Ανακοίνωση του Μετώπου Καναφάνι

Το σφίξιμο της θηλιάς των κυρώσεων γύρω από τον λαιμό της Κούβας, τάση η οποία τα τελευταία χρόνια εντατικοποιήθηκε υπό τις εντολές του Προέδρου Τραμπ, οδήγησε τη χώρα σε συνολική οικονομική δυσπραγία και κοινωνική αποσάθρωση. Ως αποτέλεσμα αυτής της αποσταθεροποίησης, μόλις τον περασμένο μήνα, στις 11 και 12 Ιουλίου του 2021, προωθήθηκε από φιλοαμερικανικές κοινωνικές ομάδες, αν όχι συντονισμένα από μυστικές υπηρεσίες και παράκεντρα εξουσία των ΗΠΑ, μια οιονεί Πορτοκαλί Επανάσταση (https://www.in.gr/…/kouva-protofaneis-antikyvernitikes…/).

Γράφουμε οιονεί, διότι ήταν μεν βραχύβια και σχετικά ειρηνική, κατεστάλη δε από λαϊκές αντιδιαδηλώσεις φίλων της Δημοκρατίας, σε βαθμό που φυσικά δεν απείλησε το επαναστατικό κουβανικό κράτος.

Ως Μέτωπο Καναφανί έχουμε πολλάκις καταδικάσει αντίστοιχες ενέργειες μερίδων πληθυσμού, χρήσιμων ηλίθιων και κακόβουλων, οι οποίοι παίζουν το βρόμικο παιχνίδι Ευρωατλαντισμού και αγγλοσιωνισμού, υποσκάπτοντας την ενότητα κρατών τα οποία δεν παραδίδονται άνευ όροις στους διεθνείς σχεδιασμούς. Εκμεταλλεύονται την οικονομική δυσπραγία στην οποία οδηγούνται τα κράτη και οι λαοί τους μέσω οικονομικής αφαίμαξης και ασφυκτικών πολιτικών και διπλωματικών πιέσεων και την κάνουν ευκαιρία για τους ισχυρούς. Σε κάθε τέτοιο συμβάν, ο ιμπεριαλισμός βρίσκει επιχειρήματα και πρόθυμους να τα αναπαραγάγουν, από τα συστημικά (και απολύτως ελεγχόμενα σε αυτά τα ζητήματα) ΜΜΕ, έως την κοινωνική βάση. Ακροδεξιοί, νεοσυντηρητικοί, εθνικιστές, μετριοπαθείς φιλελεύθεροι, αναρχικοί και μεγάλο μέρος της Αριστεράς, όλοι μαζί παίζουν τα τύμπανα στον ρυθμό της αμερικανικής πρεσβείας: Ελευθερίες, δικαιώματα, κατανάλωση. Τι σημαίνουν όμως όλα αυτά;

Μόλις πριν λίγες μέρες, με την απελευθέρωση της Καμπούλ από τους αντάρτες Ταλιμπάν, το τροπάρι αυτό ακούστηκε για άλλη μια φορά. Ή, μάλλον, ξεκίνησε να ακούγεται, καθώς συνεχίζει ως σήμερα. Το Αφγανιστάν, μια χώρα ξεχασμένη από όλους, παρατημένη σε είκοσι χρόνια κατοχής, εμφυλίου χαμηλότερης ή υψηλότερης έντασης, ναρκοκουλτούρας και παραεμπορίου, ξαφνικά ήρθε στην κορυφή της ειδησεογραφίας, παρά τα τόσα άλλα φλέγοντα ζητήματα της επικαιρότητας (κορωνοϊός, πυρκαγιές στη Νότια Ελλάδα κ.α.) Κι εκεί παρέμεινε: Ξαφνικά όλη η Ελλάδα, ακόμη και οι πλέον απολιτίκ, αγεωγράφητοι και ανιστόρητοι συμπολίτες μας, ξεκίνησαν να συζητάνε για το Αφγανιστάν, συναντώντας το ως πρώτο θέμα σε τηλεοπτικούς σταθμούς, ραδιόφωνα και ιστοσελίδες.

Η φασαρία αυτή δεν είναι καθόλου τυχαία και για την ακρίβεια είναι καθ’ όλα συντονισμένη. Ακούγονται πολλά, φερειπείν για την αποτυχία των Αμερικανών να οικοδομήσουν ένα λειτουργικό, «φιλελεύθερο» κράτος-μαριονέτα, όμως αυτό που ακούγεται περισσότερο απ’ όλα είναι το ποια θα είναι η πορεία των δικαιωμάτων των παιδιών, των γυναικών κι εν γένει των ελευθεριών υπό το καθεστώς κυριαρχίας των Ταλιμπάν, οι οποίοι έχουν μια πολύ αυστηρή ερμηνεία της θρησκευτικής παράδοσης και υπόσχονται να εφαρμόσουν τη Σαρία. Κανείς δεν αναρωτιέται πως περνούσαν αυτές οι γυναίκες και αυτά τα παιδιά επί προηγούμενου καθεστώτος, με τόσο θάνατο, φτώχεια, εξαθλίωση και παραοικονομία γύρω τους, κανείς δεν τους ρώτησε τι θέλουν και (κυριότερα) κανείς δεν τους ρωτά τι έχουν τραβήξει στα χέρια των δοσίλογων της φιλοαμερικανικής αφγανικής ηγεσίας, ανθρώπων εντελώς διεφθαρμένων και ασύδοτων, που κάνουν πλιάτσικο στην ίδια τους τη χώρα με τις πλάτες του αμερικανικού στρατού (https://www.nytimes.com/…/us-soldiers-told-to-ignore…).

Στημένα ρεπορτάζ με επιλεγμένους «πολίτες,» όλοι εκ των οποίων είναι καλοντυμένοι κατά τα δυτικά πρότυπα, μιλούν άριστα αγγλικά κι επιδεικνύουν τρομερή ευαισθησία για τα κοινωνικά ζητήματα, σαν το πολεμικό σκέλος της 20ετούς σύρραξης έξω από τα σπίτια τους να τους περνάει τελείως αδιάφορο, θα έπειθαν ακόμα και τον πιο… υποψιασμένο, ότι οι Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν είναι κάτι σαν εξωγήινοι, δεν έχουν κανένα λαϊκό έρεισμα, σκοτώνουν τυφλά, όποιον δουν να ανασαίνει. Οι Ταλιμπάν αποτελούν την υπερσυντηρητική πτέρυγα του παραδοσιοκρατικού Αφγανιστάν. Όποια γνώμη κι αν έχει κανείς, αποτελούν μια τοπική δύναμη η οποία, φυσικά με έξωθεν βοήθεια, έδωσε λαϊκό αίμα για να αποτρέψει την κατοχή της χώρας από τους Αμερικανούς.

Είναι γνωστό πως ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός, προκειμένου να παγιωθεί, ενσωματώνει μάζες τοπικού πληθυσμού με το να τις φέρνει στα δικά του μέτρα: Οι πεζοναύτες ανοίγουν τον δρόμο για τις πολυεθνικές, οι οποίες τροφοδοτούν τον μαζικό καταναλωτισμό, την εγχώρια και διεθνή σκουπιδοκουλτούρα των ριάλιτι, του κιτρινισμού και των ίνφλουενσερς, καλλιεργούν την αποπολιτικοποίηση, αποδομούν τις ηθικές και κοινωνικές αξίες, προωθούν τον ατομικό δρόμο της ανέλιξης, του get rich or die trying. Κάνουν τους ανθρώπους υποχείρια του δικού τους συστήματος, τους βάζουν στην κουλτούρα του ψυχοφάρμακου και της ανέλιξης επί πτωμάτων, υποσχόμενες πλουσιοπάροχα καταναλωτικά ανταλλάγματα, με κακής ποιότητας τρόφιμα και άχρηστα αγαθά που μόνο για επίδειξη μπορούν να χρησιμοποιηθούν.

Η ήττα των πεζοναυτών δεν σημαίνει ήττα των ΗΠΑ, αν δεν υπάρξει απάντηση και στην πολιτισμικής κατάκτηση που επιβάλλεται. Την απάντηση αυτή τη δίνουν οι Ταλιμπάν με τη Σαρία και τα παραδοσιακά τοπικά ήθη, τα οποία όσο κι αν φαίνονται σ’ εμάς οπισθοδρομικά, φρενάρουν τη μετάλλαξη των Αφγανών σε κάτι χειρότερο, μια κοινωνία γκετοποιημένων, λούμπεν αρπακτικών με διαλυμένες κοινωνικές σχέσεις, ναρκομανών, εξαθλιωμένων εργατών στα χέρια της εγχώριας κλεπτοκρατίας. Η κοινωνία του Αφγανιστάν που αντιστέκεται στην ιμπεριαλιστική μηχανή, με τα χίλια κακά της, μπορεί να πετύχει μόνο αν αντισταθεί και στο πολιτισμικό πεδίο, μόνο αν η πρόοδος και η εξέλιξή της έρθει μέσα από τις δικές της ζυμώσεις και όχι υπό την μπότα του αποικιοκράτη. Αυτός είναι ο ιμπεριαλισμός του 21ου αιώνα, που νικά λαούς και διαλύει κράτη μέσα από την εργαλειοποίηση του ιδιωτικού, μέσα από την αλλοτρίωση των ανθρώπων σε ατομικό επίπεδο και την υποβάθμισή τους από υποκείμενα της ιστορικής διεργασίας σε καταναλωτικά, αγελαία ζώα, τα οποία προδίδουν κάθε ταξικό, πατριωτικό και κοινωνικό αγαθό στον βωμό της ατομικής ανέλιξης.

Επιστρέφουμε στην Κούβα: Παρά τη διείσδυση δυτικών ιδιωτικών κεφαλαίων, η χώρα ακόμη απέχει πολύ από το να έχει την αποικιακή τύχη του Αφγανιστάν. Αυτό γιατί το σοσιαλιστικό της κράτος ήταν πολύ καλύτερα οργανωμένο, περιφρουρούμενο και θωρακισμένο απέναντι στις παγίδες του κεφαλαίου, κουβαλώντας την εμπειρία της ευρωπαϊκής και λατινοαμερικανικής παράδοσης αυτοδιάθεσης των λαών. Στο Αφγανιστάν αντίθετα, η επαγρύπνηση απέναντι στα τεχνάσματα του Κεφαλαίου, δεν είχε παγιωθεί. Ο τοπικός πληθυσμός βοσκών και καλλιεργητών έχει χαμηλό μορφωτικό επίπεδο, έλλειψη πολιτικής καθοδήγησης, ακόμη κι εθνικής συνείδησης, ενώ βασικό οδηγό στη ζωή του αποτελεί η θρησκεία. Το Αφγανιστάν ήταν και αθωράκιστο, αλλά είδε και αμερικανική μπότα να πατάει στο έδαφός του και να ανοίγει τον δρόμο για το χειρότερα. Τίποτε από αυτά όμως δεν σημαίνει πως τα κοινωνικά ρεύματα πολιτικής αντίδρασης απέναντι στο κράτος στην, πολύ πιο προοδευτική, Κούβα, δεν έχουν τους ίδιους χορηγούς και τα ίδια πολιτικά χαρακτηριστικά.

Η μεγάλη ήττα του δικού μας λαού, του ελληνικού, είναι ότι αγκάλιασε άκριτα τα προνόμια που του παρείχε η συμμετοχή στη δυτική συμμαχία. Τις τελευταίες δεκαετίες, μέσα στην κρίση, τον βομβαρδισμό από μαζικό καταναλωτισμό, στρεβλά πρότυπα και αμερικανική κουλτούρα (νέτφλιξ, γρήγορο φαγητό, κοινωνικά δίκτυα κ.α.), οι Έλληνες έχασαν τη συνείδησή τους. Έχασαν τον παλμό και την ορμή που τους έδωσαν τα ιμπεριαλιστικά εγκλήματα στη Γιουγκοσλαβία, ξέχασαν το «φονιάδες των λαών, Αμερικάνοι» το οποίο υιοθετούσε κατά πλειοψηφία και η κοινωνική βάση της Δεξιάς. Στράφηκαν στη λατρεία του παναμερικανισμού και τον νεοοριενταλισμό που τη συνοδεύει, θεωρώντας καθυστερημένους όσους λαούς δεν έχουν οικοδομήσει δίκτυα διαπλοκής κι επιχειρηματικότητας κατά τα δυτικά πρότυπα, αλλά και μαζικές κοινωνίες αλλοτριωμένων ατόμων. Ο ιμπεριαλισμός του 21ου αιώνα κέρδισε όχι γιατί σέρνει μαζί του το ελληνικό στράτευμα στις επεμβάσεις του ανά τον πλανήτη, όχι γιατί ελέγχει το ξεπουλημένο πολιτικό προσωπικό της χώρας, όχι γιατί έχει θέσει την ελληνική επιχειρηματική τάξη σε σχέση εξάρτησης απέναντί του, αλλά γιατί κατάφερε με τα πολιτισμικά του όπλα να σκοτώσει συνειδησιακά τον απλό Έλληνα, να τον κάνει Αμερικανό χωρίς αμερικανικό διαβατήριο.

Οι Ταλιμπάν έχουν ως όπλο απέναντι σε αυτήν την επίθεση τον δικό τους τρόπο ζωής και σύστημα αξιών, το Παστούνβαλι και τη Σαρία, τα οποία σε αντίθεση με τη νεοορθόδοξη φολκλόρ εθνικοφροσύνη πολλών Ελλήνων, αποτελούν πραγματικό ανάχωμα απέναντι στην αμερικανοποίηση, γιατί δεν υιοθετούν τη δυτική κουλτούρα, κλίμακα αξιών ή ιεραρχία κύρους. Όσο οι Ταλιμπάν δεν ενδιαφέρονται να φορέσουν κοστούμια και να πάρουν αυτόγραφα από τη σόουμπιζ, η ίδια τους η ύπαρξη θα αποτελεί πράξη αντίστασης στην επικράτηση του «αμερικανικού ονείρου» διεθνώς και δύναμη υπέρ της αυτοδιάθεσης των διχασμένων αλλά πλέον ελεύθερων Αφγανών.

Μέτωπο Αντίστασης και Αλληλεγγύης για την Παλαιστίνη «Γασσάν Καναφάνι»

Πηγή: Μαντάτα Από Έξω