Του Γιώργου Σιώζου

«Μαλλιαροί τοξότες της Σκυθίας,
με κοιτάζουν μέσα από εικόνες Παναγίας».

Διονύσης Σαββόπουλος

«Αγία Σοφιά: Όσοι μείνουν πίσω δεν θα καταλάβουν θέση στην Ιστορία. Το Δυτικό μονοπώλιο στην Τουρκία έχει καταρρεύσει. Η ισχύς έχει αλλάξει κατεύθυνση. Η υπογραφή του Ερντογάν είναι αυτή του Alparslam του Sultan Mehmed’s, ανήκει στο ίδιο πολιτικό γονίδιο. Μια αναμέτρηση βρίσκεται σε εξέλιξη, ανάμεσα στην πολιτική κληρονομιά αιώνων και την πτέρυγα της κηδεμονίας.

Είναι τόσο ενοχλημένοι όσο και η Αθήνα. Λοιπόν τί ακολουθεί; Μόλις ξεκινήσαμε. «Εάν ο Μεχμέτ ο κατακτητής είχε διστάσει, η Κωνσταντινούπολη δεν θα είχε κατακτηθεί. Η Αγιά Σοφιά δεν θα ήταν ποτέ τζαμί. Ο δισταγμός θα εμπόδιζε την άνοδο του Σουλτάνου Μεχμέτ του Κατακτητή, του Σουλτάνου Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς, του Σουλτάνου Σελίμ του Ζοφερού, του Σουλτάνου Αμπντούλ Χαμίτ.

Δεν θα υπήρχε μεγάλη πορεία από την Κεντρική Ασία προς την Ανατολία και την Ευρώπη».

Ibrahim Karagϋl

Εφ: «Γενί Σαφάκ»

Πήγη: Αιχνεύσεις, Π. Σαββίδης ολόκληρο το άρθρο στο anixveseis.gr

Ποίος είναι ο Ιμπραχίμ Καραγκιούλ;

Πρόκειται για την φωνή του Ερντογάν στα ΜΜΕ της Τουρκίας και η «Γενί Σαφάκ», εφημερίδα απόλυτα ελεγχόμενη από τον Ερντογάν και το κόμμα του.

Θα μπορούσε κάποιος να θεωρήσει αυτές τις απόψεις ως παραμύθια της Χαλιμάς – άλλωστε η Ανατολή φημίζεται για τα παραμύθια της – ή ως σκωπτικές ιστορίες του συμπαθούς Ναστραντίν Χότζα.

Οι τεράστιες όμως αλλαγές που έχουν επέλθει στην γειτονική χώρα, με την άνοδο του Ερντογάν και του κόμματός του στην εξουσία και η εκ μέρους του ασκούμενη πολιτική – ιδιαιτέρως η εξωτερική- αυτού του είδους τα εθνικιστικά και μεγαλομανή παραληρήματα, οφείλουμε να τα λάβουμε σοβαρά υπόψιν.

Επίσης, δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει το γεγονός, ότι αυτές οι αλλαγές που συντελούνται στην Τουρκία, λαμβάνουν χώρα σε έναν χαοτικό κόσμο.

Επομένως όλα τα κράτη οφείλουν να επανασχεδιάσουν την πολιτική τους, εάν θέλουν να επιβιώσουν ως έθνη.

Όποιες χώρες δεν αντέξουν στις ωδίνες του τοκετού του νέου κόσμου που κυοφορείται, δεν μπορεί να έχουν κανένα μέλλον.

Μια από τις χώρες που έχει αντιληφθεί αυτήν την νέα διεθνή πραγματικότητα είναι η Τουρκία.

Σταθερά και αποφασιστικά, δημιουργεί τις προϋποθέσεις που θα την καταστήσουν ένα ισχυρό παίκτη, σε περιφερειακή και διεθνή κλίμακα.

Δεν αντιμετωπίζει παθητικά τις Γεωπολιτικές ανακατατάξεις, αλλά συμβάλλει στην διαμόρφωσή τους.

Δεν διστάζει να διαταράσσει το «status quo» στην Α. Μεσόγειο, στην Β. Αφρική και στην ευρύτερη Μ. Ανατολή, προβάλλοντας πολιτική ισχύος, αναγκάζοντας με αυτόν τον τρόπο, τους ισχυρούς παγκόσμιους δρώντες στους σχεδιασμούς τους, να αποτελεί μια σημαντική παράμετρο που πρέπει να συνυπολογίζουν.

Όσοι μείνουν πίσω δεν θα καταλάβουν θέση στην Ιστορία τονίζει στο άρθρο του ο Καραγκιούλ, μόλις Ξεκινήσαμε…

Η σαφής αντίληψη του Ιστορικού χρόνου εκ μέρους της Τουρκίας, γίνεται ορατή από το κείμενο του Καραγκιούλ και πιστοποιείται, από τις ενέργειές της.

Ξεκινήσαμε: Για μια θέση, προφανώς στα μπροστινά καθίσματα, του κόσμου που γεννιέται.

Γυρίζοντας την πλάτη σε μια παρηκμασμένη Δύση, απευθύνεται στον Τουρκικό λαό και στην Μουσουλμανική Ούμα-κοινότητα πιστών – μια κοινότητα, που κατά την αντίληψη του Μουσουλμανισμού τα Έθνη – Κράτη, συνετέλεσαν στον κατακερματισμό της.

Ένας κατακερματισμός που κατά την άποψή τους, τους επεβλήθη από τις αποικιοκρατικές δυνάμεις της Δύσης.

Κρατικές και πολιτειακές δομές που δεν συνάδουν με την δική τους θεώρηση του κόσμου και της κοινωνίας.

Το εκκοσμικευμένο κράτος εκλαμβάνεται ως Ύβρις προς τον Αλλάχ, μιάς και η δύναμη και η εξουσία ανήκουν αποκλειστικά σ’ αυτόν.

Η Ουιλάγια – κράτος και κυβέρνηση – αλλά και η Σαρία – ιερός νόμος – πρέπει να υπηρετούν το θέλημά του.

Αυτοί δε, που ασκούν εξουσία δεν είναι παρά οι αντιπρόσωποί του επί της γης, με κορυφή βεβαίως τον Χαλίφη.

Ο Χαλίφης ως θεσμός πολιτικός και Θρησκευτικός εκφράζει την ενότητα της Ούμα, παρέχοντάς του ταυτόχρονα πολιτική και θρησκευτική εξουσία, σ’ όλη την κοινότητα των Μουσουλμάνων.

Δεν είναι τυχαίο πως όλοι σχεδόν οι Σουλτάνοι έφεραν τον τίτλο του Χαλίφη.

Αυτόν τον επίζηλο τίτλο, διεκδικεί ο Ερντογάν.

Αυτό το ιδεολογικό, πολιτικό, θρησκευτικό και πολιτισμικό πρότυπο προβάλλουν ο Ερντογάν, οι Αδελφοί του Μαύροι Μουσουλμάνοι και οι Ισλαμοφασίστες του ISIS ως εναλλακτικό, απέναντι στον Δυτικό πολιτισμό.

Μια Θεοκρατική Θεώρηση του κόσμου και της κοινωνίας, που αναλύεται εξαντλητικά στο πόνημα του Αχμέτ Νταβούτογλου με τίτλο:

«Εναλλακτικές Κοσμοθεωρίες».

Η μετατροπή της Αγίας Σοφίας από Μουσείο σε τζαμί, αποβλέπει στο να καταστεί η Τουρκία η χώρα «Σταυροφόρος» του Ισλάμ, απέναντι στην «άπιστη» Δύση με σημαιοφόρο τον Ερντογάν και στην αναβίωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Είναι το σημείο καμπής, η κήρυξη πολέμου μεταξύ θρησκειών και πολιτισμών, με απρόβλεπτες συνέπειες τόσο για την Τουρκία και τον Μουσουλμανικό κόσμο, όσο και για τη Δύση.

Ο Ερντογάν, εκμεταλλευόμενος τα δικαιολογημένα απωθημένα, από τα δεινά που υπέστη ο Μουσουλμανικός κόσμος από τις αποικιοκρατικές δυνάμεις, τους καλεί σε ένα νέο Τζιχάντ.

Η αναφορά του Καραγκιούλ σε συγκεκριμένους Σουλτάνους, περιγράφει την πορεία των Οθωμανών ιστορικά, αλλά με μία προβολή της ιστορίας στο παρών και στο μέλλον.

Κεντρική Ασία, Ανατολία και Ευρώπη. Αλλά η Δύση και η Ευρώπη περί άλλων Τυρβάζουν.

Μια Μπακαλίστικη λογική διέπει τις σχέσεις τους με την Τουρκία, που εξαντλείται σε μία οικονομική αρπαχτή για μια περίοδο πενταετίας.

Ταυτόχρονα επιμένουν στον οικονομικό στραγγαλισμό της Ελλάδας, του προμαχώνα της Ευρώπης, απέναντι στις ιμπεριαλιστικές απειλές της Τουρκίας και στην επέλαση του Ισλαμοφασισμού.

Εάν ω μη γένοιτο οι Τούρκοι κρούσουν για μία ακόμη φορά τις Πύλες της Βιέννης, είναι αμφίβολο εάν πάλι τα «croissant» θα σώσουν την Ευρώπη.