Η Ελλάδα καθίσταται ολοένα περισσότερο σ’ ένα οικόπεδο τουριστικό, ένα πεδίο βολής με λίγες διάσπαρτες, παραδομένες σε ληστρικά συμφέροντα, παραγωγικές μονάδες. Μια καταφανώς εν δυνάμει κερδοφόρα και κυρίως παραγωγική βιομηχανική δραστηριότητα, ξεπουλιέται με διαδικασίες μετασοβιετικής Ρωσίας…

του Θέμη Τζήμα
Δικηγόρου, δρα δημοσ. δικαίου και πολιτικής επιστήμης ΑΠΘ

Η είδηση είναι εντυπωσιακή και συνοψίζεται πολύ εύκολα (σ.σ. Ξαστεριάς: δείτε σχετικό άρθρο του 20/20 που αναδημοσιεύσαμε εδώ) στα εξής: Η ΛΑΡΚΟ «Σε κανονικές συνθήκες παράγει 1.500 τόνους μεταλλεύματος τον μήνα. Η τρέχουσα μέση τιμή τόνου είναι 20.000 ευρώ, 30 εκατομμύρια μηνιαίως. Πουλήθηκε στην ΤΕΡΝΑ για 5 εκατομμύρια». Ή για να το θέσουμε αλλιώς, ένα από τα πλέον κομβικά και στρατηγικά για την πατρίδα μας κρατικά μονοπώλια, με καταπληκτικές δυνατότητες κερδοφορίας και ανάπτυξης (το οποίο παλιότερα ήταν ιδιωτικό και το χρεοκόπησε ο Μποδοσάκης) μετά από χρόνια συστηματικής κακοποίησής του από νεοφιλελεύθερες κυρίως κυβερνήσεις κατ’ εντολή ιδιωτικών συμφερόντων, παραχωρείται σε αυτά για να κάνουν πάρτι εις βάρος του ελληνικού λαού.

Δεν είναι το πρώτο και δε θα είναι το τελευταίο. Είναι απλώς το πιο πρόσφατο και τόσο εξόφθαλμα ενδεικτικό του τσουνάμι που θα χτυπήσει τον ελληνισμό. Μια καταφανώς εν δυνάμει κερδοφόρα και κυρίως παραγωγική, βιομηχανική δραστηριότητα ξεπουλιέται με διαδικασίες μετασοβιετικής Ρωσίας. Ο ιδιώτης είναι κολλητός του πρωθυπουργικού και του υπουργικού περιβάλλοντος. Η διαπλοκή και η διαφθορά δεν κρύβονται καθώς πλέον περιβάλλονται τον τύπο των γάμων, των κουμπαριών κλπ., εξελισσόμενες σε οργανωμένη κλεπτοκρατία. Τα κέρδη από το νικέλιο θα πηγαίνουν στον ιδιώτη και εν μέρει στους κυβερνητικούς. Το κόστος από τα σύνθετα βιομηχανικά προϊόντα που χρησιμοποιούν το νικέλιο και τα οποία θα συνεχίσουμε να τα εισάγουμε, θα το επωμίζεται ο ελληνικός λαός καθότι το ελληνικό κράτος θα δανείζεται για να μπορεί να τα αγοράζει (το ίδιο και η κάθε μία και κάθε ένας εξ ημών). Οι εργαζόμενοι των σταθερών σχέσεων εργασίας θα γίνουν συμβασιούχοι επισφαλώς εργαζόμενοι και θα χρηματοδοτηθούν για να περάσουν είτε στη σύνταξη είτε στην παροχή χαμηλής προστιθέμενης αξίας υπηρεσιών. Το λες και ορισμό της από-βιομηχανοποίησης και της από-επένδυσης. Το λες και μετασοβιετικό πλιάτσικο.

Και όμως, το ζήτημα δεν είναι μόνο κοινωνικό (κάτι το οποίο θα αρκούσε άλλωστε) αλλά και βαθιά εθνικό. Στην Ουκρανία, τώρα με πολλά χρόνια καθυστέρηση αρχίζουν να καταλαβαίνουν ότι το μετασοβιετικό πλιάτσικο διέλυσε την αμυντική τους ικανότητα και ότι η εξάρτηση από τις ΗΠΑ απλώς φουντώνει την ούτως ή άλλως ενδημική διαφθορά. Στη Ρωσία το κατάλαβαν λίγο πιο νωρίς ότι χρειάζονται εγχώρια παραγωγική δυνατότητα. Στο Ιράν το πήραν είδηση κατά τον οκταετή πόλεμο με το Ιράκ και έκτοτε δεν ξέχασαν το μάθημά τους, με αποτέλεσμα σήμερα όχι μόνο το Ιράν αλλά και η Υεμένη, η Χεζμπολάχ, η Χαμάς να νικούν στο πεδίο της μάχης καθαρά το Ισραήλ των πυρηνικών όπλων.

Τα παραδείγματα είναι πολλά, παρά πολλά: όποιο κράτος έχει δική του, εθνική, παραγωγική βιομηχανία μπορεί να έχει ανάπτυξη, εργασία, κοινωνική σταθερότητα, ασφαλιστικό σύστημα, γεννήσεις και εθνική άμυνα, μεταξύ πολλών άλλων. Δεν θα τα έχει απαραιτήτως όλα αυτά αλλά μπορεί να τα έχει. Όποιο κράτος γίνεται η Disneyland κάθε ιδιώτη, κάθε ληστρικής ιδιωτικοποίησης, κάθε ιδιωτικού μονοπωλίου, μιας διάχυτης, ανεξέλεγκτης διαφθοράς και μετατρέπει τους εργαζομένους του σε μονίμως αγχωμένα, δουλοπρεπή, γκαρσόνια των πλουσίων ξένων και ντόπιων παρακμάζει. Διαλύεται εσωτερικώς και εξωτερικώς. Παλιότερα, αυτές οι πολιτικές ήταν αντικοινωνικές. Σε εποχή παγκοσμίου πολέμου, επιπλέον ωθούν στην εθνική και κοινωνική εξαφάνιση.

Ποια παραγωγική δυνατότητα έχει μια Ελλάδα στην οποία ακόμα και οι τηλεπικοινωνίες του στρατού αποτελούν αρμοδιότητα της DT; Ποιοι θα γεννάνε στη χώρα της 6ήμερης απλήρωτης εργασίας; Τι είδους βιομηχανική πολιτική μπορεί να ασκήσει ένα κράτος που επιλέγει να μοιράζει τα ιμάτιά του στη λεηλασία από τους κολλητούς του (εκάστοτε και κατεξοχήν του νυν) πρωθυπουργού και υπουργών; Τι είδους προσδοκίες μπορούν υπάρχουν όταν στη χώρα μας από την προοπτική των 11 εκατομμυρίων (ούτως ή άλλως πολύ μικρός πληθυσμός) κατεβαίνουμε στη δημογραφική κατάρρευση των 7,5 εκατομμυρίων και όταν το ενεργό εργατικό δυναμικό προβλέπεται να καταρρεύσει από τον ήδη χαμηλό αριθμό των «6.624 χιλ. άτομα το 2023, σε 6.200 χιλ. άτομα το 2030 και σε 4.681 χιλ. άτομα το 2050»;

Ο πλανήτης έχει ήδη εισέλθει εκ νέου στον πρωτεύοντα ρόλο των εθνικών κρατών και οικονομιών. Η παραγωγική δυνατότητα που θα υπακούει σε κάποιου είδους σχεδιασμό αποτελεί το πλέον κρίσιμο οικονομικό μέγεθος. Οι ελληνικές κυβερνήσεις διασφαλίζουν ότι τέτοια δυνατότητα απλώς δεν θα υπάρχει.
Η Ελλάδα καθίσταται ολοένα περισσότερο ένα οικόπεδο τουριστικό και ένα πεδίο βολής, με λίγες διάσπαρτες, παραδομένες σε ληστρικά συμφέροντα, παραγωγικές μονάδες. Σε έναν κόσμο ο οποίος πέραν πάσης αμφιβολίας, ακόμα και για τους πιο ηλίθιους ή για τους πιο δυτικολάγνους, αλλάζει και στον οποίο οι «πλάτες» των δυτικών δεν αρκούν (παρότι και όταν ήταν πιο «σταθερές» κατά βάση «μαχαιριές» πρόσφεραν) η εκμηδένιση της παραγωγικής ικανότητας και του σχεδιασμού αποτελεί τη «βασιλική οδό» (και) προς την εθνική καταστροφή.

Πηγή: Κοσμοδρόμιο