Quo Vadis Γερμανία;

Μια Νεκρολογία σε 12 Θέσεις ή η Κατάρρευση ενός Παρωχημένου Μοντέλου. Ομιλία στο ετήσιο συνέδριο «Mut zur Ethik[1]», από τις 29 έως τις 31 Αυγούστου 2025, στο Σίρναχ της Ελβετίας.

του Patrik Baab*
μετάφραση Φλώρα Παπαδέδε

Patrikbaab.substack.com, 05/09/2025

Το ερώτημα «Γερμανία – πού πηγαίνεις;» προέρχεται από ένα μυθιστόρημα που εκδόθηκε πριν από 130 χρόνια, το 1895. Γράφτηκε από τον Πολωνό συγγραφέα Χένρικ Σιενκιέβιτς και έχει τον τίτλο «Quo Vadis».[2] Η ιστορία διαδραματίζεται το έτος 64 μ.Χ. και ασχολείται με τους διωγμούς των Χριστιανών στη Ρώμη κατά τη διάρκεια της βασιλείας του αυτοκράτορα Νέρωνα. Ο Χένρικ Σιενκιέβιτς περιγράφει πώς οι Χριστιανοί βασανίζονταν και καίγονταν ζωντανοί σαν δάδες. Η Ρώμη ήταν μια αυτοκρατορία σε παρακμή εκείνη την εποχή. Είναι χαρακτηριστικό όμως πως οι σύγχρονοί της δεν αντιλαμβάνονταν την παρακμή της. Ωστόσο, η εσωτερική και εξωτερική βία αποτελεί προφανές χαρακτηριστικό των αυτοκρατοριών που πέφτουν.

Στη σημερινή Γερμανία, συμβαίνει για άλλη μια φορά δίωξη των αντιφρονούντων που αποκλίνουν πολιτικά και ιδεολογικά από τη γραμμή των ελίτ της εξουσίας, όπως ακριβώς έκαναν οι πρώτοι Χριστιανοί τότε. Η επίδειξη δημόσιων καύσεων γιορτάζεται επίσης, αν και όχι με τη φυσική αλλά με τη μεταφορική έννοια. Το σύμπλεγμα λογοκρισίας διαπομπεύει δημόσια τους αντιφρονούντες, καταστρέφει τη φήμη τους, επιβάλλει απολύσεις και de facto επαγγελματικές απαγορεύσεις, καταστρέφει ζωές. Δημοσιογράφοι και εκπρόσωποι οργανώσεων βοήθειας τοποθετούνται σε λίστες κυρώσεων πέρα από τους νόμους. Αυτές οι διαδικασίες συνθέτουν μια αντιδημοκρατική «βιομηχανία λογοκρισίας» μέσω της οποίας οι κυβερνήσεις, με τη βοήθεια μυστικών υπηρεσιών, ψηφιακών εταιρειών, διατλαντικών δεξαμενών σκέψης -των λεγόμενων GONGOS[3], κυβερνητικά οργανωμένων μη κυβερνητικών οργανώσεων- μέσων ενημέρωσης και ενώσεων, ελέγχουν και παρακολουθούν τους πολίτες τους και καταπολεμούν τις ανεπιθύμητες απόψεις.

Γιατί η Γερμανία καταστρέφει τα απομεινάρια της κοινοβουλευτικής της δημοκρατίας και, ενορχηστρωμένα από το ΝΑΤΟ και την ηγετική του δύναμη, τις ΗΠΑ, οδεύει σε νέους πολέμους, μετά τους καταστροφικούς πολέμους εξόντωσης που ξεκίνησαν από το γερμανικό έδαφος τον 20ό αιώνα;

Απλώς πρέπει να κοιτάξεις. Αυτό ακριβώς είναι το καθήκον του δημοσιογράφου: να «βλέπει και να λέει», όπως το θέτει ο Αμερικανός φίλος μου, Πάτρικ Λόρενς. Αυτό είναι το status quo[4]. Με τη σειρά του οδηγεί στο ερώτημα του γιατί, σε μια οργισμένη ματιά πίσω και στις μελλοντικές επιλογές δράσης – quo vadis. Σε δώδεκα θέσεις, σκιαγραφώ μια συνολική εικόνα που δείχνει τη Γερμανία ως παράδειγμα της παρακμής της Δύσης.

1. Status Quo

Θέση 1^η: Οικονομικά, η Γερμανία βρίσκεται στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Οι κυρώσεις κατά της Ρωσίας αποδείχθηκαν μπούμερανγκ. Η διακοπή των ενεργειακών σχέσεων με τη Ρωσία και η ανατίναξη του αγωγού Nord Stream, την οποία ο ερευνητής Seymour Hersh αποδίδει στις ΗΠΑ, έχουν καταστήσει τη γερμανική οικονομία μη ανταγωνιστική. Η αποβιομηχάνιση έχει φτάσει σε σημείο καμπής κι έχει καταστεί μη αναστρέψιμη. Εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας χάνονται αυτή τη στιγμή. Ο πληθωρισμός καλπάζει. Η γερμανική οικονομία συρρικνώνεται, ενώ η ρωσική οικονομία αναπτύσσεται (+4,5% το 2024). Πολλά δισεκατομμύρια αποσύρονται από την κατανάλωση και το κράτος πρόνοιας και εισρέουν στις τσέπες της αμερικανικής βιομηχανίας όπλων. Η συμφωνία που επιτεύχθηκε από την Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν και τον Πρόεδρο των ΗΠΑ, Τραμπ, στη διαμάχη για τους τελωνειακούς δασμούς είναι σαφώς σε βάρος της Γερμανίας. Ο λαθρεπιβάτης γερμανικός ιμπεριαλισμός απέτυχε.

Θέση 2^η: Η πολιτική αυτο-υποδούλωση του Βερολίνου στις ΗΠΑ παίρνει τώρα την εκδίκησή της. Στις 18 Αυγούστου, οι εκπρόσωποι της Ευρώπης κάθισαν στο Οβάλ Γραφείο σαν άτακτοι μαθητές – μια φαρσοκωμωδία υποταγής. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες παρακάλεσαν να παραταθεί ο πόλεμος – τι κυνική συνθηκολόγηση μέσα σε μια θάλασσα αίματος! Η Γερμανία επέτρεψε στον εαυτό της να συρθεί στον πόλεμο στην Ουκρανία, παρόλο που ήταν σαφές από την αρχή ότι η Ουκρανία δεν μπορούσε να κερδίσει αυτόν τον πόλεμο. Παρ ‘όλα αυτά, η ΝΑΤΟϊκή Δύση προσπάθησε να γονατίσει τη Ρωσία με έναν συνδυασμό οπλικής βοήθειας προς το Κίεβο, οικονομικής πίεσης μέσω κυρώσεων (αποκλεισμός από το SWIFT, ανώτατο όριο τιμών πετρελαίου, κλοπή ρωσικών κρατικών περιουσιακών στοιχείων αξίας περίπου 300 δισεκατομμυρίων ευρώ) και διπλωματικής απομόνωσης. Αυτή η στρατηγική έχει αποτύχει. Η Ρωσία έχει αναδιαρθρωθεί οικονομικά και έχει στραφεί στην Ασία πολιτικά και οικονομικά. Συνολικά 153 από τα 193 έθνη στον ΟΗΕ συνεχίζουν να εμπορεύονται με τη Ρωσία. Η Γερμανία αναδιαρθρώνεται υπό την κηδεμονία του ηγεμόνα ως το πτωχοκομείο της Ευρώπης. Ο λογαριασμός πληρώνεται από τους μισθωτούς και τη μεσαία τάξη.

Θέση 3^η: Από στρατιωτικής άποψης, η Γερμανία και το ΝΑΤΟ έχασαν τον πόλεμο στην Ουκρανία. Τα ρωσικά στρατεύματα προελαύνουν σε ένα ευρύ μέτωπο. Το Λουγκάνσκ, το Ντονιέτσκ, η Ζαπορόζιε και η Χερσώνα έχουν ενσωματωθεί επίσημα στη Ρωσική Ομοσπονδία και δεν θα επιστρέψουν. Εάν ο πόλεμος παραταθεί, τέσσερις ακόμη περιοχές θα είναι διαθέσιμες για κατάληψη. Στο τέλος Αυγούστου 2025, περισσότεροι από 1,7 εκατομμύρια Ουκρανοί στρατιώτες ήταν νεκροί ή αγνοούμενοι. Οι Ρώσοι έχουν αυτή τη στιγμή περισσότερους από 700.000 στρατιώτες στην Ουκρανία. Είναι ανώτεροι από άποψη μη επανδρωμένων αεροσκαφών, πυροβολικού και πυραύλων. Η κατάρρευση του μετώπου είναι θέμα χρόνου. Η σύνοδος κορυφής στο Άνκορατζ μεταξύ Πούτιν και Τραμπ το έδειξε αυτό: Οι ΗΠΑ θέλουν τώρα να ξεγράψουν την Ουκρανία ως χαμένη υπόθεση και να εξευρωπαΐσουν τον πόλεμο. Ο αφέντης κάνει στην μπάντα τους Ευρωπαίους σκλάβους του και τους ρίχνει την ευθύνη για μια καταστροφική ήττα. Η προσέγγιση μεταξύ Ρωσίας και ΗΠΑ ωθεί την Ευρώπη στην περιφέρεια και σε γεωπολιτικά ασήμαντη θέση. Η Ευρώπη δεν γίνεται μόνο η πίσω αυλή των ΗΠΑ, αλλά και η πίσω αυλή της Ρωσίας. Η στροφή της Μόσχας προς την Ασία θα διαρκέσει τουλάχιστον 100 χρόνια. Δεν υπάρχει τίποτα της προκοπής στην ΕΕ.

Θέση 4^η: Η Γερμανία βιώνει μια διαδικασία πολιτισμικής παρακμής και πολιτιστικής παραμέλησης. Η μέθοδος με την οποία διεξάγεται αυτός ο πόλεμος: Εμείς παρέχουμε τα όπλα, εσείς παρέχετε τα πτώματα – είναι κυνική και αποτελεί ένδειξη κατάρρευσης των ηθικών αναστολών. Συνθήματα όπως: «Οι Ρώσοι δεν είναι στην πραγματικότητα Ευρωπαίοι, αλλά έχουν διαφορετική σχέση με το αίμα και τη βία», «Οι Ρώσοι είναι ζώα και γουρούνια», «Διεξάγουμε πόλεμο εναντίον της Ρωσίας», «Αυτές οι κυρώσεις θα καταστρέψουν τη Ρωσία», «Πρέπει να γίνουμε ικανοί για πόλεμο» – αντιβαίνουν στην εντολή ειρήνης του Συντάγματος. Δεν υποτιμούν τους ανθρώπους για αυτό που έχουν κάνει, αλλά για αυτό που είναι: Ρώσοι. Αντίθετα, τα βάσανα του πληθυσμού στην Ουκρανία παραμερίζονται. Οι Ουκρανοί αντιμετωπίζονται σαν υπάνθρωποι. Αυτή είναι μια αναγέννηση του ρατσισμού, που νεκραναστημένος από τη δικτατορία του Χίτλερ και συνδιαμορφωμένος από τον ουκρανικό φασισμό, είναι για άλλη μια φορά ικανός να κερδίσει σήμερα την πλειοψηφία. Το θεωρώ ως υποτροπή στην αντιδημοκρατική σκέψη και πολιτισμική οπισθοδρόμηση.

2. Κοιτώντας Πίσω με Οργή[5]

Επιτρέψτε μου να ρίξω μια ματιά στην ξεχασμένη ιστορία, στις κρυφές αιτίες, στο πώς και το γιατί.

Θέση 5^η: Η παρακμή της γερμανικής οικονομίας πηγάζει από μακρά πολιτική αυτοκαταστροφής. Η φοροαπαλλαγή των κερδών του κεφαλαίου μέσω των μεταρρυθμίσεων της κυβέρνησης Σρέντερ το 2002 οδήγησε τις τράπεζες να πουλήσουν τις βιομηχανικές τους συμμετοχές. Τοποθέτησαν τα χρήματα σε τοξικούς τίτλους. Αυτό είχε δύο συνέπειες: 1. Αμερικανοί χρηματοοικονομικοί επενδυτές (funds) εξαγόρασαν όλες τις γερμανικές εταιρείες του δείκτη DAX[6]. 2. Η Γερμανία ενεπλάκη στη δίνη της χρηματοπιστωτικής κρίσης. Αυτό με τη σειρά του είχε επίσης δύο συνέπειες: 1. Προκειμένου να σωθούν οι τράπεζες, τα χρέη τους αναλήφθηκαν από το κράτος και τα χρήματα της κεντρικής τράπεζας διοχετεύθηκαν στο σύστημα, γεγονός που αύξησε το χρέος και τροφοδότησε τον χρηματοπιστωτικό καπιταλισμό. Τα επισφαλή τραπεζικά δάνεια έγιναν κρατικά ομόλογα. 2. Οι τράπεζες μπόρεσαν να καθαρίσουν τους ισολογισμούς τους και τα ομόλογα κατέληξαν στο μη ρυθμιζόμενο σκιώδες τραπεζικό σύστημα. Διακρατούνται από χρηματοοικονομικούς επενδυτές (funds), φορείς ειδικού σκοπού και ασφαλιστικές εταιρείες. Στο σκιώδες τραπεζικό σύστημα, οι επενδύσεις συνήθως μοχλεύονται χρησιμοποιώντας παράγωγα μέσα προκειμένου να μεγιστοποιηθούν τα κέρδη. Η αναχρηματοδότηση του γερμανικού κράτους έχει επομένως περιέλθει στα χέρια Αμερικανών χρηματοοικονομικών επενδυτών που κερδίζουν δισεκατομμύρια από τον πόλεμο. Ακρίδες όπως οι Blackrock, Vanguard, State Street, JP Morgan και Goldman Sachs σπεκουλάρουν ενάντια στα ομόλογα κάθε χώρας που εγκαταλείπει την πολεμική πορεία. Με αυτόν τον τρόπο, ασκούν επίσης σημαντική πίεση στην κρατική αναχρηματοδότηση της Γερμανίας.

Θέση 6^η: Η γερμανική πολιτική υποτάσσεται στην πρωτοκαθεδρία του χρηματοπιστωτικού κλάδου και έτσι καταστρέφει τα βιομηχανικά θεμέλια της χώρας. Μελέτες δείχνουν ότι το ποσοστό κέρδους μειώνεται σε όλα τα δυτικά βιομηχανικά έθνη. Το ποσοστό κέρδους είναι ο λόγος του απασχολούμενου κεφαλαίου προς τα κέρδη. Η τάση του ποσοστού κέρδους να μειώνεται μπορεί να αντιμετωπιστεί – με τη μείωση των μισθών, το άνοιγμα νέων αγορών, τον ορθολογισμό, τις φθηνότερες πρώτες ύλες. Η Ουκρανία τα προσφέρει όλα αυτά. Ο ομοσπονδιακός καγκελάριος Φρίντριχ Μερτς[7] ενεργεί σαν διευθυντής υποκαταστήματος της Blackrock σε γερμανικό έδαφος και αρκετά ορθολογικά όταν τροφοδοτεί τον πόλεμο και θέλει να στείλει γερμανικά στρατεύματα στην Ουκρανία. Άλλωστε, οι χρηματο-οικονομικοί επενδυτές όχι μόνο βγάζουν χρήματα από τον πόλεμο, αλλά και από την ανοικοδόμηση. Στον πόλεμο, το κεφάλαιο καταστρέφεται και η αρχική συσσώρευση μπορεί να ξεκινήσει ξανά. Όπως έλεγε η Ρόζα Λούξεμπουργκ: «Οι προλετάριοι πέφτουν, οι τιμές του χρηματιστηρίου ανεβαίνουν». Ο πόλεμος ήταν ένα στοίχημα στο χρηματιστήριο. Κανείς δεν περίμενε ότι οι Ρώσοι θα κέρδιζαν. Γι’ αυτό το χρηματιστηριακό στοίχημα μετατράπηκε σε ρώσικη ρουλέτα.

Θέση 7^η: Η επέκταση του ΝΑΤΟ προς ανατολάς είναι η κύρια αιτία του πολέμου στην Ουκρανία. Η Γερμανία θα μπορούσε να την είχε αποτρέψει. Όπως εξήγησε ο πρώην Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ, Γενς Στόλτενμπεργκ, στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στις 7.9.2023, ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν ξεκίνησε με τη ρωσική εισβολή τον Φεβρουάριο του 2022, αλλά το 2014. Ο πόλεμος ξεκίνησε με το πραξικόπημα που οργάνωσε η Δύση στο Μαϊντάν τον Φεβρουάριο του 2014: κατά τη διάρκεια αυτού του πραξικοπήματος, οι διπλωμάτες της ΕΕ διαπραγματεύτηκαν με τους Ουκρανούς φασίστες, σαν σε παζάρι, για τον αριθμό των δολοφονιών που κρίθηκαν απαραίτητες για να επιβληθεί στον δημοκρατικά εκλεγμένο Πρόεδρο Γιανουκόβιτς η εκδίωξη από το αξίωμα. Επιτεύχθηκε συμφωνία για περίπου 100 δολοφονίες, οι οποίες, σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, πραγματοποιήθηκαν από οκτώ ομάδες ελεύθερων σκοπευτών από περίπου δέκα άνδρες η καθεμία – από τη δυτική Ουκρανία, τη Γεωργία, την Πολωνία και τη Λιθουανία. Τον Απρίλιο του 2014, η κυβέρνηση των πραξικοπηματιών στο Κίεβο επιτέθηκε στις αυτονομιστικές δημοκρατίες του Ντονιέτσκ και του Λουγκάνσκ, οι οποίες είχαν αποσχιστεί από την κεντρική κυβέρνηση που είχε αναλάβει την εξουσία με τη βία, ακολουθώντας το παράδειγμα του Κοσσυφοπεδίου. Το Grayzone δημοσίευσε ένα έγγραφο του Βρετανικού Ινστιτούτου Πολιτικής, ενός παρακλαδιού της MI6 και του ΝΑΤΟ, από το 2014. Περιγράφει λεπτομερώς πώς η Ρωσία επρόκειτο να παρασυρθεί σε παγίδα στην Ουκρανία, προκειμένου να υποστεί εκεί ήττα. Οι Γερμανικές μυστικές υπηρεσίες συμμετείχαν επίσης σε όλες αυτές τις επιχειρήσεις. Η συμφωνία Μινσκ II για την ειρήνη στο Ντονμπάς μπορεί πλέον να θεωρείται ως μια απόπειρα εξαπάτησης. Δεν είχε πρόθεση τη συμμόρφωση. Οι ειρηνευτικές προσφορές της Μόσχας για συνθήκη τον Δεκέμβριο του 2021 και τον Ιανουάριο του 2022 απορρίφθηκαν. Οι ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις στην Κωνσταντινούπολη στις αρχές του 2022 εμποδίστηκαν. Το ΝΑΤΟ ήθελε πόλεμο και η Γερμανία συμφώνησε.

Θέση 8^η: Ο πόλεμος της Ουκρανίας είναι το πιο θρασύ ψέμα προπαγάνδας που έχουν ταΐσει τους Γερμανούς από το 1945. Ο γερμανικός πληθυσμός εξαπατάται ηθελημένα και συνειδητά για τα αίτια του πολέμου, την πραγματική κατάσταση στο μέτωπο, το γεωπολιτικό πλαίσιο και την παρακμή της χώρας του. Αυτός ο γνωσιακός πόλεμος[8] ενορχηστρώνεται από το ΝΑΤΟ. Υλοποιείται από το βιομηχανικό σύμπλεγμα προπαγάνδας και λογοκρισίας που αποτελείται από τον προπαγανδιστικό τύπο, τις GONGOS, τα γραφεία τύπου, τις δεξαμενές σκέψης, τους διατλαντικούς οργανισμούς, τα ιδρύματα, τα πανεπιστήμια και τις εκκλησίες. Οι κοινωνικοί φορείς διαμόρφωσης γνώμης είναι οι διατλαντικά διεφθαρμένοι πολιτικοί, επιστήμονες και μάνατζερς, καθώς και το ακαδημαϊκό πρεκαριάτο[9]. Κάποιοι έχουν συνδέσει τις καριέρες τους με διατλαντικούς οργανισμούς. Λειτουργούν σαν γκαουλάιτερ της Ουάσιγκτον στη χώρα τους. Οι άλλοι περιπλανώνται από τα δελτία παροχής υπηρεσιών σε προσωρινές συμβάσεις, από σύμβαση έργου σε σύμβαση έργου. Αυτό το ακαδημαϊκό πρεκαριάτο θα κάνει τα πάντα για μια επέκταση της σύμβασης ή μια νέα ανάθεση. Η ηγεμονία των ΗΠΑ στη Γερμανία είναι πλέον θεσμοθετημένη μέσω και των δύο. Το διατλαντικό ρήγμα αποτελεί μύθο. Συνολικά, αυτά τα διατλαντικά δίκτυα λειτουργούν σαν εργοστάσια συναίνεσης προς όφελος της ηγεμονίας των ΗΠΑ. Το αποτέλεσμα είναι μια φιλτραρισμένη φούσκα[10] σκέψης μέσα στην οποία οι πνευματικοί ορίζοντες των ντόπιων είναι περιορισμένοι, τα συναισθηματικά αντανακλαστικά εξαρτώνται από τη Ρωσοφοβία και την δίψα για αίμα και η φαντασία είναι τόσο καχεκτική ώστε η χειραγώγηση της συμπεριφοράς δεν γίνεται αντιληπτή ως καταναγκασμός. Όλα αυτά ολοκληρώνουν την απώλεια της αίσθησης της πραγματικότητας από τις Γερμανικές ελίτ.

3. Quo Vadis

Στο μυθιστόρημά του, ο Χένρικ Σιενκιέβιτς στέλνει τον απόστολο Πέτρο στη Ρώμη:

«Με την απλότητα της καρδιάς του, ο Πέτρος θαύμασε που ο Θεός είχε δώσει στον Σατανά μια τόσο ακατανόητη δύναμη να καταπιέζει τη γη, να τη διαστρεβλώνει, να την ποδοπατάει, να πίνει το αίμα και τα δάκρυά της, να τη σαρώνει σαν ανεμοστρόβιλος, να μαίνεται πάνω της σαν τυφώνας. Η καρδιά του τρόμαξε με αυτή τη σκέψη και είπε στον Δάσκαλό του με το πνεύμα του: «Κύριε, από πού να ξεκινήσω σε αυτή την πόλη στην οποία με έστειλες; Αυτή κατέχει θάλασσες και στεριές, τα θηρία του αγρού και όλα τα πλάσματα του νερού, έχει βασίλεια και πόλεις και τριάντα λεγεώνες για να τα φυλάει. Αλλά εγώ, Κύριε, είμαι απλώς ένας ψαράς σε μια μικρή λίμνη!» Πού πηγαίνουμε λοιπόν;

Θέση 9^η: Οικονομικά, η Γερμανία -όπως και η Ευρώπη- βρίσκεται στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Οι Ευρωπαίοι έχουν πλέον επενδύσει εκατοντάδες δισεκατομμύρια στον πόλεμο στην Ουκρανία. Μόνη της η Γερμανία έχει ήδη επενδύσει τουλάχιστον 50 δισεκατομμύρια ευρώ, χωρίς να προστίθενται οι τεράστιες δαπάνες για όπλα και τα κεφάλαια που έχουν διοχετευτεί μέσω της ΕΕ. Εάν ο Ντόναλντ Τραμπ αναγκάσει την ΕΕ να αποδεχτεί την Ουκρανία, το κόστος του πολέμου και της ανοικοδόμησης θα επιβαρύνει τις κοινωνίες των χωρών της ΕΕ. Εκτιμάται σε 800 δισεκατομμύρια δολάρια και ο πόλεμος δεν έχει τελειώσει ακόμα. Κεφάλαια από τα γεωργικά ταμεία και τα ταμεία συνοχής της ΕΕ είναι πιθανό να εισρεύσουν στην Ουκρανία. Τα σχεδόν 300 δισεκατομμύρια ευρώ ρωσικών κρατικών περιουσιακών στοιχείων που έχουν παγώσει στο Euroclear και αλλού στην Ευρώπη, επρόκειτο να κλαπούν από τους Ρώσους μετά την ήττα τους στην Ουκρανία. Ωστόσο, οι οικονομικοί επενδυτές επισημαίνουν ότι ο Πούτιν και ο Τραμπ συζήτησαν στο Άνκορατζ την πιθανότητα να απομακρυνθούν αυτά τα σχεδόν 300 δισεκατομμύρια δολάρια από την Ευρώπη και να επενδυθούν στις ΗΠΑ – μια επικερδής συμφωνία και για τις δύο χώρες. Οι Ευρωπαίοι θα βγουν χαμένοι. Εάν επιτευχθεί ειρήνη, οι σκιώδεις τράπεζες θα κερδοσκοπήσουν μαζικά έναντι των ευρωπαϊκών ομολόγων. Η επακόλουθη υποτίμηση των κρατικών ομολόγων μπορεί να προκαλέσει την κατάρρευση της αναχρηματοδότησης της Γερμανίας.

Θέση 10^η: Οι περισσότεροι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν έχουν άλλη επιλογή από το να παρατείνουν τον πόλεμο στρατιωτικά. Ο κίνδυνος μιας κρίσης δημόσιου χρέους και μιας κατάρρευσης του ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού συστήματος αναγκάζει τους αρχηγούς κυβερνήσεων να παρατείνουν τον πόλεμο. Στηρίζονται στην απεγνωσμένη ελπίδα ότι με κάποιο τρόπο το Κίεβο θα αντέξει μέχρι και τον τελευταίο Ουκρανό. Ελπίζουν ότι τα επόμενα πέντε με δέκα χρόνια, τα ευρωπαϊκά στρατεύματα στην Ουκρανία θα είναι σε θέση να αντισταθούν στη Μόσχα και να αποσπάσουν τους πόρους της Ουκρανίας: μαύρη γη, φυσικό αέριο, λίθιο και σπάνιες γαίες από τη Ρωσία. Οι πολιτικές ελίτ δεν μπορούν να γυρίσουν πίσω: από τις δολοφονίες στο Μαϊντάν μέχρι τους σχεδόν δύο εκατομμύρια νεκρούς στην Ουκρανία – έχουν πάρα πολλούς σκελετούς στη ντουλάπα τους. Η ήττα θα οδηγήσει αναπόφευκτα στη λογοδοσία. Τότε θα πρέπει είτε να παραιτηθούν, είτε να αντιμετωπίσουν ποινικές διώξεις. Ο φόβος της δικής τους πτώσης οδηγεί τη δίψα για αίμα της γερμανικής ελίτ αξιωματούχων σε σημείο φρενίτιδας. Υπάρχει μόνο ένα πρόβλημα: χωρίς τις ΗΠΑ, οι Ευρωπαίοι δεν μπορούν να νικήσουν τη Ρωσία. Γι’ αυτό θέλουν πάση θυσία να κρατήσουν τις ΗΠΑ στον πόλεμο.

Θέση 11^η: Ο πόλεμος είναι ένας πόλεμος ενάντια στον ίδιο της τον πληθυσμό και ενάντια στη δημοκρατία. Ο επανεξοπλισμός της Γερμανίας έχει έναν εντελώς διαφορετικό σκοπό: να καταργήσει τη δημοκρατία και να την αντικαταστήσει με μια νέα μορφή δικτατορίας, να εξοπλίσει τον στρατό, ώστε να καταστέλλει τις εσωτερικές αναταραχές και το καρτέλ των κυβερνώντων να μπορεί να συνεχίσει όπως πριν. Μια διατλαντική κυβέρνηση κομπραδόρων[11] πρέπει να διατηρείται με τη βία των όπλων ενάντια στον ίδιο της τον πληθυσμό. Αυτό θα μπορούσε να ενορχηστρωθεί συνταγματικά με την κήρυξη Κατάστασης Έντασης[12] με πλειοψηφία δύο τρίτων της Μπούντεσταγκ σύμφωνα με το Άρθρο 80α του Βασικού Νόμου. Στόχος της αιμοβόρας προπαγάνδας είναι η αποκατάσταση μιας σημαντικής συνεκτικής δύναμης σε μια ΕΕ στην οποία οι φυγόκεντρες δυνάμεις αυξάνονται και τα συμφέροντα των κρατών μελών απομακρύνονται. Η ΕΕ έχοντας αποτύχει ως ειρηνευτικό σχέδιο, πρόκειται τώρα να ηγηθεί μιας ζόμπι ύπαρξης, σαν την πολεμική μηχανή της Πανγερμανικής Εξόρμησης προς την Ανατολή[13].

Θέση 12^η: Γερμανία – μια χώρα χωρίς αντιπολίτευση. Στη Γερμανία, ο πόλεμος και η καταστροφή της δημοκρατίας συμβαδίζουν. Αυτό γίνεται δυνατό επειδή ο πληθυσμός δεν δείχνει αντίσταση. Προφανώς, το πολιτικό θάρρος και το δημοκρατικό αγωνιστικό πνεύμα έχουν παραλύσει εντελώς. Η εξοικείωση με τον κρατικό έλεγχο κατά τη διάρκεια της πανδημίας του κορονοϊού, οι επιθετικές διδασκαλίες περί διαφορετικότητας, η πολεμική προπαγάνδα και η ψηφιοποίηση έχουν στερήσει από τους ανθρώπους τη δυνατότητά τους να ενεργούν και την ικανότητά τους να λαμβάνουν αποφάσεις για τον εαυτό τους. Ο ψηφιακός καπιταλισμός καθιστά δυνατή την αποκοίμηση των ανθρώπων ως καταναλωτών μέσω δωρεάν ψηφιακών προϊόντων, ενώ ταυτόχρονα τους εκμεταλλεύεται στην εργασιακή διαδικασία και τους παρακολουθεί και τους χειραγωγεί ως πολιτικά υποκείμενα. Το αποτέλεσμα είναι μια μπλοκαρισμένη σύγκρουση. Αυτό μπλοκάρει επίσης την Οιδιπόδεια σύγκρουση σε ψυχολογικό επίπεδο: Υπάρχει έλλειψη κριτικής εμπλοκής με τις πολιτικές ελίτ. Εμπιστεύονται ουσιαστικά την εξουσία. Έτσι ανοίγει η πόρτα στην ανακωδικοποίηση της ιστορίας, σε μια αναδιατύπωσή της στην υπηρεσία της κυρίαρχης προπαγάνδας και στην εφαρμογή ιστορικών ψεμάτων. Στη Γερμανία ειδικότερα, η επανερμηνεία της ιστορίας είναι μοιραία, δεδομένης της μοναδικότητας των ναζιστικών εγκλημάτων που διαπράχθηκαν όχι μόνο εναντίον Εβραίων, αλλά και εναντίον σοβιετικών πολιτών, καθώς επιτρέπει μια ψυχολογική αντιστροφή της ενοχής και, ως εκ τούτου, μια μετατόπιση της επιθετικότητας προς τη Ρωσία ως εχθρό. Το αποτέλεσμα είναι μια χώρα στον αυτόματο πιλότο, παγιδευμένη σε μια ψηφιακή οικονομία επηρεασμού του συναισθήματος, χωρίς αντιπολίτευση, που δεν αντιστέκεται στην υποτροπή της στη βαρβαρότητα.

Αποχαιρετισμός

Απόκλιση της γερμανικής άρχουσας ελίτ από την πολεμική πορεία μπορεί να επιβληθεί μόνο μέσω θεμελιακής αντιπολίτευσης. Εδώ πρέπει να δούμε αν οι επερχόμενες μαζικές κοινωνικές περικοπές θα πείσουν τους ανθρώπους να κατεβάσουν τις διαμαρτυρίες τους στους δρόμους. Αυτό που χρειάζεται είναι μια ευρεία συμμαχία για την ειρήνη και το κράτος πρόνοιας που θα βγάλει τις διαμαρτυρίες στους δρόμους. Αλλά οι Γερμανοί αυτή τη στιγμή υπνοβατούν στην καταστροφή τους.

Ο Χένρικ Σιενκιέβιτς για άλλη μια φορά. Είναι Ιούλιος του 64 μ.Χ. Το σούρουπο, βρίσκει τον Πέτρο να στέκεται μπροστά στη θέα της Ρώμης μαζί με τη χριστιανή Λυγία, με όλη του την απελπισία μπροστά σε αυτή την πόλη: «Πώς θα νικήσω την κακία τους;»

«Όλη η πόλη μοιάζει να φλέγεται», διέκοψε τις σκέψεις του η Λυγία. Ο ήλιος είχε μόλις αρχίσει να δύει μέσα σε θαυμαστή λάμψη… και καθώς ο ήλιος έδυε, η λάμψη γινόταν όλο και πιο κόκκινη. «Όλη η πόλη μοιάζει να φλέγεται», επανέλαβε η Λυγία. Ο Πέτρος έβαλε το χέρι πάνω από τα μάτια του και είπε: «Η οργή του Θεού πέφτει πάνω της!»

Έτσι θα γίνει με τη Δυτική ηγεμονική δύναμη και τους υποτελείς της. Μην πιστεύετε στα σοβαρά ότι οι λαοί του παγκόσμιου Νότου θα μας συγχωρήσουν ποτέ για τη γενοκτονία στη Γάζα, τη γενοκτονία στο Ντονμπάς, τον προκληθέντα πόλεμο στην Ουκρανία και τις περισσότερες από 20.000 κυρώσεις κατά της Ρωσίας. Τίποτα δεν θα ξεχαστεί. Η Γερμανία για άλλη μια φορά κάθεται στιγματισμένη ανάμεσα στα έθνη – μολυσμένη με το αίμα εκείνων που κείτονται στους δρόμους, στους ιμπεριαλιστικούς μας πολέμους. Όσοι προσκολλώνται σε αυτοκρατορίες που πέφτουν, θα πάνε μαζί τους στον πάτο.

Υποσημειώσεις της Μεταφράστριας:

[1] Θάρρος για την Ηθική.

[2] Quo vadis: στα λατινικά σημαίνει κυριολεκτικά ‘πού βαδίζεις’. Μεταφράζεται συνήθως και ορθότερα ως ‘πού πηγαίνεις’. Στα κείμενα της Ορθόδοξης ελληνικής εκκλησίας αναφέρεται ως «πού υπάγεις». Προέρχεται από τη χριστιανική παράδοση και συγκεκριμένα από τις Πράξεις του Απόστολου Πέτρου. Σύμφωνα με την παράδοση ο Πέτρος καθώς εγκατέλειπε τη Ρώμη για να σώσει τη ζωή του κατά τους διωγμούς του Νέρωνα, βλέπει στην Αππία Οδό έναν άνθρωπο που βαδίζει προς την αντίθετη κατεύθυνση. Από κοντά αναγνωρίζει στο πρόσωπό του τον αναστημένο Ιησού Χριστό. Ο Πέτρος ρωτά τον Χριστό «Quo vadis, Domine;» («Πού υπάγεις, Κύριε;»). Εκείνος απαντά «Ρώμην εἶμι, ἵνα πάλιν σταυρωθῶ» («Πηγαίνω στη Ρώμη για να σταυρωθώ ξανά»). Μετά το όραμα αυτό, ο Πέτρος βρίσκει το θάρρος να επιστρέψει στην πόλη, να συνεχίσει την αποστολή του και να δεχτεί τον δικό του μαρτυρικό θάνατο.

[3] GONGOS: Από τα αρχικά των Government Organized NonGovernment OrganizationS

[4] Καθεστώς.

[5] Looking Back in Anger στο κείμενο. Αναφορά στο θεατρικό έργο ‘Look Back in Anger’ (στην Ελλάδα ο τίτλος μεταφράστηκε ως ‘Οργισμένα Νιάτα’) του Τζον Όσμπορν που γράφτηκε το 1956. Το έργο καταγράφει τον αναδρομικό θυμό του πρωταγωνιστή Τζίμι Πόρτερ για τη φτώχεια και τις διακρίσεις που υπέστη στο παρελθόν, καθώς και την οργή του ενάντια στη μεταπολεμική βρετανική κοινωνία, που παρά τις επίπονες προσπάθειές του να μορφωθεί δεν του δίνει την ευκαιρία για μια ζωή με αξία και νόημα.
Το έργο και ο πρωταγωνιστής του έκαναν δημοφιλή τον όρο «Οργισμένο Νιάτο» (Angry Young Man), που αντιπροσώπευε μια νέα γενιά ανδρών της εργατικής τάξης που ήταν απογοητευμένοι και αγανακτισμένοι με το κατεστημένο.

[6] Ο DAX (Deutscher Aktienindex -γερμανικός δείκτης μετοχών) είναι ένας δείκτης χρηματιστηριακής αγοράς που αποτελείται από τις 40 μεγάλες γερμανικές εταιρείες υψηλής κεφαλαιοποίησης που διαπραγματεύονται στο Χρηματιστήριο της Φρανκφούρτης. Ο DAX μετρά την απόδοση των 40 μεγαλύτερων γερμανικών εταιρειών όσον αφορά τον όγκο παραγγελιών και την κεφαλαιοποίηση της αγοράς. Ο DAX είναι το ισοδύναμο του βρετανικού FTSE 100 και του αμερικανικού Dow Jones Industrial Average.

[7] Ο Μερτς υπήρξε ανώτατο στέλεχος της Blackrock. Το 2004 αποσύρθηκε από την ενεργό πολιτική δράση, καθώς είχε εκδιωχθεί δύο χρόνια νωρίτερα από την Άνγκελα Μέρκελ από τη θέση του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του Χριστιανοδημοκρατικού κόμματος (CDU). Έκτοτε, δραστηριοποιούνταν κυρίως ως λομπίστας και από το 2016 ως το 2020 διετέλεσε πρόεδρος του εποπτικού συμβουλίου του γερμανικού παραρτήματος της BlackRock.

[8] cognitive warfare: γνωσιακός πόλεμος (σε κάποια ελληνικά άρθρα εμφανίζεται επίσης ως ‘πόλεμος διανόησης’). Ο Γνωσιακός Πόλεμος, σύμφωνα με τον ορισμό του ΝΑΤΟ, «εστιάζει στην επίθεση ενάντια στη δυνατότητα ορθολογικής σκέψης για να την υποβαθμίσει».  Αποτελεί «έναν αντισυμβατικό τρόπο πολέμου που εκμεταλλεύεται τις ατομικές ψυχολογικές προκαταλήψεις και την αντανακλαστική σκέψη, χρησιμοποιώντας τεχνολογικά δίκτυα για να χειραγωγήσει την ανθρώπινη νόηση και να προκαλέσει αλλαγές στη σκέψη».
Διαφέρει από τον Πόλεμο Πληροφορίας και από τον Ψυχολογικό Πόλεμο. Ο πόλεμος πληροφορίας επικεντρώνεται στον έλεγχο της διάδοσης των πληροφοριών, ενώ ο γνωσιακός πόλεμος στοχεύει στρατηγικά στη διαμόρφωση και τη διαχείριση των αντιδράσεων των ατόμων και των ομάδων σε αυτές τις πληροφορίες. Ο γνωσιακός πόλεμος υπερβαίνει επίσης κατά πολύ τις παραδοσιακές ψυχολογικές επιχειρήσεις. Αυτή η νέα μορφή σύγκρουσης συνδυάζει κυβερνοεργαλεία, ψυχολογικές επιστήμες και νευροεπιστήμες για να αλλάξει τις αντιλήψεις και να επηρεάσει τη λήψη αποφάσεων.

[9] Ο όρος πρεκαριάτο (precariat) προέρχεται από τη σύνθεση των λέξεων precarious (επισφαλής) και proletariat (προλεταριάτο). Εισήχθη στη σύγχρονη κοινωνιολογική συζήτηση από τη δεκαετία του 90, για να περιγράψει μια νέα κοινωνική τάξη που χαρακτηρίζεται από επισφαλείς συνθήκες εργασίας, ασταθές εισόδημα και περιορισμένη κοινωνική προστασία. Η άνοδος του πρεκαριάτου συνδέεται με τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και την απορρύθμιση των αγορών εργασίας. Οι επιχειρήσεις, επιδιώκοντας ευελιξία και μείωση κόστους, προωθούν μορφές απασχόλησης που μεταφέρουν τον κίνδυνο από τον εργοδότη στον εργαζόμενο. Το πρεκαριάτο δεν ταυτίζεται με την παραδοσιακή εργατική τάξη. Οι εργαζόμενοι αυτοί απασχολούνται σε προσωρινές θέσεις, εργάζονται με συμβάσεις ορισμένου χρόνου ή ‘ευέλικτες’ εργασιακές σχέσεις και στερούνται βασικών κοινωνικών δικαιωμάτων όπως σταθερή κοινωνική ασφάλιση και συνταξιοδοτικές παροχές. Η εργασιακή αστάθεια συνοδεύεται από ψυχολογική ανασφάλεια και κοινωνικό αποκλεισμό.

[10] Filter bubble (φιλτραρισμένη φούσκα): αναφέρεται στο φαινόμενο κατά το οποίο οι αλγόριθμοι των διαδικτυακών πλατφορμών και υπηρεσιών, όπως οι μηχανές αναζήτησης και τα κοινωνικά δίκτυα, προσαρμόζουν το περιεχόμενο που βλέπουν οι χρήστες με βάση τις προηγούμενες αλληλεπιδράσεις τους, τις προτιμήσεις και την προσωπικότητά τους. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι χρήστες να εκτίθενται κυρίως σε πληροφορίες και ιδέες που επιβεβαιώνουν τις ήδη υπάρχουσες πεποιθήσεις τους, περιορίζοντας την πρόσβασή τους σε άλλες απόψεις και πληροφορίες. Αποτελεί εργαλείο χειραγώγησης στον τομέα της ψηφιακής επικοινωνίας, των μέσων ενημέρωσης και της πολιτικής, καθώς οι χρήστες μπορεί να παραμένουν απομονωμένοι από σημαντικές πληροφορίες ή απόψεις που δεν συμφωνούν με τις δικές τους, επηρεάζοντας την ενημέρωσή τους και την αντίληψή τους για τον κόσμο.

[11] Κομπραδόρος: ένα πρόσωπο που ενεργεί σε μια χώρα ως πράκτορας ξένων συμφερόντων (χωρών, οργανισμών ή εταιρειών) που θέλουν να επιβάλουν οικονομική ή/και πολιτική εκμετάλλευση. Ο όρος χρησιμοποιούνταν συχνά στην κομμουνιστική αρθρογραφία της Ελλάδας του μεσοπολέμου. Προέρχεται από τον πορτογαλικό όρο “Compradore” που μεταφράζεται κυριολεκτικά ως αγοραστής, αναφερόμενος σε πράκτορες εμπορικών επιχειρήσεων της Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής που δραστηριοποιούνταν κυρίως στην Ασία, καθώς και στην Αφρική και τη Νότια Αμερική. Στο απόγειο της δυτικοευρωπαϊκής αποικιοκρατίας τον 19ο και 20ό αιώνα, οι κομπραδόροι αναδύθηκαν ως μια νέα τάξη που λειτουργούσε σαν μεσάζοντας για τις αποικιακές δυνάμεις ή το ξένο κεφάλαιο. Η νέα αυτή τάξη επωφελούνταν από την αποικιακή δομή κι ενίσχυε τον ξένο και όχι τον εθνικό έλεγχο στην πολιτική και την οικονομία. Κατά τον 19ο και 20ό αιώνα, η τάξη των κομπραδόρων έγινε κρίσιμος παράγοντας του παγκόσμιου καπιταλισμού. Αυτοί οι πράκτορες, οι κομπραδόροι, ενσωμάτωσαν τις εθνικές οικονομίες στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα σε υποδεέστερη, εξαρτημένη θέση διευκολύνοντας την ξένη εκμετάλλευση των πόρων, της εργασίας και των αγορών των χωρών τους.

[12] Στο γερμανικό δίκαιο, μια «κατάσταση έντασης» είναι ένα ενδιάμεσο στάδιο έκτακτης ανάγκης πριν από μια πλήρη «κατάσταση άμυνας» (Verteidigungsfall), η οποία κηρύσσεται όταν υπάρχει απειλή για τη χώρα. Επιτρέπει στην κυβέρνηση να θεσπίζει προληπτικούς νόμους και μπορεί να περιλαμβάνει μέτρα όπως περιορισμούς εξόδου, υποχρεώσεις δήλωσης παρών και ταξιδιωτικές απαγορεύσεις σε ορισμένες περιοχές. Η κήρυξη κατάσταση έντασης απαιτεί πλειοψηφία δύο τρίτων στην Ομοσπονδιακή Βουλή και ρυθμίζεται από το Άρθρο 80α του Συντάγματος.

[13] Drang nach Osten: Εθνικιστικό γερμανικό σύνθημα του 19^ου αιώνα για την κατάκτηση των Σλαβικών περιοχών στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, κάτω από το οποίο εξαπέλυσαν οι Ναζί τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

* Ο Πάτρικ Μπάαμπ είναι πολιτικός επιστήμονας και δημοσιογράφος. Οι αναφορές και η έρευνά του σχετικά με τις υπηρεσίες πληροφοριών και τους πολέμους έρχονται σε αντίθεση με την προπαγάνδα των κρατικών και ιδιωτικών μέσων ενημέρωσης. Έχει κάνει ρεπορτάζ από τη Ρωσία, τη Μεγάλη Βρετανία, τα Βαλκάνια, την Πολωνία, τις χώρες της Βαλτικής, το Αφγανιστάν και άλλες. Στη Ρωσία, είχε αρκετές συναντήσεις με την FSB, την υπηρεσία πληροφοριών της Ρωσίας. Το Τμήμα Κρατικής Ασφάλειας του Ομοσπονδιακού Υπουργείου Εσωτερικών διατηρεί επίσης φάκελο γι’ αυτόν. Το 2022 απολύθηκε από τη θέση του Καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Εφαρμοσμένων Επιστημών του Βερολίνου γιατί συμμετείχε ως παρατηρητής στα δημοψηφίσματα του λαού του Ντονμπάς και της Νοβορωσίας. Επανήλθε στη θέση του με δικαστική απόφαση. Τα βιβλία του που έχουν εκδοθεί από τον εκδοτικό οίκο Westend Verlag περιλαμβάνουν τα “Στον ιστό των μυστικών Υπηρεσιών: Γιατί δολοφονήθηκαν ο Ούλοφ Πάλμε, ο Ούβε Μπάρσχελ και ο Γουίλιαμ Κόλμπυ;” (2017) και “Ερευνώντας: Εργαλεία για την κριτική αποκλινουσών απόψεων” (2022). Το “Κι από τις δυο μεριές του Μετώπου: Τα ταξίδια μου στην Ουκρανία” που εκδόθηκε το φθινόπωρο του 2023, προκάλεσε έντονες αντιπαραθέσεις. Η ιστοσελίδα του είναι: patrikbaab.de

Πηγή: Η μετάφραση και οι εικόνες του κειμένου αντλήθηκαν από τις ιστοσελίδες patrikbaab.substack.com, thepostil.com, overton-magazin.de και consortiumnews.com