Σημείωμα της μεταφράστριας:
Ο λόγος που μετέφρασα το άρθρο είναι ακριβώς το συναίσθημα της ανημποριάς που, κατά καιρούς, νοιώθουμε όλοι μας. Ειδικά στην Ελλάδα, αυτό το συναίσθημα είναι έντονο από τις 5/7/2015, από τότε που το τρανό ΟΧΙ του 62% και το συναίσθημα δύναμης του ελληνικού λαού μετατράπηκε σε ναι και σε συναίσθημα αδυναμίας από το πολιτικό σύστημα, σε λιγότερες από 24 ώρες.
Με το άρθρο της Caitlin Johnstone συμφωνώ και διαφωνώ. Συμφωνώ πως έτσι έχει η κατάσταση στη συλλογική Δύση και πως πρέπει να κάνουμε ό,τι περνά από το χέρι μας, ακόμα και το παραμικρό που μπορούμε, για να αντισταθούμε και να ανοίξουμε τα μάτια και άλλων ανθρώπων.
Διαφωνώ ότι πρέπει να αφεθούμε στο συναίσθημα της ανημποριάς και να υποδεικνύουμε στους ανθρώπους ότι έχουν καταστεί ανίσχυροι. Η πλειοψηφία των ανθρώπων δεν είναι ηλίθιοι, το ξέρουν και το νοιώθουν. Αν μη τι άλλο, αυτό ακριβώς αποδεικνύουν τα τεράστια ποσοστά αποχής στις εκλογές σε όλο το φάσμα της συλλογικής Δύσης. Αν και πώς μπορούν να βγουν από αυτήν την κατάσταση χρειάζονται να ακούσουν.
Προφανώς, δεν διαθέτω καμία μαγική λύση, ίσως ούτε καν λύση για το θέμα. Αυτό που καταλαβαίνω από την εμπειρία μου είναι ότι «Ο πιο συνηθισμένος τρόπος για να εγκαταλείψουν οι άνθρωποι τη Δύναμη που έχουν, είναι να πιστέψουν ότι δεν την έχουν». (Η φράση είναι της Άλις Γουόκερ και τη βρήκα σε ένα σχόλιο κάτω από την ομιλούσα εκδοχή του άρθρου, στο κανάλι της αρθρογράφου στο YouTube).
Αν ο διαφορετικός λόγος, ο κριτικός λόγος εστιάζει στην ήττα χωρίς να δείχνει τα ζωντανά παραδείγματα και τις ιστορικές πραγματικότητες που έκαναν την εμπειρία της ήττας το εφαλτήριο για τη νίκη…
Αν προφητεύει νέες καταστροφές χωρίς να εστιάζει στην «δύναμη που πραγματικά έχουν οι άνθρωποι» να τις αποτρέψουν…
Αν εστιάζει στην κατάσταση που επικρατεί στη συλλογική Δύση και ξεχνά ότι αυτή όχι απλώς ΔΕΝ είναι ολόκληρος ο κόσμος, αλλά ότι ο υπόλοιπος κόσμος, που αποτελεί και τη συντριπτική πλειοψηφία είναι εναντίον της και όχι μόνο δεν νοιώθει ανίσχυρος αλλά προσπαθεί πλέον να δείξει τη δύναμή του…
Τότε, όχι μόνο συνεισφέρει στη διαιώνιση της ανημποριάς αλλά και οδηγεί τους ανθρώπους ένα βήμα ακόμα πιο κάτω, στην απελπισία.
Αν υπάρχει κάποιο μάθημα που μπορεί να πάρει κανείς από το παραπάνω άρθρο είναι, για μια ακόμη φορά, τα όρια του απολίτικου ακτιβισμού. Αν κάποιος πιστεύει ότι με κάποια άρθρα και αναρτήσεις στα social media, θα αφυπνιστούν μεμιάς όλοι οι άνθρωποι και θα «αποτινάξουν τη συνθήκη που τους χειραγωγεί» με μια «γενική απεργία» και «χωρίς να πέσει τουφεκιά» και παραγνωρίζει την ανάγκη οργάνωσης, συστηματικής διαφώτισης, συμμαχιών, προγραμμάτων και μακροχρόνιου αγώνα, εύκολα και γρήγορα θα νοιώσει ανήμπορος. Όχι, για να γυρίσει ο ήλιος, θέλει δουλειά πολλή…
Οι άνθρωποι χρειάζονται ελπίδα και χειροπιαστά παραδείγματα για να ξεπεράσουν τα συναισθήματα ανημποριάς και να «διευρύνουν τη συνείδησή τους».
Ναι, το Ισραήλ έχει σφαγιάσει και σφαγιάζει καθημερινά χιλιάδες παιδιά στη Γάζα, στη Δυτική Όχθη και στο Λίβανο. Όμως -κι ενώ έχει κάθε υποστήριξη από τα καθεστώτα της συλλογικής Δύσης (ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ κ.ο.κ.)- ο αγώνας συνεχίζεται για πάνω από ένα χρόνο και δεν έχουν κατορθώσει να νικήσουν ούτε τη Χαμάς, ούτε τη Χεζμπολλάχ, ούτε τους Χούθι, ούτε το Ιράν, δηλ. τον Άξονα της Αντίστασης.
Κατά ιστορική αναλογία να θυμίσουμε ότι ούτε το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ κατόρθωσαν να αποτρέψουν τις εκτελέσεις στην Καισαριανή, τα μπλόκα σε όλες τις αντιστεκόμενες συνοικίες της Αθήνας, τις σφαγές στο Δίστομο και στα Καλάβρυτα, στην Κάνδανο και στο Χορτιάτη, όπως και σε δεκάδες άλλα μέρη στη χώρα μας. Όμως απελευθέρωσαν την Ελλάδα από τη Γερμανική Κατοχή. Ακόμα και κατά την διάρκεια της Κατοχής έσωσαν τον κόσμο από την πείνα και απελευθέρωσαν ένα πολύ μεγάλο μέρος της χώρας. Στα υστερότερα κι αυτής ακόμα της Αθήνας!
(Μετά όμως, ήρθαν οι «σύμμαχοι» Βρετανοί… Οι Βρετανοί, βέβαια, δεν ήρθαν στην Ελλάδα για να διώξουν τις δυνάμεις κατοχής που έφευγαν βιαστικά προκειμένου να αποφύγουν τον αποκλεισμό τους από τον προελαύνουσες Σοβιετικές μεραρχίες. Οι Βρετανοί ήρθαν στη χώρα μας για «να φερθούν όπως σε κατακτημένη χώρα», όπως διέταξε ο Τσώρτσιλ και να τσακίσουν τον οργανωμένο λαό σπέρνοντας το διχασμό και τον εμφύλιο. Αλλά αυτό επιβεβαιώνει ακριβώς ότι θέλει δουλειά πολλή…)
Αντίστοιχα, οι νίκες του Σοβιετικού Στρατού δεν απέτρεψαν την εξόντωση εκατομμυρίων ανθρώπων στο Άουσβιτς και τα άλλα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ίσως, μάλιστα, και να την επιτάχυναν καθώς οι μαζικότερες εξοντώσεις πραγματοποιήθηκαν το 1944, όταν ήδη η Γερμανία είχε χάσει τον πόλεμο. Όμως, ο Σοβιετικός Στρατός απελευθέρωσε την Ευρώπη από τον Ναζισμό.
Να θυμίσουμε τέλος ότι η μαζική συμμετοχή και δράση των αντιστασιακών κινημάτων σε ολόκληρη την Ευρώπη ξεκινά κυρίως μετά την πρώτη μεγάλη ήττα της Ναζιστικής Γερμανίας, δηλ. μετά τη νίκη στο Στάλινγκραντ τον Ιανουάριο του 1943.
Άσχετα με τη γνώμη που έχει καθένας για τις ελίτ και τις ηγεσίες της Ρωσίας, του Ιράν, της Κίνας, των BRICS, της Χαμάς, της Χεζμπολλάχ κ.ο.κ., η νίκη της Ρωσίας στον πόλεμο του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία, η συνέχιση της Αντίστασης στη Μέση Ανατολή και ο απελευθερωτικός αγώνας των λαών του Σαχέλ με την αποτίναξη και των τελευταίων υπολειμμάτων της Γαλλικής αποικιοκρατίας, μπορούν να αποτελέσουν το πιο ζωντανό και χειροπιαστό παράδειγμα για την αποτίναξη των συναισθημάτων ανημποριάς.
Όπως επισημαίνουν πολλοί αναλυτές (και στη Δύση), αυτό που εξελίσσεται σήμερα σε παγκόσμιο επίπεδο είναι ένας πόλεμος της Εθνικής Κυριαρχίας ενάντια στην Παγκόσμια Αυτοκρατορία του Κεφαλαίου χωρίς πατρίδα, ή στην παγκοσμιοποίηση, αν προτιμάτε. Sovereigntism vs Globalism. Ή όπως, ένας καλός φίλος και στέλεχος του ΕΠΑΜ, ο Γ. Γεωργής, μου είπε πριν κάποια χρόνια: Τα εθνικά κράτη δεν έχουν πει ακόμα το τελευταίο τους τραγούδι.
Και θέλοντας και μη, αυτός ο πόλεμος ξαναφέρνει τους λαούς στο προσκήνιο (μαζί με ένοπλα τμήματά τους). Μετά… ο αγώνας συνεχίζεται.
της Caitlin Johnstone*
μετάφραση Φλώρα Παπαδέδε
27/10/2024
Είναι η αίσθηση της αδυναμίας που σε κυριεύει. Παρακολουθώντας όλους αυτούς τους ανθρώπους να σφαγιάζονται και να βασανίζονται στη Γάζα και στον Λίβανο με την πλήρη υποστήριξη της δικής σου κυβέρνησης και των συμμάχων της και να μην μπορείς να το σταματήσεις.
Αυτό είναι βασικά το κύριο μήνυμα των προεδρικών εκλογών των ΗΠΑ του 2024 σχετικά με τις υποστηριζόμενες από τις ΗΠΑ φρικαλεότητες του Ισραήλ: «Είστε ανίσχυροι να το σταματήσετε αυτό». Ξανά και ξανά, με διάφορους τρόπους, οι Αμερικανοί βομβαρδίζονται με το μήνυμα ότι η σφαγή θα συνεχιστεί ανεξάρτητα από το ποιος θα νικήσει στις εκλογές, επομένως μπορείτε επίσης να σταματήσετε την προσπάθεια να σώσετε τη Γάζα και να κοιτάξετε τα συμφέροντά σας.
Αυτό εννοούσε η Κάμαλα Χάρις όταν είπε στους Αμερικανούς ότι πρέπει να την ψηφίσουν, παρόλο που θα συνεχίσει τη γενοκτονία στη Γάζα, αν θέλουν πράγματα όπως προσιτά είδη μαναβικής και δικαιώματα άμβλωσης. Έλεγε: «Είστε ανήμποροι. Δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα για να τη σταματήσετε. Τι θα κάνετε, θα ψηφίσετε τον Τραμπ; Θα συνεχίσει επίσης τη γενοκτονία. Θα ψηφίσετε υποψήφιο από τρίτο κόμμα; Δεν μπορούν να κερδίσουν. Έχουμε αποκλείσει όλες τις επιλογές με τις οποίες θα μπορούσατε να προσπαθήσετε να την τερματίσετε. Κλείσαμε και κλειδώσαμε όλες τις πόρτες. Δεν υπάρχει διέξοδος. Μπορείτε λοιπόν να χαλαρώσετε και να υποταχθείτε στο αναπόφευκτο».
Και, κατά μία έννοια, δεν κάνουν λάθος οι διαχειριστές της αυτοκρατορίας όταν μας το λένε αυτό. Το σύστημα συνασπίζεται για να μας αποτρέψει από το να σταματήσουμε τη γενοκτονική οργή τους στη Μέση Ανατολή. Δεν μπορείτε να ψηφίσετε την έξοδό σας από αυτό. Το έχουν έτσι νοθεύσει, ώστε όλα τα πιθανά αποτελέσματα των εκλογών να οδηγούν σε περισσότερη γενοκτονία. Δεν μπορείς να κάνεις έναν επαναστατικό αγώνα για να τη σταματήσεις. Οι δυτικοί είναι επί του παρόντος πολύ συσκοτισμένοι από την προπαγάνδα για να σηκωθούν σε επαρκή αριθμό και να ενωθούν μαζί σου και απλώς θα σκοτωνόσουν. Δεν μπορείς καν να εμπλακείς σε άμεση δράση, όπως να μπλοκάρεις τις αποστολές όπλων και να σαμποτάρεις τους κατασκευαστές όπλων, εκτός εάν είσαι έτοιμος να υποστείς σοβαρή φυλάκιση.
Αυτή η πραγματικότητα βαραίνει πολύ όσους αντιτίθενται σε αυτήν τη γενοκτονία. Βλέπω μερικές φορές ακτιβιστές στο διαδίκτυο να ξεσπούν και να επιτίθενται στους ανθρώπους που είναι στο πλευρό τους για το γεγονός ότι δεν κάνουν περισσότερα, δεν βάζουν τα σώματα και τις ζωές τους στην πρώτη γραμμή, δεν κάνουν ό,τι χρειάζεται για να σταματήσουν αυτόν τον εφιάλτη.
Η οποία είναι μια απολύτως κατανοητή απάντηση στην κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε τώρα. Πρέπει όλοι να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να τερματίσουμε αυτή τη γενοκτονία και να σταματήσουμε το λουτρό αίματος της αυτοκρατορίας, και όσοι προχωρούν περισσότερο αυτό το μέτωπο θα πρέπει να επαινεθούν.
Αλλά νομίζω ότι το πραγματικό μάθημα πίσω από αυτό το αίσθημα ανημποριάς και το μήνυμα από τους κυβερνώντες μας ότι είμαστε ανίσχυροι να τους σταματήσουμε είναι ακριβώς αυτό: ότι είμαστε ανίσχυροι. Ή, πιο συγκεκριμένα, ότι μας κατέστησαν ανίσχυρους. Ότι η δύναμή μας αφαιρέθηκε από εμάς και δόθηκε σε ανθρώπους που δεν θα έπρεπε να έχουν εξουσία.
Αυτό είναι το μήνυμα που πρέπει να πάρουμε από όλα αυτά: ότι ζούμε σε έναν πολιτισμό που έχει στηθεί από τους ισχυρούς, προς όφελος των ισχυρών, για να αποσπάσει την εξουσία από τους πολλούς και να τη δώσει σε λίγους ολιγάρχες και μάνατζερς της αυτοκρατορίας.
Έχουμε γίνει ανίσχυροι. Μέχρι να συνειδητοποιήσουμε αυτό το γεγονός, δεν θα μπορέσουμε να το αντιμετωπίσουμε. Όσο εξακολουθούμε να κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας και να πιστεύουμε ότι υπάρχει μια γρήγορη και άμεσα διαθέσιμη επιλογή για να τερματίσουμε αυτές τις δολοφονικές φρικαλεότητες, δεν θα μπορούμε να αρχίσουμε να αντιμετωπίζουμε το πρόβλημα ότι ζούμε σε μια άκρως ελεγχόμενη τυραννική δυστοπία, όπου οι άνθρωποι δεν έχουμε το είδος της δύναμης που μας δίδαξαν στο σχολείο ότι έχουμε.
Φυσικά διαθέτουμε δύναμη με την πιο πραγματική έννοια: υπάρχουν πολύ περισσότεροι κανονικοί άνθρωποι από τους ολιγάρχες και τους διαχειριστές της αυτοκρατορίας και θα μπορούσαμε εύκολα να εφαρμόσουμε όποιες αλλαγές θέλαμε, αν ξεσηκωνόμασταν σε επαρκή αριθμό. Αλλά δεν ξεσηκωνόμαστε σε επαρκείς αριθμούς, επειδή πάρα πολλοί από εμάς έχουν κατηχηθεί με επιτυχία στο να πιστεύουν ότι η γενοκτόνα, οικοκτόνα, παντοκτόνα κατάσταση των πραγμάτων μας είναι αποδεκτή, με τη βοήθεια της πιο εξελιγμένης μηχανής προπαγάνδας που υπήρξε ποτέ.
Όσο οι δυτικοί χειραγωγούνται ψυχολογικά επιτυχώς και σε μαζική κλίμακα, ώστε να συναινούν στη φρενοβλαβή συμπεριφορά της δυτικής αυτοκρατορίας, είμαστε εντελώς ανήμποροι. Μπορούν μια χαρά επίσης να έχουν χαλύβδινες αλυσίδες γύρω από το λαιμό μας και τσιπάκια ελέγχου του νου στον εγκέφαλο του καθενός μας. Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για να τους εμποδίσουμε από το να εκκαθαρίσουν εθνοτικά τη Γάζα, να διεξάγουν ατελείωτα πολέμους, να εμπλέκονται σε όλο και πιο επικίνδυνα παιχνίδια στο χείλος της πυρηνικής καταστροφής ή να καταστρέψουν τη βιόσφαιρα στην οποία βασιζόμαστε για την επιβίωσή μας.
Εάν μπορέσουμε να βρούμε κάποιον τρόπο να αποτινάξουμε τη συνθήκη που μας χειραγωγεί στο να πιστεύουμε ότι η επαναστατική αλλαγή είναι περιττή, τότε όλα γίνονται δυνατά. Εάν αρκετοί άνθρωποι μπορέσουν να αφυπνιστούν στην επείγουσα ανάγκη για αλλαγή, συλλογικά μέτρα όπως οι εθνικές απεργίες και η μαζική πολιτική ανυπακοή θα μπορούσαν να γονατίσουν την καπιταλιστική αυτοκρατορία χωρίς να πέσει μια τουφεκιά. Διαθέτουμε όλη την εργασία και την αγοραστική δύναμη πάνω στην οποία έχει χτιστεί η αυτοκρατορία. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο έχει εξαπολυθεί ένας ιστορικά άνευ προηγουμένου κατακλυσμός προπαγάνδας, ώστε να διασφαλίσει ότι δεν θα χρησιμοποιήσουμε ποτέ αυτή τη δύναμη.
Αλλά τίποτα τέτοιο δεν μπορεί να συμβεί μέχρι να συμφιλιωθούμε με την πραγματικότητα ότι ζούμε σε έναν πολιτισμό που έχει σχεδιαστεί για να μας κάνει ανίσχυρους. Μέχρι τότε, θα είμαστε κολλημένοι σε γελοίες στρατηγικές που τρέφονται με την ψευδαίσθηση ότι έχουμε τη δύναμη να κάνουμε κάτι ουσιαστικό στο πλαίσιο του τρέχοντος συστήματος, όπως «Ψηφίστε την Κάμαλα και μετά σπρώξτε την προς τα αριστερά» ή «Ψηφίστε τον Τραμπ και ας ελπίσουμε να κάνει κάτι απρόβλεπτο».
Στηριχθείτε λοιπόν στην ανημποριά αυτής της ιστορικής στιγμής. Υποδείξτε τη στους ανθρώπους. Με όσο περισσότερους τρόπους μπορείτε, βοηθήστε τους ανθρώπους να δουν ότι τα πολιτικά τους συστήματα ελέγχονται από τους ισχυρούς, ότι τα μέσα ενημέρωσής τους είναι υπηρεσίες προπαγάνδας της δυτικής αυτοκρατορίας και ότι ένας καλύτερος κόσμος είναι δυνατός εάν μπορέσουμε να αποτινάξουμε τις αλυσίδες της αυτοκρατορικής αφήγησης και να αρχίσουμε να επιβάλλουμε την προώθηση των συμφερόντων των απλών ανθρώπινων όντων.
Μπορείτε να το κάνετε αυτό χρησιμοποιώντας οποιοδήποτε μέσο έχετε στη διάθεσή σας. Μιλώντας με ανθρώπους. Διανέμοντας βιβλιογραφία. Δημιουργώντας βίντεο. Δημιουργώντας σκετς στο TikTok. Κάνοντας tweets. Κάνοντας τέχνη. Φτιάχνοντας μιμίδια. Γράφοντας στον τοίχο. Γράφοντας σε ιστολόγια. Τυπώνοντας φυλλάδια. Γράφοντας επιστολές στον εκδότη της τοπικής εφημερίδας σας. Κάνετε ο,τιδήποτε μπορείτε για να βοηθήσετε να φτάσουν μη εξουσιοδοτημένες ιδέες σε μάτια και σε αυτιά που διαφορετικά μπορεί να μην τις συναντήσουν, χρησιμοποιώντας το δικό σας μοναδικό σύνολο ικανοτήτων και προσωπικής δραστηριότητας.
Όσο περισσότερα μάτια είναι ανοιχτά σε αυτό που συμβαίνει, τόσο περισσότερα χέρια θα έχουμε για να ξυπνήσουμε τους άλλους. Αυτό επιτρέπει την πιθανότητα μη γραμμικής ανάπτυξης, πράγμα που σημαίνει ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να κινηθούν πολύ γρήγορα: από το να φαίνονται αδύνατα στο να θεωρούνται αναπόδραστα.
Πριν από όλες τις θετικές αλλαγές στην ανθρώπινη συμπεριφορά προηγείται πάντα μια διεύρυνση της συνείδησης. Συμβάλλοντας στη διάδοση της επίγνωσης του γεγονότος ότι ζούμε σε έναν πολιτισμό που έχει σχεδιαστεί για να μας κάνει ανίσχυρους, μετατρέπουμε στην πραγματικότητα αυτή την αδυναμία σε δύναμη αφυπνίζοντας τους ανθρώπους για το τι πραγματικά συμβαίνει. Οι ικανότητες της αυτοκρατορίας στην παραγωγή ανημποριάς μπορούν με αυτόν τον τρόπο να γίνουν όπλο ενάντια στην αυτοκρατορία για να την καταρρίψουν.
Και φυσικά, τίποτα από όσα περιγράφω εδώ δεν προσφέρει το παραμικρό στον Παλαιστινιακό και τον Λιβανέζικο λαό εδώ και τώρα. Σήμερα είμαστε ανίσχυροι να σταματήσουμε αυτό που συμβαίνει και είναι άσχημο και πονάει.
Αντί να αφήσουμε αυτό να μας καταστρέψει, μπορούμε απλώς να αφήσουμε αυτά τα συναισθήματα να μας κατακλύσουν και να τα αισθανθούμε σε όλη τη διαδρομή τους μέχρι να μας μιλήσουν. Τα συναισθήματα είναι φτιαγμένα για να τα νιώθουμε. Αν απλά μείνεις με ένα συναίσθημα και το αφήσεις να σε διασχίζει χωρίς να προσπαθείς να το διαχειριστείς ή να του δώσεις άλλο πλαίσιο μέσα από ιστορίες του μυαλού, πάντα υποχωρεί μετά από λίγο. Τα συναισθήματα δεν είναι επικίνδυνα. Απλά νιώστε τα.
Δεν πρέπει να νιώθουμε καλά με τη γενοκτονία. Το γεγονός ότι αισθανόμαστε άσχημα για αυτό που βλέπουμε μας λέει απλώς ότι είμαστε συναισθηματικά υγιείς άνθρωποι με μια υγιή αίσθηση ενσυναίσθησης, δηλαδή έχουμε αυτό που θα χρειαστούμε αν θέλουμε να οικοδομήσουμε έναν υγιή κόσμο κάποια μέρα.
Έτσι, αν αισθάνεστε ανήμποροι, νιώστε την ανημποριά. Εάν νιώθετε θλίψη, αφήστε τη θλίψη να σας παρασύρει. Εάν αισθάνεστε οργή, αφήστε την οργή να βρυχάται μέσα σας. Μην ενεργείτε. Μη μιλάτε. Μη σκέφτεστε. Απλά νιώστε. Κλάψτε. Θρηνείστε. Ουρλιάξτε. Εάν μείνετε θαρραλέα μέσα στην ενέργεια ενός συναισθήματος και του δώσετε φωνή μέσα σας, αυτό θα καταλαγιάσει μόλις παραδοθεί το μήνυμά του.
Νιώστε τα συναισθήματα σε όλη τη διαδρομή τους και μετά σηκωθείτε και επιστρέψτε στη δουλειά. Έχουμε έναν κόσμο να σώσουμε.
Αρχική δημοσίευση: caitlinjohnstone.com. Αναδημοσίευση από το strategic-culture.su
* H Caitlin Johnstone είναι δημοσιογράφος που χρηματοδοτείται από αναγνώστες, δοκιμιογράφος, ζωγράφος και ποιήτρια και ζει στη Μελβούρνη, στην Αυστραλία. Γράφει μαζί με τον Αμερικανό σύζυγό της Tim Foley. Δημοσιεύει τα γραπτά της σε διάφορα μέσα. Γράφει για πολιτική, οικονομικά, μέσα ενημέρωσης, φεμινισμό και τη φύση της συνείδησης.
Αφήστε ένα σχόλιο