Η ΝΑΤΟική-Ισραηλινή κλίκα που ζητωκραυγάζει για την πτώση της Δαμασκού θα λάβει περισσότερα από όσα ζήτησε. Αγώνες εξουσίας και εσωτερικές διαμάχες μεταξύ των εξτρεμιστικών συμμοριών και της κοινωνίας των πολιτών, καθεμία από τις οποίες υποστηρίζεται από διαφορετικούς περιφερειακούς και ξένους παράγοντες που θέλουν ένα κομμάτι από την πίτα.

του Pepe Escobar*
μετάφραση Φλώρα Παπαδέδε

The Cradle
10/12/2024

Ο σύντομος τίτλος που καθορίζει το απότομο, γρήγορο τέλος της Συρίας όπως την ξέραμε θα ήταν: Το Ερέτζ[1] Ισραήλ συναντά τον Νέο-Οθωμανισμό. Ο υπότιτλος; Μια επωφελής κατάσταση για τη Δύση και ένα θανατηφόρο χτύπημα στον Άξονα της Αντίστασης.

Αλλά για να παραθέσω την ακόμα διαβρωτική αμερικανική ποπ κουλτούρα: «ίσως οι κουκουβάγιες να μην είναι αυτό που φαίνονται».

Ας ξεκινήσουμε με την παράδοση του πρώην προέδρου της Συρίας Μπασάρ αλ Άσαντ. Οι διπλωμάτες του Κατάρ, ανεπίσημα, υποστηρίζουν ότι ο Άσαντ προσπάθησε να διαπραγματευτεί τη μεταφορά της εξουσίας με την ένοπλη αντιπολίτευση, που είχε εξαπολύσει μεγάλη στρατιωτική επίθεση τις προηγούμενες ημέρες, ξεκινώντας από το Χαλέπι και στη συνέχεια κατευθύνθηκε γρήγορα προς το νότο, προς τη Χάμα και τη Χομς, με στόχο τη Δαμασκό. Αυτό ήταν που συζητήθηκε λεπτομερώς μεταξύ Ρωσίας, Ιράν και Τουρκίας, κεκλεισμένων των θυρών, στη Ντόχα το περασμένο Σαββατοκύριακο, κατά τη διάρκεια του τελευταίου ρόγχου της ετοιμοθάνατης «διαδικασίας της Αστάνα» για την αποστρατιωτικοποίηση της Συρίας.

Η διαπραγμάτευση για τη μεταφορά της εξουσίας απέτυχε. Έτσι, στον Άσαντ προσφέρθηκε άσυλο στη Μόσχα από τον Ρώσο Πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν. Αυτό εξηγεί γιατί τόσο το Ιράν, όσο και η Ρωσία άλλαξαν αμέσως την ορολογία τους, ενόσω ήταν ακόμα στη Ντόχα και άρχισαν να αναφέρονται στη «νόμιμη αντιπολίτευση» σε μια προσπάθεια να διαχωρίσουν τους άοπλους ρεφορμιστές από τους ένοπλους εξτρεμιστές που διέσχιζαν το κράτος.

Ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ – η γλώσσα του σώματός του αποκάλυπτε πλήρως την οργή του – είπε κυριολεκτικά: «Ο Άσαντ πρέπει να διαπραγματευτεί με τη νόμιμη αντιπολίτευση, η οποία βρίσκεται στη λίστα του ΟΗΕ».
Πολύ σημαντικό: Ο Λαβρόφ δεν εννοούσε τη Hayat Tahrir al-Sham (HTS), τον όχλο Σαλαφιτών-Τζιχαντιστών ή ακριβέστερα των «Διατιθέμεθα προς Ενοικίαση» Τζιχαντιστών, που χρηματοδοτούνται από την Τουρκική Μυστική Υπηρεσία (MIT),  έχουν όπλα που πληρώνει το Κατάρ και υποστηρίζονται πλήρως από το ΝΑΤΟ και το Τελ Αβίβ.

Αυτό που συνέβη μετά την κηδεία στη Ντόχα ήταν αρκετά σκοτεινό, υποδηλώνοντας ένα τηλεκατευθυνόμενο πραξικόπημα από τις Δυτικές μυστικές υπηρεσίες, που εξελίχθηκε σαν κεραυνός, με αναφορές για προδοσίες εκ των έσω.

Η αρχική ιδέα της Αστάνα ήταν να κρατήσει τη Δαμασκό ασφαλή και η Άγκυρα να συμμαζέψει τους HTS. Ωστόσο, ο Άσαντ είχε ήδη διαπράξει ένα σοβαρό στρατηγικό λάθος, δίνοντας πίστη σε απατηλές υποσχέσεις του ΝΑΤΟ, που του δόθηκαν μέσω των νεοανακαλυφθέντων Αράβων ηγετών φίλων του στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και τη Σαουδική Αραβία.

Προς μεγάλη έκπληξή του, σύμφωνα με Σύριους και περιφερειακούς αξιωματούχους, ο Άσαντ συνειδητοποίησε τελικά πόσο εύθραυστη ήταν η δική του θέση αφού απέρριψε τη στρατιωτική βοήθεια από τους σταθερούς περιφερειακούς του συμμάχους, το Ιράν και τη Χεζμπολάχ, πιστεύοντας ότι οι νέοι Άραβες σύμμαχοί του θα μπορούσαν να εγγυηθούν την ασφάλειά του.

Ο Συριακός Αραβικός Στρατός (ΣAΣ) ήταν ερείπιο μετά από 13 χρόνια πολέμου και ανελέητες κυρώσεις από τις ΗΠΑ. Η επιμελητεία του ήταν λεία της αξιοθρήνητης διαφθοράς. Η σήψη ήταν συστημική. Αλλά το σημαντικότερο είναι πως ενώ πολλοί ήταν έτοιμοι να πολεμήσουν ξανά τις τρομοκρατικές ομάδες που υποστηρίζονται από το εξωτερικό, οι μυημένοι λένε ότι ο Άσαντ δεν κινητοποίησε ποτέ πλήρως τον στρατό του για να αντεπιτεθεί.

Η Τεχεράνη και η Μόσχα προσπάθησαν τα πάντα – μέχρι την τελευταία στιγμή. Στην πραγματικότητα, ο Άσαντ αντιμετώπιζε ήδη βαθιά προβλήματα από τη στιγμή της επίσκεψής του στη Μόσχα στις 29 Νοεμβρίου, που δεν έφερε απτά αποτελέσματα. Το κατεστημένο της Δαμασκού θεώρησε λοιπόν την επιμονή της Ρωσίας ότι ο Άσαντ πρέπει να εγκαταλείψει τις προηγούμενες κόκκινες γραμμές του στη διαπραγμάτευση για μια πολιτική διευθέτηση ως ένα σήμα που στην πράξη σήμαινε το τέλος.

Τουρκία: «Δεν έχουμε καμία σχέση με αυτό»

Εκτός από το ότι δεν έκανε τίποτα για να αποτρέψει την αυξανόμενη ατροφία και την κατάρρευση του ΣΑΣ, ο Άσαντ δεν έκανε τίποτα για να χαλιναγωγήσει το Ισραήλ, το οποίο βομβαρδίζει ασταμάτητα τη Συρία εδώ και χρόνια.

Μέχρι την τελευταία στιγμή, η Τεχεράνη ήταν πρόθυμη να βοηθήσει: δύο ταξιαρχίες ήταν έτοιμες να μπουν στη Συρία, αλλά θα χρειάζονταν τουλάχιστον δύο εβδομάδες για να μπορέσουν να αναπτυχθούν.

Το πρακτορείο ειδήσεων Fars[2] εξήγησε λεπτομερώς τον μηχανισμό – από την αδυσώπητη αδιαφορία της συριακής ηγεσίας να πολεμήσει τις ταξιαρχίες της τρομοκρατίας, μέχρι τη στάση του Άσαντ, που αγνόησε τις σοβαρές προειδοποιήσεις από τον ανώτατο ηγέτη του Ιράν Αλί Χαμενεΐ τον Ιούνιο, μέχρι και πριν από δύο μήνες, όταν άλλοι Ιρανοί αξιωματούχοι τον προειδοποιούσαν ότι οι HTS και οι ξένοι υποστηρικτές τους ετοίμαζαν ξαφνική επίθεση. Σύμφωνα με τους Ιρανούς:
«Μετά την πτώση του Χαλεπιού, έγινε σαφές ότι ο Άσαντ δεν είχε πραγματικές προθέσεις να παραμείνει στην εξουσία, έτσι αρχίσαμε να συμμετέχουμε σε διπλωματικές συνομιλίες με την αντιπολίτευση και κανονίσαμε την ασφαλή έξοδο των στρατευμάτων μας από τη Συρία. Εάν ο ΣΑΣ δεν σκόπευε να πολεμήσει, ούτε εμείς θα διακινδυνεύαμε τη ζωή των στρατιωτών μας. Η Ρωσία και τα ΗΑΕ κατάφεραν να τον πείσουν να παραιτηθεί, οπότε δεν υπήρχε κάτι που θα μπορούσαμε να κάνουμε».

Δεν υπάρχει καμία επιβεβαίωση ότι οι Ρώσοι έπεισαν τον Άσαντ να παραιτηθεί: χρειάζεται απλώς να ερμηνευθεί αυτή η αποτυχημένη συνάντηση στη Μόσχα στις 29 Νοεμβρίου. Ωστόσο, υπάρχει σημαντική επιβεβαίωση ότι η Τουρκία γνώριζε τα πάντα για την επίθεση των HTS εδώ κι έξι μήνες.

Η εκδοχή της Άγκυρας είναι αναμενόμενα θολή: οι HTS τους ενημέρωσαν και τους ζήτησαν να μην επέμβουν. Επιπλέον, το τουρκικό Υπουργείο Εξωτερικών υποστήριξε ότι ο Πρόεδρος-Χαλίφης Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν προσπάθησε να προειδοποιήσει τον Άσαντ (καμία επιβεβαίωση από τη Δαμασκό γι’ αυτό). Επίσημα η Άγκυρα, μέσω του υπουργού Εξωτερικών Χακάν Φιντάν, αρνείται κατηγορηματικά ότι ενορχήστρωσε ή ενέκρινε την επίθεση των «Διατιθέμεθα προς Ενοικίαση» Τζιχαντιστών. Μπορεί σε λίγο να μετανιώσουν για αυτή τη δήλωση, καθώς όλοι, από την Ουάσιγκτον μέχρι το Τελ Αβίβ, τρέχουν να πάρουν τα εύσημα για την πτώση της Δαμασκού.

Μόνο η μηχανή προπαγάνδας του ΝΑΤΟ πιστεύει αυτή την εκδοχή – καθώς οι HTS υποστηρίζονται πλήρως εδώ και χρόνια όχι μόνο από την Τουρκία αλλά και κρυφά, από το Ισραήλ, για το οποίο έχει αποκαλυφθεί ότι πλήρωνε μισθούς στους εξτρεμιστές κατά τη διάρκεια του Συριακού πολέμου και βοήθησε περίφημα στην αποκατάσταση των μαχητών της Αλ- Κάιντα που είχαν τραυματιστεί στις μάχες.

Όλα αυτά οδηγούν στο κυρίαρχο σενάριο μιας προσεκτικά υπολογισμένης κατεδάφισης, ελεγχόμενης από τις CIA/MI6/Μοσάντ, με αδιάκοπη ροή όπλων, με εκπαίδευση των τακφίρι[3] από τους Ουκρανούς στη χρήση καμικάζι FPV drones και με βαλίτσες γεμάτες χρηματικές δωροδοκίες για υψηλόβαθμους Σύριους αξιωματούχους.

Ξαναρχίζει το Νέο Μεγάλο Παιχνίδι

Η Συριακή κατάρρευση μπορεί να αποτελεί μια κλασική περίπτωση «έκθεσης της Ρωσίας σε πολλά μέτωπα» – και επίσης του Ιράν, όταν πρόκειται για την πολύ κρίσιμη χερσαία γέφυρα που το συνδέει με τους συμμάχους του στη Μεσόγειο (τα κινήματα αντίστασης του Λιβάνου και της Παλαιστίνης). Για να μην αναφέρουμε το μήνυμα προς την Κίνα, η οποία, παρά την υψηλή ρητορική της περί της «κοινότητας με ένα κοινό μέλλον», δεν έκανε απολύτως τίποτα για να βοηθήσει στην ανοικοδόμηση της Συρίας.

Σε επίπεδο γεω-ενέργειας, τώρα δεν υπάρχουν άλλα εμπόδια για την επέλευση ενός επικού μυθικού Αγωγού – και ένας από τους βασικούς λόγους για τον πόλεμο στη Συρία, όπως τον ανέλυσα πριν από εννέα χρόνια ήταν η κατασκευή του αγωγού φυσικού αερίου Κατάρ-Τουρκίας μέσω Συριακού εδάφους για να παρέχει στην Ευρώπη μια εναλλακτική λύση στο ρωσικό αέριο. Ο Άσαντ είχε απορρίψει αυτό το σχέδιο και μετά η Ντόχα βοήθησε στη χρηματοδότηση του Συριακού πολέμου για την καθαίρεση του.

Δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι κράτη-κλειδιά στον Περσικό Κόλπο, όπως η Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, θα αποδεχτούν με χαρά τη γεωοικονομική κυριαρχία του Κατάρ εάν κατασκευαστεί ο αγωγός. Καταρχήν, πρέπει να διασχίσει το έδαφος της Σαουδικής Αραβίας και η Ριάντ μπορεί να μην είναι πλέον πρόθυμη για αυτό.

Αυτό το φλέγον ερώτημα συνδέεται με ένα σωρό άλλα ερωτήματα, συμπεριλαμβανομένης της εξαφάνισης του διαδρόμου της Συρίας: πώς θα λαμβάνει η Χεζμπολάχ προμήθειες όπλων στο μέλλον και πώς θα αντιδράσει ο αραβικός κόσμος στην προσπάθεια της Τουρκίας να βάλει στο φουλ το Νέο-Οθωμανικό σχέδιο;

Έπειτα, υπάρχει η ακανθώδης κατάσταση της Τουρκίας ως κράτους-εταίρου των BRICS που συγκρούεται απευθείας με τα κορυφαία μέλη των BRICS: τη Ρωσία, την Κίνα και το Ιράν. Η νέα στροφή της Άγκυρας μπορεί ακόμη και να καταλήξει στην απόρριψή της από τους BRICS και στη μη χορήγηση ευνοϊκού εμπορικού καθεστώτος από την Κίνα.

Αν και σίγουρα μπορεί να υποστηριχθεί ότι η απώλεια της Συρίας ίσως είναι καταστροφική για τη Ρωσία και την Παγκόσμια Πλειοψηφία, κρατήστε την ψυχραιμία σας – τουλάχιστον προς το παρόν. Σε περίπτωση απώλειας του λιμανιού της Ταρτούς που λειτουργεί η ΕΣΣΔ-Ρωσία από το 1971, μαζί με την αεροπορική βάση στο Χμεϊμίμ – και εκδιωχθεί έτσι από την Ανατολική Μεσόγειο – η Μόσχα θα έχει εναλλακτικές επιλογές αντικατάστασης, με διαφορετικούς βαθμούς σκοπιμότητας και πρακτικότητας.

Έχουμε την Αλγερία (εταίρος των BRICS), την Αίγυπτο (μέλος των BRICS) και τη Λιβύη. Ακόμη και τον Περσικό Κόλπο: αυτό, παρεμπιπτόντως, θα μπορούσε να αποτελέσει μέρος της συνολικής στρατηγικής εταιρικής σχέσης Ρωσίας-Ιράν, που θα υπογραφεί επίσημα στις 25 Ιανουαρίου στη Μόσχα από τον Πούτιν και τον Ιρανό ομόλογό του Πρόεδρο Μασούντ Πεζεσκιάν.

Είναι εξαιρετικά αφελές να υποθέσουμε ότι η Μόσχα αιφνιδιάστηκε από τη σκηνοθεσία ενός υποτιθέμενου Κουρσκ 2.0. Λες και όλα τα ρωσικά μέσα πληροφοριών – βάσεις, δορυφόροι, επίγειοι πληροφοριοδότες – δεν θα είχαν εξετάσει εξονυχιστικά ένα σωρό Σαλαφίτες-Τζιχαντιστές που για μήνες συγκέντρωναν έναν στρατό δεκάδων χιλιάδων στο ευρύτερο Ιντλίμπ, μαζί με μια μεραρχία αρμάτων μάχης.

Επομένως, είναι πολύ εύλογο ότι αυτό που παίζεται είναι η κλασική Ρωσία, σε συνδυασμό με την Περσική πονηριά. Δεν χρειάστηκε πολύς χρόνος στην Τεχεράνη και τη Μόσχα να κάνουν τους υπολογισμούς τους για το τι θα έχαναν –ειδικά σε ανθρώπινο δυναμικό– πέφτοντας στην παγίδα της υποστήριξης ενός ήδη εξασθενημένου Άσαντ, σε έναν ακόμη αιματηρό, παρατεταμένο χερσαίο πόλεμο. Ωστόσο, η Τεχεράνη πρόσφερε στρατιωτική υποστήριξη και η Μόσχα αεροπορική υποστήριξη και σενάρια διαπραγματεύσεων μέχρι το τέλος.

Τώρα, ολόκληρη η Συριακή τραγωδία – συμπεριλαμβανομένου ενός πιθανού Χαλιφάτου όλου του Λεβάντε[4] υπό την ηγεσία του μεταρρυθμισμένου τζιχαντιστή που λατρεύει τις μειονότητες, του Abu Mohammad al-Julani – εμπίπτει πλήρως στην ευθύνη διαχείρισης του τρίο ΝΑΤΟ/Τελ Αβίβ/Άγκυρα. Όμως, απλά δεν είναι προετοιμασμένοι να πλοηγηθούν στην εξαιρετικά περίπλοκη φυλετική, γενεαλογική, εμποτισμένη στη διαφθορά Συριακή μήτρα – για να μην αναφέρουμε το μάγμα των 37 τρομοκρατικών ομάδων που διατηρούνται μαζί, μέχρι στιγμής, από την λεπτότατη κόλλα της εκδίωξης του Άσαντ. Αυτό το ηφαίστειο σίγουρα θα εκραγεί στα συλλογικά τους μούτρα, πιθανόν με τη μορφή φρικτών ενδοπαραταξιακών μαχών που θα διαρκέσουν τουλάχιστον μερικά χρόνια.

Τα βορειοανατολικά και τα ανατολικά της Συρίας βυθίστηκαν κιόλας στην απόλυτη αναρχία, με ένα πλήθος τοπικών φυλών να είναι αποφασισμένες να διατηρήσουν πάση θυσία τους μαφιόζικους μηχανισμούς τους, αρνούμενοι να ελέγχονται από μια σύνθεση Αμερικανών και Κούρδων της Ροζάβα[5] που είναι σε μεγάλο βαθμό κομμουνιστές και κοσμικοί. Μερικές από αυτές τις φυλές έχουν ήδη βολευτεί με τους Σαλαφίτες-Τζιχαντιστές που υποστηρίζονται από τους Τούρκους. Άλλες αραβικές φυλές ένωσαν φέτος τις δυνάμεις τους με τη Δαμασκό εναντίον και των εξτρεμιστών και των Κούρδων αποσχιστών.

Η Δυτική Συρία μπορεί επίσης να αποτελέσει έδαφος αναρχίας, όπως η Ιντλίμπ: αιματηρός ανταγωνισμός μεταξύ τρομοκρατών και λαθρεμπορικών δικτύων, μεταξύ φατριών, φυλών, εθνοτικών και θρησκευτικών ομάδων που πειθαρχούνταν από τους Άσαντ. Το πανόραμα είναι ακόμα πιο περίπλοκο από αυτό της Λιβύης υπό τον πρώην πρόεδρο Μουαμάρ αλ Καντάφι .

Όσον αφορά στις γραμμές ανεφοδιασμού των Αποκεφαλιστών, αναπόφευκτα θα ‘τεντωθούν’ – και τότε θα είναι εύκολο να τις αποκόψουν, όχι μόνο το Ιράν αλλά και η ΝΑΤΟϊκή πτέρυγα Τουρκίας/Ισραήλ, όταν στραφούν εναντίον του Χαλιφάτου, όπως συνήθως κάνουν όταν οι καταχρήσεις του τελευταίου γίνουν πολύ εμφανείς στα μέσα ενημέρωσης.

Κανείς δεν είναι σε θέση να προβλέψει τι θα συμβεί με το κουφάρι της μετά τη δυναστεία Άσαντ Συρίας. Εκατομμύρια πρόσφυγες μπορεί να επιστρέψουν, ειδικά από την Τουρκία, κάτι το οποίο η Ουάσιγκτον προσπάθησε εδώ και χρόνια να αποτρέψει για να προστατεύσει το έργο της «κουρδοποίησης» στο βορρά – αλλά την ίδια στιγμή, εκατομμύρια θα φύγουν, τρομοκρατημένοι από την προοπτική ενός νέου Χαλιφάτου και της επανέναρξης του εμφυλίου πολέμου.

Υπάρχει πιθανότητα κάποιας ακτίνας φωτός ανάμεσα σε τέτοια σκοτεινιά; Ηγέτης της μεταβατικής κυβέρνησης θα είναι ο Μοχάμεντ αλ Μπασίρ, ο οποίος ήταν, μέχρι πρόσφατα, πρωθυπουργός της λεγόμενης Κυβέρνησης Σωτηρίας της Συρίας στην Ιντλίμπ που διοικείται από τους HTS. Ηλεκτρολόγος μηχανικός στο επάγγελμα, ο Μπασίρ πρόσθεσε ένα επιπλέον πτυχίο στην εκπαίδευσή του το 2021: Σαρία και νόμος.

Η απώλεια της Συρίας δεν πρέπει να σημάνει την απώλεια της Παλαιστίνης

Η Παγκόσμια Πλειοψηφία μπορεί να θρηνεί αυτό που, επιφανειακά, μοιάζει με ένα σχεδόν θανατηφόρο χτύπημα κατά του Άξονα της Αντίστασης. Ωστόσο, δεν υπάρχει περίπτωση η Ρωσία, το Ιράν, το Ιράκ –ακόμη και η βροντερά σιωπηλή Κίνα– να επιτρέψουν σε έναν στρατό πληρεξουσίων Σαλαφιτών-Τζιχαντιστών που υποστηρίζεται από ΝΑΤΟ-Ισραήλ-Τουρκία να υπερισχύσει. Σε αντίθεση με τη συλλογική δύση, είναι πιο έξυπνοι, πιο σκληροί, απείρως πιο υπομονετικοί και βλέπουν μπροστά το περίγραμμα της Μεγάλης Εικόνας. Είναι πολύ νωρίς. Αργά ή γρήγορα θα αρχίσουν να καταφθάνουν για να αποτρέψουν τη διάχυση του τζιχαντισμού στο Πεκίνο, την Τεχεράνη και τη Μόσχα.

Η Ρωσική υπηρεσία αντικατασκοπείας, η Sluzhba Vneshney Razvedki (SVR) πρέπει τώρα να παρακολουθεί 24 ώρες το 24ωρο, 7 μέρες τη βδομάδα, ποιος θα είναι ο επόμενος προορισμός της μεγάλης δι-ευρασιατικής ταξιαρχίας Σαλαφιτών-Τζιχαντιστών στη Συρία, της οποίας τη συντριπτική πλειοψηφία αποτελούν Ουζμπέκοι, Ουιγούροι, Τατζίκοι και μερικοί Τσετσένοι. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα χρησιμοποιηθούν για την «υπερέκθεση[6]» (ορολογία των αμερικάνικων δεξαμενών σκέψης) όχι μόνο της Κεντρικής Ασίας αλλά και της Ρωσικής Ομοσπονδίας.

Εν τω μεταξύ, το Ισραήλ θα είναι υπερβολικά εκτεθειμένο στο Γκολάν. Οι Αμερικανοί θα αισθάνονται προσωρινά ασφαλείς και σίγουροι γύρω από τα κοιτάσματα πετρελαίου και θα συνεχίσουν να κλέβουν συριακό πετρέλαιο. Αυτά είναι δύο ιδανικά γεωγραφικά πλάτη για την έναρξη αυτού που θα αποτελέσει τα πρώτα συντονισμένα αντίποινα των BRICS εναντίον εκείνων που εξαπολύουν τον Πρώτο Πόλεμο ενάντια στους BRICS.

Στη συνέχεια, έρχεται η απόλυτη τραγωδία: η Παλαιστίνη. Μια τεράστια ανατροπή έλαβε χώρα ακριβώς μέσα στο αξιοσέβαστο τέμενος των Ομαϋάδων στη Δαμασκό. Ο Στρατός των ΝΑΤΟ-Ισραήλ-Τούρκων Αποκεφαλιστών υπόσχεται τώρα στους Παλαιστίνιους ότι έρχονται να απελευθερώσουν τη Γάζα και την Ιερουσαλήμ.

Ωστόσο, μέχρι την περασμένη Κυριακή, έλεγαν μόνο «Αγαπάμε το Ισραήλ». Ο σόουμαν αυτής της επιχείρησης δημοσίων σχέσεων – που σχεδιάστηκε για να ξεγελάσει τον μουσουλμανικό κόσμο και την Παγκόσμια Πλειοψηφία – δεν είναι άλλος από τον ίδιο τον Χαλίφη του Λεβάντε, τον Julani.

Ως έχει, το νέο καθεστώς στη Δαμασκό θα υποστηριχθεί, για όλους τους πρακτικούς σκοπούς, από εκείνους που υποστηρίζουν και σχεδιάζουν το Ερέτζ  Ισραήλ και τη γενοκτονία της Παλαιστίνης. Εκφράζεται ήδη ανοιχτά από τους ίδιους τους αξιωματούχους του ισραηλινού υπουργικού συμβουλίου: Το Τελ Αβίβ θα ήθελε ιδανικά να εκδιώξει τον πληθυσμό της Γάζας και της Δυτικής Όχθης στη Συρία.

Αυτή είναι η μάχη στην οποία πρέπει να εστιάσουμε από εδώ και εμπρός. Ο αείμνηστος γενικός γραμματέας της Χεζμπολάχ, Χασάν Νασράλα, ήταν ανένδοτος όταν επέμενε στο βαθύτερο νόημα της απώλειας της Συρίας: «Η Παλαιστίνη θα χαθεί». Περισσότερο από ποτέ, εναπόκειται σε μια Παγκόσμια Αντίσταση να μην το επιτρέψει.

Σημειώσεις της μεταφράστριας:

[1] Ερέτζ  Ισραήλ: Άγιοι Τόποι, Γη της Επαγγελίας στη βίβλο. Έτσι ονομάζουν οι Σιωνιστές το σχέδιο για την επέκταση του εβραϊκού κράτους σε εδάφη τα οποία ταιριάζουν με την υποτιθέμενη μεγαλύτερη έκταση του βιβλικού Ισραήλ, δηλ. εδάφη που σήμερα ανήκουν στην Παλαιστίνη, τη Συρία, το Ιράκ, την Ιορδανία, την Αίγυπτο και τη Σαουδική Αραβία.

[2] Fars News Agency: το επίσημο πρακτορείο ειδήσεων των Ισλαμικών Φρουρών της Επανάστασης, ενός από τους τρεις κλάδους των Ιρανικών Ενόπλων Δυνάμεων.

[3] Τακφίρ: άπιστος, αποστάτης.  Είναι ένας αραβικός και ισλαμικός όρος που δηλώνει τον αφορισμό από το Ισλάμ ενός μουσουλμάνου. Τακφίρ αποκαλούν οι Ιρανοί τους Σαλαφίτες-Τζιχαντιστές.

[4] Κράτη του Λεβάντε ονομάζονταν οι Γαλλικές Αποικιακές Διοικήσεις της Συρίας και του Λιβάνου από το 1920 έως το 1946. Η Hayat Tahrir al-Sham σημαίνει κατά λέξη «Επιτροπή Απελευθέρωσης του Λεβάντε» (Sham = Λεβάντες).

[5] Η Περιοχή Ροζάβα του Κουρδιστάν αποτελεί την Αυτόνομη Διοίκηση της Βόρειας και Ανατολικής Συρίας (κοινώς ονομάζεται Rojava), όπου κυριαρχούν από το 2014 οι χρηματοδοτούμενοι από τις ΗΠΑ Κούρδοι αυτονομιστές.

[6] Extending Russia: κυριολεκτικά «εκτείνοντας τη Ρωσία», από τον τίτλο της έκθεσης της RAND Corporation, της επίσημης αμερικανικής δεξαμενής σκέψης για τη γεω-στρατηγική πολιτική. Αφορά στο σχέδιο των ΗΠΑ για την αποδυνάμωση της Ρωσίας μέσα από την εμπλοκή της σε όσο το δυνατόν περισσότερα μέτωπα (εσωτερικά και εξωτερικά).

* Ο Pepe Escobar είναι αρθρογράφος στο The Cradle, αρχισυντάκτης στους Asia Times και ανεξάρτητος γεωπολιτικός αναλυτής που επικεντρώνεται στην Ευρασία. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1980 ζει και εργάζεται ως ξένος ανταποκριτής στο Λονδίνο, το Παρίσι, το Μιλάνο, το Λος Άντζελες, τη Σιγκαπούρη και την Μπανγκόκ. Είναι συγγραφέας αμέτρητων βιβλίων. Το τελευταίο του είναι το Raging Twenties.

Πηγή της αρχικής δημοσίευσης του άρθρου: The Cradle