του Δημήτρη Καζάκη

Η επέμβαση της Ρωσίας στην Ουκρανία ήταν κάτι το αναμενόμενο, αναπόφευκτο και επιδιωκόμενο πρώτα και κύρια από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Κι αυτό γιατί η Ουάσιγκτον και οι Βρυξέλλες δεν επέτρεψαν να υπάρξει κανενός είδους διπλωματική ή διαπραγματευτική διέξοδος.

Εδώ και μήνες οι ΗΠΑ είχαν προεξοφλήσει την στρατιωτική επέμβαση της Ρωσίας, κλιμακώνοντας την ένταση και μετατρέποντας την υπόθεση της Ουκρανίας σε ζήτημα αποκλειστικής διαχείρισης του ΝΑΤΟ. Δεν επέτρεψαν καμιά ενέργεια, ή διαμεσολάβηση εκτόνωσης. Ακόμη κι εκείνες που προέρχονταν από τον Μακρόν και τον Μπορέλ της Ε.Ε.

Δεν επέτρεψαν την ενεργοποίηση της διαδικασίας διαλόγου που προβλέπει η συμφωνία του Μινσκ. Ούτε άφησαν τον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ να αναλάβει κάποια πρωτοβουλία εκτόνωσης της κρίσης πριν οδηγηθεί σε στρατιωτική εμπλοκή. Και μπορεί ο κ. Γκουτιέρες να διαρρηγνύει τα ιμάτιά του τώρα, κατόπιν εορτής, και να χύνει κροκοδείλια δάκρυα για τους αμάχους της Ουκρανίας, αλλά όλους αυτούς τους μήνες ήταν άφαντος.

Αλήθεια, αν όντως ήταν τόσο επικίνδυνα τα πράγματα και η Ρωσία είχε αποφασίσει την στρατιωτική επέμβαση ευθύς εξαρχής, τότε γιατί οι ΗΠΑ και η ΕΕ δεν φρόντισαν να πιέσουν τον Ζελένσκι να ζητήσει ακόμη και την στρατιωτική συνδρομή του ΟΗΕ; Κι αν ο Γενικός Γραμματέας  έδινε το πράσινο φως για την ανάπτυξη δύναμης κυανόκρανων, στην οροθετική γραμμή πρώτα και κύρια των Αυτόνομων περιοχών του Ντόνμπας, πώς θα μπορούσε ύστερα να επιχειρήσει στρατιωτικά η Ρωσία;

Οι ΗΠΑ εξαρχής δεν ήθελαν να εκτονωθεί η κρίση. Πάσχιζαν με κάθε τρόπο να εξωθήσουν τη Ρωσία σε στρατιωτική επέμβαση. Κλιμάκωναν την ένταση εδώ και μήνες θεωρώντας την στρατιωτική επέμβαση του Κρεμλίνου ως δεδομένη. Κι αυτή έγινε αναπόφευκτη όταν, αφενός, από τις 16 Φεβρουαρίου άρχισαν οι εχθροπραξίες του Ουκρανικού στρατού εναντίον των αυτόνομων περιοχών.

Οι παρατηρητές του ΟΑΣΕ στην περιοχή βεβαίωναν σε καθημερινή βάση εκατοντάδες παραβιάσεις της εκεχειρίας και χιλιάδες εκρήξεις. Κανονικός πόλεμος. Πώς απάντησαν οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ; Αντί να επιχειρήσουν την εκτόνωση της πολεμικής κλιμάκωσης, απαιτώντας την κατάπαυση του πυρός και την έναρξη διαλόγου υπό την αιγίδα του ΟΑΣΕ, ή του ΟΗΕ, διαβεβαίωναν ότι πρόκειται για «προβοκάτσια» της Ρωσίας.

Το Κρεμλίνο απάντησε με τον μόνο τρόπο που θα μπορούσε, προκειμένου να αποτραπεί το ολοκαύτωμα του πληθυσμού στο Ντόνμπας και για να μην γενικευτεί ο πόλεμος στο έδαφός του. Αναγνώρισε τις αυτόνομες περιοχές και τοποθέτησε δυνάμεις στην οροθετική γραμμή.

Την στρατιωτική επέμβαση της Ρωσίας έκανε αναπόφευκτη όχι μόνο η αδιαλλαξία των ΗΠΑ και των μαριονετών τους στο Κίεβο, αλλά και το γεγονός ότι στις 22 Φεβρουαρίου δημοσιοποιείται το γεγονός ότι η Κομισιόν κάνει δεχτή την αίτηση της Ουκρανίας για ένταξη στην ΕΕ. Θα έθετε το ζήτημα προς έγκριση στην επερχόμενη Σύνοδο Κορυφής. Η έκτακτη Σύνοδος θα έδινε καθεστώς υποψήφιας χώρας στην Ουκρανία κι έτσι θα άνοιγε άμεσα ο δρόμος για ταχύτατη ένταξη στο ΝΑΤΟ.

Πώς θα μπορούσε να το επιτρέψει η Ρωσία; Η στρατιωτική επέμβαση για την εξουδετέρωση της άμεσης απειλής μετατροπής της Ουκρανίας σε επίσημο προγεφύρωμα του ΝΑΤΟ πάνω στα σύνορά της, κατέστη μονόδρομος.

Επομένως, την στρατιωτική επέμβαση της Ρωσίας στην Ουκρανία την ήθελαν και την επιδίωκαν περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον, οι ΗΠΑ. Κι ο λόγος είναι απλός. Με τον τρόπο αυτό ήθελαν το αναγκαίο άλλοθι για να εξαπολύσουν τα σκυλιά του πολέμου. Ενός νέου παγκόσμιου πολέμου εναντίον της Ρωσίας και της Κίνας, που επίσημα η Ουάσιγκτον ήδη από το 2017 έχει ανακηρύξει ως τις μεγαλύτερες απειλές για την εθνική της ασφάλεια, αλλά και για την παγκόσμια ηγεμονία της.

Ο Δημήτρης Καζάκης είναι Πρόεδρος του ΕΠΑΜ. Το παρόν άρθρο δημοσιεύτηκε στην μηνιαία εφημερίδα Πένα Athens News, φύλλο Μαρτίου 2022.