Το Ισραήλ παραπαίει στο χείλος του γκρεμού: δεν θα μπορέσει να επιβληθεί πάνω στις πολλαπλές αντιστάσεις που αντιμετωπίζει.

του Alastair Crooke*
μετάφραση Φλώρα Παπαδέδε

29/10/2024

Πριν από αιώνες γεννήθηκε ένα αγόρι. Οι γονείς του κατάλαβαν ότι θα είχε μπροστά του μια αξιοσημείωτη μοίρα, που αντανακλούσε τη Θέληση του Μεγάλου Σαμάνου. Τα μαλλιά του ήταν ανοιχτόχρωμα, τα μάτια του ανοιχτοπράσινα και το δέρμα του χλωμό. Φαινόταν προφανές ότι απολάμβανε τη θεϊκή εύνοια. Αλλά μια μέρα, ο πατέρας του αγοριού –ένα πρόσωπο με κύρος– σκοτώθηκε. Η οικογένεια έμεινε έτσι απροστάτευτη και οι νομάδες μετέτρεψαν σε ερείπια το σπίτι του. Έγινε δούλος τους. Του έβαλαν αλυσίδες στα πόδια για να μην μπορεί να περπατήσει. Ζούσε σαν σκύλος και μεγάλωνε σαν σκύλος, αλυσοδεμένος στο ύπαιθρο, τρώγοντας σάπιο φαγητό, παγώνοντας τις νύχτες του χειμώνα και επιθυμώντας τον θάνατο.

Γλίτωσε όμως το θάνατο. Όταν τελικά κατόρθωσε να δραπετεύσει, η ψυχή του ήταν βασανισμένη. Φωνές μέσα στο κεφάλι του. Oι κραυγές του πατέρα του. H καυτή φωτιά. H μητέρα του να βασανίζεται και να σκοτώνεται. Όλα του ψιθύριζαν, κατάστρεψε ό,τι βρίσκεται στο πέρασμά σου και αυτές οι αναμνήσεις θα σβήσουν.

Αλλά δεν έσβησαν. Ο στρατός του σκότωσε εκατομμύρια. Παρ’ όλα αυτά, ίδρυσε ένα έθνος με περισσότερους από ένα εκατομμύριο υποτελείς. Εξάλειψε κάθε έννοια της φυλετικής πίστης και των παλαιών ταυτοτήτων για να εξασφαλίσει υπακοή στο Κράτος του.

Τα έκανε όλα αυτά με έναν μικροσκοπικό στρατό. Όχι περισσότερο από 100.000. Το όνομά του έφθασε σε μας ως Τζένγκις Χαν.

Τι σχέση έχει αυτό με τον σημερινό πόλεμο στη Μέση Ανατολή; Λοιπόν, καταρχήν έχουμε περάσει – σε αυτόν τον πόλεμο του Ισραήλ που διευκολύνουν οι Αμερικανοί – σε έναν «πόλεμο χωρίς όρια». Οι κανόνες του πολέμου έχουν παραβιαστεί. Τα ανθρώπινα δικαιώματα έχουν καταστρατηγηθεί. Το διεθνές δίκαιο έχει απορριφθεί. Και ο Χάρτης του ΟΗΕ δεν υπάρχει πια. Και, καθώς επεκτείνεται, όλα γίνονται αποδεκτά – αποκεφαλισμένα παιδιά από βόμβες στη Γάζα, βομβαρδισμένα νοσοκομεία, συνεχείς εκτοπισμοί και σφαγές αμάχων.

Οι ρίζες αυτής της μετατόπισης είναι περίπλοκες. Εν μέρει, πηγάζουν από το μεταμοντέρνο δυτικό πνεύμα των καιρών. Όμως αντανακλούν επίσης το ίδιο δίλημμα που αντιμετώπισε ένας ταλαίπωρος, διαταραγμένος Τζένγκις Χαν: Πώς θα έλεγχε όλο τον κόσμο χωρίς έναν μεγάλο στρατό -στην πραγματικότητα, μόνο με έναν πολύ μικρό.

«Ό,τι συμβαίνει σήμερα είχε σχεδιαστεί ακριβώς πριν από 50 χρόνια – το 1974 και το 1973. Θέλω να περιγράψω πώς διαμορφώθηκε σταδιακά όλη η στρατηγική που οδήγησε σήμερα τις Ηνωμένες Πολιτείες, όχι να θέλουν την ειρήνη, αλλά να θέλουν το Ισραήλ να καταλάβει ολόκληρη την Εγγύς Ανατολή», εξήγησε ο καθηγητής Hudson.

Ο Hudson αναφέρει:

«Γνώρισα πολλούς [νεοσυντηρητικούς] στο Ινστιτούτο Hudson, όπου [είχα] εργαστεί για πέντε χρόνια στα μέσα της δεκαετίας του ’70. Μερικοί από αυτούς ή οι πατέρες τους ήταν τροτσκιστές. Ξεσήκωσαν την ιδέα του Τρότσκι για διαρκή επανάσταση. Δηλαδή, μια εκτυλισσόμενη επανάσταση – επειδή ο Τρότσκι είπε ότι αυτό που ξεκίνησε στη Σοβιετική Ρωσία επρόκειτο να εξαπλωθεί σε όλο τον κόσμο. Οι νεοσυντηρητικοί το προσάρμοσαν και είπαν: Όχι, η μόνιμη επανάσταση είναι η Αμερικανική Αυτοκρατορία. Θα επεκτείνεται και θα επεκτείνεται σε ολόκληρο τον κόσμο -και τίποτα δεν μπορεί να μας σταματήσει».

Μέσα στη φιλοδοξία τους, αποτέλεσαν έναν άλλο Τζένγκις Χαν: οι ΗΠΑ, χωρίς να διαθέτουν τα στρατιωτικά μέσα, θα καταλάμβαναν τη Μέση Ανατολή χρησιμοποιώντας από τη μια πλευρά το Ισραήλ ως πληρεξούσιό τους και τον υποβοηθούμενο από τη Σαουδική Αραβία σουνιτικό φονταμενταλισμό από την άλλη. Το Ινστιτούτο Hudson, υπό τον Χέρμαν Χαν, έπεισε την κυρίαρχη πολιτική φιγούρα, τον Σκούπ Τζάκσον ότι ο Σιωνισμός θα μπορούσε να είναι ο πολιορκητικός κριός της Αμερικής στη Μέση Ανατολή. Αυτό έγινε στις αρχές της δεκαετίας του 1970. Μέχρι το 1996, οι πρώην βοηθοί του Σκουπ Τζάκσον στη Γερουσία είχαν δημιουργήσει -ειδικά για τον Νετανιάχου- τη Στρατηγική της Νέας Αρχής[1].

Ξεκάθαρα, ήταν το προσχέδιο για μια «νέα Μέση Ανατολή». Υποστήριζε ότι το Ισραήλ, ως πληρεξούσιος, θα εξυπηρετούνταν καλύτερα με αλλαγή των καθεστώτων στις γύρω χώρες. Τον Μάρτιο του 2003, ο Πατ Μπιουκάναν[2], αναφερόμενος στην εισβολή στο Ιράκ, έγραψε: «Το σχέδιό τους [η Νέα Αρχή] παρότρυνε το Ισραήλ να επιδιώξει την αλλαγή καθεστώτων μέσω της «αρχής της πρόληψης».

Ο καθηγητής Michael Hudson επισημαίνει το μοιραίο ελάττωμα του σχεδιασμού: Ο πόλεμος στο Βιετνάμ είχε δείξει ότι οποιαδήποτε απόπειρα των δυτικών δημοκρατιών για μαζική επιστράτευση ήταν μη βιώσιμη. Ο Λίντον Τζόνσον το 1968 αναγκάστηκε να αποσυρθεί από την υποψηφιότητά του για τις εκλογές ακριβώς επειδή όπου κι αν πήγαινε, θα γίνονταν ασταμάτητα διαδηλώσεις για να σταματήσει ο πόλεμος.

Τι απέμενε πλέον στις Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ; Λοιπόν, η διαθέσιμη λύση  – εάν ο στόχος σας είναι να ιδρύσετε το Μεγάλο Ισραήλ – είναι ο «πόλεμος χωρίς όρια» [δηλαδή η ενεργητική πρόκληση τεράστιων παράπλευρων θανάτων] – ένας πόλεμος χωρίς όρια όπως αυτός που ασκούσε ο Τζένγκις Χαν: ο ολοκληρωτικός αφανισμός των άλλων λαών και η καταστολή των ξεχωριστών ταυτοτήτων τους. Μια μοναδική δύναμη – ο «Λεβιάθαν» του Χομπς – που επιτυγχάνεται μέσω του αφοπλισμού όλων. Ο απώτερος στόχος είναι να κατασταλεί οποιαδήποτε ποικιλομορφία βουλήσεων.

Το ελάττωμα είναι ότι οι Ισραηλινοί, ως η πληρεξούσια δύναμη των ΗΠΑ, έχουν περιορισμένες δυνάμεις, τόσο σε αριθμούς (είναι ένας μικρός στρατός, που εξαρτάται από εφέδρους), όσο και επειδή περιορίζονται από τους στρατεύσιμούς τους, που προέρχονται από μια δυτικοποιημένη, μεταμοντέρνα κουλτούρα.

«Ο μεταμοντέρνος τρόπος σκέψης έχει σαρώσει τον Θεό, τη φύση και τη λογική. Το άτομο αντικαθιστά τα πάντα. Γεγονότα είναι μόνο αυτά που θέλει να είναι… Απομένουν μόνο μυθοπλασίες — αλλά αυτές οι μυθοπλασίες είναι επίσης όλη του η πραγματικότητα. Η δυτική κοινωνία αρχίζει έτσι να μοιάζει πολύ με τρελοκομείο. Φυσικά, αυτό αποτελεί μόνο μια συλλογική παράνοια: Μια βόμβα πέφτει κάπου στη χώρα μας και οι πολύ πραγματικές πραγματικότητες, οι οποίες περιγελούν τα λόγια μας, καταστρέφονται και αυτή η φιλοσοφία καταρρέει», προειδοποιεί ο Δρ Henri Hude.

Αυτή η δήλωση, που απευθύνεται ευρύτερα στη Δύση, συνοψίζει ωστόσο ακριβώς το Ισραήλ. Το Ισραήλ προσπαθεί να καταστήσει το Ταλμούδ ως τη γνωσιολογική βάση της κοινωνίας του, ωστόσο το νεαρό Ισραήλ είναι σε μεγάλο βαθμό η ίδια γενιά ατομικιστών TikTokers όπως στη Δύση, των οποίων τα «γεγονότα» προέρχονται μόνο από αυτά που τους λέει η κυβέρνηση ότι είναι γεγονότα. Και καθώς οι βόμβες πέφτουν στο Τελ Αβίβ, η χώρα βυθίζεται σε συλλογική παράνοια και τα γεγονότα περιγελούν τους κρατικούς υπεραισιόδοξους λόγους.

Στη βάση του, ο μεταμοντερνισμός δίνει ύψιστη προτεραιότητα στη Ζωή και την ατομική ελευθερία. Η ικανότητα προσαρμογής στις ωμότητες αυτού του στυλ αχαλίνωτου πολέμου εξαρτάται επομένως πολύ από την κουλτούρα. Για να προσαρμοστεί κανείς επιτυχώς στη φρίκη του θανάτου και της καταστροφής, πρέπει να αποδεχτεί την ίδια την ιδέα της θυσίας και του πόνου – να χύσει το αίμα του για να τροφοδοτήσει τη γη με νέα ανάπτυξη.

Το Ισραήλ δεν έχει κουλτούρα θυσίας, αλλά οι αντίπαλοί του έχουν. Αν ο πολιτισμός δεν είναι σε θέση να δώσει ένα νόημα στην έννοια της θυσίας και της απώλειας, δεν κάνει τον άνθρωπο ικανό να αντιμετωπίσει την τραγωδία της κατάστασής του.

Η ιδεολογία του πολέμου χωρίς όρια –καθαρά θεωρητικά– θα μπορούσε να είναι μια νοητή λύση: Ο Ρον Ντέρμερ, πρώην πρεσβευτής του Ισραήλ στις ΗΠΑ και έμπιστος του Νετανιάχου, ρωτήθηκε λίγους μήνες νωρίτερα τι θεωρούσε ως λύση στην παλαιστινιακή σύγκρουση. Απάντησε ότι τόσο η Δυτική Όχθη όσο και η Γάζα πρέπει να αφοπλιστούν πλήρως – «ναι». Ωστόσο, πιο σημαντικό από τον αφοπλισμό, είπε ο Ντέρμερ, ήταν η απόλυτη ανάγκη να «απo-ριζοσπαστικοποιηθούν» όλοι οι Παλαιστίνιοι. (Αυτό έχει πλέον επεκταθεί σε ολόκληρη την περιοχή, η οποία πρέπει να «απo-ριζοσπαστικοποιηθεί»).

Όταν του ζητήθηκε να επεκταθεί, ο Ντέρμερ επισήμανε με επιδοκιμασία την έκβαση του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου: Οι Γερμανοί ηττήθηκαν, αλλά πιο ξεκάθαρα οι Ιάπωνες «απo-ριζοσπαστικοποιήθηκαν» πλήρως στο τέλος του πολέμου.

Ως εκ τούτου, «απo-ριζοσπαστικοποίηση» σημαίνει την εγκαθίδρυση ενός «δεσποτισμού» τύπου Λεβιάθαν που οδηγεί την πλειοψηφία σε πλήρη αδυναμία, συμπεριλαμβανομένης της πνευματικής, διανοητικής και ηθικής αδυναμίας. Ο ολοκληρωτικός Λεβιάθαν είναι μια μοναδική, απόλυτη και απεριόριστη δύναμη, πνευματική και κρατική, πάνω στους άλλους ανθρώπους», όπως έχει παρατηρήσει ο Δρ Henri Hude.

Έτσι, καθώς η μεταμοντέρνα κουλτούρα βυθίζεται στην απανθρωπιά και ευνοεί τον Λεβιάθαν –με τον ολοκληρωτικό αφανισμό των άλλων λαών και την καταστολή των ξεχωριστών ταυτοτήτων τους– τίθεται το ερώτημα, θα μπορούσε ο «πόλεμος χωρίς όρια» να φέρει αποτέλεσμα; Θα μπορούσε ένας τέτοιος τρόμος να επιβάλει στη Μέση Ανατολή μια άνευ όρων παράδοση «που θα της επέτρεπε να αλλάξει βαθιά, στρατιωτικά, πολιτικά και πολιτιστικά και να μεταμορφωθεί σε δορυφόρος μέσα στην Pax Americana;»

Ο Hude συνεχίζει σημειώνοντας, «Οι όροι που απαιτούσαν οι ΗΠΑ από την Ιαπωνία ήταν υπερβολικοί και ήταν αναμενόμενο ότι η Ιαπωνία θα πρόβαλλε τεράστια αντίσταση. Η βάρβαρη χρήση της ατομικής βόμβας σύνθλιψε αυτή την αντίσταση».

Η ξεκάθαρη απάντηση που δίνει ο Δρ Hude στο βιβλίο του «Φιλοσοφία του Πολέμου» είναι ότι ο πόλεμος χωρίς όρια δεν μπορεί να είναι η λύση, γιατί δεν μπορεί να προσφέρει μακροχρόνια «αποτροπή» ή απo-ριζοσπαστικοποίηση. «Αντίθετα, αποτελεί την πιο σίγουρη αιτία πολέμου. Παύοντας να είναι λογικός, περιφρονώντας τους αντιπάλους που είναι πιο λογικοί από αυτόν, ξεσηκώνοντας αντιπάλους που είναι ακόμη λιγότερο λογικοί από αυτόν. Ο Λεβιάθαν θα πέσει. Αλλά και πριν από την πτώση του ακόμα, δεν θα υπάρχει ασφάλεια».

Το τελευταίο δίνει δύο προβλέψεις για το πώς η ανάλυση του Hude μπορεί να εφαρμοστεί στους σημερινούς πολέμους: Η μία είναι ότι κάθε φορά που η μεταμοντέρνα κουλτούρα τρέπεται σε «αναγκαία» βία (την οποία υπερενοχοποιεί, αφού δίνει προτεραιότητα στη ζωή και όχι στον πόνο), μπορεί να δικαιολογήσει αυτή τη βία μόνο μέσω της επίκλησης ενός κάτι παραπάνω από απόλυτου κακού – του δαιμονοποιημένου εχθρού.

Και η δεύτερη: ο Hude προσδιορίζει ότι μια τέτοια ακραία «βούληση για εξουσία» –χωρίς όρια– περιέχει απαραίτητα μέσα της τον ψυχισμό της αυτοκαταστροφής. Για να λειτουργήσει ο Λεβιάθαν, πρέπει να παραμένει ορθολογικός και ισχυρός. Παύοντας να είναι λογικός, περιφρονώντας τους αντιπάλους που είναι πιο λογικοί και εξοργίζοντας τους αντιπάλους που είναι λιγότερο λογικοί από τον ίδιο, ο Λεβιάθαν θα πέσει.

Ένας αξιοσέβαστος στρατιωτικός παρατηρητής – ο Υποστράτηγος (Απ.) Ιτζάκ Μπρικ, πρώην ανώτερος διοικητής των Ισραηλινών Στρατιωτικών Δυνάμεων και πρώην Διοικητής του Ισραηλινού στρατού με μακροχρόνια υπηρεσία –προειδοποιεί ξανά για την επικείμενη πτώση του Ισραήλ:

Ο Νετανιάχου, ο Γκαλάντ και ο Χαλέβι τζογάρουν με την ίδια την ύπαρξη του Ισραήλ… δεν σκέφτονται ούτε για μια στιγμή την επόμενη μέρα. Είναι αποκομμένοι από την πραγματικότητα και παίρνουν άκριτα αποφάσεις… Όταν χτυπήσει η καταστροφή, θα είναι ήδη πολύ αργά… Αυτοί οι τρεις μεγαλομανείς φαντάζονται ότι είναι ικανοί να καταστρέψουν τόσο τη Χαμάς, όσο και τη Χεζμπολάχ και να τερματίσουν το καθεστώς των αγιατολάχ στο Ιράν… Θέλουν να τα καταφέρουν όλα μέσω στρατιωτικής πίεσης, αλλά τελικά δεν θα καταφέρουν τίποτα. Έχουν φέρει το Ισραήλ στο χείλος δύο αδύνατων καταστάσεων: το ξέσπασμα ενός πλήρους πολέμου στη Μέση Ανατολή [και δεύτερον], τη συνέχιση του πολέμου φθοράς. Και στις δύο περιπτώσεις, το Ισραήλ δεν θα μπορέσει να επιβιώσει για πολύ. Μόνο μια διπλωματική συμφωνία έχει τη δύναμη να μας βγάλει από το τέλμα στο οποίο μας έχουν παρασύρει αυτοί οι τρεις άνδρες.

Το Ισραήλ παραπαίει στο χείλος του γκρεμού: Δεν έχει τις απαραίτητες δυνάμεις. Δεν έχει κουλτούρα αντοχής σε επίμονη ταλαιπωρία. Και δεν θα μπορέσει να επιβληθεί πάνω στις πολλαπλές αντιστάσεις που αντιμετωπίζει. Η λογική έχει ήδη παραμεριστεί και περιγελά τους αντιπάλους του: μια «ηρωική» προτίμηση για αυτοκαταστροφή έχει επικρατήσει. Γίνεται λόγος για «Μασάντα»[3].

Σημειώσεις της Μεταφράστριας:

[1] A Clean Break: A New Strategy for Securing the Realm (Μια Νέα Αρχή: Μια Νέα Στρατηγική για τη Διασφάλιση της Επικράτειας), κοινώς γνωστή ως έκθεση “Clean Break”, είναι ένα έγγραφο πολιτικής που εκπονήθηκε το 1996 από μια ομάδα μελέτης του Αμερικανικού Ινστιτούτου Προηγμένων Στρατηγικών και Πολιτικών Σπουδών με επικεφαλής τον Ρίτσαρντ Πέρλ για τον Μπέντζαμιν Νετανιάχου, τον τότε πρωθυπουργό του Ισραήλ. Η έκθεση ανέλυε μια νέα προσέγγιση για την επίλυση των προβλημάτων ασφάλειας του Ισραήλ στη Μέση Ανατολή με έμφαση στις «δυτικές αξίες». Υποστήριζε μια νέα επιθετική πολιτική, συμπεριλαμβανομένης της απομάκρυνσης του Σαντάμ Χουσεΐν από την εξουσία στο Ιράκ και του περιορισμού της Συρίας με την εμπλοκή της σε πόλεμο δια αντιπροσώπων. Επίσης, τον παραμερισμό των συμφωνιών του Όσλο και νέα μέτρα καταπίεσης των Παλαιστίνιων.

[2] Ο Πάτρικ Τζόζεφ Μπιουκάναν είναι Αμερικανός παλαιοσυντηρητικός συγγραφέας, πολιτικός σχολιαστής και πολιτικός. Ο Μπιουκάναν ήταν βοηθός και ειδικός σύμβουλος των προέδρων των ΗΠΑ Ρίτσαρντ Νίξον, Τζέραλντ Φορντ και Ρόναλντ Ρίγκαν. Είναι μια φυσιογνωμία με επιρροή στο σύγχρονο παλαιοσυντηρητικό κίνημα στην Αμερική.

[3] Η Μασάντα ήταν αρχαίο φρούριο στην κορυφή ενός απομονωμένου βραχώδους οροπεδίου στην ανατολική άκρη της ερήμου της Ιουδαίας, πάνω από τη Νεκρή Θάλασσα.
Ο αρθρογράφος αναφέρεται στην πολιορκία της Μασάντα από τα ρωμαϊκά στρατεύματα, το 72 έως το 73 μ.Χ., στο τέλος του Πρώτου Εβραιορωμαϊκού Πολέμου, η οποία κατέληξε στη μαζική αυτοκτονία των 960 ανταρτών που κρύβονταν εκεί.

Πηγή: The Unz Review – An Alternative Media Selection

* Ο Alastair Crooke, είναι πρώην Βρετανός διπλωμάτης, ιδρυτής και διευθυντής του Conflicts Forum, ενός οργανισμού με έδρα τη Βηρυτό που υποστηρίζει τον διάλογο μεταξύ του πολιτικού Ισλάμ και της Δύσης.