του Όθωνα Κουμαρέλλα

Έχουν γραφεί και εξακολουθούν να γράφονται και να λέγονται πολλά γύρω από τις εξελίξεις στον πόλεμο μεταξύ Ρωσσίας και Ουκρανίας, που στην πραγματικότητα είναι ένας πόλεμος δια αντιπροσώπου (Ουκρανία) εναντίον της Ρωσσίας. Δεν θα αναφερθώ εδώ ξανά στα αίτια αυτής της σύγκρουσης. Τις απόψεις μου τις έχω καταθέσει κατά καιρούς και πιο ολοκληρωμένα εδώ: Το στρατηγικό βάθος της Ρωσσίας και η ματαιοπονία της «Δύσης» που οδηγεί στην καταστροφή και εδώ: Γιατί ο Πόλεμος έρχεται στα Βαλκάνια, όπου μάλιστα εξηγώ γιατί κατά τη γνώμη μου, ο πόλεμος αυτός μπορεί να εξελιχθεί με επέκτασή του στα Βαλκάνια, με τη χώρα μας να υφίσταται επίσης τραγικές συνέπειες.

Στο παρόν άρθρο θα καταπιαστώ με τις τελευταίες εξελίξεις και στον μονόδρομο προς την τελική της καταστροφή που ακολουθεί η Ουκρανία, χωρίς να έχει, τώρα πια, το παραμικρό περιθώριο να αλλάξει στρατηγική. Πλέον, δεν έχει τη δυνατότητα να διαπραγματευτεί με τους Ρώσσους ούτε καν την παράδοσή της.

Τα τρία στρατηγικά λάθη της Ουκρανίας

Η Ουκρανία, μια πολυπληθής και πολύ πλούσια σε πλουτοπαραγωγικές πηγές χώρα στο κέντρο περίπου της Ευρώπης, μετά την πτώση και τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, θα μπορούσε να γίνει σταδιακά μια μεγάλη οικονομική δύναμη, με τον πληθυσμό της να ευημερεί. Δυστυχώς ο χαοτικός τρόπος με τον οποίο υλοποιήθηκε η ανεξαρτησία της χώρας και η βίαιη μετάβαση στο καπιταλιστικό σύστημα, δεν επέτρεψε στη χώρα να ακολουθήσει ομαλά τον δρόμο του εκσυγχρονισμού και της ανάπτυξης, όπως νόμισαν οι κάτοικοί της. Τα δυτικά συμφέροντα που έσπευσαν να εκμεταλλευτούν τους πόρους της Ουκρανίας, στήριξαν ό,τι πιο τυχοδιωκτικό στοιχείο υπήρχε στη χώρα αυτή, όπως και σε όλες τις άλλες του πρώην ανατολικού μπλοκ,  για να υλοποιήσουν τους σκοπούς τους. Ταυτόχρονα, οι δυτικοί είδαν στην Ουκρανία τον πολιορκητικό εκείνο κριό, που θα οδηγούσε σε οριστική θραύση τις αντοχές της νέας Ρωσσικής Ομοσπονδίας.

Παρ’ όλα αυτά η Ουκρανία κατάφερνε μέχρι το 2014 να επιβιώνει μεταξύ των αντικρουόμενων δυνάμεων Δύσης και Ρωσσίας. Όμως ακριβώς το 2014 με την άμεση υποκίνηση της Δύσης, οι Ουκρανοί πραξικοπηματικά μέσω της γνωστής πορτοκαλί «επανάστασης» της πλατείας Μεϊντάν, εγκαθίδρυσαν το πρώτο νεοναζιστικό καθεστώς στην Ευρώπη μετά το Β΄ΠΠ. Η ναζιστική αυτή εκτροπή έμελλε να αποδειχθεί ιστορικού χαρακτήρα Λάθος για το σύνολο της ουκρανικής κοινωνίας, που προδιέγραψε τις εξελίξεις που ακολούθησαν.

Το μίσος των νεοναζί και των ρεβανσιστών υποστηρικτών τους στη Δύση, οδήγησε στον αιματηρό εμφύλιο στις πλούσιες ανατολικές περιοχές της χώρας, που οι πληθυσμοί τους έχουν κατά βάση ρωσσική συνείδηση. Ως απόρροια των εξελίξεων αυτών, η Ρωσσία μη μπορώντας να μείνει με σταυρωμένα τα χέρια προσάρτησε την Κριμαία, στα λιμάνια της οποίας ελλιμενίζεται ο στόλος της στον Εύξεινο Πόντο.

Παρ’ όλα αυτά η κρίση θα μπορούσε να είχε ξεπεραστεί με βάση τις συμφωνίες του Μινσκ, εξασφαλίζοντας σχετική ηρεμία. Η συστηματική υπονόμευση των συμφωνιών αυτών από την πλευρά του ουκρανικού καθεστώτος, με την δημόσια ομολογία μάλιστα των Μέρκελ και Ολάντ (εγγυητές των συμφωνιών), ότι η συμφωνίες έγιναν για να παραπλανηθεί η Ρωσσία και να κερδηθεί χρόνος, προκειμένου να εξοπλισθεί η Ουκρανία, έφερε τους ίδιους τους Ουκρανούς να κάνουν το δεύτερο μέγα στρατηγικό λάθος. Διότι ποιος ο λόγος της πολεμικής προετοιμασίας και του εξοπλισμού τους; Ήταν προφανές, ότι προετοιμάζονταν ολόκληρο το δυτικό σύστημα για να εκβιαστεί στρατιωτικά η Ρωσσία, εξαναγκάζοντάς την σε υποχώρηση σε όλο το γεωπολιτικό φάσμα ενδιαφερόντων της δύσης, μηδέ εξαιρουμένων των απέραντων πλουτοπαραγωγικών πηγών της ίδιας της Ρωσσίας, που αποτελούν το «χρυσόμαλλο δέρας» των δυτικών από ακόμη πιο παλιά από την εκστρατεία του Ναπολέοντα.

Η Ρωσσία όμως, είναι μια μεγάλη χώρα με ιστορικό βάθος, γνώση και εμπειρία. Αφού είχε καταφέρει να ανακάμψει από την «περιπέτεια» Γκορμπατσόφ – Γιέλτσιν τη δεκαετία του 1990, αντιλαμβάνονταν πλήρως την απειλή, έχοντας μάλιστα τον δικό της πληθυσμό στο Ντονμπάς να αιμορραγεί συνεχώς.

Έτσι φτάσαμε στην Ειδική Στρατιωτική Επιχείρηση και στην κατάληψη μεγάλου μέρους της ουκρανικής επικράτειας από τα ρωσσικά στρατεύματα τον Φεβρουάριο του 2022.

Και τότε, ένα μήνα περίπου μετά την έναρξη των εχθροπραξιών, η Ρωσσία έδωσε την τελευταία ευκαιρία στο καθεστώς του Κιέβου να περισώσει την εδαφική ακεραιότητα και την ανεξαρτησία της Ουκρανίας, μέσω της διαπραγμάτευσης στην Κωνσταντινούπολη.

Οι Ουκρανοί, δυστυχώς, έπεσαν στην παγίδα των δυτικών τους συμμάχων και καθοδηγητών και υπονόμευσαν τη συμφωνία της Κωνσταντινούπολης, που αποδεικνύεται αργά, αλλά σταθερά, μέγα ιστορικής σημασίας στρατηγικό λάθος για τους Ουκρανούς και τη χώρα τους. Ήταν το τρίτο και τελειωτικό στρατηγικό τους λάθος! Έτσι όμως εγκλωβίστηκαν οριστικά στο σημερινό αδιέξοδο, με μόνη λογική συνέπεια την κλιμάκωση.

Ποιο είναι το κίνητρο, της συνέχισης της πολεμικής προσπάθειας;

Ο πόλεμος συνεχίστηκε και συνεχίζεται, γίνεται ολοένα και πιο άγριος και πιο αιματηρός, χωρίς να φαίνεται καμία πιθανότητα να κερδίσει η Ουκρανία, παρά τον πακτωλό χρημάτων και τους ατέλειωτους εξοπλισμούς που προμηθεύει η Δύση. Η Δύση έχει το κίνητρο να συνεχίζεται ο πόλεμος, με σκοπό τη φθορά και την αποδυνάμωση της Ρωσσίας, καθώς λέγεται μέχρις τελευταίου Ουκρανού. Οι Ουκρανοί τι ακριβώς κίνητρο έχουν να καταστρέφεται η πατρίδα τους και να σκοτώνονται οι ίδιοι στα πεδία της μάχης;

Δυστυχώς δεν έχουν κίνητρο. Παρά το σθένος, τον δυναμισμό και την αποφασιστικότητα των επιστρατευμένων, να υπερασπιστούν ηρωικά την πατρίδα τους από τον «εισβολέα», όλοι αντιλαμβάνονται σιγά – σιγά το αδιέξοδο που έχουν οδηγηθεί και ότι η κατάληξη δεν θα είναι καθόλου ευνοϊκή για την Ουκρανία, η οποία κυριολεκτικά κινδυνεύει να πάψει να υπάρχει.

Όμως πέραν του απύθμενου θράσους των δυτικών «συμμάχων» και του άσβεστου μίσους πολλών Ουκρανών νεοναζί απέναντι στη Ρωσσία, το καθεστώς του Κιέβου δεν έχει άλλον δρόμο να ακολουθήσει παρά μόνον την κλιμάκωση, διότι μόνον μέσω της κλιμάκωσης μπορεί να συντηρείται και να επιβιώνει, έστω προσωρινά, κι ας καταστρέφεται η χώρα κι ας σκοτώνεται κατά εκατοντάδες χιλιάδες ο ανθός της νεολαίας της, κι ας εκτοπίζονται εκατομμύρια από τα πατρογονικά τους, κι ας ξεπουλιέται η γη τους πάμφθηνα στις ξένες πολυεθνικές. Ο Ζελένσκι και οι συν αυτώ, γνωρίζουν πολύ καλά ότι θα έλθει η στιγμή που θα κληθούν να δώσουν λόγο για όλα αυτά και αυτό προσπαθούν να αποφύγουν, κερδίζοντας χρόνο και περιμένοντας ίσως κάποιο θαύμα.

Το Κουρσκ και το θαύμα που δεν έγινε

Μέσα από αυτό το πρίσμα, εξηγείται πλήρως το απονενοημένο διάβημα με την εισβολή στο Κουρσκ.

Ήθελαν να αποδείξουν στους εαυτούς τους και στους «συμμάχους», ότι τίποτε δεν έχει τελειώσει και ότι η Ουκρανία μπορεί να δίνει «θανατηφόρα» πλήγματα στη Ρωσσία. Γιατί όχι και με σημαντική αύξηση της δυτικής βοήθειας να νικήσουν τα… κουρασμένα παλληκάρια του Κρεμλίνου (το πόσο κουρασμένοι είναι οι Ρώσσοι είναι έτερον εκάτερον). Ίσως με αυτόν τον τρόπο να έπειθαν τους Αμερικανούς να τους επιτρέψουν βαθιά χτυπήματα με σύγχρονους πυραύλους μέσα στο ρωσσικό έδαφος, που έτσι κι αλλιώς τα επιχειρούν με υποδεέστερα μέσα προς το παρόν.

Φαίνεται, ότι αντικειμενικός σκοπός της εισβολής, πέραν της ψυχολογικής ανάγκης για ένα θεαματικό χτύπημα σε βάρος της Ρωσσίας, ήταν η κατάληψη του πυρηνικού σταθμού που βρίσκεται 60 χιλιόμετρα μακριά από τα σύνορα. Πράγματι κάτι τέτοιο θα δημιουργούσε τεράστιο πρόβλημα στη Ρωσσία και στις επιχειρήσεις της στο Ντονμπάς, με δυσκολία να το διαχειριστεί από την πλευρά της. Όμως δεν τα κατάφεραν, παρά την κατάληψη γύρω στα 1000 τετρ. χιλιόμετρα ρωσσικού εδάφους, που φυλάσσονταν χαλαρά από δυνάμεις συνοριοφυλακής. Οι Ρώσσοι κατάφεραν, παρά τον αιφνιδιασμό, έστω με δυσκολία στην αρχή, να διασφαλίσουν τον πυρηνικό σταθμό και να «στεγανοποιήσουν» την περιοχή της εισβολής, έτσι ώστε οι μεν Ουκρανοί να απασχολούνται εκεί και να αιμορραγούν, οι δε Ρώσσοι να συνεχίζουν την επίθεση στο Ντονμπάς απερίσπαστοι. Φυσικά το να πλήξουν οι Ουκρανοί και να καταστρέψουν τον πυρηνικό σταθμό είναι εκτός κάθε σκέψης και των ίδιων, διότι αυτό πέραν της τεράστιας καταστροφής για ολόκληρη την Ευρώπη, που κανείς Ευρωπαίος, σύμμαχος της Ουκρανίας, ή μη, δεν θα μπορούσε να ανεχθεί, θα σήμαινε άμεσα το οριστικό τους τέλος. Προσπάθησαν να κάνουν κάτι τέτοιο στον σταθμό της Ζαπορίζια, που κατέλαβαν οι Ρώσσοι το 2022, για να τους ενοχοποιήσουν, ότι τάχα αυτοί θέλουν να τον καταστρέψουν, αλλά κάτι ανάλογο επ’ ουδενί θα μπορούσαν να ισχυριστούν για το Κουρσκ. Οι συνέπειες θα ήσαν ολέθριες πρώτα για τους ίδιους.

Έτσι η «επιχείρηση» Κουρσκ, αφού απέτυχε στην κατάληψη και διακράτηση του πυρηνικού εργοστασίου, δεν έχει καμία πλέον πρακτική αξία. Γνωρίζουμε ότι οι Ουκρανοί εκεί πληρώνουν βαρύ φόρο αίματος. Δεν γνωρίζουμε τις απώλειες των Ρώσσων. Ακόμη όμως κι εάν αυτές είναι ανάλογες, ή και μεγαλύτερες των Ουκρανών, για τους Ρώσσους είναι λίγες και δεν αποτελούν ιδιαίτερο πρόβλημα, αφού έχουν τη δυνατότητα άμεσης αντικατάστασης. Την «πολυτέλεια» αυτή στερούνται οι Ουκρανοί. Ό,τι χάνουν, τουλάχιστον σε έμψυχο υλικό, χάνεται οριστικά, με τα όποια μισθοφορικά αποσπάσματα από τρίτες χώρες να αδυνατούν να καλύψουν τα τεράστια κενά. Έτσι, και η επιχείρηση αυτή, μόνον σαν αυτοκτονική μπορεί να χαρακτηριστεί.

Η κλιμάκωση ως μπούμερανγκ και ο «τελευταίος Ουκρανός».

Όμως είναι κάτι που δεν ενδιαφέρει τον Ζελένσκι, το καθεστώς τους και τους δυτικούς υποκινητές τους. Τους ενδιαφέρει η κλιμάκωση. Αυτήν επιδιώκουν, δοκιμάζοντας τις αντοχές της Ρωσσίας και κερδίζοντας χρόνο. Έτσι η Ρωσσία υποχρεούται κι αυτή να κλιμακώνει από την πλευρά της. Και το κάνει. Με το δικό της σιγανό εκνευριστικό τρόπο, αφού για τους Ρώσσους, που έχουν επίγνωση τόσο των δικών τους δυνατοτήτων, όσο και των αντίστοιχων (πολύ μεγαλύτερων) νατοϊκών, το ουκρανικό είναι υπαρξιακό ζήτημα και οφείλουν να το διαχειρίζονται ως μια δύσκολη παρτίδα σκάκι στο ευρύτερο γεωπολιτικό πεδίο, κι όχι με γιούρια εν θερμώ.

Το λάθος του Ζελένσκι εδώ είναι ότι οι δυτικοί, όταν τελειώσουν τα «καύσιμα» της Ουκρανίας και η ήττα της καταστεί οριστική, θα υπαναχωρήσουν και έχουν τους τρόπους τους. Θα είναι αυτός ο ίδιος ο «τελευταίος Ουκρανός». Οι δυτικοί δεν θα διακινδυνεύσουν πυρηνικό πόλεμο με τη Ρωσσία, που διαθέτει άμεσα τις πλάτες της Κίνας, του Ιράν και της Βόρειας Κορέας, πέραν φυσικά ολόκληρου του συγκροτήματος των BRICS. Η Ρωσσία δεν είναι απομονωμένη και μόνη της, παρά την υστερική προπαγάνδα των δυτικών ΜΜΕ. Τα επιτελεία τους όμως το γνωρίζουν. Η Κίνα είχε κάθε λόγο τη δεκαετία του 1970 να τα βρει με τους Αμερικανούς, αλλά έχει άλλους μύριους τόσους λόγους να αποτρέψει, εάν χρειαστεί, μια ήττα της Ρωσσίας. Και τότε ουαί κι αλλοίμονο για τον Ζελένσκι και τους ανθρώπους του.

Φυσικά είναι αναμενόμενο μέχρι τότε, την οριστική δηλαδή ήττα της Ουκρανίας, να υπάρξουν ισχυρά χτυπήματα με δυτικά όπλα βαθιά μέσα στη Ρωσσία και δεν πρόκειται να εκπλαγεί κανείς. Αλλά και αυτό, απλά θα επιταχύνει τις εξελίξεις, εξαναγκάζοντας τους Ρώσσους να ακολουθήσουν πλέον ισοπεδωτικές τακτικές σε βάρος της Ουκρανίας, πράγμα που απέφευγαν μέχρι τώρα, μεγιστοποιώντας τις καταστροφές, με τελική κατάληψη και προσάρτηση ολόκληρου του ουκρανικού εδάφους, μέχρι την Υπερδνειστερία. Έχουν όμως κάθε λόγο να επιδιώκουν την οριοθέτηση της σύγκρουσης με το ΝΑΤΟ αποκλειστικά στο έδαφος της Ουκρανίας και γι’ αυτό θα παραμένουν προσεκτικοί μέχρι τέλους. Με τον Ζελένσκι, από την άλλη, να επιδιώκει την επέκταση. Το τι θα γίνει στο τέλος κι εάν ο πόλεμος πάρει διαφορετική τροπή επεκτεινόμενος, θα το δούμε, αλλά προσωπικά δεν βλέπω πια τις προϋποθέσεις για κάτι τέτοιο, με τη Ρωσσία να επιδεικνύει αντοχές που κανείς δυτικός δεν πίστευε ότι τις έχει στην έναρξη αυτής της διαδικασίας και του σχεδιασμού της υλοποίησής της (ήδη από τη δεκαετία του 1990 με την επέκταση του ΝΑΤΟ ανατολικά). Προς το παρόν, φαίνεται οι Ρώσσοι να επιβάλλουν τον δικό τους ρυθμό στις εξελίξεις και να αποφεύγουν μια γενικότερη ανάφλεξη, που μάλλον φοβίζει πλέον και τους δυτικούς, παρά την πίστη στην υπεροχή τους. Οι Ρώσσοι νικούν και το μέλλον της Ουκρανίας προδιαγράφεται ζοφερό. Ίσως η προσάρτηση ολόκληρης της χώρας στη Ρώσσικη Ομοσπονδία, τώρα πια να αποτελεί την καλύτερη λύση για τον πολύπαθο λαό της. Το εάν οι Ρώσσοι φανούν «γενναιόδωροι» και παραχωρήσουν τη Γαλικία στην Πολωνία είναι ένα ζήτημα, που αφορά σε μελλοντικές διαπραγματεύσεις μεταξύ Ρωσσίας και Δύσης, με την Ουκρανία να έχει εξαφανιστεί από τον χάρτη και τους Ουκρανούς ναζί, εμιγκρέδες, να κυκλοφορούν στις δυτικές πρωτεύουσες διωκόμενοι, ακόμη και από τους σημερινούς προστάτες τους.

Θα πάμε σε πυρηνικό πόλεμο;

Παρά τον αυξημένο κίνδυνο, θεωρώ πως όχι και μακάρι να μην πέσω έξω.

Οι «δυτικοί» όσο θρασείς είναι εκεί που βρίσκουν και τα κάνουν, τόσο δειλοί αποδεικνύονται στα δύσκολα. Και τα δύσκολα γι’ αυτούς δεν έχουν έλθει ακόμη, ούτε στο ουκρανικό, ούτε στη Μέση Ανατολή και οπουδήποτε αλλού. Όταν έλθουν, δεν θα αποτολμήσουν πυρηνικό πόλεμο, θα βάλουν την ουρά στα σκέλια και θα αρχίσουν να γλύφουν εκεί που μέχρι τώρα φτύνουν, αφήνοντας τις σιωνο-προτεσταντικές τους εσχατολογικές προσδοκίες για άλλη προσφορότερη στιγμή!

Πρώτη δημοσίευση  του άρθρου στην ιστοσελίδα του Όθωνα Κουμαρέλλα Αιρετικές Ιδέες.

Ο Όθων Κουμαρέλλας είναι Αρχιτέκτονας – Μηχανικός, πολιτικός και οικονομικός αναλυτής και συγγραφέας, μέλος του ΕΠΑΜ με πλούσια πολιτική και οικονομική αρθρογραφία, διαχειριστής της ιστοσελίδας hereticalideas.gr.