του Γιάννη Ανδρουλιδάκη

Info-War.gr, 29 Ιουλίου 2025

Η διαπλοκή του ελληνικού κράτους και ενός μεγάλου μέρους του κεφαλαίου του με το Ισραήλ είναι πλέον τέτοια που δεν του επιτρέπει να παριστάνει τον επιτήδειο ουδέτερο. Είναι υποχρεωμένο να σπεύσει στο πλευρό του πάτρωνα και κηδεμόνα του. Μετά την εφαρμογή του δόγματος Κοτζιά από την κυβέρνηση Τσίπρα και την αναβάθμισή του από την κυβέρνηση Μητσοτάκη, το ελληνικό κράτος δεν στηρίζει το Ισραήλ από μια σκοπιά συλλογικής Δύσης, αλλά με όρους αποικιοκρατικούς.

Το Ισραηλινό Κέντρο Πληροφόρησης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα στις Κατεχόμενες Περιοχές, εξέδωσε έκθεση με τίτλο ‘’Our Genocide’’, στο οποίο αναφέρει ρητά ότι το Ισραήλ πραγματοποιεί γενοκτονία στην περιοχή της Γάζας. Ωστόσο, ο Takis Megas είναι πολύ έξυπνος, δεν πέφτει στην παγίδα: ‘’Otan erthoun oi Tourkoi, to Israel tha mas ipostiriksei kai h Xamas tha ipostiroksei tin Tourkia’’, σημειώνει με ευθυκρισία. Από δίπλα, ο Sakis Terastios, συνηγορεί κρατώντας στα ντραμς τον ρυθμό της σωφροσύνης: ‘’Ti simea tis Kiprou pote tha ti sikosete anthellines?’’. Καμιά φορά μπορεί να συμβεί να μπεις στον πειρασμό να απαντήσεις. Ότι για το Ισραήλ, για παράδειγμα, αποτελεί ταυτοτικό στοιχείο εδώ και 80 σχεδόν χρόνια, να μην «υποστηρίζει» κανέναν σε τέτοιες περιπτώσεις, ώστε να διασφαλίζει τη δική του αναπαραγωγή. Ή ότι αυτή την σημαία που μετέτρεψαν χωρίς κανένα σεβασμό σε σημαία ευκαιρίας, στην Κύπρο τη σηκώνουν μόνο οι Αριστεροί. Οι Δεξιοί δεν την αναγνωρίζουν καν.

Αλλά ποιο το νόημα; Θα ήταν σα να σκοτώνεις ένα μυρμήγκι -ας μου συγχωρέσουν το παράδειγμα οι αντι-σπισιστές φίλοι που δίκαια θα ενοχληθούν- δίπλα σε μια μυρμηγκοφωλιά. Δεν θα βοηθούσε διόλου στο να σταματήσει να δημιουργείται ένας πληθυσμός από μυρμήγκια. Και το πραγματικό ερώτημα είναι τι είναι αυτό που τροφοδοτεί όλους αυτούς τους ανθρώπους να σπεύδουν σαν κουρδισμένοι κάτω από κάθε άρθρο, φωτογραφία, ανάρτηση που αφορά την Παλαιστίνη, να σχετικοποιήσουν τη Γενοκτονία ή να αλλάξουν με το στανιό το θέμα της συζήτησης.( Κάτι που, μην έχουμε αυταπάτες, είναι το ίδιο. Όταν κάτω από ένα σχόλιο για την λιμοκτονία που επιβάλλεται στα παιδιά της Γάζας, θέτεις το ζήτημα των ξενοδοχειακών εσόδων, φαινομενικά παρελκύεις, αλλά κατ’ ουσία σχετικοποιείς).

Είναι γεγονός αναμφισβήτητο βέβαια ότι σε οριακές στιγμές οι κοινωνίες διχάζονται εσωτερικά και πολώνονται. Ο διχασμός αυτός δεν είναι σώνει και ντε ποσοτικός, η Ελλάδα δεν έχει χωριστεί πραγματικά στα δύο. Η έρευνα της Pew Research Center, που αφορά 24 χώρες, έδειξε ότι η ελληνική κοινωνία βρίσκεται και λίγο πάνω από τον διεθνή μέσο όρο στις αρνητικές γνώμες για το Ισραήλ (φτάνουν στο 72% έναντι 62% που είναι ο διεθνής μέσος όρος) και λίγο κάτω από τον διεθνή μέσο όρο στις θετικές γνώμες (24% στην Ελλάδα, 29% διεθνώς).

Είναι όμως ποιοτικός. Οι Αρνητές της γενοκτονίας κάνουν πάρα πολύ θόρυβο, επικαλούνται την πατρίδα και διαμαρτύρονται για όσους διαδηλώνουν, καλούν τα ΜΑΤ να επιβάλουν την τάξη. Τι είναι αυτό που τους κάνει να συμπεριφέρονται περισσότερο σα δωσίλογοι της κατοχής παρά σα μουλωχτοί καθωσπρέπει Πόντιοι Πιλάτοι, όπως έκαναν λ.χ. το 1999 με τους βομβαρδισμούς της Σερβίας;

Μια απάντηση που έχει δόση αλήθειας είναι ότι από το 2010 και μετά η ελληνική κοινωνία παράγει σταθερά πολώσεις στο εσωτερικό της. Η πραγματική απάντηση ωστόσο είναι ότι η διαπλοκή του ελληνικού κράτους και ενός μεγάλου μέρους του κεφαλαίου του με το Ισραήλ είναι πλέον τέτοια που δεν του επιτρέπει να παριστάνει τον επιτήδειο ουδέτερο. Είναι υποχρεωμένο να σπεύσει στο πλευρό του πάτρωνα και κηδεμόνα του. Μετά την εφαρμογή του δόγματος Κοτζιά από την κυβέρνηση Τσίπρα και την αναβάθμισή του από την κυβέρνηση Μητσοτάκη, ένα μεγάλο μέρος της δραστηριότητας του ελληνικού κεφαλαίου -ανεξάρτητα από το μιλιταριστικό σύμπλεγμα- έχει υπαχθεί σε ισραηλινά συμφέροντα: κατασκευές, real estate, επισιτισμός, τουρισμός κ.ά. Ας είμαστε ειλικρινείς: το ελληνικό κράτος δεν στηρίζει το Ισραήλ από μια σκοπιά συλλογικής Δύσης, αλλά με όρους αποικιοκρατικούς. Και για να γίνουμε σαφείς: σε καμιά χώρα της Δύσης δεν θα έδερναν ανηλεώς διαδηλωτές στο λιμάνι για να επιτρέψουν σε 150 καθάρματα να απλώσουν τη σημαία τους στο λιμάνι σαν κατακτητές, απλά και μόνο από αντίληψη υπεράσπισης του δυτικού πολιτισμού. Οι οικείοι δωσίλογοι δεν πολεμούν αυτή τη φορά για την ησυχία τους, πολεμούν για τα αφεντικά και τους προστάτες τους.

Να γιατί τη στιγμή που η συλλογική Δύση αρχίζει αμήχανη να «μαζεύει» την υποστήριξή της στο Ισραήλ, αδυνατώντας να σηκώσει το βάρος του εγκλήματος που χρηματοδοτεί (όπως ακριβώς έκανε και 40 χρόνια πριν με το καθεστώς της Νοτίου Αφρικής), η Ελλάδα παραμένει ακλόνητα στο πλευρό της. Η Ολλανδία, η Ισπανία, το Βέλγιο, ακόμα και ο Μακρόν και ο Στάρμερ παίρνουν σαφείς αποστάσεις από το Ισραήλ, εξετάζοντας σχέδια για την αναγνώριση του Παλαιστινιακού κράτους, αλλά ο Άδωνις Γεωργιάδης συνεχίζει να είναι με το Ισραήλ, ανεπιφύλακτα. Δεν είναι απλά διαφορά φάσης ή η συνήθης καθυστέρηση της ελληνικής Δεξιάς (άλλωστε συναντά κανείς πλέον Αρνητές της Γενοκτονίας κυρίως ανάμεσα σε παλιούς Αρνητές του Ολοκαυτώματος). Είναι κυρίως ότι οι Γεωργιάδηδες κάνουν δουλειές με το Ισραήλ. Money talks.

Αυτό είναι ένα ζήτημα που η ελληνική κοινωνία πρέπει να το αντιμετωπίσει. Ανεξάρτητα από την αυτονόητη από ανθρώπινη σκοπιά αντίσταση στη γενοκτονία και τη λιμοκτονία, η οποία αποτελεί έτσι κι αλλιώς το ηθικό μέτρο των καιρών μας, θα ξυπνήσουμε κάποια στιγμή σε μια χώρα οικονομικά εποικισμένη από το Ισραήλ. Είτε το Ισραήλ βγει κατατροπωμένο από το έγκλημά του -κάτι που αποτελεί την ελπίδα κάθε έντιμου ανθρώπου- είτε όχι, η ελληνική κοινωνία θα πρέπει αργά ή γρήγορα να πάρει θέση για αυτές τις μπίζνες, που μπορεί να καθορίσουν το πού και το πώς θα ζούμε στα επόμενα χρόνια.

Όπως και για τον Άδωνη Γεωργιάδη, έτσι και για εμάς, είναι ζήτημα επιβίωσης.

Πηγή: info-war.gr