Ανδρέας Γιαννουλόπουλος: Οι δικές μου ευχές για τον καινούριο χρόνο

Από το 2009 και μετά, όταν δηλαδή οι οραματιστές της παγκοσμιοποίησης ξεκίνησαν την τελική τους επίθεση, προκάλεσαν ως γνωστόν μεγάλη φτώχεια και ανεργία. Με τα παράνομα μνημόνια και τις πληρωμές του παράνομου χρέους, εξαθλίωσαν πλήρως την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.

Από τότε και κάθε χρονιά που έρχεται και ξεκινάει κάνουμε τις ίδιες ευχές, τα ίδια ευχολόγια με την ελπίδα να βρεθεί κάποιος, για να μας σώσει. Να βρεθεί δηλαδή ένας Μεσσίας, ένας αρχηγός, ένας ηγέτης. δηλαδή ένας “τσοπάνης”.

Κι εμείς καθόμαστε μακάριοι στους καναπέδες μας και βλέπουμε τους νέους Ηρώδηδες στην τηλεόραση, που μας υπόσχονται να μας οδηγήσουν στη γη της επαγγελίας.

Καθόμαστε δηλαδή άπραγοι βουβοί και τους ακούμε χωρίς αντίδραση, χωρίς καμιά αντίσταση και σκεφτόμαστε μόνο ποιον θα ψηφίσουμε στις επόμενες εκλογές, για να τιμωρήσουμε τον Μητσοτάκη ή τον Τσίπρα, οι οποίοι όμως έχουν πλήρη ασυλία, που τους παρέχει το Σύνταγμα, που αυτοί έχουν φτιάξει στα μέτρα τους.

Σχεδιάζουν την επιβολή μιας παγκόσμιας διακυβέρνησης, μια ψηφιακή αυτοκρατορία, που θα έχει μόνο ψηφιακούς σκλάβους, πειθήνιους και υποτακτικούς στον ηγεμόνα κι εμείς τους ανεχόμαστε.

Σχεδιάζουν την πλήρη υποταγή και εξάρτηση μας κι εμείς δεν αντιδρούμε.

Μήπως μία τέτοια στάση, μία τέτοια αντιμετώπιση των πραγμάτων ενθαρρύνει τους θύτες και για αυτό έχουν αποθρασυνθεί και προχωρούν ακάθεκτοι για να ολοκληρώσουν τα εφιαλτικά σχέδιά τους;

Μήπως μία τέτοια θεώρηση και αντιμετώπιση των πραγμάτων είναι μυωπική, επιπόλαιη, επιδερμική και επιφανειακή;

Μήπως δεν χρειάζεται να ψάχνουμε για αρχηγό, ηγέτη ή τσοπάνη, αλλά χρειάζεται να συμφωνήσουμε ότι η απόκτηση της ελευθερίας και της ανεξαρτησία μας και η απόκτηση των κοινωνικών δικαιωμάτων στην υγεία, στην παιδεία και στην εργασία, μπορούν να αποκτηθούν με κάποιους άλλους τρόπους;

Ποιους τρόπους άραγε;

Απλά εμείς που είμαστε αγανακτισμένοι χρόνια τώρα από αυτές τις καταστάσεις, φτάνει να συμφωνήσουμε και να ζητήσουμε:

1ον Δημοκρατία του μέτρου και της αυτάρκειας, όπου εμείς οι ίδιοι θα παίρνουμε τις αποφάσεις για τα προβλήματα της υγείας και της επιβίωσης και όχι ολιγαρχικές κυβερνήσεις και οι καθεστωτικοί επιστήμονες. Να ζητήσουμε δηλαδή μία τέτοια δημοκρατία όχι για λόγους πολιτικούς και οικονομικούς, αλλά κυρίως για λόγους ιατρικούς, θεραπευτικούς και σωτηρίας της ανθρώπινης ύπαρξης και υπόστασης.

2ον Να συμφωνήσουμε ότι το δημόσιο χρέος είναι παράνομο προϊόν διαφθοράς και τοκογλυφίας και να σταματήσουμε να το πληρώνουμε για να μπορέσουμε να έχουμε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, εργασία, παιδεία και ανάπτυξη.

3ον Να φύγουμε από την “μαμά Ευρωπαϊκή Ένωση” διότι είναι ναζιστικής εμπνεύσεως

4ον Να ζητήσουμε την τιμωρία όλων των ενόχων για τη σημερινή παρακμή και την σημερινή νοσηρότητα, που έχει προκληθεί με συγκεκριμένους τρόπους και μηχανισμούς, παρά την αλματώδη πρόοδο της ιατρικής της φαρμακολογίας και της τεχνολογίας. Να ζητήσουμε την τιμωρία όλων των εθελόδουλων και υποτακτικών κυβερνήσεων, που σε συνεργασία με τους καθεστωτικούς επιστήμονες υπηρετούν τα μεγάλα βιομηχανικά και οικονομικά συμφέροντα, σκορπίζοντας αρρώστιες, νέες επιδημίες, δυστυχία, πόνο και θάνατο

Είναι φανερό πλέον ότι δεν χρειαζόμαστε αρχηγό, ηγέτη ή “τσοπάνη”. Χρειαζόμαστε απλά να συμφωνήσουμε και να ενωθούμε κάτω από το λάβαρο των ανωτέρω στόχων και σκοπών. Αυτός πρέπει να είναι ο ηγέτης. Αυτή πρέπει να είναι η ηγεσία του αγώνα μας.

Η ενότητα να είναι σε επίπεδο στόχων και όχι σε επίπεδο προσώπων ή ηγετών γιατί και αυτοί στην πορεία, μπορεί εύκολα να εξαγοραστούν και να μας προδώσουν.

Πρέπει μόνο να ελέγχουμε αν υπάρχει ή όχι πέμπτη φάλαγγα στο μέτωπο του λαού για να μην προδοθούμε. Τέλος ο καθένας από μας αφού δεχτεί τους ανωτέρω στόχους, γίνεται πλέον ένας μικρός ηγέτης και έτσι γινόμαστε ένα ισχυρό πλήθος. Γινόμαστε λαός

Αυτή πρέπει να είναι η μοναδική προϋπόθεση για την ενότητα του λαού μας. Μόνο έτσι μπορούμε να ενωθούμε και να γίνουμε λαός. Να έχουμε το ίδιο λάβαρο, την ίδια σημαία, τον ίδιο παρονομαστή τους ίδιους στόχους και όχι αναγκαστικά ένα χαρισματικό ηγέτη. Έτσι άλλωστε αθροίζονται τα κλάσματα, όταν γίνονται ομώνυμα, όταν δηλαδή έχουν τον ίδιο παρονομαστή.

Μόνο έτσι έρχεται ένας λαός και συγκροτεί ένα σύνολο εξού και “εθνο-συν-έλευση”. Δηλαδή η έλευση του έθνους μας σ’ ένα σύνολο για να αποφασίζει για την επιβίωση του.

Πρέπει να σας γνωστοποιήσω ότι όλες οι Ευρωπαϊκές χώρες, αλλά και όλες οι υπόλοιπες χώρες που συμμετέχουν ενεργά στον Παγκόσμιο Οργανισμό Ζωής, έχουν ήδη συμφωνήσει στα ανωτέρω προτάγματα της ανεξαρτησίας. Καθημερινά διαδηλώνουν κάτω από τους ίδιους στόχους κάτω την ίδια σημαία. Αυτοί οι στόχοι είναι ο ηγέτης τους.

Εμείς εδώ κάτω τι κάνουμε; Μοιράζουμε ευχές ο ένας στον άλλο, για να μας φέρει ο καινούργιος χρόνος την ελευθερία μας;