του Θεμιστοκλή Συμβουλόπουλου

Κι ενώ η μεγάλη πλειοψηφία στην Ελλάδα και στους ευρωπαϊκούς λαούς, ασχολείται με το φρικιαστικό show της έναρξης των Ολυμπιακών αγώνων στο Παρίσι, εσχάτως και με το αν οι intersex, ή οι trans (ποιός ξέρει άλλωστε;) νομιμοποιούνται να ξυλοφορτώνουν ανερυθρίαστα γυναίκες στους αγώνες πυγμαχίας, το ιερατείο των Βρυξελλών και οι «ηγέτες των ισχυρών κρατών», απεργάζονται τρόπους για να ανταπεξέλθουν από την βαριά οικονομική κατάρρευση της Ένωσης. Μην ανησυχείτε. Όλα όσα πρέπει, γίνονται εμπρός στα μάτια του φιλοθεάμωνος κοινού. Τα άλλα, όσα έχουν να κάνουν με τα ζητήματα επιβίωσης των κυρίαρχων οικονομικοπολιτικών ελίτ, πάντα σε βάρος των λαών και των ζωτικών αναγκών τους, περνούν κάτω από τα ραντάρ της επικαιρότητας.

Δεν ισχυρίζομαι πως το freak show της έναρξης των Ολυμπιακών αγώνων είναι ασήμαντο ή ανάξιο σχολιασμού. Έτσι κι αλλιώς, στο στάδιο έξαρσης και αλλοφροσύνης της επιθετικότητας του μοναδικού σήμερα δυτικού ιμπεριαλισμού, οι πολιτισμικές και πολιτιστικές επιθέσεις αποτελούν μέρος της ήπιας ισχύος του. Το τραγελαφικό είναι ότι οι επιθέσεις αυτές, γίνονται στο έδαφος του καπιταλισμού της ανεπτυγμένης Δύσης, για τους λαούς που την συναπαρτούν, αποκαθηλώνοντας έννοιες και αξίες πάνω στις οποίες στηρίχτηκε το κοινωνικοοικονομικό μοντέλο της.

Η ανελέητη ιμπεριαλιστική επιθετικότητα, με αιχμή του δόρατος τον μακρονισμό εργαλειοποιεί, τους Ολυμπιακούς αγώνες, προκειμένου να επιβάλλει  στην συνείδηση των λαών την κουλτούρα της ακύρωσης και αποδόμησης, ενάντια σε ότι αποτελούσε στοιχείο κοινωνικής συνοχής τόσο μέσα στις ταξικές διαφοροποιήσεις των εθνών, όσο και μεταξύ τους. Ουσιαστικά αυτοί οι Ολυμπιακοί αγώνες, προτάσσουν την ακύρωση των εθνών, των λαϊκών τους παραδόσεων, του πνευματικού τους πλούτου, της ιστορικής ταυτότητας και του ψυχισμού τους, της κοινωνικής συνείδησης, ατομικής και συλλογικής, ταξικής κι εθνικής, καταφέρνοντας καίριο πλήγμα πολυκερματισμού και διχασμού των κοινωνιών.

Δια μέσου της πολιτιστικής βίας, προσπαθούν να  εγκαθιδρύσουν, μια θεολογικής κοπής, αντιεπιστημονική ιδεολογία (π.χ. δεν υπάρχουν όρια στα φύλα – μετανθρωπισμός), πέρα και έξω από κάθε αντικειμενική πραγματικότητα, αναντίστοιχη και πολεμική απέναντι στις πραγματικές ζωτικές ανάγκες της μεγάλης πλειοψηφίας. Αν η επικράτηση του καπιταλισμού οφείλεται στην αποκαθήλωση της θεοκρατικής ιδεολογίας, (το μη σωστό για τα φεουδαρχικά ιερατεία ήταν πλέον σωστό για τις ανερχόμενες αστικές τάξεις), η επερχόμενη παρακμή του αντλεί, οπισθοδρομώντας, θεολογικής υφής ιδεολογίες, ακόμα κι αν αυτές επιχειρούν να εδραστούν ύπουλα στα κοινωνικά δικαιώματα με την μορφή του αχαλίνωτου δικαιωματισμού.

Στα ψιλά όμως περνάνε εξελίξεις, σημαντικότερες από τις υστερικές πολιτισμικές φαντασιώσεις του ευρωατλαντικού μακρονισμού. Όπως μας πληροφορεί- ως λαγός – η νέα ναυαρχίδα του δυτικού μοναδικού ιμπεριαλισμού στον πλανήτη, εδώ: https://www.politico.eu/article/europe-10-trillion-euro-gamble-saving-investment-economy/ [1]  η ευρωπαϊκή οικονομία πνίγεται! Παρ’ ότι υπάρχουν 10 τρις εκατομμύρια ευρώ παρκαρισμένα σε αποταμιεύσεις, τραπεζικούς λογαριασμούς, συντάξεις, οι ευρωπαίοι δεν ρισκάρουν!!

«Η βιομηχανία βρίσκεται σε ύφεση. Οι νεοφυείς επιχειρήσεις της είναι μικρότερες και λιγότερο επιτυχημένες από τους ανταγωνιστές τους στο εξωτερικό. Και οι δημοσιονομικοί κανόνες της ΕΕ σημαίνουν ότι υπάρχουν λίγα δημόσια χρήματα που είναι διαθέσιμα για τη μετάβαση προς την πράσινη ενέργεια και την ανάπτυξη της αμυντικής βιομηχανίας ενόψει της ρωσικής επιθετικότητας.»

Και τι προτείνει το Politico στους ευρωπαίους ηγέτες;

«Τα 10 τρισεκατομμύρια ευρώ που μαραζώνουν σε τραπεζικούς λογαριασμούς -που είναι περισσότερα από το ένα τρίτο του μεγέθους της αμερικανικής οικονομίας– θα μπορούσαν να επενδυθούν στο χρηματιστήριο. Αυτό θα έδινε ρευστότητα στις εταιρείες και θα τους επέτρεπε να δαπανούν σε έργα δημοσίου συμφέροντος. Και όλα αυτά θα τόνωναν την ευρωπαϊκή οικονομία που «πνίγεται», αναφέρει το Politico.

Για τις κυβερνήσεις, η κατάρριψη των φραγμών για να μπορέσουν να συμβούν όλα αυτά μπορεί να είναι η τελευταία ευκαιρία για να γλιτώσει η γηραιά ήπειρος από το να ολισθήσει σε μια οικονομική άβυσσο. Είναι μέρος αυτού που η Ευρωπαϊκή Ένωση αποκαλεί ένωση των κεφαλαιαγορών –ένα βαρετό όνομα για ένα περίπλοκο σχέδιο που περιλαμβάνει μερικές αρκετά ακατανόητες ιδέες– αλλά που θα μπορούσε να αλλάξει τα δεδομένα.

Η ΕΕ διαπραγματεύεται εδώ και καιρό την ενιαία αγορά, την αντίληψη δηλαδή ότι οι πολίτες, τα αγαθά και τα χρήματα θα πρέπει να μπορούν να κυκλοφορούν ανεμπόδιστα σε όλο το μπλοκ όπως συμβαίνει στις ΗΠΑ. Στην πραγματικότητα, απέτυχε να ανταποκριθεί σε αυτή την προσδοκία, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά τη ροή των χρημάτων, και οι οικονομικές συνέπειες αυτού είναι πλέον φανερές. Η ένωση κεφαλαιαγορών είναι μια προσπάθεια για να το διορθώσει αυτό.

Με πρόσχημα, άκουσον άκουσον,  την μη ικανοποιητική ελευθερία κίνησης κεφαλαίου, την βασική αρχιτεκτονική της ευρωζώνης στο τρίπτυχο ελευθερία κίνησης κεφαλαίων, εμπορευμάτων, ανθρώπων, την συνθήκη δηλαδή που έχει επιτρέψει την οικονομική κατάρρευση της ΕΕ, την υπερμονοπώληση και υπερσυσσώρευση του πλούτου, τον πληθωρισμό και την οικονομική ανέχεια των λαών, απεργάζονται την εμβάθυνση της ελευθερίας κίνησης των κεφαλαίων, δια μέσου της ενοποίησης των ευρωπαϊκών κεφαλαιοαγορών σε μία ενιαία, χρησιμοποιώντας τις αποταμιεύσεις των καταθετών αλλά και τις συντάξεις ως χρηματοδότησή τους. Το σχέδιο μπορεί να μην πέτυχε, αλλά αυτοί επιμένουν στο σχέδιο!

Ξεχάστε δηλαδή καταθέσεις, συντάξεις, μισθούς με τον παραδοσιακό τρόπο λειτουργίας ανάπτυξης των εθνικών οικονομιών. Όλα μπαίνουν στην μηχανή μόχλευσης των χρηματιστήριων, προκειμένου να δελεαστουν οι επενδυτές να βάλουν περισσότερα κεφάλαια, αφού το δημόσιο επενδυτικό χρήμα είναι από σπάνιο έως ανύπαρκτο, καθ’ ότι είναι κυρίως προϊόν δανεισμού σε συνάλλαγμα (ευρώ) αν και αυτό στοχευμένο στην πράσινη ανάπτυξη και εσχάτως στην ανάπτυξη της αμυντικής βιομηχανίας.

Οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι πρέπει από αποταμιευτές, να απωλέσουν την κυριότητα της αποκλειστικής χρήσης του εισοδήματός τους και να μετατραπούν σε μετόχους και αρχικούς επενδυτές, εξαρτώμενοι των αγορών, εγγυητές της προσέλκυσης του μεγάλου κεφαλαίου που διστάζει. Διστάζει βεβαίως, γιατί η αγορά ομολόγων, το χρέος των κρατών της ευρωζώνης και της ΕΕ είναι σε δυσθεώρητα ύψη, μη εξυπηρετήσιμο και ιδιαίτερα τοξικό, πολύ περισσότερο από τις εκδόσεις κοινού χρέους την περίοδο της πανδημίας, αλλά και από την επαναφορά των τιτλοποιήσεων χρέους ήδη από τον Απρίλιο του ‘24, και του ρόλου τους στην οικονομική κρίση της ΕΕ το 2007-2008.

Επιπροσθέτως γιατί η τυποποίηση των πτωχευτικών νόμων για όσους δεν μπορούν να ανταποκριθούν στον ανταγωνισμό των επενδύσεων που θα προκύψει, ανάμεσά τους και εθνικοί πρωταθλητές, έχει κολλήσει και οι εγγυήσεις για την ασφάλεια της επένδυσης ακόμα εκκρεμούν. Με άλλα λόγια η αρπαγή επιχειρήσεων και ιδιωτικής περιουσίας δεν είναι ακόμα εξασφαλισμένη. Αυτό βέβαια στην Ελλάδα δεν ισχύει, μιας και τα μνημόνια έχουν εγκαθιδρύσει καθεστώς πτωχεύσεων, αλλά το ελληνικό μνημόνιο εξαπλώνεται τάχιστα και στην υπόλοιπη ευρωζώνη.

Βρέθηκε το καύσιμο. Ήρθε η ώρα.

« Υπάρχει η αίσθηση ότι ήρθε η ώρα. Στο περιθώριο μιας συνάντησης των υπουργών Οικονομικών της ΕΕ τον Ιούλιο, ο Γερμανός Κρίστιαν Λίντνερ συνοφρυώθηκε, όταν ρωτήθηκε για το τεράστιο χρέος της Γαλλίας, αλλά… έλαμψε το πρόσωπό του όταν το Politico τον ρώτησε για την ενοποίηση των κεφαλαιαγορών.»

Είναι «μία από τις κορυφαίες προτεραιότητές μας», είπε. «Αυτό είναι πολύ πιο σημαντικό από το να εξετάζουμε το δημόσιο χρέος».

Και βέβαια, «δεν είναι περίεργο,  που το σχέδιο έχει κάποιους ισχυρούς υποστηρικτές. «Δεν μπορούμε να αναβάλουμε αυτές τις επενδύσεις» δήλωσε ο γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν νωρίτερα φέτος. Και σύμφωνα με την πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, η νέα 5ετής θητεία της είναι «η ώρα των επενδύσεων», η οποία θα ξεκινήσει με την «ολοκλήρωση της ένωσης των κεφαλαιαγορών μας».

Γιατί γίνονται όλα αυτά;

Μην αυταπατώμαστε. Η ΕΕ προετοιμάζεται για πολεμική ευρεία σύγκρουση με  Ρωσσία, Κίνα, Ιράν και τον άξονα της αντίστασης που δεν αποδέχονται τον ηγεμονικό ολοκληρωτισμό της συλλογικής Δύσης. Η ένωση των κεφαλαιοαγορών της ΕΕ, φιλοδοξεί να μετατρέψει τις ήδη καταρρέουσες εθνικές της οικονομίες σε πολεμικές, με μοχλό και εγγύηση τις καταθέσεις, αποταμιεύσεις και συντάξεις των ευρωπαίων και κέρδος τις χρυσοφόρες επενδύσεις των αγορών στο στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα, προκειμένου να βγεί ή να αναχαιτίσει την κατάρρευσή της.

Με περισσότερη υπερμονοπώληση και υπερσυσσώρευση κεφαλαίων, σε βάρος των λαών και όραμα την αυτοκτονική διάθεση ευρωπαϊκού εδάφους  σε πολεμικά πεδία συγκρούσεων. Επιθυμεί επίσης και διά αυτής της οδού, την ολοκλήρωση της ομοσπονδιοποίησης της Ευρώπης, της πολιτικής ενοποίησης, υπό την εποπτεία και τον έλεγχο των ΗΠΑ.

Το αίσχος του πολιτισμικού υποβάθρου των Ολυμπιακών αγώνων, δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα δαιμονισμένο πολεμικό ουρλιαχτό της παγκοσμιοποίησης, που ναι μεν επιδιώκει την ομογενοποίηση των συνειδήσεων πέρα και μακρυά από τα πραγματικά προβλήματα των κοινωνιών, αλλά επίσης αποκρύπτει και συσκοτίζει τα σχέδια που απεργάζονται στο ιερατείο των Βρυξελλών, αποδεχόμενοι οτι η δυτική αποικιοκρατική πολιτική της παγκόσμιας ηγεμονίας, δεν μπορεί να βγεί από την κρίση της παρά μόνο με πόλεμο και Ιφιγένεια τους ευρωπαϊκούς λαούς.

Με την έννοια αυτή, όπως ακριβώς οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Βερολίνου το 1936, το Παρίσι 2024, αποτελεί δυνητικά το προπέτασμα καπνού, μπροστά στην κλιμάκωση του Παγκόσμιου Πολέμου που διεξάγεται σε Ουκρανία και Μέση Ανατολή και την επέκτασή του στο ευρασιατικό τόξο.

Αν δεν παρέμβουν οι λαοί, τα χειρότερα είναι μπροστά. Ως Ελληνικός λαός, και με δεδομένο το πολιτικό σύστημα εξουσίας, που λειτουργεί ως εντολέας των ΗΠΑ και της ΕΕ, με την ελληνική οικονομία παραδομένη και διασωληνωμένη  στους δανειστές, την ελληνική εδαφική ακεραιότητα δυνητικά ακρωτηριασμένη, τα χειρότερα είναι ήδη εδώ. Ο μονόδρομος της ανατροπής αυτής της αυτοεξάλειψης στην «σωστή πλευρά της Ιστορίας» είναι επιτακτικά ζητούμενος. Αν βέβαια παραμερισθούν οι προσωπικές φιλοδοξίες, οι ιδεολογικές αγκυλώσεις, οι μικροαστικές αντιλήψεις, όσων ομνύουν  στις δημοκρατικές πατριωτικές συνειδήσεις, αλλά βρίσκουν κάθε λόγο να δυναμιτίζουν την προοπτική ενός Ενιαίου Παλλαϊκού Μετώπου, καταλύτη στην ανάγκη εμπλοκής των απλών καθημερινών ανθρώπων.

[1] Σημ. της διαχείρισης: βλ. την ελληνική μετάφραση του άρθρου του Politico σε ανάρτησή μας εδώ. 

Ο Θεμιστοκλής Συμβουλόπουλος είναι μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του ΕΠΑΜ.