του Δημήτρη Καζάκη

«Η νίκη μας είναι τόσο μεγάλη που φαίνεται από το φεγγάρι, αλλά είναι σίγουρα φανερή στις Βρυξέλλες», είπε ο Βίκτορ Όρμπαν στην αρχή της ομιλίας του μετά τον εκλογικό θρίαμβο και συμπλήρωσε: «Έπρεπε να πολεμήσουμε τις μεγαλύτερες δυνάμεις, την αριστερά στο εσωτερικό, τη διεθνή αριστερά, τους γραφειοκράτες των Βρυξελλών, όλες τις οργανώσεις της αυτοκρατορίας του Σόρος, τα διεθνή μέσα ενημέρωσης και τέλος τον Ουκρανό πρόεδρο επίσης. Ποτέ πριν δεν είχαμε τόσους πολλούς αντιπάλους».

Δεν έχει άδικο. To κόμμα Fidesz του Βίκτορ Όρμπαν επικράτησε στις εκλογές της Ουγγαρίας, παρά το γεγονός ότι απέναντί του είχε ενωμένη όλη την αντιπολίτευση. Ενώ ταυτόχρονα όλο αυτό το διάστημα οι Βρυξέλλες, το Βερολίνο, το Παρίσι και η Ουάσιγκτον είχαν εξαπολύσει μια άγρια επίθεση εναντίον του Όρμπαν. Τόσο μέσα από τα ΜΜΕ, όσο και από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, μήπως και φανατίσουν τους απολιτίκ νέους.

Η επίθεση κλιμακώθηκε τις τελευταίες ημέρες πριν τις εκλογές επιστρατεύοντας ακόμη και τον Ζελένσκι της Ουκρανίας, ο οποίος χωρίς αιδώ και με το θράσος που διακρίνει πάντα όσους λειτουργούν ως μαριονέτες, ζήτησε να καταψηφίσουν οι Ούγγροι τον Όρμπαν. Την ημέρα των εκλογών, στις 3 Απριλίου ο Ζελένσκι σ’ ένα από τα συνήθη διαγγέλματά του είχε συγκεκριμένη αναφορά για την Ουγγαρία:

«Θέλω να απευθυνθώ σε ένα άλλο άτομο που δεν φαίνεται να κατανοεί πλήρως τι συμβαίνει. Όχι μόνο στην Ουκρανία, αλλά σε ολόκληρη την Ευρώπη. Προς τον Πρωθυπουργό της Ουγγαρίας. Είναι ουσιαστικά ο μόνος στην Ευρώπη που υποστηρίζει ανοιχτά τον κ. Πούτιν.
Δεν ζητήσαμε κάτι ιδιαίτερο από την επίσημη Βουδαπέστη. Δεν μας έδωσαν καν ότι δίνουν όλοι οι άλλοι! Κάντε το για χάρη της ειρήνης. Δεν λάβαμε τη ζωτικής σημασίας διέλευση της αμυντικής βοήθειας, δεν είδαμε ηθική ηγεσία. Δεν είδαμε καμία προσπάθεια να σταματήσει ο πόλεμος! Γιατί;
Ολόκληρη η Ευρώπη προσπαθεί να σταματήσει τον πόλεμο, να αποκαταστήσει την ειρήνη. Τότε γιατί η επίσημη Βουδαπέστη είναι αντίθετη με όλη την Ευρώπη, με όλες τις πολιτισμένες χώρες;»

Την απάντηση την έδωσαν οι Ούγγροι την ίδια μέρα δίνοντας την εκλογική νίκη στον Όρμπαν. Κι έτσι το «κακό παιδί της Ευρώπης», ο «σύμμαχος του Πούτιν», ο «φασίστας», κοκ., εξασφάλισε τέταρτη συνεχή θητεία και μάλιστα με υψηλότερο εκλογικό ποσοστό απ’ ότι προηγούμενα. Παράλληλα παίρνει και τα 2/3 των εδρών στη βουλή, που του επιτρέπουν να συνεχίσει να κάνει συνταγματικές αλλαγές. Να θέσει θέμα και να πετύχει ακόμη και την έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Το σοκ είναι μεγάλο για τα αφεντικά της Κομισιόν και τα επιτελεία τους. Όσο μεγάλο είναι και για την αριστερά του Σόρος και τους τρόφιμους των ΜΚΟ. Ο δε γλυκανάλατος επικεφαλής της αντιπολίτευσης, ενωμένης υπό το σκήπτρο των Βρυξελλών και με χορηγία Τζορτζ Σόρος, δεν κατόρθωσε ούτε να εκλεγεί στην εκλογική περιφέρειά του.

Άντε τώρα να δικαιολογήσει κανείς τα αδικαιολόγητα. Άντε τώρα να ισχυριστεί κανείς ότι η εκλογική επικράτηση του Όρμπαν, ήταν αποτέλεσμα βίας και νοθείας, όταν την εκλογική διαδικασία παρακολούθησαν πάνω από 200 διεθνείς παρατηρητές και χιλιάδες εθελοντές από όλο το πολιτικό φάσμα.

Όχι πως θα κωλώσουν οι γνωστοί μας περιλάλητοι και φιλαλήθεις δημοσιογράφοι της πολιτισμένης Δύσης, αλλά, να, είναι κομμάτι δύσκολο να το πιστέψει κανείς. Όσο κι αν απαγορευθεί δια ροπάλου η όποια αντίθετη άποψη.

Από την άλλη, έχουμε τις γνωστές αναλύσεις της αριστεράς. Όχι όποιας κι όποιας αριστεράς, αλλά της αριστεράς που διαφέρει από τη δεξιά, όσο διαφέρει η αριστερή τσέπη από την δεξιά.

Για όλα φταίει ο λαός! Πρόκειται δηλαδή για συντηρητική στροφή του λαού της Ουγγαρίας κι άλλες τέτοιες ανοησίες. Είναι συντηρητική στροφή όταν το εκλογικό σώμα ψηφίζει έναν δεξιό σαν τον Όρμπαν, έναντι των αριστερών που καθυποτάσσονται στον ιμπεριαλισμό των Βρυξελλών και δεν εισακούονται τα μηνύματα ενός Ζελένσκι, που η μεγαλύτερη φιλοδοξία του είναι να σύρει όλες τις χώρες του ΝΑΤΟ σε παγκόσμιο πόλεμο με τη Ρωσία.

Τα πράγματα στις εκλογές της Ουγγαρίας είναι περισσότερο καθαρά, απ’ όσο νομίζουν οι περισσότεροι. Η διαχωριστική γραμμή ήταν πεντακάθαρη: Με την εθνική κυριαρχία που καταπατούν οι Βρυξέλλες, ή υποδούλωση στα κελεύσματα του ιμπεριαλιστικού υπερεθνικού μορφώματος; Απεμπλοκή της Ουγγαρίας από τον πόλεμο που σχεδίασε και επιδιώκει το ΝΑΤΟ, ή μετατροπή της χώρας σε ένα ακόμη πεδίο προετοιμασίας και κλιμάκωσης του παγκοσμίου πολέμου εναντίον της Ρωσίας;

Ο λαός της Ουγγαρίας ψήφισε ξεκάθαρα ενάντια στην ιμπεριαλιστική αλαζονεία των Βρυξελλών και ενάντια στον παγκόσμιο πόλεμο προετοιμασίας ΝΑΤΟ. Με άλλα λόγια η ψήφος του είναι βαθύτατα δημοκρατική, προοδευτική και εν τέλει αριστερή, με την παραδοσιακή έννοια του όρου. Έστω κι αν την καρπώθηκε ένας δεξιός σαν τον Όρμπαν, που βγάζει φλύκταινες ακόμη και στο άκουσμα «αριστερά».

Έτσι είναι. Στη φύση και στην κοινωνία δεν υπάρχουν κενά. Ο δεξιός Όρμπαν είναι υποχρεωμένος μαχόμενος υπέρ της εθνικής κυριαρχίας της χώρας του έναντι των Βρυξελλών, να προωθεί πολιτικές που ιστορικά ανέδειξε και πάλεψε η αριστερά. Και να τις προωθεί μάλιστα ενάντια στη σημερινή αριστερά, η οποία αδυνατεί να αντιληφθεί ότι ο πατριωτισμός ενός λαού και η εθνική του συνείδηση ήταν ιστορικά και παραμένει το προνομιακό πεδίο της πάλης για δημοκρατία και κοινωνική απελευθέρωση.

Στην περίπτωση όμως της Ουγγαρίας είχαμε και μια ακόμη επιτυχία. Ηττήθηκε κι ο αντιρωσικός φυλετισμός, ίδιας απόχρωσης μ’ εκείνον που εξέθρεψε το ναζισμό και τον φασισμό. Ηττήθηκε η εκστρατεία των επιτελείων της παγκοσμιοποίησης για ολοκληρωτική αναμέτρηση με τη Ρωσία, με όρους φυλετικού διαχωρισμού, που προάγει και προάγεται από τον τυφλό αντιρωσισμό.

Κι αυτό σε μια χώρα που έχει προϊστορία αντιρωσικής υστερίας. Μια υστερία φυλετικού χαρακτήρα η οποία καλλιεργήθηκε σφόδρα τόσο μετά την ήττα των Ουγγρικών σοβιέτ το 1919 με την εγακθίδρυση του αιματοβαμμένου φασιστικού καθεστώς Χόρτι και την επικράτηση του Ουγγρικού εθνικοσοσιαλισμού. Όσο κι από τους διασωθέντες ναζί ψυχροπολεμικούς συνεργάτες της Ουάσιγκτον που επανάκαμψαν στην Ουγγαρία μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού.

Πρόκειται για μια σοβαρή ήττα της μεταψυχροπολεμικής ιστορικής συνείδησης που καλλιέργησαν και καλλιεργούν μετά μανίας τα επιτελεία της Ουάσιγκτον και των Βρυξελλών στις χώρες του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού. Έτσι οι φασίστες, οι ναζί και οι συνεργάτες τους, που πολέμησαν ενάντια στις «ορδές του Στάλιν» κατά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο, ξεπλύθηκαν από τα μαζικά εγκλήματα πολέμου στα οποία εμπλέκονται, αποκαθάρθηκαν από την προδοσία τους ως δωσίλογοι και αναδείχθηκαν ως μεγάλοι πατριώτες με μόνο προσόν τους τον φυλετικό τους φανατισμό εναντίον των Ρώσων και την δολοφονική αντισταλινική τους υστερία.

Ο φασίστας δικτάτορας Μίκλος Χόρτι αποκαταστάθηκε ως μέγας εθνικός ήρωας της Ουγγαρίας μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού. Όπως κι ο φασίστας δικτάτορας Γιόζεφ Πιλδούσκι στην Πολωνία, ο Συμεών Πετλιούρα και Στέπαν Μπαντέρα στην Ουκρανία, κοκ. Όλοι τους βαφτίστηκαν μεγάλοι πατριώτες με τις ευλογίες των αναθεωρητών της ιστορίας εκ Δύσεως, μόνο και μόνο γιατί πολέμησαν ανελέητα την «ρωσική πανούκλα», που απειλούσε κι απ’ ότι φαίνεται εξακολουθεί να απειλεί τον ευρωπαϊκό, ή δυτικό πολισμό, αλλά και τον ελεύθερο κόσμο της λευκής φυλής, Μιας φυλής που όλοι εμείς οι «βάρβαροι» του πλανήτη την μισούμε γιατί ζηλεύουμε τον ανώτερο τρόπο ζωής της.

Η εκλογική λοιπόν νίκη του Όρμπαν συνιστά επίσης και μια νίκη εναντίον του σύγχρονου φυλετικού διαχωρισμού της Ευρώπης σε πολιτισμένους λευκούς Άρειους και απολίτιστους σλάβους βαρβάρους, όπως είναι οι Ρώσοι και η κουλτούρα τους, που τόσο εύκολα απαγόρευσαν στις πολιτισμένες χώρες τους οι επίγονοι, οι νοσταλγοί και οι μύστες της ευρωπαϊκής κουλτούρας που γέννησε τον Χίτλερ. Από εδώ και πέρα το μεγάλο πρόβλημα το έχει ο Όρμπαν.

Βρίσκεται ανάμεσα σε συμπληγάδες. Είτε θα στηριχθεί στις προσδοκίες της πλειοψηφίας των Ούγγρων κι αυτό θα τον αναγκάσει να συγκρουστεί πιο μετωπικά με τις Βρυξέλλες, προκειμένου να αποτρέψει την επιβολή της καταστροφικής φτωχοποίησης της χώρας του προς όφελος πρώτα και κύρια των ευρωπαϊκών τραπεζών, όπως απαιτεί η Κομισιόν και τα αφεντικά της. Είτε θα ενδώσει στις πιέσεις και τις απειλές των μεγάλων της ΕΕ και του ΝΑΤΟ που θέλουν και την Ουγγαρία να ακολουθήσει το δρόμο της Ουκρανίας.

Ο Δημήτρης Καζάκης είναι πρόεδρος του Ενιαίου Παλλαϊκού Μετώπου (ΕΠΑΜ).