Σημείωση Ξαστεριάς: Έχει δίκιο ο κ. Σαμαράς στις αιτιάσεις του για τον ενδοτισμό της κυβέρνησης έναντι της Τουρκίας, που απετέλεσε και την αιτία της διαγραφής του από το κόμμα της Ν.Δ.; Και βέβαια έχει δίκιο. Αυτό όμως δεν τον απαλλάσσει από τις δικές του ευθύνες όταν θήτευε ως πρωθυπουργός της χώρας, όπου η στάση του δεν διέφερε από αυτήν του σημερινού πρωθυπουργού. Αυτές τις ευθύνες του κ. Σαμαρά καταγράφει η ανακοίνωση του Ενιαίου Παλλαϊκού Μετώπου που δημοσιεύουμε στη συνέχεια, για να μην νομίζουν ορισμένοι ότι όλος ο ελληνικός λαός φέρει μνήμη χρυσόψαρου.

Με συνοπτικές διαδικασίες διέγραψε ο Κ. Μητσοτάκης τον πρώην πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά από τις τάξεις της ΝΔ. Αφορμή, ήταν η συνέντευξη του τελευταίου στο ΒΗΜΑ της Κυριακής. Ποιο ήταν το μέγα ατόπημα του κ. Σαμαρά; Χωρίς αμφιβολία, η καταγγελία εκ μέρους του, των πολιτικών μειοδοσίας της κυβέρνησης της ΝΔ υπό τον Μητσοτάκη, υπέρ της Τουρκίας.

Μια καταγγελία μειοδοσίας, που ο μέσος πολίτης πλέον αντιλαμβάνεται με κάθε βεβαιότητα. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, πειθαρχώντας σε υπερατλαντικές παραινέσεις, προχωρεί μεθοδικά κι αθόρυβα μέσω της μυστικής διπλωματίας σε εδαφικό ακρωτηριασμό της χώρας. Η εδαφική ακεραιότητα, η εθνική κυριαρχία και επικράτεια, τα κυριαρχικά δικαιώματα, που από τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ και το διεθνές δίκαιο, θεωρούνται αναπαλλοτρίωτες και θεμελιώδης συνθήκες της ίδιας της κρατικής μας υπόστασης, μπαίνουν στο παζάρι, καθίστανται αντικείμενα εκχωρήσεων και διαμοιρασμού. Η μυστική διπλωματία επιτρέπει τη μετατροπή των «διαπραγματεύσεων» σε ένα απίστευτο αλισβερίσι ενδοτισμού, υποτέλειας και μειοδοσίας σε όφελος της γείτονος.

Έχει δίκιο ο κ. Σαμαράς; Και βέβαια έχει δίκιο. Είναι όμως και ο πλέον ακατάλληλος για να ομιλεί.

Ο ίδιος ισχυρίζεται ότι επί πρωθυπουργίας του, όταν διαπραγματευόταν με την Τουρκία, δεν υπήρχαν η Γαλάζια Πατρίδα, το τουρκολιβυκό μνημόνιο, η απαίτηση αποστρατιωτικοποίησης των νησιών, η κατοχή της Αμμοχώστου, η Κάσος 1, 2, 3, κτλ. Το μόνο όμως που καταφέρνει με τις δηλώσεις του αυτές, είναι να δικαιώνει τη ρήση του Σάμιουελ Τζόνσον, δηλαδή πως ο πατριωτισμός χρησίμευε πάντα ως «καταφύγιο για τους απατεώνες».
Δυστυχώς γι’ αυτόν, η ιστορία είναι και ατίθαση και επίμονη! Για όσους τουλάχιστον δεν έχουν κοντή μνήμη. Αλλά και γι’ αυτούς που αντιλαμβάνονται ως ύψιστο καθήκον την υπεράσπιση της πατρίδας και του λαού απέναντι σε κάθε επιβουλή.

Οφείλουμε λοιπόν να υπενθυμίσουμε σε όσους ξεχνούν, αυτά που επιδιώκει να αποκρύψει η επιλεκτική μνήμη του κ. Σαμαρά:

– Τo «casus belli», η επίσημη απειλή κήρυξης πολέμου της Τουρκίας απέναντι στην Ελλάδα, στην περίπτωση που η τελευταία -ως κυρίαρχο κράτος- επέκτεινε μονομερώς τα χωρικά της ύδατα στα 12 ν.μ., σύμφωνα με το αναφαίρετο δικαίωμα που της παρέχουν οι κανόνες του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας, ίσχυε και επί πρωθυπουργίας του. Αναρωτιόμαστε λοιπόν, ποια πατριωτική λογική επιτρέπει συνομιλίες υπό την απειλή πολέμου; Ως πατριώτης, πώς αποδεχόταν μυστικές διαπραγματεύσεις με το πιστόλι στον κρόταφο; Τι ακριβώς συζητούσε η κυβέρνηση του κ. Σαμαρά με την κυβέρνηση Ερντογάν, με τo «casus belli» να επικρέμεται πάνω από τη χώρα μας;

– Οι συνεχείς εκδόσεις ΝΟΤΑΜ της Τουρκίας, ήδη από το 2011, και η διεξαγωγή αποβατικών ασκήσεων και επιχειρήσεων αναγνώρισης και επιτήρησης στο Αιγαίο και την ανατολική Μεσόγειο (Efes 2011και Denizkurdu 2011), αλλά και οι απροκάλυπτα προκλητικές δηλώσεις Νταβούτογλου που αμφισβητούσαν την ελληνική κυριαρχία στο Φαρμακονήσι και στο Αγαθονήσι εκείνη την περίοδο, δεν έπεσαν στην αντίληψη του μετέπειτα πρωθυπουργού κ. Σαμαρά; Ούτε του αντιπροέδρου της κυβέρνησης του, κ. Βενιζέλου;

– Η Τουρκία τον Μάιο του 2014, επί διακυβέρνησης Σαμαρά, αμφισβητούσε μετ’ επιτάσεως τα κυριαρχικά μας δικαιώματα στο μισό Αιγαίο. Δεν έμεινε σε δηλώσεις, αλλά χρησιμοποίησε και στρατιωτικά μέτρα. Συγκεκριμένα δε, επιδρομικού χαρακτήρα ασκήσεις:

  1. Την άσκηση «Efes 2014» στα νησιά του ανατολικού και νότιου Αιγαίου, όπου δέσμευσαν και επιχείρησαν με αεροναυτικές δυνάμεις στον δίαυλο Καρπάθου – Ρόδου ενώ κινήθηκαν και απέκοψαν τους θαλάσσιους διαύλους από τη Λέσβο μέχρι και τη Σάμο .
  2. Την άσκηση «Beyaz Firtina 2014» σε όλο το Αιγαίο, εισβάλλοντας κι επιχειρώντας δυτικά του 25ου μεσημβρινού σε αποστολή περικύκλωσης των Κυκλάδων, με προκλητικές πλόες πολεμικών σκαφών στις ακτές των νησιών Νάξου, Μήλου, Πάρου και Σαντορίνης, εντός ελληνικών χωρικών υδάτων.
  3. Την παραβίαση επί τουλάχιστον 7 φορές το Φθινόπωρο του 2014, των ελληνικών χωρικών υδάτων από την τουρκική κορβέτα Buyukada, που έκοβε ανενόχλητη βόλτες στο Αιγαίο.

Πού ακριβώς βρισκόταν τότε ο πατριωτισμός Σαμαρά; Πώς ενήργησε η κυβέρνηση του;

– Από τις αρχές του 2014 μπαινόβγαινε στην κυπριακή ΑΟΖ το τουρκικό ερευνητικό σκάφος Barbaros με παράνομες ΝaVTEX, παραβιάζοντας τα κυριαρχικά δικαιώματα της Κύπρου. Τον Νοέμβριο του 2014 κορυφώθηκαν αυτές οι παραβιάσεις/επιδρομές, όταν στην διάρκεια  της τουρκονατοϊκής άσκησης «Γαλάζια Φάλαινα» εκ μέρους της Τουρκίας, ενεργοποιήθηκαν οι κανόνες εμπλοκής για την περίπτωση που το ελληνικό πολεμικό ναυτικό προσέγγιζε προς υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κύπρου και της Ελλάδας.

Πως αντέδρασε τότε η κυβέρνηση Σαμαρά; Συγκάλεσε μήπως το Συμβούλιο πολιτικών αρχηγών για να αντιμετωπίσει την εξόφθαλμη επιθετικότητα της Τουρκίας; Κάθε άλλο!
Απαντούσε δε – σε επίκαιρη ερώτηση της αντιπολίτευσης – διά στόματος του αντιπροέδρου και υπουργού Εξωτερικών Ε. Βενιζέλου: «Δεν υπάρχει κάποιος εθνικός κίνδυνος, δεν υπάρχει απόφαση για εθνικό θέμα, την οποία καλούμαστε να λάβουμε».
Ακριβώς λοιπόν, επειδή η κυβέρνηση Σαμαρά δεν διέβλεπε εθνικό κίνδυνο στις επιδρομές της Τουρκίας, ο κ. Βενιζέλος επισκέφθηκε στα τέλη του ίδιου μήνα (29 Νοεμβρίου 2014) την Άγκυρα, προκειμένου να συνομιλήσει με τον τότε ομόλογό του κ. Τσαβούσογλου και να συναντηθεί με τον Ερντογάν.

– Η απαράδεκτη αδράνεια της κυβέρνησης Σαμαρά και της ΕΕ, σχετικά με το έγγραφο της Άγκυρας στο Συμβούλιο Σύνδεσης ΕΕ – Τουρκίας τον Ιούλιο του 2014, όπου προσβλητικά σημείωνε ότι “η Κυπριακή Δημοκρατία είναι εκλιπούσα”! Η εντονότατη αντίδραση της Ευρωβουλευτού, κυρίας Ελένης Θεοχάρους προς τους Θεσμούς της ΕΕ, την κυβέρνηση και ειδικά του υπ. Εξωτερικών της Ελλάδας, έφερε στη δημοσιότητα, υπόψη της κοινής γνώμης, την κατάφωρη αυτή προσβολή της Τουρκίας. Μήπως δεν γνώριζε ο κ. Σαμαράς τις ενέργειες του αντιπροέδρου και υπουργού Εξωτερικών της κυβέρνησής του, κ. Βενιζέλου; Δεν εγνώριζε η δεξιά τι ποιεί η αριστερά, εντός κυβερνητικού συνασπισμού; Αν διαφωνούσε, ως πατριώτης όπως θέλει να εμφανίζεται, γιατί δεν έπραξε τα δέοντα απέναντι στον ενδοτισμό του κυβερνητικού του εταίρου;

Πώς αντιμετώπισε τελικά η κυβέρνηση Σαμαρά, όλες τις πιο πάνω ενέργειες της Τουρκίας; Πώς υπερασπίστηκε την ελληνική εθνική κυριαρχία και την κυπριακή δημοκρατία, έναντι των κατάφωρων τουρκικών παραβιάσεων, αλλά και την πολιτική ευθείας αμφισβήτησής τους;
Πόσο διέφερε η δική του μυστική διπλωματία, η δική του πολιτική κατευναστικού ενδοτισμού, από τη σημερινή πρακτική της κυβέρνησης του κ. Κυρ. Μητσοτάκη που ο ίδιος σωστά καταγγέλλει;

Είναι προφανές κι ας μην θέλει να θυμάται ο κ. Σαμαράς: Τίποτα δεν υπερασπίστηκε!

Αντί η κυβέρνησή του να πράξει τα αυτονόητα και προβλεπόμενα από το Διεθνές Δίκαιο, σε στρατιωτικό, διπλωματικό και διεθνές επίπεδο, όπως αρμόζει σε κυρίαρχο κράτος που υπερασπίζεται την εθνική του κυριαρχία, επέλεξε να συμμορφωθεί με την φιλοτουρκική στάση των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Οι όποιες χλιαρές δηλώσεις, τα όποια ημίμετρα αφορούσαν την εσωτερική κατανάλωση, αποσκοπούσαν στη διασκέδαση των ανησυχιών του φιλοθεάμονος κοινού των εγχώριων Μ.Μ.Εξαπάτησης και της εκλογικής πελατείας.

Πιστός στον περιορισμό της εθνικής κυριαρχίας που απαιτούν οι «διεθνείς δεσμεύσεις της χώρας» – όπως καθ’ ευφημισμό ονομάζονται οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους σε ΝΑΤΟ και ΕΕ – δεν διέταξε παράσταση σημαίας με ανάλογες δυνάμεις του πολεμικού ναυτικού. Ούτε κανένας πρέσβης ή στρατιωτικός ακόλουθος της Τουρκίας κλήθηκε, είτε για επίδοση διαμαρτυρίας, είτε για απέλαση, λόγω συνέχισης των παραβιάσεων. Καμμιά προσφυγή δεν αποφασίστηκε προς τους διεθνείς οργανισμούς, όπως είναι ο ΟΑΣΕ, το Συμβούλιο Ασφαλείας και η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, με αίτημα να καταδικαστεί η τουρκική προκλητικότητα και να απαιτηθεί η συμμόρφωση της Τουρκίας με τα κυριαρχικά δικαιώματα που παραβιάζει. Δεν τέθηκε καν θέμα βέτο στο ΝΑΤΟ, όταν η Τουρκία υπό την κάλυψη νατοϊκών ασκήσεων, ξετύλιγε τις διεκδικήσεις της. Ούτε για το θέμα του «casus belli», του επέτρεψε ο πατριωτισμός του κ. Σαμαρά να στεναχωρήσει τους ως άνω διεθνείς οργανισμούς, ούτε άλλωστε κι αυτό ακόμα το ΝΑΤΟ! Τίποτα απ’ όλα αυτά!

Ας μην διαρρηγνύει λοιπόν τα ιμάτια του πατριωτισμού του ο κ. Σαμαράς. Ο ίδιος και η κυβέρνησή του, αποτέλεσαν μέρος των εθνικών κυβερνητικών θιάσων που με τις συνεχείς υποχωρήσεις και διολισθήσεις τους, επέτρεψαν στην Τουρκία να διεκδικεί «Γαλάζια Πατρίδα», να υπογράφει «τουρκολιβυκό μνημόνιο», να επιμένει στην αποστρατιωτικοποίηση των νησιών, στην κατοχή της Αμμοχώστου και να κλιμακώνει με «Κάσος 1, 2, 3, κτλ». Ο ίδιος και η κυβέρνησή του, είναι και συνυπεύθυνοι και συνδημιουργοί όσων καταγγέλλει!

Εξ άλλου ο κ. Σαμαράς ως Πρωθυπουργός τον Δεκέμβριο του 2014, εν μέσω εντάσεων οφειλόμενων στην τουρκική προκλητικότητα, προέδρευσε στο Ανώτατο Συμβούλιο Συνεργασίας Ελλάδας Τουρκίας, και πιστός στην πολιτική του κατευνασμού, δεσμεύτηκε για περαιτέρω σύσφιξη των ελληνοτουρκικών σχέσεων!
Και ενόσω η Τουρκία έπλεκε τον ιστό της αράχνης, με συμβούλια συνεργασίας και λοιπά φληναφήματα, οι ελληνικές κυβερνήσεις μέχρι την σημερινή, μαζί και του κ. Σαμαρά, «συνέσφιγγαν σχέσεις καλής γειτονίας» υπό τη σκιά της απειλής πολέμου!

Στην Ελλάδα, για ευνόητους ιστορικούς και γεωγραφικούς λόγους, η «τουρκοφαγία» είναι το πλέον διαδεδομένο είδος «πατριωτισμού των απατεώνων».
Πλην όμως ο προσεταιρισμός της Τουρκίας, εδώ και κάποια χρόνια, είναι μόνιμη έγνοια στην πολιτική των Αμερικανών και των «συμμάχων»/υποτακτικών τους σε ΝΑΤΟ και ΕΕ. Η Τουρκία είναι ανερχόμενη περιφερειακή δύναμη και κάθε άλλο παρά δεδομένη θεραπαινίδα των συμφερόντων τους.

Η υποτέλεια των εγχώριων ελίτ στην πολιτική αυτή του «κατευνασμού» του Ερντογάν, οφείλεται ακριβώς στο ότι εξαρτούν τα ιδιοτελή συμφέροντά τους από τους «ευαγείς» υπερεθνικούς οργανισμούς της ΕΕ, του ΝΑΤΟ και τον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ. Κι αν δεν συνάδουν με τα συμφέροντα του έθνους, του λαού και της χώρας, τόσο το χειρότερο γι’ αυτά τα τελευταία.

Οι «Ελληνόψυχοι τουρκοφάγοι» που ψήφισαν τα μνημόνια ή αποδέχονται τις αντισυνταγματικές δανειακές Συμβάσεις και το καθεστώς χρεοκρατίας που επιβλήθηκε στην πατρίδα μας, δεν είναι λιγότερο υπεύθυνοι για δωσιλογισμό και μειοδοτική πολιτική, αφού αποδέχονται το καθεστώς μειωμένης εθνικής κυριαρχίας που επιβάλουν οι δανειστές και οι «θεσμοί» τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι ανέξοδοι ηρωισμοί του κ. Σαμαρά, το Ζάπειο 1 και Ζάπειο 2 και η απαραίτητη κυβίστηση/υποταγή στους Δανειστές, προκειμένου να γίνει Πρωθυπουργός και να επιβάλει με τη σειρά του νέα μνημονιακά βάρη στο λαό και περισσότερα δεσμά στην πατρίδα μας.

Αποδεχόμενοι αντισυνταγματικά Δανειακές Συμβάσεις και τα αντίστοιχα μνημόνια, αποδέχτηκαν επίσης και τη ρήτρα άρσης της ασυλίας της χώρας, λόγω άσκησης εθνικής κυριαρχίας, απομειώνοντας την διαπραγματευτική θέση της, αποστερώντας την ουσιαστικά από την άσκηση εθνικής κυριαρχίας. Γι’ αυτό το ΕΠΑΜ, προκειμένου να αντιμετωπίσει σε νομικοπολιτικό επίπεδο αυτή την εθνική μειοδοσία, έχει υποβάλει ήδη από το 2018 στην Εισαγγελία του Αρείου Πάγου, Μήνυση – Έγκληση – Συνηγορία για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, επί τη βάσει τριών πραγματικών περιστατικών-παραδοχών:

  1. Τα Μνημόνια και οι αντίστοιχες Δανειακές Συμβάσεις, ουδέποτε έχουν κυρωθεί από την Ελληνική Βουλή, όπως επιτάσσει το άρθρο 28 παρ.1 του Συντάγματος.
  2. Μη τήρηση του αποτελέσματος του Δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου του 2015, που σύμφωνα με το Σύνταγμα έχει δεσμευτικό και επιτακτικό χαρακτήρα.
  3. Παράδοση Νομοθετικών αρμοδιοτήτων στους ξένους δανειστές.

Να γιατί ο «πατριωτισμός» των εγχώριων ελίτ και του πολιτικού τους προσωπικού σε «δεξιά», «κέντρο» και «αριστερά», δεν διανοείται να υπερβεί τις «διεθνείς δεσμεύσεις της χώρας», ή πιο σωστά, τις δεσμεύσεις που έχουν οι ολιγάρχες της χώρας μας έναντι των συμμάχων του ΝΑΤΟ ή των εταίρων της ΕΕ. Απέναντι στους τελευταίους, ο πατριωτισμός του κ. Σαμαρά, και των ομογάλακτών του σε ολόκληρο το πολιτικό φάσμα, εκλείπει.

Στον ενδοτισμό των εγχώριων ελίτ οφείλεται και η εσωτερική αποσύνθεση του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Ο αγώνας για την επιβίωσή του εκδηλώνεται: Από τη μεν δεξιά και κεντροδεξιά πολυκατοικία, τόσο με προσπάθειες αποκλήρωσης, όσο και με προσπάθειες νεκρανάστασης του δωσιλογισμού της εθνικοφροσύνης. Από δε την αριστερά, ή και την κεντροαριστερά, με αναζητήσεις «άφθαρτων» ηγητόρων, αλλά και με ασκήσεις ανάκτησης του χαμένου ηθικού πλεονεκτήματος, είτε μέσα από νέους δήθεν αντισυστημικούς ριζοσπαστισμούς, είτε με ατέρμονες προσπάθειες δήθεν εκδημοκρατισμού.

Η σήψη του πολιτικού συστήματος αλλά και νέοι κίνδυνοι για την Πατρίδα μας στη σημερινή περίπλοκη και ασταθή γεωπολιτική συγκυρία, τόσο στον κόσμο όσο και στα σύνορά μας, η ένταση της μυστικής διπλωματίας στα ελληνοτουρκικά, είναι τα σοβαρά προβλήματα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε ως έθνος, ως εργαζόμενοι.

Η αξιοποίηση της αμνησίας ή της επιλεκτικής μνήμης στις κόντρες μεταξύ των διαφόρων «τουρκοφάγων» προς άγραν εκλογικής πελατείας και συσπείρωση της πάλαι ποτέ «εθνικοφροσύνης», όπου εντάσσεται και το επεισόδιο της διαγραφής Σαμαρά, δεν είναι παρά η φαιδρή σκιά των παραπάνω!
Είναι όμως και εργαλείο αποπροσανατολισμού.

Αθήνα, 21 Νοεμβρίου 2024
Η Πολιτική Γραμματεία του ΕΠΑΜ