του Γιώργου Γεωργή*

H πατρίδα μας μετράει ακόμα τις πληγές της από πυρκαγιές και πλημμύρες. Παρά το ότι τα νερά συνεχίζουν να λιμνάζουν στα χωράφια του πολύπαθου κάμπου, η «κανονικότητα» εμφανίζεται να επιστρέφει στη ζωή μας:

Πλάι στους χθεσινούς εργασιακούς νόμους και θεσμούς που αποδόμησαν την ίδια την έννοια του εργατικού δικαιώματος και του Εργατικού Δικαίου, μπαίνει για ψήφιση στο Εθνικό μας Κοινοβούλιο καινούργιος εργασιακός νόμος, ενώ ΜΜΕ και λογής-λογής «ειδικοί αναλυτές» κι επιστήμονες μας «ζυμώνουν» για ένα ακόμα αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο.

Πλάι λοιπόν στις ατομικές συμφωνίες με την εργοδοσία για τον ημερήσιο χρόνο απασχόλησης και το κλέψιμο της αποζημίωσης από την υπερωριακή απασχόληση… Πλάι στο ελαστικό ωράριο και την μερική απασχόληση, μαζί με το ελεύθερο, ανεξέλεγκτο κι ατιμώρητο των απολύσεων….

Μαζί με την υπονόμευση του δικαιώματος στην απεργία, την ποινικοποίηση κι αυτής ακόμα της συνδικαλιστικής δράσης, το νέο αντεργατικό κατασκεύασμα, αποσκοπεί με την ισχύ της κρατικής καταστολής:

  • να ελαστικοποιήσει ακόμα περισσότερο την ήδη απάνθρωπα ελαστικοποιημένη εργασία
  • να δώσει ένα ακόμα κτύπημα στο 8ωρο, καθιερώνοντας 13 ώρες δουλειάς την ημέρα, 78 ώρες δουλειάς την εβδομάδα

Καταρρακώνει την ανθρώπινη υπόσταση των εργαζομένων. Μας αντιμετωπίζει ως αναλώσιμους πόρους, ως αντικείμενα… Οι οικογενειακές και άλλες υποχρεώσεις του κόσμου της εργασίας δεν θεωρούνται παρά όπλα για την υποταγή των μισθωτών στις απαιτήσεις μεγέθυνσης της κερδοσκοπίας.

Φυσικά, η εκάστοτε κυβέρνηση ισχυρίζεται πως όλα τα παραπάνω θεσμοθετούνται «για το καλό μας». Από τη μεριά της πάλι, η εκάστοτε «σοβαρή αντιπολίτευση» εμφανίζεται να στηρίζει τις αντιδράσεις των εργαζομένων και των οργανώσεών τους! Προσοχή όμως, κανείς τους δεν αμφισβητεί ευρωμονόδρομο και χρεοκρατία. Μόνο τον εκάστοτε βηματισμό. Ενίοτε κι αυτό ακόμα γίνεται για το θεαθήναι…

Γι αυτό, από κοινού μας κανοναρχούν με ΜΜΕ και αναλυτές, με «ειδικούς» και επιστήμονες: Οι «αγορές», μας λένε, πρέπει να είναι απελευθερωμένες από ανελαστικά εργασιακά δικαιώματα, περιττές υποχρεώσεις προς το κοινωνικό σύνολο, αλλά και αδόκιμους εθνικούς περιορισμούς. Οι «αγορές» επιβάλλεται να πειθαρχούν μόνο στα συμφέροντα και τις αποφάσεις των υπερεθνικών Δυτικών διευθυντηρίων. Στις κυρώσεις που αυτά επιβάλλουν -παράνομα σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο- σε όποιο έθνος ή λαό αναγορεύουν σε «εχθρό». Εχθρό «της Δημοκρατίας» όπως αρέσκονται να βαφτίζουν τα νιτερέσα τους.

Στην αυριανή (21/9/23) απεργία θα συμμετέχουν η ΑΔΕΔΥ και πολλές Ομοσπονδίες και Εργατικά Κέντρα. Η ΓΣΕΕ «λάμπει» με την απουσία της, ίσως γιατί η πλειοψηφία που κάνει κουμάντο δεν λογοδοτεί σε εργαζόμενους αλλά σε γραφειοκράτες του αυτού φυράματος. Μαζί δυστυχώς και η άλλοτε -πριν από πολλά χρόνια- κραταιά ΓΕΝΟΠ, η ηγεσία της οποίας μαζί με τις ηγετικές ομάδες των πρωτοβάθμιων συνδικάτων σε ΔΕΗ, ΑΔΜΗΕ και ΔΕΔΔΗΕ, προτιμούν να παρατείνουν την καλοκαιρινή ραστώνη και να κάνουν την πάπια μπροστά στα τεκταινόμενα.

Εμείς όμως, οι απλοί εργαζόμενοι; Έχουμε την πολυτέλεια της αδράνειας ή της αδιαφορίας; Ή θα συμμετέχουμε στην απεργία και τις απεργιακές εκδηλώσεις κάτω από την ομπρέλα των Εργατικών Κέντρων που δραστηριοποιούνται και αντιδρούν.

Ο καθένας φυσικά θα δώσει την προσωπική του απάντηση…

Όσο για λογοδοσία; Αυτή κάποτε ζητηθεί, από την Ιστορία, αλλά κυρίως από τα παιδιά μας …

*Ο Γιώργος Γεωργής είναι Γραμματέας του Συλλόγου Επιστημονικού Προσωπικού ΔΕΗ/ΚΗΕ και μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του ΕΠΑΜ.