Ξύνοντας τον Πάτο του Βαρελιού: Φθορά και Κανιβαλισμός (Ρώσο – Ουκρανικός Πόλεμος Καλοκαίρι 2025)

του Big Serge*
μετάφραση Φλώρα Παπαδέδε

Big Serge.substack, 13 Αυγούστου 2025

Σημείωση: Αυτό το άρθρο θα είναι σχετικά σύντομο σε σύγκριση με τις τυπικές μου αναλύσεις, αλλά ήθελα να καταγράψω μερικές σκέψεις καθώς εξελίσσεται η κατάσταση βόρεια του Ποκρόφσκ. Η Ουκρανία αντιμετωπίζει μια από τις χειρότερες επιχειρησιακές κρίσεις του πολέμου και η κατάσταση είναι πιθανό να αλλάξει ραγδαία. Προφανώς δεν έχουμε μια απόλυτα ολοκληρωμένη εικόνα για το πώς κινείται το μέτωπο, αλλά νομίζω πως το να δώσουμε τον παλμό σε πραγματικό χρόνο εξακολουθεί να είναι πολύτιμο.

Μετά από τρία χρόνια πολέμου, με τους σχολιαστές κι από τις δύο πλευρές να προβλέπουν ενθουσιωδώς την επικείμενη κατάρρευση του εχθρού, είναι επιτακτικό να αναπτύξει κανείς μια συνετή αποστροφή προς τις υστερικές προβλέψεις. Ωστόσο, φαίνεται αρκετά προφανές ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία βρίσκεται σε μια κρίσιμη καμπή και ο Αύγουστος του 2025 θα λάβει σημαντική θέση στις αναδρομικές αφηγήσεις της σύγκρουσης, ως ίσως η τελευταία ευκαιρία για την Ουκρανία να κλείσει μια συμφωνία και να ξεφύγει από τον στρατηγικό της τάφο.

Την Παρασκευή 15 Αυγούστου, ο Ντόναλντ Τραμπ και ο Βλαντίμιρ Πούτιν έχουν προγραμματίσει συνάντηση στην Αλάσκα για να συζητήσουν βήματα για τον τερματισμό του πολέμου. Μένει να δούμε αν αυτές οι συνομιλίες θα είναι παραγωγικές, αν και η παραδοχή του Τραμπ ότι η Ουκρανία θα πρέπει να παραχωρήσει εδάφη στη Ρωσία σηματοδοτεί πως τουλάχιστον ο Λευκός Οίκος οδεύει προς έναν ρεαλισμό. Όπως ήταν αναμενόμενο, οι συναντήσεις στην Αλάσκα επικρίνονται από τους Ευρωπαίους και τους Επαγγελματίες Εντοπιστές του Φασισμού ως μια επανάληψη της Συμφωνίας του Μονάχου, μεταξύ Τσάμπερλεν και Χίτλερ, αλλά αυτό δεν έχει και τόση σημασία. Με την ίδια έννοια που για τον αλκοολικό κάπου η ώρα είναι πάντα πέντε[1], για έναν συγκεκριμένο τύπο ανθρώπου είναι πάντα το 1938. Για αυτούς τους ανθρώπους, ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος είναι το μόνο πράγμα που συνέβη ποτέ, συμβαίνει πάντα και πρόκειται πάντα να συμβεί.

Παρεμπιπτόντως, αυτός είναι ένας λόγος για τον οποίο η Αλάσκα είναι στην πραγματικότητα ένα ουσιαστικό και σωστά επιλεγμένο μέρος για τη διεξαγωγή των συναντήσεων. Οι πιο παρανοϊκοί πιστεύουν ότι υπάρχει κάποιο δυσοίωνο νόημα καθώς στο παρελθόν η Αλάσκα υπήρξε ρωσική αποικία, αλλά ο πραγματικός συμβολισμός του τόπου έγκειται στο γεγονός ότι η Αμερική δεν χρειάζεται να αλληλεπιδράσει με τη Ρωσία μέσω της Ευρώπης και μάλιστα ποτέ δεν το έκανε. Η Αμερική και η Ρωσία μπορούν να σχετιστούν διμερώς, χωρίς τις Βρυξέλλες, το Λονδίνο ή το Κίεβο ως μεσάζοντες.

Στο πεδίο της μάχης, οι συναντήσεις στην Αλάσκα συμπίπτουν με μια σημαντική ρήξη στο μέτωπο. Θέλουμε να αποφύγουμε τη χρήση υπερβολικά δραματικού λεξιλογίου, ιδιαίτερα της πολύ τρομακτικής ετικέτας «κατάρρευση». Για να είμαστε σαφείς, δεν θα πρέπει να θεωρείται ότι οι Ένοπλες Δυνάμεις της Ουκρανίας (ΕΔΟ) βρίσκονται στα πρόθυρα της άτακτης υποχώρησης. Οι ρωσικές δυνάμεις δεν πρόκειται την επόμενη εβδομάδα να διασχίσουν τον Δνείπερο, ούτε να εισβάλουν στο Κίεβο ή την Οδησσό. Η Ουκρανία δεν «καταρρέει», αλλά χάνει και πιο συγκεκριμένα, πρόκειται να υποστεί μια μεγάλη ήττα στο Ποκρόφσκ.

Αυτό που συμβαίνει δεν είναι η ολοκληρωτική αποσύνθεση του ουκρανικού στρατού, αλλά βρισκόμαστε σαφώς σε ένα σημαντικό σημείο καμπής με δύο ξεχωριστές διαστάσεις. Πρώτη και κύρια, το μέτωπο έχει διασπαστεί γύρω από το Ποκρόφσκ (και σε μικρότερο βαθμό γύρω από το Κουπιάνσκ και τη Λιμάν), δημιουργώντας μια από τις πιο σοβαρές επιχειρησιακές κρίσεις του πολέμου για τις ΕΔΟ. Η δεύτερη διάσταση είναι πιο δομική και αποτελεί την αιτία της πρώτης: Η αυξανόμενη μείωση του ανθρώπινου δυναμικού της Ουκρανίας και οι σοβαρές ελλείψεις πεζικού έχουν φτάσει στο σημείο όπου οι ΕΔΟ δεν μπορούν πλέον να υπερασπιστούν σωστά μια συνεχόμενη πρώτη γραμμή. Πράγματι, ίσως δεν είναι πλέον σωστό να μιλάμε για «μέτωπο», αλλά μάλλον για μια σειρά αστικών οχυρωμένων σημείων με μεγάλα κενά ανάμεσά τους, που συγκρατούνται μόνο με την παροδική απειλή από μη επανδρωμένα αεροσκάφη που χτυπούν τα ρωσικά αποσπάσματα.

Η κρίσιμη εξέλιξη είναι σχετικά εύκολο να κατανοηθεί. Την τελευταία εβδομάδα περίπου, οι ρωσικές δυνάμεις εκμεταλλεύτηκαν το κενό των ουκρανικών γραμμών βόρεια του Ποκρόφσκ και έχουν διεισδύσει βαθιά στις περιοχές των μετόπισθεν των ΕΔΟ. Αξίζει να σημειωθεί ότι το ρήγμα είναι βαθύ και ευρύ για τα δεδομένα αυτού του πολέμου. Το ρήγμα εκτείνεται μεταξύ των χωριών Ροντίνσκε και Βολοντιμίριβκα, έχει πλάτος σχεδόν 13 χιλιόμετρα και οι ρωσικές δυνάμεις έχουν διεισδύσει μέχρι την Ντομπροπίλια (περίπου 16 χιλιόμετρα δυτικά) και το Ζολότι Κολοντιάζ (18 χιλιόμετρα βόρεια). Έτσι, έχουν προελάσει σε δύο κατευθύνσεις και έχουν επιφέρει ένα σημαντικό ρήγμα στο ουκρανικό μέτωπο, προσπερνώντας αρκετές μη επανδρωμένες αμυντικές ζώνες, που είχαν σχεδιαστεί ως οι επόμενες ουκρανικές θέσεις υποχώρησης και αποκόπτοντας έναν από τους κύριους αυτοκινητόδρομους που συνδέουν το νότιο μέτωπο με το Κραματόρσκ.

Υπάρχουν αρκετά που δεν γνωρίζουμε για την κατάσταση της διείσδυσης αυτή τη στιγμή. Σε αυτό το σημείο, το επίπεδο της ρωσικής παρουσίας στην περιοχή διάρρηξης του μετώπου φαίνεται να ποικίλλει σημαντικά. Για παράδειγμα, γύρω από την Ντομπροπίλια, η ρωσική παρουσία περιορίζεται επί του παρόντος σε αποσπάσματα DRG (ουσιαστικά μονάδες αναγνώρισης και δολιοφθοράς). Είναι αναμενόμενο ότι οι Ουκρανοί θα αναχαιτίσουν αυτήν την προέλαση σε κάποιο βαθμό. Ωστόσο, από πολλές απόψεις η έκταση της διείσδυσης προς τα βόρεια είναι δευτερεύουσας σημασίας, επειδή το ρήγμα στο μέτωπο έχει επιτρέψει να σφίξει σημαντικά ο κλοιός γύρω από το Ποκρόφσκ. Τις τελευταίες 24 ώρες, οι ρωσικές δυνάμεις προχώρησαν στο Ροντίνσκε, κόβοντας άλλη μια οδική αρτηρία προς το Ποκρόφσκ.

Ενώ η προσοχή έχει στραφεί στα ρωσικά προελαύνοντα «βέλη» που εξαπλώνονται προς τα βορειοδυτικά, το Ποκρόφσκ περικυκλώνεται από μια επικίνδυνη προεξέχουσα και μόνο ο αυτοκινητόδρομος E50 παραμένει ανοιχτός στις ουκρανικές δυνάμεις. Η παρουσία ρωσικών ομάδων ελαφρού πεζικού γύρω από την Ντομπροπίλια είναι σχεδόν ασήμαντη σε σύγκριση με τον κλοιό φωτιάς γύρω από το Ποκρόφσκ. Βρισκόμαστε σχεδόν σίγουρα στην τελική φάση της μάχης για την πόλη και η ρωσική προέλαση στα βόρεια παρέχει ένα προπέτασμα για να σφίξει το δίχτυ γύρω από την πόλη. Πιο συγκεκριμένα, θα υποστήριζα ότι η προώθηση μέσα από το κενό στα βόρεια είναι ουσιαστικά μια κίνηση παραπλάνησης που έχει σχεδιαστεί για να φέρει το Ποκρόφσκ στο χείλος του γκρεμού και η προσοχή μας θα πρέπει να εστιάζεται στην επερχόμενη πτώση της πόλης, παρά σε κάποιον ρωσικό ελιγμό προέλασης στα βόρεια.

Τα πράγματα δεν δείχνουν καλύτερα για τις Ουκρανικές δυνάμεις σε άλλους τομείς του μετώπου. Υποχωρούν συνεχώς γύρω από την Κοστιαντίνιφκα και στα περίχωρα της Λιμάν (παρατηρείται μια σταθερή υποχώρηση του μετώπου γύρω από τον ποταμό Ντονιέτς). Ωστόσο, στο βόρειο άκρο της γραμμής, παρατηρείται μια δευτερεύουσα επιχειρησιακή κρίση σε εξέλιξη, με τους Ρώσους να έχουν εισχωρήσει σταθερά στο βόρειο Κουπιάνσκ. Η κατάσταση εδώ έχει λάβει πολύ λιγότερη προσοχή από ό,τι στο κεντρικό Ντονμπάς, αλλά είναι βαθιά απειλητική για τις ΕΔΟ. Οι ρωσικές θέσεις στη δυτική πλευρά του ποταμού Οσκόλ απέχουν επί του παρόντος περίπου ενάμιση χιλιόμετρο από τη μοναδική γέφυρα του ποταμού, ενώ οι Ουκρανοί εξακολουθούν την προσπάθεια να υπερασπιστούν μια προεξέχουσά τους στην ανατολική όχθη. Όπως και στο Ποκρόφσκ, η πεισματική υπεράσπιση θέσεων που δεν μπορούν να κρατηθούν συνεχίζεται σταθερά.

Όλα αυτά έχουν ήδη εξεταστεί λεπτομερώς, από εμένα και από άλλους. Η γεωμετρία του μετώπου στάθηκε αρκετά προβλέψιμη μέχρι τώρα και ειδικότερα γύρω από το Ποκρόφσκ, τα πράγματα εξελίσσονται σε μεγάλο βαθμό όπως αναμενόταν. Βλέπουμε κάτι πολύ παρόμοιο με αυτό που προέβλεψα νωρίτερα, μια δραματική διπλή περικύκλωση των πόλεων που διευκολύνεται από την προώθηση δυνάμεων στο κενό μεταξύ τους. Το Ποκρόφσκ είναι έτοιμο να εξελιχθεί σε μια από τις πιο ολοκληρωτικές περικυκλώσεις του πολέμου. Την ερχόμενη εβδομάδα, υπάρχει μια σαφής πιθανότητα η Ρωσία να αποκλείσει την πόλη, μετατρέποντας το Ποκρόφσκ σε μια καταστροφή με μαζικές απώλειες για τους Ουκρανούς. Η κατάσταση είναι ιδιαίτερα επικίνδυνη για τις μονάδες των ΕΔΟ που υπερασπίζονται το Μίρνογκραντ (ανατολικά του Ποκρόφσκ), καθώς αυτή τη στιγμή βρίσκονται 16 χιλιόμετρα ανατολικά της μόνης εναπομείνασας εξόδου από τον θύλακα και ως εκ τούτου δεν έχουν κανέναν τρόπο να υποχωρήσουν με ασφάλεια.

Αυτό που ίσως είναι ακόμη πιο σημαντικό, και το ζήτημα που εξετάζουμε, είναι το γιατί συνέβη αυτό με αυτόν τον συγκεκριμένο τρόπο, σε αυτή τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Φυσικά, σχετίζεται με το ζήτημα του πολέμου φθοράς.

Η φθορά έγινε η λέξη της μόδας σε αυτόν τον πόλεμο, αλλά είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι η «φθορά» αυτή καθαυτή δεν σημαίνει απλώς τις απώλειες ή ακόμα τη διαφορά μεταξύ των απωλειών και της αναπλήρωσης των στρατιωτών. Αυτό που βλέπουμε στην Ουκρανία συνιστά ακριβώς το εγχειρίδιο για την υποβάθμιση μιας δύναμης μέσω της φθοράς, η οποία περιλαμβάνει μια ποικιλία συνιστωσών.

Μπορούμε να ξεκινήσουμε, φυσικά, με την ακατέργαστη εισροή και εκροή των homo sapiens, δηλαδή τις απώλειες σε σχέση με τις αναπληρώσεις. Τα μαθηματικά εδώ είναι τρομακτικά για την Ουκρανία. Το πρόγραμμα UA losses έχει καταμετρήσει μέχρι τώρα περίπου 158.000 μόνιμες απώλειες (επιβεβαιωμένοι νεκροί ή αγνοούμενοι στη μάχη) και οι εκτιμήσεις για το σύνολο των τραυματιών πλησιάζουν τις 400.000. Μερικοί τραυματίες αναπόφευκτα θα μπορέσουν να επιστρέψουν στη δράση, αλλά οι περισσότεροι όχι – δεδομένου ιδιαίτερα του υπερβολικά υψηλού ποσοστού ακρωτηριασμένων που αναφέρουν οι ουκρανικές πηγές. Ακόμα και αν είμαστε συντηρητικοί και πάρουμε τους αριθμούς του Ζελένσκι τοις μετρητοίς, η Ουκρανία έχει υποστεί τουλάχιστον 420.000 απώλειες μέχρι τώρα. Επιπλέον, είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι αυτές οι απώλειες επιβαρύνουν δυσανάλογα το πεζικό. Εάν περίπου το μισό από το ένα εκατομμύριο άνδρες της Ουκρανίας ανήκουν στο πεζικό, δεν είναι παράλογο να υποθέσουμε ότι περίπου το 50-60% του ουκρανικού πεζικού έχει καταστεί απώλειες, αν όχι και περισσότερο.

Οι απώλειες αυτές δεν κατέστη δυνατό να αντισταθμιστούν με στρατολόγηση. Η ουκρανική εκστρατεία επιστράτευσης είναι πολύ παρεξηγημένη, κυρίως λόγω της αδυναμίας ορθής ερμηνείας των πολλών βίντεο με τις Ομάδες Στρατολόγησης να αρπάζουν τους άνδρες από τον δρόμο. Η ιδέα των Ουκρανών αξιωματούχων να κυκλοφορούν με βαν χωρίς διακριτικά και να απαγάγουν τυχαία άνδρες υποδηλώνει ένα εξαιρετικά εκμεταλλευτικό κράτος που επιστρατεύει τους πάντες, αλλά μάλλον ισχύει το αντίθετο. Η φυσική απαγωγή στρατευσίμων είναι ένας πολύ αναποτελεσματικός τρόπος για την απόκτηση στρατού και καταφεύγουν σε αυτή τη μέθοδο μόνο επειδή αποτυγχάνει το γραφειοκρατικό σύστημα επιστράτευσης. Έχει αναφερθεί ευρέως ότι πολλές ουκρανικές περιφέρειες επιτυγχάνουν μόνο το 20% του στόχου τους για επιστρατεύσεις. Ακόμη και μετά την ψήφιση ενός νόμου για την εντατικότερη επιστράτευση πέρυσι, η εισαγωγή νέου στρατιωτικού προσωπικού στην Ουκρανία έχει επιβραδυνθεί. Μόνο ένα κλάσμα των κλήσεων στρατολογίας απαντάται και τα φορτηγά κρεάτων που περιφέρονται στους δρόμους της πόλης αναζητώντας πεζικό συνιστούν ένα φτωχό, αδύναμο υποκατάστατο ενός λειτουργικού συστήματος στρατολογίας.

Η Ουκρανία έχει πρόβλημα με τους ωμούς αριθμούς της κατάστασης: οι απώλειες υπερβαίνουν κατά πολύ την επιστράτευση ανδρών. Ωστόσο, επιδεινώνει ή ίδια αυτά τα ζητήματα, επιλέγοντας να επεκτείνει τη δομή των δυνάμεών της δημιουργώντας νέες μηχανοκίνητες ταξιαρχίες, αντί να διαθέσει νέο προσωπικό ως ενίσχυση στους υφιστάμενους σχηματισμούς. Έχει πολιτικούς λόγους που το κάνει αυτό: δεδομένου ότι η Ουκρανία επιμένει ότι αγωνίζεται όχι μόνο για να κρατήσει τη γραμμή, αλλά και για να επιστρέψει στην επίθεση και να αναχαιτίσει τους Ρώσους, πρέπει να φαίνεται ότι βρίσκει και συσσωρεύει νέες δυνάμεις για τον σκοπό αυτό. Ωστόσο, διαθέτοντας το πρόσφατα επιστρατευμένο προσωπικό σε νέες ταξιαρχίες, περιόρισε τεχνητά τη ροή των ενισχύσεων (ανεπαρκών ήδη σε αριθμό) στην πρώτη γραμμή. Έτσι, φτάσαμε στην τρέχουσα κατάσταση, όπου ο Ουκρανικός Στρατός έχει έλλειψη 300.000 ανδρών, με τις ταξιαρχίες της πρώτης γραμμής να διαθέτουν μόλις το 30% της προβλεπόμενης δύναμης για το πεζικό τους.

Όταν οι ελλείψεις συσσωρεύονται με αυτόν τον τρόπο, η φθορά της δύναμης αυτό-επιδεινώνεται και συνεχίζεται με εκθετικό ρυθμό. Αυτή η διαδικασία ειδικά, φαίνεται να μην εκτιμάται από πολλούς: η φθορά δημιουργεί έναν φαύλο κύκλο ανατροφοδότησής της, για διάφορους λόγους.

Κανιβαλισμός της ουράς τους: καθώς τα τμήματα πεζικού φθείρονται χωρίς ενισχύσεις, οι μεμονωμένοι σχηματισμοί αναγκάζονται να κανιβαλίσουν το προσωπικό υποστήριξής τους για να συμπληρώσουν τις πρώτες γραμμές. Προσωπικό των μετόπισθεν και πυροβολητές στέλνονται προς τα εμπρός για να ενισχύσουν τα τμήματα πεζικού των ταξιαρχιών και τελικά αυτή η διαδικασία εξαπλώνεται ξεκάθαρα από μεμονωμένες ταξιαρχίες σε ολόκληρες τις ένοπλες δυνάμεις. Η όπως-όπως ενίσχυση του πεζικού με προσωπικό που δεν είναι εκπαιδευμένο για τον σκοπό αυτό, όχι μόνο μειώνει την ποιότητα του πεζικού, αλλά κανιβαλίζει, διαστρεβλώνει και αποσυνθέτει τη δομή του στρατού. Οι ταξιαρχίες χάνουν σταδιακά την καταλληλότητά τους για να εκτελούν το πλήρες φάσμα των πολεμικών καθηκόντων καθώς αυτοκαταστρέφονται για να βρουν πεζικό.

Αυξημένη φθορά λόγω έλλειψης εναλλαγής των ανδρών: Η Ουκρανία αντιμετωπίζει σημαντική δυσκολία στην τακτική εναλλαγή των μονάδων πρώτης γραμμής (που σημαίνει τη δυνατότητα περιοδικής αποχώρησης μονάδων από το μέτωπο για ξεκούραση και ανασύνταξη). Υπάρχουν διάφοροι λόγοι για αυτό, όπως η έλλειψη εφεδρειών για την αντικατάσταση των μονάδων, η επίμονη ρωσική πίεση και η χρήση μη επανδρωμένων αεροσκαφών για τον περιορισμό των μετακινήσεων πίσω από τις γραμμές. Η έλλειψη εναλλαγής όχι μόνο μειώνει τη μαχητική αποτελεσματικότητα των ουκρανικών μονάδων (απλώς λόγω της αυξανόμενης κόπωσης), αλλά και αποψιλώνει τους σχηματισμούς της πρώτης γραμμής, διατηρώντας τους καθηλωμένους για παρατεταμένες χρονικές περιόδους.

Αυξανόμενες Λιποταξίες: Ο αυξανόμενος ρυθμός λιποταξίας αποτέλεσε ήδη λόγο σημαντικής ανησυχίας το 2024 και φέτος έχει αυξηθεί περαιτέρω. Οι δυσανάλογες απώλειες, η αναγκαστική επιστράτευση, τα συντομευμένα χρονοδιαγράμματα εκπαίδευσης και η μεγάλη διάρκεια παραμονής στην πρώτη γραμμή χωρίς εναλλαγή ενθαρρύνουν, ιδιαίτερα το πεζικό, στην εγκατάλειψη των θέσεων.

Κακή κατανομή των βασικών μέσων: Η Ουκρανία διαθέτει περιορισμένο απόθεμα σε κρίσιμες ταξιαρχίες που αποτελούν τον βασικό κορμό της μαχητικής της δύναμης: δηλαδή τις ταξιαρχίες εφόδου, αεροπορικής εφόδου, πεζοναυτών και τις μηχανοκίνητες. Το 2023 και το 2024, αυτοί ήταν οι σχηματισμοί που αναμενόταν να αναλάβουν το βάρος των αντεπιθέσεων της Ουκρανίας, τόσο στο νότο, όσο και στο Κουρσκ. Ωστόσο, λόγω της γενικής έλλειψης πεζικού, αυτές οι βασικές ταξιαρχίες συχνά καθηλώνονται στις γραμμές και σπαταλούνται σε άμυνα θέσεων. Η πλειονότητα των πρώτης κατηγορίας μέσων της Ουκρανίας αμύνεται επί του παρόντος στη γραμμή στο Σούμι και το Ντονμπάς. Αυτό εμποδίζει την Ουκρανία να συσσωρεύσει πόρους για να αναλάβει την πρωτοβουλία και ουσιαστικά υποβαθμίζει το μηχανοκίνητο σύνολο των ΕΔΟ από ένα στρατηγικό μέσο (το οποίο μπορεί να χρησιμοποιηθεί για επιθετικές επιχειρήσεις) σε τακτικό μέσο για άμυνα θέσεων. Η κατάσταση μπορεί να παρομοιαστεί με τη Γερμανία το 1944, όταν η συρρίκνωση της δυνατότητας ενίσχυσης των δυνάμεων ανάγκασε τη Βέρμαχτ να σπαταλήσει τις πολύτιμες μεραρχίες τεθωρακισμένων και τους εξειδικευμένους σχηματισμούς της χρησιμοποιώντας τα ως πεζικό πρώτης γραμμής.

Η Ρωσία συμβάλει σε αυτόν τον κύκλο διατηρώντας έναν σταθερό ρυθμό επίθεσης σε τουλάχιστον 6 τομείς του μετώπου: Ποκρόφσκ, Κοστιαντινίφκα, Τσάσιβ Γιαρ, Λιμάν, Κουπιάνσκ και Σούμι. Η συνεχής πίεση έχει κάνει το ουκρανικό μέτωπο να αιμορραγεί σε πολλαπλά σημεία, ώστε σε ορισμένες περιοχές να μην έχει πλέον νόημα να μιλάμε για συνεχές μέτωπο. Στην περιοχή του ρήγματος βόρεια του Ποκρόφσκ, αρκετά χιλιόμετρα του ουκρανικού μετώπου ήταν λίγο-πολύ μη επανδρωμένα. Οι ΕΔΟ έχουν διατηρήσει αρκετή ικανότητα κρούσης (κυρίως με FPV drones) για να περιορίσουν τη ρωσική διείσδυση, αλλά τελικά αυτό αποτελεί ημίμετρο. Τα drones μπορούν να σκοτώσουν, αλλά μόνο οι άνθρωποι μπορούν να κρατήσουν θέσεις.

Η καλοκαιρινή εκστρατεία έχει φέρει τώρα την Ουκρανία σε αδιέξοδη θέση. Οι Ρώσοι είναι έτοιμοι για να επιτεθούν σε έως και τέσσερις πόλεις ταυτόχρονα και θα πρέπει να δούμε ταυτόχρονες επιχειρήσεις για την κατάληψη του Ποκρόφσκ, της Κοστιαντινίφκα, του Κουπιάνσκ και ενδεχομένως της Λιμάν, δημιουργώντας πίεση σε πολύ απομακρυσμένα μεταξύ τους σημεία. Οι ΕΔΟ μπορούν μόνο να αντιδρούν σε κάθε κρίση, μέχρι να σταματήσουν να αντιδρούν εντελώς και οι ατέλειωτες απειλές εναντίον πολλαπλών στρατηγικών πόλεων να επιφέρουν διοικητική παράλυση στην Ουκρανία, η οποία θα επιδεινώνεται περαιτέρω όταν οι Ρώσοι θα προωθούν δυνάμεις σε μη επανδρωμένα κενά στη γραμμή του μετώπου, όπως έκαναν βόρεια του Ποκρόφσκ.

Η γενικότερη εικόνα που προκύπτει είναι πως οι ουκρανικές μονάδες έχουν εξαντληθεί σε σημείο που οι ΕΔΟ ωθούνται σε κατάσταση αδυναμίας δράσης και μόνιμου περιορισμού σε αντιδράσεις. Η συνεχής πίεση στη γραμμή απορροφά όλη τη διαθέσιμη μαχητική ισχύ και οι απαιτήσεις που επιβάλλονται στην Ουκρανία, από τις προσπάθειές της να αμυνθεί σε τέσσερις στρατηγικούς άξονες, θα την αφήσουν χωρίς τα αποθέματα ή τους πόρους για να επιχειρήσει μια ουσιαστική αντεπίθεση. Το μέτωπο θα πιέζεται από όλες τις κατευθύνσεις μέχρι να αρχίσει να σπάει. Σπάει στο Ποκρόφσκ, με την Κοστιαντινίφκα, τη Λιμάν και το Κουπιάνσκ να ακολουθούν σύντομα.

Ο Πούτιν θα φθάσει στην Αλάσκα με απόλυτη αυτοπεποίθηση, καθώς τα γεγονότα στο πεδίο της μάχης εξελίσσονται υπέρ της Ρωσίας. Η Ουκρανία έχει ήδη καταστήσει γνωστό ότι αρνείται κατηγορηματικά να παραχωρήσει το Ντονμπάς και είναι εύκολο να καταλάβει κανείς πώς η παθολογική αφοσίωση του Κιέβου στην «εδαφική του ακεραιότητα» θα ανατρέψει τις προοπτικές για μια διευθέτηση. Τόσο η Ουκρανία, όσο και η Ρωσία επιμένουν ότι οι τέσσερις αμφισβητούμενες περιοχές αποτελούν μη διαπραγματεύσιμα και ιερά εδάφη, που έχουν κατοχυρωθεί στα αντίστοιχα συντάγματά τους. Είναι λογικό, υποθέτει κανείς, αλλά τα συντάγματα δεν έχουν πραγματική δύναμη. Οι στρατοί έχουν. Και ο ουκρανικός στρατός μοιάζει όλο και πιο φθαρμένος, καθώς κανιβαλίζει τις ίδιες του τις δυνάμεις σε μια απεγνωσμένη αναζήτηση ζωντανών κορμιών για να κρατήσουν τη γραμμή.

[1] Η φράση «για τον αλκοολικό, κάπου η ώρα είναι πάντα πέντε» είναι ένα κυνικό σχόλιο για τον εθισμό στο αλκοόλ. Υπονοεί ότι ένας αλκοολικός μπορεί πάντα να δικαιολογήσει την κατανάλωση αλκοόλ, ανεξάρτητα από την ώρα ή τον τόπο. Δηλαδή, άσχετα από το τι ώρα είναι στην τρέχουσα τοποθεσία του, θα υπάρχει πάντα ένα μέρος στον κόσμο όπου είναι 5:00 μ.μ., το παραδοσιακό τέλος της εργάσιμης ημέρας στη Δύση και μια συνηθισμένη ώρα για να αρχίσουν οι άνθρωποι να πίνουν. Η φράση επισημαίνει τις αυταπάτες και τις δικαιολογίες που προκαλεί ο εθισμός. (ΣτΜ).

* Ο BIG SERGE είναι μελετητής στρατιωτικής ιστορίας. Στο κανάλι του στο Substack δημοσιεύει 3-4 μεγάλα άρθρα το χρόνο σχετικά με τις πολεμικές επιχειρήσεις στην Ουκρανία.

Πηγή: bigserge.substack.com