του Simplicius*
μετάφραση Φλώρα Παπαδέδε
SIMPLICIUS THE THINKER, 22 Ιουλίου 2025
Ένα νέο άρθρο της Le Monde θρυμματίζει τη μασκαράτα περί ουκρανικών απωλειών:
Ευθύς εξαρχής αποκαλύπτουν ότι τα νεκροταφεία σε όλη την Ουκρανία είναι γεμάτα, γεγονός που απαιτεί ένα εθνικό πρότζεκτ για την κατασκευή ενός μεγάλης κλίμακας δικτύου για νέες στρατιωτικές ταφές:
Οι χώροι που προορίζονται για τους στρατιώτες είναι γεμάτοι. Παντού, ομάδες αρχιτεκτόνων εργάζονται σε μνημεία που μας λένε πολλά τόσο για την κλίμακα της σφαγής, όσο και για τον συνεχιζόμενο προβληματισμό σχετικά με την ίδια την εθνική υπόσταση.
Επισκέφθηκαν ένα από τα πρώτα νεκροταφεία υπό κατασκευή, που διαθέτει ήδη έναν κεντρικό χώρο με θέσεις για 10.000 τάφους, οι οποίοι τελικά θα επεκταθούν σε 160.000:
Στο χωριό, μια ολοκαίνουργια καφέ πινακίδα, το χρώμα που προορίζεται για εθνικά μνημεία, σηματοδοτεί προς το παρόν τον δρόμο που οδηγεί τα φορτηγά στο εργοτάξιο. Αναγράφει: «Εθνικό Στρατιωτικό Νεκροταφείο». Ένα πρώτο τετράγωνο με 10.000 τάφους, ήδη εν μέρει διάσπαρτο με φαρδιά, ανοιχτόχρωμα γρανιτένια μονοπάτια γεμάτα με παγκάκια και φλαμουριές, θα καλωσορίσει τους πρώτους «ήρωες» αυτό το καλοκαίρι. Ωστόσο, τελικά «130.000 ή ακόμα και 160.000» νεκροί θα ταφούν σε αυτό το μελλοντικό νεκροταφείο, εξηγεί ο αρχιτέκτονας Serhi Derbin, φορώντας χακί λινό παντελόνι και ψάθινο καπέλο, κάτω από τον λαμπερό σαββατιάτικο ήλιο του Ιουλίου.
Δικαίως, το συνεργείο της Le Monde στρέφεται στο ζήτημα των «επίσημων» στατιστικών στοιχείων για τις απώλειες στην Ουκρανία. Με μια αυξανόμενη τάση, οι Δυτικοί παραδέχονται ότι ο αριθμός των νεκρών είναι πιθανότατα «πολύ υψηλότερος» από ό,τι δηλώνει ο Ζελένσκι. Φυσικά, οι φανατικοί υπέρμαχοι της Ουκρανίας θα αγνοήσουν το γεγονός ότι δεν υπάρχουν τέτοια έργα στη Ρωσία, καμία ασυνήθιστη ή ιδιαίτερη ανάπτυξη στρατιωτικών νεκροταφείων, πουθενά. Θα βρουν δικαιολογίες, χρησιμοποιώντας το κλισέ του «μεγέθους της Ρωσίας» ως κάτι που «κρύβει» τέτοιους δείκτες απωλειών, αγνοώντας ότι η ίδια η Ουκρανία είναι η μεγαλύτερη χώρα στην Ευρώπη και παραμένει παραδόξως ανίκανη να «κρύψει τις απώλειες» με τον ίδιο τρόπο.
Στους ίδιους κύκλους, υπάρχουν αυξημένες συζητήσεις για κατάρρευση της Ουκρανίας μέχρι το τέλος του έτους. Το νέο άρθρο της Le Figaro προσφέρει μια τέτοια πρόβλεψη. Οι αρθρογράφοι μίλησαν με Γάλλους αξιωματικούς που πιστεύουν ότι η κατάσταση καθίσταται τραγική:
Μια γαλλική στρατιωτική πηγή:
Η στρατηγική του «αργού και βασανιστικού θανάτου»[1] εντείνεται από τη Μόσχα. Το μέτωπο δεν είναι ακλόνητο. Οι επιθέσεις εντοπίζονται σε πλήθος μικρών μαχών που διεξάγονται σε απόσταση λίγων χιλιομέτρων. Οι πληγές γίνονται βαθύτερες, ενώ ο ουκρανικός στρατός είναι ήδη αποδυναμωμένος. Είναι απλωμένος σε ένα μέτωπο πάνω από 1.000 χιλιόμετρα. Χωρίς επαρκείς αντικαταστάσεις και ανθρώπινους πόρους, οι μονάδες εξαντλούνται.
«Οι Ρώσοι πολλαπλασιάζουν τους επιθετικούς τομείς για να διασκορπίσουν τις εχθρικές εφεδρείες», εξηγεί μια γαλλική στρατιωτική πηγή. Η Ρωσία έχει αναπτύξει σχεδόν 700.000 στρατιώτες στην Ουκρανία, περισσότερους από τον ουκρανικό στρατό. Υπομονετικά, συνεχίζει να ροκανίζει εδάφη, με κόστος κολοσσιαίες ανθρώπινες απώλειες: έως και εκατό νεκρούς την ημέρα, περίπου 40.000 θύματα (νεκρούς και τραυματίες) το μήνα. Ο ρωσικός στρατός έχει προσαρμόσει τις τακτικές του, προτιμώντας να εξαπολύει επιθέσεις με μικρές μονάδες πεζικού ή μονάδες σε μοτοσικλέτες, προκειμένου να προελαύνει ταχύτερα και πιο ελαφρά.
Πετούν τη συνηθισμένη ατάκα για το «κόστος» της Ρωσίας, αλλά στη συνέχεια προσθέτουν το κομβικό:
Αλλά ο στρατός, ο Ουκρανικός, έχασε επίσης μέρος του υλικού που είχε λάβει από τη Δύση τα τελευταία τρία χρόνια. Ο χρόνος βάλλει εναντίον του με κίνδυνο ένα ρήγμα σε ένα τμήμα του μετώπου. «Οι δυνάμεις της Ουκρανίας βρίσκονται σε [δύσκολη θέση]… Μπορούν να αντέξουν έξι μήνες; Ένα χρόνο; Στην πραγματικότητα, ο πόλεμος έχει ήδη χαθεί», συνέχισε η στρατιωτική πηγή. Σε αυτόν τον πόλεμο φθοράς, ο χρόνος αλλάζει τα πάντα.
Και σε μια άλλη, ακόμη πιο εμπεριστατωμένη παράθεση, η Figaro παίρνει συνέντευξη από τον Γάλλο ιστορικό Stéphane Audoin-Rouzeau, ο οποίος είναι κορυφαίος ειδικός στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Αξιοποιώντας την τεχνογνωσία του στον Μεγάλο Πόλεμο, κάνει μερικούς συναρπαστικούς παραλληλισμούς με την τρέχουσα ουκρανική σύγκρουση, που αξίζει να εξεταστούν σε βάθος.
Καταρχήν, σημειώνει ότι κατά τη γνώμη του ο ουκρανικός πόλεμος αποτελεί μόλις τον τρίτο πόλεμο αυτού του είδους στη σύγχρονη ιστορία – του είδους «πόλεμος πολιορκίας, αλλά σε ανοιχτή ύπαιθρο»:
Ερ.: Παρατηρείτε μια ακόμα ομοιότητα μεταξύ του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και της Ουκρανίας, καθώς και οι δύο ήταν πόλεμοι θέσεων…
Απ.: Υπάρχουν λίγα ιστορικά παραδείγματα αυτής της πολύ πρόσφατης μορφής πολέμου, καθώς απαιτεί οπλισμό που κατέστη διαθέσιμος μόνο στα τέλη του 19ου αιώνα. Δομικά, συνιστά πόλεμο πολιορκίας, αλλά διεξάγεται σε ανοιχτή περιοχή σε έκταση εκατοντάδων χιλιομέτρων. Έχουν υπάρξει μόνο τρεις συγκρούσεις αυτού του τύπου: ο Μεγάλος Πόλεμος (από τα τέλη του 1914 έως την άνοιξη του 1918, όχι μετά), ο πόλεμος Ιράκ-Ιράν (από το 1980 έως το 1988) και ο πόλεμος της Ουκρανίας (από τον Απρίλιο του 2022, όχι πριν).
Συνεχίζει κάνοντας περαιτέρω παραλληλισμούς:
Ερ.: Ποιες είναι οι σταθερές ενός τέτοιου πολέμου;
Απ.: Το κύριο σημείο είναι η ανωτερότητα της άμυνας έναντι της επίθεσης. Αν δεν υπήρχε αυτό, η Ουκρανία θα είχε ηττηθεί προ πολλού. Ήδη κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, ήταν απαραίτητο να διασχίσει κανείς μια «ουδέτερη ζώνη» γεμάτη με συρματοπλέγματα, ένα από τα πιο αποτελεσματικά όπλα των αρχών του 20ού αιώνα. Έπειτα, υπήρχαν τα ναρκοπέδια που είδαμε στο Ιράκ-Ιράν και τώρα στην Ουκρανία. Είναι ένα εξαιρετικά συμπαγές φράγμα. Οι Ουκρανοί το αντιμετώπισαν το καλοκαίρι του 2023 κατά την αποτυχημένη αντεπίθεσή τους και οι Ρώσοι από το 2024. Ως αποτέλεσμα, είναι αδύνατο να διαπεράσει κανείς δεκάδες χιλιόμετρα πλάτους και να σπάσει την πρώτη γραμμή του εχθρού.
Σημειώνει ότι λόγω αυτών των ιδιαιτεροτήτων, υφίσταται ένα είδος υποχρεωτικής «οπισθοδρόμησης» σε κάθε σύγκρουση, όταν τα προηγούμενα μέσα δεν είναι πλέον εφαρμόσιμα:
Υπάρχει ένα είδος οπισθοδρόμησης και στις τρεις αυτές συγκρούσεις. Στην Ουκρανία, τα ελικόπτερα και τα αεροπλάνα πετούν ελάχιστα πάνω και πέρα από την πρώτη γραμμή. Ούτε διεξάγονται σημαντικές επιθέσεις με τεθωρακισμένα. Δεν έχουμε δει τίποτα σαν τη Μάχη του Κουρσκ το 1943. Ως αποτέλεσμα, η μάχη βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στο πεζικό.
Ερ.: Και ταυτόχρονα, η ισχύς πυρός…
Απ.: Ναι, αυτή είναι μια άλλη αμετάβλητη παράμετρος αυτού του είδους πολέμου. Αρχικά, αυτή η ισχύς πυρός συνδέθηκε με το πυροβολικό, με το κανόνι να κυριαρχεί στο πεδίο της μάχης κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Αυτή η συντριπτική κυριαρχία του κανονιού μπορεί να παρατηρηθεί ξανά στην Ουκρανία, μέχρι το 2024. Δυστυχώς, η Ρωσία είχε πάντα πολύ καλό πυροβολικό και, σε αντίθεση με τους Ουκρανούς, είχε τα μέσα να το παράγει, ενώ οι τελευταίοι ξέμειναν από πυρομαχικά μέσα στο 2024.
Αλλά ο λόγος για την περιγραφή των παραπάνω συνθηκών είναι ότι, αναλύοντας αυτούς τους παραλληλισμούς, ο διακεκριμένος αυτός ιστορικός κατέληξε σε ένα τελικό, αποφασιστικό συμπέρασμα: η Ουκρανία έχει ήδη χάσει τον πόλεμο:
Ερ.: Λαμβάνοντας υπόψη αυτές τις σταθερές παραμέτρους, καταλήξατε σε ένα ριζοσπαστικό συμπέρασμα, το οποίο διατυπώσατε σε ακρόαση της Γερουσίας τον Απρίλιο: κατά την άποψή σας, η Ουκρανία έχει ήδη χάσει τον πόλεμο…
Απ.: Πράγματι, αυτή τη στιγμή που μιλάμε, η Ουκρανία δυστυχώς φαίνεται να έχει χάσει τον πόλεμο, πιθανώς ήδη από το καλοκαίρι του 2023, όταν έγινε σαφές ότι η πολυαναμενόμενη αντεπίθεσή της είχε αποτύχει. Κάποιος θα μπορούσε να φανταστεί μια θεαματική ανάκαμψη, αλλά δεν είναι σαφές το πώς. Φυσικά, όταν το λες αυτό, οι άνθρωποι σοκάρονται επειδή είναι αφόρητο να σκέφτονται ότι η Ουκρανία έχει χάσει τον πόλεμο. Είναι αφόρητο και για μένα επίσης.
Προσθέτει στη λίστα των ιδιαιτεροτήτων του πολέμου το γεγονός ότι ακόμη και η βέβαιη πλέον ήττα της Ουκρανίας δεν είναι εμφανώς ορατή:
Αλλά εδώ είναι το πρόβλημα: δεν έχει νόημα να συνεχίζουμε τα ξόρκια, πρέπει να ξεφύγουμε από μια νέα άρνηση, αυτή της ήττας, μετά από αυτήν της πιθανότητας του ίδιου του πολέμου. Διότι θα πρόσθετα ένα άλλο χαρακτηριστικό του πολέμου θέσεων: η ήττα δεν γίνεται αμέσως διακριτή όταν πλησιάζει. Παίρνει πολύ χρόνο για να εμφανιστεί. Δεν είναι σαν το Στάλινγκραντ, όπου οι ηττημένοι εγκαταλείπουν το πεδίο της μάχης και ο νικητής το καταλαμβάνει. Δεν είναι σαν τον κεραυνοβόλο πόλεμο του Μαΐου-Ιουνίου 1940. Σε έναν πόλεμο θέσεων, είναι δύο σώματα στη μάχη, που σιγά σιγά εξαντλούν το ένα το άλλο. Μόνο στο τέλος γίνεται σαφές ότι το ένα έχει εξαντληθεί πιο γρήγορα από το άλλο.
Πετυχαίνει διάνα, αλλά πιθανότατα κατά κάποιο τρόπο ούτε ο ίδιος το καταλαβαίνει πλήρως – ή τουλάχιστον κατά κάποιο τρόπο δεν είναι έτοιμος να το παραδεχτεί. Βλέπετε, ο λόγος που το αποτέλεσμα του πολέμου επισκιάζεται από ένα τέτοιο πέπλο απόκρυψης είναι επειδή η Δύση έχει κάνει τα πάντα για να κρύψει τις ουκρανικές απώλειες. Η τελευταία του μεστή παρατήρηση, ότι μόνο στο τέλος γίνεται σαφές ποιος έχασε τον πόλεμο της φθοράς, το αποδεικνύει αυτό ακούσια: μόνο όσοι από εμάς νοιαζόμαστε πραγματικά για τα γεγονότα και την αποκάλυψη της αλήθειας – όχι η δογματική λογική και η προπαγάνδα – είμαστε σε θέση να απομυθοποιήσουμε τα περισσότερο από προφανή σημάδια ότι η Ουκρανία υφίσταται ανηλεείς και μη βιώσιμες απώλειες σε σύγκριση με τη Ρωσία.
Συνεχίζει δε, καταδεικνύοντας τον σκοπό του με ένα παράδειγμα:
Ερ.: Ήταν τέτοια η περίπτωση το 1918;
Απ.: Ας κάνουμε ένα μικρό νοητικό πείραμα. Ας φανταστούμε ότι στις αρχές Οκτωβρίου του 1918, μια ομάδα στρατιωτικών εμπειρογνωμόνων, δημοσιογράφων και ιστορικών συγκεντρώθηκε σε μια ουδέτερη χώρα για να δώσει τη γνώμη της για την κατάσταση. Και τώρα ας υποθέσουμε ότι κάποιος είχε τότε υποστηρίξει ότι η Γερμανία είχε ήδη χάσει τον πόλεμο. Λοιπόν, όλοι θα τον ξεφώνιζαν! Εκείνη την εποχή, το Ράιχ εξακολουθούσε να κατέχει τεράστιες περιοχές στα ανατολικά εις βάρος της Ρωσίας, από τη Συνθήκη του Μπρεστ-Λιτόφσκ. Κατείχε ολόκληρο το Βέλγιο και μεγάλα τμήματα της Γαλλίας. Είναι αλήθεια ότι ο γερμανικός στρατός υποχωρούσε από το καλοκαίρι, αλλά πουθενά δεν είχε υποχωρήσει το μέτωπο. Οι Γερμανοί προκαλούσαν βαριές απώλειες στους Συμμάχους, αφού οι Σύμμαχοι βρίσκονταν στην επίθεση και επομένως αναλάμβαναν τα μεγαλύτερα ρίσκα. Πού φαινόταν λοιπόν η γερμανική ήττα;
Στην πραγματικότητα, η γερμανική ήττα ήταν βέβαιη από τον Ιούλιο-Αύγουστο του 1918. Είχε συμβεί, αλλά δεν ήταν ακόμη εμφανής. Από το καλοκαίρι, το Γερμανικό Γενικό Επιτελείο το γνώριζε πολύ καλά και είχε ζητήσει την έναρξη διαπραγματεύσεων. Μόνο που οι πολιτικές δυνάμεις δεν το καταλάβαιναν, ούτε η γερμανική κοινή γνώμη και ποτέ δεν το κατάλαβαν. Αυτή η αδυναμία κατανόησης της ήττας του 1918 ήταν ένας από τους λόγους για την άνοδο του Ναζισμού.
Ο δημοσιογράφος αντιδρά ελαφρά, δηλώνοντας ότι οι Ουκρανοί δεν καταρρέουν ακόμη ορατά παρά τα αργόσυρτα κέρδη της Ρωσίας:
Εδώ πάλι, ας θυμηθούμε τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Όταν οι Σύμμαχοι εξαπέλυσαν την αντεπίθεσή τους τον Ιούλιο του 1918, ήταν γενική, αλλά εκτός από τους Αμερικανούς, οι στρατιώτες δεν ήταν πλέον ικανοί να επιτεθούν. Ήταν τόσο συνηθισμένοι να ρίχνονται στο έδαφος με τον πρώτο κίνδυνο που όλοι ήταν εξαιρετικά προσεκτικοί. Αλλά θα μπορούσαμε να φανταστούμε ότι ένα τμήμα του μετώπου θα έσπαγε, όταν… η Γερμανία δεν θα είχε άλλες εφεδρείες για να κλείσει τα κενά. Γι’ αυτό ανησυχώ για τον κίνδυνο μιας ρωσικής επίθεσης στην Ουκρανία αυτό το καλοκαίρι: δεδομένης της δυσαναλογίας των δυνάμεων, θα μπορούσε να διασπάσει το μέτωπο; Τότε θα εισερχόμασταν σε μια διαφορετική κατάσταση, καθώς οποιαδήποτε ρήξη στο μέτωπο θα κινδύνευε να προκαλέσει ισχυρό ηθικό αντίκτυπο στις ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις, στην πολιτική εξουσία και στην κοινή γνώμη.
Καταλήγει δηλώνοντας ότι το σωστό ερώτημα δεν είναι πλέον αν η Ουκρανία έχει χάσει —κάτι που είναι ρητορικό σε αυτό το σημείο— αλλά πόσο πολύ θα χάσει:
Το σωστό ερώτημα δεν είναι αν η Ουκρανία έχασε τον πόλεμο – αυτό μου φαίνεται πολύ προφανές – αλλά σε ποιο βαθμό θα τον χάσει. Με βάση την τρέχουσα ισορροπία δυνάμεων ή με βάση μια ακόμη πιο δυσμενή ισορροπία δυνάμεων; Αυτό θα καθορίσει εάν η ουκρανική ήττα θα αποτελέσει στρατηγική νίκη για τη Ρωσία.
Ας προχωρήσουμε τώρα στο ότι η Ρωσία εξαπέλυσε για άλλη μια φορά μία από τις μεγαλύτερες επιθέσεις του πολέμου χθες το βράδυ – τουλάχιστον σύμφωνα με φρενήρεις Ουκρανούς σχολιαστές οι οποίοι, ομολογουμένως, θα μπορούσαν να υπέρ-δραματοποιούν τα πράγματα για να κερδίσουν τη συμπάθεια:
Τις τελευταίες εβδομάδες έχει σημειωθεί έξαρση τέτοιων επιθέσεων, ιδίως εκείνων που στοχεύουν ουκρανικά κέντρα στρατολόγησης που λειτουργούν υπό το διαβόητο TCK (Εδαφικό Κέντρο Στρατολόγησης). «Διορατικοί» Ουκρανοί αξιωματούχοι κατέληξαν στο «λαμπρό» συμπέρασμα ότι πρόκειται για μια ρωσική προσπάθεια να παραλύσει την ικανότητα της Ουκρανίας να συλλέγει κρέας για τη μηχανή τρόμου του Ζελένσκι.
Ομοίως, οι ρωσικές επιθέσεις έχουν εξαλείψει εντελώς τις ουκρανικές βιομηχανίες όπλων. Πολλοί άνθρωποι παρακολουθούν την ατελείωτη παρέλαση των εκρήξεων με αδιάφορο τρόπο. Αυτή τη στιγμή έχει γίνει ντεμοντέ σε σημείο που οι άνθρωποι υποθέτουν ότι αυτές οι επιθέσεις επιφέρουν ελάχιστα ή απλώς εκτελούν κάποια αόριστη «εργασία προετοιμασίας». Στην πραγματικότητα, έχουν καταστρέψει τις ουκρανικές βιομηχανίες, σταματώντας πολλές από τις εξεζητημένες ουκρανικές φιλοδοξίες για όπλα, οι οποίες κάποτε συζητούνταν ευρέως.
Για παράδειγμα, ένα πρόσφατο πλήγμα λέγεται ότι κατέστρεψε τη γραμμή παραγωγής Γκρομ-2, ενός μεγάλου ουκρανικού βαλλιστικού πυραύλου που προοριζόταν να αποτελέσει την απάντησή τους στον ρωσικό Ισκάντερ. Υπάρχει λόγος που δεν βλέπετε πολλά από τα όπλα που συζητούνται συνεχώς και παρουσιάζονται ως το επόμενο «wunderwaffen»: είναι επειδή αυτές οι συνεχιζόμενες, συστηματικές ρωσικές επιθέσεις εξαφανίζουν τις βιομηχανίες τους, αφήνοντας την Ουκρανία χωρίς δυνατότητα να παράγει τίποτα άλλο εκτός από μικρά τετρακόπτερα drones σε μικροσκοπικά μπουτίκ εργαστήρια που μπορούν να κρυφτούν οπουδήποτε. Οι μεγαλύτερες εγκαταστάσεις που προορίζονταν να παράγουν συστήματα πιο υψηλού κύρους, από κινητό πυροβολικό, μέχρι διάφορα αντίστοιχα των ρωσικών πυραύλων αέρος-εδάφους και βαλλιστικών πυραύλων και μέχρι γραμμές παραγωγής βλημάτων πυροβολικού κ.λπ., έχουν όλες εξαλειφθεί από αυτές τις αδιάκοπες συστηματικές επιθέσεις.
Όλο και περισσότερο, κορυφαία στελέχη της Ουκρανίας πανικοβάλλονται με αυτό και καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι αν συνεχιστεί έτσι, στην Ουκρανία δεν θα μείνει τίποτα. Ακούστε παρακάτω τον Ουκρανό αξιωματικό [από το λεπτό 5:40], ο οποίος δηλώνει ότι «με αυτόν τον ρυθμό, η Ουκρανία θα επιστρέψει στην λίθινη εποχή»:
‼️🇺🇦 Η καρέκλα του Ζελένσκι αρχίζει να τρέμει όλο και περισσότερο. Άλλωστε, το να επιτρέπονται τέτοιες δηλώσεις στον αέρα φιλο-ουκρανικών μέσων ενημέρωσης ήταν προηγουμένως αδιανόητο👍
➖Προφανώς, η πρόσφατη αναφορά σχετικά με την παραγωγή των drones Γκεράν-2 και την ποσότητά τους, μαζί με τις μαζικές επιθέσεις σε ουκρανικές στρατιωτικές υποδομές, ανάγκασαν πραγματικά τους κορυφαίους αξιωματούχους του γραφείου του Ζελένσκι να ενεργοποιήσουν τον «εντερικό» συναγερμό[2].
➖Διότι οι Ουκρανοί βουλευτές που έχουν ακόμα λίγο μυαλό καταλαβαίνουν ότι με την τρέχουσα κατάσταση στην Ουκρανία, η χώρα σύντομα θα πάψει να υπάρχει. Όλοι οι Ουκρανοί «εταίροι» που ήταν στα λόγια έτοιμοι να πολεμήσουν για το καθεστώς του Ζελένσκι έχουν πλέον «παγώσει» εντελώς και δεν θέλουν καν να συνεισφέρουν χρήματα. Η υποστήριξη μειώνεται και η κλοπή γίνεται δύσκολη. Ο λαός συνειδητοποιεί πλήρως ότι ο Ζελένσκι θα φωνάζει ΝΙΚΗ από το καταφύγιό του ή από την Ευρώπη μέχρι να βραχνιάσει, την ώρα που οι Ουκρανοί ζητωκραυγάζουν για τις επιθέσεις των Γκεράν-2 στα TCK (Εδαφικά Κέντρα Στρατολόγησης).
(Σ.σ.: Ο αρθρογράφος χρησιμοποίησε στην ανάρτησή του ορισμένα αποσπάσματα του πιο πάνω βίντεο από το σημείο 16:32 και μετά. Δεν έχουμε τη δυνατότητα να τα απομονώσουμε γι’ αυτό το βάζουμε ολόκληρο).
Αναφέρεται συγκεκριμένα στα νέα βίντεο που παρουσιάζουν την παραγωγή drones Γκεράν (τύπου Σαχέντ) της Ρωσίας, στο εργοστάσιο της Γιαλαμπούγκα στο Ταταρστάν, όπου εκατοντάδες drones παράγονται καθημερινά όλο το εικοσιτετράωρο. Το πλήρες βίντεο, το οποίο ασχολείται με πολλούς τύπους μη επανδρωμένων αεροσκαφών που χρησιμοποιούνται στον Ρωσικό Στρατό, μπορείτε να το δείτε εδώ [με αγγλικούς υπότιτλους].
Ένας από τους λόγους, παρεμπιπτόντως, που ο Γάλλος ιστορικός, Stéphane Audoin-Rouzeau, βλέπει τη Ρωσία να κερδίζει τον πόλεμο παρά τους παραλληλισμούς με «αδιέξοδες» συγκρούσεις όπως ο πόλεμος Ιράκ-Ιράν, είναι επειδή πιστεύει ότι σε αυτές τις περιπτώσεις οι βιομηχανικές ικανότητες και οι γενικές δυνατότητες των αντιμαχόμενων μερών ήταν επίσης περίπου στατικές. Αλλά στην περίπτωση του Ρωσοουκρανικού πολέμου, παραδέχεται ότι οι ρωσικές δυνατότητες αυξάνονται κάθε χρόνο, ξεπερνώντας κατά πολύ τις ουκρανικές. Αυτό αφορά σε πράγματα όπως η αναφορά του σε αύξηση του ανθρώπινου δυναμικού κατά 100.000 ετησίως – ενώ το ανθρώπινο δυναμικό της Ουκρανίας συρρικνώνεται – καθώς και στην ανάπτυξη της ρωσικής βιομηχανίας όπλων.
Τούτου λεχθέντος, υπάρχει ένα τελευταίο σημαντικό σημείο που πρέπει να τονιστεί. Πολλοί επισημαίνουν τα «αυξανόμενα οικονομικά προβλήματα» της Ρωσίας ως αντεπιχείρημα ότι η Ρωσία θα μπορούσε να αρχίσει να «χάνει» στο μέλλον, παρά την φαινομενική της κυριαρχία. Είδα μάλιστα ένα δυτικό έντυπο να διαστρέφει την ανακοίνωση του Πούτιν ότι η Ρωσία θα μειώσει τον στρατιωτικό της προϋπολογισμό τον επόμενο χρόνο ως «πράξη απελπισίας», δηλαδή ότι η ρωσική στρατιωτική ικανότητα τελικά «αποδυναμώνεται».
Αντιθέτως, η σημασία εδώ είναι η εντελώς αντίθετη: Το σχέδιο του Πούτιν να αρχίσει να περιορίζει σταδιακά τις στρατιωτικές δαπάνες της Ρωσίας είναι η αναγνώριση ότι η Ρωσία έχει επιτέλους φτάσει σε μια πλήρη ισορροπία στον πόλεμο, όπου τα τρέχοντα επίπεδα παραγωγής είναι σταθερά και βιώσιμα επ’ αόριστον σε σχέση με τις απώλειες. Αυτό σημαίνει ότι μια περαιτέρω, υπέρμετρη στρατιωτική επέκταση είναι περιττή και η Ρωσία βλέπει μια επιτυχημένη πορεία για την ήττα της Ουκρανίας με τα τρέχοντα επίπεδα.
Αυτό προφανώς συνδυάζεται με το γεγονός ότι η Ρωσία έχει πλέον αποδυναμώσει τις Ουκρανικές Ένοπλες Δυνάμεις σε τέτοιο βαθμό που δεν απαιτούνται πλέον τα ίδια επίπεδα ανισότητας στις στρατιωτικές δαπάνες – καθώς οι ουκρανικές δυνατότητες συρρικνώνονται, η Ρωσία επίσης ρυθμίζει την πολεμική της δραστηριότητα σε ένα διαχειρίσιμο επίπεδο, μεταφέροντας την κατάσταση από την υπερβολική ώθηση, απλώς σε «αυτόματο πιλότο» – αν η αναλογία μου βγάζει νόημα. Για άλλη μια φορά, οι δογματικοί Δυτικοί αναλυτές, ανίκανοι για αμερόληπτη συλλογιστική, αποτυγχάνουν να εντοπίσουν αυτό το προφανές σημάδι, το οποίο αχρηστεύει εντελώς τις αναλύσεις τους.
Να κάποιος που το καταλαβαίνει, όμως:
Για να κλείσουμε, ιδού μια τυπικά κωμική νέα «απειλή» που εξαπέλυσε ο ‘άντρακλας’ της Ουάσινγκτον, Λίντσεϊ Γκράχαμ, εναντίον του Πούτιν. Καυχιέται ότι ο Τραμπ «θα του κάνει κουλούρι τον κώλο», αλλά στη συνέχεια τα γυρίζει λέγοντας ότι ο Τραμπ δεν θα «τιμωρήσει» τη Ρωσία, αλλά τις χώρες που αγοράζουν ρωσικό πετρέλαιο:
Αυτό αποδεικνύει για άλλη μια φορά ότι οι ΗΠΑ δεν έχουν χαρτιά εναντίον της Ρωσίας και πρέπει απεγνωσμένα να χτυπήσουν τους φίλους της ως εναλλακτική απειλή. Το πρόβλημα είναι ότι αυτό βλάπτει τις ΗΠΑ και τις σχέσεις τους με σημαντικές ξένες δυνάμεις περισσότερο από ό,τι επιφέρει -αν επιφέρει- στη Ρωσία.
Όλο και περισσότεροι Ουκρανοί σχολιαστές και πολιτικοί παράγοντες αρχίζουν να συνειδητοποιούν το γεγονός ότι οι «κυρώσεις» δεν ήταν ποτέ τίποτα περισσότερο από μια απεγνωσμένη και κούφια παράσταση:
Σχολιάζοντας το βίντεο της παραγωγής ρωσικών drones Γκεράν στην Γιαλαμπούγκα, ένας άλλος σχολιαστής εξέφρασε τη θλίψη του:
Απέσπασα από την παραπλανημένη ψυχή την πλύση εγκεφάλου της ως εξής:
Όχι. Σαφώς κάτι δεν πάει καλά με το μοντέλο σας για τον κόσμο. Σας έχουν κάνει πλύση εγκεφάλου για να πιστεύετε ότι η «Δύση» είναι ολόκληρος ο κόσμος. Τώρα, περισσότερο από ποτέ, είναι προφανές σε όποιον έχει μυαλό ότι η «Δύση» αποτελεί μόνο ένα μικρό, ολοένα και λιγότερο σημαντικό τμήμα του.
Η Δύση, με τις απατηλές οικονομίες της, τα δόλια ΑΕΠ που βασίζονται σε υπερ-χρηματιστικοποίηση και μοχλευμένο χρέος και τις άθλια υποβαθμισμένες βιομηχανικές ικανότητες, έχει εξαντλήσει το μαστίγιο των «κυρώσεων» της – τουλάχιστον ως κάτι περισσότερο από παράσταση τσίρκου.
Διευκρινιστικές υποσημειώσεις της μεταφράστριας:
[1] Στο κείμενο αναγράφεται ως “thousand cuts” strategy (κυριολεκτικά: στρατηγική «χιλίων κοψιμάτων»). Αναφέρεται στο “death by a thousand cuts”, που θα μεταφραζόταν ως «θάνατος με χίλιες μαχαιριές» ή «θάνατος από χίλες πληγές». Στα ελληνικά δεν υπάρχει αντίστοιχη ιδιωματική έκφραση και χρησιμοποιείται η γενικότερη έννοια του «αργού και βασανιστικού θανάτου». Η έκφραση προέρχεται από μια μορφή βασανιστηρίου που επιβαλλόταν στην αρχαία και μεσαιωνική Κίνα, όπου ο θάνατος επέρχονταν από τη συνολική κατάρρευση του οργανισμού λόγω των πολλών πληγών, ενώ καμία από μόνη της δεν θα επέφερε θάνατο. Μεταφορικά χρησιμοποιείται για μια κατάσταση όπου μια μεγάλη αρνητική αλλαγή συμβαίνει αργά, σε στάδια και δεν γίνεται αντιληπτή μέχρι να είναι πολύ αργά.
[2] “brown alert” στο κείμενο: Επίσημα σημαίνει τον συναγερμό για διαρροή χημικών ουσιών ή αποβλήτων. Στην αμερικανική αργκό χρησιμοποιείται ειρωνικά ως «μια προειδοποίηση που απευθύνεται σε φίλους ή συναδέλφους ότι ο κοινός χώρος έχει μολυνθεί από ανθρώπινα απόβλητα ή μετεωρισμό, είτε από εσάς, είτε από κάποιον άλλο». Για λόγους τακτ, παρέθεσα τον «πολιτικά ορθό» ορισμό του διαδικτύου, αλλά ο καθένας μπορεί να φανταστεί τι εννοεί με τον «καφέ συναγερμό» ο συντάκτης του άρθρου.
* SIMPLICIUS THE THINKER: Γεωπολιτική ανάλυση σε βάθος και ανάλυση συγκρούσεων, με μια δόση σαρδόνιου γέλιου.
Αφήστε ένα σχόλιο