του Θεμιστοκλή Συμβουλόπουλου

Και να που φτάσαμε αισίως σε 24ωρη Πανελλαδική Πανεργατική Απεργία και κινητοποίηση με συγκεντρώσεις στο κέντρο της Αθήνας αύριο 9/11/2022.

Την απεργία έχουν προκηρύξει η ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, όλες οι μεγάλες συνομοσπονδίες και ομοσπονδίες, το ΠΑΜΕ και η συντριπτική πλειοψηφία των πρωτοβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Ο λόγος; Η ακρίβεια, ο πληθωρισμός, η επαναφορά του θεσμικού πλαισίου των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, οι μισθολογικές αυξήσεις στη «μετά μνημονίων» εποχή και μια πληθώρα επιμέρους διεκδικήσεων των διαφόρων κλάδων.

Λαμπρά θα έλεγε κανείς. Καιρός ήταν!

Αν και δεν θα έπρεπε να περάσει αβρόχοις ποσίν η παντελής απουσία κινητοποιήσεων, διαδηλώσεων και διαμαρτυριών από τους επαγγελματίες του συνδικαλίζεσθαι και του «αριστερεύειν», όταν τα τελευταία δυόμισυ χρόνια εν καιρώ «πανδημίας» και με αφορμή αυτήν, καταλύθηκε το Σύνταγμα στο θεμελιώδες δικαίωμα της ανθρώπινης αξίας, βάθυνε η χρόνια πολιτειακή εκτροπή, βιάσθηκε κάθε εναπομείνουσα έννοια εργατικού δικαίου, ατομικά, συλλογικά δικαιώματα μπήκαν στο κρεβάτι του Προκρούστη, η εργοδοτική αυθαιρεσία και ο κρατικός εκφασισμός της εργασιακής και κοινωνικής πραγματικότητας θριάμβευσε.

Ας τα παραβλέψουμε προσωρινά χάριν οικονομίας της συζήτησης, και ας επικεντρωθούμε στο σήμερα, τους λόγους και τις αιτίες που προκηρύχθηκε η απεργία και οι διαδηλώσεις, που αποσκοπούν και τι επιδιώκουν να πετύχουν.

Προερχόμαστε, ως συντριπτική πλειοψηφία του λαϊκού υποκειμένου, από μια περίοδο δωδεκαετούς άγριας μνημονιακής προσαρμογής, όπου (για να μην ξεχνάμε) πρωτοξεκίνησε η κατάλυση του Συντάγματος, πρώτα και κύρια με την εισαγωγή σε καθεστώς δανειακών συμβάσεων και την «άρση της ασυλίας της χώρας λόγω άσκησης εθνικής κυριαρχίας, «Άνευ Όρων και Αμετάκλητα» (1ο μνημόνιο άρθρο 14, παρ. 5).

Οι απανωτές παραβιάσεις της συνταγματικής έννομης τάξης με το 2ο και 3ο μνημόνιο και τις ανάλογες δανειακές συμβάσεις ως φυσική συνέχεια του 1ου, ολοκλήρωσαν το δέσιμο της Ελλάδας σε διαρκές καθεστώς ελεγχόμενης χρεοκοπίας, θέτοντας σε τροχιά αποπληθωρισμού την ελληνική οικονομία, σε φτωχοποίηση και απόλυτη ομηρεία τον ελληνικό λαό, σε εκποίηση τον δημόσιο και ιδιωτικό πλούτο για λογαριασμό άνομων και αλλότριων συμφερόντων.

Το μεγάλο πρόβλημα, ο κύριος άξονας που πάνω του οικοδομήθηκε η νομο-τυποποίηση της συνεχούς αυτής πολιτειακής εκτροπής κατάλυσης του Συντάγματος και έθεσε την χώρα κυριολεκτικά σε ιδιότυπη, μη εμπόλεμη πολιτική, κοινωνική και οικονομική Κατοχή , δεν ήταν άλλος από το Δημόσιο Χρέος.

Ένα χρέος που η μη βιωσιμότητά του ήρθε ως αποτέλεσμα της εισαγωγής της χώρας στο ευρώ. Δηλαδή στην μετατροπή του απόλυτα βιώσιμου, δραχμικού δημόσιου χρέους, προνομιακά εξυπηρετήσιμου με κρατικά εκδιδόμενο εθνικό νόμισμα που επιτρέπει την αυτονομία νομισματικής πολιτικής, στο μη προνομιακό, μη κρατικά εκδιδόμενο και αποκλειστικά δανειζόμενο ευρώ, ως συνάλλαγμα , όπου η μεθοδευμένη και σταδιακή επιβολή της σπανιότητάς του, κατέστησε με μαθηματική ακρίβεια το δημόσιο χρέος όχι απλά δύσκολα εξυπηρετήσιμο, αλλά κυριολεκτικά μη βιώσιμο.

Έτσι προκειμένου να καταστεί εξυπηρετήσιμο και βιώσιμο το χρέος, έπρεπε ολόκληρη η χώρα και ο λαός της να τεθούν σε καθεστώς Κατοχής. Το δημόσιο χρέος αν και πολλαπλά διογκωμένο από το 2010, έγινε πλέον, όπως χαρακτηριστικά θριαμβολογούν οι επαΐοντες βιώσιμο, αλλά είναι η χώρα, οι ιθαγενείς και η βιωσιμότητα τους που τελούν τώρα υπό αίρεση.

Σήμερα με την επακόλουθη εργαλειοποίηση της «πανδημίας» όπως περιγράφηκε προηγούμενα, (πολλοί ήταν αυτοί που έκρουσαν των κώδωνα του κινδύνου ότι πρόκειται για πρόβα παγκοσμίου πολέμου αλλά ποιος τους ακούει τους γραφικούς), φτάσαμε στην πρωτοφανέρωτη ακρίβεια με το εμφανιζόμενο πριν τον πόλεμο, τέρας του στασιμοπληθωρισμού να δίνει την χαριστική βολή σε ότι έχει απομείνει, και την χρηματιστηριακή εργαλειοποίηση των τιμών της ενέργειας και της σπανιότητας των πρώτων υλών, να βιώνεται ένας ατέλειωτος εφιάλτης για τον απλό πολίτη, και σε αντιδιαστολή η υλοποίηση της πιο υστερικής φαντασίωσης της απόλυτης αισχροκέρδειας για την ντόπια και ξένη ολιγαρχία και της κλωνοποιημένης πολιτικής ελίτ που την στηρίζει, να κυριαρχεί.

Πως απαντούν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες των εργαζομένων και οι κάθε λογής εκπροσωπήσεις των πολιτών απέναντι σε αυτό; Ποια είναι τα αιτήματα και οι διεκδικήσεις και πως οφείλουν να επικοινωνούνται στον κόσμο της εργασίας, προκειμένου να αναδεικνύουν τις ρίζες των προβλημάτων;

Ακούμε για επαναφορά των θεσμικών πλαισίων των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, για μισθολογικές αυξήσεις εξισορροπητικές προς τον πληθωρισμό, καθολικό κοινωνικό κράτος. Ακούμε αιτήματα όπως η αντιμετώπιση της ακρίβειας, η μείωση του ΦΠΑ στα καύσιμα, πλαφόν στους λογαριασμούς ενέργειας.

Διαβάσαμε από την ΓΣΕΕ και το αχαρακτήριστο αίτημα για εφαρμογή των ευρωπαϊκών προγραμμάτων SURE, στην αγορά εργασίας του ιδιωτικού τομέα. Προτείνουν δηλαδή απέναντι στην κρίση, στήριξη για την προστασία των εισοδημάτων, με νέο δανεισμό. Προφανώς οι κύριοι της ΓΣΕΕ, δεν έχουν πρόβλημα με τον δανεισμό, αφού έτσι σιτίζονται. Τον λογαριασμό να μας πουν ποιος θα τον πληρώσει κι όλα καλά!

Αγαπητοί κύριοι κι όμως, τα πάντα έχουν ονοματεπώνυμο.

Η επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, είναι απαγορευμένη αμετάκλητα από την σειρά των μνημονίων και των εφαρμοστικών τους νόμων. Μήπως δεν έχουν διαβάσει το 3ο μνημόνιο που αναφέρει χαρακτηριστικά ότι «δεν θα πραγματοποιηθεί καμμιά αλλαγή στο τρέχων πλαίσιο συλλογικών διαπραγματεύσεων…» όπως αυτό μεταρρυθμίστηκε από τα προηγούμενα μνημόνια;

Δεν έχουν διαβάσει ότι «οι αλλαγές στις πολιτικές για την αγορά εργασίας δεν θα πρέπει να συνεπάγονται την επιστροφή σε παλιότερα πλαίσια πολιτικής ασύμβατα με τους στόχους…;»

Μήπως δεν γνωρίζουν τις δεσμεύσεις στην δημοσιονομική πολιτική που αναφέρονται σε δυσθεώρητα ποσοστά πρωτογενών πλεονασμάτων που επανέρχονται δριμύτερα το 2023; Ο στρουθοκαμηλισμός προελαύνει. Πόθεν; Από την φορολογία, ή από την συμπίεση μισθών, ή από τις απολύσεις; Θα μας κάποιος από τους φωστήρες της ΓΣΕΕ πως θα βγουν τα πλεονάσματα; Μήπως ομνύουν στην ιδιωτικοποίηση, λέγε με εκποίηση της δημόσιας περιουσίας;

Για να μην μακρηγορώ. Μήπως δεν ξέρουν την εξαιρετική παράγραφο που επικαιροποιείται σε κάθε Έκθεση της Κομισιόν όταν και τεστάρονται οι ολοκληρώσεις των προαπαιτουμένων, ότι «η κυβέρνηση δεσμεύεται να διαβουλεύεται και να συμφωνεί με τους «Θεσμούς», για όλες τις ενέργειες που αφορούν την επίτευξη των στόχων των Μνημονίων Συνεννόησης πριν από την οριστικοποίηση και τη νομική τους έγκριση;» Τον Χρυσοχοΐδη δεν τον συνέφερε να ξέρει γι’ αυτό και δεν τα διάβασε; Τις συνδικαλιστικές ηγεσίες δεν τις συμφέρει;

Ή μήπως ενστερνίζονται τις μυθωδίες περί εξόδου από τα μνημόνια και τις επιτροπείες; Δεν γνωρίζουν ότι η τήρηση των μνημονίων συνεννόησης και οι απορρυθμίσεις στην αγορά εργασίας έχουν ορίζοντα την αποπληρωμή του δημόσιου χρέους;

Γνωρίζουν πότε αποπληρώνεται, ή τελικά το θεωρούν βιώσιμο, νόμιμο κι εξυπηρετήσιμο; Στα πρώτα χρόνια των μνημονίων τουλάχιστον η ΑΔΕΔΥ ψέλλιζε ως αίτημα την Διαγραφή του Χρέους! Σήμερα υπάρχει το αίτημα ή μετατέθηκε στις ελληνικές καλένδες; Άβυσσος η κατανόηση των προβλημάτων, ή βρέθηκε το χρυσό αβγό στο όνομα του χρέους;

Κι όμως κάποιοι επιμένουν να διαφέρουν.

Αντιγράφοντας από την ανακοίνωση για την απεργία της ΠΟΣΠΕΡΤ:

«Ονοματεπώνυμα έχουν και οι εγκαταστάσεις του στασιμοπληθωρισμού, της ακρίβειας, η προ των πυλών ενεργειακή ένδεια και επισιτιστική κρίση και λέγονται Καρτελοποίηση και Υπερμονοπώληση της οικονομίας υπέρ των εχόντων και κατεχόντων, αλλά και οι Κυρώσεις που εμπλέκουν την χώρα μας στο όνομα της Δημοκρατικής Δύσης στους πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς παγκόσμιου χαρακτήρα, που αποφάσισαν ξένα κέντρα και εφαρμόζουν τα υποτελή εγχώρια φερέφωνά τους χωρίς εμάς για εμάς.»

Είναι γνωστό πως οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, ειδικά των μεγάλων συνομοσπονδιών, και των συνδικαλιστών εκ Περισσού, όχι μόνο δεν στέκονται αντάξιες των εργαζομένων, όχι μόνο δεν λειτουργούν καταλυτικά προκειμένου να διευκολύνουν την κατανόηση των προβλημάτων και να κατευθύνουν τα αιτήματα, αλλά στέκονται εμπόδιο φιλοτεχνώντας τις προϋποθέσεις για να οδηγούν το κοινωνικό υποκείμενο από ήττα σε ήττα.

Το απέδειξαν ειδικά τα τελευταία δώδεκα χρόνια, από την στιγμή που εμπόδισαν την ριζοσπαστικοποίηση των εργαζομένων και των πολιτών, αρνούμενοι να πολιτικοποιήσουν τα αιτήματα.

Πάντα έμεναν σε ένα στείρο και ξύλινο συντεχνιακό λόγο διεκδικήσεων, διευκολύνοντας την εξωνημένη και άπατρι πολιτική κάστα να μεθοδεύει ανεμπόδιστα και κατά το δοκούν το διαίρει και βασίλευε. Μετατράπηκαν έτσι σε μία πατερίτσα του πολιτικού συστήματος, εντασσόμενοι στο κρατικομονοπωλιακό συσχετισμό δυνάμεων, που συμμετέχουν όλα ανεξαιρέτως τα συστημικά κοινοβουλευτικά κόμματα, ανεξαρτήτως προοπτικής εξουσίας.

Δεν είναι τυχαίο ότι η απουσία από τον δημόσιο διάλογο σε επίπεδο κοινοβουλευτισμού των μεγάλων προβλημάτων του δημόσιου χρέους, των κυρώσεων και της καρτελοποίησης της οικονομίας δημιουργεί το ίδιο κενό και απουσία στις διεκδικήσεις που προβάλουν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες.

Όλα αυτά σημαίνουν ότι δεν πρέπει ο κόσμος να συμμετέχει στην απεργία και να κατέβει στις διαδηλώσεις; Όχι βέβαια. Ακριβώς το αντίθετο.

Οι εργαζόμενοι και ο απλός κόσμος, πάντα ήταν πιο μπροστά και κατανοούσε πιο ριζοσπαστικά τα προβλήματά του, ακόμα και εάν οι προσωπικές κατά το δυνατόν αναλύσεις του μπορεί να διέφεραν στις διαδρομές τους. Πάντα όμως είναι πιο έτοιμοι για τις ανατροπές, πιο αποφασισμένοι για ριζικές αλλαγές, ακριβώς για τον λόγο ότι αισθάνονται βιωματικά τις αλυσίδες να τους πνίγουν. Δεν έχουν να χάσουν τίποτα.

Γι’ αυτό θα ήταν εξαιρετικό στην αυριανή διαδήλωση, και σε κάθε κινητοποίηση που θα οργανώνεται ακόμα και από αυτές τις εξωνημένες ηγεσίες, ν’ αδράζεται η ευκαιρία, ο χρόνος κι ο τρόπος για να ζυμώνεται ο κόσμος, να εκδηλώνεται η δυναμική που υποβόσκει, προκειμένου να εκφραστεί στην πράξη και στο ίδιο το πεζοδρόμιο, ότι ο ίδιος ο λαός μπορεί να γίνει αυτοκαταλύτης, πραγματικό αφεντικό στην δρομολόγηση δραματικών πολιτικών εξελίξεων.

Να πολιτικοποιήσουμε τις διεκδικήσεις, ανεβάζοντας ψηλά τον πήχη των αιτημάτων. Για να οικοδομηθεί η ενότητα στην βάση κοινών προβλημάτων που αφορούν την συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού.

Κάτω οι Κυρώσεις.

Καμμιά εμπλοκή της χώρας στον πόλεμο.

Αποδέσμευση από τα μνημόνια και τις επιτροπείες.

Διαγραφή του παράνομου και ληστρικού Δημόσιου Χρέους.

Πηγή: Αιρετικές Ιδέες