Δείτε το Α΄ μέρος εδώ

Δείτε το Β΄ μέρος εδώ

 

Σημείωση της ΞΑΣΤΕΡΙΑΣ: Στις έντονες προσπάθειες κατάργησης του Αυτοδιοικήτου του Αγίου όρους, που ανέδειξαν λεπτομερώς οι συγγραφείς του παρόντος πονήματος στα δύο προηγούμενα μέρη, έρχεται να προστεθεί και η επιβολή των Κυβερνητικών Υπουργικών Αποφάσεων (ΚΥΑ) ένεκα covid–19, με σταδιακή επιβολή των κυβερνητικών μέτρων (μάσκες, τέστ, εμβόλιο κλπ), αρχικά ως “συστάσεις” και “προτροπές”. Πράγμα που ανάγκασε πολλούς αγιορείτες πατέρες στην κατάθεση υπομνήματος υπό τον τίτλο «Καταγγελία – διαμαρτυρία Αγιορειτών Πατέρων επί των επιβληθέντων μέτρων, λόγω του covid-19, στην Αυτοδιοίκητη Αγιορετική Πολιτεία» (ημερομηνία κατάθεσης 2/8–15/8/2020). Στους άγιους πατέρες, η διοίκηση Μαρτίνου απάντησε με την εγκύκλιο του Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου: «Τήρηση της νομιμότητας και προστασία των πολιτών αναφορικά με τα μέτρα κατά του κορωνοϊού Covid 19» με ημερομηνία έκδοσης την 21/9/2020, σύμφωνα με την οποία ποινικοποιείται η όποια αντίδραση στα κυβερνητικά μέτρα, βάσει του νέου (τρομο)νόμου 285 του Ποινικού Κώδικα (Ν. 4619/2019), σε συνάρτηση με τον νόμο 183 του ΠΚ (διέγερση σε ανυπακοή). Ειδικά για τους πατέρες και τους μοναχούς του Αγίου Όρους, αυτό σημαίνει την κατά το δοκούν φίμωση και δίωξη όσων αντιδρούν στις κυβερνητικές εντολές, ανεξαρτήτως θέσης: είτε είναι Ηγούμενοι, είτε Ιερομόναχοι, ή Μοναχοί.

Κλασική περίπτωση υπέρβασης καθήκοντος και κατάχρησης εξουσίας, είναι η προσωπική πρωτοβουλία του πολιτικού διοικητή κ. Μαρτίνου δια της μεθόδου του “αποφασίζουμε και διατάσσουμε”, να διατάξει τη μετατροπή του Κέντρου Υγείας του Αγίου Όρους σε εμβολιαστικό κέντρο. Κατεδαφίζοντας έτσι ό,τι είχε απομείνει από το αυτοδιοίκητο και τοποθετώντας την Ιερά Κοινότητα και τις Ιερές Μονές σε ρόλο υφιστάμενης υπηρεσίας που ακολουθεί εντολές. Οι συγγραφείς καταγγέλλουν ότι το προσωπικό που τοποθετήθηκε , έχει μισθωθεί απ’ ευθείας από τον μεγαλοεφοπλιστή, δηλαδή είναι ιδιωτικοί υπάλληλοί του και κατ’ επέκταση ότι ο Θ. Μαρτίνος, αντιλαμβάνεται τον διορισμό του από την κυβέρνηση στο Άγιον Όρος, ως προέκταση της επιχειρηματικής του δραστηριότητας. Αναδεικνύοντας έτσι τα νεο–φεουδαρχικά πρότυπα της εποχής μας (που με ενάργεια περιέγραψαν στο πρώτο μέρος του άρθρο τους), δηλ. της αρπαγής κρατικών εξουσιών και λειτουργημάτων που μεταφέρονται, ωσάν να είναι ιδιωτική λεία, στην ολιγαρχία του πλούτου.

Όλα αυτά αναφέρονται επαρκώς στο παρόν άρθρο που κλείνει την τριλογία, καταγγέλλοντας τις αντικανονικές και παράνομες εγκυκλίους της Πολιτικής Διοίκησης και τον ολιγαρχικό χαρακτήρα της παρουσίας του μεγαλοεφοπλιστή Θ. Μαρτίνου στην θέση του Πολιτικού Διοικητή του Αγίου Όρους. 

Σημειωτέον ότι, σύμφωνα με πληροφορίες μας, οι δύο ιερομόναχοι συγγραφείς που είχαν το θάρρος να περιγράψουν και να δημοσιοποιήσουν, καταγγέλλοντας στα τρία αυτά άρθρα την πρωτοφανή ανατροπή στην αγιορειτική τάξη και την ʽνέα κανονικότηταʽ στην οποία καλούνται να πειθαρχήσουν οι αγιορείτες, υπόκεινται ήδη σε έλεγχο από την Ιερά Κοινότητα η οποία ζητεί την παραδειγματική τιμωρία τους. Η δυσμενής αυτή εξέλιξη για τους δύο συγγραφείς, αναμένεται να λάβει χώρα μετά τις γιορτές του φετινού Πάσχα. Σημείο των καιρών κι αυτό, όπου οι παραδοσιακοί θεσμοί, υποταγμένοι εξ ολοκλήρου σε εντολές άνωθεν και έξωθεν, δεν διστάζουν να εξοντώνουν ηθικά και πολυποίκιλα τα πιο ικανά και ανδρεία στελέχη τους όταν τολμούν να μιλήσουν τη γλώσσα της αλήθειας, αντιστεκόμενα στον ολετήρα που επικάθησε στη χώρα. Και μάλιστα από μια κυβέρνηση που μέχρι πρότινος, βαυκάλιζε τους αφελείς ότι εκφράζει «πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια»!

του Γέροντος Παΐσίου Μοναχού Καρεώτη και του Ἐπιφανίου Μοναχού Καψαλιώτη

(Μέρος Γ)

Εισαγωγή

Στην σειρά των τελευταίων άρθρων μας έχει υποστηριχθεί, παρουσιάζοντας αδιάσειστα στοιχεία, ότι πάγια τακτική της Ελληνικής Πολιτείας ήταν (και παραμένει) η σταδιακή απομείωση –είτε αμέσως, κυρίως όμως εμμέσως– του αυτοδιοικήτου καθεστώτος του Αγίου Όρους (ΑΟ). Συνέπεια τούτου είναι να καθίστανται οι έκθεσμες (όπως θα αποδειχθεί) εγκύκλιες παρεμβάσεις της παρούσας Πολιτικής Διοικήσεως του Αγίου Όρους (ΠΔτΑΟ), ως περαιτέρω προσπάθειες κλιμάκωσης αυτής της τακτικής. Βεβαίως, το διακύβευμα δεν είναι απλά το “αυτοδιοίκητο” του ΑΟ, αλλά μέσω του ελέγχου και της ουσιαστικής κατάργησής του, να επιτευχθεί επιτέλους ο επιδιωκόμενος “εκσυγχρονισμός” του μοναχισμού και συνακόλουθα, ο τερματισμός της ιστορικής του αποστολής. Αυτό ακριβώς ήταν που θεωρούσε ως το αληθές ζητούμενο, η αρμόδια Ιεροκοινοτική Επιτροπή του 1991[1] εκ τριών Αγιορειτών Ηγουμένων, όπου στον επίλογο της εισηγητικής της έκθεσης υπό τον τίτλο “Ἐἴσοδος καί ἐγκαταβίωσις ἐν Ἁγίῳ Ὄρει ἀλλοδαπῶν Ὀρθοδόξων. Νομοκανονική προσέγγισις”, ετόνιζε ότι,

Ἡ μέριμνα καί ὁ ἀγών διά τά ἁγιορειτικά καθεστῶτα ἀφορᾷ μόνον εἰς τήν διατήρησιν τοῦ παραδοσιακοῦ μοναστικοῦ βίου.[2]

Η αφορμή συγγραφής των τριών άρθρων, είναι ακριβώς αυτή: ότι κατά την παρούσα κατάσταση, η διατήρηση του παραδοσιακού (κι όχι απλά ενός είδους “μοναχισμού”, πχ δυτικού –καλοζωισμένου– τύπου), όχι μόνον τίθεται ἐν ἀμφιβόλῳ, αλλά κυριολεκτικά τινάζεται στον αέρα, καθώς βασίζεται στην συντονισμένη (σε πολλαπλά εκκλησιο–πολιτικά επίπεδα), υιοθέτηση της απάρνησης του θεολογικού πυρήνα του: της υπεροχής της ελευθερίας της Χάριτος έναντι της εγγενούς αδυναμίας του φθαρτού. Επώδυνη συνέπεια τούτων, είναι ότι ήδη έχει συνταχθεί πληθώρα κειμένων, δυστυχώς και από αγιορείτες, όπου λειτουργώντας “βασιλικότεροι του Βασιλέως”, υπερασπίζονται τα νέα αντισυνταγματικά Κυβερνητικά “μέτρα”, της de facto ακύρωσης της Χριστιανικής Πίστεως. Δυστυχώς.

Στο σημείο αυτό, χρήσιμο είναι να παρατεθούν συνοπτικά τα κύρια σημεία, όπως παρουσιάστηκαν στο προηγούμενο άρθρο (Β΄ Μέρος), έχοντας ληφθεί εξ ιεροκοινοτικών κειμένων αλλά και γνωματεύσεων εγκρίτων ακαδημαϊκών διδασκάλων, συμφώνως προς τα οποία καταδείχθηκε ότι:

  1. Είναι εσφαλμένη “ἡ ἄποψη ὅτι τὸ Ἅγιον Ὄρος δὲν ἀποτελεῖ ὑποκείμενον τοῦ διεθνοῦς δικαίου”[3]
  2. Όπως ρητώς διετύπωσε η αρμόδια Ιεροκοινοτική Επιτροπή απαρτιζομένη από 5 Ηγουμένους (1992) στην εισηγητική της έκθεση υπό τον τίτλο, Ἱστορική καί νομοκανονική θεώρησις τοῦ Ἁγιορειτικοῦ Καθεστῶτος: “Εἶναι δέ γνωστόν, ὅτι ὁ Πολιτικός Διοικητής Ἁγίου Ὄρους καί ὁ Ὑπουργός Ἐξωτερικῶν δέν δύνανται νά ἐκδώσουν ὑποχρεωτικάς ἀποφάσεις διά τήν Ἱεράν Κοινότητα”[4]
  3. “Εἶναι ἄστοχος ὁ ἰσχυρισμός ὅτι οἱ ἀποστελλόμενοι εἰς τό Ἅγιον Ὄρος ὑπό τοῦ Κράτους δημόσιοι ὑπάλληλοι «ἀσκοῦν» κυριαρχίαν. Οἱ ἐν λόγῳ ὑπάλληλοι ἐκπληροῦν ἁπλῶς τά ὑπηρεσιακά των καθήκοντα ὑπό τόν ἀσκοῦντα τήν κρατικήν ἐξουσίαν Διοικητήν. Κατά τήν διδασκαλίαν τῆς ἐπιστήμης τοῦ Συνταγματικοῦ Δικαίου ἡ κυριαρχία δέν ταυτίζεται πρός τήν κρατικήν ἐξουσίαν, ἀλλ’ ἀποτελεῖ διάφορον αὐτῆς ἔννοιαν.“[5]
  4. “Λόγω τῆς εἰδικῆς διαδικασίας καί τοῦ εἰδικοῦ ὀργάνου καταρτίσεώς του, –πού προβλέπονται ἀπό τό Σύνταγμα 105, παρ. 3–, ὁ Καταστατικός Χάρτης τοῦ Ἁγίου Ὄρους (ΚΧΑΟ) ἔχει ἐπηυξημένη τυπική δύναμη ἔναντι τῶν κοινῶν νόμων. Αὐτοί δέν μποροῦν νά τόν καταργήσουν ἤ νά τόν τροποποιήσουν.”[6]
  5. “Ὡς πρός τό περιεχόμενον τοῦ νομικοῦ καθεστῶτος τοῦ Ἁγίου Ὄρους τό Σύνταγμα ἐδέσμευσε καί πάλιν τόν κοινόν Νομοθέτην μέ τήν ὑποχρέωσίν του νά σεβασθῇ τό «ἀρχαῖον προνομιακόν καθεστώς του». Τοιουτοτρόπως τό Σύνταγμα ἀναγνωρίζει τήν ὕπαρξιν καί ἰσχύν τοπικοῦ « ̓Αγιορειτικοῦ Δικαίου», τό ὁποῖον εἶναι σύνολον νομικῶν διατάξεων, διακρινομένων σαφῶς ἀπό τάς διατάξεις, τάς ὁποίας θεσπίζει ὁ Ἕλλην Νομοθέτης. Ἀναγνωρίζει δηλαδή τό Σύνταγμα τῆν « ̓Αγιορειτικήν Δικαιοταξίαν» ὡς προϋπάρχουσαν τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους καί κατ’ ἀκολουθίαν ὡς αὐθυπόστατον.”[7]

Έχοντας υπ΄ όψιν αυτά, καθώς και όσα συμπληρωματικά εκτεθούν κατωτέρω, χρησιμοποιώντας τα δε δίκην κατευθυντηρίων γραμμών, θα επιχειρηθεί να καταδειχθεί, όχι απλώς η παραβατικότητα του διδύμου της παρούσας ΠΔτΑΟ αλλά το μέγεθός της…

“Δίκαιο” Εκτάκτου Ανάγκης και παραβάσεις του ΚΧΑΟ

Μεταπολεμικά τουλάχιστον, στο πλαίσιο της ψυχροπολεμικής υστερίας, καταγράφεται από πλευράς Ελληνικού Κράτους (ΕΚ) η επιβολή μιας σειράς μέτρων ημι–μόνιμου χαρακτήρα (διατηρήθηκαν επί δεκαετίες), που χαρακτηριζόντουσαν ως Δίκαιο Εκτάκτου Ανάγκης. Ήσαν μέτρα περιστολής βασικών συνταγματικών ελευθεριών, τα οποία τελικώς άγγιξαν και τον φύσει απολιτικό χαρακτήρα της αθωνικής μοναστικής πολιτείας. Αναφορικά με την αγιορειτική περίπτωση, το νέο “Δίκαιο” λειτούργησε ως όχημα περιστολής του αυτοδιοικήτου του, και συνιστά καθ΄ εαυτό εκτροπή. Αποτέλεσε δε το εν λόγω “Δίκαιο”, το πρότυπο για επόμενες απόπειρες από πλευράς του ΕΚ, επιπλέον αντιθεσμικών ενεργειών.

Συγκεκριμένα, κατά την περίοδο 1955-1974, στο πλαίσιο “ειδικών αναγκών” που όριζε το τότε ισχύον καθεστώς (σχεδόν μονίμου) “εκτάκτου ανάγκης”, είχε επιβληθεί –κατά τον καθ. Χ. Παπαστάθη– παράνομα και,

κατά παράβαση τοῦ ἁγιορειτικοῦ καθεστῶτος, –ἀλλά καί τῆς ἐν γένει ἑλληνικῆς νομοθεσίας–, ἡ Διεύθυνση Ἐκκλησιῶν τοῦ Ὑπουργείου Ἐξωτερικῶν, μέ τό ὑπ ̓ ἀριθμ. πρωτ. 8.835 ΕΚ/18 β/19.4.1955 ἔγγραφό της «πρός ἁπάσας τάς Πρεσβευτικάς καί ἐμμίσθους Προξενικάς ̓Αρχάς» ὑποχρέωσε τούς ἀλλοδαπούς νά ζητοῦν ἄδεια ἐπισκέψεως (σημ. ημ. του Αγίου Όρους) ἀπό τό Ὑπουργεῖο Ἐξωτερικῶν ἤ τή Γενική Διοίκηση Βορείου Ἑλλάδος (δηλ. σημ. Ὑπουργεῖο Μακεδονίας-Θράκης), Διεύθυνση Πολιτικῶν Ὑποθέσεων. Ἐἰδικά γιά τούς κληρικούς προσκυνητές (ὀρθοδόξους χριστιανούς καί μή), τό ἴδιο ἔγγραφο ἀπαιτοῦσε ἐπί πλέον ἄδεια τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, διαφορετικά ἡ εἴσοδος ἀπαγορευόταν.[8]

Προσπαθώντας, δε, να εξωραΐσει την εν λόγω παραβατική ενέργεια του ΕΚ, η Ιεροκοινοτική Επιτροπή των τριών Αγιορειτών Ηγουμένων του 1991, ανέφερε ότι:

Ἡ πρός καιρόν, κατά παραχώρησιν καί οἰκείᾳ βουλήσει τῶν ἁγιορειτῶν, διά λόγους ἐθνικῆς ἀνάγκης, ἐφαρμογή τῆς γνωστῆς διαδικασίας ἀπό τοῦ 1955 μέχρι τοῦ 1974 (σημ. ημ. ως προς τον τρόπο απόδοσης ιθαγένειας σε αλλοδαπούς ορθοδόξους μοναχούς) δέν συνιστᾷ θεσμόν ἤ ἁγιορειτικόν ἔθιμον κατά τά ἀνέκαθεν κρατοῦντα, ὅταν μάλιστα στηρίζεται εἰς ἁπλᾶς διαταγάς.[9]

Ο “εξωραϊσμός” εννοείται ότι αναφέρεται στο “κατά παραχώρησιν καί οἰκείᾳ βουλήσει”, καθώς δεν ζητήθηκε από πλευράς ΕΚ η συναίνεση της ΙΚ, αλλά απλά της επιβλήθηκε.

Οι προσπάθειες να πληγεί –εμμέσως πλην σαφώς– το αυτοδιοίκητο, κάνοντας χρήση Δικαίου εκτάκτου ανάγκης, ενισχύθηκαν κατά την περίοδο της συνταγματικής εκτροπής της Χούντας των Συνταγματαρχών. Ο καθ. Τ. Φιλιππίδης εξηγεί:

Μόνον εἰς ἀνώμαλον περίοδον συνταγματικῆς ἐκτροπῆς ἐπλήγη ἐν μέρει τό αὐτοδιοίκητον αὐτοῦ διά τοῦ ν.δ. 124/1969. Οἱ μοναχοί τοῦ ̓Αγίου Ὄρους, ἐχόμενοι στερρῶς τῶν συνταγματικῶν θεσμίων καί ὑπεραμυνόμενοι τοῦ αὐτοδιοικήτου, ἠγνόησαν τό «νομοθέτημα» τοῦτο, τό ὁποῖον τελικῶς κατηργήθη διά τοῦ ἄρθρου 11 τοῦ νόμου 1108/1981[10]

Οι Εγκύκλιοι της Πολιτικής Διοικήσεως: η εκτροπή

Στην σειρά των έμμεσων–άμεσων επεμβάσεων της Πολιτείας στην αυτοδιοίκηση του ΑΟ, ήλθε να προστεθεί και η παρούσα κρίση, μέσω της επιβολής των Κυβερνητικών Υπουργικών Αποφάσεων (ΚΥΑ) για την “πανδημία” ένεκα covid–19, που λόγω του “εκτάκτου” χαρακτήρα τους, λειτουργούν ως “Δίκαιο” Εκτάκτου Ανάγκης, δίχως όμως να έχει κηρυχθεί Κατάσταση Εκτάκτου Ανάγκης επισήμως, εξ ου και η αντισυνταγματικότητά τους. Παρότι –όπως έχει καταδειχθεί στα προηγούμενα άρθρα– οι ΚΥΑ δεν δύνανται να ισχύσουν στο ΑΟ, καθώς ο ΚΧΑΟ αναγνωρίζεται στο άρθ. 105 του Συντάγματος ως έχων αυξημένη τυπική ισχύ έναντι των κοινών νόμων του ΕΚ, παρ’ όλα ταύτα οι ΚΥΑ (εμμέσως) εφαρμόζονται και στο ΑΟ μέσω Εγκυκλίων προερχομένων εκ της ΠΔτΑΟ. Πάντως, αυτό που έχει πια εμπεδωθεί είναι τα “δύο μέτρα και δύο σταθμά” όλων των εμπλεκομένων φορέων, καθώς ενώ διατείνονται ανοικτά ότι οι ΚΥΑ ισχύουν και για το ΑΟ (δυστυχώς υπό ενίων και εντός της Ιεράς Κοινότητος), παρ’ όλα ταύτα το ΑΟ εξαιρείται σιωπηλά από τους περιορισμούς στην λατρεία και στην μετακίνηση, εν σχέσει προς το τι ισχύει για την λοιπή Ελληνική Επικράτεια, προκειμένου να μην υπάρξουν άμεσες –τουλάχιστον– αντιδράσεις εκ των αγιορειτών, όπου θα προστίθεντο στις υπόλοιπες, διαμορφώνοντας μέτωπο. Οπότε, αυτό που καθίσταται σαφές ήταν η επιθυμία να ισχύσει ο πυρήνας των μέτρων (μάσκες, τέστ, εμβόλιο), τα οποία φέρουν και όλο το “συμβολικό” φορτίο της περιόδου που διανύουμε· αυτού της Μεγάλης Επανεκκίνησης (Great Reset).

Στην κριτική αποτίμηση όμως περί της νομιμότητας των εν λόγω Εγκυκλίων έρχεται –απρόσμενος– αρωγός η γραπτή Απάντηση (Α.Π.Φ: 31.9/6/ΑΣ 290 της 26/10/2020) της ίδιας της ΠΔτΑΟ προς τους συγγραφείς του παρόντος, περιέχουσα “γνωμάτευση” του “Νομικού Συμβούλου” της, βάσει της οποίας και απέρριψε την ημετέρα γραπτή Καταγγελία προς τον Πολιτικό Διοικητή της 13/9–26/9/2020, ως προς έκθεσμες ενέργειες της Ιεράς Επιστασίας (ΙΕ). Την απάντηση δε της ΠΔτΑΟ την υπογράφει ο ίδιος ο ΠΔ Θανάσης Μαρτίνος. Ο λόγος σύνταξης της ημετέρας Καταγγελίας, ήταν η υπό κελλιωτών Αγιορειτών Πατέρων, αντίστοιχη κατάθεση υπομνήματος–καταγγελίας (ημερομηνία κατάθεσης 2/8–15/8/2020), προς την ΙΚ υπό τον τίτλο, Καταγγελία – διαμαρτυρία Αγιορειτών Πατέρων επί των επιβληθέντων μέτρων, λόγω του covid-19, στην Αυτοδιοίκητη Αγιορετική Πολιτεία, το οποίο –παρανόμως– αρνήθηκε να παραλάβει η ΙΕ, ως όφειλε βάσει του άρθ. 37 του ΚΧΑΟ (που επισύρει ποινή προς τους παραβάτες βάσει του άρθ. 32 του ΚΧΑΟ).

Συμφώνως προς την –καθυστερημένη– Απάντηση της ΠΔ (μας παραδόθηκε ένα μήνα μετά την κατάθεση προς τον ΠΔ της ημετέρας Καταγγελίας),

Σύμφωνα με το Σύνταγμα της Χώρας οι εξουσίες του Κράτους επἰ του Αγ. Όρους, που ασκούνται διά του Πολιτικού Διοικητού, περιορίζονται αποκλειστικά στήν δαφύλαξη της δημόσιας τάξεως καί ασφαλείας, ὁπως ρητά προβλέπει το ἀρθρο 105 παρ. 4 του Συντ., καί δεν εκτείνονται σε κάθε διοικητικό ἡ θεσμικό ζήτημα του αγιορειτικού καθεστώτος. Η αρμοδιότητα του Διοικητή να εποπτεύει την τήρηση τοῦ Καταστατικού Χάρτου του Α.Ο., που προβλέπει το ἀρθ. 3 Ν.Δτος 10 Σεπτ. 1926, ερμηνευόμενη με βάση την συνταγματική διάταξη, περιορίζεται στα ζητήματα που έχουν σχέση με την δημόσια τάξη καί ασφάλεια· διαφορετικά εκτεινόμενη καί σε ζητήματα πέραν αυτών θα συνιστούσε παραβίαση του Συντάγματος.

Αναφερόμενη δε η “γνωμάτευση” στο περιεχόμενο των καταγγελιών μας, παρατηρούσε ότι:

η παρέμβαση του κρατικού Διοικητού συνεπεία αορίστων καταγγελιών δεν θα ήταν εποπτεία κατά το Σύνταγμα, αλλά έλεγχος και ανάμειξη στο αγιορειτικό καθεστώς.

τέλος,

ο Πολιτικός Διοικητής, καθὀσον δεν δικαιούται κατά το Αγιορειτικό Δίκαιο να διαιτητεύσει των ενδοαθωνικών διαφορών, αναγορευόμενος ἐτσι σε πρὀσθετο ὀργανο της αγιορειτικής δικαιοσύνης καί παραβιάζοντας τα άρθρα 41 κ.ε. του ΚΧΑΟ […] δεν δύναται επ’ ουδενἰ να υποκαταστήσει την κυρίαρχο Μονή, που είναι ο μόνος αρμόδιος αποδέκτης καταγγελιών ἡ μηνύσεων εξαρτηματικών μοναχών, δυνάμει των ἀρθρων 41 επ. καί 46, σε συνδυασμό με ἀρθρα 53, 55 και 134 του ΚΧΑΟ.

Από την έγγραφη Απάντηση της ΠΔτΑΟ, προκύπτουν αρκετά και ενδιαφέροντα. Το πρώτο που εντυπωσιάζει είναι ότι η “Νομική Γνωμάτευση”, βάσει της οποίας απορρίφθηκε η Καταγγελία μας, δεν υπογράφεται επωνύμως υπό του Νομικού Συμβούλου! Πέραν του ακυρωτικού χαρακτήρα που προκύπτει επί του νομικού κύρους της “γνωμάτευσης”, λόγω ακριβώς της –ας σημειωθεί, παράνομης– απουσίας του ονόματος του Νομικού Συμβούλου, αυτό που επιπλέον μας κάνει να αναρωτιόμαστε ως προς την επάρκεια του προσωπικού της παρούσης ΠΔτΑΟ, συνολικά, είναι το γεγονός ότι στην ΠΔτΑΟ ως θεσμό, βάσει του Νομοθετικού Διατάγματος (ΝΔ) του 1926 και του ΚΧΑΟ, δεν προβλέπεται η ύπαρξη Νομικής Υπηρεσίας, μόνης αρμόδιας να εκφέρει γνωματεύσεις. Αυτός επομένως είναι ο λόγος που απουσιάζει το όνομα του νομικού… Προφανώς, ο εν λόγω “γνωματεύων” είναι κάποιος νομικός σύμβουλος των επιχειρήσεων του μεγαλοεφοπλιστή Πολιτικού Διοικητή (ΠΔ) Μαρτίνου, ο οποίος έκανε την αβαρία προς τον εργοδότη του να “γνωματεύσει”! Η πολιτικο–οικονομική ισχύς του εν λόγω παράγοντα και ο τρόπος που έχει μάθει να κάνει business (δουλειές), τον οδήγησε να εκλαμβάνει την ΠΔτΑΟ ως προέκταση των επιχειρηματικών του δραστηριοτήτων…

Αντιπαρερχόμενοι δε τα ανυπόστατα περί –δήθεν– “αορίστων καταγγελιών”, καθώς εστοιχειοθετείτο στην ημετέρα Καταγγελία, πλήρως και συγκεκριμένως η σωρεία των υπό έλεγχον παραβάσεων, δεν έχουμε παρά να συμφωνήσουμε με τις λοιπές θέσεις του ανωνύμου “Συμβούλου“. Όντως, και για να χρησιμοποιήσουμε τις εκφράσεις του κειμένου, ο ΠΔ περιορίζεται να εποπτεύει, καθώς δεν αποτελεί πρόσθετο όργανο, και ούτε δύναται να υποκαταστήσει τους φορείς εξουσίας (τις Ιερές Μονές και την ΙΚ) και στις τρεις εκφάνσεις της: εκτελεστική, νομοθετική και δικαστική,[11] της Αυτοδιοίκητης Μοναστικής Πολιτείας. Αυτά άλλωστε συμφωνούν με την έγκυρη επισήμανση, ότι:

Τό Ὑπουργεῖον Ἐξωτερικῶν, […] ἀσκεῖ διά τοῦ Διοικητοῦ τήν ἐκ τοῦ Συντάγματος περιωρισμένην ἑποπτείαν ἐπί τοῦ Ἁγίου Ὄρους”[12]

Υπό το φως των όσων αναφέρθηκαν, ας στραφούμε τώρα στις ουσιαστικότερες εκ των επίμαχων Εγκυκλίων[13] που εξαπέλυσε η ΠΔτΑΟ, βάσει των οποίων ελήφθη το σύνολο των αντικανονικών, παρανόμων και καταλυτικών της ισχύος του ΚΧΑΟ “εκτάκτων μέτρων”.

Προτού όμως αναφερθούμε αναλυτικά σ’ αυτές, πρέπει να ειπωθεί προκαταρκτικά το εξής ως προς το σύνολο των Εγκυκλίων της ΠΔτΑΟ: οι σχετικές ΚΥΑ που διαλαμβάνουν την σωρεία των εκτάκτων Κυβερνητικών μέτρων για τον covid–19, συνυπογράφονται από τους εξής αρμοδίους Υπουργούς: Οικονομικών, Ανάπτυξης και Επενδύσεων, Προστασίας του Πολίτη, Παιδείας και Θρησκευμάτων, Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων, Υγείας, Πολιτισμού και Αθλητισμού, Εσωτερικών, Υποδομών και Μεταφορών και Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής,πλην του των Εξωτερικών, του μόνου αρμοδίου για το ΑΟ… Επομένως, από την στιγμή που ρητώς το Υπουργείο Εξωτερικών (ΥΠΕΞ) δεν είναι αρμόδιο, οπότε και δεν κατονομάζεται στις ΚΥΑ, δεν ισχύει απολύτως κανένα εκ των εκτάκτως ληφθέντων μέτρων υπό της Ελληνικής Κυβερνήσεως στο ΑΟ. Να σημειωθεί επιπλέον ότι στις ΚΥΑ τα ληφθέντα μέτρα προστασίας κατηγοριοποιούνται κατά αρμοδιότητα υπουργείου (του ΥΠΕΞ απλώς απουσιάζοντος).

Τέλος, σε προέκταση των ανωτέρω, αρκεί να προστεθεί ότι το σύνολο των Εγκυκλίων της ΠΔτΑΟ, όχι μόνον δεν διατάσσεται υπό της αρμοδίας προϊσταμένης της Αρχής (του ΥΠΕΞ) –ειδάλλως, απλά θα παρετίθεντο οι σχετικές υπουργικές Εγκύκλιοι του ΥΠΕΞ, των οποίων η ΠΔτΑΟ εντέλλεται την εφαρμογή– αλλά τουναντίον, δρα απολύτως αυτονόμως και προσωπικώς, κάνοντας είτε αόριστη αναφορά στα Κυβερνητικά μέτρα, είτε σε ΚΥΑ όπου το ΥΠΕΞ απουσιάζει (επομένως δεν δύναται να διατάξει την εκτέλεση τους).

Εγκύκλιος της 4/8/2020

Επί των Εγκυκλίων τώρα, στις 4/8/2020 και υπό στοιχεία Α.Π.Φ: 1/10 161/ΑΣ 209, απεστάλη Εγκύκλιος (ουσιαστικά είναι Επιστολή, πλην λόγω περιεχομένου επέχει χαρακτήρα Εγκυκλίου) του ΠΔ προς την ΙΕ, όπου κατά λέξη o ΠΔ έγραφε:

Προτείνουμε να συστήσουμε (sic) στις Ιερές Μονές ορισμένα βασικά μέτρα προστασίας για την αποφυγή μετάδοσης του κορωνοϊού από επισκέπτες των Ιερών Μονών.

Σ’ αυτά ανέφερε: την υποχρεωτική θερμομέτρηση των προσκυνητών του ΑΟ, κατά την άφιξη (ο τονισμός του συντάκτη), την υποχρεωτική μασκοφορία των προσκυνητών εντός των Ναών (ανεξήγητο, γιατί όχι και των μοναχών…), αποστάσεις ασφαλείας στην κοινή τράπεζα μεταξύ των “επισκεπτών” (εξέπεσαν σ’ αυτή την οδηγία από την κατηγορία των προσκυνητών) και μοναχών (οι πρώτοι προφανώς αποτελούν de facto φορείς μιάσματος, οι δεύτεροι όχι…), και τακτικές απολυμάνσεις των Αρχονταρικιών υπό τεταγμένων μοναχών.

Το πρώτο παράδοξο είναι ότι η Επιστολή δεν απευθύνεται στην ΙΚ ως όφειλε, αλλά στην ΙΕ, όπου κατά τεκμήριο ο ΠΔ έχει πολλές συμπάθειες… Επί της ουσίας, πέραν του απολύτως παράλογου χαρακτήρα των μέτρων (επιλεκτική και όχι καθολική μασκοφορία και απολύμανση, που –αν ληφθεί υπ’ όψιν η επίσημη τοποθέτηση των “ειδικών”– κρίνονται ως αναποτελεσματικά), αυτό που κατ’ αρχάς πρέπει να τονισθεί είναι ο προτεινόμενος και όχι επιτασσόμενος χαρακτήρας των μέτρων. Στο ερώτημα αν είναι ή όχι αρμοδιότητα του ΠΔ να εισηγηθεί το οτιδήποτε στην ΙΚ, η απάντηση έχει ήδη δοθεί υπό του ιδίου στην προς ημάς Απάντηση του· απλώς εποπτεύει και δεν υποκαθιστά τα αρμόδια όργανα του ΑΟ: την ΙΚ και τις Ιερές Μονές, ο δε χαρακτήρας της εποπτείας του, όπως έχει αναλυθεί ήδη στο προηγούμενο άρθρο (Μέρους Β΄), είναι ως προς την τήρηση του ΚΧΑΟ και την οιανδήποτε απόπειρα κατάλυσής του.

Επί του προκειμένου, παρά τον προσεκτικό τόνο της Επιστολής (προτείνει και δεν διατάσσει), η ΙΚ παρέχοντας κάλυψη στα παράλογα μέτρα, αποστέλλει προς τις Ι. Μονές την υπ΄ αριθμόν Φ. 2/43β/1737 της 31-7/13-8-2020 Εγκύκλιό της, γινόμενη έτσι μέρος του προβλήματος. Πλην κι αυτή εννοεί το περιεχόμενο της Επιστολής του ΠΔ ως “σύστασιν”, επομένως όχι ως υποχρέωσιν. Ήδη όμως έχει τεθεί σε κίνηση η σταδιακή επιβολή των κυβερνητικών μέτρων, αρχικά ως “συστάσεις” και “προτροπές”, ενώ κατωτέρω θα δούμε πώς τελικά κατέληξαν… Σημειωτέον, ότι αν το εύρος της Κρατικής εξουσίας απλωνόταν και στο ΑΟ, ως διατείνονται ένιοι εκ της ΙΕ, από την πρώτη στιγμή δεν θα “πρότεινε” ο ΠΔ, απλώς θα μεταβίβαζε το σύνολο των ΚΥΑ στην ΙΚ προς εφαρμογή. Έκτοτε, το μοτίβο αυτό επαναλαμβάνεται σταθερά, με την ΠΔτΑΟ να εκδίδει πρώτη τις “διαταγές”, και την ΙΚ να ακολουθεί ασθμαίνουσα…

Εγκύκλιος της 23/9/2020

Ακολούθως, προχωρώντας σε μια πρωτάκουστη κίνηση η ΠΔτΑΟ, απέστειλε Εγκύκλιο υπό τα στοιχεία Α.Π.Φ. 1.10/200/ΑΣ 254, (23/9/2020) προς την ΙΚ, περιέχουσα ως συνημμένο έγγραφο την γνωστή Εγκύκλιο του Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Βασιλείου Πλιώτα, με τίτλο: Τήρηση της νομιμότητας και προστασία των πολιτών αναφορικά με τα μέτρα κατά του κορωνοϊού Covid 19, με ημερομηνία έκδοσης την 21/9/2020, (κάτι που δηλώνει την άμεση ανταπόκριση της Πολιτικής Διοικήσεως στις επιταγές της Κυβερνήσεως), στην οποία ως γνωστόν ποινικοποιείται η όποια αντίδραση στα κυβερνητικά μέτρα, βάσει του νέου (τρομο)νόμου 285 του Ποινικού Κώδικα (Ν. 4619/2019), σε συνάρτηση με τον νόμο 183 του ΠΚ (διέγερση σε ανυπακοή).

Η άνευ προηγουμένου κίνηση της ΠΔτΑΟ (την υπογράφει ο “Αναπληρωτής” ΠΔ Κασμίρογλου), να αποτολμήσει να εμφανίσει στο ΑΟ μιας τέτοιου χαρακτήρα Εισαγγελική Διαταγή, αποτελεί μια πραγματική “αλλαγή σελίδας”, και αποδεικνύει περίτρανα τις νέες ολισθηρές ατραπούς στις οποίες εισέρχονται οι σχέσεις ΑΟ–ΕΚ, με την διαμεσολάβηση της ΠΔτΑΟ και την αδικαιολόγητη ανοχή της ΙΚ. Πρώτο άτοπο, αποτελεί το γεγονός ότι αποδέκτες της Εισαγγελικής Διαταγής είναι οι “κ.κ. Εισαγγελείς Εφέτες της Χώρας και δι΄ αυτών οι κ.κ. Εισαγγελείς Πρωτοδικών της Περιφερείας τους”. Από αυτό και μόνον γεννάται η απορία: ποιος ο λόγος αποστολής της Διαταγής προς την ΙΚ, αλλά και πώς η ΠΔτΑΟ το έκανε κτήμα της, καθώς δεν είναι αρμόδια Εισαγγελική Αρχή; Ποιος ο σκοπός της, και βάσει τίνος δικαιώματος έδρασε κατ΄ αυτόν τον τρόπο;

Παρεμβατικά, αυτό που πρέπει να κατανοηθεί είναι το είδος των νέων συνθηκών που διαμορφώνονται βάσει τέτοιου τύπου Διαταγών, που σαφηνίζει και το επιδιωκόμενο εκ της ΠΔτΑΟ, όταν μάλιστα έχουμε και την ωμή διαπίστωση της Εισαγγελικής Διαταγής ότι,

Η διάρκεια της πανδημίας με τις οδυνηρές της συνέπειες επέβαλαν κυριολεκτικά και στην ελληνική έννομη τάξη ένα ιδιόμορφο “Δίκαιο της Ανάγκης”

Πέραν της αοριστίας του “επέβαλαν” (ποιοί;) αυτό που ξεκάθαρα ισχύει πια είναι ένα “Δίκαιο της Ανάγκης”, συμπληρωματικό του Δικαίου Εκτάκτου Ανάγκης που προέκυψε συνολικά στον Δυτικό Κόσμο μετά την έναρξη του Πολέμου κατά της Τρομοκρατίας (2001), ο οποίος λειτούργησε ως Κατάσταση Εκτάκτου Ανάγκης, οπότε και εμφανίστηκαν άπαντες οι γνωστοί πια “τρομονόμοι” (πχ στις ΗΠΑ νόμος Patriot Act 2001, στην Μ. Βρετανία νόμος Terrorism Act 2006 και Counter–Terrorism Act 2008, και παρόμοιοι άλλοι στις χώρες του ΝΑΤΟ και της ΕΕ).

Ως προς το τι συμβαίνει στο νέο “Δίκαιο”, αποκαλυπτικός είναι ο επί δεκαετίες διευθυντής της έγκυρης γαλλικής Le Monde Diplomatique, Ιγνάσιο Ραμονέ , που αναφερόμενος στον αντίστοιχο τρομονόμο της Γαλλίας του 2004, διευκρίνισε ότι,

δημιουργεί το αδίκημα της εγκληματικής πρόθεσης. Ο νόμος αυτός διώκει την «εγκληματική εντολή», δηλαδή την παρακίνηση ενός ατόμου στη διάπραξη εγκλήματος, έστω κι αν δεν διαπράττεται με την ίδια την εντολή το κύριο αδίκημα. Η δίωξη πράξεων που δεν έχουν τελεστεί ακόμα συνιστά αληθινή καινοτομία… Με το άρθρο αυτό, συνεπώς, υπάρχει έμπρακτη καταστρατήγηση της αρχής της νομιμότητας των αδικημάτων και των ποινών[14]

Κατ’ αυτόν τον τρόπο, στο ήδη υπάρχον Δίκαιο Εκτάκτου Ανάγκης, έρχεται να προστεθεί ένα νέο στρώμα “Δίκαιου της Ανάγκης” (κατά την έκφραση της ανωτέρω Εισαγγελικής Διαταγής), το οποίο κατά κοινή ομολογία “ήρθε για να μείνει”, οπότε στην προηγούμενη καταστολή των ελευθεριών, έρχεται να προστεθεί μια νέα. Το αποτέλεσμα είναι –ανάμεσα στα άλλα– η ποινικοποίηση της κριτικής και της ελευθερίας της έκφρασης στον Δημόσιο χώρο, εσχάτως δε και στο Διαδίκτυο. Ειδικά για το ΑΟ, αυτό σημαίνει την κατά το δοκούν φίμωση, και δίωξη όσων αντιδρούν τόσο στις παρούσες, όσο και στις επερχόμενες εξελίξεις, ανεξαρτήτως θέσης: είτε είναι Ηγούμενοι, είτε Ιερομόναχοι, ή Μοναχοί, έως και αυτήν την ΙΚ, εάν το θελήσουν!

Εγκύκλιοι της 16/12/2020 και 5/2/2021

Οι εγκύκλιοι όμως που κάνουν απολύτως σαφή την βούληση της ΠΔτΑΟ και του ΠΔ Μαρτίνου προσωπικά, ταυτόχρονα δε, που αποτελούν την λογική κατάληξη όλων των υπολοίπων, είναι οι υπό στοιχεία Α.Π.Φ.: 1.10/ 271 / ΑΣ 336 της 16/12/2020 καθώς και η Α.Π.Φ.: 1.10/ 25 /ΑΣ 23 της 5/2/2021, οι οποίες να σημειωθεί, έχουν καταταράξει (ειδικά η δεύτερη), μεγάλο αριθμό Αγιορειτών Πατέρων.

Στην πρώτη γνωρίζεται στην ΙΚ ότι,

Επικειμένης της εγκρίσεως του φαρμακευτικού παρασκευάσματος για τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του περαιτέρω προαιρετικού εμβολιασμού κατά της πανδημίας του κορωνοϊού, με πρωτοβουλία του Κυρίου Διοικητού του Αγίου Όρους, το κέντρο Υγείας Αγίου Όρους θα αποτελεί εμβολιαστήριο ώστε να αποφευχθεί τυχόν ταλαιπωρία των ενδιαφερομένων Οικιστών και εργαζομένων. Για οτιδήποτε νεώτερο θα ενημερωθείτε πάραυτα.

> Τέτοια σπουδή δεν επέδειξε ούτε το ίδιο το Κράτος! Σε μια προδήλως πρόχειρα συνεταγμένη Εγκύκλιο, που μιλά αορίστως για κάποια “έγκριση φαρμακευτικού παρασκευάσματος”, λες και είναι κοινό για όλες τις χώρες της ΕΕ, μάλιστα πριν καν ολοκληρωθεί η όποια διαδικασία –εξ ου και το “επικειμένης”–, έρχεται με προσωπική πρωτοβουλία του ο ΠΔ, να διατάξει τη μετατροπή του Κέντρου Υγείας του ΑΟ σε εμβολιαστικό κέντρο (το οποίο δεν τελεί υπό τις εντολές του και δεν αποτελεί αντικείμενο των αρμοδιοτήτων του, βάσει του ΝΔ του 1926 και του ΚΧΑΟ).

Τι σημαίνει όμως το “προσωπική πρωτοβουλία”; Τίποτε άλλο παρά το ότι έχουμε, στο ανωτέρω κείμενο, σαφή ομολογία της προσωπικής του εμπλοκής στο ακανθώδες και αμφιλεγόμενο ζήτημα των εμβολιασμών, πέραν των αρμοδιοτήτων του, το οποίο συνιστά κλασική περίπτωση υπέρβασης καθήκοντος και κατάχρησης εξουσίας. Επίσης, το κρίσιμο ερωτήμα που αναφύεται, η απάντηση του οποίου δύναται να επιφέρει και ποινικές ευθύνες, είναι: ποια η “διαδρομή” των εμβολίων που (τελικώς) αφίχθησαν στο ΑΟ, αφού δεν είναι δυνατόν η αποστολή τους να έγινε μέσω του επισήμου διαύλου του Υπουργείου Υγείας, βάσει της διαδικασίας που προβλέπεται; Ότι ούτως έχουν τα πράγματα, αποδεικνύεται από αυτήν τούτη την “πρωτοβουλία” του ΠΔ· ειδάλλως, το ίδιο το Υπουργείο Υγείας θα είχε ανακοινώσει την αποστολή των εμβολίων στο Κέντρο Υγείας του ΑΟ, για το οποίο επισήμως θα είχε ανακοινωθεί ότι αποτελεί εμβολιαστικό κέντρο. Πλην, ουδέν τοιούτον συνέβη, καθώς το Κέντρο Υγείας του ΑΟ είναι στην πραγματικότητα εκτός αρμοδιοτήτων του Υπουργείου (βάσει του αυτοδιοικήτου χαρακτήρα του ΑΟ), εφ΄ όσον αυτό συνιστά κατ΄ ουσίαν αγιορειτική υπηρεσία, επ΄ ευθύνη της ΙΚ (όπως κανονικά οφείλει να ισχύει και για την ταχυδρομική υπηρεσία, τελωνείο, κλπ).

Εκεί που η επικάλυψη αρμοδιοτήτων και ρόλων εκ μέρους του ΠΔ αποδεικνύεται περίτρανα, είναι στην Εγκύκλιο της 5/2/2021, την οποία και πάλι υπογράφει ο “Αναπληρωτής ΠΔ” Α. Κασμίρογλου, για ευνόητους λόγους.

Στην εν λόγω Εγκύκλιο αυτά που κυριαρχούν είναι, στην πρώτη σελίδα ένα μεγάλο “Απόφαση”, τυπωμένο με κεφαλαία, υπογραμμισμένο και με αραιά στοιχεία, ενώ στην δεύτερη ένα όμοιας μορφής “Αποφασίζουμε”, οπότε και ολοκληρώνεται η κύηση και εμφανίζεται το τέρας! Επισήμως, και για πρώτη φορά, μεταδικτατορικά τουλάχιστον, η ΠΔτΑΟ “αποφασίζει”, κατεδαφίζοντας ότι είχε απομείνει από αυτοδιοίκητο, τοποθετώντας την ΙΚ και τις Ιερές Μονές σε ρόλο, υφιστάμενης υπηρεσίας που αναμένει εντολές, πραγματοποιώντας –κάτω από την μύτη της ΙΚ– πραξικόπημα κατά των Αρχών του Τόπου!

Πρόκειται για πραξικοπηματική επιβολή Δικτατορίας, του τύπου “αποφασίζουμε και διατάσσουμε”.

Και μόνον αυτά τα δύο “αποφασίζουμε” της Εγκυκλίου, την τοποθετούν στον κάλαθο των αχρήστων, το μόνο τόπο που της αρμόζει (όχι ότι δεν ισχύει και για τις υπόλοιπες), και αποδεικνύει ό,τι είχε ειπωθεί ήδη από το πρώτο άρθρο αυτής της σειράς (Μέρος Α΄): η τοποθέτηση στην θέση του ΠΔ του Θ. Μαρτίνου αποτελεί Κυβερνητική μεθόδευση οριστικής κατάλυσης του Αγιορειτικού Αυτοδιοικήτου, έχοντας την αρωγή συγκεκριμένων “ωφελημένων” Αγιορειτών, οι οποίοι χάριν “ευγνωμοσύνης” προς τον μεγαλοεφοπλιστή, κινούν τα νήματα εντός της ΙΚ, εις βάρος των υπολοίπων.

Επί της ουσίας το “χαρτί” αυτό της ΠΔτΑΟ, χρησιμοποιεί την μέθοδο της μόχλευσης, όπου εισάγοντας την έκφραση “έχοντας υπόψη”, συρράπτει ετερογενώς σε 9 σημεία, το άρθρο 105 του Συντάγματος (για ποιον λόγο; άγνωστο), άρθρο του ΚΧΑΟ (το 176), το ΝΔ του 1926 (το οποίο η παρούσα τουλάχιστον ΠΔτΑΟ, έχει κυριολεκτικά ποδοπατήσει), σύγχρονα Νομοθετικά και Προεδρικά Διατάγματα που σχετίζονται με την ΠΔτΑΟ και την τοποθέτηση στην θέση του “Αναπληρωτή ΠΔ” του Α. Κασμίρογλου, που ας σημειωθεί, ευθέως καταπατούν το ΝΔ του 1926 (τα διάφορα Ν.Δ. και Π.Δ. δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να παρακάμπτουν και εμμέσως να ακυρώνουν την ισχύ του ΝΔ του 1926 και του ΚΧΑΟ).[15] Η προχειρότητα και το ανεπίγνωστον των όσων σωρηδόν παραθέτουν οι συγγραφείς του “χαρτίου”, φαίνεται στο σημείο 7, στο οποίο αναγράφεται η κοινή Υπουργική Απόφαση (υπ. αριθ. Δ1α/ΓΠ.οικ.: 6877/29.01.2021) για την έναρξη της καραντίνας, όπου δεν υπογράφει ο προϊστάμενος της ΠΔτΑΟ, ΥΠΕΞ. Μάλλον όμως αυτά είναι πλέον ασήμαντα για την Κομμαντατούρ των Καρυών…

Ως προς τα “μέτρα” καθαυτά, αποτελούν την επιτομή της προσωπικής και όχι θεσμικής ανάληψης ευθυνών και υποχρεώσεων υπό του ΠΔ, πολύ πέραν των ορίων αρμοδιοτήτων του. Συγκεκριμένα, διατάσσει την συνέχιση των τέστ (rapid tests) στα λιμάνια “εισόδου” του ΑΟ, Ουρανούπολης, Ιερισσού και Τρυπητής. Εδώ επιβεβαιώνεται ό,τι ανωτέρω κρινόταν ως αμφίβολο: όντως η επάρκεια του προσωπικού που συντάσσει τις Εγκυκλίους της ΠΔτΑΟ, είναι (για να το πούμε κομψά) ανεπαρκής! Που ακούστηκε ότι λιμάνια “εισόδου” είναι τα συγκεκριμένα; Λιμάνι εισόδου του ΑΟ είναι ένα και είναι η Δάφνη. Άραγε παλαιότερα, πριν το 1912, οπότε και λειτουργούσε ακτοπλοϊκή γραμμή που συνέδεε την Κωνσταντινούπολη με την Θεσσαλονίκη, έχοντας ενδιάμεσο σταθμό και το ΑΟ, λιμάνια εισόδου του ΑΟ ήταν η Κωνσταντινούπολη και η Θεσσαλονίκη; Πλέον τα γραφόμενα της ΠΔτΑΟ αποτελούν και υλικό ανεκδοτολογικού τύπου…

Το σοβαρότερο βεβαίως είναι ό,τι αφορά τα τεστ. Η Εγκύκλιος διατάσσει ότι,

Η πραγματοποίηση της εξέτασης θα γίνεται απὀ γιατρούς σε χώρους προσιτούς, πλησιον του Γραφείου Προσκυνητών η δε ἀφιξη σε σχέση με τα δρομολόγια Θα πρέπει να γίνεται εγκαίρως για την ύπαρξη κατάλληλου και ευθἐτου χρόνου.

Δυστυχώς στους πολλούς είναι άγνωστο το γεγονός ότι οι “γιατροί” και ο “προσιτός χώρος”, έχουν μισθωθεί απ΄ ευθείας από τον μεγαλοεφοπλιστή· δηλαδή οι “γιατροί” αποτελούν ιδιωτικούς υπαλλήλους του. Το δεύτερο σημείο ενδιαφέροντος είναι ότι κατά την Εγκύκλιο, για την οποία λιμάνια εισόδου είναι τα ανωτέρω, παράλληλα γράφει:

Τα Ιερά Σώματα (Ιερά Κοινότητα και Ιερά Επιστασία), στα οποία σύμφωνα με τη διάταξη του άρθρου 176 Κ.Χ.Α.Ο., ανήκει η δικαιοδοσία εισόδου στον Ιερό Τόπο καθώς και οι Ιερές Και Σεβάσμιες Μονές και τα Εξαρτήματα Τους, ευσεβάστως παρακαλούνται για την αρωγἠ τους.

Τι συνάγεται από αυτό; Ότι αυτό που κυριαρχεί εντός της ΠΔτΑΟ είναι μια κατάσταση “τρικυμίας εν κρανίω”, όπου ταυτόχρονα “αποφασίζει” και “παρακαλεί”, ενώ στην ουσία απροκάλυπτα διατάσσει ενέργεια ελέγχων υπό των ιδιωτικών υπαλλήλων του μεγαλοεφοπλιστή ΠΔ, σε περιοχή εκτός αρμοδιοτήτων του, όχι μόνον του ιδίου, αλλά και της ΙΚ. Οπότε τίθεται ένα δεύτερο ερώτημα: από πότε στα τρία ανωτέρω λιμάνια, εκτάθηκε η εξουσία του ΠΔ του ΑΟ, ή και της ΙΚ; Μήπως αποτελούν πλέον τμήματα της Χερσονήσου του Άθω, και υπόκεινται πλέον στο Αγιορειτικό Αυτοδιοίκητο;

Κάνοντας χρήση ποιας εξουσίας “παρακαλεί” έστω η ΠΔτΑΟ,

Τα Λιμεναρχεία Ιερισσού και Ουρανούπολης παρακαλούνται για την συμπαράσταση και επικουρία τους.

Να επισημανθεί επίσης, ότι η Εγκύκλιος αναφέροντας το άρθρο 176 του ΚΧΑΟ, φαίνεται να μην λαμβάνει υπ΄ όψιν το τι αυτό περιέχει. Ας το δούμε:

Πᾶς εἰσερχόμενος ἐν Ἁγίῳ Ὄρει, πλήν τῶν περιοίκων προσκυνητῶν, ὀφείλει νά ἐμφανισθῇ τῇ Ἱερᾷ Ἐπιστασίᾳ, ὅπως λάβῃ τήν ἄδειαν τῆς ἐπισκέψεως τῶν Μονῶν καί Ἐξαρτημάτων καθ‘ ὅλου. (από την έντυπη έκδοση του ΚΧΑΟ, υπό της ΙΚ, το 1979)

Βεβαίως, κυκλοφορούν στο Διαδίκτυο αδέσποτες πλαστογραφημένες ηλεκτρονικές “εκδόσεις“ του ΚΧΑΟ, όπου το συγκεκριμένο άρθρο μετατρέπεται ως εξής:

Πᾶς εἰσερχόμενος ἐν Ἁγίῳ Ὄρει, πλήν τῶν περιοίκων προσκυνητῶν, ὀφείλει νά ἔχει ἄδειαν τῆς ἐπισκέψεως τῶν μονῶν καί ἑξαρτημάτων καθ ̓ ὅλου.

Μάλλον η ΠΔτΑΟ είχε υπ΄ όψιν της αυτήν την ”εκδοχή“ του άρθρου… Αυτά αναφέρονται για να εννοήσουν οι υπεύθυνοι και μη Αγιορείτες, το βάθος των αλλαγών που έχουν συμβεί ως προς τον ΚΧΑΟ, και πώς επάνω σε κάθε αλλαγή (όσο μικρή κι αν φαίνεται), εδράζεται η επόμενη κ.ο.κ., οπότε και εμφανίζονται τα σημερινά (αλλά και αυριανά) εξαμβλώματα.

Η Εγκύκλιος τελικώς κλείνει ως εξής:

Το Γραφείο Ενημέρωσης του Υπουργείου Εξωτερικών, στο οποίο κοινοποιείται η παρούσα απόφαση, θερμότατα παρακαλείται για την ενημέρωση των Μ.Μ.Ε. προκειμένου να αποφευχθεί ταλαιπωρία ενδιαφερομένων – επισκεπτών.

Αποδεικνύεται μέσω αυτής της πρότασης, τα όσα ειπώθηκαν προηγουμένως: ότι ουδεμία διαταγή έλαβε η ΠΔτΑΟ από την προϊσταμένη της Αρχή, την οποία πλέον ”παρακαλεί” να ενημερώσει τα ΜΜΕ περί των όσων αναρμοδίως, παραβατικώς και καταχρηστικώς έπραξε.

Καταλήγοντας, είναι ηλίου φαεινότερον ότι την θεσμική θέση του ΠΔ, ο Θ. Μαρτίνος την αντιλαμβάνεται ως προέκταση της επιχειρηματικής του ιδιότητος, οπότε και εναλλάσσει ρόλους και αρμοδιότητες, υφαρπάζοντας εξουσίες και δικαιώματα του ΠΔ και αποδίδοντάς τα στον μεγαλοεφοπλιστή, κατά το νεο–φεουδαρχικό πρότυπο που περιγράφηκε στο πρώτο μας άρθρο (Μέρος Α΄): αυτό της αρπαγής κρατικών εξουσιών και λειτουργημάτων, μεταφέροντάς τα στην ολιγαρχία του Πλούτου.

Τελευταίες επισημάνσεις

Στην Εγκύκλιο που μόλις είδαμε, υπάρχουν τρία σημεία που αναφέρονται στις αναπροσαρμογές που έχουν γίνει εσχάτως ως προς την διάρθρωση της ΠΔτΑΟ από πλευράς ΕΚ (ν. 3566/2007, ΠΔ 227/20.07.1998, ΠΔ 23.09.2019), όπου το τελευταίο αφορά την τοποθέτηση με Προεδρικό Διάταγμα στην θέση του “Αναπληρωτή ΠΔ” του Α. Κασμίρογλου. Χρειάζεται να γίνουν κάποιες παρατηρήσεις.

Κατ΄ αρχάς, την θέση του “Αναπληρωτή” την ορίζει η παράγραφος 2 του άρθρου 29 του ν. 3566/2007, συμφώνως της οποίας κάτοχός της μπορεί να γίνει κάποιος που να είναι,

μετακλητός υπάλληλος με βαθμό Β΄, πτυχιούχος Πανεπιστημίου, με γνώση θεμάτων του Αγίου Όρους.

Τι ορίζεται όμως από το ΝΔ του 1926, όσον αφορά το προσωπικό της ΠΔτΑΟ; Μας απαντάει το άρθρο 5, λαμβανόμενο εκ της έντυπης έκδοσης του ΚΧΑΟ του 1979, καθώς στις διαδικτυακές νεώτερες “εκδοχές” του ΝΔ–ΚΧΑΟ, εμφανίζεται αλλοιωμένο:

Τό προσωπικόν τῆς Διοικήσεως ἀποτελεῖται ἐξ ἑνός γραμμματέως μέ βαθμόν εἰσηγητοῦ καί ἑνός ἀκολούθου. […] Τό προσωπικόν τῆς Διοικήσεως λαμβάνεται ἐκ τοῦ προσωπικοῦ τῆς ἁρμοδιότητος τοῦ Ὑπουργείου τῶν ̓Εξωτερικῶν.

Ομοίως, στο άρθρο 4, ρητώς ορίζεται:

Τόν Διοικητήν ἀπόντα ἢ κωλυόμενον ἀναπληροί ὁ παρ ̓ αὐτῷ Γραμματεύς.

Ουδόλως, επομένως υφίσταται θέση “Αναπληρωτή ΠΔ“. Ρητά, σε τυχόν απουσία του ΠΔ, αντικαθίσταται υπό του Γραμματέως.

Το κρίσιμο ερώτημα που επομένως τίθεται είναι: δύναται το ΕΚ, δια νέων νόμων ή απλών Προεδρικών Διαταγμάτων, να αλλοιώνει το αμετακίνητο και αμετάβλητο καθεστώς του ΑΟ, όπως αυτό ορίζεται στον ΚΧΑΟ και στο μετ΄ αυτού οργανικά συνδεδεμένο ΝΔ του 1926; Η απάντηση δόθηκε στο προηγούμενο Μέρος (Β΄), όπου παρατέθηκαν οι τοποθετήσεις των αρμοδίων υπουργών και εισηγητών στις σχετικές συζητήσεις της Βουλής επί της αναθεωρήσεως του Συντάγματος (1975). Το τελικό συμπέρασμα ήταν, όχι, δεν μπορεί να μεταβληθεί ο ΚΧΑΟ, μα ούτε και το ΝΔ του 1926. Όπως μάλιστα αποκαλύφθηκε από αυτή την σειρά άρθρων, μόνος δρόμος αλλοίωσης–κατάργησης του Αυτοδιοικήτου είναι η ύστερη εμφανιζόμενη νομοθεσία, όπως πχ ο νόμος 3566/2007, όπου συμπληρώνεται από Κανονιστικές Διατάξεις, όπως πχ η (ομοίως) του 2007 (υπογραφόμενη υπό της τότε ΥΠΕΞ Ντόρας Μπακογιάννη), Περί Έργων, κατά την οποία ορίζονται νομοθετικές ρυθμίσεις στο αγιορειτικό καθεστώς “σε εναρμόνιση με την κοινή εθνική νομοθεσία“.

Ως προς τον ΠΔ δε, ο νόμος 3566/2007 άρθρο 29 παρ. 2 , ορίζει ότι οφείλει να είναι:

προσωπικότητα εγνωσμένου κύρους με διοικητική πείρα και γνώση των θεμάτων του Αγίου Όρους

Όμως, σε προσωπική τηλεφωνική επικοινωνία μας με τον κ. Μαρτίνο, προκειμένου να συμφωνηθεί ημερομηνία συναντήσεώς μας (η οποία τελικώς και πραγματοποιήθηκε στις 13/9–26/9/2020 στο κτίριο της ΠΔτΑΟ στις Καρυές, το περιεχόμενο της οποίας παραλείπουμε για λόγους χώρου), στη σχετική συζήτηση και μετά από συνεχή αναφορά από πλευράς μας στον ΚΧΑΟ, αφελώς ερώτησε: “τι είναι ο ΚαΧαΟ;“ Ιδού η ”γνώση των θεμάτων του Αγίου Όρους“ από πλευράς του κ. Μαρτίνου! Να σημειωθεί δε ότι στην τροπολογία του 2019 επί του ως άνω άρθρου 29, διατηρούνται τα περί ”γνώσης“…

Επίλογος

Στόχος της παρούσας κριτικής δεν είναι ένας ανέξοδος ισσοροπισμός, αλλά, με αίσθημα ευθύνης, η αποτύπωση του μεγέθους του προβλήματος, καθώς και η αρνητική δυναμική που διαμορφώνουν ως προς το μέλλον του ΑΟ, οι τωρινές εξελίξεις. Εφ΄ όσον οι παρακλήσεις και τα ευχολόγια όχι μόνον δεν εισακούσθηκαν, μα και απαξιώθηκαν από τους φορείς εξουσίας, θεωρήσαμε (και μαζί με μας, μεγάλος αριθμός Αγιορειτών Πατέρων), ότι ήλθε η ώρα να ειπωθεί ανοικτά η αλήθεια ως προς τα φλέγοντα ζητήματα άνευ φόβου, διδασκόμενοι από την παλαιότερη αγιορειτική παρρησία.

Όσα αναφέρθηκαν στα τρία τελευταία μας άρθρα, κατέδειξαν τα πολλαπλά ρήγματα που έχουν επέλθει στο Αυτοδιοίκητο Καθεστώς του ΑΟ, που πλέον εμφανίζει εικόνα κατάρρευσης από τις συντονισμένες επιθέσεις που δέχεται. Έχει –απ΄ ότι φαίνεται– ”αρθεί ο φραγμός“ με επακόλουθο το ”καταπάτημα του αγρού“. Άλλωστε, ετοιμάζεται βιομηχανική μονάδα στο ΑΟ, ποδοπατώντας τον ΚΧΑΟ και εκ των έσω (βλ. άρθρο 175 του ΚΧΑΟ).

Για τους λόγους αυτούς, καλούμε προς αποκατάσταση της νομιμότητας και ζητούμε:

Την ακύρωση της “Διαταγής” περί μετατροπής του Κέντρου Υγείας σε εμβολιαστικό κέντρο, για τους λόγους που εκτέθηκαν.

Την άμεση ανάκληση των Εγκυκλίων, καθώς και την αναζήτηση διοικητικών ευθυνών εν σχέσει προς ενέργειες υπέρβασης καθήκοντος και κατάχρησης εξουσίας, όπως απαιτεί η Συνταγματική τάξη (βλ. άρθρο 105 του Συντάγµατος).

Λόγω δε του σκανδάλου που έχουν επιφέρει στην τοπική Αγιορειτική Κοινωνία και κατανοώντας το βάρος των ευθυνών τους, οι κ.κ. Μαρτίνος και Κασμίρογλου, παρακαλούνται να παραιτηθούν, όπως αποκατασταθεί εν Αγίω Όρει η ηρεμία και το διασαλευθέν κύρος του ΚΧΑΟ. Εξ άλλου, αναλογίζεται το ΥΠΕΞ τον όλισθο στον οποίο –θέλοντας και μη– εισέρχεται, και δεδομένων των διεθνών υποχρεώσεων του Ελληνικού Κράτους, τις συνέπειες –βάσει του Διεθνούς Δημοσίου Δικαίου– που συνεπάγονται οι πράξεις των υπαλλήλων του;

Να υπενθυμίσουμε δε προς όσους πρωτοστατούν στην “υπεράσπιση” των ΠΔ–’’Αναπληρωτή“, κατηγορώντας μας περί της –δήθεν– “απαράδεκτης επίθεσης”, την περίπτωση του προηγουμένου ΠΔ, Δίμτσα, οπότε και υπήρξε αριθμός Ιερών Μονών που ούτε καν του επέτρεψαν την εθιμοτυπική επίσκεψη, καθότι τους ήταν ανεπιθύμητος. Όχι λοιπόν δύο μέτρα και δύο σταθμά… Αν κάποιοι τότε ένοιωθαν την ανάγκη να επιδείξουν την αντίθεσή τους προς το πρόσωπο του Δίμτσα από την πρώτη στιγμή, πριν καν αναλάβει τα καθήκοντά του, γιατί πρέπει σήμερα να καταδικάζεται η –απολύτως δικαιολογημένη– αντίδραση προς την νυν ηγεσία της ΠΔτΑΟ; Βέβαια, ίσως να είναι η επαγγελματική ιδιότης του νυν ΠΔ, που τον καθιστά εράσμιο και πεφιλημένο, οπότε και αμνηστεύονται δηλώσεις του ότι πχ, πρέπει να χρησιμοποιούνται πολλά “κουταλάκια” (δεν φαίνεται να γνωρίζει τον όρο “λαβίδα”), στη μετάδοση του Κυριακού Σώματος και Αίματος (το δήλωσε εις επήκοον πάντων των παρισταμένων Μοναχών, σε δύο περιπτώσεις, τόσο μετά από αγρυπνία σε Ιερά Μονή, όσο και στον Ιερό Ναό του Πρωτάτου στις Καρυές), ή ότι στόχος της ΠΔτΑΟ είναι, μόνον οι εμβολιασμένοι να εισέρχονται στο ΑΟ. Σε ένα “νέο” ΑΟ προφανώς, πολιτικής ορθότητας (political correctness) και εκσυγχρονισμού, ένα είδος δηλαδή “χριστιανικής” Ντίσνεϋλαντ (Disneyland)…

Εν τέλει, ως τελευταία παράκληση, πρώτα απ΄όλα στην λογική, προς αυτούς τους Αγιορείτες που εν απλότητι βλέπουν τα “καλά” που επιτελεί στον τόπο ο κ. Μαρτίνος, ν’ αναλογισθούν το τίμημα που καλείται να πληρώσει συνολικά το ΑΟ, κι αν αξίζουν αυτά τα “καλά”, να νομιμοποιούν τον ΠΔ να καταπατεί θεσμούς, κανόνες και εν γένει αυτό που άπαντες οι προ ημών Αγιορείτες προάσπισαν ως κόρην οφθαλμού: το Αυτοδιοίκητο, που αποτελεί το μόνο μέσο να διαφυλαχθεί ο ακραιφνής μοναστικός χαρακτήρας του Ιερού ημών Τόπου.

Γέρων Παΐσιος Μοναχός Καρεώτης
Επιφάνιος Μοναχός Καψαλιώτης

 

Βιβλιογραφία

Ἱερά Κοινότης τοῦ Ἁγίου Ὄρους. 1996. Τό Καθεστώς τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Ἀθωνική Νομοκανονική Βιβλιοθήκη 1. Ἱερά Κοινότης τοῦ Ἁγίου Ὄρους.

Νικόπουλος, Ἀ. 2017. Τό Εἰδικό Καθεστώς τοῦ Ἁγίου Ὄρους καί ἡ Συνταγματική ἔννοια τῶν «Ἁγιορειτικῶν Καθεστώτων». Vol. 35. Νομοκανονική Βιβλιοθήκη. Ἐπέκταση.

Ραμονέ, Ι. 2017. Η Αυτοκρατορία Της Επιτήρησης. Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου.

[1] Οι λόγοι που οδήγησαν στην συγκρότηση αυτής, καθώς και των λοιπών δύο επιτροπών, εκτέθηκαν στο Β΄ Μέρος.

[2] Ἱερά Κοινότης τοῦ Ἁγίου Ὄρους (1996) σ.57

[3] βλ. Νικόπουλος (2017) σ.29

[4] Ἱερά Κοινότης τοῦ Ἁγίου Ὄρους (1996) σ.33

[5] Ἱερά Κοινότης τοῦ Ἁγίου Ὄρους (1996) σ.83

[6] Ἱερά Κοινότης τοῦ Ἁγίου Ὄρους (1996) σ.100

[7] Ἱερά Κοινότης τοῦ Ἁγίου Ὄρους (1996) σ.95

[8] Ἱερά Κοινότης τοῦ Ἁγίου Ὄρους (1996) σ.99

[9] Ἱερά Κοινότης τοῦ Ἁγίου Ὄρους (1996) σ.55

[10] Ἱερά Κοινότης τοῦ Ἁγίου Ὄρους (1996) σ.86. Ο οποίος νέος Νόμος όμως, είναι εξίσου προβληματικός.

[11] Και όχι μόνον την δικαστική που αναφέρει η γνωμάτευση.

[12] βλ. Ἱερά Κοινότης τοῦ Ἁγίου Ὄρους (1996) σ.86-7

[13] Οι περισσότερες είναι επαναλήψεις προηγουμένων, όπου απλά ανανεωνόταν η παράταση ισχύος των απαγορεύσεων

[14] Ραμονέ (2017) σ.110

[15] βλ. Μέρος Β΄ τα σχετικά με την εισήγηση Τσάτσου στην ολομέλεια της Βουλής το 1975.