του Δημήτρη Καζάκη

Τα χρέη και τα ψέματα είναι σύνηθες να κροταλίζουν από κοινού, έγραφε ο Ραμπελέ. Και τι ψέματα! Δυσανάλογα από το χρέος, τόσο το ιδιωτικό, όσο και το δημόσιο.

Η Ελλάδα παραμένει η χώρα με το μεγαλύτερο δημοσιονομικό χρέος στον πλανήτη. Μετά την Ιαπωνία. Για να πληρώσει μισθούς, συντάξεις και εισόδημα για το νοικοκυριό, πρέπει ετήσια να δανείζεται ως οικονομία 1,5 φορά το εθνικό της εισόδημα. Το γεγονός αυτό την κατατάσσει στις 4 ή 5 πιο χρεωκοπημένες χώρες του πλανήτη. Πίσω από τη Μοζαμβίκη, το Σουδάν, τη Σομαλία, κοκ.

Η Ελλάδα χρεοκόπησε επίσημα με σχεδόν 300 δισ. ευρώ δημοσιονομικό χρέος και ετήσιο δανεισμό που κυμαινόταν στα 150 δισ. ευρώ. Σήμερα το δημόσιο χρέος υπερβαίνει τα 405 δισ. ευρώ και ο κρατικός προϋπολογισμός του 2024 επιδιώκει να περιορίσει το νέο ετήσιο δανεισμό λίγο πάνω από το 1 τρισ. ευρώ! Καλά διαβάσατε το 1 τρισ. ευρώ!

Το 2023 ο νέος δανεισμός προβλεπόταν να περιοριστεί μόλις(!) στα 734 δισ. ευρώ, αλλά τελικά ξεπέρασε το 1,6 τρισ. ευρώ!

Κι ενώ το χρέος παραμένει το Νο 1 πρόβλημα της Ελλάδας και μάλιστα υπό καθεστώς επίσημης παραίτησης από την εθνική της κυριαρχία, ήδη από το 2010, προκειμένου να επιβάλλεται η θέληση των δανειστών, συμβαίνει κάτι εντελώς περίεργο και τερατώδες. Μας λένε ότι το ζήτημα έχει κλείσει και κανείς δεν το συζητά.

Έστω κι αν η εξυπηρέτηση ενός χρέους που είναι αδύνατον να εξυπηρετηθεί είτε με νέο δανεισμό, είτε με φοροεπιδρομές και ξεπούλημα, βρίσκεται πίσω από όλα τα μεγάλα προβλήματα της καθημερινότητας του Έλληνα. Μιλάνε για την ακρίβεια, λες και είναι κάτι άσχετο με το γεγονός ότι όλο και μεγαλύτερο μέρος του εισοδήματος της χώρας πηγαίνει στον Πίθο των Δαναΐδων του χρέους.

Μιλάνε για μισθούς και συντάξεις, λες και μπορεί να υπάρξει πραγματική αύξηση του εισοδήματος όταν το δημόσιο και ιδιωτικό χρέος καλπάζει.

Μιλάνε για την άμυνα και τα ελληνοτουρκικά, λες και δεν εξαρτώνται άμεσα από το γεγονός ότι προκειμένου η χώρα να συνεχίσει να εξυπηρετεί ένα χρέος που δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί, η Ελλάδα έχει παραιτηθεί επίσημα από την εθνική της κυριαρχία «άνευ όρων και αμετάκλητα», όπως αναφέρει η οικεία παράγραφος της δανειακής σύμβασης των μνημονίων.

Κάποιοι μάλιστα καμώνονται ότι ανησυχούν με την επιθετικότητα της Τουρκίας, επικαλούνται το διεθνές δίκαιο, τα δίκαια της Ελλάδας, αλλά επιμόνως ξεχνούν πώς οι κυβερνήσεις της χώρας μας από το 2010 έως σήμερα έχουν παραιτηθεί από τις προβλέψει και τους κανόνες όχι μόνο της διεθνούς νομιμότητας, αλλά και της εγχώριας συνταγματικής έννομης τάξης.

Κι όλα αυτά προκειμένου να τεθεί η Ελλάδα υπό καθεστώς εκκαθάρισης και γενικής εκποίησης από τους δανειστές της.

Από την πρώτη στιγμή που οι δανειστές της χώρας έβαλαν μπρος την επιχείρηση γενικής εκποίησης της χώρας και γενοκτονίας του ελληνικού λαού, ήξεραν ότι θα προκαλέσουν όχι μόνο τη λαϊκή οργή, αλλά και τον πατριωτισμό του Έλληνα.

Βλέπετε, στόχος ήταν εξαρχής και παραμένει το οικόπεδο. Να αλλάξει χέρια το οικόπεδο που λέγεται Ελλάδα. Αφού βεβαίως πρώτα μετατραπεί από χώρα σε χώρο και η επικράτειά της από εθνική επικράτεια σε άθροισμα περιφερειών της Ενωμένης Ευρώπης υπό καθεστώς ξενοκρατίας. Χωρίς δημόσιο, χωρίς δημόσια περιουσία και δημόσια αγαθά, χωρίς εθνική έννομη τάξη, χωρίς τίτλους ιδιοκτησίας που να εκπορεύονται από το ιστορικό δικαίωμα του ελληνικού λαού στον τόπο του, χωρίς σύνορα και εθνική επικράτεια.

Η Ελλάδα είναι η πρώτη χώρα τουλάχιστον της Ευρώπης που έχει παραιτηθεί οικειοθελώς από το ιστορικό της δικαίωμα να υφίσταται ως συγκροτημένο κράτος ακόμη και με τους όρους που ορίζει το διεθνές δίκαιο. Έχει ολοκληρωτικά παραδοθεί σε υπερκρατικούς θεσμούς.

Για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο θα πρέπει όχι μόνο να εξουθενωθεί στο έσχατο σημείο, δηλαδή σε σημείο γενοκτονίας, ο ελληνικός λαός, αλλά θα πρέπει να διχαστεί βαθιά. Η επιχείρηση αυτή έχει αγκαλιάσει το σύνολο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία εφαρμόζει τη λογική και τους στόχους ενοποίησης της κατεχόμενης Ευρώπης, που επιχείρησαν να επιβάλλουν οι ναζί κατά το 2ο παγκόσμιο πόλεμο. Η διαφορά βρίσκεται μόνο στις μεθόδους και τους ρυθμούς. Τα συμφέροντα είναι ακριβώς τα ίδια.

Η Ελλάδα είναι απλά το πειραματόζωο για την κατάλυση όλων των εθνικών επικρατειών στην Ευρωπαϊκή Ένωση, προκειμένου τα ξεχωριστά κράτη να μετασχηματιστούν σε μηχανισμούς και βραχίονες των αγορών κεφαλαίου. Χωρίς κανενός είδους υποχρέωση προς τους επιμέρους λαούς των χωρών τους. Η πιο υστερική φαντασίωση του φασισμού και του ναζισμού γίνεται σιγά-σιγά πραγματικότητα. Ο ολοκληρωτισμός των αγορών, που βήμα το βήμα αποδεικνύει σ’ όλους τους Ευρωπαϊκούς λαούς ότι είναι πολύ χειρότερος από εκείνον, τον παλιό, του εθνικιστικού κράτους που γέννησε τα κρεματόρια και τη γενοκτονία ως επίσημη κρατική πολιτική.

Αποδεικνύει πόσο εύκολα μπορεί να εξοικειώσει κάθε απλό πολίτη με τη γενοκτονία του γείτονά του. Χωρίς τη βία και την καταστολή που απαιτεί η αντίδραση στα παλλαϊκά κινήματα και τις διεκδικήσεις δημοκρατίας.

Ο Δημήτρης Καζάκης είναι Πρόεδρος του ΕΠΑΜ. Το άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό Πένα, τεύχος Ιουνίου 2024.