του Θεμιστοκλή Συμβουλόπουλου*

Επειδή διακινείται και παίζει πολύ να είναι ακομμάτιστη η κινητοποίηση της 28ης Φεβρουαρίου, να μην υπάρχουν κόμματα και ταμπέλες και διάφορες τέτοιες ανερμάτιστες νουθεσίες, που είτε προέρχονται από αφελείς είτε από ιδιαίτερα σκοτεινές μεθοδεύσεις, να ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα.

Πρώτον, Δημοκρατία χωρίς τις διακριτές εκείνες μερίδες του λαού που αγωνίζονται οργανωμένα για τα κοινωνικά τους πιστεύω, για τον τρόπο που εκτιμούν και θεωρούν το ποιά πλευρά πρέπει και πώς να την υπερασπίζονται, έχοντας συγκροτημένη πολιτική φιλοσοφία και παρουσία στην δημόσια σφαίρα προκειμένου να παρεμβαίνουν και να προσπαθούν να διαμορφώνουν πολιτική μέσα στον λαό, δεν υπάρχει. Οι μερίδες, τα κόμματα δηλαδή, μας αρέσει δεν μας αρέσει αποτελούν δομικά συστατικά της δημοκρατίας, πολύ περισσότερο όταν  εκφράζουν λαϊκές ανάγκες και θέτουν τον λαό στο προσκήνιο. Και η πρώτη γνωστή δημοκρατία στον κόσμο, εκείνη η αρχαία ελληνική πανάθεμά μας, είχε τουλάχιστον δύο.

Διαφορετικά πάμε σε λογικές ολοκληρωτισμών, όπου ένα κόμμα, ένα κράτος, ένας φορέας μονοπωλεί την κοινωνική και πολιτική ζωή, δεν χρειάζονται διαφορετικές απόψεις ή πολιτικές και κοινωνικές θεάσεις. Αν σας θυμίζει κάτι, πολύ καλά κάνει και σας θυμίζει τις εποχές όπου το Κράτος προσωποποιημένο στον βασιλιά ή στο Φύρερ,  από μία ιδέα, μία αλήθεια, έναν δρόμο, παρήγαγε τέρατα.

Δεύτερον, γιατί η κινητοποίηση έχει και την μορφή πανελλαδικής απεργίας. Και είναι μία από τις λίγες φορές που με θρυαλλίδα το έγκλημα των Τεμπών και την απαίτηση για την επαναφορά του κράτους Δικαίου, αυτή η απεργία είναι υποχρεωμένη και οφείλει να αναδείξει όλα εκείνα τα ζητήματα  που το πολιτικό σύστημα και όλοι όσοι κυβέρνησαν τα τελευταία τουλάχιστον 15 χρόνια, κατέλυσαν. Και είναι η κατάλυση αυτή η κύρια αιτία των εθνικών καταστροφών.

Από τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα, την κατάλυση του Συντάγματος και την μετατροπή της χώρας σε δουλοπαροικία του χρέους, μέχρι τα εκατοντάδες φανερά και κρυφά Τέμπη που συντελούνται καθημερινά και θα συνεχίζουν να παράγονται στην Υγεία, την Παιδεία, την κοινωνική πρόνοια, τις μεταφορές, τον πολιτισμό, την δημόσια και ιδιωτική περιουσία, τις εκατοντάδες αυτοκτονίες, δηλαδή την ολοκληρωτική επίθεση σε κάθε κοινωνικό και θεσμικό πυλώνα  υποστήριξης και θωράκισης του δημόσιου συμφέροντος, της κατάλυσης της ίδιας της λαϊκής κυριαρχίας ως θεμέλιο του πολιτεύματος, της Δημοκρατίας και του λαού μας.

Και απεργία σημαίνει συνδικαλιστικά σωματεία, μικρά και μεγάλα, που ανεξάρτητα τον βαθμό ενσωμάτωσής τους, δυστυχώς, στο κράτος ή στον εκάστοτε κομματικό σωλήνα, είναι οργανωμένοι φορείς βάσης εργαζομένων, δυνητικοί ψηφοφόροι κομμάτων, όπου το ζητούμενο είναι η ριζοσπαστικοποίηση και πολιτικοποίηση των αιτημάτων τους, δίνοντάς τους τη δυνατότητα να αποκαλύψουν και να ξεπεράσουν με την δράση τους στην πράξη, την όποια κομματική υποταγή και υποκρισία, της εκπροσώπησής τους σε πολιτικό επίπεδο.

Τρίτον, γιατί η παρουσία των κομματικών οργανώσεων και των αιτημάτων-συνθημάτων τους, αποκαλύπτει και το ποιοτικό περιεχόμενο των πολιτικών τους επιδιώξεων. Ενδιαφέρονται π.χ. για να πέσει απλά ο Μητσοτάκης και να συνεχίσουν το πλιάτσικο αυτοί, ή θέτουν θέμα πολιτικής και ποινικής ευθύνης στο πολιτικό σύστημα και τα κόμματά του που μας έφερε ως εδώ; Η παρουσία κομματικών οργανώσεων, προσδίδει δηλαδή ταυτότητα επιδιώξεων εκ των προτέρων, δεν αφήνει στο περιθώριο ή στο σκοτάδι την υποκίνηση και την χειραγώγηση.  Θυμόμαστε πολύ καλά τι έγινε και το 2011 με τις τεράστιες συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα και τις πλατείες όλης της χώρας, όπου αυτοί που έσκιζαν τα ιμάτιά τους για ακομμάτιστες συγκεντρώσεις και απαγορεύσεις ταμπελών, ήταν τελικά αυτοί που κυκλοφορούσαν στα πολιτικά γραφεία των αντιμνημονιακών κομμάτων εξουσίας. Είδαμε τα αποτελέσματα Συριζα στο 3ο ντροπαλό μνημόνιο και την άνδρωση της ΧΑ.

Τέταρτον γιατί αν θέλουμε να μιλάμε για πραγματικές μερίδες τους λαού μας που υπερασπίζονται αυτό που πιστεύουν με οργανωμένο τρόπο, τότε ο Σύλλογος Θυμάτων Τεμπών, ως συγκροτημένο υποκείμενο που θέτει ζήτημα δικαιοσύνης στην χώρα, θέτει δηλαδή πολιτικό ζήτημα, είναι οιονεί Κόμμα, αρκεί να το συνειδητοποιήσει και να πολιτικοποιήσει τα αιτήματά του.

Πέμπτον μια απαραίτητη διευκρίνηση. Το ζήτημα  είναι ότι τα κόμματα που λειτουργούν ή θέλουν να λειτουργήσουν στα πλαίσια του λαϊκού κινήματος χωρίζονται σε δυο μεγάλες κατηγορίες: στα κόμματα που συγκροτούνται και δρουν με κύριο στόχο να προσηλυτίσουν μάζες στη δική τους μοναδική αλήθεια με σκοπό να αναπαραχθούν εκλογικά. Και στα κόμματα που δημιουργούνται με βασικό στόχο να συμβάλουν στην ανάπτυξη της ανεξάρτητης πάλης του ίδιου του λαού για τα δίκαιά του. Για μένα μόνο αυτού του είδους τα κόμματα μπορούν να υπηρετήσουν τα λαϊκά συμφέροντα. Ας συνειδητοποιήσουν λοιπόν μερικοί «ακομμάτιστοι», ότι υπάρχουν και υγιείς οργανωμένες δυνάμεις στην κοινωνία και μια καθολική απαξίωση των κομμάτων, προσφέρει εξαιρετικές υπηρεσίες στην καθεστηκυία τάξη πραγμάτων. Το θέλουν πραγματικά;

Πού βρίσκεται λοιπόν η αγωνιώδης προσπάθεια να μην υπάρξουν κόμματα στις 28 φεβρουαρίου; Πού είναι το κακό; Μήπως γιατί μπορεί να απειληθούν οι κομματικοί σχηματισμοί που ήδη υπάρχουν; Μήπως γιατί είναι πιθανό να στερήσει εκλογική πελατεία από τα επίσημα κόμματα; Μήπως γιατί έτσι ίσως να κινδυνέψει ο στρατός των αργόσχολων και ρεμπεσκέδων που συντηρείται από τους υπάρχοντες κομματικούς μηχανισμούς; Και γιατί να μην γίνει το αντίθετο; Να καλέσει ο Σύλλογος όλα τα κόμματα, κοινοβουλευτικά και μη, να τοποθετηθούν δημόσια στην συγκέντρωση για το τι σκοπεύουν να κάνουν και ποιές είναι οι πολιτικές επιδιώξεις τους. Να δούμε εκεί πόσα απίδια πιάνει ο σάκος.

Τουλάχιστον αφήστε τον κόσμο να εκφραστεί όπως γουστάρει. Ποτέ η φανερή πολιτική ταυτότητα δεν υπήρξε πρόβλημα σε μια δημοκρατία. Μόνο η άρνησή της.

* Ο Θεμιστοκλής Συμβουλόπουλος είναι Β’ αντιπρόεδρος της ΠΟΣΠΕΡΤ και μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του ΕΠΑΜ.