του Δημήτρη Σπάθα (νομικός – ιστορικός ερευνητής)

Στην επέτειο των διακοσίων  χρόνων από το ξεκίνημα της Μεγάλης Ελληνικής Επανάστασης, βρισκόμαστε πάλι σε μια πολύ επικίνδυνη και δύσκολη θέση, όσον αφορά την αυτόνομη ύπαρξη της Ελληνικής Πολιτείας. Δύση και Ανατολή μας πιέζουν αφόρητα, καθώς πλησιάζουμε και την επέτειο των εκατό χρόνων από την Συνθήκη της Λωζάννης (1923) όπου καθορίστηκαν  οριστικά και τα σημερινά όρια της Ελληνικής Επικράτειας. Ας μην ξεχνάμε ότι αυτό και χάρις στις διαπραγματεύσεις του Ελευθερίου Βενιζέλου, έγινε δυνατό, ύστερα από μια τρομακτική ήττα που επέφερε την Μικρασιατική καταστροφή. Δυστυχώς ο γιορτασμός των εκατό χρόνων από την Επανάσταση του 1821, έλαβε χώρα κάτω από κρίσιμες δυσμενείς συνθήκες τον Μάρτιο του 1921, όπου ήταν πλέον φανερό πως επερχόταν η Μεγάλη καταστροφή.

Από τότε μέχρι σήμερα πιεζόμαστε συνεχώς από την Τουρκία, υπό την ανοχή των Δυτικών συμμάχων μας, όπου δια της σιωπής, αν όχι έμμεσης παρότρυνσης τους, η Τουρκία κατέλαβε την μισή Κύπρο. Σήμερα έχει στόχο πλέον την επικυριαρχία σε όλη την Κύπρο και οι βλέψεις της στρέφονται στο μισό ελληνικό Αιγαίο και τα νησιά μας.

Το δυστύχημα της ιστορίας μας είναι ότι  βρισκόμαστε και πάλι με φοβικές και υποχωρητικές πολιτικές ηγεσίες, πλήρως εναρμονισμένες με άλλα διεθνικά συμφέροντα που απέχουν παρασάγγας από τα πραγματικά εθνικά μας συμφέροντα. Η Τουρκία μας διαπραγματεύεται με την Δύση,  και διεκδικεί την συνολική επικυριαρχία σε Κύπρο, Αιγαίο, Ελλάδα και Βαλκάνια για να ενταχθεί και πάλι στο πλευρό τους εναντίον της Ρωσίας. Τελικά ποιος είναι ο εχθρός που μας απειλεί!

Αυτό είναι το αποτέλεσμα της πλήρους ένταξης και απορρόφησής μας από την Γερμανική ευρωπαϊκή αυτοκρατορία, η οποία δεν έχει ξεχάσει ποτέ ότι αντισταθήκαμε στην πολιτική της τόσο στον Α όσο και στον Β Παγκόσμιους πολέμους, ενώ η Τουρκία ήταν μαζί τους. Κατά τον Α Παγκόσμιο πόλεμο είναι χαρακτηριστική η στρατηγική σκέψη του Ε. Βενιζέλου, που επιδίωξε να συνταχθεί με την ΑΝΤΑΝΤ, αφού η Τουρκία βρισκόταν στην αντίθετη συμμαχία με την Γερμανία, δείχνοντας ότι δεν μπορούσαμε να είμαστε στην ίδια συμμαχία. Τότε ακόμα η Ελλάδα αγωνιζόταν για την ενσωμάτωση στον εθνικό κρατικό κορμό των χιλιάδων Ελλήνων που από αιώνες βρίσκονταν σε όλη την περιοχή, αφού το μικρό ελληνικό κράτος που ιδρύθηκε το 1830 δεν μπόρεσε να απελευθερώσει.

Για Δυτικούς και εγχώριους «εκσυγχρονιστές» η Ελλάδα θα έπρεπε να παραμείνει  ένα μικρό κρατίδιο (Πελοπόννησος και μερικά νησιά τριγύρω) έρμαιο στα σχέδιά τους για την Μεσόγειο και τα Βαλκάνια. Γι αυτό πολέμησαν και πολεμούν λυσσωδώς τους αγώνες μας για την απελευθέρωση και ένταξη στον κρατικό κορμό της Μακεδονίας, την Μ. Ασία και την Κύπρο. Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε σήμερα μπροστά μας.

Χάσαμε την Μ. Ασία, και έσπασε το ένα ποδάρι από τα δύο που θα πατούσαν πάνω από το Αιγαίο και την Κύπρο, δεν τα καταφέραμε και σήμερα η τραγική ιστορία εξακολουθεί να μας κατατρέχει και να μας απειλεί. Οι Μεγάλες Δυνάμεις και τότε και σήμερα το μόνο που έχουν ως στόχο είναι η προώθηση και εξυπηρέτηση των διαχρονικών γεωπολιτικών και οικονομικών τους συμφερόντων.

Προκαλεί εντύπωση η διπλωματία των ελλήνων πριν και κατά τη διάρκεια του μεγάλου αγώνα της Εθνικής Παλιγγενεσίας, όπου παρά τις αντιθέσεις και τις υποβολιμαίες ενέργειες αναζητήθηκε σε όλες τις πλευρές το ποιος θα βοηθούσε τον αγώνα της απελευθέρωσης. Πάμε μ’ αυτόν που θα μας βοηθήσει να απελευθερωθούμε από τους Τούρκους και κοιτάξαμε παντού και κατά διαστήματα. Όμως παράλληλα  εξελισσόταν και ένας φοβερός αγώνας με το ακατανίκητο «Ελευθερία ή Θάνατος» και με αρχηγούς αποφασισμένους πολέμαρχους άφθαστους στην  ηγεσία μικρών στρατιωτικών ομάδων και στην κατάστρωση σχεδίων μάχης και στρατηγημάτων. Δηλονότι, είχε την ηγεσία που χρειαζόταν εκείνες τις ώρες. Μια ηγεσία που ενέπνεε εμπιστοσύνη και παρακινούσε τους χωριάτες και τους μετέτρεπε από ήσυχους ραγιάδες σε φοβερούς πολεμιστές  «για της πατρίδος την ελευθερία και του Χριστού την πίστη την αγία». Αυτή είναι η ιστορική αλήθεια, που σήμερα  ασφυκτιά μέσα σε προκαθορισμένα «ιδεολογικά κλισέ» που προσπαθούν  να δικαιολογήσουν αναχρονισμένα παρούσες πολιτικές και κομματικές τοποθετήσεις στο πλαίσιο ενός ανευ προηγουμένου εθνομηδενισμού.

Καταφέραμε με αγώνες και αγωνίες να δημιουργήσουμε το νέο ελληνικό κράτος πάνω στο βράχο-σ’ αυτό το πέτρινο ακρωτήρι του Σεφέρη-στο χώρο όπου γεννήθηκε ο ελληνισμός, όπου άνθισε και φώτισε ο διαχρονικός ελληνικός πολιτισμός. Μήπως δεν είχε το δικαίωμα ο κατάσπαρτος ελληνισμός της Μεσογείου και της Μαύρης Θάλασσας να αποκτήσει μια στέγη κάτω από τον ουρανό, κάτω από τον Όλυμπο Θεών και ηρώων; Να ο Παρθενώνας των ελλήνων και του κόσμου, να πάρα πέρα η Ολυμπία και πιο πάνω η Μακεδονία του Φίλιππου και του Μ. Αλέξανδρου. Το Αιγαίο μας  με τα νησιά  του τρείς χιλιάδες χρόνια μαρτυρούν την ύπαρξή μας και ας χάσαμε τα απέναντι παράλια της Μ. Ασίας. Και ξέρετε γιατί μας ανήκουν, γιατί από την εποχή του Ομήρου μέχρι σήμερα μιλάμε και αγροικούμε την ίδια γλώσσα, τα ίδια έθιμα και παραδόσεις  είμαστε ένα μ’ αυτή τη γή μ’ αυτή τη θάλασσα που τραγούδησαν οι ποιητές μας.

Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική

το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου. (Ελύτης)

Γιατί άραγε είμαστε ο μοναδικός λαός στον κόσμο που εξακολουθούμε να μιλάμε αυτή τη γλώσσα όλα αυτά τα χρόνια που πέρασαν, που τα σημαδέψαμε και μας σημάδεψαν, μια δύσκολη λόγια γλώσσα, την οποία και τα έργα της, θαυμάζει η ανθρωπότητα αλλά μονο εμείς τη μιλάμε και σκεφτόμαστε μ’ αυτήν όσο μπορούμε.  Ο Ομέρ δεν έχει σχέση με τον Όμηρο γιατί ήρθε από την μακρινή Ανατολή πολλά-πολλά χρόνια μετά ως κατακτητής  και  μπορεί να κατάκτησε  τη γή αλλά δεν μπόρεσε να κατακτήσει  τον πολιτισμό και τη γλώσσα γιατί δεν είχε τις προϋποθέσεις. Μεγάλη η διαφορά, τέτοια που έκανε τον ελληνισμό να σηκωθεί από τον τάφο του και πριν διακόσια χρόνια να σταθεί στα πόδια του και   «με την κόψη του σπαθιού την τρομερή» να διεκδικήσει την ελευθερία του και να διακηρύξει στα πέρατα του κόσμου τα απάραγραπτα δικαιά του. Για να φτάσουμε μέχρι εδώ που είμαστε τα βάλαμε και νικήσαμε όχι μόνο την τρομερή οθωμανική αυτοκρατορία, αλλά και  τις νεώτερες δυτικές αυτοκρατορίες  που δεν είδαν με καλό μάτι την Επανάστασή μας, γιατί χάλαγε τα σχέδια της Ιεράς Συμμαχίας και εναντιωνόταν προς τον «νόμιμο αυθέντη» τον Σουλτάνο κι έτσι

«Αραπιάς άτι Γάλλου νούς

βόλι Τουρκιάς τοπ’ Άγγλου

πέλαγο μέγα πολεμά

βαρεί το καλυβάκι» (Σολωμός: Ελεύθεροι Πολιορκημένοι)

και το Μεσολόγγι έπεσε μες τα αίματα, αλλά ξεσήκωσε τον κόσμο όλον, κι έγινε θαυμαστώς κατανοητό ότι  αυτοί οι Έλληνες δικαιούνται  αυτήν την Πατρίδα. Μετά ήρθε το Ναυαρίνο, ως ευτυχής σύμπτωση. ‘Ετσι γίνονται οι επαναστάσεις και οι αγώνες, πως αλλιώς, αλλά και για έναν ακόμη πολύ σοβαρό λόγο που τον είπε ο Μακρυγιάννης στους Μύλους απευθυνόμενος στο γάλλο ναύαρχο Δεριγνύ, που απορημένος τον ρωτούσε, πως θα τα βάλετε με τον τεράστιο στρατό του  Ιμπραήμ :

«Ότι αρχή και τέλος, παλαιόθεν και ως τώρα, όλα τα θερία πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε τρώνε από μάς και μένει και μαγιά. Και οι ολίγοι αποφασίζουν να πεθάνουν κι’ όταν κάνουν αυτείνη την απόφασιν, λίγες φορές χάνουν και πολλές κερδαίνουν. Η θέση οπού είμαστε σήμερα εδώ είναι τοιούτη και θα ιδούμεν την τύχη μας οι αδύνατοι με τους δυνατούς.
– Τρε-μπιέν [πολύ καλά], λέγει κι’ αναχώρησε ο ναύαρχος.»

Έτσι λευτερώθηκε ο τόπος που σήμερα τον πατούμε καθώς και τα κόκκαλα που είναι σπαρμένη αυτή η γή απ’ άκρου  σ’ άκρη, γι αυτό πρέπει να αλαφροπατούμε. Κανείς δεν μας χάρισε ούτε θα μας χαρίσει τίποτα γιατί δικό σου είναι μόνο αυτό που έχεις αποφασίσει να υπερασπιστείς με κάθε μέσο και με την ζωή σου αν χρειαστεί. Αυτό μας μάθαιναν κάποτε στα σχολεία που πήγαμε, πριν να μπούμε στην νέα ευρωπαϊκή αυτοκρατορία και να ξεπουλήσουμε για λίγη καλοπέραση και τεχνολογία αρχές, ιδέες, ιδανικά.  Χωρίς αυτά  θα είμαστε  «κύμβαλον αλλαλάζον» καθώς και ότι  πρέπει να νοιώσουμε  βαθειά το  « ούκ επ’ άρτον μόνον ζήσεται άνθρωπος»

 

Τι σημαίνει «εθνοκεντρικός»

Θα αναρωτηθούν τινές «και τι μας τα λές τώρα αυτά , που σύν τοις άλλοις είναι ύποπτα εθνικιστικών εξάρσεων.» Μάλιστα κύριε-που θάλεγε και ο Γ. Ζαμπέτας-εδώ είμαστε! Αυτή η «αφήγηση» κρατάει κάμποσα χρόνια τώρα και αντικειμενικά έχει ως στόχο να θολώσει την αντιστασιακή ιστορική μας μνήμη, ώστε να μην επιτρέπει να αναγνωρίσουν, ιδιαίτερα οι νέες γενιές, ποιοι είμαστε και που πάμε, αυτό που λέμε εθνική ταυτότητα.Η Ελλάδα και ο ελληνισμός υπήρχε πολύ πριν εισαχθεί στην Ευρωπαϊκή αυτοκρατορία και ίδρυσε κράτος πολλά χρόνια πρίν το πρώτο γερμανικό Ράϊχ (1871) καθώς και άλλα ευρωπαϊκά κράτη όπως και το Ισραήλ (1948).

Το γεγονός ότι οι Γερμανοί εξελίχθηκαν σε πολύ καλούς μηχανικούς δεν μπορεί να τους αναγάγει σε ηγέτες του ευρωπαϊκού πολιτισμού, πολύ περισσότερο όταν ευθύνονται ιστορικά για δύο παγκόσμιους πολέμους κατά της ανθρωπότητας και όταν πάλι σήμερα ύστερα από εσκεμμένη ανοχή και ενίσχυση χρόνων, εμφανίζουν την κατακτητική τους νοοτροπία σε βάρος άλλων λαών και ιδιαίτερα του ελληνικού. Η εξωτερική και οικονομική τους πολιτική φαίνεται ότι δεν έχει ξεχάσει  την αντίσταση των λαών της Γιουγκοσλαβίας και της Ελλάδας κατά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο, ενώ διάκειται τόσο ευνοϊκά έναντι της Τουρκίας-του επιτήδειου ουδέτερου –εκείνου του πολέμου, που πήγε με τους «Συμμάχους» ένα μήνα πριν την λήξη του πολέμου!

Για ποιες  κοινές αξίες και πολιτισμούς μας μιλάνε όταν το μόνο μέλημά τους είναι τα στυγνά οικονομικά τους συμφέροντα που αυτά  πράγματι βρίσκονται «Ούμπερ άλλες»; Προσπαθούν με ψευτοεπιχειρήματα ή και χωρίς αυτά να αρνηθούν τις  οικονομικές επιπτώσεις και τις καταστροφές εναντίον της χώρας και του λαού μας από τα Γερμανικά στρατεύματα Κατοχής. Και  το ότι ήταν ναζιστικά δεν αναιρεί  ότι ήταν Γερμανοί που καταλήστευαν τη χώρα μας και έστελναν και στις οικογένειές τους από τα κλοπιμαία. (βλ. Gotz  Aly:Το Λαϊκό κράτος του Χίτλερ, Κέδρος 2009)

Ενώ λοιπόν οι γερμανοί νομιμοποιούνται να μιλάνε για τον γερμανό φορολογούμενο που σηκώνει δήθεν τα οικονομικά μας βάρη και ασκούν  την εθνική τους πολιτική, με Κέρβερο το Γερμανικό Συνταγματικό Δικαστήριο της Καρλσρούης, εμείς στην Ελλάδα -σύμφωνα με  ένα πολιτικό και πανεπιστημιακό κατεστημένο-, πρέπει να «απαλλαγούμε από εθνικιστικές υστερίες» και να ξεχάσουμε όσα έπαθαν οι γονείς μας και οι συμπατριώτες μας στο όνομα δήθεν της φιλίας και της συνεργασίας.  Πως αυτοί οι κύκλοι  εννοούν την ελληνογερμανική «φιλία και συνεργασία»; Μα φυσικά με το να ξεχάσουμε κάθε περίπτωση «Γερμανικών αποζημιώσεων» και τοκοφόρας επιστροφής «Κατοχικού Δανείου» που φέρει φαρδιά πλατειά την υπογραφή του Γερμανικού κράτους. Και κάτι άλλο πρόσφατο. Οι κύκλοι αυτοί εντός Ελλάδος, ήθελαν να διοργανώσουν στην Κρήτη τον Μάιο φέτος «Εκδήλωση Μνήμης και Τιμής» των πεσόντων Γερμανών αλεξιπτωτιστών κατά την αεροπορική επίθεση και εισβολή στο νησί τον Μάιο του 1941. Είναι άλλωστε γνωστές παλαιότερα κατηγορίες που εκστόμιζαν  κατά του κρητικού λαού  για «βαρβαρότητα» εναντίον αυτών των γερμανών αλεξιπτωτιστών ενώ υπερασπίζονταν τη γή και την Πατρίδα τους από τον γερμανό εισβολέα. Ουαί στους προσκυνημένους. Ο ελληνικός πολιτισμός έχει δώσει απάντηση μέσω της  κρητικής μάνας που πήγαινε και άναβε το καντηλάκι του σκοτωμένου από τους γερμανούς παλικαριού της και άναβε πάρα δίπλα και το καντηλάκι του γερμανού στρατιώτη λέγοντας « Μανούλα τον έκανε κι αυτόν».

 

Ας προετοιμάσουμε ένα διαφορετικό μέλλον

Αυτό λοιπόν που οι εδώ προφεσόροι μας λένε να ξεχάσουμε για την Γερμανία, το έχουν επεκτείνει και έναντι της γείτονος Τουρκίας και  των αλβανοσλάβων των Σκοπίων.

Μέσα στο πλαίσιο ενός άκρατου «εθνομηδενισμού» και υπό το πρόσχημα  της ιστορικής επιστήμης και αντικειμενικότητας,  κατασκευάζουν δικές τους ιστορικές απόψεις ανάλογα με τις τρέχουσες ιδεολογικοπολιτικές αντιλήψεις του ιμπεριαλισμού της παγκοσμιοποίησης και των  νέων «αυτοκρατορικών»  ολοκληρώσεων (ομοσπονδοποίηση της ΕΕ, περιφερειοποίηση Βαλκανίων).

Για να δούμε λοιπόν τι γράφει ο κ. Μάρκ Μαζάουερ εκλεκτό μέλος της Επιτροπής Αγγελοπούλου (Επιτροπή για τον γιορτασμό των 200 χρόνων) σε βιβλίο του:  «Καθώς τα μικρά κράτη ενσωματώνονται σε έναν ευρύτερο Κόσμο, ένα άλλο μέλλον μπορεί να χρειάζεται ένα άλλο παρελθόν». (Βλ.«Θεσσαλονίκη- Πόλη των φαντασμάτων» Αλεξάνδρεια 2006 σ. 554).

 

Κατασκευάστε λοιπόν και το ιστορικό μας παρελθόν για να πνιγόμαστε σε ένα παρόν χωρίς μέλλον.

Για ποιο παρελθόν μας μιλάνε; Μήπως το προηγούμενο της οθωμανικής αυτοκρατορίας, που ήταν και πολυπολιτισμικό και «ζούσαμε ειρηνικά με τους άλλους»; Τι άραγε ετοιμάζουν για την Θεσσαλονίκη και τον ευρύτερο Βαλκανικό χώρο; Μια σύγχρονη πολυπολιτισμική «αυτοκρατορία» όπου θα ζούν ειρηνικά όλες οι εθνότητες αλλά χωρίς αυτόνομα πλέον κράτη; Για ποιο σχέδιο σκοτεινών εγκεφάλων προσπαθούν να μας προετοιμάσουν; Τίποτε δεν λέγεται και δεν γίνεται τυχαία. Πρόσφατα η ίδια η Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας σε στοχευμένη παρέμβαση έγραφε:

«Στην αλληλουχία αυτών των επάλληλων κρίσεων βρήκαν πολλοί την ευκαιρία να αμφισβητήσουν τη φιλελεύθερη δημοκρατία στο όνομα ενός νέου εθνοκεντρικού προστατευτισμού. Ο ευρωσκεπτικισμός είναι μια παραλλαγή της αντίδρασης στην παγκοσμιοποίηση και υποκινεί την εσωστρεφή αναδίπλωσή μας στη δήθεν εθνική ασφάλεια.» (Εφ. Συντακτών  2-1-2021)

Αναρωτιέται κανείς,  ποιον  «εθνοκεντρισμό» προσπαθεί να στηλιτεύσει, ο οποίος κατά το σκεπτικό της αναιρεί την «παγκοσμιοποίηση» . Είναι λοιπόν «εθνοκεντρισμός» το ενδιαφέρον και η αγωνία μας για τις τύχες του νεοελληνικού κράτους που έχει γίνει κατά την έκφραση του Μακρυγιάννη «παλιόψαθα των εθνών»; Που έχουν παραχωρηθεί μια σειρά από σημαντικές δημόσιες επιχειρήσεις προς άγραν κερδών ιδιωτικών κεφαλαίων; Χωρίς αποτέλεσμα. Και ποιο ρόλο προετοίμασαν και  επιφυλάσσουν  σ’ αυτό το κράτος για τα επόμενα δέκα –είκοσι χρόνια; Ξεχάσαμε ότι η προηγούμενη κυβέρνηση το 2016 παραχώρησε για 99 χρόνια όλη την δημόσια περιουσία μέσω ενός δήθεν «Αναπτυξιακού Ταμείου» δηλαδή απαλλοτρίωσε το ελληνικό κράτος. Και ναι μέν η σημερινή κυβέρνηση ως αντιπολίτευση τότε κατακεραύνωσε το νομοσχέδιο, αλλά σήμερα ποιεί σιγήν ιχθύος και συνεχίζει προς την ίδια κατεύθυνση. Είπε τότε στη Βουλή ο σημερινός πρωθυπουργός:

 «Εμείς υπήρξαμε ανέκαθεν υποστηριχτές των ιδιωτικοποιήσεων, αλλά η εταιρεία που δρομολογεί η κυβέρνηση, με ζωή 99 έτη και δεν θα λογοδοτεί στη Βουλή, που θα ελέγχεται ουσιαστικά από ευρωπαϊκούς θεσμούς, και η οποία θα διαχειρίζεται τη συνολική περιουσία του ελληνικού Δημοσίου, συνιστά απώλεια εθνικής κυριαρχίας δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να γίνει αποδεκτή από τη Νέα Δημοκρατία»

(Πηγή: NEWSROOM20.5.2016 | 16:41 www.lifo.gr)

Όμως η σημερινή κυβέρνηση το ίδιο κατακεραύνωνε και την Συμφωνία των Πρεσπών, ως αντιπολίτευση, και προς άγραν ψήφων, ενώ τώρα προετοιμάζεται να αποδεχθεί και να εφαρμόσει εν χοροίς και οργάνοις. Αναμένονται σίγουρα αντιδράσεις και από τον φίλα προσκείμενο χώρο της. Όμως έχουμε φθάσει πλέον σε τέτοιο σημείο όπου παρίσταται αναγκαία συνολική λαϊκή παρέμβαση για να σταματήσει κατ’ αρχάς αυτός ο κατήφορος της υποτέλειας, πολιτικών, οι οποίοι για το μόνο που ενδιαφέρονται είναι για την προσωπική τύχη και εξέλιξή τους ως αντιπρόσωποι διεθνικών συμφερόντων . Τα πολιτικά «θέατρα» συγκρούσεων  για επουσιώδη πολλές φορές ζητήματα, που οργανώνουν  και  τα προβάλλουν τα συστημικά μμε, δεν μπορούν να αναιρέσουν την συναίνεση και ταύτιση τους  σε πολιτικές υποταγής της χώρας σε αλλότρια συμφέροντα . Έχουν αποδεχτεί ότι αυτοδύναμη και εθνικά ανεξάρτητη Ελλάδα είναι γι αυτούς αναχρονισμός και εθνοκεντρισμός.

Έρχεται η ώρα όπου οι έλληνες πολίτες πρέπει να γυρίσουμε την πλάτη σε περισπούδαστες και αερολόγες  πολιτικές και ιδεολογικές αναλύσεις  στο βαθμό που αυτές σκοπό έχουν να διαχέουν την αντιπαράθεση μέσα στο λαό, που αγαπά την Πατρίδα και όσα αυτή συμβολίζει και ελπίζει ότι  μπορεί να τα καταφέρει και να συνεχίσει την πορεία της στον ιστορικό χρόνο. Εμείς λοιπόν οι ¨εθνοκεντρικοί» όπως μας αποκαλούν μπορούμε να βρούμε κοινή γλώσσα και πορεία με πείσμα και πίστη σε όλα εκείνα που μας έδωσαν την δυνατότητα να υπάρχουμε ακόμα και να ελπίζουμε.

Αυτό είναι το  σύγχρονο μήνυμα και το νόημα διακοσίων χρόνων αγώνων και αγωνιών

«Για να γλυτώσει αυτή η φλούδα απ’ το τσακάλι και την αρκούδα» (Ν. Γκάτσος)