Συζήτηση για την Απώλεια της Συρίας και τις αιτίες της από τους Danny Haiphong και Brian Berletic

Μια αναλυτική συζήτηση έγινε στις 12/11/2024 μεταξύ του Danny Haiphong και του Brian Berletic σχετικά με το πώς πρέπει να εκτιμηθούν τα γεγονότα στη Συρία.
O Danny Haiphong είναι δημοσιογράφος με καταγωγή από το Βιετνάμ, που ζει κι εργάζεται στις ΗΠΑ. Λειτουργεί το ομώνυμο κανάλι στο youTube με τακτική ενημέρωση σε γεωπολιτικά θέματα.
Ο Brian Berletic είναι πρώην τεχνικός πληροφοριακών συστημάτων του Σώματος Πεζοναυτών των ΗΠΑ κι εργάζεται ως γεωπολιτικός ερευνητής και συγγραφέας με έδρα την Μπανγκόκ. Παρουσιάζει τα αποτελέσματα των ερευνών του τακτικά στο κανάλι του The New Atlas στο youTube και στο διαδικτυακό περιοδικό New Eastern Outlook.
Τη συζήτηση μεταξύ τους μπορείτε να την παρακολουθήσετε στο youtube, στην αγγλική γλώσσα, πατώντας στη σύνδεση: https://www.youtube.com/watch?v=XUwvROTbh3c&t=4835s  
Παραθέτουμε στη συνέχεια το κείμενο της απομαγνητοφώνησης της συζήτησης αυτής μεταφρασμένο στα ελληνικά. Την εξαιρετική, προσεγμένη και ιδιαίτερα κοπιαστική δουλειά της απομαγνητοφώνησης και της μετάφρασης επιμελήθηκε η Φλώρα Παπαδέδε.

Danny Haiphong: Σήμερα θα συζητήσουμε σε βάθος όχι μόνο την πτώση της Συρίας, αλλά και τη γενικότερη γεωπολιτική εικόνα καθώς κινούμαστε σε μια εποχή μετά τον Άσαντ και τη Συριακή Αραβική Δημοκρατία για τη Δυτική Ασία αλλά και γενικότερα για τον πολυπολικό κόσμο. Και ποιος θα ήταν καλύτερος γι’ αυτό από τον τακτικό επισκέπτη της εκπομπής, τον Brian Berletic από το κανάλι New Atlas. Σε ευχαριστούμε για τη συμμετοχή σου σήμερα.

Brian Berletic: Ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση.

Danny Haiphong: Λοιπόν, η πρώτη μου ερώτηση: άκουσα μια θεωρία από τον κύριο Alex Krainer,[1] που είναι συγγραφέας και απασχολείται, νομίζω, στον χρηματοπιστωτικό τομέα. Προσπαθώντας να αντιληφθεί τι συνέβη στη Συρία από τη σκοπιά της Ρωσίας, διατύπωσε την άποψη ότι η Ρωσία, έχοντας αντιληφθεί τι επρόκειτο να συμβεί στη Συρία και την επερχόμενη πτώση της, αποφάσισε ότι δεν επιθυμεί να εμπλακεί σε ένα τέλμα και θα άφηνε το ΝΑΤΟ και τις υπόλοιπες δυνάμεις που επιθυμούσαν διακαώς το κομμάτιασμα της Συρίας να το αποπειραθούν. Και επομένως αυτό θα ήταν κάποιου είδους στρατηγικό πλεονέκτημα χρήσιμο στη Ρωσία. Θεωρώ ότι είναι εν μέρει σωστό αλλά θέλω και τη δική σου σκοπιά.

Brian Berletic: Θα έλεγα ότι είναι εν μέρει σωστό. Η Ρωσία συνειδητοποίησε ότι δεν υπήρχε τίποτα που θα μπορούσε να κάνει σε σχέση με την κατάρρευση της Συρίας κι αποφάσισε να απεμπλακεί. Πρέπει να κατανοήσουμε ότι υπάρχουν σοβαροί περιορισμοί ως προς το τι μπορούν να κάνουν η Ρωσία, το Ιράν, η Κίνα και άλλα έθνη του πολυπολικού κόσμου. Συζητούσαμε μαζί, λίγο πριν την εκπομπή, πως δεν θα βλέπαμε αυτήν την πάλη μεταξύ ΗΠΑ και πολυπολικού κόσμου, αν ο πολυπολικός κόσμος είχε απεριόριστη δύναμη. Θα ζούσαμε ήδη σε έναν πολυπολικό κόσμο. Αυτή η πάλη διαδραματίζεται με τέτοιους καταστροφικούς πολέμους που διαλύουν ολόκληρες περιφέρειες επειδή ο πολυπολικός κόσμος έχει σημαντικά όρια στις δυνάμεις του. Ο πολυπολικός κόσμος ισχυροποιείται συνεχώς αλλά έχει ακόμα περιορισμούς. Κάθε έθνος που αποτελεί μέρος του έχει τα δικά του όρια. Οι άνθρωποι θεωρούν δεδομένο τον όγκο της δύναμης που έχουν συσσωρεύσει οι ΗΠΑ. Όμως χρειάστηκαν δεκαετίες για να συγκεντρωθεί κι αποτελούσε συνέχεια του Ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού που είχε επιβληθεί επί αιώνες. Έτσι, πρέπει να καταλάβουμε ότι υπάρχει μια προσυσσωρευμένη δύναμη σε αυτό που κάνουν οι ΗΠΑ κι ότι υπάρχουν περιορισμοί από την πλευρά του αναδυόμενου πολυπολικού κόσμου.

Η Ρωσία είδε τους περιορισμούς της, αναγνώρισε τα όριά της και αντέδρασε με βάση αυτά. Ως ένα σημείο το ίδιο έκανε και το Ιράν. Πρέπει να αντιληφθούμε την κατάρρευση της Συρίας μέσα σε αυτό το πλαίσιο. Αν ξανακοιτάξετε την έκθεση της RAND Corporation[2], του 2019, με τίτλο «Υπερεκθέτοντας τη Ρωσία», στη λίστα περιεχομένων θα δείτε τις διάφορες περιοχές που χρησιμοποιούν για να της ασκήσουν πίεση. Πρώτη και σημαντικότερη είναι η Ουκρανία, επόμενη στη λίστα είναι η Συρία και μετά η Λευκορωσία, η περιοχή του Καυκάσου -Γεωργία, Αρμενία, Αζερμπαϊτζάν- και επίσης η Κεντρική Ασία. Αυτές είναι οι περιοχές που εστίαζαν το 2019 οι ΗΠΑ. Και ασκούν πίεση σε όλα αυτά τα μέτωπα. Έτσι, η Ρωσία με τους περιορισμένους πόρους της πρέπει να θέσει προτεραιότητες. Προφανώς, δίνει προτεραιότητα στην Ουκρανία. Το τελευταίο που θα προσθέσω σε αυτό το θέμα είναι πως μπορούμε να δούμε ότι η σύγκρουση στην Ουκρανία είναι ένας πόλεμος φθοράς κι ότι η Ρωσία έχει το πλεονέκτημα. Έχει ξεκάθαρα το πλεονέκτημα. Αλλά τι [περιθώρια] αφήνει στη Ρωσία σε σχέση με τα άλλα μέτωπα; Κι αυτό που μας δείχνει η Συρία είναι ότι τα περιθώρια είναι πολύ μικρά, τουλάχιστον για τη Συρία. Όταν η Ρωσία κοιτά τη μεγάλη εικόνα αντιλαμβάνεται ότι χρειάζεται επίσης να διαθέτει αρκετές εφεδρείες για απρόβλεπτες καταστάσεις, όπως στη Συρία. Προφανώς δεν έχουν αρκετούς πόρους να εφοδιάσουν και να εξασφαλίσουν όλα αυτά τα μέτωπα, οπότε πρέπει να διαλέξουν σε ποια από αυτά θα επιμείνουν και από ποια πρέπει να απεμπλακούν, εφόσον η σύγκρουση επεκτείνεται πέρα από τον έλεγχό τους και την ικανότητά τους να την αντιμετωπίσουν.

Πρέπει να είμαστε ρεαλιστές και να αναγνωρίσουμε ότι υπάρχουν όρια σε αυτά που η Ρωσία, το Ιράν, η Κίνα και ο υπόλοιπος πολυπολικός κόσμος μπορούν να κάνουν σε αυτό το σημείο.

Danny Haiphong: Ναι, μου φαίνεται κι εμένα ότι ενώ όλοι αυτή τη στιγμή λένε ότι η Συρία αποτελεί μια μεγάλη νίκη, που μοιάζει σχεδόν μόνιμη, με την έννοια ότι έχει προκαλέσει μεγάλη ζημιά στον Άξονα της Αντίστασης και στο Ιράν, πολλοί λένε επίσης ότι αφορά και στη Ρωσία. Επειδή η Ρωσία όχι μόνο έχει στρατιωτικές και ναυτικές υποδομές στη Συρία, αλλά κι επειδή η Συρία λειτουργούσε σαν ένα είδος προπύργιου. Ένα από τα ελάχιστα Κράτη που είχαν απομείνει στην περιοχή που δεν ήταν απλά φιλικό προς τη Ρωσία αλλά την έβλεπε σαν κρίσιμο εταίρο και σύμμαχο. Για αυτό θα ήθελα να μας μιλήσεις για τις συνέπειες της πτώσης της Συρίας όχι μόνο για τον Άξονα της Αντίστασης και τη Ρωσία, αλλά μακροπρόθεσμα. Βλέπουμε τώρα το Ισραήλ στην επίθεση. Καταλαμβάνουν, αρπάζουν εδάφη. Η Τουρκία το ίδιο. Οι ΗΠΑ έχουν κι αυτές ένα ρόλο. Αλλά αυτό που κατάφεραν είναι να εξαπολύσουν χάος και κόλαση. Θα ήθελα την εκτίμησή σου για το ποια θεωρεί η Ρωσία ότι θα είναι η επίδραση στη συλλογική Δύση και το ΝΑΤΟ μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα, γιατί η Ρωσία, κατά τη γνώμη μου, σκέφτεται περισσότερο με αυτούς τους όρους.

Brian Berletic: Η Συρία τείνει ήδη σε νέα Λιβύη. Έχουμε ήδη δει ότι μετά την άμεση στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ στη Λιβύη το 2011 και την κατάρρευση της κυβέρνησης, τα δυτικά Μέσα Ενημέρωσης έκαναν όλο τον γύρο της νίκης και έκτοτε παριστάνουν ότι η Λιβύη δεν υπάρχει. Γιατί η Λιβύη σαν Έθνος-Κράτος δεν υπάρχει στην πραγματικότητα. Σαν λειτουργικό Έθνος-Κράτος. Οι φατρίες μάχονται μέχρι σήμερα. Το ενδιαφέρον εδώ είναι ότι το 2011 η Ρωσία δεν ήταν σε θέση να παρέμβει και να διασώσει τη Λιβύη. Όσοι θυμόμαστε τα γεγονότα του 2011, ακούμε τώρα τα ίδια επιχειρήματα. Τότε οι άνθρωποι καταδίκαζαν τη Ρωσία επειδή δεν παρέμβηκε να σώσει τη Λιβύη. Κυριολεκτικά δεν είχαν τη δυνατότητα να το κάνουν. Δεν έχουν την ικανότητα να προβάλουν στρατιωτική δύναμη με αυτόν τον τρόπο, δεδομένου ότι το ΝΑΤΟ βρίσκεται ακριβώς εκεί κι ετοιμάζεται να εισβάλει και τα βομβαρδιστικά του διασχίζουν απλώς τη Μεσόγειο και χτυπούν.

Είδαμε πως εξελίχθηκε αυτό, η Λιβύη είναι ένα αποτυχημένο κράτος. Οι δύο παρατάξεις διεξάγουν ακόμα έναν πόλεμο δια αντιπροσώπου μέσα στη Λιβύη. Κι αυτό πρόκειται να δούμε μέσα στη Συρία. Αυτοί οι τρομοκράτες είναι ακριβώς οι ίδιοι εξτρεμιστές και οι οργανώσεις που οι ΗΠΑ χρησιμοποίησαν για να ανατρέψουν την Λιβύη. Για την ακρίβεια, τους μετέφεραν κυριολεκτικά από τη Λιβύη και τους μεταφύτευσαν στη Συρία μέσω Τουρκίας από το 2011 ως τώρα. Αυτό που έγινε με τη Λιβύη ήταν η μετατροπή της σε εκτροφείο τρομοκρατών του ΝΑΤΟ και η εξαγωγή τους μαζί με όπλα σε ολόκληρη την περιοχή. Στη Βόρεια Αφρική και στη συνέχεια νοτιότερα στην Αφρικανική ήπειρο. Και τους χρησιμοποίησαν επί πολλά χρόνια ως πρόσχημα για να δικαιολογήσουν την παρουσία όχι μόνο αμερικανικών αλλά και γαλλικών στρατευμάτων. Με αυτό τον μηχανισμό δικαιολογούν τη συνεχιζόμενη στρατιωτική παρουσία τους σε ολόκληρη την Αφρική. Όμως βλέπουμε σε τι έχει εξελιχθεί αυτό, βλέπουμε την είσοδο της Ρωσίας και της Κίνας σε ολόκληρη την Αφρική. Βλέπουμε έθνη κυριολεκτικά να εκδιώκουν τις αμερικάνικες και τις γαλλικές δυνάμεις από τις χώρες τους. Λοιπόν, έχει συντελεστεί αυτή η στροφή και αυτό είναι που πρέπει να κρατήσουμε στο μυαλό μας. Είναι μακροπρόθεσμη διαδικασία. Υποστήκαμε μια απώλεια. Η κατάρρευση της Συρίας είναι αναμφισβήτητα μια απώλεια. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να το πούμε. Είναι μια σοβαρή απώλεια αλλά πρέπει να σκεφτόμαστε σε μακρύ ορίζοντα. Είναι μια μάχη μέσα σε έναν πολύ ευρύτερο πόλεμο. Πρέπει να μείνουμε εστιασμένοι σε αυτό. Αν επιτρέψουμε μια μικρή απώλεια -μικρή σε σχέση με τι συμβαίνει συνολικά στην υφήλιο- να μας αποκαρδιώσει, να κάμψει την εστίαση και την αποφασιστικότητά μας, είναι αυτοκαταστροφικό. Οι άνθρωποι πρέπει να προχωρήσουν παρακάτω, εστιάζοντας στο ότι αυτή είναι η πραγματικότητα και τι πρέπει να κάνουν μετά. Βλέπουμε ότι η Ρωσία και η Κίνα εργάζονται στην Αφρική, απελευθερώνουν ουσιαστικά την Αφρική από αιώνες ευρωπαϊκής κυριαρχίας. Και η Μέση Ανατολή έχει υποφέρει δεκαετίες από τη Δυτική κυριαρχία, μετά την πτώση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Οπότε αυτός ο αγώνας θα συνεχιστεί, αλλά πρέπει να αλλάξει αναγνωρίζοντας την πραγματικότητα κι όχι κοροϊδεύοντας τους εαυτούς μας σχετικά με το τι συνέβη. Πρέπει να αντιληφθούμε το πραγματικό πρόβλημα, για επινοήσουμε πραγματικές λύσεις.

Danny Haiphong: Μία από τις ενδιαφέρουσες κινήσεις που έκανε επίσης η Ρωσία, σχεδόν ταυτόχρονα με την πτώση του Μπασσάρ αλ Άσαντ ήταν, σύμφωνα με ειδησεογραφικές αναφορές, ο εφοδιασμός της Λευκορωσίας με πυραύλους Ορέσνικ και η δυνατότητα χρήσης τους από την ίδια τη Λευκορωσία. Όμως ο κ. Λουκασένκο, ο Πρόεδρος της Λευκορωσίας δήλωσε ότι «επίσης διαθέτουμε ισχυρότερα πυρηνικά, αποτελεσματικά όσο και οι Ορέσνικ, αν όχι περισσότερο». Είμαι περίεργος για αυτήν την κίνηση μέσα στο συνολικότερο πλαίσιο καθώς η πτώση της Συρίας και η ανατροπή του Μπασσάρ αλ Άσαντ είναι σίγουρα μέρος του ευρύτερου σχεδίου του ΝΑΤΟ να στήσει παγίδα στη Ρωσία. Αλλά η Ρωσία τώρα σταθμεύει μερικά από τα ισχυρότερα όπλα παγκοσμίως στο κατώφλι του ΝΑΤΟ. Ποια είναι η γνώμη σου;

Brian Berletic: Η Λευκορωσία είναι ένα μέτωπο στο ο οποίο οι ΗΠΑ εστιάζουν εδώ και πολλά, πολλά χρόνια. Στην πραγματικότητα, το άρθρο του Guardian το 2004, στο οποίο πάντα αναφέρομαι, που παραδέχεται ότι οι ΗΠΑ ήταν πίσω από το χάος στο Κίεβο το 2004, στην πρώτη σοβαρή απόπειρα για την ανατροπή της τότε Ουκρανικής κυβέρνησης, παραδέχεται επίσης ότι αποπειράθηκαν αλλαγή καθεστώτος στη Λευκορωσία και επιτυχημένα στη Γεωργία και τη Σερβία.

Έτσι, η Λευκορωσία αποτελεί μέρος αυτής της σύγκρουσης επί πολλά χρόνια και η Ρωσία έχει στερεώσει τη λευκορωσική άμυνα κάνοντας αυτό, καθιστώντας σχεδόν αδύνατο για τις ΗΠΑ και τους πληρεξουσίους τους στην Ευρώπη να κάνουν στην Λευκορωσία αυτό που μόλις έκαναν στη Συρία και είχαν κάνει στην Ουκρανία, επισπεύδοντας τον πόλεμο δια αντιπροσώπου που διεξάγεται τώρα εκεί. Κι ότι είχαν κάνει στη Γεωργία το 2003 και αποπειρώνται ξανά αυτή τη στιγμή. Για αυτό οι Ρώσοι επενδύουν τόσο πολύ στη Λευκορωσία. Δεν θέλουν να συμβεί εκεί οτιδήποτε σαν αυτό που έγινε στη Συρία. Διπλασιάζουν έτσι την προσπάθειά τους. Είναι εύκολο για αυτούς από άποψη εφοδιασμού, βρίσκεται εκεί δίπλα και είναι σημαντικό να την διατηρήσουν. Ακούσαμε για την παράταξη ΝΑΤΟικών στρατευμάτων κατά μήκος των συνόρων της Λευκορωσίας, τις απειλές για την ανατροπή της κυβέρνησής της χρησιμοποιώντας ως αντιπρόσωπο ομάδες που θα εισβάλουν, όπως έκανε η Ουκρανία με υποτιθέμενες ομάδες [Ρώσων στο Μπέλγκοροντ] πριν την επιδρομή στο Κουρσκ. Όλα αυτά είναι καταστάσεις που οι άνθρωποι πρέπει να έχουν στο μυαλό τους όταν κοιτούν τι κάνει η Ρωσία. [Οι Ρώσοι] δεν ξυπνούν ένα πρωί και λένε θα κάνουμε αυτό. Υπάρχει μια πραγματική εθνική απειλή που αντιμετωπίζει η Λευκορωσία και η Ρωσία την υποστηρίζει.

Danny Haiphong: Θα ήθελα το σχόλιό σου σχετικά με αυτό που λένε πολλοί, ότι η πτώση της Συρίας και του Μπασσάρ αλ Άσαντ συνιστά υπαρξιακή απειλή ειδικά για τη Ρωσία. Εγώ βλέπω αυτές τις κινήσεις, όπως είπες, σαν ένα τρόπο για την οχύρωση της Λευκορωσίας και της ρωσικής στρατηγικής σφαίρας -όχι επιρροής- αλλά εθνικής κυριαρχίας πραγματικά. Για να προστατεύσει τον εαυτό της. Γιατί με πολλούς τρόπους οι άνθρωποι σκέφτονται την επανάληψη της Συρίας σαν το δρόμο για τη Μόσχα, με τελικό στόχο την ανατροπή της Ρωσικής κυβέρνησης. Θα ήθελα να σε ρωτήσω για τη συνολική στρατηγική της Ρωσίας. Πώς αντιλαμβάνεσαι μακροπρόθεσμα της σημασία όλων αυτών για τη Ρωσία. Κάποιοι λένε ότι η Συρία δεν είναι ευθύνη της Ρωσίας. Παρ’ όλα αυτά, η Ρωσία προσκλήθηκε για να προστατέψει την Συριακή εθνική κυριαρχία μετά από αίτημα της Συριακής κυβέρνησης. Τώρα η κατάσταση είναι διαφορετική. Πώς βλέπεις αυτή την υπαρξιακή απειλή της Ρωσίας μετά την πτώση της Συρίας και πώς η Ρωσία θα προχωρήσει;

Brian Berletic: Πραγματικά αποτελεί υπαρξιακή απειλή για τη Ρωσία και ο λόγος που η Ρωσία εξαρχής ανακατεύτηκε είναι γιατί αν κοιτάξουμε τον παγκόσμιο χάρτη και δούμε τι κάνουν οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και όλοι οι σύμμαχοί τους επί δεκαετίες είναι η περικύκλωση και η καταπάτηση όχι μόνο της Ρωσίας, αλλά επίσης του Ιράν και της Κίνας. Αν κοιτάξεις την Ευρασία, η συλλογική Δύση προσπαθεί να την περικυκλώσει ολόκληρη. Στοχεύουν όλα τα έθνη που βρίσκονται στην περιφέρεια της Ρωσίας, του Ιράν και της Κίνας. Προσπαθούν να τα αποσταθεροποιήσουν, να τα κατακτήσουν πολιτικά και να τα μετατρέψουν σε ενιαίο μέτωπο ενάντια σε αυτούς τους τρεις πυλώνες, θα έλεγα, του πολυπολικού κόσμου. Έτσι, αυτό που έκανε η Ρωσία στη Συρία ήταν μια προσπάθεια να κρατηθούν εκεί οι γραμμές. Τώρα που η Συρία κατέρρευσε η γραμμή πρέπει να οπισθοχωρήσει. Ο επόμενος μεγάλος στόχος είναι προφανώς το Ιράν. Αυτοί οι τρομοκράτες θα χρησιμοποιηθούν ενάντια στο Ιράκ, στον Λίβανο και για τη στερέωση του ελέγχου σε ολόκληρη τη Συρία. Όλα αυτά στοχεύουν το Ιράν. Αυτό που κάνει η συλλογική Δύση κι επαναλαμβάνω, δείτε τη μεγάλη εικόνα, κινείται ενάντια στο Ιράν κι αν εξαλείψουν το Ιράν, κατορθώνουν να απομονώσουν περισσότερο τη Ρωσία και την Κίνα. Ο στόχος τους είναι να απαλλαγούν μετά από τη Ρωσία και να απομονώσουν έτσι εντελώς την Κίνα. Αυτό ονομάζεται «λεπτομερής ήττα»[3] του αντιπάλου. Απομονώνεις διαφορετικές μάχιμες μονάδες τη μία από την άλλη έτσι ώστε να μην μπορούν να συνεργαστούν και νικάς μία κάθε φορά. Αυτό προσπαθούν να κάνουν οι ΗΠΑ σε παγκόσμια κλίμακα ενάντια στον πολυπολικό κόσμο. Αντιλαμβανόμενοι αυτή την έννοια μπορούμε να καταλάβουμε τι συμβαίνει και γιατί. Να κατανοήσουμε γιατί καταρχήν η Ρωσία ενεπλάκη [στη Συρία] και γιατί η Ρωσία, η Κίνα και το Ιράν πρέπει να προσπαθήσουν να κάνουν τα πάντα μέσα στο πλαίσιο των δυνατοτήτων τους για να εμποδίσουν αυτά τα έθνη από το να καταληφθούν πολιτικά και να στραφούν εναντίον τους. Επειδή είναι τελικά οι επόμενοι. Αυτό δεν είναι κάτι που ο πολυπολικός κόσμος μπορεί να διαπραγματευτεί με τις ΗΠΑ. Θέλουν κυριαρχία σε όλο τον πλανήτη και δεν θα δεχτούν τίποτα λιγότερο. Αυτό είναι ξεκάθαρο. Όταν μιλάνε για το πάγωμα μιας σύγκρουσης στη Συρία ή την Ουκρανία είναι για να κερδίσουν χρόνο, να ανασυνταχθούν και να επανέλθουν δριμύτεροι. Όπως ακριβώς είδαμε στη Συρία. Το πάγωμα υποτίθεται ήταν βήμα προς κάποιου είδους επίλυση, ενώ ήταν απλά βήμα προς τον δεύτερο γύρο.

Danny Haiphong: Ναι και η Ρωσία πρέπει να το παρακολουθήσει πολύ προσεκτικά γιατί η Συμφωνία της Αστάνα ήταν ίδια με τις Συνθήκες του Μινσκ, με όρους αποτελέσματος. Σύμφωνα με τον οδικό χάρτη που μας παρουσίασες για τη συνολική στρατηγική στόχευση του μονοπολικού κόσμου, στον οποίο ηγούνται οι ΗΠΑ με τους συμμάχους τους κι ενάντια στην προσέγγιση της Ρωσίας με την Κίνα, βλέπεις τη Ρωσία να εμπλέκεται περισσότερο στρατιωτικά; Όχι κατ’ ανάγκη στη Συρία – για την οποία πιστεύω ότι θα υπάρξει μια πολύ δύσκολη κατάσταση για όλους όσους συμμετείχαν στα γεγονότα μεσο-μακροπρόθεσμα. Βραχυπρόθεσμα θα δούμε το Ισραήλ να υψώνει τη σημαία του και την Τουρκία να τραβά τα μαλλιά  της. Αλλά αυτοί οι μαχητές… το έχουμε δει να συμβαίνει ξανά και ξανά με αυτούς τους «εξεγερμένους» τζιχαντιστές, τεχνο-μανιακούς, Σαλαφίτες, ονόμασέ τους όπως θέλεις… Βαράνε τελικά το δικό τους νταούλι. Δεδομένου ότι το Ιράκ θα αποτελέσει το νέο μονοπάτι ενάντια στο Ιράν, θεωρείς ότι η Ρωσία θα επέμβει στρατιωτικά αν η κατάσταση βγει εκτός ελέγχου; Και συνιστά και μονοπάτι για τη Μόσχα ή τουλάχιστον μονοπάτι για την περαιτέρω αποκοπή της Ρωσίας από τη Δυτική Ασία;

Brian Berletic: Είναι πολύ δύσκολο να προβλέψω. Πιστεύω πως αν η Ρωσία μπορούσε θα το είχε σταματήσει όλο αυτό στη Συρία. Και η αλήθεια είναι πως δεν μπορούσε. Δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε τι δυνάμεις διαθέτει η Ρωσία. Δεν έχουμε πρόσβαση στο Κρεμλίνο και δεν γνωρίζουμε ποια είναι τα πλεονεκτήματα και οι αδυναμίες τους. Όμως παρακολουθώντας την κατάρρευση της Συρίας, βλέπουμε πως αν αυτό συνεχιστεί, αν μεταφερθεί στο Ιράκ, τι μπορεί να κάνει η Ρωσία στο Ιράκ που δεν μπορούσε να κάνει στη Συρία; Αν δεν μπόρεσε να το κάνει στη Συρία, πώς θα το κάνει στο Ιράκ; Το ίδιο πρόβλημα ισχύει και για το Ιράν. Νομίζω πως αυτό που πρέπει να γίνει, ειδικά από το Ιράν είναι να παγιώσουν αυτά που διαθέτουν και να επανεκτιμήσουν πώς θα επαναπροσεγγίσουν το πρόβλημα. Ειλικρινά δεν ακούγεται καλά. Επαναλαμβάνω, οι άνθρωποι πρέπει να καταλάβουν ότι το Ιράν έχει κάποια ισχυρά σημεία, το οπλοστάσιο των βαλλιστικών του πυραύλων είναι πολύ ισχυρό, συνιστά μια πραγματική απειλή  για τις ΗΠΑ και τους πληρεξουσίους τους στην περιοχή, ειδικά το Ισραήλ. Αλλά σε τελική ανάλυση, δεν είναι παντοδύναμο. Αν παρακολουθήσεις αυτόν τον αγώνα μέσα σε όλα τα πολλά χρόνια που διεξάγεται, θα δεις ότι το Ιράν παλεύει στο ίδιο του το εσωτερικό για να διατηρήσει σταθερότητα και τάξη. Έχει υποστεί για δεκαετίες επιθέσεις με κυρώσεις και  τρομοκρατικές επιθέσεις οργανωμένες από τις ΗΠΑ. Μία ακόμα έκθεση στην οποία πάντα αναφέρομαι είναι του Ινστιτούτου Brookins[4] «Ποιο Μονοπάτι για την Περσία». Σε αυτό παρουσιάζουν όλες τις εκδοχές που μπορούν να χρησιμοποιήσουν, αλλά και που έχουν ήδη χρησιμοποιήσει ενάντια στο Ιράν.  Το Ιράν αντιμετωπίζει ακριβώς το ίδιο πρόβλημα με τη Ρωσία, όπως εκτέθηκε από τη RAND Corporation, το 2019. Και η Κίνα αντιμετωπίζει ακριβώς το ίδιο πρόβλημα. Δεν είναι απλώς η Συρία που το Ιράν, η Κίνα και η Ρωσία εξετάζουν. Είναι όλες αυτές οι περιοχές, σε όλη τους την περιφέρεια από την Ευρώπη ως την Ανατολική Ασία. Πρέπει να το έχουμε συνέχεια υπόψη μας. Προφανώς, προτεραιότητα για τη Ρωσία είναι η Ουκρανία και γενικά κατά μήκος των συνόρων της. Γιατί αντιμετωπίζει εν δυνάμει συγκρούσεις, υποκινούμενες από τις ΗΠΑ, σε όλο τους το μήκος. Πρέπει να διατηρήσει ειρήνη και σταθερότητα μέσα στα σύνορά της. Γνωρίζουμε ότι οι ΗΠΑ στοχεύουν τη Ρωσία και εσωτερικά. Ειλικρινά, δεν ξέρω τι περισσότερο μπορούν να κάνουν στην Μέση Ανατολή. Έχουν εκεί τις δύο βάσεις τους. Δεν ξέρω για πόσο ακόμα. Δεν σκοπεύω να κάνω πρόβλεψη. Μπορεί να έχουν κάποια υπόσχεση από την Τουρκία, το Ισραήλ και τις ΗΠΑ και να τους τραβήξουν πάλι το χαλί κάτω από τα πόδια. Νομίζω πως αυτή τη στιγμή εστιάζουν κυρίως στην Ουκρανία και την προστασία των συνόρων τους.

Danny Haiphong: Η τελευταία μου ερώτηση σχετικά με αυτή τη θεωρία της παγίδας: Μπορεί να υπάρχουν κάποιοι υπολογισμοί εδώ από τις δυνάμεις του μονοπολικού κόσμου που προσπαθούν να διαμελίσουν τη Συρία, ότι αναλαμβάνει ο Τραμπ σε λίγο και υποτίθεται ρητορικά ότι θα προσπαθήσει να αποσύρει τις ΗΠΑ από τη Συρία, οπότε ας αρπάξουν τώρα ό,τι μπορούν και μετά θα είναι συμμαχικές δυνάμεις με τις ΗΠΑ (εννοώ την Τουρκία και το Ισραήλ εδώ) και θα τους επιτραπεί να υπάρξουν ως βασικοί σύμμαχοι. Η Ρωσία από την άλλη αντιλαμβάνεται ότι η Συρία και γενικά η Μέση Ανατολή είναι μη διαπραγματεύσιμο πεδίο για την προβολή της αμερικανικής δύναμης. Βασικά εγώ δεν συμφωνώ. Πιστεύω πως η Ρωσία θεωρεί ότι οι ΗΠΑ θα αναγκαστούν να σπαταλήσουν πόρους σε αυτό που πρόκειται να συμβεί στη Συρία κι αυτό θα τη βοηθήσει σε σχέση με την Ουκρανία ή ακόμα και θα της δώσει χρόνο σε σχέση με τη συνολική στρατηγική επίθεση εναντίον της.

Brian Berletic: Το πρόβλημα είναι ότι η Ρωσία, το Ιράν, η Κίνα προσπαθούσαν να πετύχουν σταθερότητα στη Συρία, ενώ οι ΗΠΑ επεδίωκαν τη συνολική ανάφλεξη στην περιοχή. Θυμάσαι την 7^η Οκτωβρίου πέρυσι και είχα προειδοποιήσει ότι αυτή η επιχείρηση έστρωνε το κόκκινο χαλί στο Ισραήλ πρώτα για να ισοπεδώσει τη Γάζα και μετά να επισπεύσει μια ευρύτερη σύγκρουση στην περιοχή, να δημιουργήσει το απαιτούμενο περιβάλλον για να βάλει βασικά φωτιά και να ισοπεδώσει όλη την περιοχή. Να αναστρέψει όλη την πρόοδο που είχε γίνει, την αποκατάσταση των σχέσεων μεταξύ Ιράν και Σαουδικής Αραβίας, την επαναποδοχή της Συρίας στον Οργανισμό Αραβικών Κρατών. Όλα αυτά τα βήματα πραγματικής προόδου έμπαιναν στο στόχαστρο από αυτή την κίνηση και τώρα βλέπουμε τα αποτελέσματα. Και δεν είναι τα οριστικά αποτελέσματα γιατί σχεδιάζουν να ισοπεδώσουν τα πάντα. Ναι, οι ΗΠΑ θα επενδύσουν πόρους στη Μέση Ανατολή, αλλά είναι πάντα ευκολότερο να γκρεμίσεις τα πάντα από να τα οικοδομήσεις. Αυτό είναι το πλεονέκτημα που έχουν οι ΗΠΑ πίσω από την παγκόσμια πρωτοκαθεδρία τους επιπρόσθετα της μεγάλης συσσωρευμένης τους δύναμης. Το πλεονέκτημά τους είναι ότι θέλουν να ισοπεδώνουν. Δεν πρόκειται να ανταγωνιστούν με τη Ρωσία και την Κίνα και το Ιράν στην ανοικοδόμηση. Η απάντησή τους στην πρωτοβουλία Μια Ζώνη Ένας Δρόμος είναι απλά να εξοπλίσουν τρομοκράτες, να τους βάλουν να επιτίθενται στις υποδομές και να τις κάνουν κυριολεκτικά αποκαΐδια. Αυτό είναι το πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο πολυπολικός κόσμος. Προσπαθούν να χτίσουν κάτι μεγάλο, παγκόσμια και οι ΗΠΑ θέλουν να το καταστρέψουν και είναι πολύ καλοί στο να καταστρέφουν πράγματα. Αυτό είναι το μόνο, στις μέρες μας, που οι ΗΠΑ είναι ασυναγώνιστες. Απλώς να ισοπεδώνουν. Από αυτή την άποψη, είχαν το πλεονέκτημα. Πολλοί άνθρωποι στην περιοχή και είχα προειδοποιήσει για αυτό πέρυσι, είναι τόσο τυφλωμένοι από ιδεολογίες, μίσος και συναισθήματα. Και δεν λέω ότι οι άνθρωποι δεν πρέπει να νοιώθουν συναισθήματα αλλά δεν μπορείς να επιτρέπεις στα συναισθήματα να διαστρεβλώνουν την ικανότητα να αναλύεις και να οδηγούν τις αποφάσεις. Πολλοί άνθρωποι θέλουν να δουν το Ισραήλ να υποφέρει, θέλουν να πιστέψουν ότι το Ισραήλ έπεσε σε παγίδα όταν στην πραγματικότητα η παγίδα είχε στηθεί ενάντια στην ειρήνη και τη σταθερότητα στην περιοχή. Και τώρα έχει εξαπλωθεί και βλέπουμε τα αποτελέσματα. Ελπίζω ότι οι άνθρωποι θα μάθουν από αυτό. Παρείχα την ίδια προειδοποίηση το 2011, στη διάρκεια της κατασκευασμένης από τις ΗΠΑ Αραβικής Άνοιξης. Ακόμα και σήμερα πολλοί παλεύουν να συνειδητοποιήσουν το προφανές, ότι οι ΗΠΑ τη χρησιμοποίησαν για να ισοπεδώσουν τη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή. Θέλουν να πιστεύουν ότι οι ΗΠΑ την προσεταιρίστηκαν. Όχι, την κατασκεύαζαν χρόνια πριν και είναι φανερό αν κοιτάξεις τις αποδείξεις. Αγνόησε τα συναισθήματα και κοίταξε τις αποδείξεις. Πρέπει να σταματήσουμε να εκλογικεύουμε και να κάνουμε πραγματική ανάλυση. Και χρησιμοποιούν την ίδια παγίδα ξανά και ξανά. Χρησιμοποίησαν το μίσος ενάντια στις ΗΠΑ και στο Ισραήλ και στην Αραβική Άνοιξη. Την παρουσίασαν σαν κίνημα ενάντια στις ΗΠΑ και το Ισραήλ και οι άνθρωποι την υποστήριξαν αντανακλαστικά, ενώ στην πραγματικότητα ήταν μια κατασκευασμένη από τις ΗΠΑ επιχείρηση αλλαγής καθεστώτων σε όλη την περιοχή. Για αυτό και ήταν τόσο πετυχημένη. Και το κάνουν ξανά και θα συνεχίσουν να το κάνουν μέχρι οι άνθρωποι να σταματήσουν να πέφτουν μέσα στην παγίδα.

Danny Haiphong: Θα επιστρέψουμε σε λίγο στη Μέση Ανατολή αλλά πρώτα θέλω να σε ρωτήσω σχετικά με την Ουκρανία και την εκτόξευση από τους Ρώσους του πυραύλου Ορέσνικ. Έχει γίνει πολύ συζήτηση για αυτό και πρόκειται να εκτοξεύσουν κι άλλους, σύμφωνα με όσα λένε οι ΗΠΑ και οι μυστικές τους υπηρεσίες, αλλά και οι ίδιοι οι Ρώσοι. Κι έχουμε την Ουκρανία να συνεχίζει να χτυπά τη Ρωσία με ATACMS. Μόλις χτύπησαν το Τανγκαρόγκ. Θα ήθελα την εκτίμησή σου για τη σημασία αυτού του πυραύλου και να βοηθήσεις να καταλάβουμε τι είναι αυτός ο πύραυλος και ποια η παρούσα σημασία του καθώς φαίνεται ότι πρόκειται για έναν αγώνα σε σχέση με τη δυνατότητα αποτροπής, την υπεράσπιση της επικράτειας και της εδαφικής ακεραιότητας. Ας συζητήσουμε αν πρόκειται για κίνηση που ανατρέπει το παιχνίδι και όλα τα σχετικά.

Brian Berletic: Είναι ανατρεπτική κίνηση μόνο εφόσον ανατρέψει το παιχνίδι. Έχει την δυνατότητα να το κάνει, είναι ένας μεσαίου βεληνεκούς βαλλιστικός πύραυλος και εξυπηρετεί σαν μη πυρηνική στρατηγική αποτροπή. Έχουμε την τελική απάντηση για το αποτέλεσμα αυτού του πυραύλου πάνω στον στόχο που επιλέχθηκε αρχικά. Είναι προφανές πως αν δεν είχε κάνει ζημιά η συλλογική Δύση θα μοιραζόταν πρόθυμα με το κοινό κάθε σχετική πληροφορία. Δεν το έχουν κάνει, οπότε αυτό υπονοεί για μένα ότι ο Ορέσνικ είχε αποτέλεσμα. Αν τον ξαναχρησιμοποιήσουν και το αποτέλεσμα γίνει προφανές πιστεύω ότι θα εξασφαλίσει μια μη πυρηνική δυνατότητα αποτροπής. Αλλά πρέπει να περιμένουμε να δούμε τι κάνει για να ανατρέψει το παιχνίδι. Επίσης πρέπει να πω ότι απλά ένας συγκεκριμένος τύπος όπλου δεν μπορεί να ανατρέψει το παιχνίδι. Η Ρωσία κερδίζει τη σύγκρουση στην Ουκρανία επειδή είναι ένας πόλεμος φθοράς και η στρατιωτικο-βιομηχανική απόδοση της Ρωσίας είναι μεγαλύτερη από αυτή της συλλογικής Δύσης. Βρίσκονται δίπλα στα σύνορα με την Ουκρανία και μπορούν να μετακινούν τα στρατεύματά τους και τους πόρους για την υποστήριξή τους άμεσα. Η συλλογική Δύση προσπαθεί να το κάνει συλλογικά, γεγονός που δημιουργεί προβλήματα. Οι ΗΠΑ πρέπει να μεταφέρουν τα πάντα από τη μια άκρη του πλανήτη στην άλλη για να βοηθήσουν την ουκρανική κυβέρνηση και τον στρατό. Αυτοί είναι οι βασικοί λόγοι που η Ρωσία έχει πλεονέκτημα στην Ουκρανία. Ο Ορέσνικ και τα άλλα οπλικά συστήματα που αναπτύσσει η Ρωσία ενισχύουν αυτό το πλεονέκτημα αλλά δεν νομίζω ότι οι άνθρωποι πρέπει να υπερεκτιμούν τη σημασία του, ούτε όμως να υποβαθμίζουν τις επιπτώσεις του. Η ίδια η στρατιωτικο-βιομηχανική ικανότητα της Ρωσίας λειτουργεί σαν παράγοντας αποτροπής. Ανάγκασε τη συλλογική Δύση να διστάζει μπροστά σε ιδιαίτερα επιθετική συμπεριφορά, στο να εμπλακεί περισσότερο στη σύγκρουση. Στρατεύματα του ΝΑΤΟ βρίσκονται ήδη στην Ουκρανία και παίζουν διάφορους ρόλους στην υποστήριξη της Ουκρανίας. Βρίσκονται ήδη από το 2014. Διστάζουν να εμπλακούν περισσότερο ιδιαίτερα επειδή δεν μπορούν να ξεπεράσουν την παραγωγή της Ρωσίας. Θα αντιμετωπίσουν τα ίδια προβλήματα με τον ουκρανικό στρατό, αν εμπλακούν πιο ανοιχτά. Μη επαρκές πυροβολικό, μη επαρκείς αεράμυνες. Και θα υποφέρουν από αυτά. Ο Ορέσνικ ενισχύει όλα αυτά. Απλά πρέπει να περιμένουμε να δούμε στο πεδίο πόσο τα ενισχύει.

Danny Haiphong: Γνωρίζω ότι κάνεις εκτεταμένη έρευνα σχετικά με τις ικανότητες των οπλικών συστημάτων, ανάλυσέ μας κάποια πράγματα για τον πύραυλο Ορέσνικ. Ποιες είναι οι ικανότητές του, οι συνέπειες από την ανάπτυξή του στο πλαίσιο της κλιμάκωσης καθώς η Ρωσία ισχυρίζεται ότι είναι ανατρεπτικό όπλο αφού είναι πολύ ισχυρό, ίσως περισσότερο τεχνολογικά αναβαθμισμένο και αποτελεσματικό και από τα τακτικά πυρηνικά κι αυτό σημαίνει στην ουσία ότι θα μπορούσε να εξαλείψει την ανάγκη για χρήση πυρηνικών.

Brian Berletic: [Η τεχνολογία αυτού του πυραύλου] είναι μια επιστημονική προσπάθεια που γίνεται εδώ και πολλά χρόνια. Η συλλογική Δύση ανησυχεί ότι η Κίνα θα αναπτύξει διηπειρωτικούς πυραύλους με τις ίδιες ικανότητες, που αντί για πυρηνικές κεφαλές θα φέρουν αντίστοιχες συμβατικές. Η ουσία είναι πως με αυτούς μπορείς να χτυπήσεις οποιονδήποτε στόχο, οπουδήποτε πάνω στη Γη, προκαλώντας σημαντική ζημία επειδή, ειδικά οι διηπειρωτικοί πύραυλοι, κινούνται ανοδικά σχεδόν ως το διάστημα και μετά κατέρχονται με τέτοια ταχύτητα που η κινητική τους ενέργεια από μόνη της μπορεί να προκαλέσει σοβαρή καταστροφή. Στη συλλογική Δύση υπήρχαν επιστημονικές υποθέσεις για τοποθέτηση ράβδων βολφραμίου σε τροχιά και μετά χρησιμοποιώντας μόνο την κινητική τους ενέργειά να ρίπτονται ενάντια σε στόχους, έχοντας το ίδιο αποτέλεσμα με ένα πυρηνικό όπλο χωρίς όμως τις παρενέργειές του. Η Ρωσία δηλώνει τώρα ότι διαθέτει ένα οπλικό σύστημα που μπορεί να το επιτύχει αυτό. [Ο Ορέσνικ] είναι ένας μεσαίου βεληνεκούς πύραυλος που χρησιμοποιεί απλά κινητική ενέργεια και φυσικά μπορείς να τοποθετήσεις κάθε είδους κεφαλή στα ίδια τα βλήματα. Πιστεύω θα αποτελέσει πειραματικό πεδίο γιατί αυτό δεν έχει ξαναδοκιμαστεί ποτέ και θα συνεχίσουν ακριβώς όπως έχουν κάνει κατά τη διάρκεια ολόκληρης της Ειδικής Στρατιωτικής Επιχείρησης: θέτουν σε εφαρμογή αλλαγές ανάλογα με τα αποτελέσματα, όταν και αν αυτό απαιτείται. Κι αν έχει την ικανότητα να ισοπεδώσει, ας πούμε, μια αεροπορική βάση με έναν πύραυλο ή ένα ζεύγος πυραύλων τότε θα έφερνε ανατροπή. Γιατί θα ισοπέδωνε μια ολόκληρη περιοχή, όχι απλώς ένα στόχο σε μια περιοχή, χωρίς την ανάγκη χρήσης πυρηνικών. Και ο λόγος που θα έφερνε ανατροπή δεν είναι ο ίδιος ο πύραυλος, η Δύση θα μπορούσε να φτιάξει τέτοιους πυραύλους, αν ήθελε πραγματικά, είναι η στρατιωτικο-βιομηχανική ικανότητα της Ρωσίας και της Κίνας. Αν φτάναμε στο σημείο ανταλλαγής χτυπημάτων με τέτοιους πυραύλους, αυτό που θα μετρούσε είναι ποιος έχει περισσότερους, ποιος έχει περισσότερα συστήματα αεράμυνας να αμυνθεί εναντίον τους. Και η απάντηση είναι πως η Ρωσία και η Κίνα θα είχαν το πλεονέκτημα.

Danny Haiphong: Δεν καθιστά αυτό τη συνεχιζόμενη πολιτική των ΗΠΑ, να επιτρέπουν την εκτόξευση πυραύλων από την Ουκρανία στην Ρωσική ενδοχώρα, ακόμα περισσότερο βλακώδη; Καθώς όχι μόνο ρισκάρει κλιμάκωση από την πλευρά της Ρωσίας με Ορέσνικ, χτυπώντας την πρώτη φορά το Κίεβο και μετά πέρα από αυτό, αλλά και εκθέτει τα τρωτά σημεία του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ.

Brian Berletic: Αυτό είναι το τέλος του παιχνιδιού για τις ΗΠΑ και τους πληρεξούσιούς τους και ρισκάρουν τα πάντα για αυτό. Αντιλαμβάνονται ότι ο κόσμος αλλάζει σταδιακά και θα υπάρξει ένα σημείο μη επιστροφής, όπου η μετάβαση θα είναι μη αναστρέψιμη, από έναν κόσμο κυριαρχούμενο από τις ΗΠΑ σε έναν πολυπολικό κόσμο. Μόλις αυτό συμβεί δεν μπορεί να υπάρξει επιστροφή, οπότε κάνουν ό,τι μπορούν να σκεφτούν προσπαθώντας να το σταματήσουν. Κι αυτό περιλαμβάνει -χωρίς να υπάρχει καλύτερη εναλλακτική, επειδή ακριβώς δεν έχουν άλλη- να ισοπεδώσουν τα πάντα. Επαναλαμβάνω, διαθέτουν πλεονέκτημα ακριβώς επειδή θέλουν να καταστρέψουν τα πάντα, να διαλύσουν τα πάντα και να καταστρέψουν την δυνατότητα οποιουδήποτε για ειρήνη και ευημερία. Αυτός είναι ο στόχος τους. Ενώ ο πολυπολικός κόσμος προσπαθεί να δημιουργήσει ειρήνη, σταθερότητα και ευημερία.

Παρότι η Ρωσία έχει αυτά τα πλεονεκτήματα και κερδίζει αυτόν τον πόλεμο δια αντιπροσώπου στην Ουκρανία, η συλλογική Δύση δεν σκέφτεται τις μακροπρόθεσμες επιπτώσεις, γιατί είναι εμμονικά προσκολλημένη στο βραχυπρόθεσμο στόχο να εμποδίσει την πολυπολικότητα. Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει να μετατρέψει ολόκληρο τον Κόσμο σε συγκρούσεις, χάος και τελικά σε στάχτη.

Danny Haiphong: Είναι καταπληκτικό. Ενώ η Ρωσία έχει αυτές τις δυνατότητες, τις έχει επιδείξει και θα το επαναλάβει αναπόφευκτα, δεδομένης της συνεχιζόμενης πολιτικής των ΗΠΑ να επιτρέπει την εκτόξευση πυραύλων από την Ουκρανία, όπως είπες, δεν κάνουν δεύτερη σκέψη για αυτό. Είδαμε τη συνάντηση του Τραμπ με τον Μακρόν και τον Ζελένσκι. Υπάρχει πολλή συζήτηση για την απόσυρση [των ΗΠΑ] από την Ουκρανία, το σταμάτημα της χρηματοδότησής της, αλλά η πολιτικο-στρατιωτική τάξη των ΗΠΑ κάνει ό,τι μπορεί για να το εμποδίσει. Ακόμα και σήμερα, η Τζάνετ Γιέλλεν ετοιμάζεται να στείλει 20 δισεκατομμύρια δολάρια στην Ουκρανία και το γιορτάζει σαν το μεγαλύτερο επίτευγμα της καριέρας της. Πώς βλέπεις αυτό να εξελίσσεται σε σχέση με τη σύγκρουση στην Ουκρανία;

Brian Berletic: Πρέπει να θυμόμαστε ότι δεν είναι μόνο ο πόλεμος δια αντιπροσώπου στην Ουκρανία, είναι η προσπάθεια περικύκλωσης και καταπάτησης ενάντια στη Ρωσία, το Ιράν και την Κίνα. Αυτό που οι ΗΠΑ κάνουν με τους πυραύλους ATACMS, είναι η προσπάθεια να αυξήσουν όσο το δυνατόν περισσότερο το κόστος για τη Ρωσία, να εκθέσουν τη Ρωσία σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερα κόστη στην Ουκρανία και να την αποδυναμώσουν στα υπόλοιπα μέτωπα, ελπίζοντας ότι θα καταρρεύσουν άλλες θέσεις της. Όπως έγινε στη Συρία, που πρέπει να αποτελέσει καμπανάκι ενάντια στον εφησυχασμό. Πολλοί θεωρούν ότι η πολυπολικότητα είναι εξασφαλισμένο γεγονός. Δεν είναι. Χρειάζεται πάλη για αυτό μέχρι να καταστεί πραγματικότητα και να εξουδετερωθούν εντελώς οι απειλές από την πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ. Κι αυτό δεν πρέπει να το ξεχνά ο πολυπολικός κόσμος. Δεν μπορείς να πείσεις τη συλλογική Δύση να παίξει δίκαια. Δεν πρόκειται να διαπραγματευτούν μαζί σου. Αν λένε ότι το θέλουν, το κάνουν απλώς για να κερδίσουν χρόνο και να επιτύχουν μακροπρόθεσμα αυτό που επιδιώκουν. Πρέπει να δημιουργήσεις τις συνθήκες στο πεδίο, παγκόσμια, που θα αφήνουν τις ΗΠΑ με μόνο μία επιλογή: να συνεργαστούν με τον πολυπολικό κόσμο από το να προσπαθούν να του επιβληθούν.

Αυτή είναι η πραγματικότητα. Είναι σαν μια παρτίδα σκάκι. Ο αντίπαλος δεν είναι υποχρεωμένος να είναι ευγενικός απέναντί σου κατά κανένα τρόπο. Πρέπει να στήσεις τη σκακιέρα με έναν τρόπο που να τον αναγκάζει να κινηθεί στην κατεύθυνση που εσύ επιθυμείς. Είμαι σίγουρος ότι [οι ηγέτες του πολυπολικού κόσμου] το γνωρίζουν. Όμως για μας τους υπόλοιπους που παρακολουθούμε ή συμμετέχουμε στο βαθμό που μπορούμε, πρέπει να θυμόμαστε ότι αυτή είναι η πραγματικότητα. Η Δύση δεν σκοπεύει να διαπραγματευτεί. Δεν πρόκειται να έρθει στα συγκαλά της. Πιστεύουν πως είναι εγγενώς ανώτεροι και πρέπει να έχουν την πρωτοκαθεδρία πάνω σε όλο τον Κόσμο.

Danny Haiphong: Όμως πολλοί πιστεύουν ότι ο Τραμπ θα διευκολύνει τις ΗΠΑ να αποτραβηχτούν από την Ουκρανία και την εμπλοκή τους στη σύγκρουση. Είχαμε τη συνάντηση Τραμπ, Μακρόν και Ζελένσκι, τη συνομιλία του Πούτιν με τον Όρμπαν. Κυκλοφορούν απόψεις ότι αυτό θα μπορούσε να αποτελέσει την αρχιτεκτονική για μελλοντικές διαπραγματεύσεις. Ποια είναι η γνώμη σου;

Brian Berletic: Ο Τραμπ έπαιξε κεντρικό ρόλο στην επίσπευση του πολέμου δια αντιπροσώπου στην Ουκρανία στην πρώτη του θητεία. Είναι πολιτικός. Σου λέει αυτά που θέλεις να ακούσεις για να κερδίσει την υποστήριξή σου και μετά κάνει ό,τι νομίζει μόλις πάρει τη θέση. Αυτό έκανε στην πρώτη του θητεία, αυτό προφανώς κάνει και τώρα. Επαναλαμβάνω, η σύγκρουση τελειώνει με νίκη της Ρωσίας επειδή το μπορεί η Ρωσία. Όχι, λόγω της επανεκλογής του Τραμπ και του σχεδίου για απόσυρση από την Ουκρανία. Παρεμπιπτόντως, δεν πιστεύω ότι θα αποσυρθούν. Αλλά αν αποσυρθούν, θα είναι μόνο γιατί συνειδητοποιούν ότι έχουν χάσει.

Ένα συμπέρασμα που μπορούμε να εξάγουμε από όσα συνέβησαν στη Συρία είναι πως ένας στρατός δεν χρειάζεται να καταλάβει ολόκληρη την επικράτεια μιας χώρας. Χρειάζεται να αποδυναμώσεις τον στρατό της τόσο ώστε να καταρρεύσει και τότε λόγω ανυπαρξίας αντίστασης κατακτάς ολόκληρη τη χώρα. Αυτό φοβάται η συλλογική Δύση ότι θα συμβεί στην Ουκρανία. Χρησιμοποιούν στην προπαγάνδα τους ότι η Ρωσία στοχεύει στην κατάληψη ολόκληρης της Ουκρανίας, για να πιστεύει ο κόσμος ότι περιορίζουν την Ρωσική προέλαση. Η Ρωσία δεν προσπαθεί να καταλάβει εδάφη. Καταλαμβάνουν εδάφη ως μέρος του πολέμου φθοράς. Προσπαθούν να αποδυναμώσουν τον ουκρανικό στρατό και να εξαντλήσουν την ικανότητα της συλλογικής Δύσης να τον υποστηρίζει. Το οποίο απαιτεί τεράστιους πόρους για αυτό και η Ρωσία δεν μπορεί να βρίσκεται παντού, κάθε φορά, συμπεριλαμβανομένων περιοχών όπως η Συρία. Αλλά όταν καταρρεύσει ο ουκρανικός στρατός, μπορεί να δούμε μια κατάσταση που θα μοιάζει πολύ με αυτό που συνέβη στη Συρία. Αυτός είναι ο λόγος που τώρα τελευταία η συλλογική Δύση αρχίζει να μιλάει για «πάγωμα» και «ειρηνευτικές δυνάμεις»… προσπαθούν να δημιουργήσουν μια ουδέτερη ζώνη, ακριβώς όπως έκαναν στη Συρία, ώστε να παγώσουν τη σύγκρουση, να μπορέσουν να αναδιοργανωθούν, να επανεξοπλιστούν και να ξαναρχίσουν τις εχθροπραξίες με ευνοϊκότερους όρους για αυτούς. Εδώ βρισκόμαστε τώρα. Για αυτό οι άνθρωποι πρέπει να είναι πολύ προσεκτικοί και να μην εφησυχάζουν επειδή να, η Ρωσία νίκησε στην Ουκρανία…

Η επέμβαση του ΝΑΤΟ, που θα συμβεί αναπόφευκτα επειδή δεν μπορούν απλά να επιτρέψουν να καταρρεύσει η Ουκρανία όπως η Συρία, θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις μιας απευθείας σύγκρουσης με τη Ρωσία, χωρίς προηγούμενο.

Danny Haiphong: Σε σχέση με αυτό που είπες, πως η Ρωσία δεν μπορεί να βρίσκεται παντού… Στη Συρία, που ο Συριακός Αραβικός Στρατός ήταν προφανώς εντελώς διαλυμένος και αποδεκατισμένος και η Ρωσία είτε το γνώριζε, είτε το ανακάλυψε δυσάρεστα, δεδομένου ότι διεξήγαγε αεροπορικές επιθέσεις τουλάχιστον στη φάση της επίθεσης στο Χαλέπι, τις οποίες γρήγορα σταμάτησε… Πολλοί ασκούν κριτική στη Ρωσία ότι δεν ενεπλάκη αρκετά στη Συρία. Αλλά αν σκεφτείς ότι ο στρατός της Συρίας κατέρρευσε, το να στείλει η Ρωσία στρατεύματα στη Συρία σήμαινε ουσιαστικά να μπλεχτεί σε ένα τέλμα μαχόμενη όχι απλώς τους «εξεγερμένους» αλλά και τις δυνάμεις που τους υποστηρίζουν και εκμεταλλεύονται την προέλασή τους. Δηλαδή αυτούς που βλέπουμε τώρα στη Συρία. Και αντίστοιχα στην Ουκρανία. H ιδέα μιας δράσης που δεν θα υπολογίζει τις συνέπειες και μετά απλά ξεπλένεις τα χέρια σου και λες πως ό,τι έγινε, έγινε. Μιλάω για την ιδέα «ας ρίξουμε ένα μάτσο Ορέσνικ στην Ουκρανία και μετά όλα καλά», δεν μπορεί να λειτουργήσει γιατί βρίσκεσαι σε μια ανοιχτή σύγκρουση με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, που είναι αχαλίνωτοι, όπως είπες. Έχουν τέτοιο πόθο να πετύχουν τον στόχο τους που δεν θα επιτρέψουν την κατεδάφιση της Ουκρανίας από την ανώτερη στρατιωτική δύναμη της Ρωσίας. Κι αυτό σημαίνει ότι φυσικά χτυπά ο συναγερμός και δεν γνωρίζουμε πόσο χειρότερα ακόμα θα γίνουν τα πράγματα.

Brian Berletic: Έθεσες αρκετά καλά σημεία. Καταρχήν, πολλοί λένε ότι ο Συριακός Αραβικός Στρατός δεν πολέμησε. Πολέμησε. Νικήθηκε όμως αποφασιστικά επειδή ήταν αποδυναμωμένος κι επειδή οι ίδιοι δεν είχαν τους απαιτούμενους πόρους, αλλά ούτε η Ρωσία και το Ιράν μπορούσαν να τους δώσουν καθώς είναι δεσμευμένες σε άλλα μέτωπα. Στην πραγματικότητα, σχεδόν από τον Οκτώβρη έκαναν προσπάθειες. [Οι Ρώσοι] γνώριζαν ότι αυτή η επίθεση ερχόταν και προσπάθησαν να την εμποδίσουν με αεροπορικές επιθέσεις. Και το πολύ χαρακτηριστικό στοιχείο του ΝΑΤΟ ήταν η σύνδεση της επίθεσης με τις αεροπορικές επιθέσεις, σαν αντίποινα προς αυτές. Προφανώς όμως, μια επίθεση σαν κι αυτή χρειάζεται προετοιμασία τουλάχιστον ένα χρόνο. Άρα προετοιμάζονταν από καιρό. Οι ρωσικές, ιρανικές και οι συριακές υπηρεσίες πληροφοριών προφανώς το εντόπισαν και από τον Οκτώβρη προσπαθούσαν να το εμποδίσουν. Αλλά δεν λειτούργησε. Από αυτό το σημείο, είμαι σχεδόν σίγουρος, πως η Ρωσία, το Ιράν και η Συρία γνωρίζοντας ότι επίκειται αυτή η επίθεση κι ότι μάλλον δεν θα μπορούσαν να την σταματήσουν, είχαν δύο επιλογές: η μία ήταν να κάνουν ό,τι μπορούν για να τη σταματήσουν κι ό,τι έβγαινε και η άλλη ήταν να αποσυρθούν γιατί δεν είχε πλέον νόημα. Γιατί όπως είπες κι εσύ, δεν έχει νόημα να εμπλακείς σε ένα τέλμα, να διπλασιάσεις τις προσπάθειές σου πάνω σε μια χαμένη μάχη ενώ μάχεσαι σε πολύ σοβαρότερους κι ευρύτερους πολέμους. Κι αυτό έκαναν ξεκάθαρα. Είδαν τον Συριακό Στρατό να αποσύρεται και ήξεραν πως δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα σύμφωνα με τη φύση αυτής της σύγκρουσης. Ο Συριακός Αραβικός Στρατός μπορούσε να αντιμετωπίσει δυνάμεις από το 2011 ως το 2019, όχι τις δυνάμεις του 2024 εξοπλισμένες με επιθετικούς drones, drones Πληροφόρησης, Επιτήρησης και Αναγνώρισης που μπορούσαν να δουν πού βρισκόταν ο Συριακός στρατός και τις θέσεις του. Που μπορούσαν να του επιτεθούν ενώ δεν διέθετε άμυνες απέναντί τους και που θα ήταν αναγκασμένος να εγκαταλείψει τις θέσεις του, καθώς την ώρα που τους επιτίθονταν drones, ξέσπαγε και η επίθεση των τρομοκρατών με σημαντικές και καλά εκπαιδευμένες δυνάμεις. Προφανώς αυτή η εκπαίδευση και η προετοιμασία γινόταν εδώ κι ένα χρόνο. Και να θυμηθούμε ότι η Τουρκία δεν υποφέρει από κυρώσεις που σακατεύουν την οικονομία της. Η Συρία βρισκόταν υπό το καθεστώς τέτοιων κυρώσεων που δυσκόλευαν τον εφοδιασμό και τη μετακίνηση όπλων και πυρομαχικών, αντίθετα με τους τρομοκράτες στην Τουρκία. Και πάλι, δεν είναι απλώς η Τουρκία. Είναι το ΝΑΤΟ. Η Τουρκία είναι στο ΝΑΤΟ. Οι ΗΠΑ ήταν προφανώς ανακατεμένες. Έτσι κάθε φορά που ο Συριακός στρατός υποχωρούσε στις επόμενες θέσεις του, η παραπάνω διαδικασία ξεκινούσε από την αρχή. Υποχώρησαν από το Χαλέπι στη Χάμα, από τη Χάμα στη Χομς και μετά ο στρατός απλά διαλύθηκε γιατί τι άλλο έμενε να κάνουν από την Ύστατη Πράξη Ματαιότητας, να πολεμήσουν μέχρι θανάτου. Κι άμα είσαι νεκρός, όλος ο εξοπλισμός σου χάνεται. Υπάρχουν αναφορές ότι μεγάλος αριθμός Σύριων στρατιωτών με τον εξοπλισμό τους πέρασε στο Ιράκ. Κι αν είναι αλήθεια, αυτό είναι πολύ καλό. Γιατί αν το σκεφτείς μακροπρόθεσμα, είναι καλύτερα που διασώθηκαν αυτές οι δυνάμεις με όλη την εμπειρία τους και τον εξοπλισμό τους. Γιατί θα είναι χρήσιμες αργότερα. Προφανώς, όταν ηττάσαι δεν έχει νόημα να μείνεις στη θέση και να πεθάνεις. Ας δούμε για παράδειγμα την Ουκρανία. Εκεί αυτό κάνουν, παραμένουν μέχρι το τέλος και αποδυναμώνονται όλο και περισσότερο. Για αυτό πρέπει να σκεφτόμαστε στρατηγικά και με βάση τη μεγάλη εικόνα. Κανένας δεν ήθελε -τουλάχιστον κανένας με ελάχιστη συμπόνοια για την ανθρωπότητα δεν ήθελε- αυτή την καταστροφή του Συριακού έθνους. Τα δυτικά ΜΜΕ παριστάνουν ότι αυτό είναι κάτι πολύ καλό αλλά αυτό συμβαίνει επειδή αγνοούν επίτηδες τη φατριαστική, θρησκευτική και πολιτική σφαγή που διαδραματίζεται αυτή τη στιγμή στους δρόμους ολόκληρης της Συρίας. Ακριβώς όπως έκαναν μετά την πτώση της Λιβύης. Στην πράξη παραδέχτηκαν ότι οι «εξεγερμένοι» είναι οργανώσεις που χαρακτηρίζονται τρομοκρατικές από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Κι υπάρχει λόγος που χαρακτηρίζονται έτσι. Είναι το μόνο πράγμα στο οποίο οι ΗΠΑ, η Κίνα, η Ρωσία και το Ιράν συμφωνούν: ότι είναι αναμφισβήτητα τρομοκράτες.

Πρέπει να τα έχουμε όλα αυτά υπόψη μας. Κανείς δεν ήθελε να συμβεί, αλλά συνέβη εξαιτίας των πραγματικών περιορισμών και την πραγματικότητα αυτής της πολύ ευρύτερης σύγκρουσης που διαδραματίζεται.

Danny Haiphong: Ναι και η Ρωσία και ο υπόλοιπος πολυπολικός κόσμος κατανοούν ότι η Συρία δεν είναι το παν, δεν είναι το τέλος. Είναι μια σοβαρή στιγμή αλλά ακόμα κι αυτές οι λεπτομέρειες που ανέφερες για τμήματα του Συριακού Αραβικού Στρατού που υποχώρησαν στο Ιράκ μετά την ήττα… Επίσης, έχω δει βίντεο που κυκλοφορούν από στρατιώτες του Συριακού στρατού που λένε ότι θα συνεχίσουν να μάχονται για τη Συρία και μετά τον Μπασσάρ αλ Άσαντ, γιατί υπήρξαν μάχες… Είναι τόσο ανακατεμένη η κατάσταση, υπήρξαν πολύ λίγες απώλειες. Ο Συριακός στρατός όντως υποχωρούσε μέχρι που νικήθηκε και υπάρχουν πολλές αναφορές για διοικητές και στρατηγούς που έδιναν εντολές να μην πολεμήσουν κι έχεις πιθανά χιλιάδες ανθρώπους που ήταν σε αυτόν τον στρατό να βρίσκονται τώρα σε άλλα μέρη. Το ίδιο συνέβη στη Λιβύη. Πάρα πολλοί που πολέμησαν με τον Καντάφι υπέρ της Τζαμαχιρία αναγκάστηκαν να φύγουν, επειδή έχασαν και δεν υπήρχε και τρόπος να κερδίσουν.

Δεν σημαίνει λοιπόν, ότι τέλειωσαν όλα, αλλά έχουμε αυτή την κατάσταση όπου οι ηγέτες του πολυπολικού κόσμου, όπως η Ρωσία, πρέπει να σκεφτούν το τώρα. Φαίνεται -λαμβάνοντας υπόψη τι συμβαίνει στο πεδίο των μαχών στην Ουκρανία- πως η Ρωσία αποφάσισε ότι προς το παρόν χρειάζεται να υπερασπιστεί τη δική της εθνική κυριαρχία και θα ήθελα τη γνώμη σου σύμφωνα με αυτές τις εξελίξεις.

Brian Berletic: Φυσικά, αν η Ρωσία χάσει τον γενικότερο πόλεμο, δεν θα μπορεί να κάνει τίποτα για τη Συρία. Αλλά κι αν είχε κρατήσει τη Συρία, με αποτέλεσμα όμως να χάσει αυτόν τον ευρύτερο πόλεμο και πάλι τότε η Συρία θα κατέρρεε, αφού θα είχε καταρρεύσει η ίδια η Ρωσία. Οπότε έπρεπε να εκτιμήσουν την κατάσταση με όρους προτεραιοτήτων. Αν η Ρωσία επιτύχει στην Ουκρανία, αν η άνοδος της Κίνας φθάσει στην κρίσιμη μάζα και ξεπεράσει ανεπίστροφα τη συλλογική Δύση, όλες αυτές οι καταστροφές που δημιούργησε η Δύση μπορούν να αναθεωρηθούν και πολλά μπορούν να γίνουν για την ανάκαμψη.

Οι άνθρωποι προφανώς δεν πρέπει να εγκαταλείψουν τον αγώνα εξαιτίας αυτού που συνέβη. Πρέπει όμως να παραδεχόμαστε την ήττα όταν αυτή συμβαίνει και να κοιτάμε τη μεγάλη εικόνα. Τι πρέπει να γίνει μετά. Ποια είναι η προτεραιότητα. Και ξανά, αυτή πρέπει να είναι μια απόφαση που βασίζεται σε γεγονότα, στοιχεία και τη λογική κι όχι στο θυμό, την απελπισία και την κατάθλιψη. Αυτό είναι πολύ σημαντικό. Πολλοί άνθρωποι αναρωτιούνται που ήταν η Κίνα. Έχω δει πολλούς να ρίχνουν το φταίξιμο στην Κίνα για την κατάρρευση της Συρίας. Είδα μάλιστα ένα σχόλιο που έγραφε κυριολεκτικά «Η Κίνα μπορούσε να στείλει 40.000 στρατιώτες στη Συρία. Έχει 1,4  δις πληθυσμό, δεν θα έπαιρναν καν χαμπάρι την απώλειά τους». Οι απλοί άνθρωποι δεν κατανοούν τι χρειάζεται για να μεταφέρεις 40.000 στρατιώτες από το ένα μέρος του κόσμου στο άλλο. Βλέπουν τις ΗΠΑ να το κάνουν «τόσο άνετα» και ξεχνούν ότι οι ΗΠΑ απέκτησαν αυτές τις ικανότητες μέσα σε δεκαετίες και διαθέτουν ένα παγκόσμιο δίκτυο στρατιωτικών βάσεων ειδικά για να διευκολύνουν αυτές τις μεταφορές, που η Κίνα δεν διαθέτει. Ακόμη κι αν το επιθυμεί, δεν έχει τη δυνατότητα να το κάνει.

Οι άνθρωποι λένε γιατί [η Κίνα] δεν έκανε περισσότερα για να υποστηρίξει οικονομικά τη Συρία. Χρειάζεται σταθερότητα και δεν υπήρχε σταθερότητα στη Συρία. Και προφανώς η Κίνα είχε άλλα πράγματα να την ανησυχούν, όπως την παράταξη των αμερικανικών δυνάμεων κατά μήκος όλων των ακτών της. Και την απειλή ενός πολέμου στην περιοχή της Ασίας και του Ειρηνικού. Οι ΗΠΑ μιλάνε ήδη ανοιχτά για πόλεμο με την Κίνα μέσα στα επόμενα δυο-τρία χρόνια.

Επειδή η Ρωσία έχει σε προτεραιότητα τη σύγκρουση στην Ουκρανία, έχει εστιάσει όλους τους πόρους της εκεί και σε όποια άλλη περίπτωση έχουν θέσει σε υψηλότερη προτεραιότητα από τη Συρία. Ακόμα κι αν κοιτάξεις ουκρανικούς χάρτες των μαχών, βλέπεις ότι η Ρωσία προελαύνει καθημερινά. Στην ουσία έχει διαπεράσει τις αντίπαλες θέσεις στο Τσάσοφ Γιαρ, που αποτελούσε ένα τεράστιο ουκρανικό φρούριο έξω από το Μπάχμουτ. Είναι η εξέχουσα του Ποκρόφσκ, που τώρα περικυκλώνει το Ποκρόφσκ. Τα δυτικά ΜΜΕ λένε «Οι Ρώσοι σταμάτησαν στο Ποκρόφσκ. Οι Ουκρανοί τους σταμάτησαν.»  Αλλά στην πραγματικότητα, αυτό ακριβώς κάνουν οι Ρώσοι πριν από κάθε πόλη που καταλαμβάνουν. Φθάνουν εκεί, σταματούν, περικυκλώνουν και πολιορκούν την πόλη και μετά την καταλαμβάνουν. Οι δυτικοί παραδέχονται ότι [το Ποκρόφσκ] αποτελεί κεντρικό κόμβο για την Ουκρανία σε όλη την περιοχή του Ντονμπάς. Αυτό κάνει η Ρωσία. Καταλαμβάνει σταδιακά όλες αυτές τις βαριά οχυρωμένες στρατηγικές θέσεις. Η Ουκρανία αντιμετωπίζει μεγάλες δυσκολίες για την επαναδημιουργία τους σε νέες γραμμές καθώς υποχωρεί. Και καθώς γίνεται αυτό η Ρωσία επιφέρει μεγάλες απώλειες στα στρατεύματα. Παρατηρούμε πόσο απελπιστική είναι η κατάσταση, αφού στο Κίεβο τσακώνονται με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ για το αν θα επιστρατεύσουν 18χρονους. Μπορούν να φωνάζουν όλη μέρα ότι σκοτώνουν δεκαπλάσιους Ρώσους, ότι ελάχιστοι Ουκρανοί έχουν σκοτωθεί, αλλά αυτό αποτελεί αποδοχή ότι ξεμένουν από στρατό. Όταν συζητάνε να επιστρατεύσουν 18χρονους, δείχνει ότι έχουν φτάσει στα όριά τους.

Οπότε η Ρωσία έχει τα όριά της, η Συρία είναι σύμπτωμα αυτού και αντίστοιχα έχουν οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και οι αντιπρόσωποί του. Έχουν κι αυτοί όρια και προφανώς τα έχουν φτάσει στην Ουκρανία. Το ΝΑΤΟ προετοιμάζεται για την αναπόφευκτη κατάρρευση του ουκρανικού στρατού και τι να κάνει για να δημιουργήσει μια ουδέτερη ζώνη μέσα στην Ουκρανία. Φοβούνται πραγματικά ότι η Ρωσία δεν θα διστάσει να χτυπήσει τις ΝΑΤΟικές δυνάμεις όταν εισέλθουν στην Ουκρανία. Αυτό είναι το μεγάλο ερώτημα. Δεν ξέρω. Κανείς δεν γνωρίζει αν πρόκειται ή όχι να συμβεί. Αυτοί είναι υπολογισμοί που κάνουν τώρα οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ.

Αυτό συμβαίνει σήμερα στο πεδίο της μάχης στην Ουκρανία. Ουσιαστικά, αυτό συνέβαινε πάντα, απλώς τώρα έχει επιταχυνθεί λόγω της φύσης του πολέμου φθοράς.

Danny Haiphong: Ανέφερες και προηγουμένως αυτό το παιχνίδι ευθυνών, να κατηγορούνται οι πάντες για αυτό που συνέβη στη Συρία ή ακόμα και στην Ουκρανία, καθώς η τακτική του πολέμου φθοράς φέρνει αποτελέσματα στο μέλλον. Συμβαίνει αυτό στην Ιστορία γιατί τα γεγονότα στη Συρία και την Ουκρανία αποτελούν ιστορικές στιγμές. Υπάρχει θεωρώ η τάση στη συλλογική Δύση να αναζητά άμεση ικανοποίηση και να επιθυμεί οι δυνάμεις της πολυπολικότητας να διαπράξουν στην ουσία αυτοκτονία. Από τη μία πλευρά έχουμε τη Ρωσία που διαθέτει αυτά τα προηγμένα συστήματα, όπως οι Ορέσνικ, όμως από την άλλη οι ΗΠΑ έχουν πυρηνικά και είναι πρόθυμοι να τα χρησιμοποιήσουν. Έχουμε την Κίνα που διαθέτει αυτή την τεράστια οικονομία, εξαιρετικά επιτυχημένη και ταυτόχρονα βρίσκεται σε μια γεωγραφική θέση που δημιουργεί υποχρεώσεις, όχι μόνο απέναντι στον Κινέζικο λαό αλλά και απέναντι σε αυτές τις μεγάλες οικονομικές συμφωνίες… Οι άνθρωποι δίνουν έμφαση στις BRICS αλλά ακόμα και σε μια πρωτοβουλία όπως η «Μια Ζώνη Ένας Δρόμος» αν αρχίσεις να χρησιμοποιείς τις αμυντικές σου ικανότητες για επιθετικούς σκοπούς, ξαφνικά έχεις ήδη προσανατολιστεί με διαφορετικό τρόπο. Σε ότι αφορά στον πολυπολικό κόσμο, θα ήθελα να επιστρέψουμε σε αυτό το παιχνίδι ευθυνών γιατί, νομίζω, οι άνθρωποι δεν κατανοούν πώς ο Βλαντίμιρ Πούτιν και ο Σι Ζι Πινγκ κινούνται μέσα σε αυτό το δύσκολο γεωπολιτικό τοπίο. Στην πράξη, θεωρώ πως κινούνται εξαιρετικά έξυπνα κι επιτυχημένα καθώς πρέπει να βλέπουμε τα πράγματα όπως είναι.

Brian Berletic: Συμφωνώ απολύτως. Αντιλαμβανόμενοι τις υποχρεώσεις της Κίνας και τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να τις ιεραρχήσει… Δηλαδή, όχι με τον τρόπο που επιθυμεί να τις ιεραρχήσει αλλά όπως είναι απολύτως αναγκασμένη να τις ιεραρχήσει. Έχει μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση για τη συνολική άνοδο της Κίνας σαν Έθνος Κράτος και πώς πρέπει να γίνει αυτό. Κι έχεις απόλυτο δίκιο, η συλλογική Δύση προσπαθεί συνεχώς να προκαλέσει τους αντιπάλους της. Επανειλημμένα προσπαθεί να προκαλέσει τη Ρωσία, το Ιράν και την Κίνα. Ακόμα και το κοινό που υποστηρίζει τη Ρωσία, το Ιράν και την Κίνα απαιτεί άμεση εκδίκηση. Επιθυμούν εκδίκηση για όλα αυτά, για ό,τι έχει κάνει το Ισραήλ στη Γάζα και πιέζουν την Ιρανική κυβέρνηση και τη Χεζμπολάχ να κάνουν κάτι. Η 7^η Οκτωβρίου είχε εξαρχής σχεδιαστεί για να τους εκθέσει σε πολλά μέτωπα και να τους οδηγήσει σε κατάρρευση και με ένα τρόπο αυτό λειτούργησε. Το Ιράν βασικά δεν υποστηρίζει τη Χαμάς, και σε καμία περίπτωση στο βαθμό που υποστηρίζει τη Χεζμπολάχ. Οι άνθρωποι δεν μοιάζει να το αντιλαμβάνονται, όμως η Χαμάς είναι ίδια με τις δυνάμεις που μόλις κατέλαβαν τη Συρία. Μέχρι ενός σημείου πολεμούσαν κυριολεκτικά μαζί με αυτές τις δυνάμεις στη Συρία, ενάντια στη Συριακή κυβέρνηση και τους σύμμαχους της: το Ιράν, την Ρωσία και τη Χεζμπολάχ. Οι άνθρωποι δεν το αντιλαμβάνονται αυτό, επιθυμούν εκδίκηση για τη Γάζα και είναι κατανοητό. Η Γάζα αποτελεί τραγωδία, καταστροφή, έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Αυτή είναι η ουσία. Πολλά από αυτά που κάνει το Ισραήλ γίνονται πολύ συνειδητά για να προκαλέσουν συναισθήματα, για να υπερβούμε τη λογική και στρατηγική σκέψη. Και θεωρώ πώς σε κάποιο βαθμό αυτή η τακτική έχει λειτουργήσει στη Μέση Ανατολή. Τώρα με τη Ρωσία και την Κίνα αυτή η τακτική δεν λειτουργεί. Η Κίνα και η Ρωσία είναι εξαιρετικά υπομονετικές. Η Κίνα μάλιστα είναι περισσότερο από οποιονδήποτε επειδή κυριολεκτικά οι ΗΠΑ έχουν στρατεύματα στην Ταϊβάν, η οποία αναγνωρίζεται διεθνώς σαν κινεζική επικράτεια και παρ’ όλα αυτά η Κίνα δεν έχει κάνει τίποτα. Σύμφωνα με τα διεθνή τους δικαιώματα θα μπορούσαν, αλλά δεν το έχουν κάνει γιατί σκέφτονται μακροπρόθεσμα και στρατηγικά. Έχουν απομακρύνει από την εξίσωση κάθε επιθυμία για εκδίκηση και συναισθηματική ικανοποίηση και σκέφτονται τι έχει περισσότερο σημασία. Να υποστείς έναν βραχυπρόθεσμο πολιτικό εξευτελισμό και να πετύχεις μακροπρόθεσμη νίκη ή να ικανοποιήσεις τώρα τον εαυτό σου και να καταρρεύσεις αργότερα. Η Ρωσία έκανε ακριβώς το ίδιο στην Ουκρανία με την υποχώρησή της από τη Χερσώνα και το Χάρκοβο το 2022. Πολλοί και τότε ήταν έξαλλοι και ακούστηκε κάποιες φορές μέχρι και η λέξη «προδοσία». Αλλά μακροπρόθεσμα βλέπουμε πόσο καλά εξυπηρέτησε αυτή η απόφαση τη Ρωσία στρατηγικά, ακόμα και στο απλό επίπεδο της σύγκρουσης στην Ουκρανία. Η ίδια λογική αφορά και στη Συρία. Την εποχή που η Ρωσία επενέβη στη Συρία υπήρξαν προσπάθειες να προκληθεί ένας πόλεμος με την Τουρκία. Η Τουρκία κατέρριψε ένα ρωσικό μαχητικό αεροσκάφος και μετά έστησε ενέδρα στην ομάδα διάσωσης. Έβαλαν έναν εξτρεμιστή να δολοφονήσει τον Ρώσο Πρέσβη δημόσια, στη μέση του δρόμου. Έκαναν πολλές απόπειρες να προκαλέσουν  τη Ρωσία, αλλά η Ρωσία παρέμεινε στην πορεία της και πήρε αποφάσεις βασισμένη στη μακροπρόθεσμη επιθυμία για νίκη. Αυτή θα είναι η εκδίκησή της. Αυτή θα είναι η εκδίκηση της Κίνας. Μακροπρόθεσμη νίκη ακόμα κι αν αυτό σημαίνει βραχυπρόθεσμα πολιτικό εξευτελισμό από τη δυτική προπαγάνδα.

Danny Haiphong: Σε κάθε περίπτωση η Κίνα δεν νοιάζεται για αυτόν τον εξευτελισμό, δεν τον αντιλαμβάνεται καν σαν εξευτελισμό της από τους δυτικούς. Αυτό που συζητάμε είναι πώς θα προχωρήσουν η Ρωσία, η Κίνα και πρέπει να προσθέσουμε και το Ιράν. Όλοι τώρα λένε πως το Ιράν «τελείωσε» επειδή έπεσε η Συρία. Όλοι φταίνε. Όλοι ξεπούλησαν. Το Ιράν την ξεπούλησε. Η Ρωσία την ξεπούλησε. Η Κίνα την ξεπούλησε… Αυτό το είδος παιδικής σκέψης έχει κυριαρχήσει στο μυαλό όσων δεν μπορούν να δουν την ευρύτερη εικόνα. Η εκτίμησή μου, όμως, είναι ότι ούτε η Κίνα, ούτε η Ρωσία νοιάζονται για τους δυτικούς κι αν αυτοί πιστεύουν ότι η Συρία συνιστά κάποιου είδους εξευτελισμό. Γνωρίζουν καλύτερα ποια θα είναι η συνολικότερη επίδραση της πολιτικής τους, καταρχήν για τις ίδιες τους τις χώρες αλλά και για τον υπόλοιπο κόσμο. Πραγματικά πιστεύω ότι ενδιαφέρονται για τον υπόλοιπο κόσμο κι ας λένε κάποιοι ότι ενδιαφέρονται μόνο για τον εαυτό τους.  Η προσκόλλησή τους στην πολυπολικότητα σημαίνει ότι ενδιαφέρονται και επιθυμούν και ο υπόλοιπος κόσμος, ειδικά ο παγκόσμιος Νότος, να βγει από την αθλιότητα και τη φτώχεια. Να γλιτώσει από την καταστροφή και το χάος που βλέπουμε τώρα στη Συρία.

Αυτή η ιδέα ότι η Ρωσία δεν προσπάθησε αρκετά στρατιωτικά στη Συρία είναι γελοία γιατί κυριολεκτικά διεξήγαγαν αεροπορικές επιθέσεις αμέσως μόλις εισέβαλαν αυτές οι δυνάμεις. Όμως οι Ρώσοι θα υποστηρίξουν μια κυβέρνηση που είναι λειτουργική και τους προσκαλεί να διεξάγουν στρατιωτικές επιχειρήσεις γιατί η Ρωσία όπως είναι προσηλωμένη στην πολυπολικότητα, είναι προσηλώμενη και στον Χάρτη του ΟΗΕ και στο διεθνές δίκαιο. Κι αυτή η ιδέα για την Κίνα που δεν βοήθησε αρκετά την ανοικοδόμηση της Συρίας… Τι πιστεύουν οι άνθρωποι ότι συνιστούν οι κυρώσεις; Οι κυρώσεις δεν επηρεάζουν μόνο τις σχέσεις μεταξύ των χωρών που τις επιβάλλουν και αυτής που τις υφίσταται. Δεν είναι απλά μεταξύ των ΗΠΑ και της Συρίας, μεταξύ της Δύσης και της Συρίας. Επηρεάζουν τη σχέση της Συρίας με ολόκληρο τον Κόσμο. Η Συρία κυριολεκτικά δεν είχε τραπεζικό σύστημα. Οι πολίτες ζούσαν χωρίς ρεύμα στη Δαμασκό σχεδόν 23 ώρες το 24ωρο, για μεγάλες περιόδους το χρόνο. Κάθε χρόνο από το 2019. Αυτή είναι μια αποδεκατισμένη οικονομία. Πώς η Κίνα θα την ξαναφτιάξει αν η Συρία δεν μπορεί να εφοδιαστεί από την παγκόσμια οικονομία με αυτά που χρειάζεται; Μπορείς να πεις, ωραία, η Κίνα απλά θα παρακάμψει τις κυρώσεις. Η ανοικοδόμηση είναι κάτι πολύ ευρύτερο από την υπέρβαση απλώς των κυρώσεων. Η Κίνα προσκάλεσε τη Συρία στην πρωτοβουλία «Μια Ζώνη Ένας Δρόμος»  και η Συρία δέχτηκε. Έγινε αρκετή προετοιμασία στην κατεύθυνση της ανοικοδόμησης αλλά αν η Συρία δεν μπορεί να ανοικοδομήσει την οικονομία της, πώς θα την ανοικοδομήσει η Κίνα; Κι αυτό θεωρώ πως είναι το πρόβλημα. Πολλοί απορρίπτουν τις πολύ θετικές και ευφυείς κινήσεις των ηγετών του πολυπολικού κόσμου κι εκμηδενίζουν το γεγονός ότι ακόμα πολεμούν, μάχονται και παλεύουν με την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων, ως έχει. Η οποία υπό την ηγεσία των ΗΠΑ κάνει τα πάντα για να τους εμποδίσει να κάνουν όλα αυτά τα πράγματα που οι άνθρωποι επιθυμούν να είχαν γίνει.

Brian Berletic: Αυτό μας φέρνει ξανά σε αυτά που είπαμε στην αρχή. Αν ο πολυπολικός κόσμος ήταν παντοδύναμος, θα ζούσαμε ήδη σε έναν πολυπολικό κόσμο. Δεν θα υπήρχε η ηγεμονία των ΗΠΑ. Όμως, η πραγματικότητα δεν είναι ακόμα αυτή. Υπάρχει αυτή η κολοσσιαία πάλη που διεξάγεται παγκόσμια. Όλοι είμαστε μέρος της, είτε το συνειδητοποιούμε, είτε όχι. Είτε το θέλουμε, είτε όχι. Κι έχεις δίκιο, η Κίνα κοιτά τη μεγάλη εικόνα. Θα μπορούσαν να παρακάμψουν τις κυρώσεις ενάντια στη Συρία. Ακόμα κι αν αυτό βοηθούσε, που δεν θεωρώ ότι θα το έκανε γιατί, επαναλαμβάνω, δεν μπορείς να ανοικοδομήσεις ένα έθνος αν δεν υπάρχει σταθερότητα και ασφάλεια. Η Συρία ήταν ένα υποτροπιάζον τραύμα και ουσιαστικά καθυστερούσαν το αναπόφευκτο. Στην πράξη δεν ξεκίνησε καμία ανοικοδόμηση. Και θυμόμαστε τη Dana Stroul[5], του Στέιτ Ντιπάρτμεντ των ΗΠΑ, να καυχιέται το 2019 δημόσια για την κατοχή του συριακού πετρελαίου και άλλων πόρων, την πλειοψηφία των πόρων της Συρίας, την ενέργεια και τα γεωργικά προϊόντα, που θα οδηγούσε μέσω της πείνας και του κρύου στην υποταγή του Συριακού λαού. Καυχήθηκε για την καταδίκη της Συρίας σε σωρό ερειπίων. Το είπε κυριολεκτικά: «η υπόλοιπη χώρα είναι ερειπωμένη» και αυτό ήθελαν να διατηρήσουν. Ήθελαν να εμποδίσουν την ανοικοδόμηση, ήθελαν να συνεχίσουν αέναα αυτό το έγκλημα ενάντια στην ανθρωπότητα που διέπρατταν όλο αυτό το χρονικό διάστημα. Και το έκαναν συνειδητά, όχι κατά λάθος. Ήθελαν να ισοπεδώσουν τη Συρία. Ήθελαν να ισοπεδώσουν την Λιβύη.

Έχω προειδοποιήσει πολλές φορές, πως καθώς η Μέση Ανατολή αρχίζει να μεταστρέφεται, οι ΗΠΑ δεν έχουν εναλλακτικό όραμα να της προσφέρουν ώστε να εμποδίσουν τη μεταστροφή της και την ισοπεδώνουν μέχρι να μην μείνει τίποτα για να μεταστραφεί. Αυτό κάνουν. Και όλες οι χώρες στην περιοχή πρέπει να το συνειδητοποιήσουν. Αυτή τη μοίρα τους ετοιμάζουν, ακόμα κι αν αποτελούν υποτιθέμενα συμμάχους των ΗΠΑ, στην περίπτωση που αρχίσουν να μεταστρέφονται και να εξυπηρετούν τα δικά τους εθνικά συμφέροντα. Κι αν τα δικά τους συμφέροντα δεν ευθυγραμμίζονται με αυτά της Ουάσιγκτον, θα προσπαθήσουν να ισοπεδώσουν κι αυτούς. Αυτό είναι το πρόβλημα. Κι αυτό έχουν να μελετήσουν και να αντιμετωπίσουν η Κίνα, η Ρωσία και το Ιράν όταν προσπαθούν να το λύσουν. Πρέπει να λαμβάνουν όλους αυτούς τους παράγοντες υπόψη. Αν η Κίνα παρακάμψει της κυρώσεις για τη Συρία, κάτι που δεν θα βοηθούσε ουσιαστικά τη Συρία, θα άνοιγε μια ακόμα πόρτα για την πλήρη απομόνωση που επιθυμούν να της επιβάλλουν οι ΗΠΑ. Κι αυτό δεν είναι διαπραγματεύσιμο, αυτός είναι ο στόχος της Ουάσιγκτον. Η Κίνα προσπαθεί να το καθυστερήσει όσο το δυνατόν περισσότερο. Καταλαβαίνει ότι η κατάσταση των πραγμάτων την ευνοεί. Ο χρόνος είναι με το μέρος της. Οι ΗΠΑ συνειδητοποιώντας το αυτό προσπαθούν να καταστρέψουν τα πάντα πριν τελειώσει ο χρόνος τους. Είναι ένας αγώνας ταχύτητας. Η Κίνα να χτίσει γρηγορότερα απ’ ότι καταστρέφει η Αμερική. Ο πολυπολικός κόσμος να χτίζει ταχύτερα απ’ ότι οι ΗΠΑ και οι πληρεξούσιοί τους καταστρέφουν. Αν το αντιληφθούμε αυτό, μπορούμε να κατανοήσουμε καλύτερα τις αποφάσεις που λαμβάνει ο πολυπολικός κόσμος.

Danny Haiphong: Ακόμα και τα δύο-τρία τελευταία χρόνια, έκαναν πολλά η Ρωσία και η Κίνα για να αποτρέψουν στη Δυτική Ασία αυτό που συνέβη στη Συρία: τις εντατικές διαπραγματεύσεις, τις προσπάθειες να φέρουν ομαλοποίηση και σταθερότητα, να φέρουν τα αντίπαλα μέρη κοντά, την Τουρκία με τη Συρία. Η Κίνα έφερε στο ίδιο τραπέζι τις αντιστασιακές Παλαιστινιακές ομάδες, το Ιράν με τη Σαουδική Αραβία. Αυτές οι δύο χώρες και ο πολυπολικός κόσμος εν γένει και πρέπει να συμπεριλάβουμε και το Ιράν… Γιατί πολύς κόσμος ασκεί κριτική στο Ιράν, γιατί δεν διέλυσε το Ισραήλ με τις πυραυλικές του δυνάμεις. Το Ιράν όμως πρέπει να ζήσει στην περιοχή και ταυτόχρονα προσπαθεί να γίνει μέρος αυτού του ευρύτερου κόσμου και σημείο αναφοράς του πολυπολικού κόσμου. Κι αν βρίσκεται σε πλήρη σύγκρουση, σε ολοκληρωτικό πόλεμο με το Ισραήλ τότε αυτός ο σχεδιασμός θα καταστραφεί εντελώς. Κι αυτός ο σχεδιασμός στηρίζεται σε μια λεπτή ισορροπία λόγω των κυρώσεων. Φυσικά το Ιράν έχει περισσότερα πλεονεκτήματα από τη Συρία για παράδειγμα, και παρακάμπτει γεωγραφικά τις κυρώσεις και υπάρχουν κι άλλοι παράγοντες. Το θέμα εδώ είναι πως όταν οι άνθρωποι βλέπουν να συμβαίνει αυτό στη Συρία, βλέπουν ένα εξαιρετικά καταστροφικό γεγονός κι αυτό είναι αλήθεια, που κόβει τη γραμμή της ζωής στον Άξονα της Αντίστασης ενάντια στην επιθετικότητα των ΗΠΑ και του Ισραήλ στην περιοχή. Επίσης, οι άνθρωποι σκέφτονται η Συρία έπεσε, το Ιράν θα ακολουθήσει σίγουρα και μετά η Ρωσία και η Κίνα. Πιστεύω πως πρέπει να βάλουμε λίγο φρένο κι ότι δεν μπορούμε να εκμηδενίζουμε ολόκληρη την Ιστορία, ακόμα και την πρόσφατη, όταν συμβαίνει ένα γεγονός που δεν είναι ευνοϊκό στην υπόθεση της πολυπολικότητας. Ποιες είναι οι σκέψεις σου σε αυτό;

Brian Berletic: Αυτό προσπαθώ να πείσω τους ανθρώπους να καταλάβουν. Αυτή είναι μόνο μία μάχη μέσα σε έναν πολύ μεγαλύτερο πόλεμο. Ας σκεφτούμε τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ας σκεφτούμε την Σοβιετική Ένωση στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Τι ελπίδες είχαν οι Σοβιετικοί στην αρχή του πολέμου όταν η Ναζιστική Γερμανία εισέβαλε στην ΕΣΣΔ; Τι ελπίδες είχαν όταν οι Ναζί βρίσκονταν κυριολεκτικά έξω από τη Μόσχα; Οι περισσότεροι άνθρωποι έδιναν ελάχιστες ελπίδες. Πολλοί άνθρωποι απελπίστηκαν αλλά πολλοί περισσότεροι δεν εγκατέλειψαν και συνέχισαν τον αγώνα. Κοίταζαν τη μεγάλη εικόνα, αποδέχτηκαν τις προσωρινές αποτυχίες και απώλειες για μια στρατηγική και ολοκληρωτική νίκη στο τέλος. Φανταστείτε τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο σαν εικόνα σε γρήγορη κίνηση από τη στιγμή που η Ναζιστική Γερμανία εισέβαλε στη Σοβιετική Ένωση, πόσο μακριά έφτασαν και δείτε πόσα εδάφη έπρεπε να ανακαταλάβει η ΕΣΣΔ πριν φτάσει σταδιακά στο Βερολίνο. Δεν λέω πως επειδή έτσι έγινε στην Ιστορία, θα ξαναγίνει το ίδιο αυτόματα. Το όλο ζήτημα είναι αυτό: δεν μπορούμε να εγκαταλείψουμε τον αγώνα για μια μάχη. Πρέπει να κρατάμε στο μυαλό μας τη μεγαλύτερη εικόνα. Πρέπει να συνεχίσουμε να παλεύουμε. Δεν μπορούμε να παραδοθούμε εξαιτίας μιας υποχώρησης. Αυτή είναι η συμβουλή μου και για την καθημερινή ζωή. Αν έχεις μια αποτυχία και τα εγκαταλείπεις όλα, δεν πρόκειται να πετύχεις ποτέ τίποτα. Πρέπει να συνεχίζεις, να επιμείνεις. Η πλειοψηφία των πετυχημένων στη ζωή ανθρώπων είναι οι άνθρωποι που αρνούνται να εγκαταλείψουν. Βλέπουμε επιτυχημένους ανθρώπους και θεωρούμε ότι ήταν πάντα έτσι. Δεν βλέπουμε τα 10 χρόνια που έτρωγαν μόνο μακαρόνια σε γυμνό πάτωμα, όλα όσα πέρασαν μέχρι να πετύχουν κι αυτό ισχύει και για μένα προσωπικά. Στη διαδρομή μου για μια πολύ μικρή επιτυχία, σε κάποιο σημείο έτρωγα μόνο μακαρόνια, έγραφα άρθρα ανώνυμα και δεν πληρωνόμουνα κι έκανα άλλες δουλειές για να τα βγάλω πέρα. Έτσι είναι η ζωή, με τα πάνω και τα κάτω της. Εδώ τώρα μιλάμε για γεωπολιτική σε παγκόσμια κλίμακα. Προφανώς θα έχει τα πάνω και τα κάτω της. Δεν είναι ταινία του Χόλυγουντ, δεν θα εξελιχθούν όλα ομαλά. Ίσως και να μην εξελιχθούν καθόλου, για αυτό πρέπει να εντείνουμε την πάλη μας στην πραγματική ζωή κι όχι όπως μοιάζει στη φαντασία μας ή στα μυθιστορήματα.

Danny Haiphong: Ναι, υπάρχει ένα θέμα πως βλέπουν οι άνθρωποι τη Ρωσία και την Κίνα αλλά και το Ιράν. Το Ιράν βρίσκεται σε δύσκολη θέση αυτή τη στιγμή. Ο Ανώτατος Ηγέτης του, δήλωσε με αυτοπεποίθηση ότι όχι μόνο θα συνεχίσουν τη δική τους αντίσταση αλλά και πως πιστεύει ότι συνολικά η αντίσταση θα συνεχιστεί. Καταρχήν τον πιστεύω γιατί το έχουν αποδείξει ιστορικά αλλά κι επειδή αν υπάρξουν σοβαρές αποτυχίες δεν σημαίνει ότι όλοι θα δειλιάσουν, θα σταματήσουν να μάχονται και θα επιτρέψουν τη μπότα των ισραηλινών ή των HTS[6] ή των ΗΠΑ να τους κάτσει στο σβέρκο. Δεν θα είχαμε την προοπτική ενός πολυπολικού κόσμου, την ιστορία των αποτυχημένων πολέμων των ΗΠΑ αν οι άνθρωποι έλεγαν «δεν πειράζει, ας κάτσουν στο σβέρκο μου». Πιστεύω πως και σε ευρύτερη προοπτική, όταν πρόκειται για μεγαλύτερες δυνάμεις όπως η Ρωσία και η Κίνα δεν αντιμετωπίζουν τις αποτυχίες σαν καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης που πρέπει να τρέξουν να τις σβήσουν, αλλά σαν στιγμιότυπα που απαιτούν απάντηση αντίστοιχη με το μακροπρόθεσμο όραμά τους. Οι άνθρωποι δεν είναι πάντα χαρούμενοι με αυτό, επειδή σημαίνει ότι αποφασίζουν και κάνουν βήματα φαινομενικά κι όχι επαρκώς επιθετικά ή επαρκή για να επανορθώσουν την κατάσταση. Ας είμαστε όμως ειλικρινείς, η Συρία δεν ήταν μια κατάσταση που μπορούσε να διορθωθεί. Αν μπορούσε δεν θα είχε καταρρεύσει τόσο γρήγορα. Και δεν πρόκειται να ρίξω όλα τα βάρη στη Συριακή κυβέρνηση. Η Συριακή κυβέρνηση αντιστάθηκε γενναία για πολλά χρόνια ενάντια στην Αυτοκρατορία κι έκανε ό,τι μπορούσε. Αλλά είναι φανερό πως τα τελευταία χρόνια, όποιοι κι αν ήταν οι λόγοι -εσωτερικές πιέσεις, απόπειρα πραξικοπήματος που πέτυχε- έχουμε πολλά αναπάντητα ερωτήματα. Όμως αυτό που γνωρίζουμε σίγουρα για τη Συρία είναι πως εσωτερικά κάτι λειτουργούσε πολύ λάθος κι εξωτερικά υπήρχε μεγάλη πίεση που επίσπευσε τα γεγονότα. Η Ρωσία και η Κίνα θα το μελετήσουν και θα πουν: χρειάζεται να συνεχίσουμε στο δρόμο που έχουμε ανοίξει, είτε η Συρία υφίσταται όπως την ξέραμε με τον Μπασσάρ αλ Άσαντ, είτε όχι.

Brian Berletic: Δεν θέλω να υποβιβάσω το ζήτημα σε επιτραπέζιο παιχνίδι αλλά αν το αντιστοιχίσουμε με μια παρτίδα σκάκι, δεν πρόκειται να τελειώσεις την παρτίδα με όλα τα πιόνια. Θα χρειαστεί να θυσιάσεις πιόνια. Είναι η πραγματικότητα του παιχνιδιού και η πραγματικότητα της γεωπολιτικής. Αν χάνεις αυτά τα πιόνια μετά από προσεκτική εκτίμηση και συνολική θεώρηση για το πώς θα κερδίσεις ολόκληρη την παρτίδα, τότε αυτό έχει νόημα και δεν γίνεται μάταια. Και ως προς την απώλεια της Συρίας… Δεν είναι η ώρα να τραβάμε τα μαλλιά μας, είναι η ώρα να μελετήσουμε τα οποιαδήποτε λάθη συνέβησαν και οδήγησαν σε αυτήν. Είναι προειδοποίηση ενάντια στον εφησυχασμό και ώθηση για να παλέψουμε περισσότερο. Παλεύεις περισσότερο εκεί που μπορείς, αποδέχεσαι πού δεν μπορείς να επιτύχεις και επιτυγχάνεις εκεί που μπορείς. Κι αυτό είναι το μάθημα που πήραμε από τη Συρία.

Και ακριβώς όπως στο σκάκι, αν πρόκειται να χάσεις ένα πιόνι, να το χάσεις για κάποιο λόγο. Όταν ήμουν παιδί κι έπαιζα με τον πατέρα μου, έχανα ένα πιόνι κι εκνευριζόμουν τόσο πολύ που αμέσως προσπαθούσα να πάρω εκδίκηση τρώγοντας ένα άλλο πιόνι και συνήθως αυτό με έριχνε στην παγίδα. Για αυτό δεν πρέπει να γινόμαστε συναισθηματικοί, να μην αντιδράμε συναισθηματικά, να σκεφτόμαστε λογικά, ορθολογικά και στρατηγικά και να κοιτάζουμε τη μεγάλη εικόνα.

Θα ήθελα να προσθέσω ένα ζήτημα που δεν συνδέεται απευθείας με τα ερωτήματά σου. Ένα πεδίο στο οποίο, θεωρώ, η Ρωσία και η Κίνα πρέπει να κάνουν πολύ περισσότερα είναι ο χώρος της πληροφορίας, να διασφαλίσουν τον πληροφοριακό χώρο σαν τομέα της Εθνικής Ασφάλειας του 21^ου αιώνα. Βλέπω ότι η Κίνα προσφέρει μια πολύ ελκυστική εναλλακτική στην κυριαρχία των ΗΠΑ. Το πρόβλημα είναι ότι οι ΗΠΑ είναι ειδικοί στο να πείθουν τους ανθρώπους να πάνε ενάντια στα ίδια τους τα συμφέροντα. Ενώ η Κίνα προσφέρει προφανώς την καλύτερη συμφωνία και εναλλακτική, οι ΗΠΑ είναι σε θέση να τους πείσουν να μην την πάρουν, μέχρι και να παλέψουν εναντίον της. Αυτό κάνουν σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή, για αυτό υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν ότι παλεύουν ενάντια στις ΗΠΑ και το Ισραήλ και στην πράξη παίρνουν όπλα, χρήματα και εκπαίδευση από τις ΗΠΑ και το Ισραήλ, ξεπλυμένα μέσω Αράβων συμμάχων τους στην περιοχή. Για αυτό εξακολουθούν και συμβαίνουν αυτά. Γιατί το υπερόπλο των ΗΠΑ μέχρι και σήμερα είναι ο έλεγχος του παγκόσμιου πληροφοριακού χώρου και διεισδύουν και καταλαμβάνουν τον χώρο των πληροφοριών σε κάθε ένα έθνος. Βρίσκομαι στην Ταϊλάνδη η οποία αυτή τη στιγμή είναι εντελώς μονοπωλημένη από τις ΗΠΑ, μέσω του Εθνικού Κληροδοτήματος για τη Δημοκρατία[7] που στήνει μέσα ενημέρωσης, τα οποία οι άνθρωποι εμπιστεύονται καθώς δεν έχουν ιδέα ότι χρηματοδοτούνται από την κυβέρνηση των ΗΠΑ. Διεισδύουν στο εκπαιδευτικό σύστημα και στο πολιτικό σύστημα. Αν διεισδύσεις στο εκπαιδευτικό σύστημα έχεις υπό την κατοχή σου τον αγωγό που εφοδιάζει με μελλοντικούς δημοσιογράφους, πολιτικούς, διπλωμάτες και επιχειρηματίες. Κι όλοι αυτοί οι άνθρωποι θα ευθυγραμμίζονται με τα Δυτικά συμφέροντα σε βάρος των ίδιων τους των συμφερόντων και δεν θα το συνειδητοποιούν καν. Γιατί αυτή είναι η δύναμη από τον έλεγχο του πληροφοριακού χώρου.

Θέλουμε να πιστεύουμε πως κάθε ανθρώπινο ον είναι ορθολογικό και σκέφτεται τα πράγματα, όμως οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν καν χρόνο να το κάνουν. Ακούν όποια προπαγάνδα τους σερβίρουν και την πιστεύουν. Αυτή είναι δυστυχώς η αλήθεια. Οπότε η Ρωσία και η Κίνα έχουν δημιουργήσει μια ελκυστική εναλλακτική αλλά, πρέπει να κατανοήσουν τη σημασία του πληροφοριακού χώρου και να βοηθήσουν τους ανθρώπους να επιδιώξουν τα συμφέροντά τους αντί να λειτουργούν εναντίον τους. Κοιτάξτε την Ουκρανία. Είναι μια χώρα που οι ΗΠΑ την έπεισαν να διαπράξει εθνική αυτοκτονία. Ίδια περίπτωση ήταν η Γεωργία μεταξύ 2003 και 2008 και τώρα προσπαθούν να το επαναλάβουν. Πώς το πέτυχαν αυτό; Ποιος βρίσκεται πίσω από τις διαμαρτυρίες στη Γεωργία αυτή τη στιγμή; Το Εθνικό Κληροδότημα για τη Δημοκρατία που διευθύνεται, επιβλέπεται και χρηματοδοτείται από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, τα επιχειρηματικά χρηματοπιστωτικά συμφέροντα της Γουόλ Στρήτ που ελέγχουν ό,τι συμβαίνει στην Ουάσιγκτον.

Σημειώσεις:

[1] Την ενδιαφέρουσα συνέντευξη που έδωσε ο Alex Krainer μπορείτε να την παρακολουθήσετε στο youtube πατώντας εδώ: https://www.youtube.com/watch?v=Q0FQeGjPSc0 με αρκετά καλή αυτόματη μετάφραση. (Για την αυτόματη μτφρ. στο youtube πηγαίνετε στις ρυθμίσεις του βίντεο [γραναζάκι], πατάτε στους υπότιτλους και επιλέγετε αυτόματη μετάφραση όπου θα ανοίξει λίστα με γλώσσες). Ο Alex Krainer διευθύνει δική του επιχείρηση διαχείρισης επενδύσεων, είναι αναλυτής αγοράς, συγγραφέας και ερευνητής με καταγωγή από την Κροατία.

[2] Ιδιωτική επιχείρηση που αποτελεί την επίσημη Δεξαμενή Σκέψης για την γεωστρατηγική πολιτική των ΗΠΑ. (Σ.τ.Μ.).

[3] Defeat in detail. Θα μπορούσε γενικότερα να διατυπωθεί και ως το γνωστό «διαίρει και βασίλευε». (Σ.τ.Μ.).

[4] Brookins Institution. Αμερικανική δεξαμενή σκέψης που διεξάγει έρευνες και εκπαίδευση κυρίως για θέματα παγκόσμιας οικονομικής και εξωτερικής πολιτικής. (Σ.τ.Μ.).

[5] Η Dana Stroul ήταν η τότε Αναπληρώτρια Υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ με αρμοδιότητα για τη Μέση Ανατολή. (Σ.τ.Μ.).

[6] Η Hayat Tahrir al-Sham, που σημαίνει κατά λέξη «Επιτροπή Απελευθέρωσης του Λεβάντε». (Σ.τ.Μ.).

[7] National Endowment for Democracy. Αποτελεί, σύμφωνα με την ιστοσελίδα του, μια «ημικυβερνητική Μη Κυβερνητική Οργάνωση». Ιδρύθηκε το 1983, έχει στόχο την προώθηση της «δημοκρατίας» κι έχει εμπλακεί παγκόσμια σε όλες τις ανατροπές κυβερνήσεων και τη διάλυση ανεξάρτητων κρατών, αρχής γενόμενης από την ΕΣΣΔ. (Σ.τ.Μ.).