© Photo: SCF

Σημείωση Ξαστεριάς: Ένα εμπνευσμένο άρθρο του Alastair Crooke για τη σημερινή έκρυθμη πραγματικότητα των πολέμων (σε Ουκρανία, Μέση Ανατολή κλπ), με αναγωγές και όρους αναφοράς στην αρχαία εποχή. Η Αυτοκρατορία (ΗΠΑ) σε αντιστοίχιση με την αρχαία Ρώμη, με δευτερεύοντες και φιλόδοξους «ανθύπατους μιας καταρρέουσας μακρινής αυτοκρατορικής περιοχής» (π.χ. Σερ Κιρ Στάρμερ), με επίσης φιλόδοξους αλλά και άφρονες ανθύπατους της Ανατολής (π.χ. Νετανιάχου) κλπ. Αλλά και με αναγωγή της Γερουσίας των ΗΠΑ στην αριστοκρατία της αρχαίας Γερουσίας, η οποία είναι αποφασισμένη να αναλάβει τα ηνία της διακυβέρνησης εάν ο νέος αυτοκράτορας (π.χ. εάν είναι ο Τραμπ), αρνείται να συνταχθεί με τις επιλογές της: «ο Τραμπ φαίνεται να μην έχει μια αριστοκρατία πίσω του, που να ακολουθεί στα βήματά του». Μια ολιγαρχική Γερουσία (όπως η αρχαία) που νοιώθει προορισμένη να κυβερνά, και είναι αποφασισμένη να το κάνει ως ένα είδος «μόνιμης γραμματείας» και προς όφελος της φιλελεύθερης αυθαιρεσίας. Χωρίς, εννοείται, τα αγκάθια της συμμετοχής των πληβείων, δηλ. των πολιτών στις αποφάσεις της: «Δεν θα υπάρχει συμμετοχή. Ο λαός, οι άνθρωποι δεν θα συμμετέχουν. Ούτε αισθάνονται ότι συμμετέχουν – γιατί δεν συμμετέχουν».
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στις 30/9/2024 στο strategic-culture. Την αρχική δημοσίευση στα αγγλικά μπορείτε να την δείτε πατώντας εδώ.
Ο Alastair Crooke είναι πρώην Βρετανός διπλωμάτης, ιδρυτής και διευθυντής του Conflicts Forum. Άλλα άρθρα του Alastair Crooke που δημοσιεύσαμε στην Ξαστεριά, και πάλι σε μτφρ. της Φλώρας Παπαδέδε:
“Ένας Περίπλοκος Ιστός Κακών Ηθοποιών που Δουλεύουν Χέρι-Χέρι” – Είναι λοιπόν ο πόλεμος αναπόφευκτος;
Η Δύση –αναμφίβολα– έχασε τη Ρωσία και χάνει και την Ευρασία 
Ο δυτικός τρόπος πολέμου – Η κατοχή της αφήγησης υπερτερεί της πραγματικότητας

του Alastair Crooke
μετάφραση Φλώρα Παπαδέδε

Ως ο εκδιωχθείς «Αυτοκράτορας», ο Μπάιντεν έκανε την «τελική του βόλτα» στο βήμα του ΟΗΕ. Δεν ήταν ο αυτοκράτορας του παλιού καιρού, ξεχειλίζοντας από θράσος ότι οι ΗΠΑ επέστρεψαν και «εγώ διοικώ τον κόσμο».

Γιατί καθώς η Μέση Ανατολή εκρήγνυται και η ουκρανική φούσκα ξεφουσκώνει, ο Λευκός Οίκος συνεχίζει να ζητά αυτοσυγκράτηση από όλα τα μέρη για να περιοριστεί η βία. Αλλά κανείς δεν ακούει.

Με την εποχή του να παραπαίει σε άδοξο τέλος, ο Μπάιντεν μπορεί να λάτρεψε την ιδέα να τραβήξει τους μοχλούς της καταναγκαστικής επιρροής της ήπιας δύναμης, μόνο για να ανακαλύψει στη συνέχεια ότι τα καλώδια που συνέδεαν αυτούς τους μοχλούς με τα «σημεία» των πραγματικών σιδηροτροχιών είχαν χαθεί. Η επιρροή είχε πετάξει. Ο αυτοκρατορικός καταναγκασμός αντιμετωπίζονταν όλο και περισσότερο με περιφρόνηση. Η διπλωματία είχε αποτύχει σε όλα τα επίπεδα.

Τι σηματοδοτεί λοιπόν για το μέλλον το σημερινό κύμα αναταραχής, ο πόλεμος στη Μέση Ανατολή και η κατάρρευση της Ουκρανίας– αν τα κοιτάξουμε από τον μακρύ δρόμο της ιστορίας (και ακολουθώντας το παράδειγμα των Μάικ Βλάχος και Τζον Μπάτσελορ για την αναλογία με τον αρχαίο κόσμο);

Ένας παραπαίων «Αυτοκράτορας» ανατράπηκε. Δεν υπάρχει πραγματικός πρίγκηπας διάδοχος. Μόνο μια «υιοθετημένη κόρη». Είναι σκόπιμο. Η ολιγαρχία της Εξουσίας (η «Γερουσία», αν ακολουθήσουμε την Αρχαία αναλογία), φαίνεται να αδιαφορεί για το κενό. Είναι προορισμένη να κυβερνά, όπως αναφέρει η Washington Post – εκστομίζοντας την ολιγαρχική σκέψη: να κυβερνά μέσω μιας συναίνεσης θεσμών «υποστηρικτικών της δημοκρατίας» ως ένα είδος «μόνιμης γραμματείας» (μια έννοια που άρχισε να κυκλοφορεί μετά την «απώλεια» των εκλογών του 2016.)

Ωστόσο, υπάρχει ζήτημα αυτοκρατορικής διαδοχής. Κάθε Αυτοκρατορία χρειάζεται έναν Αυτοκράτορα, πέρα ​​από μια Αριστοκρατία/Γερουσία, γιατί οι φανταχτεροί ισχυροί της κοινωνίας πρέπει να έχουν κάποιον πυλώνα, στον οποίο να μπορούν να καταφύγουν για να διευθετήσουν τις εσωτερικές τους διαμάχες.

Κάθε «Αυτοκρατορία» χρειάζεται επίσης, μια κοινή ουσιώδη κουλτούρα για να μπορεί να λαμβάνει ισχυρές αποφάσεις γενικού ενδιαφέροντος. Στο ευρωπαϊκό παρελθόν υπήρχαν δύο: ο Καθολικισμός και ο Διαφωτισμός. Συγκρούστηκαν. Και οι δύο πλέον έχουν περιθωριοποιηθεί προς όφελος της φιλελεύθερης αυθαιρεσίας, που στοχεύει στην απελευθέρωση του ατόμου από όλους τους περιορισμούς των κοινοτικών κανόνων.

Η μεταμοντέρνα κουλτούρα κάνει τους ανθρώπους «τρελούς επειδή η ατομική ελευθερία δεν δέχεται πλέον την αντικειμενική αλήθεια». Ο εικονικός κόσμος σκοτώνει την αίσθηση του πραγματικού – για να το αντικαταστήσει με τη φανταστική πραγματικότητα. Η τέχνη της διακυβέρνησης μετατρέπεται σε διαχείριση μιας επιβεβλημένης προσποίησης. Τέτοια που οι άνθρωποι μπορούν ξεκάθαρα να παρατηρήσουν οι ίδιοι ότι δεν είναι πραγματική, ωστόσο είναι υποχρεωμένοι να προσποιούνται ότι η «αφήγηση» είναι η αντικειμενική πραγματικότητα.

Αυτή η ένταση οδηγεί σε υπαρξιακή ανασφάλεια και υπέρμετρα πολλές αναφορές για άτομα σε κακή ψυχική υγεία.

Σε αντίθεση, ωστόσο, στα περισσότερα μέρη, γράφει ο David Brooks, «οι άνθρωποι διαμορφώνονται μέσα σε ηθικά συνεκτικές κοινότητες. Αντλούν την αίσθηση του ανήκειν και της αλληλεγγύης από κοινές ηθικές αξίες. Οι ζωές τους έχουν νόημα και σκοπό γιατί βλέπουν τους εαυτούς τους να ζουν σε μια παγκόσμια ηθική τάξη με σταθερά πρότυπα του σωστού και του λάθους, μέσα σε οικογενειακές δομές που έχουν αντέξει στη δοκιμασία του χρόνου, με κοινές αντιλήψεις, ας πούμε, για τον άνδρα και τη γυναίκα».

Η Fiona Hill, πρώην μέλος του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ, προβάλλει την αντίθετη άποψη: ότι αφού τα συμφέροντα των ΗΠΑ περιγράφονται κυρίως ως «απειλές» που είναι μακροπρόθεσμες, «οι δομές για την αντιμετώπιση αυτών των απειλών πρέπει επίσης να είναι μακροπρόθεσμες». (Εξηγεί την άποψή της παραθέτοντας «τη μακροπρόθεσμη απειλή από τη Ρωσία»).

Η Hill λέει ότι «η Αριστοκρατία» θα κυβερνά μακροπρόθεσμα, μέσω της θεσμοθετημένης, «διυπηρεσιακής» συνταγής της παγκόσμιας τάξης.

Αυτή λοιπόν, είναι η λύση της Αριστοκρατίας για το κενό της αυτοκρατορικής διαδοχής: Ο Λεβιάθαν. «Ο Λεβιάθαν – του οποίου η υπόσχεση και το έργο είναι ξεκάθαρα – ακυρώνει όλες τις εξουσίες εκτός από μία, η οποία θα είναι καθολική και απόλυτη».[1]

Ο σιωπηρός στόχος είναι να προφυλάξουν τις πολιτικές συνταγές τους «από τον Τραμπ». Ωστόσο, αυτός ο σιωπηρός στόχος υπογραμμίζει το ίδιο του το ελάττωμα. Δεν θα υπάρχει συμμετοχή. Ο λαός, οι άνθρωποι δεν θα συμμετέχουν. Ούτε αισθάνονται ότι συμμετέχουν – γιατί δεν συμμετέχουν. Η διάθεση μεταξύ των παρασκηνιακών στρατηγιστών της Παγκόσμιας Τάξης είναι ότι η επιλογή πολιτικών υποψηφίων μέσω ψηφοφορίας αποτελεί «ιό» και όχι πλέον χαρακτηριστικό [της δημοκρατίας]. Οι ψηφοφόροι δεν ξέρουν, πόσο μάλλον δεν κατανοούν, τη σημασία των βαθιών ριζών των πολιτικών δομών πάνω στις οποίες οικοδομείται η ηγεμονία των ΗΠΑ. Η συμμετοχή προκαλεί βλάβες.

Είναι σε ένα τέτοιο σημείο της ιστορίας που ένας «Μεγάλος Άνδρας» εμφανίζεται συχνά στην αρένα. Ένας που αμφισβητεί τον αυτοκράτορα. Ο «Μεγάλος Άνδρας» θεωρείται ότι μιλά στο όνομα των ανθρώπων, των οποίων η συμμετοχή στην πολιτική ζωή έχει περιοριστεί και είναι θυμωμένοι. Ο Μεγάλος Άνθρωπος διηγείται πάντα καλά αυτή την ιστορία προδοσίας.

Ο «Μεγάλος Άνδρας» προκύπτει σήμερα, κυρίως επειδή η παραδοσιακή πρακτική της εναλλαγής από τη μια κυρίαρχη οντότητα (κόμμα) στην άλλη, για να παραχθεί ένας πανομοιότυπος ηγέτης του Ενιαίου Κόμματος, έχει διαρρηχθεί. Ήταν σχεδιασμένη σαν ένα κόλπο με χαρτιά, με τον θεατή (τον ψηφοφόρο) να «τυχαίνει» να διαλέγει πάντα το «σωστό φύλλο» – το φύλλο που πάντα προόριζε ο μάγος να επιλέξει. Μαγεία! Και όλα τα φύλλα που επιλέγονται αποδεικνύεται αναπόφευκτα ότι ανήκουν στο ίδιο χρώμα!

Αυτό το κόλπο με τα χαρτιά έγινε φανερό τους τελευταίους μήνες. Ο καθένας μπορούσε να δει τον μηχανισμό του.

Ο Τραμπ δεν είναι το «σωστό χαρτί», κατά την άποψη των ελίτ της εξουσίας στις ΗΠΑ. Ο Τζόκερ[2] έπρεπε να είχε αφαιρεθεί από την τράπουλα.

Ωστόσο, αυτό που είναι ασυνήθιστο σε σχέση με τη σημερινή εμφάνιση του «Μεγάλου Άνδρα», είναι πως σε αντίθεση με τον Αρχαίο Κόσμο, ο Τραμπ φαίνεται να μην έχει μια αριστοκρατία πίσω του, που να ακολουθεί στα βήματά του. Θα λειτουργήσει αυτό; Πού θα βγάλει;

Τους επόμενους μήνες, η Αυτοκρατορία αντιμετωπίζει πολλές κρίσεις, πέρα ​​από αυτές μιας αυτοκρατορίας που ξεθωριάζει και είναι ανίκανη να προσαρμοστεί.

Ο Simplicius γράφει ότι:

«το πιο πρόσφατο άρθρο της Washington Post περιγράφει μια κατάσταση σύγχυσης στη δυτική πολιτική τάξη όταν πρόκειται να αποφασίσει ένα μελλοντικό σχέδιο ενάντια σε μια Ρωσία που σαφώς τους αψηφά και δεν υποκύπτει. Βλέπετε, όλες οι προκλήσεις, τα παιχνίδια και τα ειρηνευτικά «κόλπα» είχαν σκοπό να αναγκάσουν τη Ρωσία να υποκύψει στην πίεση της Δύσης. Όμως, η Αυτοκρατορία διαπιστώνει πως, μετά από δεκαετίες συναλλαγών με ρηχούς υποτελείς, η σύγκρουση με ένα από τα τελευταία εναπομείναντα, πραγματικά κυρίαρχα έθνη στον κόσμο αποτελεί ένα εντελώς άλλο πράγμα».

Δεν είναι μόνο η Ρωσία. Ο Ανθύπατος μιας καταρρέουσας μακρινής αυτοκρατορικής περιοχής έχει έρθει στη «Ρώμη» για να επιδιώξει τη συγκρότηση ενός νέου ρωμαϊκού στρατού και την παροχή ρωμαϊκού «χρυσού» για την υποστήριξή του. Αλλά οι καιροί είναι δύσκολοι σε όλη την Αυτοκρατορία, και ο Ανθύπατος πιθανότατα θα αποτύχει, καθώς ο νέος στρατός θα συνιστούσε τον τρίτο, μετά τους δύο που έχουν ήδη καταστραφεί.

Η επερχόμενη εσωτερική κατάρρευση θα προκαλέσει σοβαρό πλήγμα στο κύρος και την εξουσία της Αυτοκρατορίας. Η τάξη των πολεμιστών της μπορεί να στρέψει το θυμό της στο Καπιτώλιο, εκνευρισμένη από την απροθυμία των ηγετών του να επιδείξουν ισχυρή πυγμή. (Έχει συμβεί σε παλαιότερες εποχές).

Ένας άλλος εξεγερμένος αυτοκρατορικός Ανθύπατος προαναγγέλλει μια σοβαρότερη και ιδιαίτερα δύσκολη κατάσταση. Αυτός ο ύπατος θέλει τη δική του εβραϊκή ηγεμονία και είναι ανένδοτος και εντελώς αδίστακτος στην επιδίωξή της. Η Αυτοκρατορία δεν μπορεί να κάνει τίποτα, παρότι πιστεύει ότι ο ύπατος έχει τις ίδιες πιθανότητες να προκαλέσει τη δική του πτώση.

Αλλά αν αυτό το εγχείρημα αποτύχει –όπως είναι πιθανό– θα μπορούσε να προκαλέσει όλεθρο σε εκείνες τις βαθιές αμερικανικές δομές της απρόσβλητης εξουσίας, στις οποίες στηρίζεται η ευρύτερη δομή όλες αυτές τις δεκαετίες. Σε περίπτωση αποτυχίας του πολέμου, η αμερικανική συστημική ηγεσία που συνδέεται με αυτόν τον συγκεκριμένο ύπατο θα έχανε τον λόγο ύπαρξής της. Μια ολόκληρη σειρά ηγετικών στελεχών θα ακυρώνονταν – στερημένοι από σκοπό. Η τάξη των συστημικών ηγετών θα αποδυναμωνόταν στο σύνολό της.

Ποια είναι λοιπόν η διέξοδος, καθώς η βάση της Αυτοκρατορίας καταρρέει αργά; Το άρθρο της Washington Post κλείνει υποστηρίζοντας μια νέα υπερεθνική Τάξη παγκόσμιας διακυβέρνησης. Πιθανότατα μια ψηφιακή-αυταρχική διακυβέρνηση τύπου Νταβός που έχει σχεδιαστεί για να διατηρήσει μια σταθερή πολιτική ευθυγράμμιση, πριν τους νικήσει σε αυτό η διασύνδεση Ρωσίας-Κίνας-Ιράν-BRICS.

Αν τα δυτικά κράτη δεν αναλάβουν τον κίνδυνο της ελευθερίας, τότε αναλαμβάνουν τον κίνδυνο του Λεβιάθαν. Αυτό είναι δυνατό. Ωστόσο, είναι ένα βαθιά ασταθές καθεστώς, εξαιρετικά ολιγαρχικό, συγκεντρωμένο και δικτατορικό, διαβεβαιώνει ο καθηγητής Henri Hude.

Όσο περισσότερο η μεταμοντέρνα Δύση χάνει τον έλεγχο του κόσμου με τη μέθοδο της μηδενιστικής συλλογιστικής της, και όσο πιο ποικιλόμορφη παραμένει η Ασία, τόσο λιγοστεύουν οι πιθανότητες να πετύχει ο Λεβιάθαν. «Αυτό που δεν έχουν καταλάβει τα κυβερνώντα στρώματα είναι ότι η μεταμοντέρνα φιλελεύθερη απορρύθμιση δεν μπορεί να καθοριστεί μόνο από την οικονομία και το σεξ».

«Η εξαιρετική τεχνολογική δύναμη, στην οποία βασίζεται ο Λεβιάθαν είναι αδιαχώριστη από την οικονομική πραγματικότητα. Είναι επομένως μια πραγματικότητα τεχνο-αγοράς, μια δύναμη τεχνικής και χρήματος που ασκεί μια μορφή τυραννίας. Σε αυτό το πλαίσιο, αυτό που είναι πιθανό να αποτρέψει τον θρίαμβο του Λεβιάθαν είναι η κατάρρευση του τεχνολογικού πολιτισμού» – όπως είναι σήμερα.

Σημειώσεις:

[1] Στην Παλαιά Διαθήκη, ο Λεβιάθαν ήταν ένα είδος υδρόβιου θηρίου με τεράστια αγριότητα και μεγάλη δύναμη, που έπλασε ο Θεός την 5η ημέρα της δημιουργίας για να υπηρετεί ως άρχοντας του θαλάσσιου βασιλείου.
Με το όνομα αυτό τιτλοφόρησε ο Τόμας Χομπς τον Λεβιάθαν, το σπουδαιότερο σύγγραμμά του, που δημοσιεύτηκε το 1651. Ο Τόμας Χομπς ήταν Άγγλoς φιλόσοφος και ένας από τους πρώτους διανοητές-θεμελιωτές του σύγχρονου κράτους και ιδρυτής της πολιτικής φιλοσοφίας.
Στο έργο αυτό υποστηρίζει ότι ο άνθρωπος δεν έχει αγαθή φύση αλλά είναι εκ φύσεως εγωιστής και ηδονιστής. Ανεξέλεγκτοι οι άνθρωποι και καθοδηγούμενοι από την εσωτερική δυναμική τους, το πιθανότατο είναι πως θα αλληλοκαταστραφούν. Για να διατηρηθεί η κοινωνική ειρήνη, ο Χομπς δημιουργεί τον Λεβιάθαν, το Κράτος που έχει το μονοπώλιο της βίας και της απόλυτης εξουσίας, είτε με τη μορφή της απόλυτης μοναρχίας, είτε αυτή της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας.
Σύμφωνα με τον δημοσιογράφο Μιχάλη Ψύλο: «Ο σημερινός Λεβιάθαν δεν έχει κέντρο. Δεν εκλέγεται από κανέναν, δεν δίνει λογαριασμό σε κανέναν. Ο Λεβιάθαν σήμερα είναι ένας μηχανισμός ο οποίος εμφανίζεται ουδέτερος, αντικειμενικός, αλλά και αναπότρεπτος… Ο σημερινός Λεβιάθαν είναι ένα είδος απρόσωπου μηχανισμού που δεν αφήνει καν τους ανθρώπους να σκεφτούν για το τι είναι σωστό και τι λάθος, για το τι επιτρέπεται και τι δεν επιτρέπεται. Τα πράγματα γίνονται, γιατί έτσι είναι!» (Ναυτεμπορική, 14/06/2023). (ΣτΜ).

[2] Τζόκερ, ο μπαλαντέρ στην τράπουλα αλλά και αναφορά στην πολυσυζητημένη αμερικανική ταινία Joker του Τοντ Φίλιπς (2019). (ΣτΜ).