Αυτό θα καταδικάσει επίσης τον «Συνασπισμό των Προθύμων» — εν μέρει επειδή αυτές οι δυνάμεις εκπαιδεύτηκαν με όρους Ψυχρού Πολέμου, ενώ η Ρωσία έχει εξελιχθεί.

Σημείωμα της Μεταφράστριας:
Από καιρό σε καιρό είναι χρήσιμο να παρακολουθούμε πώς βλέπει τις εξελίξεις στο Ρωσικό Μέτωπο και η «σωστή πλευρά της ιστορίας». Τουλάχιστον από εκείνους τους δυτικούς αναλυτές που προσπαθούν να έχουν επαφή με την πραγματικότητα κι όχι απλά να μηρυκάζουν μια όλο και πιο εξωφρενική προπαγάνδα. Το είδος αυτό σπανίζει πλέον στη συλλογική Δύση. Γι’ αυτό παρουσιάζουμε εδώ την ανάλυση του Βρετανού Στρατιωτικού, Άλεξ Βερσίνιν, Ειδικού Αναλυτή του Βασιλικού Ινστιτούτου των Ενόπλων Δυνάμεων για Μελέτες Άμυνας και Ασφάλειας (RUSI), για το πώς διαμορφώνεται ο σύγχρονος τύπος και τρόπος πολέμου και τις προοπτικές του ΝΑΤΟ απέναντί του. Σημειώνουμε πως ο Αν/χης Βερσίνιν ήταν από τους πρώτους που αναγνώρισαν και ανέλυσαν την μεταστροφή και την επιβολή στο πολεμικό πεδίο- ήδη από τα τέλη του 2022- ενός πολέμου φθοράς από τις Ρωσικές Ένοπλες Δυνάμεις και τα οφέλη τους από αυτόν. Την πολύ ενδιαφέρουσα αυτή ανάλυση μπορούν να διαβάσουν οι αναγνώστες στην ιστοσελίδα του RUSI (https://www.rusi.org/attritional-art-war-lessons-russian-war-ukraine).

Ο Βερσίνιν, φυσικά, ενδιαφέρεται, γράφει και αγωνιά για το ΝΑΤΟ, την ικανότητά του να αναμετρηθεί με τη Ρωσία και να διατηρήσει το πολύτιμο προγεφύρωμά του στην Ουκρανία. Είναι όμως χρήσιμο και για όσους στεκόμαστε απέναντι στον Ιμπεριαλισμό γιατί μας δίνει τη δυνατότητα να πάρουμε μια ιδέα για τους πραγματικούς όρους και τις συνθήκες μέσα στις οποίες διεξάγεται στο πεδίο αυτή η σύγκρουση, ώστε να προσπαθήσουμε να αποβάλλουμε την παιδική βιασύνη για ένα γρήγορο νικηφόρο αποτέλεσμα. Ταυτόχρονα μας δίνει μια εικόνα της στρατιωτικής κατάστασης του ΝΑΤΟ, η οποία ενισχύει την πεποίθησή μου ότι η πολιτική του «Επανεξοπλισμού της Ε.Ε.» (ReArm Europe) στοχεύει όχι τόσο σε γενικευμένο πόλεμο με τη Ρωσία (πολύ το θέλουν, αλλά για σειρά λόγων δεν μπορούν), αλλά με τους λαούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης και με πρώτα θύματα την υγεία, τις καταθέσεις, τους μισθούς και τις συντάξεις. Δηλαδή, τις βασικές κατακτήσεις των λαών μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ή όπως με μεγάλη ακρίβεια ονόμασε πρόσφατα ο κ. Καζάκης «τα αποτελέσματα του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου».

Τέλος, νομίζω ότι πρέπει να έχουμε συνεχώς στο μυαλό μας πως η Ρωσία δεν είναι η Σοβιετική Ένωση και ο πόλεμος που διεξάγεται δεν είναι ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος αλλά οι απαρχές του Τρίτου. Δεν μπορούμε να κρίνουμε τις εξελίξεις με όρους και δυνάμεις που δεν υφίστανται πλέον. Πρέπει να κοιτάμε κατάματα την πραγματικότητα, ακόμα κι αν δεν είναι αυτή που επιθυμούμε ή θεωρούμε ότι απαιτείται, ακόμα κι αν δεν την καταλαβαίνουμε και μας φοβίζει. Δεν δίνουμε εμείς αυτή τη μάχη. (Δυστυχώς ως λαός, στην παρούσα φάση, δεν δίνουμε καμία μάχη.) Τη δίνουν άλλοι με το αίμα τους κι ίσως κατορθώσουν να ανοίξουν ένα δρόμο και για μας -που είναι δική μας ευθύνη αν θα τον ακολουθήσουμε και μέχρι πού θα τον φτάσουμε.

Η Ρωσία δεν έχει καμία υποχρέωση να σώσει κανέναν άλλο λαό, εκτός από τον δικό της. Ούτε η Σοβιετική Ένωση είχε -παρά την εκτεταμένη διεθνιστική αλληλεγγύη που επιδείκνυε. Κανείς δεν πρόκειται να σώσει όποιον δεν θέλει ή δεν κάνει προσπάθειες να σωθεί. Αυτό εξηγεί και τη διαφορά στη στάση της απέναντι στο Ιράν σε σχέση με τη Συρία. Η Ρωσία δεν πρόκειται να απελευθερώσει τους λαούς της ΕΕ. Άλλωστε, όπως δήλωσε ο Στρατάρχης Ζούκοφ το 1945: «Απελευθερώσαμε τους Ευρωπαίους κι αυτό δεν θα μας το συγχωρήσουν ποτέ.»

Δική μας είναι η ευθύνη να απελευθερωθούμε. Οφείλουμε να ενηλικιωθούμε, να αναλάβουμε την ευθύνη των παιδιών μας, του λαού και της χώρας μας και να αγωνιστούμε για να σταθεί στα πόδια της ανεξάρτητη και αξιοπρεπής.

του Alex Vershinin*
μετάφραση Φλώρα Παπαδέδε

Responsible Statecraft, 18/06/2025

Ο πόλεμος στην Ουκρανία μαίνεται εδώ και πάνω από τρία χρόνια. Καθώς οι συνομιλίες για κατάπαυση του πυρός πλησιάζουν, τα μεγάλα ευρωπαϊκά μέλη του ΝΑΤΟ, συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας, του Ηνωμένου Βασιλείου, της Γαλλίας και της Δανίας, σχεδιάζουν να προστατεύσουν οποιαδήποτε μελλοντική εκεχειρία στέλνοντας τα στρατεύματά τους ως ειρηνευτικές δυνάμεις στα πλαίσια ενός «Συνασπισμού των Προθύμων».

Στόχος τους είναι να αποτρέψουν τους Ρώσους από το να ξαναρχίσουν τον πόλεμο. Δυστυχώς, η αποτροπή προϋποθέτει την μαχητική ικανότητα. Χωρίς αυτήν δεν υπάρχει καθόλου αποτροπή. Αυτή η ικανότητα είναι αμφίβολη. Ο εξοπλισμός και το δόγμα του ΝΑΤΟ αναπτύχθηκαν την εποχή του Ψυχρού Πολέμου και δοκιμάστηκαν στα βουνά του Αφγανιστάν. Δεν έχουν δοκιμαστεί σε συμβατικό πόλεμο και πρέπει να αφομοιώσουν τα μαθήματα από τον πόλεμο της Ουκρανίας για να προσφέρουν μια στρατιωτική επιλογή στις ευρωπαϊκές ελίτ, ανεξάρτητη από τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Πολλοί Δυτικοί στρατιωτικοί ειδικοί δεν κατανοούν την εξέλιξη που έχει επέλθει στους όρους διεξαγωγής του πολέμου. Πιστεύουν ότι το δόγμα των «συνδυασμένων όπλων» του ΝΑΤΟ θα συντρίψει τον Ρωσικό Στρατό. Δυστυχώς, η αναδυόμενη τεχνολογία αύξησε την αμυντική ισχύ πυρός σε σημείο που να υπερνικά την ικανότητα προστασίας του επιτιθέμενου. Ο συνδυασμός πυροβολικού και μη επανδρωμένων αεροσκαφών καταστρέφει οποιαδήποτε επιτιθέμενη δύναμη πριν προλάβει να διεισδύσει σε βάθος. Μέχρι στιγμής, η ηγεσία του ΝΑΤΟ δεν φαίνεται να έχει προσαρμόσει το δόγμα, τον εξοπλισμό ή την επαγγελματική εκπαίδευση στο νέο περιβάλλον.

Το δόγμα του ΝΑΤΟ εξελίχθηκε από την αμερικανική «Μάχη Αέρος Εδάφους[1]» που αναπτύχθηκε για να σταματήσει μια μαζική εισβολή σοβιετικών αρμάτων μάχης από το να διαπεράσουν το πέρασμα της Φούλντα[2] στη [Δυτική] Γερμανία τη δεκαετία του 1980. Οι μονάδες της πρώτης γραμμής μπορούσαν να προσβληθούν σε βάθος όχι περισσότερο από 15 χιλιόμετρα, το μέγιστο βεληνεκές για το πυροβολικό εκείνη την εποχή. Τα αναγνωριστικά μέσα ήταν κυρίως ανιχνευτές ή επανδρωμένα αεροσκάφη και κανένα από τα δύο δεν μπορούσε να εγκαταστήσει συνεχή παρατήρηση των εχθρικών μετόπισθεν για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Ο πόλεμος στην Ουκρανία ανέτρεψε αυτό το περιβάλλον. Η διάδοση των μη επανδρωμένων αεροσκαφών (drones) επέτρεψε και στις δύο πλευρές να εγκαθιστούν συνεχή παρατήρηση σε βάθος 30-100 χλμ. Συστήματα κρούσης, όπως τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη μικρής εμβέλειας με προβολή πρώτου προσώπου (FPV drones), μπορούν να φτάσουν σε απόσταση 30 χλμ. πίσω ​​από το μέτωπο, ενώ τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη σταθερής πτέρυγας, όπως τα ρωσικά «Lancets», μπορούν να φτάσουν τα 70 χλμ. Η εμβέλεια του πυροβολικού αυξήθηκε από 15 χλμ. σε 50 χλμ. και σε ορισμένες περιπτώσεις στα 70 χλμ.

Το εκτεταμένο βεληνεκές των όπλων σημαίνει ότι καθίσταται ευκολότερη η μαζική βολή (πυρά από δύο ή περισσότερα όπλα που κατευθύνονται σε έναν μόνο στόχο ή περιοχή). Τη δεκαετία του 1980, ένα επιθετικό τάγμα μπορούσε να εμπλακεί με τα συστήματα κρούσης μόνο ενός αντίπαλου τάγματος, ενώ σήμερα μπορεί να πληγεί από τα πλήρη πυρά τριών έως πέντε εχθρικών ταγμάτων της αντίπαλης γραμμής.

Οι «ασφαλείς» περιοχές στα φίλια μετόπισθεν έχουν εξαφανιστεί. Η πρόσβαση στο μέτωπο απαιτεί ένα ταξίδι 50-70 χιλιομέτρων υπό συνεχή εχθρική παρατήρηση και επιθέσεις. Οποιοσδήποτε μεγάλος σχηματισμός κινείται μέσα σε αυτή τη ζώνη είναι πιθανό να καταστραφεί πριν φτάσει στο μέτωπο. Για παράδειγμα, κατά την αντεπίθεση στη Ζαπορόζιε[3], μεγάλα τμήματα των μηχανοκίνητων ουκρανικών δυνάμεων καταστράφηκαν πριν καν να διαρρήξουν τα εξωτερικά ρωσικά ναρκοπέδια.

Οι περισσότεροι ειδήμονες υποθέτουν ότι η Ουκρανία δεν ακολούθησε το δόγμα του ΝΑΤΟ. Αυτό είναι ψευδές. Η Ουκρανία δοκίμασε το δόγμα του ΝΑΤΟ, αλλά το εγκατέλειψε αφού απέτυχε στο πεδίο της μάχης. Για παράδειγμα, του έλειπε μια ρεαλιστική αντίληψη για την αντιμετώπιση των εχθρικών ναρκοπεδίων και οχυρώσεων. Οι Γερμανοί εκπαιδευτές έλεγαν στους εμβρόντητους Ουκρανούς στρατιώτες: «Απλώς περάστε πλάι από τα ναρκοπέδια».

Αυτή η συμβουλή αποδείχθηκε αυτοκτονική μπροστά στους Ρώσους/Σοβιετικούς σκαπανείς, των οποίων η φήμη για τεράστια, πολύπλοκα ναρκοπέδια χρονολογείται από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Τα συνολικά μειονεκτήματα του δόγματος του ΝΑΤΟ είναι ότι προϋποθέτει τεράστια υπεροχή σε εξοπλισμό, πυρομαχικά και αεροπορική ισχύ, που παρέχεται από μια τεράστια βιομηχανική βάση. Χωρίς αυτά τα πλεονεκτήματα, το δόγμα του ΝΑΤΟ αποτυγχάνει να φέρει αποτελέσματα.

Υπάρχει επίσης έλλειψη επαγγελματισμού μεταξύ των αξιωματικών του ΝΑΤΟ, που πηγάζει από τα πάνω από 20 χρόνια «Πολέμου κατά της Τρομοκρατίας» που ατρόφησαν την επαγγελματική εκπαίδευση στους τομείς του συμβατικού πολέμου. Η απώλεια συστηματικής γνώσης έχει επηρεάσει βαθιά τους δυτικούς στρατούς και επιδεινώνεται ακόμα περισσότερο από την αλαζονεία που αποκτήθηκε σε νίκες επί ασθενέστερων δυνάμεων.

Το άρθρο των New York Times με τίτλο η «Μυστική Ιστορία του Πολέμου στην Ουκρανία» περιγράφει τις συνέπειες της νοοτροπίας του ΝΑΤΟ. Βασιζόμενοι στην εμπειρία τους από τον Πόλεμο κατά της Τρομοκρατίας, οι Αμερικανοί σύμβουλοι επικεντρώθηκαν σε πυρά μεγάλης εμβέλειας, αλλά παραμέλησαν εντελώς το ιππικό (βαριές μηχανοκίνητες μονάδες ανιχνευτών).

Πριν από τις ρωσικές αμυντικές ζώνες υπάρχουν «ζώνες ασφαλείας», μια περιοχή βάθους περίπου 10 χιλιομέτρων, την οποία κρατούν διασκορπισμένοι μηχανοκίνητοι ανιχνευτές, που έχουν ως αποστολή να κρατούν τους εχθρικούς ανιχνευτές μακριά από την κύρια αμυντική ζώνη και να διασπούν το κύριο σώμα του επιτιθέμενου. Στις μάχες της Χερσώνας και της Ζαπορόζιε, η γραμμή των ρωσικών προφυλακών διέσπαζε συστηματικά τις ουκρανικές επιθέσεις επιφέροντας βαριές απώλειες, προτού αυτές οι επιθέσεις φτάσουν στις κύριες αμυντικές ζώνες.

Ένα παρόμοιο ζήτημα αναδύθηκε στη μάχη του Κρίνκι, όπου οι Βρετανοί σύμβουλοι πειραματίστηκαν με ένα νέο δόγμα αμφίβιου πολέμου, θυσιάζοντας κατά τη διαδικασία το Ουκρανικό Σώμα Πεζοναυτών. Ακόμη και οι Αμερικανοί σύμβουλοι πίστευαν ότι είχαν μηδενικές πιθανότητες επιτυχίας. Η ανατροφοδότηση της εμπειρίας από το μέτωπο φιλτραρίστηκε μέσα από το πρίσμα της οικείας στρατιωτικής κουλτούρας του ΝΑΤΟ και σπάνια κατέληξε σε επικαιροποίηση των δογμάτων και των μοντέλων εκπαίδευσης του ΝΑΤΟ.

Παρατηρώντας την τελευταία άσκηση του ΝΑΤΟ στη Βαλτική, οι Γάλλοι στρατιώτες εξακολουθούν να εκκαθαρίζουν χαρακώματα, σε μεγάλες, συγκεντρωμένες ομάδες, χρησιμοποιώντας ελαφρά όπλα. Το μόνο ορατό drone ανήκει στον δημοσιογράφο που τραβάει φωτογραφίες δημοσίων σχέσεων. Εν τω μεταξύ, στην Ουκρανία, ο ρωσικός στρατός χρησιμοποιεί drones σε κάθε επίπεδο, από την παροχή άμεσων ενημερώσεων στα στρατεύματα εφόδου μέχρι τη ρίψη χειροβομβίδων σε οχυρά σημεία μπροστά τους. Για να προστατευτούν οι ζωές των στρατιωτών, αντί να στέλνονται άνδρες, χρησιμοποιούνται drones με χειροβομβίδες και μεγάλα εκρηκτικά για την εκκαθάριση καταφυγίων και οχυρωμένων κτιρίων.

Οι Γάλλοι φαίνεται να μην εφαρμόζουν καμία από αυτές τις τακτικές. Το αποτέλεσμα της σύγκρουσης μεταξύ αυτών των δύο δυνάμεων δεν είναι δύσκολο να προβλεφθεί.

Μια παρόμοια εικόνα φαίνεται να επικρατεί στον αέρα, όπου και οι δύο πλευρές πετούν χαμηλά, χρησιμοποιώντας πυρομαχικά από απόσταση, τα οποία εκτοξεύονται από την ασφάλεια που παρέχει η φιλική αεράμυνα. Οι βόμβες ολίσθησης είναι τα όπλα επιλογής τόσο για τους Ρώσους όσο και για τους Ουκρανούς, μειώνοντας τον χρόνο έκθεσης και τις απώλειες αεροσκαφών σε μονοψήφιο αριθμό.

Θα υιοθετήσει το ΝΑΤΟ αυτή την πρακτική; Απίθανο. Οι στρατιωτικοί εμπειρογνώμονες του ΝΑΤΟ εξακολουθούν να μιλούν για την απόκτηση αεροπορικής υπεροχής και τη διείσδυση στον εναέριο χώρο πίσω ​​από το μέτωπο, πετώντας στην καρδιά της ρωσικής αεράμυνας. Χωρίς την τεράστια Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ, οι Ευρωπαίοι θα ξεμείνουν γρήγορα από αεροσκάφη. Αυτό το πρόβλημα επιδεινώνεται από τα χαμηλά ποσοστά ετοιμότητας, για παράδειγμα μόνο το 30% των γερμανικών αεροσκαφών μπορούν πραγματικά να πετάξουν.

Ο εξοπλισμός είναι ένα άλλο ευαίσθητο σημείο. Η Ευρώπη έχει δωρίσει τόσο πολύ εξοπλισμό που σχεδόν έχει εξαντληθεί. Σε έναν πόλεμο με κέντρο το πυροβολικό, πολλά μέλη του ΝΑΤΟ (Ηνωμένο Βασίλειο, Δανία) δεν διαθέτουν καθόλου. Οι δυτικοί κατασκευαστές όπλων έχουν επικεντρωθεί στην επίδοση αντί για την ποσότητα, με αποτέλεσμα λίγες υψηλά εξειδικευμένες λύσεις που φθείρονται γρήγορα σε παρατεταμένες μάχες. Ο πόλεμος στην Ουκρανία καταναλώνει εξοπλισμό με ρυθμό που η Δύση δεν μπορεί να αντικαταστήσει. Για παράδειγμα, η παραγωγή του [βρετανικού] ολμοβόλου M777, που χαρακτηρίστηκε ως παράγοντας που θα άλλαζε τα δεδομένα του πολέμου, δεν μπορεί να συμβαδίσει με τις απώλειες και σήμερα έχει ως επί το πλείστον καταστραφεί κι εξαφανιστεί από το πεδίο της μάχης.

Ο πόλεμος φθοράς φέρνει στο προσκήνιο κι ένα άλλο ερώτημα. Πώς θα αναγεννηθεί το ανθρώπινο δυναμικό; Οι Ρώσοι χρησιμοποιούν τον πατριωτισμό και οικονομικά κίνητρα. Η Ουκρανία χρησιμοποιεί ολοένα και πιο δρακόντεια μέτρα επιστράτευσης. Τι θα κάνουν οι Ευρωπαίοι; Αυτή τη στιγμή, βασικές ευρωπαϊκές χώρες έχουν εθελοντικούς στρατούς και δυσκολεύονται να πληρώσουν τις θέσεις. Το ευρωπαϊκό κοινό αντιτίθεται στην αποστολή στρατευμάτων στην Ουκρανία, επομένως μια αύξηση των εθελοντών είναι απίθανη.

Αυτό οδηγεί στην εισαγωγή της επιστράτευσης, η οποία είναι πάντα ένα αντιδημοφιλές μέτρο, αλλά η μεταναστευτική κρίση επιδεινώνει περαιτέρω την κατάσταση. Οι νέοι πολίτες είναι απίθανο να θελήσουν να πολεμήσουν στην Ουκρανία, χωρίς μαζικές αναταραχές. Η εξαίρεσή τους θα οδηγήσει σε εξίσου μαζικές αναταραχές από τον ιθαγενή ευρωπαϊκό πληθυσμό. Σε κάθε περίπτωση, η επιστράτευση απειλεί να διαλύσει τις ευρωπαϊκές κοινωνίες.

Αντί να αφιερώσει χρόνο για να πάρει τα μαθήματα από την Ουκρανία και να βελτιώσει την μαχητική του ικανότητα, το ΝΑΤΟ φαίνεται να συμπεραίνει ότι οι Ρώσοι δεν ξέρουν πώς να πολεμούν. Εν τω μεταξύ, τόσο τα ποσοστά εκπαίδευσης, όσο και της ετοιμότητας του εξοπλισμού στην Ευρώπη είναι άθλια.

Εδώ βρίσκεται ο απόλυτος γρίφος. Δεδομένης της ανεπάρκειας των ευρωπαϊκών δυνάμεων του ΝΑΤΟ να διεξάγουν έναν παρατεταμένο πόλεμο, αναρωτιέται κανείς τι ελπίζουν οι Ευρωπαίοι ηγέτες; Μήπως αυταπατώνται νομίζοντας ότι η Ρωσία χάνει και μπορούν να την νικήσουν σε πόλεμο, όπως κάποιοι στις ΗΠΑ; Μπλοφάρουν ή μήπως υποθέτουν ότι η απλή θέα των δυτικών δυνάμεων θα κάνει τους Ρώσους να συνθηκολογήσουν;

Γιατί είναι διατεθειμένοι να διατρέξουν τον πραγματικό κίνδυνο μιας στρατιωτικής ήττας, με όλες τις αρνητικές πολιτικές και οικονομικές συνέπειες; Η Ευρώπη πρέπει να απαντήσει σε αυτά τα ερωτήματα προτού γίνει ένα καταστροφικό λάθος.

Υποσημειώσεις της Μεταφράστριας:

[1] AirLand Battle doctrine: Το δόγμα της Μάχης Αέρος Εδάφους (ή Αεροχερσαίας Επιχείρησης) αναπτύχθηκε από τον Στρατό και την Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ τη δεκαετία του 1980. Ήταν μια στρατιωτική στρατηγική που έδινε έμφαση στον στενό συντονισμό μεταξύ των χερσαίων και αεροπορικών δυνάμεων για την ήττα των επιτιθέμενων εχθρικών δυνάμεων τόσο στις πρώτες γραμμές τους, όσο και στα βαθύτερα στοιχεία υποστήριξής τους. Επικεντρωνόταν στον πόλεμο ελιγμών, με στόχο την διατάραξη και την καταστροφή των εχθρικών σχηματισμών τόσο στο μέτωπο, όσο και στα μετόπισθεν, χρησιμοποιώντας έναν συνδυασμό επίγειων και αεροπορικών μέσων. Συγκεκριμένα, στην Αεροχερσαία επιχείρηση οι χερσαίες δυνάμεις λειτουργούσαν ως μια επιθετική άμυνα ελιγμών και οι αεροπορικές δυνάμεις επιτίθεντο στα μετόπισθεν των εχθρικών δυνάμεων που τροφοδοτούσαν την δική τους πρώτη γραμμή.

[2] Το Πέρασμα της Φούλντα (γερμανικά: Fulda-Lücke) είναι η κοιλάδα που σχηματίζει ο ποταμός Φούλντα ανάμεσα σε δύο οροσειρές και βρίσκεται μεταξύ των συνόρων της Έσσης-Θουριγγίας και της Φρανκφούρτης επί του Μάιν, επί των πρώην συνόρων Δυτικής και Ανατολικής Γερμανίας. Περιέχει δύο πεδινούς διαδρόμους μέσω των οποίων θα μπορούσαν να προωθηθούν τα σοβιετικά τανκς σε μια -υποτιθέμενη από το ΝΑΤΟ -αιφνιδιαστική επίθεση των Σοβιετικών και των συμμάχων τους του Συμφώνου της Βαρσοβίας για να κατακτήσουν διαβάσεις στον ποταμό Ρήνο. Το Πέρασμα της Φούλντα θεωρούνταν στρατηγικά σημαντικό κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου και αντιστοιχεί περίπου στη διαδρομή κατά μήκος της οποίας ο Ναπολέων επέλεξε να αποσύρει τα στρατεύματά του μετά την ήττα τους στη Μάχη της Λειψίας (16-19 Οκτωβρίου 1813).

[3] Αναφέρεται στην αποτυχημένη ουκρανική αντεπίθεση του 2023.

* Ο Αντισυνταγματάρχης Άλεξ Βερσίνιν (Alex Vershinin) αποστρατεύτηκε μετά από είκοσι χρόνια υπηρεσίας, συμπεριλαμβανομένων οκτώ ετών ως αξιωματικός τεθωρακισμένων με τέσσερις πολεμικές αποστολές στο Ιράκ και το Αφγανιστάν και δώδεκα ετών ως αξιωματικός μοντελοποίησης και προσομοιώσεων στο ΝΑΤΟ και τον Αμερικανικό Στρατό, εργαζόμενος στην ανάπτυξη ιδεών και τον πειραματισμό.
Είναι ειδήμονας του Βρετανικού Βασιλικού Ινστιτούτου των Ενόπλων Δυνάμεων για Μελέτες Άμυνας και Ασφάλειας, στο πεδίο των Αμυντικών Προμηθειών και της Βιομηχανικής Στρατηγικής.

Πηγή: Responsible Statecraft