του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
δημοσιογράφου, διαχειριστή της σελίδας konstantakopoulos.gr

Χρόνος μπαίνει, χρόνος βγαίνει, η Ουάσιγκτων ένα καημό έχει: να επικρατήσει η «δημοκρατία», δηλαδή η «αμερικανοκρατία» στη Βενεζουέλα. ‘Ένα κράτος, θύμα διαρκούς οικονομικού πολέμου με παράνομες, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, αν κανείς το θυμάται ακόμα αυτό το δίκαιο, κυρώσεις, που έχουν τεράστια επίπτωση στην οικονομική κατάσταση της χώρας και το επίπεδο διαβίωσης του πληθυσμού, ανοιχτών εκβιασμών (αν δεν ψηφίσουν οι πολίτες της «όπως πρέπει») αλλά και διαρκών απειλών της υπερδύναμης.

Πρόκειται περί άνευ προηγουμένου αλλά και απολύτως προβλέψιμου θράσους της «γιάνκικης» διπλωματίας. Ο μόνος τρόπος για να θεωρηθούν έγκυρες οι εκλογές στη Βενεζουέλα είναι οι ψηφοφόροι να βγάλουν κάποιον από τους ακροδεξιούς υποψηφίους που υποστηρίζουν οι Ηνωμένες Πολιτείες. Αν επιμένουν να ψηφίζουν αντίθετα από τις θελήσεις της Ουάσιγκτων, οι εκλογές κηρύσσονται άκυρες και αρχίζει η προσπάθεια ανατροπής της νόμιμης κυβέρνησης.

Οι ΗΠΑ αρνούνται ταυτόχρονα κάθε διαφάνεια ως προς τις σχέσεις τους και την οικονομική υποστήριξη που παρέχουν στην εκάστοτε αντιπολίτευση στη Βενεζουέλα. Είναι άλλωστε χαρακτηριστικό ότι δεν υποστηρίζουν αίφνης έναν σοσιαλδημοκράτη ή έναν κεντροδεξιό πολιτικό ως αντίπαλο του Μαδούρο. ‘Όχι, στηρίζουν πάντα ακροδεξιούς. Προφανώς γιατί θέλουν αίμα, πρέπει να ανατρέψουν με τη βία τις βαθειές κοινωνικές μεταβολές που έχουν επέλθει στη χώρα και να συντρίψουν τα κοινωνικά στρώματα που στηρίζουν τον τσαβισμό.

Βεβαίως κανείς σοβαρός άνθρωπος δεν πιστεύει ότι ενδιαφέρει όντως τις ΗΠΑ η δημοκρατία. Η Ουάσιγκτων είναι υπεύθυνη για σχεδόν διακόσιες επεμβάσεις, συχνά πολύ αιματηρές, σε όλο τον πλανήτη στη διάρκεια δύο αιώνων.  Υποστήριξε το πραξικόπημα στην Ινδονησία που στοίχισε τη ζωή 700.000 ανθρώπων. Επέβαλε σειρά αιματηρών αστυνομικο-στρατιωτικών δικτατοριών στη Λατινική Αμερική όπως στην Αργεντική, τη Βραζιλία και τη Χιλή. Οργάνωσε το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967 στην Ελλάδα και της 15ης Ιουλίου 1974 στην Κύπρο (που υπήρξε ακριβές αντίγραφο του πραξικοπήματος του Σεπτεμβρίου 1973 στο Σαντιάγκο της Χιλής). Υποστήριξε την αιματηρή δικτατορία του στρατηγού Εβρέν στην Τουρκία. Υποστήριξε τον κανονιοβολισμό του ρωσικού κοινοβουλίου από τον Γέλτσιν το 1993. Ο κατάλογος είναι ατελείωτος.

Αυτή είναι η δύναμη που αυτοαναγορεύθηκε σε προστάτιδα της δημοκρατίας παγκοσμίως και επιφυλάσσει στον εαυτό της να αποφασίζει ποια χώρα είναι δημοκρατική, ποια δεν είναι, αλλά και να οργανώνει πραξικοπήματα εναντίον κάθε κυβέρνησης που δεν της αρέσει. ‘Αλλωστε έχει ανακηρύξει με το δόγμα Μονρόε, από το 1823 ήδη, τη Λατινική Αμερική ως αποκλειστική αποικιακή ζώνη της.

Γι’ αυτό και δεν εκτίμησε καθόλου την εμφάνιση του Ούγκο Τσάβες και εν συνεχεία του διαδόχου του Νικολά Μαδούρο στην εξουσία στο Καράκας. Γιατί αποτέλεσε την έμπρακτη και επιτυχή αμφισβήτηση της αμερικανοκρατίας, μόλις μια δεκαετία μετά την «αυτοκτονία» της ΕΣΣΔ που θεωρήθηκε ο άνευ προηγουμένου, ιστορικός θρίαμβος της Αμερικής και του Καπιταλισμού και συνέβη μάλιστα στην ίδια την «αυλή» των ΗΠΑ. Μιας αμερικανοκρατίας που δεν υπήρξε παρά μια συχνά αιματηρή και πάντα ιδιαίτερα εκμεταλλευτική κυριαρχία των ΗΠΑ στην υποήπειρο. Εξ ου και το υποτιθέμενο, δήθεν ενδιαφέρον των βορειοαμερικανών για τη δημοκρατία στη Νότιο και Κεντρική Αμερική.

Διεθνής σύγκρουση. Υπέρ και κατά του Καράκας

Ως συνήθως έτσι και τώρα εξαπολύθηκε ένας πρωτοφανής επικοινωνιακός πόλεμος από όλα τα κύρια δυτικά ΜΜΕ εναντίον της Βενεζουέλας, πυκνώνουν όμως ταυτόχρονα και οι εκδηλώσεις συμπαράστασης, από τις δυνάμεις που αντιλαμβάνονται ότι η επικράτηση μιας φιλοαμερικανικής ακροδεξιάς δικτατορίας στη χώρα αυτή – που είναι το πραγματικό διακύβευμα της υπόθεσης – θα αποτελέσει μια εξαιρετικά αρνητική εξέλιξη.

‘Ενας διεθνής συνασπισμός  λαϊκών και κοινωνικών κινημάτων ξεκίνησε ήδη μια καμπάνια συμπαράστασης στη Βενεζουέλα.

Ο τιμηθείς με το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης Αργεντίνος Adolfo Pérez Esquivel, ο πρώην Πρόεδρος της Ονδούρας Manuel Zelaya, ο πρώην Πρόεδρος της Βολιβίας Εvo Morales, και τριακόσιες ακόμα προσωπικότητες έδωσαν στη δημοσιότητα δήλωση με την οποία καταδικάζουν τις απόπειρες για την οργάνωση πραξικοπήματος στη Βενεζουέλα και τα σχέδια εισβολής και ανατροπής του καθεστώτος από το εξωτερικό.

Πάντως η προσπάθεια των ΗΠΑ να προκαλέσουν καταδίκη της Βενεζουέλας από τον Οργανισμό Αμερικανικών Κρατών απέτυχε, ενώ και η Ουγγαρία εμπόδισε την έκδοση έντονα καταδικαστικής δήλωσης από την ΕΕ, φοβούμενη προσπάθεια επιβολής νέων κυρώσεων από την ΕΕ.

Μαρτυρίες Ελλήνων παρατηρητών 

Τρεις ‘Ελληνες επισκέφθηκαν τη Βενεζουέλα στη διάρκεια των πρόσφατων εκλογών. Μπορείτε να δείτε εδώ την πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη της Λαμπρινής Θωμά που παρακολούθησε την τελευταία εκλογική διαδικασία, αλλά να διαβάσετε επίσης το άρθρο του Γιάννη Ραχιώτη που επίσης βρέθηκε στη Βενεζουέλα για τις εκλογές όπως και το οδοιπορικό στη Μιράντα του Παναγιώτη Παπαδομανωλάκη. Ενώ εδώ μπορείτε να διαβάσετε τη μαρτυρία του Πρασάντ που επίσης επισκέφθηκε τη Βενεζουέλα.

Πολύ ενδιαφέρουσα είναι και η κριτική του Δημήτρη Σκαρπαλέζου σε μια ορισμένη «αριστερά» που όχι μόνο αρνείται να συμπαρασταθεί στα θύματα του ιμπεριαλισμού αλλά και να δημοσιεύσει καν, αν και αυτοχαρακτηρίζεται ως «ανανεωτική» και «δημοκρατική» η ίδια ακόμα και τις απόψεις όσων διαφωνούν μαζί της. Ξέρουν να κάνουν κριτική στον Μαδούρο για απουδία δημοκρατίας στη … Βενεζουέλα, εφαρμόζουν όμως την απουσία δημοκρατίας στην … Ελλάδα!

Με την ευκαιρία της επανεμφάνισης του θέματος «Βενεζουέλα» με αφορμή τις τελευταίες εκλογές, αναδημοσιεύουμε πιο κάτω ένα άρθρο μας από τον Μάρτιο του 2018, που νομίζουμε ότι παρουσιάζει ακόμα κάποιο ενδιαφέρον, για τους επικοινωνιακούς πολέμους κατά της Βενεζουέλας, αλλά και τα «τρωτά σημεία» του καθεστώτος. Να σημειώσουμε πάντως ότι τα τελευταία τρία χρόνια η χώρα αυτή της Λατινικής Αμερικής κατάφερε να πετύχει τη διατροφική της αυτάρκεια, που ήταν ένα πολύ κρίσιμο σημείο και ένα σημείο που επηρέαζε το επίπεδο διαβίωσης των φτωχότερων στρωμάτων.

Τα «τρωτά σημεία» της Βενεζουέλας δεν αναιρούν ασφαλώς τον πρωτοπόρο χαρακτήρα της ως προς την υπεράσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας της χώρας αλλά και των θυμάτων του ιμπεριαλισμού παγκοσμίως, απέναντι σε μια «συλλογική Δύση» που, με επικεφαλής τις ΗΠΑ, συνεχίζει να στηρίζει τη στρατιωτική και κοινωνική βαρβαρότητα και στις πέντε ηπείρους, από τη γενοκτονία των Παλαιστινίων στο πνίξιμο του Τρίτου Κόσμου στο χρέος και της Ελλάδας στα Μνημόνια και τις Δανειακές. Και το οποίο ουδόλως ενοχλείται από την αποτρόπαιη μορφή των συμμάχων του, είτε του «δημοκρατικού Ισραήλ» των βασανιστηρίων και των συνοπτικών εκτελέσεων, είτε της σαουδαραβικής μεσαιωνικής θεοκρατίας.  

Πόλεμος και “Επικοινωνία”: Τι πραγματικά συμβαίνει στη Βενεζουέλα

6 Μαρτίου 2018

Από την εκστρατεία της Διαφάνειας (γκλάσνοστ), που συνέβαλε αποφασιστικά στην κατάρρευση της ΕΣΣΔ, έως το μπαράζ του γερμανικού τύπου κατά της Ελλάδας, το 2009-10, που συνέβαλε στα Μνημόνια και τις Δανειακές, ο «πόλεμος των ιδεών» συνιστά κύριο τμήμα κάθε μορφής πολέμου. Πριν από όλες τις στρατιωτικές επεμβάσεις, είχαμε πάντα καταιγισμό αρνητικών δημοσιευμάτων εναντίον των χωρών που εκπρόκειτο να πληγούν (Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Λιβύη κ.ο.κ.) Συνήθως οι εκστρατείες αυτές δεν είναι ολότελα αυθαίρετες, ούτε στηρίζονται μόνο ή κυρίως σε ψέμματα, χωρίς να λείπουν κι αυτά. Για να είναι αποτελεσματικές στηρίζονται κυρίως σε αληθινά στοιχεία, δυσανάλογα όμως και εκτός πλαισίου προβεβλημένα και στην αποσιώπηση άλλων.

Αυτά συνέβαιναν πάντα, γιατί οι ιδέες αποκτούν υλική δύναμη υιοθετούμενες από τους ανθρώπους. Η εισαγωγή όμως της ιδιωτικής τηλεόρασης, η υπερσυγκέντρωση των Μέσων στα χέρια του χρηματιστικού κεφαλαίου, η εμφάνιση του ‘Ιντερνετ, η φανταστική έκρηξη της κυβερνητικής, των big data και μορφών κυβερνοπολέμου και κυβερνοελέγχου, άλλαξε ριζικά τα δεδομένα. ‘Εχει γίνει πια πολύ δύσκολο, σχεδόν αδύνατο, όχι μόνο στους απλούς πολίτες, αλλά ακόμα και σε πεπειραμένους δημοσιογράφους να σχηματίσουν αντικειμενική άποψη για σοβαρά θέματα.

Πάρτε για παράδειγμα την Βενεζουέλα. Τον τελευταίο χρόνο, η παγκόσμια κοινή γνώμη «υπερενημερώνεται» για την κατάσταση στη χώρα, βομβαρδιζόμενη σχεδόν μόνο με αρνητικά δημοσιεύματα. Αντίθετα, πολύ σοβαρές εξελίξεις σε μεγάλες χώρες της περιοχής (Αργεντινή, Βραζιλία, Μεξικό), ούτε καν αναφέρονται.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το Καράκας αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα μετά τον θάνατο του Ούγκο Τσάβες, τη μείωση των τιμών του πετρελαίου, την επιβολή  και την εντατικοποίηση των προσπαθειών της Ουάσιγκτων για την ανατροπή του Μαδούρο και την επιβολή κυρώσεων. Τα προβλήματα της Βενεζουέλας αντανακλούν πιθανώς, υποστηρίζουν οι καλύτεροι γνώστες της χώρας, τόσο τις εξωτερικές πιέσεις, όσο και σοβαρά στρατηγικά προβλήματα του «Τσαβισμού».

Αλλά αντιμετωπίζει όντως η Βενεζουέλα την «ανθρωπιστική κρίση», που μας περιγράφει ο διεθνής τύπος; Δεν έχουν να φάνε οι πολίτες της;

«Δεν θα έλεγα κάτι τέτοιο. Θεωρώ άλλωστε ότι όροι όπως ανθρωπιστική κρίση συχνά χρησιμοποιούνται για να προετοιμάσουν και να δικαιολογήσουν επιχειρήσεις ανατροπής καθεστώτων. Η Βενεζουέλα αντιμετωπίζει ασφαλώς μεγάλα προβλήματα, γιατί έχει γίνει στόχος οικονομικού πολέμου, αλλά δεν αντιμετωπίζει ανθρωπιστική κρίση», λέει ο ‘Αλφρεντ Ντε Ζάγιας. Και μας δίνει ένα παράδειγμα του τι εννοεί, αναφερόμενος στην απόφαση της Κολομβίας να μπλοκάρει τις εξαγωγές φαρμάκων για την ελονοσία στη Βενεζουέλα, παρά την επιδημία στην Αμαζονία. Το Καράκας αναγκάστηκε να εισάγει τα φάρμακα από τους Ινδούς.

Ο Ντε Ζάγιας είναι ο Γραμματέας της Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ. ‘Ενας από τους γνωστότερους και διαπρεπέστερους νομικούς παγκοσμίως, ασχολήθηκε και με το κυπριακό. Συνυπογράφει έκθεση δέκα επιφανών διεθνών νομικών που συνιστά συντριπτική κριτική του σχεδίου Ανάν.

Ο κ. Ζάγιας βρέθηκε πρόσφατα στη Βενεζουέλα ως ανεξάρτητος εμπειρογνώμων του ΟΗΕ. Το πιο εντυπωσιακό, μας λέει, είναι ότι, όπου έχω πάει, έρχονται τα διεθνή μέσα, όπως οι Νιού Γιορκ Τάιμς ή το BBC, να μου ζητήσουν τις διαπιστώσεις και τα συμπεράσματά μου. Στην περίπτωση της Βενεζουέλας αδιαφόρησαν παντελώς.

‘Ισως όμως τον λόγο τον ξέρει ο Αμερικανός Υπουργός Εξωτερικών. Μιλώντας πρόσφατα, στο Πανεπιστήμιο του Τέξας, προέβλεψε ότι πιθανώς θα γίνει πραξικόπημα στη Βενεζουέλα και συνέστησε, «αστειευόμενος», στον Μαδούρο να αναζητήσει άσυλο στην Κούβα. Πρόσθεσε ότι δεν έχει καμία πληροφορία, όμως συνηθίζονται τα πραξικοπήματα στις χώρες της Λατινικής Αμερικής που «δεν πάνε καλά». Ο Γερουσιαστής Μαρκ Ρούμπιο  δεν περιορίστηκε σε προφητείες. Κάλεσε δημοσίως τον στρατό να ανατρέψει τον Πρόεδρο της Βενεζουέλας.

O Χόρχε Αλμέιντα, από τους γνωστότερους και πιο κριτικούς διανοούμενους της λατινοαμερικανικής αριστεράς, αρθρογράφος στη μεξικάνικη εφημερίδα Jornada, αναγνωρίζει τη σοβαρότητα των απειλών «από τους Γιάνκηδες», δεν είναι όμως επιεικής και με το καθεστώς. Σε αντίθεση με τον Τσάβες, υποστηρίζει, ο Μαδούρο χρησιμοποιεί την υποστήριξη των εργαζομένων για να διατηρήσει και όχι για να αλλάξει το στάτους κβο. Το κυβερνών Ενιαίο Σοσιαλιστικό Κόμμα της Βενεζουέλας (PSUV) είναι ένας υπερσυγκεντρωτικός γραφειοκρατικός μηχανισμός, χωρίς δημοκρατική εσωτερική ζωή, όργανο διακυβέρνησης που, το πολύ πολύ που μπορεί να κάνει, είναι εκλογικές εκστρατείες.

Ο Μαδούρο, μας λέει ο Αλμέιντα, έδειξε τακτικές πολιτικές ικανότητες κερδίζοντας τις τελευταίες εκλογές και σταθεροποιώντας τη θέση του, όμως η οικονομική κατάσταση παραμένει πολύ άσχημη και 400.000 Βενεζουελάνοι έχουν φύγει από τη χώρα. Παρόλες τις σχετικές πολιτικές επιτυχίες του, που οφείλονται στην επιθυμία του πληθυσμού να μην επιστρέψει στο παρελθόν, το καθεστώς θα παραμείνει πάντα τρωτό απέναντι στις διαφοροποιήσεις του κοινωνικού και του πολιτικού τοπίου εσωτερικά και διεθνώς. Η Βενεζουέλα, πιστεύει, είναι «άρρωστη» από απουσία δημοκρατίας στο κόμμα, τα συνδικάτα, τη βάση. Μόνο η ενεργός συμμετοχή των εργαζομένων και ο λαϊκός έλεγχος θα μπορούσαν να τη «θεραπεύσουν», σταθεροποιώντας κατά τρόπο ουσιαστικό και μακροπρόθεσμο μια εξουσία που θάμπαινε σε έναν «σοσιαλιστικό» δρόμο.

Πηγή: konstantakopoulos.gr