Αναφορά σε άρθρο της Ξαστεριάς έγινε στο 2ο Συνέδριο για το υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας στην τροχιά του 21ου αιώνα που πραγματοποιήθηκε από τις 21 έως τις 23 Νοεμβρίου 2025 στη Λεόντειο Σχολή Αθηνών, ως πρωτοβουλία πολιτών που αποσκοπεί στη δημιουργία ενός ανοιχτού διαλόγου και δικτύωσης για την αντιμετώπιση των υπαρξιακών προκλήσεων της χώρας, μέσω πολιτικής και επιστημονικής προσέγγισης.
Η αναφορά έγινε στην παρέμβαση του Θεμιστοκλή Συμβουλόπουλου εκ μέρους της Πολιτικής Γραμματείας του ΕΠΑΜ και αφορούσε το άρθρο Quo Vadis Γερμανία του Patrik Baab (σε μτφρ. της Φλώρας Παπαδέδε) που δημοσιεύσαμε στις 15/11/2025.
Παραθέτουμε στη συνέχεια την τοποθέτηση του Θεμιστοκλή Συμβουλόπουλου, όπου στο τέλος αναφέρει ένα απόσπασμα από το εν λόγω άρθρο.

Χαιρετίζουμε κι εμείς, ως εκπρόσωποι του Ενιαίου Παλλαϊκού Μετώπου, με την σειρά μας το 2ο Συνέδριο για το υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας στην τροχιά του 21ου αιώνα και το παρακολουθούμε με ενδιαφέρον όπως κάναμε και με το 1ο Συνέδριο.

Σύμφωνα με την δική μας προσέγγιση, η χώρα μας βρίσκεται σε καθεστώς Κατοχής ήδη από το 2010 από τα διεθνή χρηματοπιστωτικά κέντρα και ελέγχεται από τους πολιτικούς τους εκπροσώπους, ξένους και ντόπιους. Γι’ αυτό άλλωστε τόσο η εξωτερική πολιτική, διεθνοπολιτικός προσανατολισμός και συμμαχίες όσο και η εσωτερική πολιτική κατάσταση και τα δημοσιονομικά, καθορίζονται από τους υπερεθνικούς οργανισμούς που συμμετέχει η χώρα (ΝΑΤΟ, ΕΕ κλπ), η δε οικονομική και πολιτική ελίτ της χώρας απαρτίζεται εν πολλοίς από απογόνους κοτζαμπάσηδων, δωσίλογων και μαυραγοριτών. Αυτοί άλλωστε «διαπραγματεύτηκαν», υπέγραψαν και επέβαλαν με τις δανειακές συμβάσεις και τα μνημόνια την άρση της ασυλίας λόγω άσκησης εθνικής κυριαρχίας (άρθρο 14 παρ. 5 της 1ης δανειακής σύμβασης). Να σημειώσουμε εδώ πως το κοινοβούλιο ουδέποτε ενέκρινε τα τελικά κείμενα των δανειακών συμβάσεων – όπως το Σύνταγμα ορίζει για τις Διεθνείς Συμβάσεις – αλλά μόνο τα Σχέδια τους, πράγμα που επέτρεπε στους “θεσμούς”/δανειστές να τροποποιούν κατά το δοκούν τους συμβατικούς όρους.

Έκτοτε η χώρα ζει σε διαρκή συνταγματική εκτροπή, με κορυφή του παγόβουνου την ανατροπή του αποτελέσματος του Δημοψηφίσματος το 2015 αλλά και την μετέπειτα κατάφωρη παραβίαση του άρθρου 16 του Συντάγματος με την σύμφωνη γνώμη των κορυφών της ανεξάρτητης κατά τα άλλα Δικαιοσύνης. Από το 2011, ανήκαμε σ’ εκείνους τους ελάχιστους που ισχυρίζονταν ότι η Ελλάδα κυβερνιέται από το οργανωμένο έγκλημα. Σήμερα πλέον αυτό είναι κοινή παραδοχή.

Οι συνέπειες αυτής της κατάστασης είναι η εκποίηση δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας, η εμπορευματοποίηση και η κερδοσκοπία σε όλα τα κοινωνικά αγαθά (υγεία, ενέργεια, παιδεία, νερό, μεταφορές, ταχυδρομεία κλπ). Η αποτύπωση αυτής της κατάντιας είναι το έγκλημα των Τεμπών και ό,τι το ακολουθεί μέχρι σήμερα. Κανένα ανθρώπινο και κοινωνικό δικαίωμα δεν προστατεύεται πλέον στην χώρα μας. Ούτε η ανθρώπινη ζωή ούτε η ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Τίποτα απολύτως. Εκτός από τα συμφέροντα των δανειστών, των υπερεθνικών κερδοσκόπων και την ασυλία του πολιτικού προσωπικού που τους υπηρετεί.

Ο λαός μας, το έθνος στην ιστορική του συνέχεια, βρίσκεται μπροστά σε ένα υπαρξιακό σταυροδρόμι. Είτε θα συνειδητοποιήσουμε την ανάγκη ενός εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα και θα βάλουμε μπροστά την συγκρότηση του κοινωνικοπολιτικού υποκειμένου που θα τον φέρει σε πέρας, αξιοποιώντας τις παρακαταθήκες της Φιλικής Εταιρίας και της Εθνικής Αντίστασης, είτε οδεύουμε με μαθηματική ακρίβεια προς την καταστροφή.

Πρώτον καθήκον μας είναι η ανάκτηση της εθνικής μας κυριαρχίας.

Αυτό σημαίνει ότι τα συμφέροντα της χώρας και του λαού, είναι πάνω από τα συμφέροντα και τις πολιτικές επιδιώξεις των συμμάχων και εταίρων (με ή χωρίς εισαγωγικά). Αυτό ισχύει τόσο για τη δημοσιονομική και νομισματική πολιτική, όσο και για τις διεθνείς σχέσεις και συμμαχίες της χώρας μας. Που σημαίνει ό,τι:

  • Καμία ένταξη της χώρας σε υπερεθνικούς οργανισμούς, συμμαχίες και ενώσεις, δεν θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη.
  • Καμία υποχρέωση του Κράτους έναντι τρίτων, δεν είναι υπεράνω των υποχρεώσεων του έναντι του λαού και του έθνους.

Που σημαίνει πάλι ότι η χώρα μας δεν έχει καμιά δουλειά να συμμετέχει σε πολέμους οικονομικούς και στρατιωτικούς ενάντια σε φίλες χώρες όπως η Ρωσσία, παραβιάζοντας την  ουδετερότητα που τόσο η κοινή λογική όσο και η κοινή θρησκεία και παραδόσεις μας επιβάλλουν. Ούτε έχει καμιά δουλειά να υπερασπίζεται το δήθεν δικαίωμα στην αυτοάμυνα των κατακτητών και γενοκτόνων, απέναντι σε εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα όπως αυτό των Παλαιστινίων. Ούτε να κάνει τα στραβά μάτια μπροστά σε ολοκαυτώματα από τους ναζί του καιρού μας.

Η άσκηση της εθνικής κυριαρχίας σημαίνει την επαναφορά της ασυλίας, δηλαδή την αποδέσμευση απέναντι στους δανειστές και τις εντολές τους. Πώς να αντιμετωπιστούν οι ανάγκες της ελληνικής οικογένειας; Οι ανάγκες επιβίωσης του λαού; Οι ανάγκες σε στοιχειώδεις υποδομές, στην υγεία, την παιδεία, τα τραίνα, κλπ; Πώς να βρεθούν οι πόροι για την παραγωγική ανασυγκρότηση,  την ενίσχυση του πρωτογενούς τομέα και την βιομηχανική ανάπτυξη;

Πραγματική άσκηση της εθνικής κυριαρχίας σημαίνει ότι ο εθνικός μας πλούτος, οι πόροι της χώρας, δεν σπαταλούνται στην αποπληρωμή του συνεχώς αυξανόμενου δημόσιου χρέους. Ούτε  σε «αμυντικές δαπάνες» που αφορούν, όχι στην άμυνα και αποτροπή απέναντι στις επιβουλές της γείτονος και «συμμάχου», αλλά στην εξυπηρέτηση της πολεμικής μηχανής του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Ούτε στην δήθεν πράσινη ανάπτυξη και τον αποκλεισμό της εθνικής ενεργειακής πηγής, δηλαδή του λιγνίτη, αλλά και του φθηνού ρωσσικού φυσικού αερίου. Και όλα αυτά, στο όνομα μιας έωλης υπόσχεσης να μετατραπεί η χώρα σε «ενεργειακό κόμβο», χωρίς κανένα χειροπιαστό όφελος για τον Έλληνα πολίτη.

Η συγκρότηση του συλλογικού κοινωνικού υποκειμένου του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα στις σημερινές συνθήκες, δεν μπορεί να πάρει σάρκα και οστά χωρίς τον διαρκή αγώνα για δικαιοσύνη και δημοκρατία.
Ή για να το κάνουμε πιο ξεκάθαρο, ο λαός μας ενώνεται και παραμερίζει «δευτερεύουσες διαφορές και τις παγιωμένες συνήθειές τους ενώπιον του πρωτεύοντος: της μάχης για την επιβίωση και τη διάσωση του λαού και της χώρας, της απόκρουσης της παρακμιακής πορείας», όπως πολύ εύστοχα σημειώνει και ο καλός δημοσιογράφος Θανάσης Αυγερινός. Και όπως το παλεύουμε από ιδρύσεώς μας το 2011.

Αισιοδοξούμε αυτό το Συνέδριο να συμβάλει ουσιαστικά στην κατανόηση της ιστορικής συγκυρίας και των καθηκόντων που προκύπτουν από αυτήν, εφ’ όσον θέλουμε να ευημερήσουμε εμείς και η πατρίδα μας.

Ως υστερόγραφο θα θέλαμε να αναδείξουμε παράλληλους προβληματισμούς σε άλλες χώρες και παραθέτουμε απόσπασμα από το άρθρο Quo Vadis Γερμανία, του  Πάτρικ Μπάαμπ που είναι πολιτικός επιστήμονας και δημοσιογράφος και δημοσιεύθηκε πρόσφατα στον ιστότοπο ΞΑΣΤΕΡΙΑ:

«Γερμανία – μια χώρα χωρίς αντιπολίτευση. Στη Γερμανία, ο πόλεμος και η καταστροφή της δημοκρατίας συμβαδίζουν. Αυτό γίνεται δυνατό επειδή ο πληθυσμός δεν δείχνει αντίσταση. Προφανώς, το πολιτικό θάρρος και το δημοκρατικό αγωνιστικό πνεύμα έχουν παραλύσει εντελώς. Η εξοικείωση με τον κρατικό έλεγχο κατά τη διάρκεια της πανδημίας του κορονοϊού, οι επιθετικές διδασκαλίες περί διαφορετικότητας, η πολεμική προπαγάνδα και η ψηφιοποίηση, έχουν στερήσει από τους ανθρώπους τη δυνατότητά τους να ενεργούν και την ικανότητά τους να λαμβάνουν αποφάσεις για τον εαυτό τους. Ο ψηφιακός καπιταλισμός καθιστά δυνατή την αποκοίμηση των ανθρώπων ως καταναλωτών μέσω δωρεάν ψηφιακών προϊόντων, ενώ ταυτόχρονα τους εκμεταλλεύεται στην εργασιακή διαδικασία και τους παρακολουθεί και τους χειραγωγεί ως πολιτικά υποκείμενα. Το αποτέλεσμα είναι μια μπλοκαρισμένη σύγκρουση. Αυτό μπλοκάρει επίσης την Οιδιπόδεια σύγκρουση σε ψυχολογικό επίπεδο: Υπάρχει έλλειψη κριτικής εμπλοκής με τις πολιτικές ελίτ. Εμπιστεύονται ουσιαστικά την εξουσία. Έτσι ανοίγει η πόρτα στην ανακωδικοποίηση της ιστορίας, σε μια αναδιατύπωσή της στην υπηρεσία της κυρίαρχης προπαγάνδας και στην εφαρμογή ιστορικών ψεμάτων. Στη Γερμανία ειδικότερα, η επανερμηνεία της ιστορίας είναι μοιραία, δεδομένης της μοναδικότητας των ναζιστικών εγκλημάτων που διαπράχθηκαν όχι μόνο εναντίον Εβραίων, αλλά και εναντίον σοβιετικών πολιτών, καθώς επιτρέπει μια ψυχολογική αντιστροφή της ενοχής και, ως εκ τούτου, μια μετατόπιση της επιθετικότητας προς τη Ρωσία ως εχθρό. Το αποτέλεσμα είναι μια χώρα στον αυτόματο πιλότο, παγιδευμένη σε μια ψηφιακή οικονομία επηρεασμού του συναισθήματος, χωρίς αντιπολίτευση, που δεν αντιστέκεται στην υποτροπή της στη βαρβαρότητα.»