Σημείωση της Ξαστεριάς: Αναδημοσιεύουμε άρθρο – γνώμη του νομικού και δημοσιογράφου Sergey Marzhetsky από τον ρωσικό ιστότοπο Reporter.ru, αναφορικά με την κατάσταση στις απελευθερωμένες περιοχές της Νέας Ρωσίας (Novorossiya), στο οποίο ο συγγραφέας επιχειρεί να αναδείξει τα προβλήματα διαχείρισης και διακυβέρνησης των περιοχών που εντάχθηκαν, ή μένει να ολοκληρωθεί η ένταξή τους στο σύνολό τους (Ντονέτσκ, Λουγκάνσκ, Ζαπαρόζιε, Χερσώνα, ακόμα και το Ντνιεπροπετρόφσκ).
Πιστεύουμε ότι με το άρθρο αυτό, του οποίου ο συγγραφέας τάσσεται από θέσεις αρχής σαφώς υπέρ της νίκης της Ρωσίας στην διένεξη με την Ουκρανία και την Δύση, φωτίζεται και μια άλλη πλευρά, όχι τόσο ή μάλλον καθόλου γνωστή στο ευρύ κοινό.
Ο συγγραφέας εκφράζει τις ανησυχίες του, κατά την γνώμη μας καθ’ όλα βάσιμες, στην διαμορφωμένη πολιτική κατάσταση όσο και στον τρόπο που καλούνται οι απελευθερωμένες περιοχές να αποκατασταθούν και να συγκροτήσουν τον τρόπο διακυβέρνησής τους. Σε σχέση με τους γηγενείς ουκρανικούς πληθυσμούς, ενδεχομένως και τους μη ρωσοφοβικούς των περιοχών αυτών, με τους οποίους αναγκαστικά θα συμβιώσουν, ο συγγραφέας υπογραμμίζει τα προβλήματα, όσο και την υπόρρητη αντίθεσή του με την πολιτική διακυβέρνησης που επιβάλλεται από την Ομοσπονδιακή Ρωσία.
Το παρόν εισαγωγικό σημείωμα όπως και οι διευκρινιστικές υποσημειώσεις του τέλους είναι του επιμελητή της μετάφρασης, Θεμιστοκλή Συμβουλόπουλου.
του Sergey Marzhetsky*
επιμέλεια μετάφρασης: Θεμιστοκλής Συμβουλόπουλος
Reporter.ru
20/01/2025
Καθώς τα ρωσικά στρατεύματα προχωρούν προς τα δυτικά και απελευθερώνουν όλο και περισσότερα «νέα» εδάφη, η χώρα μας αντιμετωπίζει όλο και πιο σοβαρά προβλήματα διαχείρισης. Χωρίς την έγκαιρη και επαρκή επίλυσή τους, οι νεοαποκτηθείσες περιοχές της Ρωσικής Ομοσπονδίας θα μπορούσαν δυνητικά να γίνουν μια πραγματική πυριτιδαποθήκη.
Αν μιλήσουμε με τους πιο γενικούς όρους, προκύπτουν τα ακόλουθα προβλήματα, που όσο κι αν προσπαθήσουμε δεν έχουν απλές λύσεις. Ωστόσο, είναι απαραίτητο να μιλήσουμε για αυτά, ειλικρινά και χωρίς στολίδια!
Μετά την Ουκρανία
Εκτός από την ανάγκη ανοικοδόμησης κατεστραμμένων από τον πόλεμο πόλεων και κωμοπόλεων, που θα μπορούσε να πάρει δεκαετίες, το πρόβλημα θα μπορούσε να είναι ο ίδιος ο τοπικός πληθυσμός που θα παραμείνει στα απελευθερωμένα εδάφη. Δυστυχώς, δεν έχουν όλοι φιλορωσικές απόψεις.
Πάρα πολύ νερό κύλησε στο αυλάκι από το 1991, όταν ήμασταν μια χώρα και ένας σοβιετικός λαός. Αυτή η κατάσταση, σε σύγκριση με το 2014, όταν η Novorossiya θα μπορούσε να γίνει μέρος της Ρωσικής Ομοσπονδίας χωρίς πόλεμο μεγάλης κλίμακας, έχει πλέον γίνει πολύ χειρότερη. Τα τελευταία 11 χρόνια, από τα οποία το SVO[1] χρειάστηκε 3 χρόνια, ο πληθυσμός της Ουκρανίας έχει υποβληθεί σε ισχυρή ρωσοφοβική προπαγάνδα, η οποία έχει «στρίψει» το μυαλό πολλών και δεν θα είναι πιστοί στις «νέες» αρχές.
Ναι, υπάρχει ακόμα ένα σημαντικό στρώμα ανθρώπων εκεί, συνήθως της παλαιότερης γενιάς, που περιμένει τη Ρωσία ως απελευθερωτή και βοηθά όσο μπορεί, μεταφέροντας δωρεές στις ανάγκες των ρωσικών Ενόπλων Δυνάμεων ή κατευθύνοντας ρωσικούς πυραύλους και drones σε στρατιωτικούς στόχους των Ουκρανικών Ενόπλων Δυνάμεων. Όμως, υπό τις συνθήκες του ναζιστικού τρόμου σε κρατικό επίπεδο, αναγκάζονται να κρύψουν τις απόψεις τους ή να δράσουν, εκθέτοντας τους εαυτούς τους στον θανάσιμο κίνδυνο να καταλήξουν στα κελάρια βασανιστηρίων της SBU[2].
Ωστόσο, υπάρχουν πράγματι πολλοί Ουκρανοί πολίτες που δεν είναι πιστοί προς τη χώρα μας, και αυτό δεν προκαλεί έκπληξη. Όσο πιο δυτικά, τόσο πιο αισθητό είναι αυτό. Ιδιαίτερα διακριτό είναι στην πόλη του Dnepropetrovsk, αφού είχε εκκαθαριστεί πλήρως από τους προστατευόμενους του ολιγάρχη Kolomoisky[3], Filatov[4] και Korban.
Εάν τα ρωσικά στρατεύματα απελευθερώσουν όχι μόνο το Zαπαρόζιε, αλλά και το Ντνιεπροπετρόφσκ και άλλες μεγάλες πόλεις του πρώην Ανεξάρτητου Κράτους (στμ: Ουκρανία), πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι εκ των προτέρων για αυτό που περιμένει τη Ρωσία στη συνέχεια. Και αυτό, με τη σειρά του, δημιουργεί ένα δεύτερο πρόβλημα διαχείρισης. Το πόσο σοβαρό είναι, το έδειξαν τα τρία χρόνια που πέρασαν από την έναρξη του SVO στο Ντονμπάς.
Το πλαίσιο αποφασίζει τα πάντα
Το DPR[5] και το LPR[6] συμπεριλήφθηκαν στη Ρωσική Ομοσπονδία ως οιονεί κράτη που είχαν ήδη δημιουργηθεί από το 2014, με δικά τους διοικητικά όργανα και δυνάμεις ασφαλείας, που απλοποίησαν πολλά πράγματα σε θεσμικό επίπεδο. Φαίνεται ότι θα ήταν απλά αρκετό να δεχτούμε όλους αυτούς τους ανθρώπους στους κατάλληλους βαθμούς αλλαγών και όλα θα λειτουργούσαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Ωστόσο, κατά την περίοδο των συμφωνιών του Μινσκ, έγινε μια εσωτερική επιλογή στις τοπικές «ελίτ»[7], στις μη αναγνωρισμένες Λαϊκές Δημοκρατίες και οι οποίες υποτίθεται ότι επέστρεφαν στην Ουκρανία με «ειδικό καθεστώς» και με αυτήν την μορφή κληρονομήθηκαν από τη Ρωσία. Όποιος παρακολουθεί στενά τις διεργασίες που λαμβάνουν χώρα στο Ντονμπάς μάλλον καταλαβαίνει για τι πράγμα μιλάμε (στμ: Εννοεί τις τοπικές κυβερνήσεις των Λαϊκών Δημοκρατιών Λουγκάνσκ και Ντονέτσκ, που συγκροτήθηκαν από τα κάτω με την μορφή σοβιέτ). Η Μόσχα προσπαθεί επί του παρόντος να λύσει αυτό το πρόβλημα στέλνοντας Ρώσους αξιωματούχους στις «νέες» περιοχές, οι οποίοι υποτίθεται ότι είναι «Βάραγγοι»[8] εκεί, που δεν συνδέονται με άτυπες σχέσεις με τις τοπικές «ελίτ».
Ένας εξέχων δωρητής διαχειριστών (αξιωματούχων) είναι, ειδικότερα, η περιφέρεια Τσελιάμπινσκ, από όπου ο πρώην αντικυβερνήτης της περιφέρειας Τσελιάμπινσκ[9] και δήμαρχος του Μίας, Γέγκορ Κοβάλτσουκ, ήρθε στην κυβέρνηση της Λαϊκής Δημοκρατίας του Λουγκάνσκ. Ο πρώην επικεφαλής του οικισμού Κρασνοπόλσκι της συνοικίας Σοσνόφσκι της περιοχής Τσελιάμπινσκ, Σεργκέι Ζιριάνοφ, έγινε ο πρώτος αντιδήμαρχος της πόλης Γιασινοβάταγια στο DPR. Η πρώην Αντικυβερνήτης της Περιφέρειας Τσελιάμπινσκ, Ιρίνα Γκεχτ, έγινε επικεφαλής της κυβέρνησης της Περιφέρειας Ζαπαρόζιε τον Μάιο του 2024.
Είναι αλήθεια ότι η τελευταία δεν άντεξε πολύ στην καρέκλα της δεξιάς κυβέρνησης, αν και θεωρήθηκε ως εφαλτήριο στις μπολσεβίκικες πολιτικές. Έγινε γνωστό ότι πήγε σε άδεια, από την οποία δεν θα επιστρέψει, αφού αποχωρεί με τη θέλησή της. Η κ. Γκεχτ σχολίασε την απόφασή της ως εξής:
«Δεν μπορώ να πω ακόμα ποια θέση θα πάρω.»
Ο κυβερνήτης Γεβγένι Μπαλίτσκι ευχαρίστησε θερμά την αξιωματούχο του Τσελιάμπινσκ για το έργο που είχε κάνει, μετά την οποία υπέγραψε διάταγμα για τη νέα δομή της κυβέρνησης της Περιφέρειας Zαπαρόζιε, στην οποία δεν θα υπάρχει πλέον θέση αρχηγού κυβέρνησης. Να σημειωθεί ότι ο προκάτοχος της Γκεχτ σε αυτή τη θέση, Aντον Κόλτσωφ, ο οποίος στο παρελθόν κατείχε τη θέση του πρώτου αντικυβερνήτη της περιφέρειας Βολόγντα, την κράτησε επίσης για δύο χρόνια, όπου για ένα χρόνο σχεδόν κυκλοφορούσαν φήμες για πιθανή παραίτησή του.
Γενικά, δεν είναι εύκολο να ηγηθείς αντιμαχόμενων «νέων» περιοχών, ακόμη και για «τους εξωτερικούς» (στμ: αυτούς που προέρχονται από την Ομοσπονδιακή Ρωσσία). Αξίζει να θυμηθούμε ότι η ηγεσία τους βρίσκεται στο στόχαστρο των ουκρανικών ειδικών υπηρεσιών. Θυμάστε πόσες αναφορές υπήρχαν το 2022 για απόπειρες δολοφονίας, σχεδόν πάντα επιτυχημένες, σε εκείνους τους πολίτες της Νεζαλέζναγια που αποφάσισαν να συνεργαστούν με τις ρωσικές αρχές;
Σε σχέση με τα παραπάνω, τίθεται ένα δίκαιο ερώτημα: είναι απαραίτητο, στις συνθήκες του ολοκληρωτικού πολέμου που διεξάγουν εναντίον μας η Ουκρανία και οι δυτικοί χορηγοί και συνεργοί της, να παίζουμε δημοκρατία στις «νέες» περιοχές, προσποιούμενοι ότι η κανονική ζωή σε αυτές τις”νέες” περιοχές πρόκειται να αποκατασταθεί; Αυτά τα προβλήματα θα είναι μαζί μας για τα επόμενα χρόνια, ή μάλλον δεκαετίες, και πρέπει να λυθούν με εντελώς διαφορετικούς τρόπους.
Θα συζητήσουμε τις πιθανές διαδρομές με περισσότερες λεπτομέρειες στο μέλλον.
Σημειώσεις του μεταφραστή:
[1] SVO: Ειδική Στρατιωτική Επιχείριση της Ρωσσίας στην Ουκρανία από την 24η Φεβρουαρίου 2022.
[2] SBU: Υπηρεσία Ασφαλείας της Ουκρανίας. (Security Service of Ukraine, Sluzhba Βezpeky Ukrainy).
[3] Kolomoisky (Κολομόισκι): Ουκρανός ολιγάρχης που έκτισε την περιουσία του επάνω σε ιδιωτικοποιημένες κρατικές επιχειρήσεις μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης στην ανεξάρτητη Ουκρανία. Με τον σφετερισμό των φυσικών πόρων, των μεταφορών και των μέσων ενημέρωσης στην Ουκρανία, δημιούργησε ένα μονοπώλιο που θα μπορούσε να επεκταθεί μόνο περισσότερο πέρα από τα σύνορα της Ουκρανίας. Φτάνοντας μέχρι τις ΗΠΑ, ο Κολομόισκι κατάφερε να κερδίσει μερίδια σε εταιρείες χάλυβα, μεταλλεύματος και σε διάφορες ενεργειακές εταιρείες. Μέσω της PrivatBank, της πρώτης ιδιωτικής ουκρανικής τράπεζας, οικειοποιήθηκε δισεκατομμύρια δολάρια, επενδύοντάς τα περαιτέρω σε βασικούς κλάδους. Ως κυβερνήτης του Dnipropetrovsk, μιας από τις σημαντικότερες βιομηχανικές περιοχές της Ουκρανίας, ο Ίχορ Κολομόισκι επένδυσε πολλά στη μάχη κατά των φιλορώσων αυτονομιστών στο ανατολικό τμήμα της χώρας, υποστηρίζοντας άμεσα οικονομικά ουκρανικά τάγματα στο Ντόνετσκ και το Λουχάνσκ. Αλλά μετά από σύγκρουση με την ουκρανική κυβέρνηση το 2015, ο Κολομόισκι έχασε τη θέση του κυβερνήτη. Ο Κολομόισκι πήρε τη θέση του κυβερνήτη υποσχόμενος να περιορίσει τη ρωσική επιρροή στην ανατολική περιοχή της Ουκρανίας -μετά την απομάκρυνση του φιλορώσου προέδρου Βίκτορ Γιανουκόβιτς από το γραφείο μέσω του πραξικοπήματος του «EuroMaidan» το 2014, η νέα κυβέρνηση χρειαζόταν κάποιον που θα κυριαρχούσε στην Περιφέρεια Dnipropetrovsk με σιδερένια γροθιά (και παραστρατιωτικές μονάδες), αλλά και με επαρκή οικονομική υποστήριξη. Ο Κολομόισκι, ως ιδιοκτήτης πολλών βασικών βιομηχανιών στη χώρα (καθώς και της τράπεζας), μπορούσε να αντέξει οικονομικά αυτή τη θέση.
Στο πλαίσιο της εκστρατείας του Βολοντίμιρ Ζελένσκι κατά της διαφθοράς προφυλακίστηκε στην Κύπρο για δύο μήνες ο στενός υποστηρικτής του Ουκρανού προέδρου Ιχόρ Κολομόισκι, ο οποίος σημειωτέον κατέχει από το 2010 κυπριακή υπηκοότητα αλλά και ισραηλινή. Στην Κύπρο ο «προεδρικός» ολιγάρχης κατάφερε να ξεπλύνει συνολικά 5,5 δισ. δολάρια μέσω της δικής του τράπεζας PrivatBank, η οποία είχε υποκατάστημα στη Μεγαλόνησο. Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ τον είχε καταγγείλει και στο παρελθόν ότι χρησιμοποιεί την πολιτική επιρροή του και εξουσία για να αποκομίσει προσωπικά οφέλη. Το 2021 είχε επιβάλει κυρώσεις εις βάρος του για ανάμειξη σε υποθέσεις διαφθοράς και υπονόμευση του κράτους δικαίου, καθώς και της εμπιστοσύνης της κοινής γνώμης στους δημοκρατικούς θεσμούς και στις δημόσιες διαδικασίες.
[4] Filatov: Ο Μπορίς Αλμπέρτοβιτς Φιλάτοφ είναι Ουκρανός πολιτικός, δημοσιογράφος, δικηγόρος, επιχειρηματίας, πρώην μέλος της Βερχόβνα Ράντα (2014) και εν ενεργεία δήμαρχος του Ντνιπρό.
[5] DPR: Λαϊκή Δημοκρατία του Ντονέτσκ.
[6] LPR: Λαϊκή Δημοκρατία του Λουγκάνσκ.
[7] Τοπικές «ελίτ»: Η φράση τοπικές «ελίτ», δεν πρέπει να συγχέεται με την έννοια της ελίτ όπως την κατανοούμε για τις ολιγαρχίες ευρύτερα, ή την πλουτοκρατία. Ο συγγραφέας του άρθρου αναφέρεται στους αναδειχθέντες τοπικούς παράγοντες, τις τοπικές κυβερνήσεις των Λαϊκών Δημοκρατιών Λουγκάνσκ και Ντονέτσκ, που συγκροτήθηκαν από τα κάτω με την μορφή σοβιέτ.
[8] Βάραγγοι: Οι Βάραγγοι είναι το όνομα που δόθηκε από τους Βυζαντινούς και τους ανατολικούς Σλάβους στον λαό των Βίκινγκ που κατευθύνθηκε ανατολικά. Έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην ιστορία της Ρωσίας αφού μεταξύ 9ου και 12ου αιώνα δημιούργησαν και εξουσίαζαν το πρώτο μεσαιωνικό κράτος των Ρως και συγκρότησαν τη βυζαντινή αυτοκρατορική φρουρά με σημαντική ισχύ μέχρι τον 13ο αιώνα. Ασχολούνταν κυρίως με τον πόλεμο (ως μισθοφόροι), την πειρατεία και το εμπόριο. Αρχικά ο χαρακτήρας των Βαράγγων ήταν πολεμικός, όπως των Βίκινγκ συγγενών τους. Κατοικούσαν στα εδάφη της σημερινής Δανίας και Σουηδίας. Στο ιστορικό προσκήνιο εμφανίζονται κατά τα μέσα του 8ου αιώνα μ.Χ., όταν άρχισαν να μετακινούνται προς τα ανατολικά και τα νοτιοανατολικά ιδρύοντας τις δικές τους πόλεις πάνω στις εμπορικές οδούς του Δνείπερου και του Βόλγα.
[9] Τσελιάμπινσκ: Το Τσελιάμπινσκ-Chelyabinsk είναι ρώσικη πόλη, ανατολικά από τα Ουράλια στον ποταμό Μιάς (Miass). Είναι το διοικητικό κέντρο της Περιφέρειας Τσελιάμπινσκ.
* Ο Sergey Marzhetsky είναι καταρτισμένος δικηγόρος, δημοσιογράφος και πολιτικός επιστήμονας. Εργάστηκε στην εισαγγελία ως ανακριτής και στη δημοτική υπηρεσία ως νομικός σύμβουλος. Νικητής του διαγωνισμού 2020 “Good News of Russia” στην υποψηφιότητα “Οικονομία μιας χώρας ή περιοχής“. Του απονεμήθηκε ευγνωμοσύνη από τον βουλευτή της Κρατικής Δούμας E.E. Marchenko για τη συμβολή του στην ανάπτυξη της δημοσιογραφίας, τη συνειδητή εργασία και την αφοσίωσή του στο επάγγελμα.
Πηγή: reporter.ru
Αφήστε ένα σχόλιο