του Γιώργου Χατζηπαρασκευά

Χαζεύοντας στο Facebook, έπεσα πάνω σε μια ανάρτηση του «έγκριτου» ιστότοπου πολιτικής δημοσιογραφίας, όπως αυτοπροσδιορίζεται, Ελλάδα 24. Πολύ θα ήθελα να ξέρω τι ακριβώς είδε ο αλγόριθμος και μου το πρότεινε, αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα. Στην ανάρτηση λοιπόν αυτή, αντίκρισα το «εξαίσιο» πόνημα του κυρίου Χρήστου Παπανίκου. Ένα σατιρικό (;) σκίτσο (δες εδώ).

Βλέποντάς το προσεκτικά δεν μπορούσα να πιστέψω στα μάτια μου. Ο δημιουργός απεικόνισε μια συναυλία, όπου στο πίσω μέρος της σκηνής υπήρχε πανό με το κείμενο Συναυλία στήριξης των αμελέτητων της Χεζμπολάχ ΠΟΥ ΚΑΗΚΑΝ ΣΤΙΣ ΔΥΣΤΟΠΙΚΕΣ ΕΚΡΗΞΕΙΣ ΒΟΜΒΗΤΩΝ – Αλλάζουμε σώβρακο και προχωράμε. Στο πάλκο οι καλλιτέχνες τραγουδούσαν ΚΙ ΕΧΕΙ, ΜΙΑ ΣΤΑΜΠΑ, ΤΟ ΒΡΑΚΙ ΜΟΥ ΣΗΜΑΔΕΨΕΙΕΙ. ΔΕΝ ΞΑΝΑΠΑΙ… ΔΕΝ ΞΑΝΑΠΑΙΡΝΩ ΒΟΜΒΗΤΗΗΗ…

Ο σκιτσογράφος, σαν γνήσιο φερέφωνο της «σωστής πλευράς της ιστορίας», η οποία αντιμετωπίζει ως τρομοκρατική οργάνωση οποιονδήποτε δεν κάνει τα χατίρια των Αμερικάνων και εν συνεχεία των συμμάχων τους, μας έδειξε πόσο πολύ χάρηκε από το τραγικό γεγονός που έλαβε χώρα στον Λίβανο. Πραγματικά δεν ξέρω τι πρέπει να έχει κανείς στην ψυχή του, για να πανηγυρίζει μπροστά στο θέαμα διαμελισμένων ανθρώπων. Λογικά έχει χάσει την ανθρώπινη ιδιότητά του. Αυτό φυσικά ισχύει και για όσους ικανοποιούνται όταν βλέπουν νεκρούς Αμερικάνους, Ουκρανούς κλπ.

Ο νεκρός σε πάρα πολλούς πολιτισμούς, αποτελεί κάτι το ιερό. Αλλά εδώ και χρόνια ο δυτικός πολιτισμός έχει διαχωρίσει την αξία των νεκρών. Έχει πολλή μεγαλύτερη βαρύτητα να σκοτώνεται ένας λευκός Γάλλος, από ένα μελαμψό παιδάκι στην Υεμένη ή στην Παλαιστίνη. Ανθρωπιά αλά καρτ.

Αντί να στεκόμαστε δίπλα σε λαούς που ορθώνουν το ανάστημά τους μπροστά σε δολοφονικά καθεστώτα, όπως αυτό του Ισραήλ, το οποίο έχει καταπατήσει κάθε έννοια δικαίου, εμείς χλευάζουμε τον πόνο τους. Κάποιοι θέλουν να ξεχάσουμε το παρελθόν μας και τις σχέσεις που είχαμε με τις γειτονικές χώρες του αραβικού κόσμου. Θέλουν να αφήσουμε το παρών μας στα ασφαλή χέρια του Μητσοτάκη και του επιτελικού του κράτους. Δε μας λένε όμως, ότι έτσι έχουμε υποθηκεύσει το μέλλον μας.

Αλλά πέρα από τον εξευτελισμό της Χεζμπολάχ, ο κύριος Παπανίκου ήθελε να πιάσει στη γραφίδα του και την ελληνική αριστερά και τα σύμβολά της, παραφράζοντας Το ακορντεόν των Νεγρεπόντη, Λοΐζου. Φαίνεται ότι ο δημιουργός δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα με το φασισμό, άλλωστε μπορεί να αποτελεί και την ιδεολογική του μήτρα. Δε θα προξενούσε σε κανέναν εντύπωση κάτι τέτοιο.

Το πιο λυπηρό όμως, ήταν το γεγονός ότι πάνω από 1000 συμπολίτες μας συμφώνησαν με τον σκιτσογράφο και το «έργο» του. Μπορεί να πει κάποιος ότι το νούμερο είναι πολύ μικρό για δεδομένα διαδικτύου, δεν παύει όμως να είναι σοκαριστικό. Το ευαίσθητο βέβαια Facebook δε θεώρησε ότι έπρεπε να κατεβάσει τη συγκεκριμένη ανάρτηση, γιατί παραβιάζει τους κανόνες της κοινότητας.

Είναι σαφές ότι τέτοιες απόψεις εκφράζουν ένα κομμάτι της κοινωνίας μας, με το οποίο δεν υπάρχει κανένα σημείο επαφής. Είναι πλήρως αλλοτριωμένο και έχει αποδεχτεί στο 1000% το αμερικάνικο αφήγημα, με ότι αυτό συνεπάγεται. Στις μέρες μας, αν θέλουμε πραγματικά να θεωρούμε τους εαυτούς μας πατριώτες, δε γίνεται να μη στεκόμαστε, έστω νοητά, στο πλευρό όλων των λαών που μάχονται ενάντια στο ΝΑΤΟ και τον ιμπεριαλισμό για την εθνική τους ανεξαρτησία.

ΖΗΤΩ ΤΑ ΟΠΛΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ

ΥΓ: Θα ήθελα να αφιερώσω στον σκιτσογράφο μας τον πιο κάτω στίχο:

Που γρήγορος σαν τον αητό
σαν το γοργό τ’ αγέρι
φασίστες έσφαξε πολλούς
με δίκοπο μαχαίρι

και στους αναγνώστες μας:

Σεμ ολντού ασίκ λαρί
άνθρωπέ μου τι ξεφτίλα,
να σου χαλάνε το όνειρο
κι εσύ να τους αφήνεις.

Ο Γιώργος Χατζηπαρασκευάς είναι μέλος της Τοπικής Οργάνωσης Θεσσαλονίκης και μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του ΕΠΑΜ.
giorgoschatziparaskevas@gmail.com