμοποιούνται για τα πάντα, από κτηματικές διαφορές έως τη δικαιοσύνη σε βίαιες συγκρούσεις (Mojalli 2015) και οι σχέσεις μεταξύ των τοπικών αρχών των φυλών αποτελούν παράγοντα του εθνικοαπελευθερωτικού πολέμου ενάντια στον Συνασπισμό Επιθετικότητας και τους πράκτορές του από διάφορες σέχτες.

Έχει ειπωθεί, από ορισμένες εχθρικές προς τους Άνσαρ Αλλάχ πλευρές, ότι το σύστημα των περιφερειακών εποπτών ή mushrifin (Carboni 2021, Mugahed 2022) έχει αποδυναμώσει την φυλετική εξουσία.

Ωστόσο, οι αρχές του εθιμικού δικαίου φαίνεται να έχουν παραμείνει πλήρως ενσωματωμένες στην ηγεσία και τη δικαιοσύνη της Υεμένης. Με αυτόν τον τρόπο, η παραδοσιακή εξουσία και πολλοί κοινωνικοί κανόνες παραμένουν ενσωματωμένοι στις ισλαμικές αρχές της Υεμένης. Για παράδειγμα, η χρήση του υεμενίτικου στιλέτου (jambiya) ρυθμίζεται τόσο από την παραδοσιακή, όσο και από την κρατική νομοθεσία. Συχνά επιδεικνύεται, αλλά υπάρχουν ποινές για το τράβηγμά του ή την απειλή με αυτό.

Συνοψίζοντας, οι Άνσαρ Αλλάχ αποτελούν ένα γνήσιο, ιθαγενές κίνημα της Υεμένης που ηγήθηκε της μόνης πραγματικής και επιτυχημένης επανάστασης της λεγόμενης «Αραβικής Άνοιξης». Έχει υποστεί βρώμικο πόλεμο και πολιορκία από την Ουάσιγκτον και τους συμμάχους της ακριβώς επειδή είναι ένα ανεξάρτητο κίνημα. Η Επανάσταση της Υεμένης μοιράζεται πολλές αξίες με την Ιρανική Επανάσταση, αλλά παραμένει μια ξεχωριστή επαναστατική δύναμη και μια βασική προσθήκη στην περιφερειακή αντίσταση, ειδικά μετά την κατάρρευση της Δαμασκού. Η δύναμη της επαναστατικής κυβέρνησης στη Σαναά και η δέσμευσή της προς τους Παλαιστίνιους μπορούν να εκτιμηθούν καλύτερα μέσω της κατανόησης του μοναδικού συνδυασμού μεταξύ των αξιών των Άνσαρ Αλλάχ και της μαζικής υποστήριξής τους στην Υεμένη.

Παραπομπές του άρθρου:

Διευκρινιστικές υποσημειώσεις της μεταφράστριας:

[1] Ο Χουσεΐν ιμπν Αλί (αραβικά: ٱلْحُسَيْنُ ٱبْنُ عَلِيٍّ‎, 11 Ιανουαρίου 626 – 10 Οκτωβρίου 680 μ.Χ.) ήταν κοινωνικός, πολιτικός και θρησκευτικός ηγέτης στην πρώιμη μεσαιωνική Αραβία. Εγγονός του προφήτη Μωάμεθ και γιος του Αλί ιμπν Αμπί Ταλίμπ και της κόρης του Μωάμεθ, Φατιμά, καθώς και νεότερος αδελφός του Χασάν ιμπν Αλί. Ο Χουσεΐν θεωρείται ο τρίτος Ιμάμης στο Σιιτικό Ισλάμ μετά τον αδελφό του, Χασάν, και πριν από τον γιο του, Αλί αλ-Σατζάντ. Ο Χουσεΐν είναι εξέχον μέλος του Ahl al-Bayt και συμμετέχων στην εκδήλωση της μουμπαχάλα (μια αποτυχημένη προσπάθεια επίλυσης της θεολογικής διαμάχης μεταξύ Μουσουλμάνων και Χριστιανών περίπου το 632 μ.Χ.) Ο Μωάμεθ περιέγραψε αυτόν και τον αδελφό του, Χασάν, ως τους ηγέτες της νεολαίας του παραδείσου.
Κατά τη διάρκεια του χαλιφάτου του Αλί, ο Χουσεΐν τον συνόδευε σε πολέμους. Μετά τη δολοφονία του Αλί, υπάκουσε στον αδελφό του αναγνωρίζοντας τη συνθήκη Χασάν-Μουαβία Α΄, παρότι είχε το δικαίωμα να πράξει διαφορετικά. [Ήταν μια πολιτική συνθήκη ειρήνης που υπογράφηκε το 661 μεταξύ του Χασάν ιμπν Αλί και του Μουαβία Α΄ (του πρώτου χαλίφη της δυναστείας των Ομεϋαδών, που βασίλεψε μεταξύ 661–680) για να τερματιστεί ο πρώτος εμφύλιος μεταξύ των μουσουλμάνων (656–661). Σύμφωνα με αυτή τη συνθήκη, ο Χασάν παραχώρησε το χαλιφάτο στον Μουαβία με την προϋπόθεση ότι ο τελευταίος θα κυβερνούσε σύμφωνα με το Κοράνι και τη Σούννα, ένα συμβούλιο θα διόριζε τον διάδοχό του και οι υποστηρικτές του Χασάν θα λάμβαναν αμνηστία. Μετά την άνοδό του στο θρόνο, ο Μουαβία ανακάλεσε όλες τις προηγούμενες υποσχέσεις του.]
Κατά την εννεαετή περίοδο μεταξύ της παραίτησης του Χασάν το 660 και του θανάτου του το 669 ή 670, ο Χασάν και ο Χουσεΐν υποχώρησαν στη Μεδίνα, προσπαθώντας να κρατηθούν μακριά από πολιτικές εμπλοκές υπέρ ή κατά του Μουαβία Α. Μετά τον θάνατο του Χασάν, όταν οι Ιρακινοί στράφηκαν στον Χουσεΐν για να εξεγερθούν, ο Χουσεΐν τους έδωσε εντολή να περιμένουν όσο ο Μουαβία ήταν ζωντανός λόγω της συνθήκης ειρήνης που είχε υπογράψει ο Χασάν μαζί του. Πριν από τον θάνατό του, ο Μουαβία διόρισε τον γιο του Γιαζίντ ως διάδοχό του, σε αντίθεση με τη συνθήκη Χασάν-Μουαβία. Όταν ο Μουαβία Α΄ πέθανε το 680, ο Γιαζίντ απαίτησε από τον Χουσεΐν να του ορκιστεί πίστη. Ο Χουσεΐν αρνήθηκε. Ως αποτέλεσμα, εγκατέλειψε τη Μεδίνα, την πόλη καταγωγής του, για να βρει καταφύγιο στη Μέκκα το 679. Εκεί, οι κάτοικοι της Ιρακινής πόλης Κούφα του έστειλαν επιστολές, του ζήτησαν να γίνει Ιμάμης τους και του ορκίστηκαν πίστη. Στο δρόμο του Χουσεΐν προς την Κούφα με μια συνοδεία περίπου 72 ανδρών, το καραβάνι του αναχαιτίστηκε από έναν στρατό 1.000 ανδρών του χαλίφη. Αναγκάστηκε να κατευθυνθεί βόρεια και να στρατοπεδεύσει στην πεδιάδα της Καρμπάλα στις 2 Οκτωβρίου, όπου ένας μεγαλύτερος στρατός των Ομεϋαδών, περίπου 4.000 ανδρών, έφτασε λίγο αργότερα. Ακολούθησε μάχη στις 10 Οκτωβρίου, κατά την οποία ο Χουσεΐν βασανίστηκε και σκοτώθηκε μαζί με τους περισσότερους συγγενείς και συντρόφους του, ενώ τα επιζώντα μέλη της οικογένειάς του αιχμαλωτίστηκαν.
Η Μάχη της Καρμπάλα οδήγησε το φιλοαλιδικό κόμμα (Σιάτ Αλί) σε θρησκευτική αίρεση με τις δικές της τελετουργίες και συλλογική μνήμη. Κατέχει κεντρική θέση στην ιστορία, την παράδοση και τη θεολογία των Σιιτών και αναφέρεται συχνά στη σιιτική λογοτεχνία. Για τους Σιίτες, τα βάσανα και το μαρτύριο του Χουσεΐν έγιναν σύμβολο θυσίας στον αγώνα για το σωστό ενάντια στο λάθος και για τη δικαιοσύνη και την αλήθεια ενάντια στην αδικία και το ψεύδος. Η μάχη τιμάται κατά τη διάρκεια μιας ετήσιας δεκαήμερης περιόδου κατά τη διάρκεια του ισλαμικού μήνα Μουχαράμ (Ιούνιος ή Ιούλιος με το δικό μας ηλιακό ημερολόγιο) από πολλούς Μουσουλμάνους, ειδικά από τους Σιίτες και κορυφώνεται τη δέκατη ημέρα του μήνα, γνωστή ως ημέρα της Ασούρα. Την ημέρα αυτή, οι Σιίτες Μουσουλμάνοι θρηνούν, πραγματοποιούν δημόσιες πομπές και οργανώνουν θρησκευτικές συγκεντρώσεις. Οι Σουνίτες Μουσουλμάνοι θεωρούν επίσης το περιστατικό ως ιστορική τραγωδία. Ο Χουσεΐν και οι σύντροφοί του θεωρούνται ευρέως μάρτυρες τόσο από τους Σουνίτες όσο και από τους Σιίτες Μουσουλμάνους.

[2] Στην ορολογία της Υεμένης η λέξη Χριστιανός είναι συνώνυμη με τον Αποικιοκράτη χάρη στον «εκπολιτισμό» που τους επέβαλαν οι Βρετανοί επί πάνω από έναν αιώνα. Εμφανίζεται στα κείμενά τους ήδη από τον 19ο αιώνα και δεν πρέπει να συγχέεται με τη δική μας έννοια.

* Ο Δρ. Τιμ Άντερσον είναι Διευθυντής του Κέντρου Αντιηγεμονικών Σπουδών με έδρα το Σίδνεϋ. Εργάστηκε σε αυστραλιανά πανεπιστήμια για περισσότερα από 30 χρόνια, διδάσκοντας, ερευνώντας και δημοσιεύοντας θέματα ανάπτυξης, ανθρωπίνων δικαιωμάτων και αυτοδιάθεσης στην περιοχή Ασίας-Ειρηνικού, τη Λατινική Αμερική και τη Μέση Ανατολή. Τις δεκαετίες του 1970 και του 1980 κατηγορήθηκε ψευδώς δύο φορές για τρομοκρατικές ενέργειες, αλλά αργότερα αθωώθηκε και εισέπραξε αποζημίωση. Το 2019 αποβλήθηκε από το Πανεπιστήμιο του Σίδνεϋ επειδή προσέβαλε τους Ισραηλινούς χορηγούς του. (Ο Άντερσον τέθηκε σε διαθεσιμότητα από τη θέση του ως Επίκουρος Λέκτορας στο Πανεπιστήμιο του Σίδνεϋ τον Δεκέμβριο του 2018, επειδή έδειξε σε φοιτητές υλικό που περιλάμβανε την εικόνα μιας ναζιστικής σβάστικας πάνω στην ισραηλινή σημαία.)
Έχει δημοσιεύσει περισσότερα από 70 ακαδημαϊκά άρθρα και κεφάλαια σε ένα ευρύ φάσμα περιοδικών και βιβλίων, καθώς και πολλά διαδικτυακά δοκίμια. Τα πιο πρόσφατα βιβλία του είναι: Γη και Μέσα Διαβίωσης στην Παπούα Νέα Γουινέα (2015), Ο Βρώμικος Πόλεμος στη Συρία (2016), που τώρα εκδίδεται σε δέκα γλώσσες (Αγγλικά, Γερμανικά, Αραβικά, Σουηδικά, Βοσνιακά, Ισπανικά, Φαρσί, Ιταλικά, Ελληνικά και Ισλανδικά). Αντιμετώπιση της Προπαγάνδας του Βρώμικου Πολέμου στη Συρία (2017). Ο Άξονας της Αντίστασης: προς μια ανεξάρτητη Μέση Ανατολή (2019), στα Αγγλικά, Φαρσί και Αραβικά και «Η Πανδημία και οι Ανεξάρτητες Χώρες» (2020). Το τελευταίο του βιβλίο είναι το «Η Δυτική Ασία Μετά την Ουάσιγκτον» (2023).

Πηγή: Almayadeen.net