Θα ξεσηκωθεί η συλλογική Δύση για να υπερασπιστεί τους εναπομείναντες Σύριους Χριστιανούς όταν έρθουν οι Μαύρες Σημαίες να τους καταδιώξουν;

Σημείωση Ξαστεριάς: Διαβάστε οπωσδήποτε το άρθρο αυτό του Πέπε Εσκομπάρ αν θέλετε να μάθετε τις συμβαίνει αυτή τη στιγμή στη Συρία μετά την κατάληψή της από το τζιχάντ, διότι τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης αποκρύβουν συστηματικά και εσκεμμένα το πλείστο των ειδήσεων που προέρχονται από εκεί. Το άρθρο αυτό αποτελεί κατά κάποιον τρόπο τη συνέχεια του προηγούμενου άρθρου του που ανέλυε τα αίτια της πτώσης του καθεστώτος στη Συρία και το τι ακριβώς έγινε μέχρι την κατάληψη της Δαμασκού από το HTS, και το οποίο σε μτφρ. και πάλι της Φλώρας Παπαδέδε μπορείτε να το βρείτε στις σελίδες της Ξαστεριάς εδώ: Η Νεκροψία για τη Συρία: Τρόμος, Κατοχή και Παλαιστίνη   

του Pepe Escobar*
μετάφραση Φλώρα Παπαδέδε

Strategic – Culture
11/12/2024

Ο τυπικός τρόπος λειτουργίας του Ηγεμόνα είναι πάντα το  Διαίρει και Βασίλευε. Στριμωγμένοι από την αμείλικτη άνοδο της Πολυ-Κομβικής πραγματικότητας, βρήκαν μια χαραμάδα για μια αυτοκρατορική επανεκκίνηση, στοιχηματίζοντας τα πάντα στην εγκαθίδρυση της «Μεγάλης Μέσης Ανατολής» που συζητούνταν ήδη από την εποχή του Τσένι[1].

Ο σιδερόφρακτος άξονας των Στρωσιανών[2] νεοσυντηρητικών, των Σιωνιστών-νεοσυντηρητικών και των ψυχοπαθών της Παλαιάς Διαθήκης του Τελ Αβίβ είναι αχαλίνωτα εμμονικός με την καταστροφή του Άξονα της Αντίστασης. Χρησιμοποιούν το υπερεθνικό τους δίκτυο από αιματοβαμμένους δολοφόνους για να επεκτείνουν το χάος και τον σεχταριστικό εμφύλιο σε όλη τη Δυτική Ασία. Με όλο αυτό το ιδανικό σενάριο ονειρεύονται να χτυπήσουν θανάσιμα το κεφάλι του φιδιού: το Ιράν.

Ο Σουλτάνος ​​Ερντογάν, παίζοντας το ρόλο του χρήσιμου ηλίθιου, διακήρυξε:
Μια «φωτεινή περίοδος» ξεκίνησε για τη Συρία.

Πράγματι. Μια φωτεινή περίοδος για τους κυνηγούς κεφαλών της Μαύρης Σημαίας, τα Ισραηλινά βομβαρδιστικά και τους άρπαγες – που τρέφονται με το κουφάρι της Συρίας.

Οι ψυχοπαθολογικοί δολοφόνοι της Παλαιάς Διαθήκης, με πάνω από 350 επιθέσεις, έχουν καταστρέψει ολοσχερώς όλη τη στρατιωτική υποδομή του πρώην Συριακού Αραβικού Στρατού: εργοστάσια όπλων, πυρομαχικά, βάσεις, μαχητικά αεροσκάφη, συμπεριλαμβανομένης της αεροπορικής βάσης Μέτζε στη Δαμασκό, ρωσικά αντιπλοϊκά συστήματα, τα ίδια τα πλοία (στη Λαττάκεια, κοντά στη ρωσική ναυτική βάση) και θέσεις αεράμυνας.

Εν ολίγοις: είναι ο συνδυασμός ΝΑΤΟ/Ισραήλ που αποστρατικοποιεί την πρώην Συρία – χωρίς να ακουστεί ούτε μια κουβέντα από τον αραβικό κόσμο και τα εδάφη του Ισλάμ, ξεκινώντας από τους δολοφόνους της Μαύρης Σημαίας που κατέλαβαν τη Δαμασκό.

Συνδυάστε το με την εισβολή/αρπαγή εδάφους και την επίσημη διακήρυξη του Τελ Αβίβ για την οριστική προσάρτηση των υψωμάτων του Γκολάν – που νομικά ανήκουν στη Συρία και των οποίων την επαναπόδοση έχει απαιτήσει ο ΟΗΕ μετά τον πόλεμο του 1967.

Ο Πόλεμος-Αστραπή των ψυχοπαθών της Παλαιάς Διαθήκης

Παράλληλα, η τουρκική αεροπορία βομβάρδισε την πρώην Ρωσο-Συριακή βάση στο Καμισλί, στα βορειοανατολικά σύνορα. Το πρόσχημα: η αποτροπή της αρπαγής όπλων από Κούρδους που υποστηρίζονται από τις ΗΠΑ και διάφορες αραβικές φυλές. Για τους Ρώσους μπορεί να μην ήταν μεγάλη υπόθεση – καθώς υπήρχε αρκετός χρόνος για την εκκένωση πολύτιμων περιουσιακών στοιχείων από την ανατολική πλευρά του Ευφράτη.

Η Ρωσία έδωσε άσυλο στον δεινό και κρίσιμα αδιάφθορο Σουχάιλ αλ-Χασάν[3] – έναν σοβαρό υποψήφιο σήμερα για τη θέση του κορυφαίου στρατιωτικού στρατηγού και τακτικιστή στον κόσμο. Οι Ρώσοι πόνταραν πάνω του ήδη από το 2015 και φρόντισαν για την προσωπική του ασφάλεια. Κανείς στη Συρία δεν απολάμβανε Ρώσους σωματοφύλακες – ούτε καν ο Άσαντ. Ήταν ο μόνος διοικητής που κέρδισε πραγματικές μάχες κατά τη διάρκεια των 10 ημερών της Άλωσης της Συρίας.

Μέσα σε έναν χείμαρρο καταστροφής και ζόφου, αυτό που συμβαίνει, γρήγορα σαν αστραπή, είναι το ΝΑΤΟ/Ισραήλ να πέφτουν πάνω στο κουφάρι και να διαιρούν ένα νεκρό έθνος με ένα κοπάδι χρήσιμους ηλίθιους και μαριονέτες – από ψεύτικους μετανοημένους και «συμπεριληπτικούς» Σαλαφίτες-τζιχαντιστές έως εξαμερικανισμένους Κούρδους. Προφανώς ένας συλλογικός δείκτης IQ χαμηλότερος από αυτόν του ραδικιού εμποδίζει αυτόν τον όχλο να συνειδητοποιήσει ότι μάχεται για τον ίδιο Επικυρίαρχο.

Οι καραγκιόζηδες του Τελ Αβίβ έχουν προχωρήσει με την ξαφνική επίθεσή τους στην ύπαιθρο της Δαμασκού και μπορεί να βρίσκονται έως και 15 χιλιόμετρα νότια της πρωτεύουσας. Ένα κλασικό στοίχημα «ζωτικού χώρου», μέρος του αποικιακού σχεδίου τους, σε συνδυασμό με την απόκτηση μέγιστης δυνατότητας πίεσης ενάντια στον Λίβανο.

Αυτό είναι απολύτως κρίσιμο και εξαιρετικά ανησυχητικό για τον Άξονα της Αντίστασης: τώρα όλος ο νότιος Λίβανος είναι εκτεθειμένος σε μια μαζική επίθεση από την ισραηλινή κατοχή – καθώς οι εύφορες πεδιάδες μεταξύ Χτούρα στην κοιλάδα Μπεκάα και Άνγιαρ όχι μόνο διαθέτουν πολύτιμους φυσικούς πόρους, αλλά παρέχουν απευθείας κατεύθυνση προς τη Βηρυτό.

Οι Σκορπιοί στρέφονται ο ένας εναντίον του άλλου

Παράλληλα, οι Μαύρες Σημαίες έχουν καταλάβει τη Δαμασκό. Γίνονται σφαγές σε όλο το φάσμα – συμπεριλαμβανομένων θρησκευτικών ηγετών και επιστημόνων, αλλά κυρίως πρώην αξιωματούχων του Στρατού, πρώην μελών της Συριακής αντικατασκοπείας, ακόμη και πολιτών που κατηγορούνται ως πρώην στρατιωτικοί.

Ο Σεΐχης Tawfiq al-Bouti[4], γιος του διάσημου σεΐχη Muhammad Said Ramadan al-Bouti[5], πρώην ιμάμης του αξιοσέβαστου τζαμιού των Ομεϋάδων[6], δολοφονήθηκε στον μεντρεσέ[7] του στη Δαμασκό.

Οι Σκορπιοί αναμενόμενα στρέφονται ο ένας εναντίον του άλλου. Τρομοκρατικές συμμορίες που είναι αντίπαλες με την Χαγιάτ Ταχρίρ αλ-Σαμ (HTS)[8] απαιτούν από τους καραγκιόζηδες του Τζολάνι να απελευθερώσουν τα μέλη τους που είναι φυλακισμένα στο Ευρύτερο Ιντλιμπιστάν και τώρα απειλούν να επιτεθούν στους HTS.

Στο Μανμπίγ, τρομοκράτες που υποστηρίζονται από τους Τούρκους σκοτώνουν ανοιχτά Αμερικανο-Κούρδους μέσα στα νοσοκομεία. Το βόρειο και το βορειοανατολικό τμήμα της Συρίας βυθίζονται στην απόλυτη αναρχία.

Φυλές που αρνούνται να δεχτούν τους Αμερικανο-Κούρδους και το κομμουνιστικό-κοσμικό κρατικό τους εγχείρημα και αρνούνται επίσης να ενταχθούν στο τρομοκρατικό δίκτυο Σαλαφιτών-τζιχαντιστών που υποστηρίζεται από τους Τούρκους, τώρα χαρακτηρίζονται ως «ISIS[9]» και βομβαρδίζονται δεόντως από μαχητικά αεροσκάφη των ΗΠΑ. Κάποιοι μπορεί πράγματι να είναι ακόμα ISIS: ήταν πριν από το φθινόπωρο του 2017 και εξακολουθούν να υπάρχουν υπολείμματα κρυπτο-ISIS που περιφέρονται στην έρημο.

Οι Ρωσικές δυνάμεις έχουν τοποθετήσει τα πλοία τους σε απόσταση 8 χιλιομέτρων από τη ναυτική βάση στην Ταρτούς. Αυτό δεν παρέχει απόλυτη ασφάλεια – επειδή είναι ακόμα προσβάσιμα με drones και πυροβολικό καθώς και με μικρά σκάφη.

Η κατάσταση στην αεροπορική βάση στο Χμεϊμίμ είναι ακόμα πιο περίπλοκη. Η Μόσχα έχει ήδη στείλει ένα ξεκάθαρο μήνυμα: αν πειραχτεί η βάση, το χτύπημα θα είναι καταστροφικό. Οι HTS, από την πλευρά τους, έχουν επικεντρωθεί κυρίως στην κατάληψη της Λαττάκειας.

Το μέλλον των Ρωσικών βάσεων παραμένει μυστήριο: θα εξαρτηθεί από μια ακανθώδη, άμεση διαπραγμάτευση μεταξύ Πούτιν και Ερντογάν.

Ο Τζολάνι, ο εκ των πραγμάτων νέος Χαλίφης του αλ-Σαμ, δεν θα γίνει ηγέτης σε αυτό το αρχικό στάδιο, επειδή τρομάζει μέχρι θανάτου τους περισσότερους Σύριους, άσχετα από τη σκηνοθεσία περί της μεταμόρφωσής του μετά το συμπεριληπτικό του όραμα στο «δρόμο προς τη Δαμασκό».
Θα αυτοδιοριστεί «στρατιωτικός αρχηγός». Μια διορισμένη μαριονέτα – ο Μοχάμεντ αλ Μπασίρ – θα διεξάγει τη «μετάβαση» μέχρι τον Μάρτιο του 2025. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα τον σιχαθούν όλες οι φατρίες. Αυτό θα ανοίξει το δρόμο για τον μετανοημένο αποκεφαλιστή Τζολάνι να κάνει πραξικόπημα και να αρπάξει απεριόριστη εξουσία.

Στη Συρία, στην Αντιόχεια, μια από τις πιο ισχυρές πόλεις της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, οι μαθητές του Ιησού ονομάστηκαν «Χριστιανοί», από την ελληνική λέξη Χριστιανός. Η Αντιόχεια έχει περιοριστεί στη μικρή κωμόπολη Αντάκια, ως τμήμα της Τουρκίας. Ο Σουλτάνος ​​Ερντογάν ονειρεύεται επίσης το Χαλέπι ως μέρος της Τουρκίας.

Τα ελληνικά ήταν η γλώσσα αυτής της γωνιάς της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας: τα λατινικά χρησιμοποιήθηκαν μόνο από τους κατακτητές – στρατιωτικούς και διοικητικούς.

Η εκκλησία με επικεφαλής τον πατριάρχη Αντιοχείας αναπτύχθηκε σε όλη τη Συρία μέχρι τον Ευφράτη.

Θα ξεσηκωθεί η συλλογική Δύση για να υπερασπιστεί τους εναπομείναντες Σύριους Χριστιανούς όταν έρθουν οι Μαύρες Σημαίες να τους καταδιώξουν – όπως και θα κάνουν; Φυσικά και όχι. Η συλλογική Δύση συνεχίζει να επιχαίρει για το τέλος του «δικτάτορα», καθώς οι Μαύρες Σημαίες και οι γύπες της Παλαιάς Διαθήκης στήνουν τον Χορό των Βρυκολάκων τους πάνω από το πτώμα ενός έθνους.

Σημειώσεις της μεταφράστριας

[1] Ο Ντικ Τσένι (Dick Cheney) ήταν ο αντιπρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών από το 2001 έως το 2009 υπό τον Πρόεδρο Τζορτζ Μπους.

[2] Στρωσιανοί αποκαλούνται οι νεοφιλελεύθεροι-νεοσυντηρητικοί οπαδοί του Σιωνιστή πολιτικού φιλόσοφου της Σχολής του Σικάγο, Leo Strauss.

[3] Ο υποστράτηγος Suhayl al-Hasan (54 ετών) υπηρέτησε ως διοικητής των Ειδικών Δυνάμεων του Συριακού Στρατού στον εμφύλιο του 2011-2017 και στη συνέχεια ως διοικητής της 25ης Μεραρχίας, της μόνης που αντιστάθηκε οργανωμένα τις τελευταίες μέρες.

[4] Πρόεδρος της Ένωσης Μελετητών των Ιερών Κειμένων του Λεβάντε.

[5] Ήταν διάσημος Σύριος Σουνίτης Μουσουλμάνος λόγιος, συγγραφέας και καθηγητής, διετέλεσε αντιπρύτανης στο Πανεπιστήμιο της Δαμασκού και υπηρέτησε ως ιμάμης του τζαμιού των Ομεϋάδων.

[6] Το Χαλιφάτο των Ομεϋάδων (ή “Ομαϋαδών” ή “Ομαγιαδών”, 661-750 μ.Χ.) ήταν το δεύτερο από τα τέσσερα μεγάλα ισλαμικά χαλιφάτα που ιδρύθηκαν μετά το θάνατο του Μωάμεθ. Τον πυρήνα του χαλιφάτου αποτελούσε η δυναστεία των Ομεϋαδών, με καταγωγή από τη Μέκκα. Στην ακμή του το Χαλιφάτο εκτεινόταν από την Περσία ως την Ισπανία και από τη Λιβύη ως τον Καύκασο, με πρωτεύουσα τη Δαμασκό.

[7] Ισλαμική ιερατική σχολή.

[8] Η σημερινή μετονομασία πρώην δυνάμεων της Αλ-Κάιντα και του Ισλαμικού Κράτους (ISIS) που έχουν καταλάβει τη Συρία. Κυριολεκτικά σημαίνει Επιτροπή για την απελευθέρωση του Λεβάντε (Σαμ=Λεβάντες). Ο όρος Λεβάντες (Ανατολή) έχει προέλθει από τους μεσαιωνικούς Γενουάτες και Βενετούς εμπόρους. Διοίκηση των Κρατών του Λεβάντε (Συρία-Λίβανος) ονομαζόταν η Γαλλική αποικιοκρατική κατοχή ως το 1946. Ο όρος Λεβάντες χρησιμοποιείται συχνά για την ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής.

[9] Ισλαμικό Κράτος.

* Ο Πέπε Εσκομπάρ είναι αρθρογράφος στο The Cradle, αρχισυντάκτης της Asia Times και ανεξάρτητος γεωπολιτικός αναλυτής που επικεντρώνεται στην Ευρασία. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1980 ζει και εργάζεται ως ξένος ανταποκριτής στο Λονδίνο, το Παρίσι, το Μιλάνο, το Λος Άντζελες, τη Σιγκαπούρη και την Μπανγκόκ. Είναι συγγραφέας αμέτρητων βιβλίων. Το τελευταίο του είναι το Raging Twenties.

Πηγή της αρχικής δημοσίευσης του άρθρου: Strategic – Culture